het was zoals verwacht een speciale dag. Deze morgen hebben we ons klaar gemaakt en onze afrikaanse kleren aangedaan. Van Kenneth, Nel en mezelf waren onze kleren uit dezelfde stof gemaakt en van pa en Bart was het gelijkaardig maar een ander kleur. Voor een gezin is het de traditie dat hun kleren uit dezelfde stof gemaakt zijn. De kleren van Nel en mezelf waren gemaakt van Prudence (oudste zus) en van Kenneth, pa en Bart door een kleermaker, omdat Prudence enkel voor dames en kinderen naait. Voor we vertokken nog een paar foto's getrokken in tenue met de palmbomen in de tuin als decor. We zijn op tijd vertrokken, wonder boven wonder! We waren ruim op tijd in de kerk, de dienst zou starten om 12 uur. Dit is uitzonderlijk omdat er dit weekend een speciaal weekend gepland stond met op vrijdag zaterdag en zondag een uitgebreide dienst. Eerst werd er wat gebeden en wat gelezen uit de bijbel en daarna kwam het koor op hun plaats zitten en begonnen we aan een ruim uur van praise and worship met daaraan gekoppeld de offerande. Het was supergrappig om pa en Bart bezig te zien want hier staat er niemand stil, ze staan allemaal te dansen. Voor de offerande gaan ze hier niet rond maar komen ze elk naar voren al dansend om hun gift in de offerblok te gooien, te starten met de achterste rij en dit duurt echt wel efkes want er was gigantisch veel volk in de dienst en iedereen doet dit echt al dansend dus niet gewoon efkes naar voren wandelen. Dus toen het aan onze rij was, mocht pa op kop gaan want hij zat op de hoek, hij had veel bekijks moet ik zeggen, het was echt wel grappig. Gevolgd door Bart die het ook heel goed deed, voor zijn eerste dienst. Daarna kwamen er wat getuigenissen aan bod en dit duurde echt wel heel lang, maar als speciale gasten mochten we naar boven in de pastors ruimte iets gaan eten en wat in de airco op adem komen want het was er echt super super heet. Het is een open ruimte, zonder ramen en veel ventilators aan het plafond en overal in de zaal maar de hitte was echt niet te doen. We kregen iets te eten en zijn daarna terug gegaan. Ondertussen was het de beurt aan de spreker en die nam er echt wel zijn tijd voor. Na de preek werd er nog uitgebreid gebeden voor de mensen die dit wilden en dan was ons moment daar... eindelijk. We moesten in het gangpad in het middan van achter naar voor komen, gevolgd door de familie en al dansend natuurlijk, om dan vooraan nog wat te dansen. Kenneth moest dan een korte getuigenis geven en dan moesten we knielen voor de pastor en zegende ze ons en de familie. Om dan al dansend weer weg te gaan. en dan werd iedereen die aanwezig was eten en drinken aangeboden. Na het eten kwamen de familiefoto's. Maar ook met vrienden en oude kennissen van Kenneth moesten we op de foto. Voelde me efkes net gelijk een fotomodel, heb nog nooit zoveel moeten poseren. Toen zijn we met de hele familie vertrokken richting Prudence huis waar we nog eens met de hele familie konden samen zitten en alweer eten. En daar hebben we ook eindelijk kennis gemaakt met Chidi de jongste broer. Het was een heel gezellig samen zijn met de familie en Nel heeft haar ongelooflijk goed geamuseerd met de kindjes. Eigenlijk wel heel grappig want ze kunnen nauwelijks met elkaar praten, De electriciteit liet het een paar keer afweten en op momenten zaten we in het donker maar dat moesten pa en Bart toch ook nog eens meemaken want dat was tot nu toe nog niet gebeurt. Nel begon heel moe te worden dan zijn we rond negen uur maar stilletjes aan vertrokken. Hebben al afscheid moeten nemen van de kindjes want als we morgen nog langsgaan voor we vertrekken, zullen die nog in school zijn. Ik moest toch wel eventjes slikken als ik ze een knuffel gaf want ik heb geen idee wanneer ik die lieverds terug ga zien. Ben benieuwd heo het afscheid van morgen zal zijn. Ohsee onze koele kikker, onze schoonbroer die ons de hele tijd heeft rondgevoerd en heel goed voor ons gezorgd heeft vanavond al gezegd dat hij ons zal missen morgen/ Dit had ik totaal niet van hem verwacht omdat hij altijd zo koel en neutraal is, ik was door ook wel even van aangedaan. Jaja de emoties swingen hier de pan uit hoor, van mij toch. Kan gewoon niet geloven dat het al voorbij is. Het is precies en ander leven waar ik ingestapt ben en waar ik morgen uit vertrek terug naar het oude leven. Alleen denk ik dat dat oude niet meer echt hetzelfde zal zijn na deze reis. Ik hoop dat we niet te lang moeten wachten om terug te komen en dat ze in de toekomst een voor een de kans gaan krijgen om eens bij ons op bezoek te komen. Onze laatste nacht, en morgen inpakken en afscheid nemen, Het zal nog lastig worden vrees ik. Maar ik ga ook blij zijn om jullie allemaal terug te zien en in de sneeuw dan nog. slaapwel xxx
dag iedereen, ik vind het echt leuk hoe jullie reageren op de blog! Jeanine, wees maar niet ongerust ik stel het hier heel goed. Ik kijk er wel naar uit om terug te komen want hoe langer ik hier blijf hoe meer alles hier onder mijn vel kruipt. Ik ga denk ik tranen met tuiten wenen als ik moet vertrekken. Ik besef meer en meer hoe materialistich wij zijn en hoe goed we het wel hebben. Het is echt onbeschrijfelijk! Ons leven met het leven hier is gewoon niet te vergelijken. De familie stelt het niet slecht maar toch, wij hebben zo veel meer... Ma, pa heeft nog maar eens rijst gegeten vandaag, hij heeft hier zelfs al eens pizza gegeten. Nonkel Stefaan, merci voor de foto's. Ze staan hier nogal te kijken van hoe het er nu bij ons uitziet. Geef meme een dikke knuffel van ons! Aan de drommies en dan vooral aan Wander, geniet van het feest morgen. En al een gelukkige verjaardag voor maandag, ons cadeautje heb je nog te goed!!! Juffrouw Ingrid we zorgen nog steeds goed voor je schattebout, hij is in tegenstelling tot pa wel heel tevreden met de lokale specialiteit "fried rice and chicken". Dus ik breng misschien het receptje mee Vandaag was het al bijna tegen de middag toen we uit de guesthouse vertrokken, we hadden om 9u30 afgesproken maar ja... het wordt stilaan een gewoonte en ik kijk gewoon niet meer op mijn uurwerk. We zijn naar het huis van Kenneth zijn oudste zus geweest waar de kindjes weer direkt rond mijn nek vlogen. Elke keer we daar toekomen zijn er daar precies meer en meer kinderen, ook die van de buren zijn steeds van de partij en ze zijn allemaal zot van Nel. We hadden vandaag ook Nel haar springtouw mee en ze hebben gewoon de hele dag met wel tien kinderen met dat ene springtouw gespeeld, niet te doen gewoon. De kleurboeken en stiften hebben ook nog steeds succes. Pa en Bart zijn voor het eerst op cafe geweest en dan nog wel net ernaast, pa zei direkt hadden we dit maar eerder geweten Dus terwijl ik bij de kinderen bleef zaten pa en Bart gezellig in het cafe. Omdat ze nog steeds niet de kans hadden gekregen om souvenirs te kopen zijn we eindelijk eens naar yaba geweest. Kenneth bleef achter om nog wat dingen te kunnen regelen omdat het morgen zondag is en we maandag al vertrekken dus moest alles zoveel mogelijk vandaag nog geregeld worden. Samen met Ohsee en zijn jongste zus vertrokken we naar yaba market. Daar aangekomen werd de auto direkt omsingeld om ergens te parkeren, Toen we uiteindelijk geparkeerd waren en uitstapten, we waren zelfs nog niet helemaal uitgestapt direkt een hele bende rond ons, elk met hun eigen handeltje om te verkopen. De een met kettingen, de ander met beeldje, nog een met kettingen, een met kledij... Toen we bij een standje gingen gaan kijken voor kettingen en armbanden, stonden er steeds nog 3/ 4 andere rond ons om ons naar hun ding te lokken. Je kreeg gewoon geen ruimte of tijd om eens op het gemak rond te kijken en te kiezen. Direkt onderhandelen over de prijs maar dat deden Ohsee en Onyinye voor ons. Ik was echt blij als we daar weer konden vertrekken, voelde me daar helemaal ook niet veilig en de enige veilige plaats voor je geld was stevig in de hand houden, geen rugzak of handtas meedragen. Terug bij Prudence kregen we voor de verandering rijst te eten, met bakbanaan en iets visachtigs in rode saus. Heb dit lekker aan mijn laten voorbijgaan. Pa en Bart proeven echt overal van en eten het ook nog eens allemaal op, ik bewonder ze echt wel. Het was de bedoeling om dan nog naar het strand te gaan maar we moesten nog wachten op de kleermaker die nog zou komen met de afrikaanse kleren voor Kenneth, pa en Bart om morgen aan te doen voor de dienst. Toen die maar niet kwam zijn we uiteindelijk toch maar vertrokken. We gaan er morgen wel om voor we naar de dienst gaan want die start pas om 12 uur. Toen we bij het strand aankwamen was het reeds donker en lag Nel te slapen op mijn schoot. We zaten op het strand onder een soort van party tentje in tuinstoelen en Kenneth had wat drank meegenomen maar ik vond dit totaal geen geschikte plaats om met Nel te vertoeven na zonsondergang, was precies een uitgaansbuurt dus ging Ohsee Nel en mij naar de guesthouse brengen. Kenneth liep nog mee tot aan de auto en ondertussen zaten pa en Bart daar alleen. Kenneth zag daar natuurlijk weer geen graten in maar ze zijn toch niet echt op hun gemak geweest want je wordt er gewoon constant aangeklampt door gasten die vanalles willen verkopen. Ik was blij dat ik in de guesthouse was met Nel en bestelde voor ons een pizza, dezelfde dat pa en Bart eerder deze week al eens hadden besteld en die ik toen had geproefd en echt wel lekker vond. Na ons douchke kregen we onze pizza, ja mannekes was dat een pikant geval zeg! Nel is wel al een beetje gewoon geworden aan pikant maar dit was echt wel heel pikant. Ze heeft toch wel twee stukken opgegeten en ondertussen drie bekers opgedronken. Dit was onze zaterdag, niet veel nieuws meer gezien maar het was leuk om nog wat tijd met de familie door te brengen. Morgen wordt het een speciale dag, een echte afrikaanse dag in afrikaanse kledij. Morgen wonen we de dienst bij waar Kenneth en de familie destijds ook ging. De hele familie zal van de partij zijn omdat we tegelijkertijd ook onze thankgiving doen. Dat betekent een soort van zegen vragen over ons huwelijk en de Heer danken om ons samen te brengen en ons te beschermen. Dit is heel gebruikelijk hier en wordt steeds gedaan bij iedere belangrijke gebeurtenis zoals een huwelijk of een geboorte,... Dit doen we hier ook vooral omdat er destijds niemand van Kenneth zijn familie kon aanwezig zijn op ons huwelijk. En dit gaat natuurlijk gepaard met de nodige Afrikaanse specialiteiten, ben benieuwd wat we morgen allemaal krijgen voorgeschoteld. Morgen is ook onze laatste dag en dit maakt het ook wel speciaal natuurlijk. Op naar morgen... doei.
vandaag hebben we de super drukke stad eventjes achter ons gelaten en zijn we naar het chevron conservation park geweest. Het is niet super groot maar in zijn oorspronkelijke staat bewaard en bij onze aankomst konden we er al direkt kennis maken met de apen. Toen we door het park wandelden, er is een pad aangelegd doorheen het park, was de hitte er echt niet te doen. Je wandelde precies door de jungle, het was er super vochtig en heel, heel warm. Na tien minuten kon je je kleren al uitwringen. Het was heel lastig en Nel en ik hebben de korte weg genomen, terwijl Kenneth met pa en Bart de langere weg genomen heeft. Na ons bezoek aan het park zijn we naar de familie van Adaobi (de verloofde van Desmond) geweest. Kenneth die als oudste van het gezin zijn zegen moet geven voor het huwelijk, kon gisteren voor het eerst kennis maken met het meisje. Normaal gezien moesten we gisteren bij hen op bezoek gaan maar dat is er toen niet meer van gekomen dus zijn we vandaag naar daar geweest. De ouders van Adaobi wonen in Enugu dat is op 6 uur busreis van Lagos maar haar zus woont in Lagos en omdat ze nog maar net is bevallen van haar derde kindje was de moeder daar op bezoek. Volgens Nigeriaanse traditie komt de moeder of schoonmoeder de eerste drie maanden bij de dochter inwonen omdat zij zou kunnen rusten en de moeder voor de baby kan zorgen. Adaobi die ook in Enugu woont is woensdag naar Lagos gekomen om ons te ontmoeten. Dus zijn we na het park naar daar gereden. Ja mannekes was me dat even een verschil bij gisteren. De zus van Adaobi woont in een estate. Dit betekent een soort wijk die helemaal omheint is met super mooi aangelegde straten wat een heel groot verschil is met alle andere straten hier. Je kan er enkel in door een poort die constant bewaakt wordt. Toen we door de estate reden viel onze mond werkelijk open. De ene villa tegen de andere elke omheint en beveiligd tot en met. En niet van de kleinste villa's... Toen we daar aankwamen werden we opnieuw hartelijk onthaald door de mama en het was voor mij vooral leuk om een van die huizen eens vanbinenn te zien. Wat onmiddellijk opviel was dat het er echt wel sjiek was maar totaal niet mooit ingericht. Alles stond er dat er moest staan, luxueuze leren salon, homecinama, hele mooie tafel met zes stoelen er rond maar helemaal niet gezellig of met gevoel ingericht. Het was in ieder geval een heel groot contrast met wat we de dag voordien hadden meegemaakt. Ook wat we voorgeschoteld kregen was helemaal anders, verschillende soorten drank waar we uit konden kiezen, cakjes, gerookte vis, een soort afrikaanse soep met een soort van vaste puree. De afrikaanse soep viel bij pa wel in de smaak, hij was blij dat het eens geen rijst was voor een keer. Bart daarentegen, hij heeft wel eens geproefd maar geeft toch de voorkeur aan de fried rice. Ik heb vooral genoten van de baby die nog maar net twee maanden was. Toen we binnenkwamen vroeg ik waar de baby was en Adaobi zei, wacht ik haal hem even. De baby lag te slapen en ze had hem gewoon uit bed gehaald stak hem in mijn armen en ik heb hem de hele tijd dat we er waren vast gehad, eten gegeven, terug slapen... Kun jeje voorstellen dat dat bij ons zo gebeurt, je gaat ergens op bezoek en een baby die nog ligt te slapen dat ze die speciaal voor jou uithalen en in je armen steken en niet meer terugnemen tot je vertrekt... niet te doen gewoon. Vond het wel heel leuk! Na ons familie bezoek wilden we naar Epe village gaan, een stukje authentiek dorp waar ze nog echt in hutjes leven. Het was echt ver en hebben bijna de rest van de dag in de auto doorgebracht, toen we er aan kwamen bleek het authentieke dorp nog veel verder te zijn maar Pa, Bart hebben in het Epe city wel eventjes uitgestapt en rondgewandeld. Het is er heel heel arm, allemaal kleine houten barakken tegen elkaar met een dak van golfplaten en hier en daar een stenen gebouw compleet versleten en in slechte staat, meestal zonder ramen... Dan zijn we teruggekeerd naar de guesthouse maar het was super druk op de weg dus het duurde heel lang voor we terug waren. Kenneth in ik zijn dan nog even naar de oudste zus geweest om nog wat familiezaken te regelen en maar goed dat we alleen gingen want toen we er aan kwamen was het er echt pikdonker. Er was al sinds vorige nacht geen electriciteit meer. De kindjes vlogen allemaal rond mijn nek toen ik er toe kwam, met een stuk of zes want die van de buren waren er ook. Amaka en Chidiogo vonden het jammer dat Nel er niet bij was. Terwijl Kenneth vanalles aan het regelen was ben ik heel de tijd bij de kindjes gebleven en ze waren nu al triestig dat we maadag vertrekken. ze wilden me niet meer loslaten en zeiden constant dat ze me heel hard zouden missen. Begon bijna te wenen Ik ga echt wel blij zijn om terug te keren naar huis, want vanaf nu begin ik het meer en meer moeilijk te hebben met de manier waarop ze hier leven. Hoewel ze het helemaal niet slecht hebben maar wij zijn gewoon veel zachtaardiger voor onze kindjes en ook voor elkaar en hebben gewoon veel te veel luxe... Ik ga ze hier echt allemaal heel hard missen en het liefst van al steek ik ze in mijn valies om ze mee te brengen maar ja.... Ga zeker nog genieten van onze laatste dagen hier en van onze familie waar ik meer dan ooit deel van uit maak. Heb ook alle reacties gelezen en de felicitaties doorgegeven aan Kenneth, merci aan iedereen. Tot morgen.
Donderdag 25 november, was familiedag. Het plan was om vroeg in de ochtend te vertrekken maar zoals steeds moeten we rekening houden met de Afrikaanse tijd. Hoewel Ohsee deze keer op tijd kwam, moisten we vandaag wachten op Adaobi. Adaobi is de verloofde van Desmond (Kenneth zijn broer die in Amerika woont). Ze zijn van plan om volgend jaar te trouwen en dan volgt ze hem naar Amerika. We hadden afgesproken om 9u maar het was na 10u30 toen ze bij ons in guesthouse aankwam. Hoewel het eigenlijk niet zover is van waar ze moest komen. Maar het verkeer, vooral richting Lagos is onvoorstelbaar druk. Echt auto tegen auto en je geraakt nauwelijks vooruit.
Rond 11u konden we dan eindelijk vertrekken. We moesten dan wel met 7 in de auto. Bart, Kenneth, Adaobi ik en Nel zaten langs achter. Hoe zeggen ze dat ook al weer? Als haringen in een ton... gingen we op weg naar de buurt waar mama Ngozi woont. Mama Ngozi is de vrouw die als een tweede moeder is voor Kenneth en zijn broers en zussen. Goede vrienden van de ouders van Kenneth en toen zijn ouders ziek waren en later overleden heft mama Ngozi altijd voor hen gezorgd. Dus Kenneth wou zeker daar nog eens langsgaan en was trots zijn familie aan haar voor te stellen.
Was me dit een ervaring! Ik heb geen idee hoe ik die buurt moet omschrijven. Het was echt erg, heel erg. Het was dan ook een hele verrassing als we bij mama Ngozi binnen gingen dat dit het eerste huis/appartement was waar de indeling een beetje gelijkaardig is als bij ons. Salon, eetplaats die dan ook wel echt als eetplaats wordt ingericht, met een tafel en stoelen errond. Dus eigenlijk viel deze woonplaats echt goed mee, alleen de buurt was echt schrijnend... We waren net zoals op alle andere plaatsen waar we al zijn geweest de afgelopen week, heel hartelijk welkom. Voor Kenenth was het een blij weerzien. En ook net zoals bij alle andere bezoeken, kregen we er drank en eten voorgeschoteld. Opnieuw fried rice and chicken, dus ma zeker geen rijst voor onze pa als hij terug thuis is in het eerste half jaar ;-) Het lokale bier daar in tegen smaakt hen des te meer. Terwijl we naar mama Ngozi en we er bijna waren moest Kenneth toch eventjes de weg vragen. Toen hij het raam open deed en aan de eerste de beste voorbijganger de weg wou vragen herkende die vent Kenneth onmiddellijk, echt ongelooflijk, overall waar we komen komt hij iemand tegen die hij kent. Omdat we die vent hadden gezien voelde Kenneth zich verplicht om langs te gaan bij zijn nonkel die hij eigenlijk graag wou vermijden. Want het nieuws dat Kenneth er was ging nu wel vlug de ronde doen en het zou niet lang duren voor hij dit ook te horen zou krijgen. In Nigeria is de gewoonte dat je als familie voor elkaar zorgt maar aangezien ze bij Kenneth thuis al met zoveel zijn en hun ouders niet meer leven is het voor hen niet mogelijk om dan ook nog eens voor nonkels of tantes te gaan zorgen. Vooral als je in Europa woont denken ze dat je het geld voor het rapen hebt. Dus wou Kenneth in geen geval dat tantes en nonkels wisten dat hij er was omdat ze gewoon allemaal om geld zouden vragen. Maar nu moest hij wel eens langs gaan bij die nonkel... zelf ben ik niet meegegaan maar volgens pa en Bart die wel mee waren gegaan was het echt wel heel erg hoe hij leefde en zag hij er niet echt gezond uit. Ik vind dit heel moeillijk want het liefst van al zou ik hen dan willen helpen maar het problem met het helpen van extended family is dat als je een helpt ze daar allemaal gezet zijn , nonkels, tantes, neven, nichten... Het is hier echt niet gemakkelijk om als familie die in Europa woont op bezoek te komen. Iedereen verwacht dat je geeft. En het is ook wel begrijpelijk als je hun loon vergelijkt met het onze. Maar onze kosten liggen ook veel hoger... Om maar een voorbeeld te geven, voor benzine betaal je hier 65 naira, dat is 30 cent per liter, 70 naira voor brood. Iedereen gaat er hier gewoon van uit als je in Europa woont je geld met hopen hebt.
Na ons bezoekje aan mama Ngozi zijn pa en Bart met Kenneth, Stella en Ohsee op pad geweest, naar een lokale markt in Lagos Island waar het zo druk was dat ze er echt schouder tegen schouder moesten lopen. Daar zijn ze echt niet lang gebleven omdat het heel onveilig is als blanke. Nel en ik zijn met zijn broer en zus meegegaan naar het huis van de oudste zus waar de jongste Nel haar haar heeft gedaan. Vijf uur heeft het geduurd en het is heel goed gegaan. Het is supermooi! Voor mij was het heel tof om gewoon eens een hele dag bij de familie te zijn, als het aan mij lag zit ik daar elke dag. De kindjes zijn super en het liefst van al neem ik ze allemaal mee naar huis omdat je gewoon weet dat ze bij ons een veel beter toekomst hebben. Ze worden hier echt wel goed verzorgd en krijgen hier ook veel liefde maar het is gewoon niet te doen hoe anders ze hier opgevoed worden. De twee oudste Amaka en Chidiogo, twee meisjes moeten voor gelijk wat springen en doen wat mama, papa, nonkels, tantes vragen. Haal eens water, raap dat eens op, steek eens tv aan, haal eens dit, doe eens dat... En iedereen mag hen gewoon alles zeggen, bij ons als Nel iets misdoet is het Kenneth of ik die erop spreken, hier is het nonkel, tante, gelijk wie die in de buurt is en ze meppen er hier ook wel eens op hoor. Speelgoed hebben ze hier nauwelijks, voor Nel had ik enkel een paar kleurboeken en een paar stiften meegebracht. Elke keer we daar zijn zitten ze gewoon uren aan een stuk in die boeken te kleuren. Het huis mag vol kinderen zitten toch zijn die allemaal heel rustig. Van de kleinste Emerie 3 jaar stond ik gisteren echt te kijken. Ze kwamen thuis van school rond 4u en het eerste wat ze dan moeten doen is hun uniform afdoen, zich gaan wassen en verse kleren aan doen. Dan komen ze gewoon in de zetel zitten en dat is het. Geen speelgoed, niemand die met hen speelt of echt bezig is, die kleine 3 jaar heeft daar gewoon de rest van de avond rondgehangen. Je zou bijna niet weten dat ze er is. Dus vroeg ik me af, zet bij ons een kind van drie jaar tussen een bende volwassenen die gewoon wat samenzitten in de zetel, geen enkel van onze kinderen die gewoon zo kan rondhangen zonder zich te laten horen... Onvoorstelbaar gewoon. Eten doen ze nooit samen, iedereen eet wanneer ze willen, ook de kinderen. Ze zitten ook nooit aan tafel, ze nemen gewoon een bord en zetten zich in de zetel of op de grond of op het bed. Ze eten hier haast nooit fruit, want dat is hier super duur en helemaal niet zo goeie kwaliteit als bij ons. Een paar dagen geleden ging appelen kopen en die waren heel klein en vol van plekken. Ook van groenten is er in de supermarkt helemaal niet zoveel keuze. Sla heb ik hier nog niet gezien, hoeveel soorten hebben ze bij ons...?
De eerste dagen sta je versteld van de omgeving en is alles nieuw en leuk, maar als je hun levenswijze elke dag bekijkt van dichtbij dan kan ik allen maar zeggen dat het me zeker niet verrast dat hun levensverwachting zo laag ligt, een gezond leven kun je dit hier echt niet noemen en dan denk ik alleen nog maar aan eten . Wat ze eten en hoe ze eten. Wij hebben gewoon veel te veel keuze. Maar begrijp me niet verkeerd ik vind het hier nog steeds heel leuk, want wij hebben ook wel de luxe om s avonds in onze guesthouse te komen in een kamer waar er constant airco is ( wat zeer welkom is bij constante temperatuur van 35 graden dag en nacht), draadloos internet, frigo op de kamer, douche met warm water en een deftig toilet en bar/ restaurant waar ze alles klaarmaken wat we maar willen en heel belangrijk 24 op 24 en 7 op 7 bewaakt en afgesloten domein met prachtige tuin. Want overal waar we gaan worden we opgehaald en afgezet aan de deur en als we ergens tussen het volk gaan zijn we steeds door meerdere mensen van de familie begeleid. Dus we worden echt wel heel goed verzorgd. Deze blog is er een beetje later want op donderdag hadden we geen internet. Tot morgen. Dikke zoen van ons allemaal!
Vandaag zijn we op bezoek geweest in de kerk waar Kenneth vroeger de dienst bijwoonde. Voor hem was dit een blij weerzien met mensen van vroeger. We werden er heel hartelijk onthaald en kregen onmiddellijk drank en eten voorgeschoteld. Fried rice and chicken, geitevlees, bofbof, egrols,... allemaal lokale specialiteiten die ik aan mijn heb laten voorbij gaan maar Pa en Bart hebben alles geproefd en het een viel al wat meer in de smaak dan het ander. Ma ik denk dat pa hier genoeg rijst zal gegeten hebben voor de rest van zijn dagen. Ik zou het in ieder geval niet riskeren om in de eerste weken hem rijst voor te schotelen Het was een hele ervaring voor pa en Bart om kennis te maken met deze mensen, dat beloofd voor zondag als we daar de dienst gaan bijwonen... De bedoeling van vandaag was eigenlijk om naar yaba market te gaan, waar we onder andere leuke souviniers kunnen vinden maar aangezien ik afgesproken had met Carine ( Belgische die hier al 7 jaar met haar gezin woont) om 14u30 en we pas rond 13u30 vertrokken uit de kerk hebben we het bezoek aan yaba uitgesteld tot... Het was weer een heel avontuur om tot bij Carine te komen. De straten zijn hier echt slecht, een erbarmelijk landweggetje van bij ons is niets vergeleken met de wegen hier. Enorme putten in de drukbereden straten van de stad overal waar je komt. Gelukkig worden we overal heen gebracht in een goed uitgeruste jeep met airco (onmisbaar hier, want het is hier superheet). Hoewel we eigenlijk veel tijd doorbrengen in de auto om van het ene naar het andere te geraken verveelt dit totaal niet. Onderweg is er zoveel te zien, meer dan de helft van de tijd staan we in de file maar ook dit verveelt echt niet. Je komt ogen te kort om alles te zien waar onze mond van open valt. Toen we uiteindelijk bij Carine aankwamen openden twee locals de poort van hun domein. Ze heeft minstens 5 mensen in dienst, een chauffeur, een bewaker voor aan de poort, een nanny, een houskeeper, een kok... Die mensen verdienen 30 000 naira per maand wat overeen komt met 150 euro, en dit is goed betaald naar lokale normen. Pa was alleen daarvan al zo onder de indruk dat hij bij ons terugkeren zei dat hij 100 euro / 20 000 naira zou geven aan onze chauffeur om ons elke dag overal rond te brengen. Terwijl we hem eigenlijk al elke dag 1500 naira geven en de benzine betalen, wat eigenlijk al goed betaald is. Nu we zien wel, want onze pa heeft hier echt wel een gat in zijn hand en ja ma inderdaad hij zou iedereen geld geven. Zeker nu hij te weten is gekomen hoeveel ze maar maandelijks verdienen. Dus misschien heeft hij zelfs geen 100 euro meer over tegen dat we hier vertrekken. Dus voorlopig probeer ik dat gat in zijn hand nog een beetje te dichten Bij Carine hebben we zo een kleine drie uur over onze ervaringen tot nu toe gepraat en ook hoe zij hier leven en zo. Het was een leuke namiddag en ook voor Nel was het de max want ze hadden daar heel veel speelgoed, iets wat ze hier tot nu toe nog niet had gezien. Pa en Bart vonden het ook heel interessant en ze gaf nog enkele tips voor bezoekjes later deze week. Na ons bezoek zijn we terug gekeerd naar de guesthouse. Kenneth was in de namiddag naar zijn familie gegaan ipv mee te gaan met ons en kwam later op de avond terug met zijn broer en schoonbroers. Samen hebben we nog wat gedronken in de bar en wat gepraat over wat we de komende dagen nog allemaal kunnen doen. Maar zoals steeds kan dit op het laatste moment nog allemaal veranderen. Dus we zien wel wat morgen brengt... Vandaag was opnieuw een heel leuke en boeiende dag. Op naar morgen.
Ma je moet er niet mee inzitten, Kenneth zorgt ervoor dat Pa en Bart elke morgen deftig kunnen ontbijten. Deze morgen hebben ze zelf koffie gezet, Bart heeft zelfs een boterhammeke met choco gegeten.Na het ontbijt hadden we heel veel tijd om ons klaar te maken want het heeft wel nog efkes geduurd voor onze chauffeur Uncle Ohsee kwam opdagen. Vandaag zijn we naar The National Museum geweest samen met Onyinye en haar man Peter en hun kindje Michael en Oliver. Het was een leerrijke ervaring, we werden er rondgeleid door een gids die ons vooral wat uitleg heeft gegeven over de tradities van de drie meest voorkomende stammen in Nigeria, Igbo, Yoruba en Hausa. Vandaag was het hier echt SUPER warm, gisteren viel het nog mee omdat het hier zondagavond goed geregend heeft, maar vandaag was het echt heet. Maar overal is er hier airco, over de hele guesthouse is er airco, in elke kamer, in elke gang, bar, salon, inkom... elke shop die je binnengaat, in de auto. Het verschil alsje dan buitenkomt is echt niet te doen. Overdag is het hier tot 40 graden, vananvond was het er nog 32 toen we terugkwamen.
Na het bezoekje aan het museum wilden we naar het strand gaan. Je geraakt hier nergens bij een strand zonder een poort te passeren waar je uiteraard mag betalen. Deze keer vroegen ze echt wel heel veel per persoon en omdat we met zoveel waren zijn we dan maar teruggekeerd. Dan zijn we naar het shoppingcenter geweest waar we gisteren aan een gesloten deur stonden. Omdat we nog niet echt gegeten hadden zijn we met de hele bende iets gaan eten naar de Kentucky Fried Chicken op onze pa zijn kosten. Daarna zijn we naar de supermarkt geweest en hebben we pistoletjes gekocht en schellekes vlees en kaas voor het avond eten. Jaja ma onze pa komt niets tekort. Onyinye had vandaag bollen gemaakt met een hardgekookt ei i, het deeg smaakte een beetje naar oliebollen. Pa zei direkt dat ze dit elke dag mocht meebrengen en ongelooflijk maar waar Nel at het graag. Ze voelt zich hier als een vis in het water maar als het op eten aankomt... amaai. Ze is thuis kieskeurig maar hier is het echt niet te doen. Ze moet wel van alles eens proeven maar meestal blijft het daar dan ook wel bij. Gelukkig hebben we onze voorraad mee van thuis.
Na het bezoek aan het shopping center hebben we dan nog eens een poging gedaan om naar het strand te gaan. Dit keer is het ons wel gelukt, jammergenoeg was de rest van de familie er dan niet meer bij. het was zoals al de rest dat we hier al hebben gedaan SUPER! We werden er wel ongelooflijk veel aangeklampt om dingen te kopen van armbanden tot sigaretten tot zelfs hardgekookte eieren. Niet te doen gewoon. De zonsondergang was er super, prachtige foto's getrokken en heel hard gelachen met Pa en Bart. Kenneth had baked fish besteld, een vis in zijn geheel met saus in folie op de barbeque. Pa en Bart zagen het helemaal zitten om van die lokale specialiteit te proeven, toevallig was ik net aan het filmen. Zowel pa als bart hebben zich hier ferm mispakt, het was heeeeeel pikant. Ze stonden letterlijk in vuur en vlam!! Maar ze vonden het wel lekker, maar zorgden er wel voor dat ze het vel eraf deden bij de volgende hap. De zee is hier heel hevig en het is hier zeker af te raden om te gaan zwemmen on zee, er is hier een heel sterke onderstroming die je onmidellijk meters ver in zee meesleurt.
Bij onze terugkomst hebben we genoten van een lekker douchke en dan van de pistoletjes med beleg. Nog wat napraten over opnieuw ongelooflijke ervaringen van vandaag. Op naar morgen die we deze keer wel min of meer op voorhand hebben gepland. In de voormiddag gaan we naar een lokale markt en in de namiddag gaan we op bezoek bij Carine en haar gezin. Een Belgische familie uit Kortrijk die hier al zeven jaar woont. Morgen wordt ongetwijfeld weer een dag vol verrassingen.
s Morgens ben ik heel vroeg wakker geworden en beginnen denken aan wat er nog allemaal moest gebeuren vooraleer we vertrokken. Nu was het echt niet lang meer Naarmate mijn lijstje korter en korter werd begon de stress ook te verdwijnen. Nog eens salu gaan zeggen aan de meme en de schone broer de sleutel van ons huis gaan geven zodat hij nu en dan eens kon paseren om te kijken of ons huis er nog volledig staat en de brievenbus te ontdoen van al onze fanmail ;-) en als laatste en niet onbelangrijk afscheid nemen van ons moeder. Nel had het daar toch wel eventjes moeilijk want ze zou oma toch zo hard missen. s avonds hebben we nog naar junior eurosong gekeken en ons kleine meid is dan in slaap gevallen in de zetel en ik ja afgezien van nu en dan eens wegdommelen is er van slapen niet veel meer in huis gekomen.
Zondag 21 november D-day,
De morgenstond heeft goud in de mond, als dat waar zou zijn was ik nu schatrijk want om drie uur stond onze taxi Clo voor de deur. Alle valiezen vlug inladen (en dat waren er veel, als je zou afgaan op onze baggage zou je zeker denken; die zien we in de eerste maanden niet terug LOL) en wegwezen.
We hadden het getroffen met onze chauffeur, de rit ging vlot en een goed uur later stonden we met knikkende knieen (van de kou wel te verstaan) onze valiezen al terug uit te laden. Al goed dat ik Kenneth zelf naar de luchthaven had gebracht twee weken voordien en heb gezien hoe de check-in moest gebeuren anders ging dit nu een heel ander verhaal worden. Maar ik had het dus al eens gezien en vol goeie moed ging ik naar de computer waar ik zelfverzekerd begon onze gegevens in te geven om onze tickets te kunnen uitprinten. Ja mannekes was me dat en gedoe zeg! Ik heb wel twee keer moeten herbeginnen en telkens toen ik bijna klaar was met allle gegevens van ons vier in te tikken. Toen onze tickets eindelijk geprint werden kregen we er maar 7 in plaats van acht uit dat machien, terwijl het machien zei: 8 van de 8 tickets zijn geprint goeie reis! De schrik sloeg me om het hart want van wie was er een ticket te kort, van Nel. We waren ruim op tijd in de luchthaven aangekomen dus stonden we als eerste in de rij om in te checken, de dame aan de check in deed er blijkbaar niet raar van dat er een ticket te weinig werd geprint en ze zorgde voor Nel haar boarding ticket voor onze tweede vlucht. Alle bagage werd aanvaard, zeven grote velizen van rond de 23 kilo en vier trollys als handbagage en mijn rugzak. Ingecheckt waren we op weg naar de gate. Het is wel efkes stappen om van de check-in tot aan de douane te komen. Daar aangekomen moesten we alles op de band leggen en onze jassen afdoen om ook die op de band te leggen. Nel piepte niet maar ik piepte wel. Direkt kwam een vrouw naar me toe die me vriendelijk verzocht met haar mee te gaan zodat ze me zou kunnen contoleren. Ons gerief lag nog op de band en die vent aan den TV was verdacht lang naar de scan van onze handbagege aan het kijken. Ondertussen zag ik in mijn ooghoek dat pa ook piepte en bleef piepen en ook zijn handbagage moest worden opengemaakt en gecontroleerd worden net als die van mij. Alleen de koffer die pa had was eigenlijk die van mij, want alle vier de trollys waren hetzelfde zodat we elk een vast hadden maar eigenlijk niet gekeken hadden of het wel de juiste was... met gevolg dat onze pa zijn koffer moest open maken en er onder ander bhs en slips inzaten, wat eigenlijk echt wel grappig was. Alles werd gecontroleerd en alles was ok. Alleen in mijn handbagage die dus van Nel was zat Nel haar toiletzak met haar haarspullen, waaronder de fles conditioner. Die hebben ze er uit gehaald en heb ik moeten achterlaten bij de douane. Geen probleem, ik koop wel een nieuwe. Ik was blij dat het dat maar was en voor de rest alles ok was. Dan zetten we onze wandeling voort en die ging eerst en vooral richting de taxfree shop om pa zijn voorraad sigaretten aan te leggen voor in den Afrique. Daar had hij wel even pech want ze verkochten er zijn merk niet maar hij ging dan maar voor Bastos en dat voor 20 euro goedkoper dan in de gewone winkel. Na een koffietje voor pa en Bart , een fruitsapke voor Nel en een chocomelk voor mij tijdens het wachten , konden we rond 6u25 aan boord stappen van onze eerste vlucht richting Frankfurt. Dit was redelijk indrukwekkend, om bij zonsopgang in de lucht te hangen en op die manier te kunnen genieten van een prachtig uitzicht. Na een korte vlucht van minder dan een uur, zijn we veilig geland in Frankfurt. Daar werden we met een bus naar de ingang gebracht waar we ons dan konden naar de gate begeven waar we een goeie twee uur later konden aan boord gaan voor een lange vlucht richting Lagos Nigeria. Op onze boardingpassen stond dat de vlucht zou vertrekken van Gate 20B, alleen stond onze vlucht nergens vermeld op de schermen in de gang waar gat 20 B was. Nu het was nog wel efkes voor de vlucht vertrok dus geen paniek. Na een uurtje moest Nel nog eens plassen en ondertussen ging ik nog maar eens kijken of onze vlucht er tussen stond maar dit keer op het scherm wat verder in de gang waar alle vluchten op stonden. Daar stond onze vlucht wel op, alleen stond er daar op 11u20 en gate 43B en op onze tickets 10u20 en gate 20 B. Gelukkig haden we nog genoeg tijd om ons naar de andere gate te begeven want die was wel nog even stappen. Daar zagen we onmiddellijk dat we goed zaten omdat er in tegenstelling tot waar we eerst zaten daar nu wel Nigerianen zaten te wachten. Dus gelukkig dat Nel moest gaan plassen en ik terloops nog eens naar de schermen ging gaan kijken of we gingen daar schoon zitten blinken aan de ander kant.
Even later konden we aan boord gaan van een heel groot vliegtuig die deftig vol zat. We kregen elk een kussentje en dekentje en headphones om aan te sluiten voor als we een filmpje wilden bekijken. We waren gezeten en dit voor een goeie zes uur en half. Tijdens onze vlucht werden we voortdurend bediend met eten en drinken. De pintjes die geserveerd werden vielen goed in de smaak bij Bart en pa en ook het eten was zeker niet slecht. Voor de lunch konden we kiezen tussen kip en beef met een slaatje erbij en een stukje appelcake voor dessert en als vieruurtje konden we kiezen uit een lekker worstebroodje of een stukje vegetarische pizza. Nel heeft niet veel gegeten van al dat lekkers maar gelukkig had ik broodjes voorzien omdat ik wel wist dat onze meid ging passen voor al die dingen. Ze is wel de hele vlucht super flink geweest en heeft ook een heel eind geslapen wat haar wel goed gedaan heeft na zo een korte nacht. Na een goeie zes uur was ik echt wel blij dat we bijna zouden landen want ik snakte er echt wel eens naar om mijn benen te kunnen strekken.
Toen we uit het vliegtuig stapten was de hitte onmiddellijk voelbaar. Een luchthaven helemaal anders dan wat we in Zaventem of Frankfurt hadden gezien. In de lange gang tot aan de visum controle stond wel om de vijf meter een airco toestel op volle toeren te draaien maar ondanks die was het er echt super heet en dat kwam ook wel een beetje omdat we nog goed gekleed waren, het was immers heel koud deze morgen toen we vertrokken. Nadat we de lange gang teneinde waren gelopen kwamen we aan de visum controle waar al reeds een HELE LANGE rij stond te wachten. Het wachten duurde er echt heel lang en je kon niet anders dan je te beginnen afvragen hoe hun systeem in elkaar zat. Hoewel we enorm veel tijd hebben gehad om hun werk gade te slagen hebben we dit niet kunnen doorgronden, echt ongelooflijk hoe die kerels daar te werk gaan. En Afrikanen staan er in Europa voor gekend dat je ze niet kunt opjagen maar als je ze in Afrika bezig ziet dan geloof je dit des te meer... onbeschrijfbaar gewoon. Al goed en wel, het was allemaal nieuw en intrigerend en ondanks de wamte viel het wachten dan wel nog mee. Na de visum controle konden we onze bagage ophalen en gelukkig kwam na nog eens lang wachten al onze bagage uit de pijp. Ik was echt content! Nu konden we op zoek gaan naar Kenneth, die daar al anderhalf uur stond te wachten. Van een aankomsthal hebben ze hier duidelijk nog nooit gehoord, dus stonden we buiten voor dat we het goed en wel beseften. Daar stond Kenneth samen met Oliver (zijn broer) ons op te wachten. Hoewel ik super vermoeid was van de reis want we waren ondertussen al 16 uur onderweg kon dat beetje wachten op de autos er nu nog wel bij. WE WAREN IN AFRIKA en het was onmiddellijk super!!! Ik was heel blij Oliver te zien want hij is de enige broer van Kenneth waar ik nog maar heel weinig contact mee heb gehad. Nel voelde zich direkt op haar gemak bij hem toen hij Nel van mij overnam, omdat ik haar droeg omdat ze ook heel moe geworden was. Peter ( de man van Onyinye, de jongste zus van Kenneth) en Ohsee ( de man van Olivia die tweeling is met Oliver) kwamen na een tijdje uit een immens lange file om ons tot aan de guest house te brengen met de ride of our life !! Pa, ik en Nel zaten bij Ohsee in de auto en Bart bij Peter. Ohsee is echt een ONGELOOFLIJKE chauffeur, die rit was gewoon pure WAANZIN!! Links rijden, rechts rijden, links voorbij steken, rechts voorbij steken, op een tweevaks baan tussen twee autos door voor steken en alsof we nog niet genoeg onder de indruk waren is hij toen hij een afslag gemist was in achteruit de afrit terug afgereden omdat het anders een veel te grote omweg zou wordenendit alle sin het pikdonker want van straat verlichting moet je hier ook niet veel verwachten. Pa en ik zaten echt vol ongeloof te staren. Dit verkeer is zeker een van de dingen waar Pa en Bart nog lange tijd van zullen spreken eens we terug zijn want ik mag hier nog zo mijn best doen, dit valt met geen woorden te beschrijven. Na onze onbeschrijfelijke rit zijn we aangekomen in de guest house die er net zoals op de foto s schitterend uitziet, volledig omheind en met een enorme poort die 24 op 24, 7 op 7 wordt bewaakt. We gingen naar onze kamers en ik begon direct met het nodige uit te pakken. Toen we na een tijdje de luchtmatras voor Nel wilden klaar leggen zagen we dat de airco lekte en het helemaal nat was onder de airco. Kenneth ging dit melden en we kregen onmiddellijk een andere kamer, die een klein beetje ruimer was, joepie. Hoewel we voordien ook al niet konden klagen hoor. Alles snel verhuisd en pa en Bart hadden al een tijdje hun weg gevonden naar de bar waar ze al volop aan het genieten waren van hun Star, het merk van bier van langshier die hun nieuwe jupiler zou worden. By the way toen ze op de kamer aankwamen konden ze meteen genieten van een frisse jupiler, Kenneth was die s middags al in de frigo komen steken. Pa en Bart hadden wel nog honger en Kenneth ging nog wat eten bestellen voor hun drietjes. De pastas die hij besteld hadden vielen goed in de smaak. Pa moest wel na een half bord forfait geven want hij stond bijna in vuur en vlam, het was heel lekker maar o zo pikant. Met goed gevulden maagjes en een paar exemplaren van hun nieuwe huismerk konden we genieten van een welverdiende nacht rust.
Vandaag maandag hebben we dan eindelijk de hele familie gezien. Deze morgen ging Ohsee ons om negen uur komen ophalen om naar de supermarkt te gaan en daarna konden we dan naar Prudence (de oudste zus) gaan die voor ons lekkere fried rice ging maken. Negen uur werd elf uur en aangekomen bij de supermarkt waren ondanks de bedrijvigheid binnen de deuren niet open. Toen lazen we op een handgeschreven blad aan de deur dat de winkel vandaag uitzonderlijk pas zou open gaan om 2uur in de namiddag omdat ze de stock aan het tellen waren, haha. Dat zijn dan van die dingen die bij ons ondenkbaar zijn, super grappig...
Na een opnieuw wonderbaarlijke rit kwamen we aan bij Prudence, waar we Onyinye ( de jongste zus), Prudence (de oudste)en haar man Innocent, Stella ( die al eens bij ons is geweest vier jaar geleden),Oliver en Michael ( het zeven maand oude zoontje van Onyinye en Peter zagen. De kindjes van Prudence, waren naar school en Olivia die lerares is zou ook pas later komen.
Bij Prudence konden we genieten van een lekkere afrikaanse lunch van fried rice met kip en vis. Het was echt wel lekker en zelfs Nel heeft er van gegeten hoewel het ook redelijk pikant was. Ik heb er echt van genoten om samen te zijn met de zussen en keek er naar uit de kindjes te zien en Nel ook natuurlijk. Toen ze na school binnen kwamen waren ze natuurlijk een beetje beschaamd, maar dat ging dan wel over. Ook Olivia kwam na school langs om ons te ontmoeten. Toen de vier zussen er waren is Kenneth begonnen met de vele cadeautjes uit te delen die we hadden meegebracht. Ma, ze waren echt heel content met de handdoeken en de waslappen!!! Ook de kids vonden de cadeautjes super. De grote doos lollys die we hadden meegebracht was na twee uur al helemaal leeg, iedereen, buurmeisjes en al hebben er mee van mogen smullen. Echt wel sjiek hoe ze hier leven. Het appartement die bestaat uit een living, 3 kamers, een keuken en badkamer is echt wel ruim maar valt in niets te vergelijken met wat we bij ons kennen, moeillijk te beschrijven maar de fotos die je dan zal zien als we thuiskomen zullen wel voor zichzelf spreken... Bij Chidigo (tweede dochter van Prudence en Innocent, 7j)ben ik alvast goed in de smaak gevallen en de andere meiden Amaka (de oudste 10j) en Emerie ( de jongste 3j)ook wel natuurlijk. Emerie is gewoon in slaap gevallen in mijn armen toen ik stond te praten met Stella. Zo een schatje. David ( zoontje van Olivia en Ohsee 14 maanden is ook echt een lieverd). Buiten Chidi de jongste broer heb ik nu iedereen ontmoet en het is fantastisch!! Chidi is dokter in het universitair ziekenhuis hier ver vandaan en kan pas in het weekend afkomen maar hij heeft me wel al gebeld vandaag om te vragen hoe ik het stelde met de familie. Alleen Desmond die twee jaar geleden bij ons was en nu in Amerika woont kon er jammergenoeg niet bij zijn.
Na een heel leuke dag met de familie, ik vond het er echt de max!!! Heeft Ohsee ons teruggebracht naar de guesthouse waar Nel als een blok in slaap is gevallen en dit ga ik nu ook doen. Wat er morgen op het programma staat, we zullen zien...
Om de mama een beetje gerust te stellen heb ik beloofd om een blogje bij te houden. Ik ben daar helemaal niet goed in en weet niet hoeverre ik dat zal volhouden maar om al een beetje te oefenen begin ik alvast voor ons vertrek. Ma ging mij een boek meegeven, stel je voor! Denk dat ik al bagage genoeg zal bijhebben, zonder dat ik nog eens een boek zou meesleuren waar ik dan 1 keer zou in schrijven. We tellen af... Mijne "sjoe" vertrekt al over 2 weken, en wij vertrekken over 4 weken. Het begint al te kriebelen moet ik zeggen... Er moet nog veel gebeuren voor vertrek, veel dingen die ik maar blijf uitstellen. Apotheek, cadeautjes kopen,... maar we hebben nog tijd dus we moeten nog niet panikeren. Zo mijn eerste berichtje is een feit. Geen groot epistel, maar zo weet je alvast wat je kan verwachten eens we in den Afrique zijn
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
