|
Na een weekje terug thuis wordt het tijd om de tocht naar
Santiago de Compostela even te evalueren.
Dat ik België en Frankrijk leuker vond om door te wandelen
moet ik niet onder stoelen en banken steken. Het was gewoon rustiger, vooral de
refuges en/of slaapplaatsen. De mensen die je onderweg tegenkwam waren allemaal
heel begaan en op onze slaapplaatsen zijn we steeds heel goed ontvangen. Voor
de meeste mensen waar we verbleven was niets teveel om ons in de watten te
leggen, lekker eten, goede bedden en altijd de mogelijkheid om onze was te
doen.
Dan kwam er het moment dat Dirk er noodgedwongen mee moest
stoppen en ik er alleen voor stond. Het was anders maar eens Vezelay voorbij,
kwam je andere pelgrims tegen en kon je s avonds wat babbelen en samen eten.
Hier al ontmoette ik toffe mensen, sommigen van hen zou ik later nog terugzien.
Eens Vezelay voorbij, hebben we onze regen wel gehad. Elke
dag regen en wind, de ene keer wat meer dan de andere en soms was ik bij de
aankomst kletsnat en waren de vingers verkleumd van de kou. Gelukkig konden we
onze was steeds drogen en konden we s morgens toch weer droog vertrekken.
De laatste dagen voor de Spaanse grens werd het weer beter
en dan is het veel prettiger om te wandelen. Die laatste dagen, een tiental,
heb ik samen met Ferdinant gewandeld. Ferdinant woont in Aachen en kon maar een
stuk van de tocht doen omdat hij niet zo veel verlof had. Het waren toffe
momenten, ons tempo en onze visie lagen gelijk
en met veel spijt in het hart zag ik hem huiswaarts vertrekken. Maar
ondertussen hebben we toch al afgesproken om elkaar te bezoeken, dat is goed.
Het was niet de enige pelgrim die ik in Frankrijk gezien
heb. Er waren Geert en Jean, Claudine en Marcel en nog enkele anderen. Wat de
Belgen betreft, zien we elkaar eind dit
jaar op de terugkomdag in Mechelen.
En dan sta je daar, Saint Jean Pied de Port. Hier vertrekken
elke dag 250 mensen voor de oversteek naar Roncevalles. Voor mij was dit na 50
dagen aanpassen. Zo veel volk zag ik onderweg niet en nu opeens een
mensenmassa. Koreanen, Amerikanen, Australiërs, Britten, Duitsers, noem maar
op. Een heel internationaal gezelschap en veel "touristen" zoals ik meermaals in mijn blog beschreven heb.
De natuur in Spanje was mooi, zelfs mooier dan Frankrijk.
Maar dat slapen in die grote refuges, soms met meer dan 100 man, dat is een
ander paar mouwen. Door die reden en ook doordat het wandelen me goed afging,
ben ik dan langere etappes gaan doen. Onderweg ontmoette ik Alain die vanuit
Kortrijk was vertrokken en die ik had ingehaald. Hij dacht net hetzelfde en we
zijn lange tijd samen gebleven. Door een stomme misser van mij ben ik hem dan
kwijtgeraakt maar ik zal hem nog wel zien, dat is zeker.
Onderweg kwam je veel dezelfde mensen tegen. s Avonds werd
er al eens een pintje gepakt en het was leuk te praten met al die mensen.
Franz, Vera, Anna, Richard en nog zo vele anderen, we hebben samen leuke avonden
gehad.
Op 5 juni stond ik dan in Santiago, ongeveer 2300 km gestapt
en 75 dagen na mijn vertrek uit Mechelen. Veel vlugger dan verwacht maar ik had
nergens last van, dus het kon.
Santiago was het doel en ik was blij en fier er te mogen
aankomen. Maar de belevenissen en ontmoetingen onderweg, daar heb je meer aan
dan het aankomen. Voor mij was het oef, ik ben er en ik kon eigenlijk niet
vlug genoeg naar huis. Normaal gezien wou ik nog drie dagen verder stappen naar
Finistere maar mijn hartje wou naar huis. Het was genoeg geweest. Na die lange
tijd verlangde ik echt naar huis, naar de doodgewonde alledaagse dingen die ik
wel mistte.
Het verhaal eindigt hier, terug thuis en de alledaagse
bekommeringen. Maar met een heel pak mooie herinneringen en veel nieuwe
vrienden die ik nooit zal vergeten. Dankbaar dat ik dat mocht en kon meemaken.
De familie, vrienden en collega's thuis, die me regelmatig volgden en me mooie reakties stuurden wil ik nog eens extra bedanken. Het deed goed te weten dat er mensen achter mij stonden en me steunden. Nogmaals bedankt!
14-06-2012 om 09:38
geschreven door Patrick 
|
