Mijn boek schrijft zich makkelijker bij kerstmuziek. Het helpt me in de spirit van Santiago te komen waar ik ook in kerststemming was ondanks het foute siezoen. Al weken neurie ik 'jingle bells, white christmas, rudolph the red-nosed reindeer' mee achter de computer. Het moet als een soort sneeuwdans gewerkt hebben, want afgelopen week viel de sneeuw met pakken uit de lucht. En terwijl ik mij uit de chaos van mijn gedachten schrijf en het verhaal vorm krijgt,  hoopt de chaos rond mij zich op. Mijn woning heeft gisteren zijn topdag aan wanorde beleefd en overleefd. Het begon met een vriendendienst: 'even' 3 hostessenpakjes maken in fluogele stof, voor een theaterproduktie. Meters uitgerolde stof op de vloer van de woonkamer (die moet ik nu eigenlijk 'suite' noemen, vermits we er ook slapen), stikken op de keukentafel, daarbij 100 keer over 2 spelende kinderen stappend die op hun buik de playstation verkrachtten, de strijkplank en paspop in het kleine kamertje waar de kids slapen, overal uitgepakte kleren van hen, patronen, stukken stof , spelden en draadjes van mij. En of dat nog niet genoeg was, kwam de kleinste in de namiddag met een gigantische legodoos binnen, om een schip te bouwen. Ik vroeg me af of ons gesprek tijdens de lunch daar iets mee te maken had. We hadden gepraat over de da vinci code, het boek dat Mark nu leest, en Opus Dei, het apparaat dat de rol van de vrouw heeft weggemoffeld, en dat ik had gelezen dat het vrouwelijke de wereld kon redden. Niet de vrouw, maar het vrouwelijke. 'Vernietigen,' had ik gezegd, 'is een mannelijke eigenschap. Opbouwen is een vrouwelijke eigenschap.' Wat later, lag de woonkamer helemaal vol met stukken lego, uitgetrokken truien en sokken doordat ze het warm kregen van al die 'vrouwelijke activiteit', het opbouwen. Voor het avondeten werd er ook nog eens een extra tafel bijgeperst omdat de keukentafel vol lag en ik niet wou dat ze frietjes aten aan mijn bureau of op ons bed of in de zetel, en ook nog extra stoelen want mijn schrijfstoel mag niet als eetstoel gebruikt worden. Om middernacht, toen de vuilbak uitpuilde, alle verknipte stof in een vrouwelijke vorm weer in elkaar was gestikt en het schip pronkte op de kast, kwam de verlossing toen mijn vriendin de fluo pakjes kwam ophalen. De kids sliepen, Mark lag platgevouwen als een papieren mannetje naast zijn jongste in bed, en ik voelde ipv verlossing: leegte.

mooinica

24-12-2009 om 15:57 geschreven door mooinica