In januari 2007 vertrok ik voor het eerst als laatstejaarsstudent leerkracht Nederlands en plastische opvoeding naar een klein schooltje in het noorden van Malawi. Deze ervaring maakte indruk en bleef kleven onder mijn huid. Daarom heb ik besloten om tijdens de zomervakantie als vrijwilliger terug te gaan naar Lozwati Pvt School in Kafukule, een project dat ik vele zomers lang hoop vol te houden...
Zonder dat ik het beseft heb, sluipt Malawi dichterbij. Tot voor vandaag stond ik er nog niet bij stil... nog anderhalve maand en Eline en ik zitten op het vliegtuig richting Addis Ababa.
Ik kijk heel erg uit naar de spanning en de nieuwsgierigheid. Van zodra we Lilongwe zullen naderen, zal ik naar Kafukule gezogen worden. Mijn eeuwige haven en tweede thuis. Ook de idee dat ik Eline zal kunnen rondleiden in "mijn" Malawi geeft me een enorm leuk gevoel. Ik ken Eline al van toen we samen in het eerste middelbaar in SJB zaten en ik ben er zeker van dat het echt super wordt! Eline kijkt ook al enorm uit naar dat voor haar onbekende "afrikagevoel". De sfeer, de geur, de geluiden, de warmte... Ik ben blij dat ik het allemaal opnieuw kan beleven (en dit ondertussen al voor de vierde keer!) en kan delen met een van mijn beste vriendinnen. Ik hoop alleen dat mijn lichaam me deze keer niet tegen werkt... Vorig jaar stopten mijn berichten op 12 augustus. Na Salima liet ik niets meer van mij horen. Ik werd ziek en was compleet niet in staat om me achter een computer te hijsen, laat staan om een blogbericht te typen. Weken en maanden later sluipt deze "mysterieuze ziekte" nog steeds door mijn lijf. Ik hoop dat ik het een maand uithoud om gezond te blijven. Ziek zijn in Malawi is akelig en überzielig.
Wat zijn onze plannen dit jaar? We reizen eerst door naar Kafukule. Uiteraard na een overnachting in Lilongwe. Het zou fysiek te zwaar zijn om onmiddellijk te vertrekken naar het noorden. Het is bijna onmogelijk om aan zo'n lange vlucht nog een reis te koppelen van enkele honderden kilometers. Vooral de omstandigheden waarin we moeten reizen houden ons nog een dag vast in de hoofdstad. Een oncomfortabele busrit van 8 à 10u richting Mzuzu, een minibus naar Ekwendeni, liften naar Kafukule... We zijn uren onderweg en dit zou betekenen dat we in het donker zouden moeten reizen. Geen aanrader dus gezien de staat van de wegen en de auto's en bussen die er tegen een gemiddelde snelheid van 100 km/h over vlammen... In elk geval, we starten onze reis met een dagje Lilongwe. Niet meteen mijn meest favoriete plaats in Malawi aangezien ik de stad nog steeds ongewild aan die pijnlijke en vermoeiende twee weken na ons auto-ongeluk blijf koppelen. Bovendien hou ik meer van de rust en de natuur in het noorden van het land. Lilongwe is te druk, te veel en te anoniem. Leuk voor een dag of twee, maar niet langer... In 2008 verbleef ik samen met Anne een tweetal weken bij Mrs. Matinga, maar dit was dan ook enkel en alleen omdat ik wist dat ik er Anne een onnoemelijk groot plezier mee deed. Water bij de wijn. Na Lilongwe trekken we door naar Mzuzu, de grootste stad in het noorden van Malawi. Waarschijnlijk blijven we ook daar overnachten. Vanuit Mzuzu vertrekken we naar Kafukule. De bedoeling is om er opnieuw verder te gaan met de projectjes die ik in 2008 opstartte. De namiddagactiviteiten voor de kinderen in Kafukule en de Art Classes voor de leerlingen van Lozwati Pvt School. Ik probeer Eline ook mee te trekken naar het huis van Mary Khonje (nu Tegha) en haar man. Een weekendje logeren in het warmste nest van Malawi... Tot wanneer we in Kafukule verblijven staat nog niet vast. Dit hangt een beetje af van het verdere verloop van onze rondreis.
Ik mailde een tijdje geleden naar Eddie en Hayley. Eline en ik hopen dat zij ons kunnen begeleiden tijdens een trip door Malawi en -jawel!- Zambia. Ik zou het fantastisch vinden om hen opnieuw te ontmoeten en hoop dan ook vurig dat ik gauw een positief antwoord krijg... We zouden graag een bezoekje brengen aan Nkhotakota National Park zoals ik vorig jaar deed met mijn ouders en Sarah. Een tweede walking safari samen met Andrew moet gewoon een van de hoogtepunten van onze reis worden! Wie weet mogen we opnieuw bij Eddie en Hayley logeren... Eline had graag ook Lake Malawi gezien. Aangezien Nkhotakota 5 km van het meer gesitueerd is, kan dit gewoon geen probleem zijn. Het zou zonde zijn om opnieuw de brousse in te duiken zonder olifanten, nijlpaarden, leeuwen enz. Daarom heb ik gevraagd aan Eddie en Hayley of ze het zien zitten om met ons mee te gaan naar South Luangwa in Zambia. Ik heb er zo'n schitterende herinneringen aan en dit kan ik Eline gewoon niet ontzeggen tijdens haar eerste afrikareis! Liwonde NP in Malawi is een waardig alternatief, maar als je voor het beste kunt gaan... Ik wacht ongeduldig op hun antwoord. Hopelijk zijn ze vrij tijdens deze periode. Eline en ik zijn heel inschikkelijk en kunnen een beetje schuiven met de data, maar als ze net voor een lange tijd het land uit zijn... We zien wel. Lukt het niet, dan trekken we onze plan wel. Het is minder comfortabel en misschien zelfs minder leuk, maar ik zou op de eerste plaats mijn vrienden willen terugzien en ik zou het vreselijk jammer vinden om hen te moeten missen...
De nieuwe rugzak is gekocht, de safari boots zijn ingelopen en de goesting begint op te borrelen... Vanaf nu mogen de dagen zich spoeden. Nog 49 dagen en ik herleef.
Vorig jaar trokken Jana, Marjolein, Sarah en ik naar Zambia in het gezelschap van Eddie en Hayley. Ze planden voor ons een fantastische reis via Chipata en Lower Zambezi naar de Victoria Falls. We maakten een laatste stop in South Luangwa waar we kennis maakten met dieren die je enkel in een muffe kooi of op tv te zien krijgt... Het overtrof alles wat we in gedachten hadden... Onderweg raakten we bevriend met Eddie en Hayley. Het begin van een vriendschap die ons nooit meer loslaat. Door omstandigheden gidste Hayley mijn ouders, Sarah en mij verder door Malawi. Onverwacht werd er een fantastisch vervolg gebreid aan onze trip met Eddie en Hayley.
African Nomad Safaris organiseert reizen door Oost-Afrika. Eddie en Hayley gidsen je low budget doorheen Zambia, Malawi, Zimbabwe, Tanzania enz. in hun Land Rover jeeps. Je betaalt een vast bedrag per dag (hangt af van de bestemming, type logement, af te leggen afstand, excursies enz.) waarin alles wat je nodig hebt tijdens je reis inbegrepen is. Zij zorgen voor het transport, het kampeermateriaal of ze boeken een lodge, er wordt gekookt, het toegangsgeld voor de parken, lodges en campings wordt betaald enz. Kortom: all in. Lijkt dit te veel voorgekauwd en te weinig avontuurlijk? Maak je geen zorgen, wij kunnen jullie verzekeren dat dit zéker het geval niet is. Eddie en Hayley verzorgen reizen op maat en zorgen er dus voor dat elk beestje zijn gading vindt... Eddie kent als opgeleide ranger (hij werkte jarenlang in verschillende parken in Zuid-Afrika) alle boeiende plekjes en overstelpt je met weetjes en tips.
Als je zin hebt in een Afrikaans avontuur surf dan naar www.africannomadsafaris.com en maak zelf kennis met Eddie en Hayley. Bekijk ook eens de getuigenissen ("Testimonials") en lees hoe wij en ook een pak andere mensen de reis met Eddie en Hayley ervaren hebben.
De datum ligt nu al een tijdje vast... Op 2 juli 2010 vertrek ik nu voor de vierde keer naar Malawi, deze keer in het gezelschap van Eline, nieuwsgierige en immer vrolijke reisgezel! Ik kijk er naar uit!
Een supersnel bericht vanuit Salima. We hebben net twee dagen bij Eddy en Hayley gelogeerd en het was fantastisch! Alles loopt nog steeds gesmeerd... Het zonnetje schijnt en we genieten met volle teugen. We genieten zelfs zo hard dat ik de weinige tijd die we hier nog hebben, niet aan het internet wil opsoeperen. Bij deze: tot de volgende!
We hebben deze voormiddag afscheid genomen van Kafukule en beginnen nu aan onze rondreis in Malawi. Ik heb het gevoel dat mijn verblijf in Kafukule te kort was, maar dit was slechts een kwestie van compromissen. We hebben onze tijd in elk geval nuttig besteed en ik denk wel dat we er echt iets van hebben kunnen maken. Als gevolg van een samenloop van allerlei onplezierige en onvoorziene omstandigheden trekken we vanaf maandag opnieuw rond met Hayley. Van geluk bij een ongeluk gesproken Meer uitleg volgt later.
Morgen vertrekken we naar Nkhata Bay. Maandag komt Hayley ons oppikken aan Mayoka en dan rijden we verder langs de lake shore naar het domein waar Hayley en Eddy wonen in Nkhotokhota. Daar blijven we twee dagen kamperen langs de rivier. Hayley heeft beloofd om spaghetti voor ons te maken en na al die afschuwelijke, zoute relish zou ik alleen al daarom bij hen willen logeren! Daarna logeren we twee dagen in Senga Bay (Salima) om dan door te trekken naar Liwonde National Park. We sluiten onze trip opnieuw af in Lilongwe. We hebben dus nog het een en ander te doen
De laatste dagen in Kafukule waren leuk, maar heel verwarrend. Omdat vake en moeke nu ook gestrand zijn in Malawi deed Mister Ziba een beetje vreemd. Ik denk dat hij nogal zijn kluts kwijt was Hij wou alles zo perfect doen en liep er nogal gestresseerd bij. Het was ook duidelijk dat Sarah en ik gedegradeerd waren tot tweederangsburgers aangezien alle aandacht nu naar vake en moeke moest gaan. We kunnen dat natuurlijk wel een plaats geven, dus zo erg was het niet. We hebben bovendien echt heel bijzondere dingen gedaan. We zijn gaan logeren bij Khonje en haar man en dat was natuurlijk weer een onvergetelijke ervaring. We kregen ook de kans om een meeting bij te wonen van het Ministerie van Landbouw. De afgevaardigden van het ministerie hielden een pleidooi voor het bemesten van de akkers aan de hand van compost. Ze hielden ellenlange speechen in het chiTumbuka en reikten een prijs uit (vijf zakken mais!) aan de gemeenschap die de meeste composthopen had aangelegd. Er werden toneeltjes opgevoerd, er werd gezongen en gedanst enz. Echt heel leuk om dat eens mee te maken.
Ik typ dit bericht terwijl ik mijn mailbox aan het openen ben. Mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld aangezien Yahoo nog steeds niet geopend is. Toch sluit ik hier af. Vake en moeke zitten te wachten en ik geloof dat vake terug naar de lodge wil na de chitengejacht die we net met de meiden hebben ondernomen
Verder wil ik ook nog de groetjes doen aan Marjolein en Jana die intussen al veilig en wel geland zijn in Belgie en waarschijnlijk op dit moment superhard genieten van verse lakentjes en lekker eten! Danku Jana voor het briefje. Voor elk een zoen xx
Net gestrand vanuit Zambia. Jammer genoeg moet ik het kort houden. Ik heb zo ongelofelijk veel te vertellen dat ik de hele nacht zou kunnen typen...
Tien dagen geleden vertrokken we naar Zambia. We hadden geen idee van wat ons te wachten stond. We wisten dat we op pad zouden gaan met een zekere Eddy en Hayley, maar verder durfden we nog van niets te dromen. Onze plannen bleken een schot in de roos te zijn... Ik geloof niet dat ik ooit nog zo iets heftigs en avontuurlijks zal meemaken! Het is moeilijk om deze ervaring naast Kafukule te plaatsen, want ik heb het gevoel dat ik over een compleet andere reis praat. Voor het eerst heb ik me echt "toerist" gevoeld en ik moet zeggen dat ik er heel erg van genoten heb. Een uitgebreider reisverslag volgt later wel, maar ik kan voor de ongeduldige thuisblijvers eens heel kort samenvatten wat we precies hebben gedaan.
Met twee jeeps zijn we eerst via Chipata richting Lusaka getrokken. We logeerden in Bridge Camp in tenten op 2km van de hoofdstad. De volgende ochtend zijn we verder gereisd naar een camping op de oever van de Zambezi. Daar maakten we voor het eerst kennis met een tiental hippo's en een olifant. Dit was eigenlijk een tussenstop voor we aan het "echte werk" begonnen. In Livingstone hebben we de Victoria Falls bezocht. Een monsterlijke waterval... Ik was zo onder de indruk dat ik de exacte afmetingen gewoon vergeten ben, maar ik geloof dat ze ongeveer 100m hoog en 1km breed zijn. Onbeschrijfelijk. Ik kan jullie enkel mijn foto's tonen en zelfs dan nog krijg je maar een fractie te zien van hoe overdonderend het echt was. Na de Falls keerden we terug om twee nachten in South Luangwa te verblijven. Ik krijg de daver op mijn lijf als ik terug denk aan onze eerste nacht...
Omdat Jana die nacht op "hippo hunt" ging (bij mijn thuiskomst volgen meer details) sliepen Marjolein, Sarah en ik in dezelfde tent. We hadden de cover van onze tent niet gebruikt omdat we wilden genieten van het echte wild life kampeergevoel... En of het gewerkt heeft... Om 2u 's nachts werd ik wakker door een vreemd geroffel. Ik keek op en vlak voor mij stond een reusachtige olifant gezapig te sabbelen op het gras rond onze tent. Ik kon niets anders doen dan betoverd toekijken... Ondertussen waren ook Sarah en Marjolein wakker geworden en het duurde niet lang eer we omsingeld waren door vier enorme olifanten. Ze pikten de cover van onze tent op en sabbelden en kauwden rustig verder op nog geen 20 cm van onze hoofden. En ik moest net zo dringend naar het toilet! Jana die zich in de tent naast ons aan het klaarmaken was voor haar nijlpaardenacht had niets gehoord en niets gezien aangezien zij wel haar tentzeil had gebruikt. Nietsvermoedend ritste ze haar tent open en ze stond oog in oog met de olifanten. Ze durfde niet meer te bewegen en moest doodsbang afwachten tot de vier reuzen genoeg hadden van het gras naast onze tenten.
Dit is een greep uit wat we allemaal hebben meegemaakt, maar het is zeker en vast wel het meest stoere verhaal! Het is gewoon te veel om allemaal op te schrijven. We zagen nijlpaarden, luipaarden, impala's, zebra's, bavianen, leeuwen, gieren, giraffen enz. Ik kijk er dus naar uit om alles te kunnen vertellen... Ik laat jullie hier zodat Sarah ook haar internetmomentje krijgt. Tot gauw x
Na een kleine twee weken in de Kafukuliaanse bush zijn Sarah, Jana, Marjolein en ik opnieuw in Mzuzu beland. Het is moeilijk om de voorbije twee weken in een blogbericht te gieten en ik zit dan ook al enkele minuten doelloos naar mijn computerscherm te staren. Waar ik anders altijd de perfecte woorden vind, schiet ik nu te kort. Misschien huist mijn hoofd op dit moment nog te veel in Kafukule en moet ik nog eventjes wennen aan deze drukte. In elk geval, ik heb mij opnieuw kostelijk geamuseerd en heb mijn malawibatterij voor een groot stuk kunnen opladen. Ik heb het grootste deel van mijn vrienden (Mister Ziba, Thandie, Mary Khonje en zelfs Precious) terug gezien en dit op zich maakt deze reis al meer dan geslaagd.
Ook de Art Classes en de activiteiten voor de kinderen van Kafukule liepen gesmeerd Ik maakte samen met de leerlingen van Lozwati linosnedes die we in verschillende kleuren afdrukten. Gisteren kregen alle studenten die deelnamen aan de art classes een "officieel" diploma. A degree Art Class 2009. Hun ogen blonken van trots toen ze het document en hun geschenkjes in ontvangst namen. Eddah Chirwa uit form 2 behaalde een "Special achievement Art Student 2009" en won een exclusieve Baby Boom Bag die ik van Orfee mee gekregen heb om iemand gelukkig te maken. En of ze gelukkig was
Weet je, het valt me heel moeilijk om jullie nu te overstelpen met anekdotes en grapjes. Morgen vertrekken we naar Zambia. Voor mij is dit een compleet nieuwe ervaring en ik moet nog wennen aan het idee dat ik Kafukule verlaten heb. Ik weet dat ik binnen een kleine twee weken terugreis naar mijn tweede thuis, maar toch ligt er een kleine steen op mijn maag. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet met volle teugen van deze luxe! Deze middag at ik een cheese burger en straks neem ik mijn eerste douche in twee weken tijd! De andere dames vertrokken vorig weekend naar Nkhata Bay terwijl ik thuis bleef om o.a. Khonje te kunnen bezoeken, dus zij hebben zich al eens lekker kunnen inzepen. Ik daarentegen draag al twee weken de geur van vuur en aarde in mijn kleren en huid Bovendien kijk ik er echt wel naar uit om ondergedpeld te worden in een volledig nieuw avontuur. Samen met een gids trekken we naar de Victoria Falls, we varen een stuk van de Zambezi af en we bezoeken het nationale park South Luanga.
Lieve lezers, ik laat jullie hier, want ik merk dat ik haper en stotter. Ik ben niet tevreden over mijn warrige schrijfsels en zoals jullie intussen wel al weten, is "half" niet genoeg voor mij. Weet dat ik het goed maak en weer eens intens geniet van de duizenden indrukken en uitdrukken. Weet dat ik op dit moment zelfs met een blos op mijn lichtgebruinde wangen aan jullie denk en hoop dat we elkaar gauw terugzien.
Na vijf dagen zijn we er in geslaagd tijd te maken voor een stop in het internetcafe.
We zijn op dit moment gestrand in Mzuzu. Gisteren hebben we de bus genomen vanuit Lilongwe, een hele stressy toestand. Deze middag vertrekken we naar Kafukule en dan kan ik eindelijk tot rust komen. Ik heb nog niet het gevoel gehad dat de reis echt begonnen is, maar ik geloof heel sterk dat dit zeker en vast het geval zal zijn op het moment dat we aankomen in Kafukule. Aangezien ik wat problemen heb gehad met mijn bagage was het moeilijk om onmiddellijk al dat warme gevoel te laten bovendrijven. Mijn valies was ergens blijven steken op de luchthaven van Addis Ababa waardoor ik met een bang hart moest afwachten of alles wel terecht kwam. Ik geef helemaal geen zier om de kleren en de zeepjes die ik zou moeten missen (hoewel een verse onderbroek altijd wel fijn is...), maar al het materiaal voor de projecten in Kafukule zat in mijn tas, dus de schrik sloeg me echt om het hart! Ik geef het toe, er zijn wat traantjes gevloeid... Stel je voor dat ik alles kwijt was geweest... Ik had het gevoel dat mijn hele verblijf zijn doel zou missen. Gelukkig hebben we er met de gepaste drama (I really need my medicines and they are in the bag..) voor gezorgd dat mijn valies het embleem `rush` kreeg waardoor ik hem de volgende dag al kon oppikken in de luchthaven. Een spannend begin van onze trip...
Veel heb ik eigenlijk nog niet te vertellen. Ons verblijf in Lilongwe was heel kort en oppervlakkig. Mijn band met de hoofdstad is veel kleiner dan de band die Marjolein en Sarah hebben met Lilongwe. Ik Vind het wel leuk om door de straten te kuieren, maar na een keer heb ik het wel gezien. Geef mij maar de rust en de warmte van Kafukule in plaats van de drukte en anonimiteit in Lilongwe. Nog eventjes geduld en ik kan alles opnieuw voelen, proeven, ruiken... beleven.
Ons vertrek kruipt nu echt wel dichterbij... Nog precies drie weken en we vertrekken opnieuw richting Malawi. Tijdens de voorbije zes maanden hebben onze plannen langzaam maar zeker vorm gekregen. We zijn volop bezig met de voorbereidingen van ons vertrek.
Vrijdag trokken Marjolein en ik richting Decathlon om heel wat spullen te kopen voor de namiddagactiviteiten voor de kinderen in Kafukule. Aangezien ik vorig jaar merkte hoe moeizaam alles verliep om een groep van tachtig kinderen te entertainen, vertrouwde ik volledig op Marjolein haar "deskundigheid" als LO-leerkracht. Een aantal weken terug werden de subsidies die ik heb aangevraagd bij de gemeente Avelgem goedgekeurd (waarvoor dank!) en ik wil het geld dan ook zo zinvol mogelijk besteden. Het lijkt me dan ook beter om goed te luisteren naar mijn kompanen die op bepaalde vlakken gewoon veel meer goede en realistische ideeën hebben. De Art Classes blijven natuurlijk mijn ding! Ik ben momenteel een didactische koffer aan het samenstellen met heel concrete tips en materialen voor een aantal scholen in Kafukule en Lilongwe. De bedoeling is dat ik twee koffers maak die kunnen gebruikt worden door Belgische studenten en Malawiaanse leerkrachten. Eén koffer laat ik achter in het noorden, de tweede koffer blijft in het kwasahuis in Lilongwe en kan uitgeleend worden aan de studenten en leerkrachten van verschillende scholen. Op dit moment probeer ik zoveel mogelijk voorbereidend werk te doen, maar het meeste werk (verzamelen materiaal, samenstellen koffer enz.) zal natuurlijk in Malawi zelf moeten gebeuren.
Naast het vrijwilligerswerk voor Kwasa wil ik ook eens een poging ondernemen om een nieuw stukje Afrika te ontdekken. Nadat ik het eerste deel van "mijn" projecten opgestart heb in Kafukule, steken we met z'n vieren de grens over naar Zambia. We reizen door tot de Victoriawatervallen en hopen om ook een dierenpark te kunnen bezoeken. Als we in Zambia geraken tenminste... De aanvraag van ons visum verloopt niet echt vlekkenloos en op dit moment zitten we vol spanning te wachten op de goedkeuring ervan. Niet dat er een bijzondere reden is waarom we het land niet binnen mogen, maar de aanvraag is gewoon zo onduidelijke en choatisch verlopen dat we niet meer weten hoe het precies zit. We zien wel... Op 3 augustus vertrekken Jana en Marjolein terug naar België (de plannen zijn een beetje gewijzigd) en op die dag komen ook mijn ouders aan. We (mijn ouders, Sarah en ik) reizen dan zo snel mogelijk terug naar het noorden en wat er dan volgt, is nog een beetje onduidelijk. Alles hangt af van het transport en de plannen van Mister Ziba. Ik probeer in elk geval nog wat verder te werken aan de projectjes en verder zien we wel wat er komt.
Genoeg om naar uit te kijken dus. Met een rustig gemoed wacht ik tot ik mijn boekentas in een hoek kan zwieren en mijn valies kan inpakken om voor de derde keer naar Malawi te reizen...
Vrijdagavond boekten we onze vlucht richting Lilongwe. Op 6 juli vliegen Marjolein, Sarah, Jana en ik richting Tropen. Voor mij is het mijn derde Malawiaanse avontuur. Sarah en Marjolein gaan voor de eerste maal terug na hun stage in 2007 en Jana zakt - met blind vertrouwen in ons enthousiasme - voor de eerste keer af naar Zuidelijk Afrika. Op 3 augustus komen mijn ouders ons vervoegen. We tellen de dagen af... Ik kijk reikhalzend uit naar een warm weerzien met Mister Ziba, Thandie, Mister en Mrs. Tegha, Oscar Jere,... Voor de eerste maal trekken we ook richting Zambia om een bezoek te brengen aan the Victoria Falls, een van de 10 mooiste plekjes op onze aardkluit. Daarna reizen we naar het noorden van Malawi om een aantal weken onder Mister Ziba's vleugels te vertoeven. Jana vertrekt op 3 augustus terug naar huis, Marjolein en Sarah beslisten om nog wat verder te trekken terwijl ik samen met Mister Ziba mijn ouders meetroon naar de warmste plek op aarde...
Omdat het misschien leuker is om bij deze woordenstroom een aantal beelden te zien te krijgen, voeg ik een aantal foto's toe aan mijn vorige berichten. Wie dus een aantal gezichten wil plakken bij al die gekke Malawiaanse namen kijkt dus het best eventjes terug. In elk geval bedankt voor jullie berichtjes en belangstelling. Ik kan alvast vertellen dat er volgend jaar hoogstwaarschijnlijk een tweede sequel volgt... Er zou al heel veel moeten foutlopen om mij te weerhouden van een derde Malawiaans avontuur!
Morgen vertrek ik onverwacht voor een tiental dagen naar Frankrijk. Er volgt zeker nog een meer uitgebreid bericht om een mooi geheel af te sluiten. Maar eerst een dikke week genieten van du vin, du pain et du boursin...
Op dit moment is mijn humeur beneden alle peil... Ik had zojuist een volledig bericht afgewerkt en om de een of andere reden is mijn computer automatisch heropgestart. Voor alle veiligheid had ik het volledige document gekopieerd zodat ik het opnieuw kon plakken als het internet blokkeerde. Ik had er natuurlijk niet op gerekend dat het hele systeem kon uitvallen en ben dus alles kwijt... Er hangt een grote donderwolk boven mijn hoofd, want al zeg ik het zelf, het was een schoon berichtje! Nee, het was gewoon erg belangrijk omdat ik jullie het een en ander wou uitleggen over iemand die mij echt heel na aan het hart ligt. We hebben daarnet afscheid moeten nemen van Thandie en het was ongelofelijk moeilijk om haar achter te laten. Ze was aan het huilen en ik had echt het gevoel dat ik haar in de steek liet. Ze is de enige vrouwelijke leerkracht in Lozwati en wordt heel erg gediscrimineerd, gepest en lastiggevallen door de andere leerkrachten. Mister Ziba probeert haar te beschermen, maar de meeste dingen worden mooi toegedekt. Hij kan niet alles zien en Thandie wil niet dat wij hem erover aanspreken. Een heel dubbel gevoel. In mijn bericht wou ik jullie vanalles vertellen over Thandie, een heel ferme madam. Sterk en slim. Echt onvoorstelbaar. Er is vanalles aan de gang, maar ik kan niet alles opnieuw typen en houd het verhaal voor na mijn thuiskomst.
Morgen vertrekken we om 6u30 naar Lilongwe met de bus. Ik probeer vanuit Lilongwe nog een bericht te sturen. Maandagmiddag vliegen we richting Belgie. Tot dan!
Een berichtje vanuit Nkhata Bay, een hectisch oord van verderfelijk plezier aan de Lake Shore in het noorden van Malawi...
Heel veel heb ik eigenlijk niet te vertellen omdat het voor ons alledaagse Malawiaanse leven gewoon rustig voortkabbelt. Toch weet ik uit ervaring dat dit me niet weerhoudt om hier een heuse brief van te maken.
De voorbije dagen zagen er ongeveer allemaal hetzelfde uit. Dit betekent:
-uitslapen tot 7u30 (soms 8u! Jaja, hier heet dit uitslapen...)
-8u: een heerlijk plonsbad in onze basin
-9u: een ontbijt van rijstpap, mandasi (een soort oliebollen) en chombe thee
-9u30: voorbereiden van onze middagactiviteiten en art classes
-12u30: middageten, meestal rijst, bonen, kip en eieren
-13u30: middagactiviteiten voor de kindjes
-15u30: art classes
-17u30: uitdelen van Fanta vitamine (jeweetwel, van die bruistabletjes) aan de kindjes uit de buurt
-19u: avondeten, meestal rijst, bonen, kip en eieren (uiteraard)
-20u: gebed met Mister Ziba
-En daarna gaan we slapen
Donderdagmiddag hebben we voor het eerst dat vaste ritme door elkaar gegooid. Omdat we s middags een bezoek zouden brengen aan het weeshuis, hebben we de activiteiten voor de kindjes verschoven naar de voormiddag. We hadden veel verwacht van deze dag, maar die is uiteindelijk op een kleine flop uitgedraaid. Nogmaals is gebleken dat het echt moeilijk is om op een logische en duidelijke manier te communiceren. Anne en ik dachten dat we op bezoek gingen in een echt weeshuis en we hadden vanalles meegenomen voor de kindjes: kleertjes die Anne had meegekregen uit de winkel van haar tante, schoolgerei, t-shirts enz. Toen we daar aankwamen, bleek dat er helemaal geen weeshuis bestaat in Kafukule, maar dat de kinderen zijn ondergebracht in andere families. Bovendien waren de meesten al 12 jaar of ouder en het gerei dat we meehadden was vooral voor kleinere kindjes. We waren een beetje ontgoocheld en voelden ons vooral voor schut gezet. De kinderen zaten ons vol verwachting met grote ogen aan te staren en wij haalden enkel kleine onderhemdjes en broekjes boven... Het is heel moeilijk om iets te doen als je de juiste noden niet kent en vooral als je de foute informatie krijgt.
Maar het weer kan veranderen en mijn humeur sloeg op slag om toen ik mijn lieve Malawiaanse broer Mister Oscar Jere terugzag. Mister Jere woont sedert een paar maanden in Rumphi en geeft niet langer les in Lozwati. Omdat hij wist dat ik in Kafukule was, is hij samen met zijn vrouw en zijn zoontje Joseph langsgekomen in Kafukule. Het was echt plezant om hem terug te zien. Mister Jere is een heel rustige en lieve man, echt aangenaam gezelschap. Bovendien is hij ook mooi om naar te kijken. Hihi.
Hoe blij ik ook was om mister Jere terug te zien, ergens was ik ook verdrietig. Ik had gehoopt dat Precious, de broer van zijn vrouw zou meegekomen zijn. Vorig jaar was hij echt een van mijn beste vrienden en ik had er mij op verheugd om hem nog eens terug te zien. Omdat hij zijn laatste jaar middelbaar opnieuw doet in Rumphi (hij was geslaagd, maar vond dat hij niet genoeg punten had, want op basis van die punten word je gekozen om verder te studeren) en de examens van de tweede periode bijna beginnen, kon hij niet meekomen. Dat ik hem niet zal terugzien verdraag ik met een dubbel gevoel. Langs de ene kant is het wel oke omdat de tijd die we samen zouden kunnen doorbrengen toch frustrerend kort zou geweest zijn. Ik neem geen genoegen met een korte babbel van een klein half uurtje... Misschien zou het gemis enkel nog versterkt worden omdat het gewoon te weinig is. Ik denk, liever niet dan te weinig en te leeg.
Langs de andere kant weet ik dat ik het vreselijk zal vinden om thuis te komen en te weten dat Precious zo dichtbij was en dat ik niet de kans gekregen heb om hem ook maar eventjes terug te zien. Ik ben op bezoek geweest bij zijn papa en we hebben elkaar eventjes gehoord aan de telefoon, maar dat is natuurlijk niet voldoende. Het is zo gemakkelijk om in Belgie je vrienden dicht bij jou te houden. Ook al zie of hoor je elkaar enkele weken of maanden niet, je weet dat de mogelijkheid altijd heel tastbaar aanwezig is. Ik kan Precious en Mrs. Khonje (de mensen die ik het meest gemist heb tijdens het voorbije jaar) enkel bij me hebben in de vorm van een foto, een brief of een sms-bericht.
Ondanks het feit dat ik Precious zal moeten missen, beschouw ik deze reis als meer dan geslaagd. Dat ik Mrs. Khonje heb teruggezien en dat ze het nu zo goed stelt, heeft al mijn verwachtingen overtroffen... Ik had niets mooier kunnen dromen...
Onze reis loopt op zijn einde en voor mij is alles afgerond. We brengen ons voorlaatste weekendje door in Nkhata Bay en vertrekken woensdag vanuit Kafukule om via Mzuzu naar Lilongwe door te reizen. Ik begin dus heel stilletjes van alles en iedereen afscheid te nemen. Dit jaar kan ik dit op een heel rustige manier doen omdat alles echt goed geweest is. Bovendien weet ik dat ik terugkom en dat het geen definitief afscheid is. Ik probeer dus nog met volle teugen te genieten, maar ik heb er helemaal geen problemen mee dat ik binnen tien dagen opnieuw in Belgie ben.
Maar eerst genieten Anne en ik nog eventjes van een heerlijke zon en het onvoorstelbaar lekkere eten in Nkhata Bay terwijl we een nest opdringerige kerels (You are so lovely, I love you bla bla bla) als een zwerm vliegen van ons proberen af te houden...
Hier eindigt dit verhaaltje. Wellicht volgt volgende week het laatste verslagje vanuit Lilongwe, enkele dagen voor we het vliegtuig richting Belgie nemen...
Nog heel snel een kort berichtje voor we opnieuw richting Kafukule vertrekken... Het weekend was kort, goed en steenkoud... Het kan dus blijkbaar wel winteren in Malawi. Het feit dat ik mijn trui in Kafukule vergeten was, hielp natuurlijk niet echt. Maar we hebben lekker gegeten (vlees!), veel getetterd en iets minder lekker geslapen. We keren nu met de matola terug naar Kafukule en hopen voor het donker thuis te zijn. Ik hoor/zie jullie gauw!
Het is twee weken stil geweest, maar dit weekend hebben we besloten om de bush in te ruilen voor een ontspannend weekendje Mzuzu samen met Thandie (lerares Frans in Lozwati) en Barbara
Op dit moment zit ik nog aan Mister Zibas keukentafel en voor het eerst genieten we van wat muziek-van-bij-ons. Ik heb mijn mp3-speler aangesloten aan de laptop van Mister Ziba zodat we hem kunnen inwijden in de muzieksmaak van de Belgische jeugd van tegenwoordig. Bloc Party, Hooverphonic en (voor de jeugdige oude knarren) Pink Floyd zijn al de revue gepasseerd. Dit berichtje verdwijnt straks op mijn mp3-speler zodat ik het morgen gemakkelijk kan overzetten. Op die manier bespaar ik heel wat tijd en vooral heel wat centen.
Bij deze dus een verslagje vanuit Kafukule
Veertien maanden lang heb ik uitgekeken naar het moment dat ik opnieuw in Kafukule zou zijn Ontelbare keren ben ik s nachts naar Lozwati gereisd en het was zo vreemd om hier dan uiteindelijk ook echt te zijn. Op het eerste gezicht was er zo veel veranderd. Het leek heel eventjes alsof mijn Kafukule van de kaart geveegd was, maar ik kwam snel tot het besef dat het enkel mijn herinneringen waren die me op een dwaalspoor hadden gezet. Het warme gevoel dat ik heb wanneer ik hier ben, bleek niet verdwenen te zijn en dat is uiteindelijk veel belangrijker dan het groeien van een boom en het verdwijnen van een bank of een struik.
Het was gewoonweg heerlijk om zoveel mensen terug te zien. Mister Ziba, Madoni, Willibart, Agness, Mister Manda en natuurlijk Mrs. Khonje!
Vorige week dinsdag was ik nog wat aan het soezen in mijn bedje toen ik een klaterende lach hoorde. Niemand anders lacht als Mrs. Khonje dus mijn oren hadden me niet bedrogen. Na een luid Arien! viel niet meer te ontkennen dat mijn Malawiaanse mama in de buurt was.
Mrs. Khonje werkt niet meer voor Mister Ziba en woont niet meer in Kabidula Khonje Village in Kafukule. Ze woont nu een heel eind hiervandaan (een kleine twee uur als we Jesus transport gebruiken zoals ze hier zeggen, te voet dus) in Mphimbi, een ander dorpje dat deel uitmaakt van Kafukule. Op 12 april is ze getrouwd met Mister Tegha (ze heet dus eigenlijk niet langer Mrs. Khonje, maar Mrs. Tegha) een oudere man die onvoorstelbaar goed voor haar zorgt. Vorig weekend zijn we bij hen blijven logeren. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat we een nachtje zouden blijven slapen, maar dat zijn er uiteindelijk twee geworden. We konden Khonje en haar man geen groter plezier doen dan nog een dagje langer te blijven en aangezien we geen andere belangrijke plannen hadden, hebben we dat uiteindelijk ook gedaan.
Ik kan niet beschrijven hoe fantistisch ik het vond om daar te zijn. Anne en ik werden volledig ondergedompeld in een echt Malawiaans gezinnetje. En Mrs. Khonje leek zo onvoorstelbaar gelukkig Het deed me zon deugd om te zien dat ze er nu zoveel beter voor staat dan vorig jaar. Ze woont niet alleen in bakstenen huisje in plaats van in een donkere hut, ze woont ook samen met een man die haar ongelofelijk graag ziet. Naar Malawiaanse normen is hij buitengewoon Voor ze trouwden heeft hij zich bijvoorbeeld op hiv laten testen. Hiermee bewijst hij dat hij niet enkel om zijn eigen leven geeft, maar dat hij het belangrijk vindt dat zijn vrouw gezond blijft en niet ziek wordt door zijn toedoen. Hier is het behoorlijk spectaculair om als man het leven van je vrouw even hoog in te schatten als het jouwe. Bovendien helpt hij ook mee in het huishouden. Hij ruimt de tafel af, kookt water, schilt aardappelen, bakt frietjes enz. Anne en ik konden onze ogen niet geloven Maar boven alles maakte het mij onnoemelijk gelukkig om te zien hoe hij in het algemeen met haar omging. Je ziet gewoon in zijn ogen dat hij verliefd is Als zij begint te lachen (wat dus heel vaak gebeurt), dan glundert hij. Als zij vertelt, dan luistert hij geboeid. Toen we het filmpje lieten zien dat we vorige week van haar hebben gemaakt, nam hij lachend en vertederd haar hand vast. Ik heb dit werkelijk nog nooit gezien hier in Malawi! Respect tonen voor een vrouw is een zaak, maar wat we toen mochten zien, ging zoveel verder en dieper. Het doet me zon deugd om te zien dat Mister Tegha Khonje als zijn gelijke en meer zelfs, als zijn wederhelft behandelt.
Naast het aanschouwen van dit dolverliefde koppeltje hebben we natuurlijk nog heel wat andere dingen gedaan. We hebben buitengespeeld met de kindjes uit de buurt. Ze waren bijna allemaal ziek en hoestten de longen uit hun lijfje. Ze hebben me trouwens flink aangestoken, want ik ben werkelijk snipverkouden!
Zaterdag hebben we ook een begrafenis bijgewoond. De grootvader van Violet, een van de leerlingen in Lozwati, werd begraven vlakbij het huis van Mister en Mrs. Tegha. Ik vond het behoorlijk akelig en confronterend. Het lichaam van Mister Nkhata, de man die gestorven was, lag al twee dagen opgebaard in zijn eigen huis. De vrouwen gingen in groepjes binnen en kwamen hysterisch huilend buiten. Ook tijdens de dienst bleven de vrouwelijke familieleden luid jammeren en kermen. Ze gooiden zich wanhopig op de grond en vielen huilend in elkaars armen. Dit alles voor de ogen van tientallen (honderdtallen?) mannen en vrouwen die voor het huis zaten te rouwen. Ook wij maakten deel uit van die groep. We zaten samen met Khonje, Mrs. Tegha dus, aan de linkerkant van het huis geknield, bijna volledig uit het zicht van de mannen, die aan de rechterkant van het huis zaten. Ik ben blij dat we dit eens hebben kunnen meemaken, maar ik vond het toch een heel bevreemdende ervaring
Maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden
We zijn nu al een dikke week bezig met onze art classes. De plannen zijn een beetje gewijzigd. In plaats van de geplande tropische vissen maken we bekers en kettingetjes uit papier-maché. De leerlingen zijn superenthousiast en de resultaten zijn gewoon verbluffend!
Daarnaast zijn we ook gestart met het organiseren van de namiddagactiviteiten voor de kinderen uit de buurt. We zijn gestart met een twintigtal kindjes, maar na een klein uurtje waren dat er al gauw tachtig Ondertussen loopt het aantal soms tegen de honderd. We proberen dus elke middag een groep van tachtig tot honderd kindjes te animeren, wat niet zo evident is als je maar met twee bent en de taal niet ten volle beheerst. Bovendien is het een moeilijke opdracht om zon heterogene groep te entertainen. De leeftijd varieert van drie tot dertien jaar. Sommige spreken een klein beetje Engels, anderen begrijpen geen jota van wat we zeggen. Veel kinderen gaan niet naar school en weten zelfs niet hoe ze een potlood moeten vasthouden. Ondanks het feit dat dit eigenlijk ons petje te boven gaat, vind ik dat we het er heel behoorlijk van af brengen We tekenen en kleuren, spelen zakdoekjeleggen, Chinees voetbal, vlaggenroof, estafette enz. Het is niet altijd even gemakkelijk en ontspannend, maar de kinderen amuseren zich te pletter en dat is uiteindelijk wat we wilden bereiken.
Ik geloof dat ik jullie een tijdje heb kunnen zoet houden met mijn vertelsels. Ik brei dus een einde aan dit verhaaltje. Ik hoop om volgende week nog een mailtje te kunnen sturen, want dan gaan we naar Nkhata Bay.
Geniet van de stilte tijdens mijn afwezigheid en tot de volgende!
Dag vriendjes en vriendinnetjes Een laatste berichtje voor Anne en ik morgen naar het noorden vertrekken. Aangezien we moeilijk kunnen voorspellen wanneer we cyberland opnieuw zullen kunnen betreden, wou ik nog eventjes snel laten weten dat alles goed gaat... De voorbije dagen zijn heel rustig en ontspannend geweest. De temperaturen benaderen (of overstijgen?) nog steeds de 30 graden en we zweten ons van tijd tot tijd te pletter...
Vandaag is Barbara aangekomen in Lilongwe. Barbara is de verantwoordelijke voor de buitenlandse stages in Sint-Lievenshogeschool in Gent en is nu ook zelf via Kwasa als vrijwilliger in Malawi. Ze blijft vannacht bij ons logeren omdat het plezanter is als je niet alleen bent de eerste avond... Ik herinner me nog dat ikzelf volledig de kluts kwijt was toen we pas aangekomen waren vorig jaar.
Ik zit hier opnieuw een beetje dwaas naar het scherm te staren, want er valt natuurlijk veel te veel te vertellen... Ik graai dus maar eventjes in de kom in mijn hoofd en pik er een aantal zaken uit... Woensdag heb ik mezelf "verwend" met een bezoek bij de plaatselijke kapster. Ik had me een "African haircut" laten aanpraten en moest als voorbereiding langsgaan bij de kapper. Met een of andere gele smurrie werd mijn haar rechtgetrokken en gedroogd. Pas twee dagen later (gisteren dus) kon ik langsgaan om mijn nieuwe kapsel te laten "leggen". Ik moest een aantal bollen bruine wol kopen en legde mijn lot (of toch dat van mijn haar) in de handen van een plaatselijke kapster. Ik zat in haar voortuin op een klein houten bankje en onderging gewillig alle oe's en aa's van de madammen uit de straat. Af en toe graaide er eentje naar mijn haar om met luid gegiechel aan haar vriendinnen te verkondigen hoe dat wasunguhaar nu eigenlijk voelt... Dit klinkt uiteraard allemaal heel gezellig, maar geloof me, het was wat minder plezant toen ik het resultaat zag... Mijn hoofd was zowaar verdubbeld! Ik had een dikke bos "artificial dreadlocks" op mijn hoofd, werkelijk een reusachtige berg! Elf bollen wol zaten door mijn arme haar gevlochten! Terwijl ik mezelf onder dat gigantische kapsel probeerde recht te houden, probeerde Anne mij te troosten door te zeggen dat het "best wel nog mee viel". Oke, ik zag er behoorlijk stoer uit, maar dat was dan ook alles... Flaviana zei dat dit heel gewoon was, dat het kapsel zich nog moest zetten en uiteindelijk heel mooi zou worden, maar dat ik geduld moest hebben. Ik geloofde haar graag, want een meisje dat in de kleuterschool werkt heeft hetzelfde kapsel en het is echt wel mooi! Ik besloot dus om dat gedrocht een kans te geven en wou zo nog een tijdje rond lopen. Maar... het monster in mijn haar begon zo zwaar te wegen dat ik vreselijk veel nekpijn kreeg. Aangezien ik nog steeds last heb van de gevolgen van ons ongeval vorig jaar, hebben Anne en ik deze morgen alle nestels uit mijn haar gehaald. Nu ben ik dus een paar kilo lichter, maar ook een pak strammer. Om eerlijk te zijn, het ziet er niet zo goed uit voor mijn "singo" (nek in het chiTumbuka). Afwachten zeker? Of misschien kan ik Frans of Ruben ("mijn" kinesisten) eens opbellen om te vragen of ik eventjes mag langsgaan. Haha. Maar ik laat vooral mijn plezier niet bederven! Ik heb mijn eigen (minder) weelderige haardos terug en ben nog steeds met volle teugen aan het genieten! Deze namiddag hebben Anne en ik buiten geschilderd met de kindjes uit de wijk. We brachten ook een aantal bezoekjes aan een aantal mensen en organiseerden onlangs een Ladiesnight voor Ruth, een kleuterleidster in Golden Gate. Ik werd onlangs ook "as beautiful as one million Euro's" genoemd (jaja, die Malawianen zijn heel bedreven loverboys! Wat een trucs! Echt verschrikkelijk!) en dat streelt een ego, niet waar... Natuurlijk hebben we nog zoveel meer gedaan, maar ik wil voor het donker thuis zijn en moet dus dringend afronden...
Morgen vertrekken we dus naar het noorden... Ik wens onszelf bij deze een veilige reis toe!
Anne en ik verblijven op dit moment bij Mrs. Matinga in Golden Gate Memorial School, een kleuterschool en lagere school in het hartje van Biwi. Biwi is een wijk op een dik half uur stappen van het centrum van Lilongwe. Mrs. Matinga zelf is momenteel nog in Zuid-Afrika, maar we verwachten dat ze elk moment kan thuis komen.
Ondanks het feit dat het hier eigenlijk winter is, schijnt het zonnetje behoorlijk heftig. Ik schat dat het overdag tussen de 25 en 30 graden warm is. `s Nachts koelt het heel erg af, maar dat vind ik geen probleem aangezien de meeste malariamuggen niet zo gek zijn op die koude Stand van de muggenbeten op dit moment: 1!
Na dit algemene berichtje volgt nu een typisch Aline-epistel voor de doorzetters onder jullie:
Zaterdagmiddag zijn we rond 13u geland in Lilongwe. Het was heel vreemd, want tijdens de vliegreis had ik een heel raar en akelig gevoel. Toen we over Ethiopie, Kenia, Tanzania enz. vlogen, werd ik ineens heel angstig. Ik realiseerde mij plots dat er ook heel wat negatieve dingen waren geweest en dat ik me eigenlijk ook heel erg ongelukkig en eenzaam heb gevoeld gedurende die drie maanden. Hoe dichter we bij de grond kwamen, hoe sneller de vrolijke wolk in mijn hoofd verdween. Ik was echt in de war, want hoewel ik tot diep onder mijn huid verlangde om opnieuw ondergedompeld te worden in dat hele Malawiaanse zijn, toch voelde ik een instinctieve afkeer voor wat er ons te wachten stond. Ik was gelukkig, opgewonden en angstig tegelijkertijd. Ik vroeg me luidop af wat me bezield had om hier opnieuw aan te beginnen Maar van zodra ik de Malawiaanse grond kon voelen, waren al die negatieve gevoelens verdwenen. Ik kon mij op slag weer herinneren waarom ik zo verslingerd ben aan alles wat met Malawi te maken heeft. Ik kon weer alles voelen, ruiken, horen, zien Het is gewoon onbeschrijfelijk Ik paste opnieuw als een puzzel in elkaar, want de ontbrekende stukken waren aangevuld. Een klein stukje ontbreekt in het geheel. Een klein stukje, maar een groot stuk van mijn hart en dat is Kafukule. Mrs. Khonje, Mister Ziba, Madoni, Agness, Loveness enz. En natuurlijk ook de leerlingen van Lozwati Pvt School. Volgende week reizen we naar het noorden en ik kan haast niet wachten om iedereen terug te zien!
Al die negatieve kronkels in mijn hoofd zijn intussen helemaal verdwenen Het nijpende gevoel van op het vliegtuig heeft opnieuw plaats gemaakt voor een overdosis `excitement`! Ik heb natuurlijk een grote dosis pech gehad vorige keer en het waren waarschijnlijk die gevoelens van onmacht die de kop op staken toen ik in het vliegtuig zat. Ik wil er nu gewoon samen met Anne het beste van maken Geen vervelende ziektes, geen ongeval en natuurlijk ook leuk gezelschap!
We hebben onze reis alleszins al goed ingezet Gisteren zijn we (om onszelf voor te bereiden op de schaarste in Kafukule) een pizza gaan eten in Summer Park. Anders hebben we eigenlijk nog niet zoveel uitstapjes gemaakt. We genieten nu vooral van het leven in onze wijk
Ondertussen hebben we ook een Malawiaans telefoonnummer. Je kan een berichtje sturen naar +2655506482. De berichtjes via Proximus komen meestal toe. Bij Base en Mobistar gaat het iets moeilijker.
Ik laat jullie hier. We moeten op tijd terug zijn, want we hebben een afspraak met Ruth en haar baby Mphaso.
Deze middag vertrek ik richting Zaventem. Om 20u40 stijgen we op, rond de middag landen we in Lilongwe. Het komt nu wel héél dichtbij... Alleszins dankuwel voor de steun die ik kreeg in allerlei maten, vormen en gewichten!
Vandaag zijn Anne en ik langsgegaan bij Kwasa Kwasa om een aantal losse ideetjes voor te stellen. We zetten een aantal zaken op papier zodat onze plannen steeds meer vorm beginnen te krijgen. We stelden ook een planning op zodat we meer zicht kregen op onze mogelijkheden en beperkingen in tijd.
Op vrijdag 27 juni vertrekken we rond kwart voor negen 's avonds richting Addis Ababa (Ethiopië). Daar stappen we over op de vlucht naar Lilongwe. We verblijven een kleine week in Lilongwe en blijven logeren bij Annes mentor Mrs. Matinga. Tijdens dit korte verblijf zakken we een tweetal dagen verder zuidwaarts af naar Liwonde National Park (in de hoop een aantal olifantjes en giraffen mee te pikken...). We vertrekken met de bus richting Mzuzu op vrijdag 4 juli. Daar blijven we overnachten in Flame Tree Guesthouse. We hopen om de dag daarna met de minibus en de matola verder af te reizen naar Kafukule. We logeren een kleine vier weken bij Mister Ziba. Tijdens ons verblijf trekken we een paar dagen richting Nkhata Bay aan Lake Malawi om eventjes uit te waaien. Op donderdag 31 juli vertrekken we opnieuw naar Mzuzu-Lilongwe om hopelijk op 4 augustus ons vliegtuig richting Brussel te halen...
Tijdens ons verblijf in Kafukule willen we twee projecten verder uitwerken:
- We willen een aantal dagen per week middagactiviteiten voorzien voor de kinderen uit de buurt (zowel kleuters als kinderen uit de lagere school). Deze opvang kan heel breed opgevat worden: knutselen, sport en spel, muzische vorming, opvoedende spelen enz. Zo willen we bijvoorbeeld met de hulp van een aantal dorpsbewoners een aantal eenvoudige duurzame spelen in hout ontwerpen (denk bv. aan een memorie of domino) die op een speelse en creatieve manier een basisvorming kunnen geven aan een aantal kinderen die dit misschien wel moeten missen... Aangezien Anne kleuterleidster is, neemt zij hierbij uiteraard de leiding. Ergens koesteren we de hoop dat het project geen tijdelijk karakter heeft en ook zonder onze hulp kan worden voortgezet onder leiding van een aantal studenten uit Lozwati Pvt School.
- Het project dat ikzelf in goede banen zal proberen te leiden, bouwt verder op de Art Classes die ik vorig jaar als stagiair heb uitgewerkt in Lozwati Pvt Secondary School. Rekening houdend met het feit dat er examens zijn, zouden we kiezen voor één project en één thema. In dit project laten we ons inspireren door de tropische vissen van Lake Malawi. Hiervoor brengen we de techniek van papier-maché aan. De bedoeling is om een aantal kleurrijke vissen te maken van verschillende vormen en formaten om de lokalen van de school op te fleuren.
Een derde taak die niet groeide vanuit ons eigen initiatief (maar daarom niet minder belangrijk is) is het toezien op de meisjespeda van Lozwati. Aangezien "onderwijs verschaffen" in Malawi jammer genoeg nog steeds vooral een mannenzaak is, ontbreekt het de meisjes aan een degelijke ondersteuning en begeleiding wanneer ze op school blijven overnachten. Anne en ik proberen gedurende deze weken een sociaal vangnet te zijn voor hun grote en kleine verdrietjes...
Genoeg werk om een aantal weken zoet te zijn dus...
Op 27 januari vertrok ik voor het eerst naar Kafukule, een dorpje in het noorden van Malawi. Malawi blijft kleven en is nog steeds niet verteerd. Daarom reis ik op 27 juni 2008 samen met mijn reisgezel Anne opnieuw naar de tropen. Gedurende een vijftal weken werken we mee aan een aantal projecten van de Gentse vzw Kwasa Kwasa in Lilongwe en Kafukule.
Op deze blog worden oude herinneringen aangevuld met nieuwe ervaringen. Als persoonlijk archief post ik binnenkort de hersenspinsels die ik gedurende mijn drie maanden in Malawi heb neergepend. Deze worden aangevuld met onze nieuwe plannen en ideetjes. Wanneer de tijd en de voozieningen ons meezitten dan probeer ik in juli en augustus geregeld een verslagje te posten vanuit Malawi.
Veilig en in één stuk ben ik gisteren geland in Zaventem. Zonder een aantal ontbrekende brokken en kilo's (ik ben precies toch geen vetbolletje geworden...) kan ik mijn leventje hier in België opnieuw proberen verder te zetten...
Van aanpassingsproblemen heb ik op dit moment - voorlopig - nog geen last. Ik geniet met volle teugen van het lekkere eten en de rust. Ik hoef niet meer iedereen te groeten en word nergens nagestaard... Hoewel ik graag eens de show steel, ben ik heel erg opgelucht dat niet àlle blikken op mij gericht blijven. Allemaal wazungu!
Op dit moment ben ik behoorlijk moe... Na al die vermoeiende reizen (van Nkhata Bay naar Kafukule, van Kafukule naar Mzuzu, van Mzuzu naar Lilongwe, van Lilongwe naar huis...) en mijn dolfbezoekje gisterenavond zit ik hier een beetje sufjes achter het computerscherm. Ik heb net 45 minuutjes gesport en ga me straks met een boekje in de tuin zetten.
Ik hou het kort deze keer. Geen ellenlange epistels, want in een vliegtuig zitten is niet zo heel spannend, niet waar?
Ik wil jullie gewoon nog eventjes bedanken voor alle lieve en fijne mailtjes. Ik heb niet kunnen antwoorden en dat spijt me heel erg, maar ik denk dat jullie dat wel begrijpen. Weet dat ik elk mailtje heel erg heb geapprecieerd! Ik ben blij dat jullie genoten hebben van mijn verhalen en hoop stiekem dat ik in 2008 een vervolg kan breien aan mijn malawiavontuur. Verder wil ik mij nog excuseren voor eventuele spellings-, dt- en typfouten. Het nalezen van mijn schrijfsels was een te dure klus. Dat ik waarschijnlijk een aantal beschamende fouten heb gemaakt, vind ik onvergeeflijk, maar onvermijdelijk. Misschien maak ik (wanneer ik ooit nog eens een gaatje tijd vind) een erratalijst en dan kan ik opnieuw zonder rode kaken voor elke aandachtige lezer verschijnen.
Ondertussen staan mijn foto's op de computer. Wie graag eens wat beelden kan plaatsen bij wat ik verteld heb, mag altijd langskomen voor een fijne diavoorstelling!
We zijn intussen al een paar dagen later (het is nu dinsdag) en ik heb mijn mailtje nog niet kunnen versturen. Op het wereld wijde web geraken is hier niet zo simpel als thuis. Je moet vooral heel veel geduld hebben Omdat we al weer vanalles hebben gedaan, brei ik nog een eindje aan mijn vorige vertelsels.
Ik begin hier stilletjes aan Nkhata Bay te wennen. Ik heb nog nooit een parelwit-strand-met-palmbomen-en-helderblauw-water-vakantie gehad en was nog nooit buiten de grenzen van Europa geweest. Deze trip komt dus volledig onverwacht en hoewel ik niet echt een zonneklopper ben, geniet ik toch wel heel erg van deze onvoorziene vakantie. Ik vind het soms een beetje een vervelend gevoel om hier de toerist uit te hangen omdat dit niet de reden is waarom ik hier ben, maar ach wat, dit zijn mijn laatste twee weken en we hebben toch al flink ons best gedaan Bovendien is het hier wel gepermitteerd om met je witte benen rond te flaneren. De plaatselijke bevolking kijkt hier niet raar op van een paar meisjesknieën of -schouders.
Dit weekend zijn we op vakantie geweest naar een lodge aan de overkant van de baai. De Butterfly Lodge ligt vlak naast Majoka en we moesten dan niet elke avond een lift proberen te versieren met de motorboot of kano om terug te keren. Zondag hebben we met Billy een tochtje gemaakt met de motorboot. Samen met team UK en team Noorwegen zijn we fish eagles gaan voederen en van de rotsen gaan springen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet zo veel zin had om van de kliffen te springen Ik ben niet alleen een beetje van een bangerikske, maar ik moest heel hard aan Stien denken toen ik iedereen zag springen. Ik kon mezelf echt niet boven op die rotsen krijgen. Natuurlijk zou hijzelf dat heel belachelijk gevonden hebben en waarschijnlijk zou hij zeggen dat ik moest springen, maar ja Ik ben dan maar een beetje gaan snorkelen tussen de blauwe visjes en dat was ook best plezant.
Gisteren hebben Sara en ik een kanotochtje gemaakt. We zijn opnieuw naar het strandje van de vorige dag gepeddeld. Het was best wel nog een eindje varen en aangezien het water behoorlijk wild stond, was het nog spannend ook. Ik had niet zoveel zin om te kantelen en toen Sara zei dat we recht op de golven in moesten varen omdat we anders zouden omslaan, sloeg de schrik mij lichtjes om het hart bij iedere hogere golf die ons van aan de zijkant probeerde aan te vallen Zonder nat te worden zijn we na een dik uur peddelen aan ons strandje geraakt. Op het strand waren verschillende kindjes aan het spelen en ik voelde me echt niet gemakkelijk bij mijn toerist-zijn. Sara en ik kwamen doodleuk aangevaren met ons bootje om te plenzen en plonzen in het water en om met een boekje op het strand een bruin kleurtje te krijgen (toch een poging-tot) Met onze tubes zonnecrème en onze zonnebrillen voelde ik mij echt heel ongemakkelijk We hebben een beetje met de kindjes gespeeld in het water en ik kon zelfs een beetje met hen praten doordat ik wat Tumbuka geleerd had. Ze vroegen of ze ook een beetje zonnecreme mochten aandoen en nadat ik hun rugje had ingesmeerd gingen ze naast ons op het strand liggen met onze zonnebril op. Best wel grappig om te zien. Toen we uitgekookt waren en nadat zelfs een duik in het water ons niet meer kon afkoelen (het is hier echt snikheet ), besloten we om terug te peddelen.
Intussen zijn we terug in Saras huisje. Deze week doen we het weer wat rustiger aan. Sara is nu gaan werken en Sibongire is het eten aan het klaarmaken. Sander komt straks eten, want hij volgt een duikcursus hier een beetje verderop in Aqua Africa. Ik was ook van plan om mijn duikersbrevet te halen, maar ik zag dat uiteindelijk toch niet zo zitten Om te beginnen moet ik toch wel op mijn geld letten en ten tweede weet ik niet of dit zon goed idee is met mijn nek. Ik weet dat elke beweging die ik forceer ervoor kan zorgen dat ik opnieuw krom loop. Het is een beetje een gemiste kans, maar ja, misschien later ooit eens
Lieve vriendjes en vriendinnetjes, ik verlaat jullie opnieuw Ik moet een beetje verderwerken aan de PowerPoint die ik over Lozwati moet maken voor Artevelde. Door de beperkte beschikbaarheid van Sara haar computer en de internetperikelen in Aqua Africa ben ik al een dag te laat
Ik groet jullie teder, nederig, verlangend en beleefd...
Ik ben net terug van het internetcafé hier een beetje verderop. Omdat er een tijdslimiet op de computer zit (en ik had maar voor een uurtje gevraagd, want dat is al duur genoeg) moest ik heel snel afsluiten.
Zoals ik al kort liet weten, zit ik nu in Nkhata Bay. Het is hier prachtig weer, een klein paradijs. Sara huurt een huisje aan de baai en ik mag twee weken lang bij haar logeren. Haar huisje is heel klein, maar naar de normen die ik meekreeg vanuit Kafukule heel comfortabel. Ze heeft twee kleine kamertjes, een kamer waar zij zelf in slaapt en een kamer voor Sibongire (de aangenomen dochter van Pastor Ziba, de vader van Mister Ziba. Toen haar ouders stierven heeft Pastor Ziba - die intussen al 92 jaar oud is! - haar geadopteerd. Sibo is ondertussen 22), het meisje dat voor haar kookt en wast. De twee kamertjes hebben elk een douche met koud water en een toilet. Vooral het toilet is voor mij pure luxe! Ik word niet meer belaagd door vliegen wanneer ik op de pot zit! Ook het eten is hier een verademing! Omdat we al zo lang niet meer in Mzuzu waren geraakt, kregen we elke dag hetzelfde te eten. In Kafukule vind je enkel rijst, kip of ei, bonen en tomaten. En dan natuurlijk ook die gruwelijk zoute reep! Hier in Nkhata Bay kan ik lekkere chambovis eten of een slaatje met verse groentjes en advocado! Gisteren was er zelfs bbq in een lodge hier in de buurt! Ik keek er de hele week naar uit, maar geveld door een buikgriep lag ik de hele dag in bed te kriepen van de pijn en misselijkheid! Man man, ik had het zwaar te pakken! Eerst waren we een beetje ongerust omdat ik de symptomen had van malaria: hoofdpijn, koorts, overgeven. Aangezien mijn koorts tegen de avond niet erger werd, denk ik dat het gewoon een ferme buikgriep was. Vandaag gaat het al stukken beter. De koorts is weg en ik heb niet meer moeten braken. Maar genoeg gekerm en getrunt nu! Straks wordt elke mail een omschrijving van ziektes en pijntjes en dan krijg je de indruk dat het hier een en al ellende is
Niet dus
Voor het eerst heb ik een heus vakantiegevoel
Maandagnamiddag zijn Karel en ik (nog een beetje nabibberend van een helse rit in de minibus) aangekomen in Nkhata Bay. Sara stond ons op te wachten en ik was dolgelukkig toen ik haar terugzag! Nadat Sara ons verwend had met de salami, kaas en chocolade (!) die haar ouders voor haar hadden meegebracht zijn we te voet naar Majoka gegaan, een lodge hier een beetje verderop. Het was heel vreemd om zoveel witte mensen samen te zien ineens Echt een bevreemdend gevoel. Het was te overweldigend om een echt wazungugevoel te hebben. Heel gek hoor. s Avonds werden we met de motorboot naar huis gebracht door Captain Billy en Dan, twee fijne Malawianen waarbij Sander en Karel een mountainbiketocht gereserveerd hadden.
Dinsdag zijn Lore, Marjolein en Sander aangekomen in Nkhata Bay. Woensdagmorgen vertrokken de jongens op hun mountainbiketour. We bleven achter met vier meisjes. We lieten rokjes maken bij de kleermaker, gingen naar de markt en zijn gaan zwemmen in het helderblauwe water van het meer. De combinatie van mijn spierwitte buik (volgens Lore ben ik bijna transparant!) en het felle zonlicht zorgde ervoor dat ik ook na 18u nog bleef licht geven In Majoka dronken we een milkshake of een biertje en aten we heerlijke spaghetti. We sloegen een praatje met de Australische jongen Chris die ik in Mzuzu heb leren kennen. Hij is alleen op rondreis om bergen en rotsen te beklimmen. In juni komt hij naar België om naar eigen zeggen alle Belgische bieren uit te proberen. We lieten hem weten dat hij al heel tevreden zal moeten zijn met de helft. Normaalgezien spreken we ergens in juni af aangezien Sara hem een gratis kamer heeft beloofd in de B&B van haar ouders. We zien wel Intussen zit hij ergens in Tanzania. Die avond zijn Sara en ik met de kano naar huis gevaren. Behoorlijk avontuurlijk om onder een bloedmooie sterrenhemel over een pikdonker meer naar huis te peddelen. We hadden het geluk om twee fantastisch heldere vallende sterren te zien. Alles is gewoon absurd mooi
Gisteren hadden we overdag een kanotochtje gepland met de meisjes, maar omdat ik zo ziek was, ging het niet door. Jammer, want Lore en Marjolein vertrekken vandaag al. Vandaag gaan Sara en ik waarschijnlijk op ons gemak een plonsje in het water wagen. Ik heb alleszins nog geen grote plannen, want hoewel ik alweer aan de betere hand ben, knarst en knelt mijn maag nog steeds. Ik ben hier nog een hele week en heb dus nog tijd genoeg om vanalles te doen
Het contrast tussen Kafukule en Nkhata Bay is zo groot! Onvoorstelbaar! Dat geeft wel een vreemd gevoel Ik ben echt in vakantiestemming. Ik had helemaal niet voorzien om hier dat gevoel te krijgen. Ik ben op stage in Malawi en had niet gedacht dat ik me hier in zo'n een tropisch palmboombeachoord ging kunnen wanen. Er zijn hier zelfs nightclubs, stel je voor! Als je vanuit het dorpse leven in dit oord van plezier en bier gedropt wordt, is het toch eventjes wennen Toch is het eens fijn om na al die weken eens lekker door te zakken. Niet dat er hier sprake is van marginale ibizatoestanden, ik bedoel gewoon dat ik hier alles vind wat mijn hartje begeert en dan doel ik uiteraard vooral op het eten (inderdaad Tom, een heus Afrikaans dieet van bonen en rijst heeft mij nog geen haar veranderd! Integendeel!) Ook het horen van heerlijke westerse muziek is een verademing. Ik geniet van de Afrikaanse drums en belletjes, maar vond het toch fijn om nog eens een beetje Engelse britpop te horen. De reggaebewerkingen van de muziek van Pink Floyd vond ik dan wel weer minder geslaagd en eerlijk gezegd een simpele aanranding van ons werelderfgoed!
Aangezien mijn nek en rug beginnen te spannen, sluit ik hier af. Dankje voor jullie fijne mailtjes en leuke verjaardagsgroeten!
Ik hoor/zie jullie nu wel heel binnenkort (op zaterdag 28 april ben ik thuis!)
Ik zit momenteel in Nkhata Bay. Vorige week had ik een mailtje getypt in Kafukule met de bedoeling om dat zo snel mogelijk door te sturen. Omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat ik pas nu kan mailen. Omdat de computer van Ziba een wrakje is, moet ik de tekst nog een beetje aanpassen.
Ik ben nu op vakantie bij Sara. Heel erg ontspannend is het nog niet geweest. Ik heb een ferme buikgriep (die nu wel al een stuk beter is) en ben zo ziek geweest als een hond... Overgeven, diarree, koorts, hoofdpijn enz. Het was eigenlijk niet te harden... Niet zo plezant dus. De mensen hier dachten dat ik malaria had, maar dat denken ze hier zo snel. Vandaag is het al een stuk beter. De koorts is gezakt. Ik kan wel nog steeds niet eten en niet goed drinken en ben dus een beetje uitgedroogd, maar kom, ik red het wel... Nkhata Bay is een klein paradijs. In een volgende mail vertel ik wel meer...
Ik laat jullie eerst de mail lezen die ik vorige week schreef...
Dag vriendjes en vriendinnetjes
Op dit moment is het zaterdagmiddag. Het is een tijdje geleden dat ik nog iets van me liet horen. Ik heb de voorbije weken mijn geliefde Kafukule niet verlaten. Karel en Sander zijn al naar Mzuzu geweest, maar ik vind het idee van een auto nog steeds te angstaanjagend... Een maal heb ik me buiten deze grenzen gewaagd. Op 20 maart ben ik samen met Sarah Lilongwe, Tine en Evi - die op dat moment een weekje in Kafukule verbleven naar Vwaza geweest. Vwaza is een olifantenpark waar we geen enkele olifant te zien gekregen hebben uiteraard - op een aantal uurtjes rijden van Kafukule. Dankzij dit uitstapje heb ik opnieuw een dikke week met een pijnlijke nek rondgelopen. Door het schokken van de auto kon ik een aantal dagen lang mijn hoofd niet meer draaien. Gelukkig is het ondertussen alweer stukken beter. Toch ben ik niet van plan om nog in een auto te kruipen als het niet hoogstnoodzakelijk is. Tegen de tijd dat jullie dit mailtje gekregen hebben, heb ik de onvermijdelijke rit overleefd.
Maandag vertrek ik samen met Karel naar Nkhata Bay. Ik ga op bezoek bij Sara Prison en blijf daar twee weken lang met mijn witte beentjes in het Malawiaanse sop ploeteren. Nkhata Bay is het Oostende van Malawi en ligt aan de Lake shore. Naar het schijnt, is het er bloedheet en stikt het er van de muggen, maar dat deert me niet. Zolang ik mijn maatje Sara maar terugzie!
De studenten zijn woensdagnamiddag vertrokken omdat de paasvakantie begonnen is en ik blijf natuurlijk verdwaasd en verloren achter... Uren heb ik met hen zitten tetteren op het bankje voor de school en nu is alles zo stil en verlaten. Ik mis hen heel oprecht en vind het vreselijk jammer dat dit gedeelte van mijn avontuur voorbij is. De leerlingen komen pas op 3 mei terug en dan ben ik al thuis... Het piekt als ik er aan denk dat ik hen waarschijnlijk nooit meer zal zien. Ook al verlang ik om terug te komen, eer ik geld genoeg bijeengespaard heb, zijn de meeste van hen al lang vertrokken uit Lozwati Pvt School. Ik heb hier echt fijne mensen leren kennen en vond het soms moeilijk om de afstand leerkracht-leerling te bewaken. Gelukkig begrepen de meeste studenten dat ik binnen de klasuren hun leerkracht was en niet Miyati Jere die buiten met hen grapjes maakte.
Ondertussen ben ik mijn hoofd aan het breken op wat ik allemaal kan vertellen. Het is zo gek. s Avonds bedenk ik wat ik allemaal moet mailen naar jullie, arme arme thuisblijvers, en nu ik de kans krijg om alles neer te pennen, zit ik vast. Ik geloof dat het allemaal te veel en te intens is om op een gepaste manier te omschrijven. Elk woord, elke zin doet de werkelijkheid onrecht aan en de enige manier om te ontdekken wat ik meemaak, is door zelf te komen kijken. Wat natuurlijk behoorlijk onrealistisch is... Ik doe dus toch maar een poging met dit maitje...
Ik mis thuis. Het begint al te knagen. Ik verlang zo om thuis mijn fotos te tonen en om mijn cadeautjes te geven. Of om mijn hart te luchten bij Germaintje en om naar Dolf te gaan met Severine en Margo. Ik verlang om opnieuw samen op kot te eten, te koken en ruzie te maken met Olivier. Ik mis de kotbezoekjes van Lander en Valerie en wil terug op bezoek gaan bij Eline. Langs de andere kant zal ik vanaf volgende maand niets meer missen dan het bankje waarop ik zoveel gezeten heb met de studenten. Die heerlijke zon zal verdwenen zijn en het enige Chitumbuka dat ik zal horen, zal uit mijn eigen mond moeten komen. Ik wil naar huis, maar weet dat ik dit altijd zal blijven missen. Aline zal altijd een stukje Anyajere blijven.
Hoewel ik soms heel erge heimwee heb, weet ik dit goed te plaatsen. De omstandigheden zijn niet altijd even ideaal geweest. Een grote dosis pech heeft ervoor gezorgd dat al de fijne dingen een ranzig kantje kregen. De grootste ongelukstreffer was natuurlijk ons ongeval een dikke maand geleden. Alles is zoveel lastiger als je pijn hebt en geloof mij, ik heb nog nooit zo willen kriepen als toen ik opnieuw pijn kreeg in mijn nek. Ons bezoekje aan Vwaza heeft meer kwaad dan goed gedaan, want naast een pijnlijke nek, ben ik naar huis gekomen met gezwollen billen. De tseetseevliegen hebben de tijd van hun leven beleefd met mijn aanwezigheid. Elk plekje dat ik niet had ingesmeerd met muggenmelk werd bezocht door een dikke tseetseevlieg. Ze staken gewoon door mijn broek! Ik vertel jullie niet hoe, maar ik heb een poging ondernomen om de beten te tellen en was halfweg toen ik er al veertig geteld had. Bovendien waren mijn onderbenen zodanig verbrand dat de wazunguvellen bijna drie weken later nog steeds aan het afpellen zijn. Daarnaast kreeg ik te horen dat vake thuis ook een auto-ongeval heeft gehad. Dankzij zijn abstracte, maar veelzeggende berichtje sloeg de schrik mij om het hart. Mijn tikker heeft werkelijk stilgestaan. Gelukkig is ook hij er gekreukt, maar levend vanaf gekomen.
Ik moet op de rem staan. Karel wil zijn ouders bellen in het trading centre en ik heb beloofd om hem binnen een twintigtal minuutjes te vergezellen. Daarom sluit ik af met de alombekende wistjedatjes:
Wist je dat...
- - ik op dit moment gefrituurde kasave aan het eten ben.
- - Mrs. Khonje op dit moment zegt dat ik wakufuntha ben. A mad man. Ndine wakufuntha yayi!
- - al mijn studenten geslaagd zijn voor hun art-examen. Ik moest van Mister Zimba een praktisch en theoretisch examen geven. iedereen was uiteraard geslaagd voor het praktische gedeelte. De theorie was iets minder goed, maar kom, ik ben een tevreden leerkracht. Een gemiddelde van 71 procent is toch niet mis?
- - de leerkrachten hier al twee maanden of langer? niet meer betaald zijn omdat de school geen geld meer heeft.
- - Sander de examens betaald heeft door in te staan voor de kopies van de examenvragen.
- - de examens twee dagen te laat begonnen zijn omdat de elektriciteit in Mzuzu stil lag en de kopiemachines dus niet werkten.
- - de studenten op die manier niet wisten welk examen ze op welke dag hadden. Daardoor verschenen sommige leerlingen dus totaal onvoorbereid op een examen.
- - ik hier dubbelgevouwen zit omdat ik last heb van mijn buik. Het ziet er niet naar uit dat mijn darmflora zich ooit zal aanpassen aan het Malawiaanse eten.
- - ik voor het eerst ervaren heb hoe het voelt om iets niet te kunnen inslikken. Na dagen van kip, kip en alleen maar kip had ik er zo genoeg van dat ik mijzelf niet wist te overtuigen om een hap naar binnen te krijgen. De kip smaakt hier naar rubberen laarzen en zelfs na een half uur intens kauwen heb je het gevoel dat je op een schoenzool aan het sabbelen bent.
- - ik vliegende mieren gegeten heb.
- - Lozwati op 18 maart tijdens een voetbalmatch tegen de andere school in Kafukule verloren is met 0-5 .
- - ik op 19 maart 23 geworden ben en ik nog nooit zon schitterend weer heb gehad op mijn verjaardag!
- - het Special Birthday Choir een liedje voor mij heeft gezongen tijdens de assembly.
- - de studenten mij een heel mooi liedje hebben geleerd in het Chitumbuka: Mwedada mwe mundipulike apo nkhulilira imwe. Ndisambizgeni ndimanye kuntonda Satana. Tu tu tu... Vertaling: "Mijn vader, luister naar mij als ik huil. Leer mij hoe ik de duivel kan verjagen. Tu tu tu...
- - de studenten op Lozwati heel mooi kunnen zingen.
- - ik hen het liedje Dans le jungle geleerd heb.
- - ik al verschillende boeken verslonden heb hier in Malawi. Onder andere Robin Hood, Wuthering Heights en Pride and Prejudice.
- - er gisteren een kindje van 4 jaar oud begraven is. Het is gestorven aan malaria.
- - vorige week de papa van een van de studenten begraven is. - een vrouw hier niet rechtstreeks mag praten met haar schoonvader uit respect voor hem. Als ze iets wil vragen of zeggen, moet ze dat via haar echtgenoot doen. - ik water op mijn hoofd heb gedragen en nu een real Malawian woman ben. - ik mij een echt Malawiaans kostuumpje heb laten maken. - Karel ondertussen naar het trading centre vertrokken is. - ik bij deze afsluit en jullie allemaal heel snel wens terug te zien!
Ik verveel mij hier te pletter en ik kom gewoon uit verveling naar het internetcafé. Bij deze nog een mailtje vanuit het malawifront.
Nog steeds licht gekneusd en ondertussen hier en daar wat geel en groen in plaats van blauw en paars, zit ik hier met mijn dagboek voor mijn neus. Ik heb besloten om vandaag mezelf eens te citeren om de internetkosten wat te drukken... Gewoon overtypen dus. Ik dacht, het wordt stilaan eens tijd voor een echt emomailtje... Nee serieus, ik ben heel erg geschrokken van ons ongeval en ik kan eigenlijk heel moeilijk omschrijven wat er nu allemaal door mijn hoofd spookt. Ik heb het allemaal proberen neer te pennen in mijn dagboek, maar ik weet niet of alles er wel op de juiste manier is uitgekomen...
"Ik denk zo vaak dat ik misschien nooit meer was thuisgekomen. Ik zou vake en moeke, Valentijn, Orfee en Xander nooit meer hebben teruggezien. Of Hannelore, Severine, Annelies (Noot van de schrijver: het is niet omdat je naam hier niet tussenstaat dat ik je nooit meer wil zien!) of gewoon zoveel mensen. Die gedachte maakt mij soms gek! Ik kan het vreemde gevoel dat ik soms krijg heel moeilijk onder woorden brengen. Ik heb het heel moeilijk als ik eraan denk. Ook al hebben we het allemaal heel mooi overleefd zonder echt levensbedreigende verwondingen, die gruwelijke "wat als..."-gedachten spelen door mijn hoofd. Ik hoop dat het voorbij gaat, want ik moet er echt tegen vechten. Ik kan het ook aan niemand uitleggen. Niet omdat ze niet zouden luisteren, maar omdat er mij niemand zou begrijpen. Ik denk dat ik hier als enige met dit gevoel rondloop. Ik weet dat ik van nature een zwartkijker ben en waarschijnlijk heeft dit dan ook te maken met die onkunde om dingen snel te verwerken... Dat hoofd van mij stopt nooit met denken, dat hart van mij stopt nooit met voelen. Het kost mij altijd zoveel tijd en energie om dingen een juiste plaats te geven. [...] Ik denk te veel na en dat weegt soms op mijn schouders. Ik denk na over gevolgen, mogelijkheden, alternatieven, omwegen, beperkingen en oorzaken. Ik weet dat elke actie om een andere reactie vraagt en dat mijn leven een aaneenschakeling is van gevolgen op duizenden handelingen per dag. Ik bedenk tientallen scenario's en laat ze afspelen in mijn hoofd. Wat als ik bij mijn eerste idee was gebleven en niet was mee geweest naar Lilongwe? Dan was elke beweging anders gemaakt, dan was elke seconde anders verlopen en dan was het ongeluk waarschijnlijk nooit gebeurd. Wat als we wat vroeger of wat later vertrokken waren? Wat als we niet gestopt waren in Mzimba? Wat als we wat verder gestopt waren en iets gegeten of gedronken hadden? Wat als Mister Ziba eventjes gerust had? Maar evengoed: Wat als ik mijn gordel niet had omgehad? Wat als er net een tegenligger was? Wat als ik niet net mijn arm had binnengehaald en mijn venster niet wat meer had toegedaan? Elke handeling, hoe onbeduidend ook, schrijft het verdere verloop van een volledig leven. Dat maakt alles ook zo broos en nietig. Hoe kan ik weten wat er komt als alles zo absurd aaneenhangt? Ik kan elk moment een beslissing nemen die me fataal wordt, hoe ver een einde ook van me af staat. Langs de andere kant kan diezelfde beslissing mij ook naar mijn grote geluk leiden... Ik moet blindelings vertrouwen hebben, stappen door een pikdonkere gang met miljarden deuren. Deuren waarachter zich nieuwe gangen met nieuwe poorten verstoppen. Ik moet kiezen in het donker en hopen dat ik de juiste neem. Ik moet vaststellen dat ik ergens een foute deur heb gekozen, maar tegelijk de juiste uitgang heb gevonden. Toch is het nog steeds even donker. Het is moeilijk om niet te blijven stilstaan om in een hoekje te zitten huilen dat ik geen zin meer heb in dit onvoorspelbare spelletje... Ik moet kiezen kiezen kiezen duizenden keren per dag en vertrouwen hebben dat alles goed komt. En dankbaar zijn dat het goed is."
Oei oei, terwijl ik dat zo allemaal aan het overtypen ben, besef ik dat ik hier helemaal de filosofische toer aan het opgaan ben... Ik weet wel dat het allemaal geen groot drama is en dat we heel veel geluk hebben gehad dat het zo goed is afgelopen, maar dat is net wat mij zo beangstigt... En soms besluipt dat vreemde gevoel mij en weet ik geen blijf met mezelf...
Maar maak je geen zorgen, ik ben niet gek aan het worden... Het wordt gewoon tijd dat ik terug naar huis ga in Kafukule. De datum wordt steeds opgeschoven (eerst zondag, dan dinsdag, nu woensdag...) en ik wil gewoon terug aan de slag gaan... Ik heb hier ook zoveel tijd om na te denken... Woensdag naar Kafukule dus. Eindelijk. Het werd tijd, want ik ben hier een serieuze internetverslaving aan het oplopen... En in den Afrique kan dat niet de bedoeling zijn!
Nog een heel snel mailtje vanuit het malawifront...
Alles gaat goed. De draadjes werden uit mijn arm gehaald en de wonde ziet er relatief goed uit... Geen infecties en zo dus dat is ook al goed nieuws! Mijn nek is iets minder plezant en ik sukkel nog een beetje, maar met het nodige tandenbijten moet het wel lukken...
Zondagavond vertrekken Mister Ziba en ik terug naar Kafukule en daar ben ik helemaal niet ongelukkig om... Ik geniet van de douches en het lekkere eten, maar mijn hartje hoort toch thuis in het noorden. Ik mis mijn studenten en collega's ontzettend hard en wil hen ook zo vlug mogelijk geruststellen. Aangezien de telefoonverbindingen nog steeds niet werken, zijn ze daar waarschijnlijk doodongerust. Bovendien wil ik het liefst zo snel mogelijk verdergaan met mijn stage en mijn project. Ik moet echt weer aan de slag gaan, want de schrik slaat me om het lijf als ik aan mijn scriptie denk. Die hele toestand heeft alles in de war gebracht...
Ook mijn kopje heeft al enige schuddingen te verwerken gekregen de voorbije dagen. Om eerlijk te zijn, heb ik me echt al heel ellendig gevoeld hier in Lilongwe... Gisteren wou ik alleen nog maar naar huis... Ik heb heel erge nachtmerries en voel me niet altijd gesteund door de twee jongens hier. Omdat het mannen zijn snappen ze er natuurlijk geen snars van. Ik weet eigenlijk niet of ze er ook maar iets van merken. Ik wil niet veralgemenen (kwestie van geen honderden boze berichten in mijn inbox te krijgen achteraf...), maar het moet gezegd worden, intuïtie is toch zeker en vast iets vrouwelijks...
Maar nu ik weet dat ik terugga naar het noorden gaat het al een stuk beter. Bovendien komt Sarah (van Lilongwe, niet van het meer, haar bezoek ik tijdens de paasvakantie) volgende week naar Kafukule en dan heb ik een vriendinnetje om mee te keuvelen! Ik kijk er heel erg naar uit... We kunnen zelfs samen mijn verjaardag vieren... Ik kan niet wachten om haar alles te laten zien.
Ik sluit af, want ik moet nog een fax sturen en dat zal mij heel wat kluiten kosten... Ik hoor jullie nog wel... Het kan wel eventjes duren, want straks ga ik terug naar mijn geliefde Kafukule, een plaats ver buiten de cyberwereld en -beschaving...
Ik hou het stukken korter deze keer, want ik heb nog heel veel te doen op deze peperdure computer...
Nog steeds in Lilongwe. Het eten smaakt hier duizend keer beter, een douche is hier duizend keer heerlijker... Ik zou de luxe een klein paradijs kunnen noemen, maar ons verblijf kent natuurlijk ook zijn keerzijde. De reden van dit onverwachte weekje vakantie is natuurlijk minder aangenaam.
Ik wil snel laten weten dat alles goed gaat. Ik heb enkele ruige nachten achter de rug. Op muggen jagen in je muskietennet als alles pijn doet, is geen pretje... Deze nacht heb ik heel behoorlijk geslapen en dat was best wel nodig. Anders sliep ik maar een kleine twee uurtjes. De pijn is al stukken minder, hoewel het nog steeds niet aangenaam te noemen is. Van mijn hechtingen heb ik eigenlijk heel weinig last. Het is enkel mijn nek die de sloeber uithangt... Maar geen nood, dat is ook al stukken beter! Ik draag mijn nekband niet meer omdat het veel te warm is. Ik heb nog pijn, maar niet zoveel meer als in het begin. Thuis laat ik het toch nog eens onderzoeken, want aan de linkerkant trekt en sleurt het nogal. Nu, we zijn echt oké en dat is een groot geluk!
Dankjewel voor al die bezorgde mailtjes! Ik kan echt niet antwoorden op elke mail en hou het dus bij een algemene reply. Dat spijt me heel erg, maar anders ben ik uren bezig! Maar weet dat ik elke mail volledig lees en erg geniet van de vertelsels uit België (of USA of Frankrijk!)...
Ik hoor jullie nog wel!
Aline
PS De centrale in Blantyre is afgebrand. Berichtjes en telefoontjes kan ik dus niet ontvangen. Malawi is volledig onbereikbaar. Het kan tot drie weken duren... Hopelijk bouwen de Malawianen iets sneller dan dat...
Sommigen weten het misschien al, niet schrikken, maar het volgende mailtje is minder plezant... Ik laat gewoon iets weten omdat sommigen misschien ongerust zijn.
Gisterenmiddag hebben we een auto-ongeluk gehad toen we op weg waren naar Lilongwe. Mister Ziba zat aan het stuur en ik zat naast hem. Sander en Karel zaten zonder gordel achteraan. We zijn van de weg geraakt en Ziba heeft nog geprobeerd om bij te sturen, maar we zijn gekanteld en over kop gegaan. Karel en Sander zijn uit de auto geslingerd en Ziba en ik hingen omgekeerd aan onze gordel. Ik hoorde onmiddellijk de stemmen van Karel en Sander. Mister Ziba riep ook voortdurend mijn naam, maar ik wist wel dat alles oké was. Sander en Karel hebben met al hun macht de deur omhoog gesleurd, want de auto was verpletterd en Ziba en ik zaten vast. Ik heb mijn gordel losgekregen en heb daarna Ziba losgemaakt. Hij is uit de auto kunnen kruipen. Ik lag op mijn rug en Mister Ziba heeft mij uit de auto gesleurd. Omdat ik in het glas van mijn zijruit gevallen ben, was mijn arm hevig aan het bloeden. Karel zijn arm hing open tot op het bot. Sander en Ziba leken oké. Twee mannen hebben Karel en mij onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht, want voor Karel was het nogal dringend. Hij lag te kermen van de pijn, maar ik kon niets doen, want ik was zelf aan het bloeden en was heel erg misselijk. In het ziekenhuis moest ik lang wachten. Alles werd zwart en ik heb me op de grond moeten leggen. Karel werd het eerst geholpen, want hij was er op het eerste gezicht het ergst aan toe. Ik moest wachten en ondertussen kwam Sander toe. Doordat ik met hem kon praten, ging het steeds beter en kwam ik weer een beetje tot mijn positieven. Na een uur (denk ik) hebben ze mij geholpen. Ik vroeg hoe het met Karel was en ze zeiden dat ze alles mooi ineen hebben kunnen passen. Ze hebben mijn arm verdoofd en uitgekuist en daarna genaaid. Toen zagen ze dat ik nog een klein gabbetje had dat ook genaaid moest worden. Dat hebben ze zonder verdoving gedaan. Ik heb keihard op mijn tanden moeten bijten, want het deed heel veel pijn, maar ik heb voortdurend grapjes gemaakt met de verplegers om alles te vergeten. "I am a strong woman!" verklaarde ik voor de hele operatiezaal! Daarna ben ik beginnen stoefen dat ik Tumbuka spreek... Ik heb zelfs in het Tumbuka kunnen zeggen waar ik pijn had... Mphuno, singo, kalezulezu, mawoko, malundi... Op die manier werd het een beetje dragelijker. Eerlijk gezegd sta ik een beetje versteld van mezelf, want ik was echt bang. En Karel... Man man man... Gelukkig waren Ziba en Sander oké op een paar kneuzingen na... Nadat we een verklaring aflegden bij de politie zijn we naar het wrak gaan kijken. Ik begrijp niet waarom we nog leven... De auto lag half platgedrukt op zijn kop. De plaats waar ik gezeten had, was volledig verpletterd... Ik heb zo ongelofelijk veel geluk gehad... Toch heb ik nooit gedacht dat ik doodging. Ik wist heel bewust dat ik er levend vanaf zou komen! De auto was aan het rollen en ik voelde overal glas en slagen, maar ik wist heel helder dat ik niet dood zou gaan. Ik was wel heel bang voor Mister Ziba. Ik zag hem hangen en dacht dat hij dood was, maar hij bleef mijn naam roepen. Maar lieve vriendjes en vriendinnetjes, weet als ik dood was gegaan dat ik jullie allemaal heel graag zie en dat ik jullie allemaal heel bijzonder vind op jullie eigen manier. En je weet zelf wel waarom. Dit zeg ik echt niet om te lachen, ik meen heel erg wat ik zeg.
Ondertussen zit ik in een internetcafé in Lilongwe. We blijven hier waarschijnlijk een dikke week, want we hebben een goede Hollandse dokter gevonden die ons verzorgt. We zijn deze morgen op consultatie geweest om alles nog eens te controleren. Naast mijn hechtingen loop ik een klein beetje krom omdat ik zowat overal pijn heb. Ik probeer me heel flink te houden, want Karel zijn wonde is erger dan mijn kneuzingen en hechtingen en ik wil niet zagen. Ik moet me een beetje flinker houden voor de rest dan ik ben, maar het lukt wel...
Ik loop hier nu helemaal in de kijker omdat ik een nekband aanheb... Ik heb foto's laten trekken en mijn nek is niet gebroken. Ik heb wel een whiplash en mag mijn hoofd zo weinig mogelijk bewegen. Het doet echt geen deugd... Mijn neus is ondertussen in een blauwe pijnlijke knoest veranderd en het kraakt overal. Ik heb niks gebroken, maar het is toch pijnlijk. Ik heb maar een kort uurtje kunnen slapen vannacht, want elke houding doet pijn. Maar pijn is tijdelijk. Ik hang nog aaneen en dat is het belangrijkst. Ook mijn vriendjes zijn oké. Ik mag er niet aan denken... De auto is natuurlijk volledig kapot en Mister Ziba heeft nu geen auto meer. Voor hem is dat een kleine ramp... Hij is trouwens nogal van de kaart en voelt zich oneindig schuldig. Hij zei me gisteren dat hij zo bang was voor mij. Sander en Karel hebben echt het onmogelijke gedaan. Karel heeft samen met Sander met zijn open arm de auto "opengescheurd" om Mister Ziba en mij uit de auto te krijgen. Het is echt heel gek wat je kan op zo'n moment.
Beste mensjes, ik weet dat dit allemaal heel spectaculair klinkt en dat was het ook. Maar maak je geen zorgen, ik ben oké. "I am a strong woman". Ik voel me nu eigenlijk vooral belachelijk met die snikhete nekband... Maar het is zo verlichtend dus draag ik die maar... Met mijn blauwe neus en immer stralende glimlach, sluit ik af.... Je hoort me nog wel een dezer...
Sara en ik waren van plan om deze voormiddag te gaan shoppen, maar we hadden er geen rekening mee gehouden dat het vandaag zondag is... Er zijn dus heel weinig winkels open. Ik heb gisteren en mooi kleedje zien hangen in de PEP, deftig genoeg om in les te geven en ik wou mijn Malawiaanse kleerkast (die voorlopig enkel uit chitenge's bestaat) wat uitbreiden. Nu, het zal voor morgen zijn. In plaats daarvan ben ik met de jongens meegekomen naar het internetcafé. We hebben juist een jongen moeten afschepen (we zijn echt moeten wegvluchten!) die ons bleef achtervolgen. Hij nam mijn hand vast en begon te prevelen "You are beautiful..." Daarna belaagde hij Sander en bleef hij achter hem lopen als een hondje... Maar we zijn hem kwijtgeraakt toen hij tobacco ging halen. We hebben driehonderd keer gezegd dat we geen tabak moesten hebben, dan moet hij het maar weten! Straks gaan we pizza eten en dan zien we wel...
Gisterenavond hebben we naar Titanic gekeken... Heel gek eigenlijk... Mijn zogenaamde 'secret lover' (dat zegt hij, niet ik, voor alle duidelijkheid) Jimmy zingt voortdurend 'My heart will go on' en dan ligt hier de video van Titanic. Bovendien zingen Sander en ik al een hele maand lang om een onverklaarbare reden liedjes van Sister Act. Uiteraard was ook Sister Act een van de video's die in de lodge lagen... Achja, het klinkt waarschijnlijk allemaal heel gek, maar dat zijn zo van die dingetjes waar ons hartje een sprongetje van maakt.
We hebben trouwens gisterenavond stoofvlees met frietjes gegeten in de lodge. We hadden onze eigen pot mayonaise mee. Heerlijk! En we hebben ook een pintje gedronken... Ik kreeg er maar eentje op, ik heb mijn tweede naar het Sanderfront verscheept...
Trouwens, voor alle nieuwsgierige kwezels: Neen, er bloeit niets tussen Sandra (Sander wordt hier Sandra genoemd, Karel is Carol en ik ben Arien) en mij... INTEGENDEEL! We zitten voortdurend te bekvechten! We leven zo dicht op elkaar dat we soms eens moeten jengelen... We zitten dus voortdurend op elkaars kap, maar dit enkel omdat we niet zonder elkaar kunnen... Een beetje als broer en zus... Best wel grappig eigenlijk...
Sara en Sander hebben maandag mijn haar geknipt. In de frisse buitenlucht zodat mijn haar overal in het rond vloog... Wazunguhair... Er is gewoon een goed stuk af, maar er valt niet veel aan te zien hoor... Ik heb donderdag Sander zijn potteke bijknipt. Hij had er zelf al de schaar ingezet, maar ik heb de achterkant een beetje "verproperd". Hij zou beter eens zijn haar afscheren... Veel gemakkelijker hier...
Morgen gaan we terug naar Kafukule. Dan kan ik weer lesgeven. De studenten zullen blij zijn. Toen we vertrokken om 6u30 's morgens kwamen er sommigen 'afscheid' nemen. Het zijn zo'n lieverds... Precious en Bright kwamen ons uitwuiven.
Op 6 april (verjaardag van vake, Carmen en Lies!) begint de paasvakantie en dan ga ik OP REIS! Dan bezoek ik Sara in Nkhata Bay aan Lake Malawi! Ik verlang mij al te pletter! Ze heeft een huisje aan het meer en ik kan daar blijven logeren. We gaan waarschijnlijk een duikerscursus volgen. Het is 100 dollar, een flinke smak geld hier, maar ik leef hier zo zuinig en ik denk niet dat ik ooit nog zo'n kans zal krijgen... Dat wordt een geschenkje voor mijzelf. Ik ben zo blij dat ik Sara soms zie. Dan kan ik eens tetteren en roddelen... We komen misschien wel eens samen terug... Ooit.
Ik zal beginnen afsluiten. Ik ben al een uur aan het internetten...
Sorry als ik fouten schrijf... Het moet hier ook zo snel gaan... Vergeef me elke spellings- of dt-fout!
Het is een tijdje geleden dat ik nog iets heb kunnen laten horen. Door autopech zaten we vast in Kafukule. Ik kan het ook deze keer niet zo heel lang maken, want ik heb geen tijd gehad om iets op voorhand te typen. Lieselotte en Sara zijn op bezoek geweest en we hebben al de elektriciteit van Mister Ziba verkrast aan het bekijken van filmpjes (met zijn goedkeuring uiteraard).
Normaalgezien zouden we dit weekend naar Lilongwe gaan, maar door onvoorziene omstandigheden gaat dat niet door. Omdat we toe waren aan een korte pauze blijven we nu tot maandag in Mzuzu. Ik heb daarnet voor het eerst in een maand tijd een douche genomen in onze lodge Zalig! We zijn ook net gaan eten. Een hamburger met frieten Ik heb hem naar binnen gewerkt alsof ik in geen dagen gegeten heb We krijgen hier massas eten, maar het is elke dag hetzelfde Kip of ei met aardappelen en reep (onvoorstelbaar zoute groenten). Bovendien is het eten hier zo vettig We vullen onze avonden met het fantaseren over kaas en spaghetti en salami Nuja, avonden, om 20u30 zit ik hier al in mijn bed. Om 6u30 (ik geef het toe, soms om 7u) sta ik op. Meestal moet ik maar vanaf 9u30 beginnen lesgeven. Het lesgeven zelf valt trouwens supergoed mee!
Natuurlijk heeft het fijne leven ook een beetje zijn keerzijde Ik bedoel, al het nieuwe is er een beetje af en het WAW-gevoel is weg. Het voelt een beetje als een koude waslap in je gezicht soms Een dikke week geleden bijvoorbeeld kreeg één van de leerlingen een epilepsie-aanval. Omdat ik blank ben, denken de leerlingen en leerkrachten dat ik een soort dokter ben maar ik kan niet veel meer dan eerste hulp bieden Ik vind het een heel angstig gevoel om te weten dat zoveel mensen mij vertrouwen terwijl ik volledig onbekwaam ben wat dat betreft Ik heb die jongen zo goed mogelijk proberen te helpen en hij is er met een lelijke buil van af gekomen, maar het is toch benauwend hoor Maar kom, ik beleef hier de tijd van mijn leven en het borrelt en het bruist om terug te komen en te blijven Nee, echt waar, ik zou me hier zo goed kunnen settelen Natuurlijk spreek ik nu maar vanuit mijn drie-maanden-ervaring. Ik weet dat ik binnenkort een bord spaghetti krijg Dat is leuk om naar uit te kijken. Ik weet het niet. Ik vind het hier gewoon enorm plezant en sta elke dag met een heerlijk warm gevoel op. Het snijdt heel erg om te weten wat en wie ik zal moeten achterlaten
Ah ah, ik had zo graag een diep-filosofische mail gestuurd, maar mijn hoofd draait weer op volle toeren Alles komt er weer uit in een vreemde stroom. Mijn excuses voor de misschien verwarrende boodschappen. Nog eens sorry voor de vele typfouten. Qwerty is verwarrend en de spaties zijn te hard
Laat ik afsluiten met een kleine serie wistjedatjes
Wist je dat
- - ik hier al drie broertjes heb? Mister Jere (the headmater), Wiseman Jere (een leerling) en Justin, een Amerikaanse leraar wiskunde die een beetje verderop in een andere school lesgeeft.
- - Sander en ik hier ruzie maken alsof we broer en zus zijn. Waarschijnlijk heel amusant om te zien voor onze huisgenoten
- - mijn volledige naam nu Miyati Jere is? Miyati betekent grapje in Tumbuka. Het schijnt dat ik een grote grapjas ben
- - mijn darmflora zich heel kalm heeft gehouden de voorbije dagen.
- - ik denk dat ik verbrand ben, want ik zit hier te stomen.
- - het hier snikheet is. Altijd boven de 30 graden. In de vlakke zon was het zelfs eergisteren 46 graden.
- - ik een huwelijksaanzoek heb gekregen van Jimmy.
- - ik het aanzoek wijselijk blijf afwimpelen.
- - de jongens hier twee keer per week voetbaltraining of match hebben. Heel plezant om een match bij te wonen met een vulkanisch zicht op de achtergrond.
- - ik de matron van de meisjesslaapzaal ben.
- - Precious met Orfee wilt trouwen.
- - Precious een jongen uit mijn oudste klas is. - Precious mij gisteren niet meer sister-in-law, maar wife noemde.
- - ik dus vermoed dat Orfee heeft afgedaan
- - er nog steeds evenveel vliegen op het toilet zitten.
- - ik Mister Zimba zal vertellen dat Vario zijn kat naar hem zal noemen.
- - Mister Zimba in de wolken zal zijn bij het horen van het heugelijke nieuws.
- - Sander niet meer kan denken op dit moment omdat hij een beetje emotioneel is.
- - ik zoveel te vertellen heb dat ik niet weet wat
- - ik nog niet gehuild heb. De eerste die huilt (Sander, Karel of ik) moet trakteren in Mandas Grocery.
- - ik heel graag Fanta pineapple drink.
- - mijn Tumbuka steeds beter wordt.
- - Karel de auto van Mister Ziba heeft hersteld.
- - ik toch ook wel geholpen heb, want ik heb een bout ingedraaid.
- - Mister Zimba steeds meer op Eddy Murphy begint te lijken.
- - Mister Ziba nog steeds als Kwik, Kwek en Kwak praat.
- - het lesgeven hier onnoemelijk traag gaat het Engels bij de studenten is echt een probleem.
Ah, ik hou op, ik mail wel nog eens, ik weet niet goed wat geschreven Het gaat gemakkelijker als ik er op mijn gemak over kan nadenken
Ik wil gewoon laten weten dat alles goed gaat. Ik heb mijn hartje verloren Ik mis jullie allemaal en wou dat ik alles kon tonen Je mag altijd op bezoek komen!
Deze keer live vanuit Ziba-salon! Mwatandala? Mister Ziba heeft een laptop en als we geluk hebben dan is er 1) stroom 2) contact 3) geen wit scherm.
Daar de drie vorige voorwaarden vervuld zijn, kan ik op deze schone avond een mailtje sturen naar het frisse België.
Vandaag zijn we zaterdagavond 3 februari (denk ik). Het is net gestopt met regenen. Mister Ziba is zijn makker naar huis aan het voeren en Sander is net terug van een kijkje in het struikgewas.
"Hallo iedereen! Terwijl Aline naar het toilet is, neem ik, Sander, even het woord over. Het toilet hier is nogal een geval apart trouwens. Het is een veredeld gat in de grond, een verhoogde stenen cirkel als het ware. Overdag zitten er overal vliegen en andere insecten in en rond de pot en des nachts zitten ze er ook, maar hoor je en voel je ze enkel. Je wordt als het ware belaagd van boven- en onderaf. Op het gemak is anders. Ik laat nu het woord terug aan Aline, daar ze net terug is van de latrine (dat rijmt!)"
Danktu Sandertje. Inderdaad, naar het toilet gaan is hier een hels avontuur Ik probeer mijn wc-bezoekjes zoveel mogelijk te beperken tot twee per dag door heel veel te zweten!
Ik heb zoveel te vertellen en weet dat ik niet alles kan neerpennen in een kort verslagje. Het is gewoon te veel en te intens, ik kan het niet beschrijven. Vandaar dat ik besloten heb mijn dagboek open te stellen voor mijn lieve publiek bij mijn thuiskomst. Edoch, om de ongelukkige thuisblijvers niet zo lang in spanning te houden, probeer ik toch het een en ander te vertellen. Ik haal er eventjes mijn dagboek bij, anders wordt het een chaos. Gek trouwens hoe vlot het typen nu gaat in vergelijking met mijn vorige mail. Ik zit hier zo op mijn gemak, helemaal anders dan de vorige keer in Mzuzu. De reis en het nieuwe zaten nog te veel in de kleren, denk ik.
Laat ik beginnen bij de school zelf. Ik mag 12u art geven aan de verschillende forms (hier zijn er vier forms in het middelbaar: one, two, three en four uiteraard). Daarvan krijg ik 6 uren tijdens de gewone schooluren en 6 uren na 3u20 wanneer de lessen gedaan zijn (Jaja, behoorlijk vroeg, maar we beginnen hier wel om 7u30). Daarnaast geven Sander en ik in het weekend samen 6u drama classes. We gaan een schoolplay opstarten met een aantal leerlingen. Op die manier kunnen we onze lessen Nederlands in zekere zin integreren in onze stage. Bovendien vonden we het simpelweg een goed idee en toen we het voorstelden was ook Mister Ziba heel enthousiast! Het is trouwens ook plezant om iets samen te kunnen doen en daarmee de leerlingen blij te maken. Over de leerlingen gesproken... Man man, wat een respect voor leerkrachten! Weet je dat ze voor je knielen als ze je iets vragen?? Ik voel mij er vreselijk ongemakkelijk bij en hoop dat ze niet voor mij knielen als ik voor de klas sta vanaf maandag. Langs de andere kant wil ik geen gewoontes vervormen omdat ik het niet gewoon ben... Ik laat het maar zo. Heel vreemd trouwens hoe afstandelijk en respectvol ze zijn tijdens de schooluren en hoe vriendelijk en nieuwsgierig ze zijn daarbuiten... We hebben eergisterenmiddag frisbee met ze gespeeld en ze waren dolenthousiast! Ze willen trouwens voortdurend Frans praten omdat ik tijdens de lessen Frans en Engels observeerde. Duizenden keren heb ik moeten antwoorden op de vragen ça va? en Comment tu tappelles?. De meisjes zijn waarschijnlijk heel blij dat er eens een vrouwelijke leerkracht op school is... Gisteren heb ik alle leerlingen iets moeten laten tekenen. Ik moet een selectie maken voor mijn art classes omdat er niet genoeg materiaal is. Ook niet als ik héél inventief ben. Dat zal ik sowieso al moeten zijn met een kleinere groep. Mister Ziba vroeg mij om de beste tekenaars te selecteren. Opnieuw een dubbel gevoel. Ik wil niet enkel aan de besten lesgeven... Ik vind het vreselijk dat niet iedereen de kans zal krijgen om kennis te maken met deze lessen... Maar zo is het nu eenmaal... Je moet je hier bij heel veel dingen neerleggen. Zo vissen er heel veel studenten naar sponsoring om verder te kunnen studeren, zelfs collegas geven subtiele hints dat ze naar België willen komen en ze vragen onze steun. Dat gaat gewoon niet. Het is ook heel moeilijk om eerlijk te antwoorden op hun vragen ivm de welvaart in ons land. Ik moet gewoon toegeven dat zelfs relatief arme mensen in België rijker zijn dan de rijke mensen hier. Het is hier zo moeilijk om te studeren (je wordt gekozen, je kan niet zomaar beslissen om verder te studeren...) en om een job te vinden. En dan nog... als je een diploma hebt, wordt er van je verwacht dat je de rest van je familie onderhoudt met het geld dat je verdient. Een leraar kan per maand zon K5000 sparen als hij geluk heeft, wat neerkomt op 23,5 euro. Wij zitten in het noorden van Malawi, het minst "ontwikkelde" deel en het is hier knokken voor een goed bestaan...
Ik merk het al, het wordt hier veel te lang... Ik zal er een reeks wistjedatjes van maken om niet al Mister Ziba zijn stroom op te soeperen...
Wist je dat... - ik al een bijnaam heb gekregen? Ze noemen mij hier Anyajere, naar een belangrijke groep mensen hier in Malawi. Het betekent menigte". - Sander Mister Moyo wordt genoemd, letterlijk vertaald de levendige. - de bwobwarara vanavond heel fel zijn best aan het doen is om zich te laten opmerken. Dit is een bruin-witte nachtvogel. - een bwobwarara zelfmoord pleegde door voor de auto van Mister Ziba te vliegen. Deze vogels spelen Whos the chicken met de auto van Mister Ziba en ze zijn er behoorlijk goed in ook. - ik al zeven muggenbeten heb. - ik dus zwaar aan het winnen ben, want Sander heeft er nog maar eentje. - we gisteren geit hebben gegeten en vandaag het arme beestje zijn niertjes en lever hebben verorberd. - Mister Ziba een beetje praat als Kwik Kwek en Kwak. - ze hier een R zeggen ipv L en omgekeerd. - ik hier 6 koeien waard ben als iemand met me wil trouwen. - Sander en ik al een mondje Tumbuka praten. Wacht maar tot we thuis zijn! - ik hier verse mangos krijg s avonds. - een leraar hier nog geen 100 euro verdient per maand. - benzine hier evenveel kost als in België. - ik Sander zijn plaatsvervangende mama ben de komende drie maanden. - ik altijd moet zeggen dat hij zich moet insmeren. - ze hier geen zakdoeken hebben en er dus maar op los snuffelen. - ik vanmiddag een lesvoorbereiding heb gemaakt op een stoeltje voor het huis. - ze hier een bijzondere schoolbel hebben. De bel bestaat uit een pot met een steen aan een touw en een leerling springt om tegen de steen te kunnen slaan. - er hier geen slangen zijn met een regenboogje boven hun hoofd. - ze hier wijn maken met water, gist en suiker. - ik me heel graag was in een hokje met een emmer water. Ik voel me zelfs frisser dan thuis! - ik hier elke dag om 6u30 opsta. - de kevers hier gigantisch zijn! - we hier volgepropt worden met eten. We krijgen hier vier keer per dag een warme maaltijd! - we bijna elke dag hetzelfde eten. - ik hier eigenlijk heel weinig eet, hoewel we heel veel krijgen. Ik heb gewoon geen honger. - we al prachtige wandeltochten gemaakt hebben en mooie fotos getrokken hebben. - alcoholmisbruik een groot probleem is in Malawi. - we gek zijn op onze housegirl Khonje, een fantastisch leuke madam die constant loopt te lachen! Mijn beste vriendin binnen een straal van 8000km! - Mister Ziba nu aan het strijken is. - we al heel dikwijls a long long way hebben afgelegd zoals Mister Ziba het zo graag zegt. - we een gids hebben. Nicolas is een leerkracht Engels en Aardrijkskunde, een vluchteling uit Soedan. Hij wil ons zelfs te voet meesleuren naar the lake, maar dat zien we niet zo zitten. - mijn darmflora nog steeds niet in orde is. - Sander zijn darmflora groene vruchten afgeeft. - O.K. hier een veelgebruikt woord is en Sander en ik ondertussen ook al niets andersmeer zeggen. - wij hier wazungu zijn, witte mensen en zo worden nageroepen door de kindjes. Wazungu is geen scheldwoord, maar een uitroep van verbazing. - ze hier elektriciteitspalen hebben zonder kabels. Door een foutje van de regering werden er palen geplaatst, maar vergaten ze de kabels. - we elektriciteit hebben door zonnepanelen. - de wc echt niet voor truntes is. - de insecten hier als helicopters klinken. - Sander nieuwe teenslippers heeft. - Sander al flink gewerkt heeft terwijl ik dit mailtje aan het typen ben. - Sander al verbrande voeten heeft omdat hij niet naar mij luistert als ik zeg dat hij zich moet insmeren! - het zijn eigen schuld is. - ik bijna nooit ontvangst heb met mijn gsm. Ook niet aan het keukenraam. - Karel binnen een kleine twee weken naar hier komt en we verlangen om hem te zien. - ik dan mama zal moeten spelen voor twee grote jongens. - Karel maar kan zien dat hij zich goed insmeert! - ze hier gek zijn op chocolade, frangipane en Luikse wafels (ik trakteerde met Jolines chocolaatjes en Sander bracht de koekjes mee). - ik het hier weer veel te lang aan het maken ben.
Eergisteren geland in Lilongwe. Mister Ziba wachtte ons op. We hebben een aantal andere studenten afgezet op hun stageplaats en zijn gaan "shoppen". We hebben eigenlijk alleen maar een paraplu gekocht (het regent hier precies rotsblokken!), want Sander en ik waren te veel van ons melk om helder te denken... We waren om te beginnen versleten omdat we niks hebben kunnen slapen op het vliegtuig. Daarbij was het echt wel een koude douche, de aankomst in Lilongwe... Iedereen springt op je alsof je een lekkere chocoladetaart bent! Gelukkig nooit echt opdringerig... Mister Ziba heeft ons daarna afgezet in de Korea Garden Lodge en daar zijn we blijven overnachten. Na een douche gingen we eten, maar door de keiharde regen moesten we dat eventjes uitstellen. Toen we uiteindelijk achter ons bord zaten, waren we werkelijk kapot... De barkeepers legden wat muziek op en het was Pink Floyd! Heel onverwachts kwamen een aantal andere studenten langs en we hebben zitten keuvelen tot we niet meer konden (tot 21u dus). Om 8u is Mr Ziba ons komen oppikken en dan hebben we een hele voormiddag in Lilongwe gezeten. 3u gewacht in Imigration Office. Dan zagen jullie dat ik een trage ben...
Na het eten zijn we naar Kafukule vertrokken. Heel vreemd, we hebben dingen gedaan waar ik in België doodsbang voor zou zijn! De wegen zijn on-voor-stel-baar! Echt, ik zou doodsangsten moeten doorstaan hebben... Allemaal slijk en putten van een meter diep en wankele brugjes boven woeste rivieren... In het donker.... Maar we zijn er geraakt en op de een of andere manier wist ik dat wel... Ik was absoluut niet bang. Om 23u zijn we in Kafukule aangekomen. Ik heb een eigen kamer met een groot tweepersoonsbed... Vanmorgen hebben we voor het eerst de stageplaats in het licht gezien. Mooi mooi mooi! Zoals alles hier eigenlijk... Onze collegas zijn ook fijn. Heel vriendelijk. Zoals iedereen hier. Ik ben trouwens de eerste vrouwelijke leerkracht in Lozwati School... We zitten op dit moment in Mzuzu. Net een dikke twee-drie uur gereden (ik weet niet echt hoe lang). Mister Ziba neemt iedereen mee die in de auto kan. We zaten heel gezellig opeen gepropt... Ik zat naast een mevrouw met een supermooi kindje dat voortdurend aan mijn vel zat te trekken... Kortom, het is hier allemaal heel plezant... Lilongwe was eventjes als een harde wind in ons gezicht maar we zijn al n beetje "rustiger".
Morgen vertrek ik onverwacht voor een tiental dagen naar Frankrijk. Er volgt zeker nog een meer uitgebreid bericht om een mooi geheel af te sluiten. Maar eerst een dikke week genieten van du vin, du pain et du boursin...
Nog heel snel een kort berichtje voor we opnieuw richting Kafukule vertrekken...
Dag vriendjes en vriendinnetjes
