Mijn persoonlijke tocht op weg naar het ideale gewicht
09-04-2010
Nooit opgeven!
Diëten is een werk van lange adem. Dat begin ik nu eigenlijk pas te beseffen. Ik ben begonnen met veel goeie moed en had mezelf stiekem voorgenomen nooit nog bij te komen, nooit nog ongezond te eten enzovoort. Maar de voorbije dagen brak dan toch even de veer: 's avonds speelde ik telkens wat paaseitjes binnen en op één dag at ik twee warme maaltijden na elkaar met veel te veel vlees (+/- een halve kilo). En op Paasmaandag 5 april had ik al drie koffiekoeken binnengespeeld op het badmintontoernooi met daarna trouwens een groot slaatje met geitenkaas, gewikkeld in hesp en met spekblokjes.
Tja, nu ik het hier zelf neerpen besef ik dat het verkeerd was. Dat besefte ik ook op dat moment wel, maar de weegschaal bleef genadig en daarom durfde ik het aan om het lot uit te dagen. Tot plots dat vreselijke driecijferige getal weer prompt verscheen op de weegschaaldisplay. Ik woog weer 100,2 kilo waar dat nog 98,5 kilo is geweest. Even twijfelde ik: is alles voor niets geweest? Zou ik nu gewoon niet aan gewichtscontrole doen en het dieet laten varen?
Maar dat zou betekenen dat ik net als al die andere (voornamelijk vrouwen) zou moeten stoppen met deze blog en telkens ik op zo'n schrijfplaatsje langskwam eindigde het dieet wel met zo'n tegenslag. Opgeven ligt gelukkig niet in mijn aard en ben ik opnieuw begonnen en heb ik besloten wat strenger te zijn en mijn porties terug juist op te volgen. Met succes trouwens, want vandaag staat de teller toch al weer op 99,6 kilo.
Aan alle mensen die ook willen vermageren, met of zonder operatie, vooral volhouden en voldoende discipline voor jezelf aan de dag leggen!
Sinds enkele dagen is het moeilijker om de nochtans goede verworven voedingsgewoontes te blijven handhaven. De paasklokken vliegen volgens mij niet enkel vanuit Rome, maar van alle kanten. En ik heb drie grote zwaktes: gefrituurd eten, ijsjes en ook chocolade (gelukkig geen witte!). Het is me nu twee dagen op rij niet gelukt om van die halve kilo paaseitjes te blijven die zo centraal in onze frigo staan te pronken. Ik troost me een beetje met de gedachte dat ik ze niet allemaal opvreet, zoals ik vroeger wel zou doen, maar het is telkens net voor ik ga slapen. Te laat slapen blijft een probleem en mijn wekker werkt bovendien niet meer naar behoren, zodat ik bang ben om overal te laat te komen.
Gelukkig is er morgen een badmintontoernooi. Samen met een paar vrienden nemen we deel aan een recreantentoernooi in Oostende dat georganiseerd wordt door OBTC Oostende. Ik moet er lekker vol aan de bak, want ik speel zowel enkel, dubbel en mix. Een goeie vriendin uit Oostende zelf wordt mijn partner. Zij begon enkele weken met badmintonnen en ik zal snel merken of ze veel progressie heeft gemaakt of niet. Aan de kwaliteit van mijn racket zal het niet liggen. Ik heb er nu een 'dure' aangeschaft van Artengo (820). Ja, ik weet het, 35 euro is niet veel voor professioneel materiaal. Maar voor een werkzoekende is dat toch al wat.
Oh, het is trouwens bijzonder moeilijk om digitale soortgenoten te vinden. Daarmee bedoel ik mensen die ook willen afvallen en ook hun verhaal neerpennen op een blog. Je moet je eerst door ellenlange pagina's vol advertenties worstelen, zelfs met de aanwijzingen die ik vond in het boek van journalist-auteur Arjan Dasselaar (Internetresearch, 2008). Ik zou namelijk graag in contact treden met die mensen en hen hier op mijn blog een link geven. Maar dat is voor morgen, of zeg maar zeker overmorgen.
Van dik naar dun
