Zondag 13 april 2025. Merelbeke, Munte, Gijzenzele, Kwatrecht.Â
Kapitein Rudy Rogiers is VIPs (Very Impotent Peoples) aan het rondrijden in Parijs-Roubaix en daarom neemt Pieter het op zich om de rit uit te stippelen. Hij rijgt enkele van de mooiste stukjes Merelbeke, Bottelare, Munte, Gijzenzele en Kwatrecht aan elkaar, inclusief het Gentbos. We rijden op een droog en snel maar toch soms technisch parcours van 60 km, dat toch 60% off road is, aan een gemiddelde van 23 induur. Ja, we kunnen het nog. En mijn beentjes waren goed, want ik rij er op een lang ambetant stuk vals plat met windop zelfs eens Warre af, wat me in de maanden dat dat manneke nu al meerijdt nog nooit gelukt was.
We zijn met een hele bende. Naast Pieter en Warre, ook nog Ivan,ouderdomsdeken Johan, Matthias (beter gekend van het album van Suske en Wiske: De Kranige Kraanman), Axel, Stefaan, Danny en Rudy DC. O ja, ook nog Kenneth, kampioen van net (niet) op tijd komen, die nog komt aansluiten als we al op weg zijn. In supervorm zoals altijd. Axel rijdt de ganse rit uit, alhoewel hij nog maar enkele weken geleden onder het mes moest.
Het eerste halfuur is Danny weer zonder ophouden aan het tetteren. Hij heeft weer wat last van zijn ADHD (1). En wij ook.
Warre is als jonge snaak van net 14 niet op zijn mondje gevallen. Aan een smalle doorgang wachten de eerste vier even verder op de rest, maar die komt er maar niet door. Volgens Warre komt dat omdat Danny te dik staat en is blijven hangen in de te smalle doorgang waardoor de achterkomers ook niet meer door konden. Dat ik het niet ben die datgezegd heeft!
Aan Hoek ter Hulst tussen Moortsele en Oosterzele,ter hoogte van de stoeterij Ter Hulst,zijn we Danny kwijt. Stefaan belt hem: ‘Danny, we staan aan die stoeterij’. Maar Stefaan, jongen, zeggen wij, geen zo moeilijke woorden gebruiken voor Danny. ‘Danny’, zegt Stefaan, ‘we staan aan die manège’. Maar Stefaan, jongen, zeggen wij, Danny zijn Frans is ook niet zo goed. ‘Danny’, zegt Stefaan, ‘we staan aan dat paardenstal’. En zie, daar is Danny al.
Ook Pieter probeert zijn steentje bij te dragen aan de opvoeding van Warre. Bij het kruisen van wat ruiters te paard, waarschuwt Pieter: ‘Warre, je moet in het leven van twee dingen oppassen: van het achterste van een paard en van het voorste van een …’, euh, door de wind kon ik niet goed horen wat dat juist was.Maar je moet van nog iets oppassen, Warre, zeggen wij: van achter Danny te rijden, want dan verdriedubbelt je kans op vallen.
En even later gebeurt het dan. We dalen de Betsberg af, off road aan de westkant, voorbij enkele bunkers, een single track, de St. Annawegel. Ik zie het jong geweld, Pieter, Stefan (nou ja) en Warre, naar beneden zoeven, terwijl ik achter Ivan het rustiger aan doe, genietend van de vérgezichten en van het genot van een fantastisch mooie en beetje technische afdaling. Plots springt Ivan, midden in de afdaling, van zijn velo. Wat krijgt die nu? Dan zie ik het: Warre ligt languit op zijn rug in de diepe greppel naast de smalle wegel. Bij het ontwijken van een stroombonk, euh, van een boomstronk, is hij eventjes in het gladde gras geraakt en het is een feit: Warre De Ruyck zet zijn eerste stuik. En hij reed niet eens achter Danny. Het eerste wat Warre vraagt: ‘Is er niets aan mijn fiets?’. Ten eerste, Warre, zo rap kunnen wij dat niet zien, en vooral: dat is nu het minste van onze zorgen. Dat er niets hapert met onze mascotte, de jongste, meest getalenteerde en de op één na (2) sympathiekste Modderfokker, dat is voor ons het allerbelangrijkste. Het lijkt nog mee te vallen. Zijn stuur is in zijn liesstreek geknotst en het wordt pijn verbijten gedurende de rest van de rit, maar Warre is nen taaie en geeft geen krimp. Alleen zijn ego kreeg een deuk, wat eigenlijk nooit kwaad kan. Bij ons Modderfokkers komt de val voor de hoogmoed.
Rudy DC legt in de Beize dan nog eens het verschil uit tussen‘gratis’ en ‘voor nieten’. Hij doet dat door de opvoeding van mijzelfte vergelijken met die van Danny: ‘Mario is gratis naar school geweest’, zegt Rudy, ‘en Danny voor nieten’.
Els en Sabine zijn de enige dames vandaag, en Luc K komt in zondags tenu ook nog eens gedag zeggen.
Stefke is er 53 jaar en 9 maand geleden Imgeschoten en verjaart dus vandaag.Voor mij weeral een Duvel voor nieten, uch, voor gratis.
Mario
1. ADHD is de afkorting van: Allez Danny, Hola Danny
Zondag 26 januari 2025. Naar ergens, maar ik weet niet waar. Want ik reed niet mee tot op het einde.
Het is gelukt. Ik ben nog eens uit mijnen nest geraakt. De voorbije weken heeltegans geen goesting, geen fut. Dit jaar nog niet gelukt. De laatste keren van verleden jaar teveel afgezien, omdat ik niet meer meekan met het tempo. En dan was het de eerste weken van 2025 nog verschrikkelijk beu weer. En dan iedere keer kwaad zijn op mezelf als ik lees hoeveel man wel de koeraasj hadden om in dat triestig weer te gaan afzien. Het is gelijk de Brusseleers zeggen: “Der is nen tet van komme en der is nen tet van goan” en ik vrees dat mijn tet van gaan ver gekommen is. Twierd eens tijd, zeker.
Maar kijk, ik sta zelfs als eerste om stipt 8 uur 29 minuten en 30 seconden aan de kerk. Een halve minuut later slaat de kerketorenklok één keer. Nog een halve minuut later arriveert Johan, uit Destelbergen. Ge zijt te laat, zeg ik. Om te lachen natuurlijk, want Johan is altijd zijn eerste, al komt hij van verst. Dan vallen de duiven één voor één binnen. Ook Warre komt binnengewarreld. Het is wachten tot 8 uur 43 alstublieft vooraleer ook de kapitein arriveert. Vorige keer stond hij met een platte band, de keer daarvoor had hij zich miskeken op de klok, deze keer werd hij geconfronteerd met plotse trans(h)itproblematiek. Even vreesde ik dat er een keizersnee aan te pas ging komen, lacht Rudy. Chia-zaadjes, Rudy, chia-zaadjes! En een andere suggestie: Gewoon een kwartier vroeger opstaan.
Uiteindelijk staan aan de start: Axel, Warre, Johan, ik, Pieter, Rudy R, Rudy DC, Ivan en Luc.
Stefaan is er niet. Zou hij gaan padellen zijn? Of zit hij met een tenniselleboog van het padellen? Is dat dan een padellellellelleboog? vraag ik mij af. Volgens Ivan is dat gewoon een padelleboog.
Het is twee graden, maar het voelt toch veel beter aan dan de voorbije zondagen, vind ik. Toch is het kouder dan gedacht, en Axel staat er zelfs met lange broek. De kou is niet zijn weer, zegt hij, maar hij rijdt wel bijkanst de hele winter met korte broek. Verstaat u daaraan. Maar er is niets geen rijm, geen gladde plekken, geen gladdigheid. Alles veilig! We groeten zelfs het zonneke, al geeft ze geen spetter warmte.
Het eerste halfuur is het afzien van de kouwe vingers, zie ik ook bij de anderen als ze hun handen proberen warm te kloppen. En ik voel dat ik het tempo niet te lang ga volhouden. Tot overmaat van ramp gebeurt er een ramp. Tussen Wichelen en Schellebelle slaan we af naar Bruinbeke en moeten we de spoorweg kruisen. Ik hoor Rudy R, op kop, nog roepen: ‘Pas!’, en, Boenke!, weeral eens keihard op mijn muile. Rudy zijn ‘op’ heb ik niet eens meer gehoord, zo snel was mijn voorwiel onderuitgeschoven. Keihard op mijn linkerzijkant. Kop, schouder, pols, bil, alles doet zeer. Voor een keer dat ik een bril op heb, tegen de lage zon, schendt die mijn voorhoofd. Warre blijft als bij wonder recht, maar daar verschieten wij niet meer van. En dat Luc nooit valt, dat weten we ook, zo een athleet. Met zijn gravelbaaikske, pfff.
Een geluk van mijn helm of er stond hier geen verslagske. En als er wel een verslagske had gestaan, zou het als volgt geklonken hebben: Fwanny Fwack fwas ew weel fnie wij, fwat fwapelt el foch fwet fwem? En Fwaffias en Fwennef waren er oof nie. Of er zou totaal absurde zwans gestaan hebben, zoals bvb. Fwanny Fwack if een eel fwympfafwieke mens. Ik ben serieus groggy. Rudy Clercq die te voet mijn velo van de sporen haalt, valt ook bijna, zo glad is het. Hij is nog maar net van de sporen, of de overweg begint te sluiten.
Alle spoorwegovergangen zijn nu uitgerust met een soort zwart plastiek met boebelkes (let er eens op als je nog een spoorweg kruist!). Materiaal dat dus, zelfs als het niet echt zwaar gevroren heeft, spekglad wordt en blijft. Daar gaan nog echt zware accidenten mee gebeuren, dat ik het zeg.
Mag ik de NMBS hierbij verzoeken al hun duizenden spoorwegovergangen te vervangen? Dat is gewoon levensgevaarlijk. Mocht ik alleen geweest zijn, zonder helm, even buiten westen, dan was ik nu ook plat geweest, of in duizend stukskes. En nog een nieuwe velo mogen kopen op de koop toe!
Ik besluit dan toch maar om verder mee te rijden na 10 minuten pijn verbijten. Nog een geluk dat we op tijd vertrokken zijn, zeg ik. Ik hou het nog uit tot voorbij de sporthal van Erpe Mere, al moet ik zeggen dat dat alleen maar mogelijk was dankzij de ondersteuning door Rudy DC en Pieter, bij de klimmekes. Elk watje telt, zegt Pieter. Ja, als het dat is wat ge van mij peist, gast, denk ik, dan heb ik toch liever dat ge mij niet meer duwt, zunne. Maar Pieter bedoelt: Elk Wattje, zoals in Voltje, Ampèreke of Oompje.
Als we even moeten stoppen om Warre bij te pompen (euh, Warre zijn voorband), zegt Johan, Amai, dat is hier weeral serieus tempo op die klimmekes. Bwah, zeg ik, ik vind dat dat nogal meevalt vandaag. Hahaha!
En mijn drinkbus zit nu niet meer in mijn voorste drinkbushouder, maar in mijn achterste (drinkbushouder, voor alle duidelijkheid). Ge moet niet vragen wat een klop dat daarjuist geweest moet zijn, zeg ik. Ha, maar, zegt Rudy DC, uw drinkbus was uitgevallen op de spoorweg en ik heb die daarin gestoken. Diene loopt daar dan nog in, ook, in mijn gezever! Hahaha!
Wat is fietsen met de Modderfokkers toch altijd grappig en ontspannend!
Als ik anderhalf uur later alleen in de Beize aankom, zie ik er verschikkelijk uit blijkbaar. Anders ook natuurlijk, maar deze keer is het nóg erger. Koen verschiet zodanig, dat hij erop aandringt om mijn hoofdwonde te ontsmetten. Amaikes nog nie, wie had dat ooit gepeinsd. Nadine, probeer ik, mijn linkerbil is er eigenlijk veel erger aan toe, maar Nadine gebaart van pijkens.
Johan ziet er ook verschrikkelijk uit als hij toekomt. Anders ook natuurlijk, maar deze keer is het nóg erger. Op de terugweg in Massemen is hij stoemelings ten val gekomen, met helmbreuk en schade, ook aan linkerzij en -schouder, tot gevolg.
Dat is toch geen sport meer voor 65-plussers, hé, Johan, zeker niet binst de winter. Alhoewel, ook nog Luc O en Rudy V deden een rit, en ook Annemie en Els (deze laatste weliswaar belange nog geen 65+). Straffe madammen, zunne. Annemie en Els, bedoel ik, hé.
Voor wie het nog niet wist, de Modderfokkers zijn ook een club van eminente vooraanstaande ‘letter’kundigen. Tijdens de nabespreking van de rit, wijst Rudy R ons op het bestaan van het woordje ‘letter’, in de betekenis van ‘minder’ of ‘kleiner’. Niet veel mensen kennen dat nog. Misschien is ‘letter’ verwant aan het Engelse ‘little’, voeg ik, zelf een intellectellectueel zijnde, nog toe. In plaats van ‘Klein, kleiner, kleinst’, is het dan ‘Let, letter, letst’. Dat doet dan weer denken aan: klets, kletser, kletst. En dat is dan weer synoniem aan Ivan, Ivaner, Stefaanst.
Het is nog eens Raak. Een verslagske van de Modderfokkers. Ja hoor, wij zijn nog elke zondag op weg, soms maar met een man of 5, maar de laatste weken weer makkelijk met zijn tienen of zelfs meer. En zelfs met wat verjonging en verjeugdiging, al waren we al kinderachtig van onszelf. En het is niet zomaar een beetje verjonging. Met Mathias de Kraanman (28 jaar) en Pieter (prille dertiger) was de leeftijd al serieus naar beneden, vergeleken met al de 50- en 60-plussers, en zelfs twee 65-plussers. Maar nu rijdt ook Warre uit de Bieststraat mee, voor de tweede keer al. En, beste luisteraar, lees het volgende luidop, en maak dan mee wat het is om uw eigen oren niet te geloven: Warre is dertien jaar oud! En dat gastje rijdt al voor de tweede keer mee met de grote mensen gelijk het niet is. Ritten van over de 60 km, over vettige straten en nog vettiger wegels, aan 25 gemiddeld. Gewoon niet te geloven. En dan zoudt ge zijn wheelies moeten zien. Daarenboven kan dat manneke wel tegen een stootje: ten eerste zo een zware rit uitrijden zonder enig probleem, en ten tweede in zijn korte broek en zonder handschoenen, daar waar wij allemaal goed ingepakt aan de start verschijnen. Allez, om juist te zijn, zoals de rest van dit verslag trouwens: Axel rijdt ook heel het jaar in korte broek, maar dat is dan ook een kloeke.
Dat er geen verslagskes meer zijn, heeft zo zijn reden: er wordt zodanig rap gereden dat ik nog meer tussen mijn kader hang als vroeger, zodanig rap dat er ook geen tijd meer is voor hier of daar een scheve opmerking, en als er dan toch scheve opmerkingen zijn, onthou ik ze niet meer tot thuis! Het is den ouderdom, mensen. Tja, alles heeft een eind. Behalve een worstje (1).
We staan met 10 aan de kerk: Axel, Pieter, Warre, Johan, Rudy DC, Rudy R, Ivan, Luc,Stefan, en ondergetekende. Luc rijdt al een paar weken met zijn gravelbaaik, en kan dan ongelooflijk hard uithalen met die grintveeloo, een halve koersvelo,als er een strook grintof gravel ligt. Kwestie dat er niet teveel putten mogen zijn voor meneer.
Pieter heeft een ritje uitgestippeld richting Vurste en we doen veel schoon wegelkes waar ik niet eerder reed, of waarvan ik het me niet meer herinner, dus dat komt op hetzelfde neer. Sommige wegels liggen mooi droog, andere supervet, en dan ontwijkt Pieter nog een paar verzopen moeraskes, zoals in Melsen en Schelderode. En het is raar dat het overal nog zo modderig ligt, zelfs op straat, want zo erg heeft dat de laatste maanden nu ook weer niet geregend. Komt dat misschien door de landbouwbedrijfsleiders die met hun kleine trakteurkes met mini-karretjes erachter de maïs, patatten en bieten binnen halen?
Het eerste deel van de rit is tamelijk technisch, het middendeel bevat veel korte klimmekes en het derde deel is de terugweg aan tamelijk stevig tempo.
Ik raak achter in de technische stukskes in de omgeving van Melle, in de bosjes rond de Ringvaart. Een groot stuk van die kronkelende op-en-af parkoerskes heb ik nog nooit gedaan. Pieter en Warre, die veel jonger, veel technischer, veel onbesuisder zijn (2), en dat daar blijken te kennen ook nog, rijden ervandoor. Ik hou de anderen achter mij op, want het is een single track en niemand kan me voorbij. Als we terug op bredere baan komen, mag ik het horen. Ja, zegt kapitein Rudy R, we hadden willen volgen, maar er zat er één tussen die teveel zijn billen toe-neep en daardoor de rest ophield. Ik ga zijn naam niet zeggen, maar ze begint met een M.
Er is een tweede goeie reden om nog eens in de pen te kruipen, naast het nieuws dat we een nieuw veelbelovend talent in ons midden hebben. Er is nog eens een valpartij, dat gebeurt ook niet veel meer. Op een vettige diepte juist voor mij zie ik een grote zwiep van een grote velo, gevolgd door een grote vloek. En juist, slimmekes: Die vloek zie ik niet, maar ik hoor die. Ik zal geen naam noemen, maar zowel zijn voor als zijn achternaam beginnen met een R en zijn achternaam eindigt op S (3). Te weinig profiel op zijn banden, zegt zijn broer Ivan, kijk eens naar mij, ik heb dikke noppen. Wij veronderstellen dat Ivan het over zijn banden heeft. Tja, Rogiers noemen en dan een Russische voornaam hebben die begint met ‘I’, daar komt weinig goeds van.
Op de terugweg, even voorbij Moortsele merkt Stefan plots op: Hoe, wij zitten wij hier in de West-Vlaanders zekers!? Eerst denk ik dat Stefan denkt dat we in Moorsele of Moorslede zijn in plaats van in Moortsele (4), maar dan riek ik het ook. Neen, Stefan, leg ik uit, het is gewoon een varkensstal dat we passeren. Tja, het was een slecht geurtje dat Stefan zijn-neus-Imschoot, en dan wordt hij lichtjes racistisch. Stefan, jongen, voor ons West-Vlamingen, zoals Koen van uw favoriete herberg en mijzelf, begint Oost-Europa net ten Oosten van de lijn Maldegem-Aalter-Deinze. Wij kunnen wij daar ook niet aan doen, hé, maar wij houden dat meestal voor onszelf.
Nog verder op de terugweg, tussen Gontrode en Kwatrecht trek ik kop aan 30 per uur. Kwestie dat het wat vooruitgaat, dat we nog wat tijd hebben om al de modder en mest door, euh, weg te spoelen, met een beteke alkool (in mijn geval dan toch). Mario krijgt de Duvel in zijn kop, zegt RR. Vanaf Kwatrecht over Wetteren tot in Kalken neemt Pieter over, aan 34 per uur.Warre moet met zijn klein vitesseke heel snel de beentjes ronddraaien aan dat tempo. Als Rudy DC, ofwel koptrekker ofwel duwer achteraan het peloton, hem een extra duwke wil geven, is Warre duidelijk: Nee, nee! Hij wil absoluut niet geduwd worden.
In de Beize zit Johan broederlijk naast Warre. Johan is 65, dus víjf keer zo oud! Oftewel: Een verschil van 52 jaar. Een dubbel wonder: ten eerste, dat iemand zoooo oud en afgeleefd als Johan, die er zo afgepeigerd uitziet en die beter bij de Okra zou fietsen, nog altijd meerijdt met deze bende zotten en ten tweede dat een manneke van amper 13 ook al meerijdt. We zitten met een serieus probleem, zegt kapitein Rudy: Warre wordt elk jaar ouder, maar wij ook.
En dan is het helemaal goed: Nancy, Els en Annemie komen ook nog toe in de Beize, na 52 km gefiets! En ook nog Danny, na 300 meter gefiets.
Mario
Voetnoten
1. Dat heeft er twee.
2. Hier zouden Danny of Ivan toevoegen: “én VEEL sympathieker”, maar je moet nooit iets geloven van Danny of Ivan.
3. En in het midden staat er ‘ogier’, maar zoals gezegd, ik noem geen namen.
4. Naast Moortsele (in Oosterzele), Moorsele en Moorslede (beiden bij Wevelgem in West-Vlaanderen), is er ook nog Moorsel, bij Aalst en Moorsel, bij Tervuren. En vergeten we ook Mortsel bij Antwerpen niet. Wat je allemaal niet te weten komt in de Kraak.
Mannekes, mannekes, wa es da hier van tegenwoordig mee die Modderfokkers. Den ene achter den anderen ligt in de lappenmand. Vroeger werd er ook al ne keer gevallen, maar in het slechtste geval waren er wa stukken uit den beton, lagen de kasseien een paar centimeter dieper of was nen akker half omgeploegd. Nu is't alle keren serieus prijs. Het begint enkele maanden geleden mee Clercksken. Ergens in Waasmunster geraakt hij een bergske nie goe boven, zet een beetje ongelukkig zijn hand verkeerd op de grond met als gevolg 6 weken plaaster en twee en een halve maand buiten strijd. Net als hij zijn rentree maakt, zet ik nen stommen duik. Resultaat, 4 gebroken ribben en 2 maand aan de kant. Nu ook ik weer stillekes aan opnieuw begin mee te fietsen met de grote jongens vind Mario zijn tijd gekomen. Om het met zijn eigen woorden te zeggen: 'K reeghje door ne droohe plas??? en mij voorwiel gletste weh. Voor de niet West-Vlamingen onder ons,(ik reed er achter en zag het gebeuren). Er lag wel degelijk water in die plas en dat wou Mario ontwijken waardoor hij uitgleed op de modderige zijkant en onderuit ging. Na enkele minuutjes bekomen terug de fiets op en op 't gemakske richting Kalken. Aangekomen in De Beize raden we Mario aan zeker geen ijs te vragen om op de pijnlijke pols te leggen. We weten nog maar al te goed welke rare toeren Rudy uithaalde toen hij dat een paar maanden geleden wel deed.
O ja, de rit zelf dan. We waren maar met z'n vieren, Mario dus, Rudy DC, Axel en ik. We vertrokken door de Kalkense Meersen en reden via Wetteren, Heusden, Melle richting Baaigem om vervolgens via Merelbeke terug te keren richting Kalken. Johan VH en Jan W waren samen met Pieter naar Kruisem. Sabine en Els namen Luk ... op sleeptouw, en Rudy V, Nadine, Danny en dochter Amber Fack hadden de ochtendploeg en waren al om 8u vertrokken. Luc K deed een ritje op zijn eentje.
Als ik enkele dagen later eens pols bij Mario hoe het gesteld is met de pols, ligt hij toch ook wel in het gips zeker!!! Blijkbaar ergens een barst en bijgevolg ook hij enkele weken buiten strijd. En hij was nog wel zo goe bezig. Al weken zwaar aan het trainen op de bruggen van Hussevelde en Zomerstraat op en af, tot het zijn,... euh, voeten uit hing. Alles in voorbereiding naar zijn buitenlandse stage die nu jammer genoeg in het water valt. (en niet in een droge plas).
Zondag 13 augustus 2023. Kalken, Melle, Moortsele, Munte, Baaigem, Meilegem, Dikkelvenne, Balegem, St. Lievens Houtem, Bavegem, Westrem, Massemen, Wetteren, Kalken.
Zo ongeveer.
Ivan rijdt mee. Het is zijn wederoptreden nu zijn ribben weer wat op hun plaats blijven zitten. Dus we rijden NIET naar Aaigem. Aaigem ligt Ivan niet. Of beter gezegd: Ivan ligt nogal veel in Aaigem. Tegen de grond. Zeker als het smalle beton ton ton baantjes zijn. De laatste keer was het weer prijs. Drie ribben gebroken en zevenentwintig gekneusd. Volgens Ivan dan toch. Zoveel zeer dat het deed.
En al zijn haar kwijt ook. Aai ja. Dat was al, sorry. Een schone kletsekop is ook niet mis, zeggen de mensen dan, en ik zal de laatste zijn om dat tegen te spreken. Wie ben ik om dat tegen te spreken? Maar, in het geval van Ivan, en zeker dat van Stefan, lijkt het mij ten zeerste geraadzaam om mij in deze van verdere commentaar te onthouden. Toen Stefan – wiens voornaam gewoon de Nederlandse vertaling is van die van zijn pa, Etienne* – Imschoot zijn kinderen geboren werden, waren er mensen die zeiden: O, die lijken goed op hun papa. Och ja, antwoordde Mady: als ze maar gezond zijn, dat is het voornaamste.
Ivan is een beetje zoals die Indiaan die plat op de grond ligt tussen de cactussen, met zijn oor op de grond. En? Vraagt de cowboy die passeert. Zegt de Ivan de Indiaan: Postkoets met 6 paarden, drie zwarte, twee bruine en één wit.Waaw, zegt de cowboy: Kun jij dat allemaal horen?Neen, zegt Ivan de Indiaan, maar die zijn juist over mij gereden.
Niet naar Aaigem dus, maar we passeren wel in B-aaigem en Balegem. En om het rijtje af te sluiten, kunnen we dan Bavegem niet links laten liggen, natuurlijk. De rit gaat tot in Meilegem. De laatste keer dat we daar waren, waren we Axel kwijt en kwam Koen maar niet opdagen, tot hij dan toch kwam aangereden met een gescheurde broek en truitje en zijn derailleur paraplu. Van de baan geraakt en in een pinnekensdraad. Niemand van ons had toen kunnen denken dat dat Koen zijn laatste rit bij de Modderfokkers was. Hoe raar het kan gaan in een mens zijn leven. Bedankt voor alle ritten die je met ons meereed, Koen, en voor je altijd positieve ingesteldheid. Wat kunnen we meer zeggen, jong?
Vandaag kan ik gelijk aardig mee. Dat komt omdat ik de eerste keer in mijn leven binst de week ook eens wat bijtrain, Hussevelde brug op en af, gelijk een zot. Dus gelijk Rudy Rogiers in zijn jonge tijd. Ik doe dat niet graag, want om zo op je eentje te trainen, moet je je verstand op nul kunnen zetten. Danny en ik kunnen als enigen bij de modderfokkers ons verstand niet op nul zetten. Ik niet omdat er bij mij teveel IQ moet over’brug’d worden. Ja, ik kan daar ook niet aan doen, hé. En Danny kan zijn verstand ook niet op nul zetten. Want het staat al op nul. Overlaatst ging Danny bij Rudy Rogiers: Ik zou 2 pedalen willen voor mijn velo, zei Danny. OK, antwoordde Rudy, dat lijkt me een eerlijke ruil.
Het wordt een pittig ritje, want kapitein Rudy is na zijn lange verblijf in Frankrijk weer van de partij en die heeft bovenop zijn natuurlijke aanleg dan ook nog eens serieus bijgetraind. We hebben het geweten. Het worden in totaal 75 km aan 25,5 km per uur en 300 hoogtemeters, gelijk dat heet. Kunnen het wiel van Rudy meestal houden: Jan, Stefan, Pieter en Rudy DC. Komen wat achter: ikzelf, Danny, Johan en Axel. Ivan hield het na een kilometer of 25 voor bekeken en kwam op zijn terugtocht nog Sabine tegen, waarna zij gezellig samen nog een kilometer of 20 deden, zorgvuldig beton ton ton baantjes vermijdend.
In de Beize is het heerlijk toeven op het terras en komen ook nog Rudy V, Els, Nadine en Annemie aanzetten. En nog Luc uit Sleidinge en Luc K, die op de weg was gaan rijden.
Mario
*Wistjedatje. De inwoners van de Franse stad St. Etienne worden les Stéfanois genoemd.
We hadden de midsummerride of de modderfokkerride van onze club gepland op 23 juni van dit jaar en daarom de nieuwe kantine van HO Kalken reeds lang op voorhand gereserveerd.
Buiten onze wil om blijkt er een dubbele boeking te zijn gebeurd, zodat er die avond ook honderden joggers van de kantine en de omliggende terreinen gebruik maken.
We vonden geen datum meer om nog te verzetten.
Om chaos en problemen te voorkomen hebben we dan maar beslist, met spijt in het hart, dat onze rit dit jaar niet door gaat.
Veel wind, en gene warme. Nog steeds geen lente. Richting Dendermonde. We beginnen met 9 maar aldra nog maar met 6: Rudy R en diens broer, Ivan R. En dan nog Stefan I, Bjorn V, Johan VH, ennekik.
Rudy DC ligt in de lappenmand met polsverzwikking door een geval van zelfoverschatting en slechte inschatting een paar weken geleden, en Danny en Luc K komen net weer uit de lappenmand en besluiten met de bees te rijden, zodat daar zowaar 5 mannen (Rudy V, Luc K, Luc uit Sleidinge, Danny F en Johan P) en 5 vrouwen (Els, Annemie, Nadine, Sabine, inclusief wat jong geweld: Amber) rondtoeren. En ze zijn ruim op tijd terug ook. Had ik dat maar geweten. Axel vertrekt met de aas, houdt het voor bekeken, maar kruist ons pad nog eens bij het gevang van Dendermonde, en eindigt met de bees. Ge moet het maar doen.
Is er al eens iemand polshoogte gaan nemen hoe het zit met Rudy Clercq? Dat hoeft niet lang te duren, gewoon effe polsen. Het doet er me aan denken dat Rudy zijn bestelling in de Beize altijd op dezelfde manier plaatst: “Voor mij ne gewoon polske, euh pilske, graag.”
Er is trouwens nog een nagekomen bericht betreffende de huiszoekingen naar doping ten huize De Clercq. Het blijkt dat er nu tóch prestatiebevorderende middelen gevonden zijn. Maar er is verder geen gevolg aan gegeven. Marie-Jeanne had nog geprobeerd om ze weg te moffelen in het schof van haar nachtkastje, maar ze waren duidelijk bedoeld voor Rudy. De onderzoeksrechter-substituut-procureur generaal-magistraat-gerechtsdeurwaarder stelde echter vast dat deze duidelijk niet bedoeld waren om de rijprestaties op de fiets te verhogen. En hij heeft dan maar beslist om die pillen, gelijk ze zeggen, blauwblauw te laten.
Er zit gelijk wat tegenspraak tussen sommige Vlaamse gezegden. Een paar weken geleden regende het zodanig dat iedereen zijn kat stuurde. Daardoor was er die zondagmorgen aan de kerk geen kat te zien. Euh?
Pieter VDV zag ik nog toen hij, Stefan, Johan en ik meededen aan de kasseienrit in Roubaix, maar sindsdien niet meer. Pieter is de tweede van drie broers: Piet, Pieter en Pietst. Pieter is echt blij dat hij niet de derde was.
Het was bij het padèllen vandeweek dat er iets Im - Stefan zijn knie - schoot. Het was zijn meniscus. Raar, want die zat daar eigenlijk al heel zijn leven. Daar was in de rit van vandaag spijtig genoeg weer niets van te merken, en hij en Rudy R rijden weer om ter zotst. Wist je dat Stefan lid is van de AA? Dat is nogal verschieten, hé. Maar het klopt wel: ze gebruiken hem als slecht voorbeeld. Stefan verkleedt zich op carnaval altijd als biervat. Dan kan hij zich gewoon laten vollopen.
Ha ja, nog even meegeven dat ik verleden week Johan zag in de Colruyt. Normaal is Johan de vriendelijkheid en de sympatiekigheid zelve, een joviale gast. De enige eigenlijk bij de modderfokkers, buiten mezelf dan. Hij was zijn karretje aan het volladen met allemaal hetzelfde productje. Allee, ik er naar toe om goeiendag te zeggen. Dat moet nu ook treffen dat we mekaar hier treffen hé Johan, zeg ik. Ik vond dat een goeie woordspeling van mezelf toch eigentlijk, maar Johan kon er gelijk totaal niet mee lachen. Contrarie, hij was wreed geambeteerd dat hij mij zag. Daar verschoot ik toch van: raar hoe sommige mensen binst de week juist het tegenovergestelde zijn van de zondag. Maar goed, ik ben dan niet iemand die gaat aandringen of mezelf opdringen, zo ben ik niet. Allee, tot zondag dan maar, zei ik, en ik heb hem gelaten waar hij was. Op de afdeling Incontinentiebenodigdheden.
En dan nog een gedichtje om af te sluiten:
Wij Modderfokkers, sommige van de KWB
delen elke zondag wel en wee
Neen, het is niet altijd peis en vree,
maar dat valt best wel mee
We volgen de Rudies mak en gedwee
De ene kan al wat beter dan de andere mee
Awel zie nu, vooruit, allee
Daar is onze jongste, den Jeffree
Ja, de beide Rogiers doen ook mee
De broers Rudy en Ivan van ‘t Hussevelde, hé
Niet vader en zoon Etienne en Manuel van den aaveevee
We stoven mekaar dikwijls eens een pee
En soms ook drie of twee
De vrouwkes Els, Nancy, Nadine, Sabine en Annemee
Rijden gezwind mee met de Bee
Is Ismee haar meemee mee?
In de Beize drinken we ofwel warme soep ofwel ijstee*
Dat is dan weer goed voor Koen zijn portemonnee
Want Koen is van Menen en die bijt een frang in twee
Moet ge in de Beize naar ‘t WC
Dan is het buiten, op de plee
Ik ben thuis vóór half1, de rest vanaf half2.
Toch echt zot wat er allemaal rijmt op ie, aa, uu, oo of ee.
En, ahahah, ohohoh, neeneenee!
Zijt gerust. Dit gedichtje doet niet mee
Voor de grote prijs van Melopee
Mario
*Awel ik voor één keer dan ook, want ik vond niets dat rijmde op Duvel.
Bitterkoude Noordenwind, dus noortwaards naar de Heidebossen en de Sidmarbossen (nu de Arcelor Mittal bossen, of beter nog, het Kloosterbos). Dit geboste staat bij ons beter gekend als Rudy’s Woods, want Rudy DC kent die gelijk zijn broekzak. Marie-Jeanne heeft zelfs speciaal broekzakken op zijn koersbroek genaaid. En neen, niet binst dat Rudy er in zat, in zijn koersbroeke.
De Modderfokkers zijn ‘t allenkante uitgevlogen vandaag. Jan, Jeffrey (en Pieter?) rijden een toertocht in de duinen en op het strand van Koksijde, Johan doet de 145 km van de Omloop en kapitein Rudy R verdient een franksken bij achter het stuur van een warme auto waarmee hij VIPs (Very Impotent Peoples) rondvoert in Kuurne Brussel Kuurne.
Met 6 dan maar: Luc, Ivan, Axel, ik, Rudy DC en Stefan. We hopen op een rustig ritje, nu het meeste geweld er niet is, maar Rudy legt er meteen de pees op. Echt warm krijgen we het eerste half uur toch niet en er wordt niet teveel gezegd: te koud en te rap moeten terten. Het zal uiteindelijk weeral een snelle, lange rit worden van 71 km aan 24.1 induur. Zonder modder. Droog met harde ondergrond.
Dan laat Rudy het tempo wat zakken en ik vertel hem dat dat goed zit, want nu kan ik al wat klappen tegen de mensen. Axel ook. Even verder gaat het wel weer rapper. Want Rudy vindt dat er ook niet teveel gezeverd mag worden.
De uitzonderlijke vorm van Rudy DC, een prille zestiger en aanstormend wielertalent, ook wel Rudy De Lie of Arnaud De Clercq genoemd, is nochtans niet aan doping te wijten. In een plaatselijk blaadje (de Kraak), van de KWB (de Kalkense WielerBond), waren aantijgingen verschenen als zou de echtgenote van Rudy, de genaamde Marie-Jeanne, niet-toegelaten substanties in zijn eten draaien. Maar bij huiszoekingen werd niets gevonden. Ja, OK, een beetje cocaïne, maar ochgot, wie klapt daarvan de dag van vandaag. De beschuldiging bleek een geval te zijn van achterbakse kwaadklapperij, afkomstig van een afgunstige westvlaming, een inwijkeling in de streek.
Ivan klaagt dat de verslagskes soms te moeilijk zijn. Met te lange zinnen en teveel komma’s. Als er meer dan 7 komma’s in staan, is een zin te ingewikkeld, zegt Ivan. Kommaan, Ivan ik heb nog nooit 7 ,,,,,,, in 1 zin gebruikt. Trouwens, jouw broer Rudy verstaat de verslagkses wel. Wat wil dat dan zeggen,,,,,,, denk je? Het is algemeen gekend op het Hussevelde dat er bij de twee broers Rogiers een rappe is en een slimme. En dan heb je nog Ivan ook.
Aan de Moervaart gaan we de ornithologische toer op. Het zit er vol meeuwen. Die meeuwen die blijven hier hangen, die gaan niet meer naar de kust, zegt Stefan. Ja, zegt Ivan, het is gelijk de westvlamingen. Dat blijft hier ook allemaal hangen in plaats van weer te keren naar waar ze thuis horen. Daarop antwoord ik: Het is misschien omdat er hier altijd maar meer afval en vuiligheid is dat die meeuwen – en die westvlamingen – zich hier nu ook thuis voelen. Even verder wijs ik mijn kompanen op een mooie fuut op het water. Ha, gelukkig geen westf(l)uut, roept Stefan. En dat gaat zo maar door, hé. Hoe moet ik hier ooit geintehreerd geraken?
In de bossen trekt Ivan plots de hasgendel open. Hij heeft rap een groot gat. Maar dat wisten we al, dat Ivan een groot gat heeft. Hij heeft altijd al een groot gat gegat. Stefan zegt dat het eigenaardig is dat, hoe meer je een gat toerijdt, en dus hoe dichter je komt, hoe kleiner het gat wordt. Maar bij Ivan is het helemaal niet eigenaardig: hoe meer je het gat toerijdt, hoe groter zijn gat wordt. Ja, soms is Ivan wat geweldig. Christine zegt het dikwijls genoeg: Ik vind jou gewéldig, Ivan.
Even verder is de leute over. Ivan rijdt net voor mij. Een beetje een technisch stukske. Zand, klimmetjes, kort draaien tussen de bomen. Plots houdt Ivan de boom links van hem vast. Ik denk dat het een truuk is om zijn bocht rond die boom korter te pakken, maar dan valt hij stil en valt hij langzaam maar zeker en zeker langzaam,, in,, slow,, motion, naar links in het mulle zand. Krick en ik lachen ons een Krick. Ivan ligt daar mooi in het zonnetje en geniet nog even na. Volgens Ivan is de prille voorjaarszon van LED lampjes gemaakt: veel licht, maar weinig warmte.
Bij het uitkomen van het Kloosterbos komt er een wielertoerist van links. Die mens rijdt een mooi tempo aan 35 per uur. Axel rijdt tot op zijn wiel. Waarna Rudy, net zoals Stefan, Im – een geweldige versnelling – schoot en ze allebei diene mens aan 40 per uur voorbijzoeven, op hun dikke banden. Als hij thuis komt, vraagt zijn vrouwke: Hoe was het op de hobby, schat?Slecht, antwoordt de wielertoerist: ik ben weer gepest geweest door de Modderfokkers. Mijn advies: Trek het u niet aan, man, dat pesten op de hobby. Ik maak het elke week mee. Gelukkig kan ik me soms eens wat afreageren in mijn verslagskes.
Rudy besluit weer te keren langs Doorslaardorp en binnen te springen in Het Kapelleken, waarvan de uitbaters jaar na jaar verkozen worden tot allerbeste cafébaas en cafébazin van Lokeren en omstreken. Kalken was wel niet meegerekend geworden geweest, naar ‘t schijnt. Spijtig genoeg laten ze over een maand de zaak over. Vandaar dat we een afscheidsbezoekje brengen.
Daar treffen we, toeval of niet, een sympathiek koppel uit het Hussevelde. Jawel, beste kijker, euh, beste luisteraar, U leest het goed: én sympathiek én uit het Hussevelde. Zeer onwaarschijnlijk, inderdaad. Ik heb er ook drie keer over nagedacht of ik dat wel ging opschrijven, want dat heeft de indruk bij de mensen dat de helft van wat ik schrijf niet waar is. Maar dat is helemaal niet waar. Want de helft van wat ik schrijf is wél waar. Ik mag zelfs zeggen dat het supersympathieke mensen waren, want ze trakteren ons ook nog. Dankezeer nogmaals. Het leven kan soms onverwacht schoon zijn!
