Heerlijk om in Conques wat te bekomen: het stadje van niet eens 300 inwoners biedt een homogeen beeld van eeuwen geleden. De nevel trekt ' s morgens weg, dan is de zon helemaal terug. Door het warme strijklicht, de sfeer die uitgaat van de romaanse abdijkerk en de schaarse, rustig rondkuierende bezoekers heeft men hier de neiging wat zachter te gaan praten.
Zoals pelgrims van vele eeuwen staan we voor het timpaan aan de kerk, dat het hemelse Jeruzalem toont en aan de andere kant de verschrikkingen die zware zondaars te wachten staan in de hel, geregisseerd door opperduivel Lucifer. En zoals altijd, hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet.
In de reusachtige kerk steken we, op de vraag die we gisteren van een vriendin kregen, een lichtje aan. 's Middags trakteren we onszelf op een salade van de streek.
Als Compostelagangers krijgen we voordelig toegang tot de schatkamer van de kerk. De schitterende vroeg-middeleeuwse kunstvoorwerpen staan dikwijls op een schijf die je met een drukknop kan doen draaien. Nergens ooit gezien.
Ondertussen rusten de benen wat uit. Morgen verder!
Na de hoogten rond de Aubrac zijn we nu al even in de streek van de Lot en passeren we weer langs wat ruimere plaatsen. En dan dringt zich ook opnieuw de leegloop op van vroeger levendige dorpen. Onze gastheer begint er zelf over: in Golinhac stierven vorig jaar 54 mensen en werden er 2 kinderen geboren. En inderdaad: dat deze streek dun bevolkt is bevalt ons best, maar het stemt soms wat droevig te zien hoe ze achtergelaten werd en wordt.
In Espeyrac, waar we na flink 2 u stappen bij vallende mist aankomen, zie je al dat er meer namen van doden op het oorlogsmonument staan dan er 100 jaar later nog levenden in het dorp zijn. De plaatselijke winkelier hield het al voor bekeken nu de wandelaarsaantallen van enkele honderden per dag naar een paar tientallen kelderen. In het wel geopende dorpscafeetje vinden we weer de Franse Claudy en Véronique, met wie we al drie overnachtingsplaatsen deelden. Ze reppen zich snel verder, want er hangt hier een papiertje waarop staat dat in Sénergues, een flink uur verder, de winkel wel open is, maar over een klein uur sluit. Wijzelf nemen het filosofisch.
Wanneer we in Sénuerges aankomen, zwaait Véronique ons direct toe, omdat er hier een boucherie nog 10 minuutjes open is. Wat een luxe! We kopen er fritons en een salami en kunnen aan de picknicktafel van het dorp bij de andere pelgrims aanschuiven. De atmosfeer van het samen eten, wederzijds ronddelen wat men heeft gekocht en vertellen doet goed.
Nauwelijks hebben we Sénergues, met zijn (definitief of na het wandelseizoen) gesloten café, te koop staand postgebouw en leegstaande winkeltjes verlaten, of de voorspelde plensregen begint.
Een steile afdaling langs een hol weggetje, waarin stilaan een riviertje ontstaat, brengt ons naar Conques, voor veel Franse wandelaars het einde van hun tocht. Zo nemen we bij een welverdiende pannenkoek afscheid van Claudy en Véronique. Nu even goed drogen, morgen pauzedag!
We wandelen nog even door het oude Estaing. Een oud kruis aan de kerk toont een mannelijke en vrouwelijke pelgrim die bij zusters (Ursulinen?) te gast zijn en onderaan lijkt een pelgrimspaar afgebeeld. Of zien we dingen die er niet zijn??
Aan het einde van het wandelseizoen sluit hier bijna alles. Bij de bakker kopen we brood en een snee fouasse, de brioche van de streek.Maar de slager heeft de deur al dicht gedaan, andere etenswaren zijn evenmin te koop, ook niet in de omgeving of langs het traject van vandaag. Gelukkig heeft Marina van het ontbijt beide begonnen mini-jampotjes meegenomen, om later te vullen voor de kleinkinderen, die dat zo gezellig vinden. Daar zit nog een likje in. We hebben ook nog een flinter kaas. Als we nu onderweg nog wat noten en kastanjes rapen... En zo lukt het. We leren weer bij: een snee brood met wat confituur en daar verse kastanje op gesnipperd, best lekker!
We vertrekken langs de boord van de Lot en werken ons dan de heuvels op, bij af en toe wat gulle regen. De GR 65 voert weer grotendeels over asfaltwegen.Gelukkig passeren er slechts een paar auto's per uur.
Bij het gehucht Le Mas proberen we in een schuur wat droogte te vinden voor onze sobere picknick. Omdat dat niet lukt, vraagt Paul bij een boerderij langs de weg of we misschien even op de stoelen in het (vuile) voorbouwtje uit de regen mogen zitten. We krijgen een neen van de boerin. Zijn sommigen hier die vele wandelaars beu?
Even verder zijn we blij dat we niet voor de nacht bij Jeanne en Louis gereserveerd hebben, maar wel 5 km verder. En we moeten toegeven dat de vele wandelaars hier niet altijd zo braaf zijn: een ongetwijfeld Vlaamse Compostelaganger heeft de wegwijzer naar het gehuchtje Brol van het commentaar "Dat is het zeker! " voorzien.
We eindigen gelukkig met mooie wandelpaden vooraleer we in Golinhac bij de Vlaamse familie Reniers aankomen. Morgen wordt nog regen voorspeld, maar een tekst aan de weg moedigt ons in het Occitaans aan om als Caminaires ("wegafleggers") zeker door te gaan op de weg. Dat is begrepen.
We zetten vandaag 24 094 stappen, goed voor 16,5 km.
Van Saint-Côme-d'Olt tot Estaing: het water (veel) te diep
De vijf Franse Compostelagangers waarmee we gisteravond aan tafel gezeten hebben (en die we al in ons vorige verblijf hadden leren kennen) zijn al van de ontbijttafel weg wanneer we daar om kwart voor acht verschijnen. Gelukkig is zuster Marie Hubertine er nog. Om 9 uur zijn we de deur van het Ursulinenklooster uit.
De Via Podensis, die we vanaf Le Puy volgen, als GR 65 aangeduid, slingert door het oude dorp Saint-Côme met zijn gedraaide en bovendien wat scheve torenspits. Aan het einde van het dorp moeten we - na Dijle, Maas, Marne, Saône, Rhône, en we vergeten er een paar - de Lot over. Die wordt voor twee dagen onze gezel.
Voor de voormiddag-"café au lait mais avec peu de lait" zijn we al in de iets grotere plaats Espalion, daarna blijft het gemakkelijk wandelen naar Saint-Pierre-de-Bessuéjouls. De "chapelle haute" daar is bijzonder: langs een in rechte hoeken aangelegde trapgang van 75 cm breed en met treden van 30 cm wurm je je naar een romaanse kapel op de verdieping, de claustrofobie net in de hand gehouden! Even voorbij de kapel laat Paul zich vereeuwigen in het gezelschap van een er alweer niet zo fris uitziende andere Compostelaganger.
Na een steile klim kunnen we op de hoogtes boven de Lot bekomen. We liquideren de kaas, het oude en resterende brood wordt door een toompje lokale kippen met vreugde aanvaard.
Het is vandaag wat veel asfaltlopen, met pijnlijke rechterknie (Marina) en wat opzwellende linkervoet (Paul) als gevolg. Toch lijken we vlotjes op onze bestemming af te wandelen. Maar dan komt het: om de afstand lekker beperkt te houden, heeft Paul een overnachting geboekt in Fabrègue, een paar km voor Estaing. Fabrègue verschijnt, maar ... aan de overkant van de Lot. De rivier is breed noch diep, met een vissersbroek lijk je er zo te kunnen doorheen wandelen, ... Maar die hebben we niet. Geen brug, geen bootje, alleen borden die waarschuwen er niet eens aan te denken hier over te steken. De enige mogelijkheid: braafjes verder wandelen tot Estaing, daar oversteken en terugkeren langs de andere oever.
Estaing blijkt schitterend aan de rivier te liggen. We ontmoeten er meteen de 5 Fransen uit Saint-Côme en kunnen ervaringen uitwisselen. Gedeelde (kleine) smart is halve smart, toch?
We zetten vandaag 29 088 stappen, goed voor 21 km.
We stappen vandaag van de ene vreemdgenaamde heilige naar de andere, een tocht zonder veel hoogtepunten door een nog altijd dunbevolkte maar aantrekkelijke streek. In Saint-Chély is de bakker gesloten, de dichtstbijzijnde die open is die in ... Saint-Côme-d'Olt, onze bestemming! We verlaten het dorp langs de pelgrimsbrug met haar 5 eeuwen oude kruis en afbeelding van een Compostelaganger. Al houdt die zijn staf nog stevig vast, echt geweldig ziet hij er niet meer uit. Maar hoe zou dat met ons zijn, na 5 eeuwen?
Naar Compostela resten nog 1390 km, zo vertelt een wegwijzer ons. Het wordt de hele dag verder afdalen langs de 1000 jaar oude pelgrimsweg, soms bestraat met het plaatselijke witte marmer. Chique, al is het meestal losgekomen.
Het wordt een dag van koud - wat warmer - goed warm: gisteren vertrokken we op 1300 m en met rijm op de daken, vandaag dalen we verder tot 400 m. En zo gaat eerst de kap af, nadien gaan ook de jas, het onderjasje en de trui uit. Al afdalend plukken we eerst bramen, kraken we een hazelnootje en verzamelen we daarna meer van de neergeregende kastanjes dan nodig is.
In Saint-Côme komen we aan de Lot. We overnachten hier in het Ursulinenklooster van Malet, even buiten het dorp. We worden zeer goed ontvangen, wonen de vespers bij en doen een babbel met de overste. Wanneer die hoort dat Marina decennia lang leraar geweest is bij de Ursulinen, noemt ze meteen de vestigingen in Tildonk en Waver. "Malines" zegt iets minder. Ai ..., misschien hadden we "Mechelen" moeten zeggen?? Maar zeker is: volgens het monument voor het gebouw kan Angela Merici het goed met Compostelagangers vinden. En dat maakt alles goed!
We zetten vandaag 24 792 stappen, goed voor 16 km.
In ons verblijf maken we kennis met twee Zwitserse dames die elk jaar een weekje naar Compostela wandelen. We ontmoeten ze ' s middags weer en doen ook gezellige babbels met enkele andere Compostelagangers die in oktober nog op weg zijn. Het stukje dat we vandaag lopen is UNESCO-werelderfgoed verklaard, zo meldt men hier met terechte trots. In de voormiddag wandelen we bij kille wind tot aan de westelijke rand van de Aubrac, de hoogste. Daar verlaten we het departement Lozère en komen we in de Aveyron. De kuddes zijn blijkbaar hun laatste dagen boven en buiten die dieren tref je hier alleen oude 'burons'(kaasmakerijen) aan. Hierboven staat, praktisch als enige bloem, de herfsttijloos in bloei.
Na al die eenzaamheid ligt plots Aubrac voor ons met zijn oude pelgrimsgasthuis en torens. "Een plaats van verschrikking en eenzaamheid, geplaagd door wolven en bandieten," schreef de stichter van de plaats, de Vlaamse Compostelapelgrim Adelaard. Wat van de gebouwen rest, is indrukwekkend. Monniken en zusters vingen hier de uitgeputte pelgrims op.
Wij zijn nog fit genoeg om de afdaling met 500 m aan te vatten. Al loopt de weg nu tussen bomen, het wordt plots merkelijk warmer. We lopen over een 1000 jaar oude bestrating. Dikwijls is het hier wel steil en zijn de stenen los geraakt en door mekaar gerold. Moeilijk stappen!!
Onze knieën en enkels doen pijn wanneer we het oude Saint Chély bereiken, in oorsprong ook een pelgrimspost. We betrekken er een torenkamer in de Tour des Chapelains. De clerus nam de zaak hier al 1000 jaar geleden in de hand, dan kunnen we ons hier met 8 andere pelgrims aan tafel toch veilig voelen?
We zetten 25 206 stappen, soms heel kleine, goed voor 17 km.
Van Les Quatre Chemins naar Nasbinals: My heart is in the Highlands
Op onze 49ste reisdag beginnen we vroeg te stappen. De nachtelijke bijna-vorst is nog te voelen. Ook twee jagers trekken met hun honden weg. Het wordt een dag met schitterend strijklicht van de herfstzon.
Al vlug komen we tussen de heuvelende weilanden van de hoogvlakte die de Aubrac is en lopen we tussen de struisgebouwde Aubracrunderen. Het is een aansprekend, karaktervol gebied met vergezichten waar je hart van opengaat. De beige verkleurde graslanden, de kale heuvels, de stenen muurtjes en de door de zonne-inval indigo kleurende watervlakken doen ons denken aan de karigheid van Yorkshire of, meer nog, de Schotse hooglanden. De associatie wordt alleen maar sterker wanneer we bij Finieyrols iets gaan drinken en op de radio de plaatselijke doedelzakmuziek beluisteren. Er is ook warmte in het landschap door de vele felgekleurde vogelkersen.
Vandaag, een zondag, zien we af en toe andere wandelaars, al is er niet in het minst meer sprake van de pelgrimsdrukte die we in deze streek in juni meemaakten. In het weeral lege dorpje Rieutort picknicken we in de middagzon. Een rustige namiddagtocht brengt ons tot het wat grotere en verzorgde Nasbinals, zowat het centrum van de Aubrac. Er wordt nachtvorst voorspeld, maar wij installeren ons warm en gezellig. Vanavond toch een lapje rundsvlees proeven.
We zetten vandaag 23 496 stappen, goed voor 16 km.
Van Bigose naar Les Quatre Chemins: al snel alles weer achterlaten
We starten ons 6de traject van Bonheiden naar Compostela in het gehucht Bigose, waar we in juni gestopt waren. Marina wordt weer bij kruis en gehuchtsnaam geposteerd voor de 'bewijsfoto'. De zon valt al snel door de morgennevel en ook de rest van de dag zal ze ons lekker verwarmen, al is ook de koele wind van de hoogtes geregeld voelbaar. Het is vandaag wennen, aan de pelgrimstred en aan het wat van het dagelijks leven bevrijde pelgrimshoofd. 's Morgens gaat het nog wat over de dingen die ons thuis bezig hielden, maar al vlug wordt onze aandacht opgezogen door wat zich langs de weg aandient: de kleurige bottels van de wilde rozen, de bedauwde webben in de struiken en de eerste herfstverkleuringen. En door de weg zelf, die we voor het eerst met onze nordicwalking sticks te lijf gaan. Goed van de lessepnreeks die we volgden, want het min of meer juiste neerzetten, het openen van de hand in de lus en het afduwen vragen toch nog meer concentratie dan we zouden wensen.
In Aumont-Aubrac stappen we de Saint Etiennekerk binnen en branden we, zoals een goede kennis ons voor dit traject gevraagd had, een kaarsje. Marina laat zich hier ook met een andere pelgrim vereeuwigen. Even verder voert een tunneltje - jawel met pelgrimsgraffiti - ons onder de autoweg door.
De volgende paar uur stijgen we aanhoudend, door een wat eentonig landschap.
We stoppen voor vandaag op de open hoogte van de Quatre Chemins, op 1180 m. Daar bevindt zich, wat eenzaam, ons eenvoudig verblijf. Terwijl we nog even voor het huis in het zonnetje zitten, hangt een buizerd (?) De hele tijd biddend (van vogelkenner Henk geleerd) boven ons. We zijn weer helemaal in pelgrimsmodus.
We zetten vandaag 24 278 stappen, goed voor een flinke 16 km.
