Deze Italiaanse actrice die in de jaren '60 van de vorige eeuw triomfen vierde, is nu waarschijnlijk niet erg bekend meer bij het bioscooppubliek. Het is maar de vraag of zij het vroeger wél was?! Voor de cinefielen die deze periode hebben meebeleefd was Monica Vitti hét gezicht van de films van Michelangelo Antonioni. Men kon zich zijn beroemde werken zoals o.a. "L'avventura", "La notte", "L'eclisse" en "Il deserto rosso" moeilijk voorstellen zonder haar. Als er één gezicht letterlijk op die koele, abstracte filmbeelden kleefde, dan was het wel het hare. Haar (meestal ) blonde haar, haar intelligente blik, haar manier van zich te bewegen, dit alles paste wonderwel in de klinische wereld van deze grootmeester. In mijn ogen heeft hij daarna nooit meer zo een actrice tot zijn beschikking gehad al vindt men daarna in sommige van zijn films zoals "Identificazione di una donna" nog erg tot de verbeelding sprekende vrouwen die hij telkens wondermooi in beeld bracht. Het is eigenlijk verbazend hoe een bepaalde actrice slechts in de herinnering zal blijven voortleven door haar samenwerking met één regisseur. Haar overige vertolkingen zijn als het ware in de vergeethoek beland. Voor de volledigheid wil ik hier nog vermelden dat Monica Vitti in 1980 nog een keer met Antonioni heeft samengewerkt in de TV-film "Il mistero di Oberwald", een romantisch (?) drama dat daardoor alleen al een buitenbeentje zal blijven in zijn onvergetelijke filmografie.
Wanneer ik mij soms zorgen maak over de richting die Europa uitgaat dan troost ik me met de volgende zinnen uit de roman "De kreeftskeerkring" van de vitalistische schrijver Henry Miller. Ik citeer: "Mogelijk dat we gedoemd zijn, dat er geen hoop meer voor ons bestaat, VOOR NIEMAND VAN ONS, maar al is dat zo, laten we dan voor het laatst een hartverscheurende keel opzetten, een uitdagend gekrijs, een krijgsgehuil! Weg met alle gejeremieer! Weg met al die treurzangen en lijkzangen! Weg met al die biografieën en geschiedenissen en bibliotheken en musea! Laat de doden de doden maar opvreten. Laten wij levenden om de rand van de krater dansen, een laatste dans waarbij de laatste adem wordt uitgeblazen. Maar dansen!" Henry Miller schreef dit in 1934 in Frankrijk waar toen een erg fatalistische sfeer hing, bijna een onbewust wachten op een onaangekondigde catastrofe die er dan zes jaar later ook gekomen is. Soms heb ik de indruk dat vandaag héél Europa zich in zo een mentaliteit wentelt tot op het masochistische af. Daarom verwijs ik dus naar bovenstaande woorden van een schrijver die nu blijkbaar wat vergeten geraakt is, ten onrechte vind ik. Zijn boeken bevatten dan wel veel stomende seksscènes maar tussendoor worden er ook regelmatig heel wat wijsheden opgediend en dit alles op een meesterlijke wijze verwoord. Maar ook op zijn graf mogen wij natuurlijk staan dansen!
Ik wil hier nog het één en ander toevoegen over die "overgangssfeer" waarin onze maatschappij zich bevindt. Men kan het ook bestempelen als verval of decadentie. Het is nu eenmaal zo dat een bepaalde beschaving opklimt naar een hoogtepunt om daarna bergafwaarts te gaan. Dat geldt voor alle beschavingen en overal ter wereld. Europa heeft haar hoogtepunt gekend in de negentiende eeuw toen het de hele wereld domineerde. In de daarop volgende eeuw heeft ons Europees continent langzaam maar zeker terrein moeten prijsgeven om dan na de Tweede Wereldoorlog te moeten wakker worden en te constateren dat het van de eerste plaats geduwd was door de Verenigde Staten. Sedertdien is er dan ook nog China, Japan en India bijgekomen wat de toestand er niet heeft op verbeterd. Toch bemerkt men dat Europese politici verder doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Ik zou niet weten welke visie zij op de toekomst hebben als zij er al één hebben. "Het is in dit afwijzen van de toekomst dat de kern van het verval ligt" zoals Prof. C.Northcote Parkinson en Dr. Le Compte schreven in hun boek "De toekomst van het ouder worden" (verschenen bij Elsevier in 1980). Een kwart eeuw later zien we dat het inderdaad zo is. Waar zijn de visionaire politici van het kaliber van een Churchill of een De Gaulle? Ik bespeur ze nergens. De laatste grote leider die Europa heeft gekend was de overleden paus Johannes Paulus II maar men heeft het blijkbaar niet beseft. Hij had nog de moed van zijn overtuiging en had zelfs het lef om zich in het hol van de communistische leeuw te begeven. Met het gekende gevolg: een paar jaar later stortte de Sovjet-Unie gewoon in elkaar. Tegenover de geweldloze onverzettelijkheid van Karol Wojtyla stonden de heersers in het Kremlin machteloos. Ik vermeld dit maar om te zeggen dat er voor Europa nog altijd een uitweg is als het dat zelf wil. Nog is Europa niet verloren!
Graag citeer ik de volgende merkwaardige zin: "De moderne maatschappij, in hevige mate getekend door de angst, de vervreemding van anderen en het ik, de twijfel en de vertwijfeling - alle symptomen van een 'overgangssfeer' - schept het klimaat voor een besmettelijke neurasthenie, allerhande geestesstoornissen en volledige waanzin." Misschien denkt men dat dit de woorden zijn van een hedendaags socioloog of van één of andere religieuze leider maar niets is minder waar. Deze zin is in een artikel te vinden dat verschenen is op.....8 mei 1964 (!!!) in "De Standaard". En hij werd geschreven door Maria Rosseels die niet alleen romanschrijfster was ( "Dood van een non" ) maar ook filmcritica. In haar filmkritieken situeerde zij de besproken films meestal in hun maatschappelijke contekst omdat zij van oordeel was dat de filmkunst het best geplaatst was om de sfeer van het actuele tijdsgewricht te suggereren. Bovenstaande zin stond in de inleiding van een bespreking van "The caretakers" van Hall Bartlett, een film over geesteszieken. Op zijn minst gezegd waren het dus erg profetische woorden want de mentaliteit in het jaar 1964 was eigenlijk nog tamelijk conservatief. Het lijkt wel of die woorden pas nu hun geldigheid verkrijgen. Dat we in een 'overgangssfeer' leven is nu maar al te duidelijk geworden. Waarschijnlijk zullen komende generaties nooit meer dezelfde vrijheid beleven zoals we die vandaag de dag ervaren. In het ergste geval glijdt onze maatschappij af naar een nieuw soort fascisme of een religieus fundamentalisme, al zie ik niet in wat het verschil is tussen beide. Tekenen hiervan kan men al bespeuren in de Verenigde Staten en wat daar gebeurt staat ons meestal later ook te wachten. Ik hoop dus vurig dat de huidige generatie daartegen een kordate dam opwerpt zodat het schijnbaar onafwendbare kan vermeden worden. Voor alle zekerheid: mijn citaat is afkomstig uit het boek "Liefde is een zeldzaam kruid" (blz.116) dat een bloemlezing vormt van de beste filmkritieken van Maria Rosseels.
Eindelijk heb ik me de film "La ragazza con la valigia" (Het meisje met de valies) aangeschaft op DVD. Het is een zwart-witfilm uit 1960 met de toen erg bekende Claudia Cardinale. Toen die film uitkwam sprak het onderwerp me om een wel bepaalde reden erg aan en ook de foto's van een sensuele Cardinale waren niet onopgemerkt aan me voorbijgegaan. Toch is het er nooit van gekomen om die film te zien te krijgen. Na al die jaren eindelijk wel. Regisseur Valerio Zurlini slaagt er schitterend in om het inwendige van zijn personages te suggereren. Hij wordt daarbij prachtig geholpen door zijn twee hoofdvertolkers Jacques Perrin en Claudia Cardinale. Hoe goed de jonge Perrin ook is toch is het vooral La Cardinale die de show steelt, al is dit een niet zo geschikte omschrijving van haar acteerprestatie omdat dit er zou op wijzen dat zij zich doelbewust op allerlei manieren in de kijker wil werken. Als zij de meeste aandacht naar zich toetrekt dan komt dit gewoon omdat zij zo goed is en zo mooi. Alle gevoelens weet zij op subtiele wijze weer te geven. Zij is sensueel, grappig, melancholisch, tragisch en lief terzelfdertijd. Haar katachtige verschijning is echt onvergetelijk. En dan die ogen! En dat haar! En ja, waarom niet, haar voluptueus lichaam! Ook de filmbeelden zelf lonen de moeite. In een mooi zwart-wit weet Zurlini een weemoedige sfeer op te roepen die in de kleren blijft hangen. Hierbij draagt ook de muziek een niet onverdienstelijk steentje bij. Zoals men ziet, echt een film die het ontdekken meer dan waard is en die men dankzij de DVD-recorder moeiteloos kan (her)bekijken.
Over de laatste cd van Bob Dylan "Modern Times" is veel geschreven geweest en terecht vind ik. Ik heb het nog niet veel meegemaakt dat ik direct verslaafd werd aan een cd en dan nog één van Dylan. Hierbij geef ik grif toe dat ik reeds tientallen jaren een fan van deze eigenzinnige zanger ben. Voor mij is "Modern Times" een beetje zoals "Blonde on Blonde" uit de jaren '60, dat was ook zo een meeslepende plaat. Het plezier waarmee zijn muzikanten spelen rijst echt de pan uit. Het kan niet anders of we hebben hier te maken met echte professionals die moeiteloos uit hun instrument het beste weten te halen. Natuurlijk kan Bob Dylan niet zingen, hij heeft een stem als schuurpapier maar het timbre ervan geeft aan het geheel een zo eigen karakter dat men onmiddellijk weet dat het zijn muziek is en van niemand anders. Men heeft het dan altijd wel over zijn teksten maar men vergeet nogal gemakkelijk dat Dylan op muzikaal gebied ook niet te onderschatten valt. Zijn muziek klinkt niet alleen erg authentiek maar zij is ook het resultaat van verschillende muzikale tradities die hij wonderwel weet samen te brengen. Deze tien nummers tellende cd bezit volgens mij maar één zwak nummer en dat is de zevende song "Beyond the horizon" maar dat wil dus zeggen dat negen op de tien songs wél prachtig zijn. Ik ben er zeker van dat "Modern Times" vroeg of laat de status van klassieker zal genieten en het zal eerder vroeg dan laat zijn.
Een paar jaar geleden is er een boek verschenen (nog te verkrijgen bij boekhandel De Slegte) van Fatma Pehlivan met als titel "Enkele reis Istanboel/Brussel Wetstraat". Daaruit wil ik graag de volgende zinnen aanhalen: "Ik voel mij Vlaming met een andere etnische afkomst. Ik geloof in een multiculturele samenleving die kansen biedt aan alle culturen. Dat is een rijkdom voor Vlaanderen. Geen cultuur is meer of minder waard dan een andere. Ik voel me Gentse, Vlaming, Europeaan en ten slotte ook wereldburger. En ik spreek nog heel goed Turks. Ik spreek Turks en Nederlands. Dat is mijn rijkdom." (p.48,49) Wie aandachtig leest zal merken dat zij zich beschouwt als "Vlaming" dus niet als "Belg". Zij voelt zich dus vooral verbonden met het Vlaamse volk. Als autochtoon doet me dat erg veel genoegen, moet ik zeggen. En dan nog iets: de stem van Fatma Pehlivan doet me altijd denken aan die van Freya Van den Bossche. Zo Vlaams is zij dus!
Iedereen kent waarschijnlijk de beroemde foto van Ernesto "Che" Guevara de la Serna, een foto die tot één van de meest verspreide behoort van de twintigste eeuw. Zelfs nu komt men er weer mee op de proppen. Over deze foto zou ik graag het volgende willen zeggen. Toen ik een paar jaar geleden in Cuba was en naar boeken van en over Guevara uitkeek, ontdekte ik daar een interessante uitgave met foto's en tekst. Daarin wordt getoond waar en wanneer de originele opname gefotografeerd is. Men ziet op de contactafdruk dat het hier om een horizontale foto gaat en dat er links en rechts nog gedeelten van personen te zien zijn. Dus niets speciaals eigenlijk. Het is pas door Guavara verticaal uit te vergroten en te laten drukken dat men tot de beroemde poster gekomen is. En dan is er nog iets wat me erg intrigeert. Toen ik deze poster in de jaren zestig zag, dacht ik dat deze beroemde revolutionair een erg stuurse persoon was die kwaad naar de wereld keek. Wanneer men achteraf de talloze foto's ziet waarop hij afgebeeld staat dan ziet men integendeel een "Che" met meestal een charmante glimlach op het gelaat. De uitdrukking op de beroemde poster was dus een uitzondering bij hem. In het boek wordt uitgelegd dat Guevara op dat moment erg boos én vermoeid was met het gekende gevolg dus. Of hoe één bepaald beeld een imago creëert dat eigenlijk niet strookt met de werkelijkheid. Als dit in het geval-Guevara gebeurd is, dan kan men er zeker van zijn dat dit ook bij andere bekende figuren heeft plaats gegegrepen.
"Eyes wide shut", de laatste film van de overleden regisseur Stanley Kubrick maakt voor mij deel uit van de topdrie van films die hij gedurende zijn lange carrière heeft gedraaid. De andere twee zijn "2001: A space odyssey" en "Barry Lyndon". Deze drie films bezitten een stijl en een niveau die werkelijk boven zijn andere, eveneens erg goede, werken uitstijgen. Alle drie bezitten zij een traag ritme. Telkens neemt Kubrick zijn tijd om zijn verhaal aan de kijkers voor te schotelen. Dit is gewoon al te merken aan de tijdsduur: "2001" en "Eyes wide shut" duren elk 2 uur en 40 minuten en "Barry Lyndon" zelfs drie uur. Dit heeft als voordeel dat men de tijd krijgt om goed naar de beelden te kijken met het gevolg dat zij een diepere indruk nalaten. Ik kan me bijvoorbeeld moeilijk voorstellen hoe een film als "Barry Lyndon" er zou uitzien indien hij in een videoclip-stijl zou gefilmd geweest zijn! Dit voor wat het ritme en de duur van deze films betreft. Op zuiver filmisch vlak getuigen zij elk van een ongelooflijk visuele schoonheid, een schoonheid die des te duidelijker wordt wanneer men deze films meerdere keren bekijkt. Toen ik gisteren voor de zevende of achtste keer "Eyes wide shut" bekeek, werd ik nog wat meer getroffen door de mooie, zachte belichting, de op de millimeter uitgekiende camerabewegingen en het verbluffend kleurgebruik; om maar iets te noemen, in het eerste gedeelte van de film is de achtergrond blauw, dus koel en in de tweede helft is het juist omgekeerd, daar heeft de voorgrond een blauwe schijn. Dit is dan nog het meest in het oog springende, ik zou zo kunnen doorgaan. Om nog iets te zeggen over het visuele: deze drie films bezitten ook een erg poëtisch karakter, het is eigenlijk het werk van een dichter, hoe raar dit ook moge klinken in verband met iemand die "A clockwork orange" of "Full metal jacket" heeft geregisseerd en die erg wetenschappelijk was aangelegd. Dit toont aan dat er geen tegenstelling hoeft te bestaan tussen wetenschap en poëzie, zie daarvoor "2001". Voor mij zal Stanley Kubrick dus altijd de regisseur blijven van deze drie meesterwerken die elk op zich aantonen tot wat iemand met talent en zin voor perfectionisme allemaal toe in staat is.
Na meer dan een jaar ben ik er dan toch in geslaagd om me het fameuze boek "The Stanley Kubrick archives" aan te schaffen. Wat eerst opvalt is de grootte van dit werk en wanneer men het opneemt staat men verbaasd over het gewicht ervan: 6 kilo!! Maar het is vooral de inhoud die verbazend is en veel gewicht in de schaal legt. In het eerste gedeelte krijgt men een overzicht van Kubrick's films aan de hand van goed uitgekozen foto's zodat men het hele verhaal gemakkelijk kan reconstrueren. In het tweede gedeelte wordt dan het tot standkomen van elke film afzonderlijk behandeld met voorbeelden van de notities die de regisseur maakte, de methodes die hij gebruikte en met tussendoor belangrijke interviews uit vooral de jaren zestig want daarna liet hij zich met moeite nog interviewen: hij was van oordeel dat een film voor zichzelf moest spreken, al die uitleg erbij vond hij overbodig. In een appendix wordt dan over films gesproken die nooit tot stand zijn gekomen, waaronder dan vooral zijn "Napoleon", een project waar hij jaren van voorbereiding aan heeft gespendeerd. Het is werkelijk fascinerend om zien wat Kubrick allemaal had verzameld over die historische figuur die hem van jongsaf zo intrigeerde. Hij had zelfs een volledig scenario geschreven maar door omstandigheden (vooral van financiële aard) is zijn droom niet verwezenlijkt geworden, hij wilde zelfs dat dit de beste film zou worden die ooit gemaakt is geweest. Over dit laatste kan ik alleen maar zeggen dat hij zo al een paar films heeft geregisseerd die tot het beste behoren in de filmgeschiedenis, denken we maar aan "2001: A space odyssey" of aan "Barry Lyndon", twee films die ik doelbewust samen vermeld omdat beide een erg poëtisch karakter hebben en een voorbeeld zijn van verwondering, in het eerste geval over de toekomst en in het tweede over het verleden. Waarom is iets zoals het is? Dit "waarom" te kunnen vertalen in beelden is voor mij wel het beste bewijs voor de genialiteit van deze grote regisseur. Tot slot wil ik er nog op wijzen dat de lay-out van "The Stanley Kubrick archives" prachtig is maar dat ligt bijna voor de hand bij zo een uitgave. De bekende uitgeverij Taschen heeft hier werkelijk een gepast eerbetoon gebracht aan Stanley Kubrick. Het mooiste filmboek dat er bestaat, wordt er gezegd. Ik ga dit niet tegenspreken.
Ik heb als ondertitel van mijn blog "persoonlijke meningen" geplaatst omdat het niet alleen over feiten zal gaan maar vooral over mijn persoonlijke mening erover. Meningen vormen als het ware een reactie op feiten die zich voordoen. Die meningen zijn dus uiteraard erg subjectief doch wat de feiten betreft zal ik ernaar streven om de grootst mogelijke nauwkeurigheid na te streven omdat ik van oordeel ben dat een feit nu eenmaal een feit IS of men dat nu wil of niet. De Tweede Wereldoorlog is in Europa begonnen op 1 september 1939. Punt. Het hoe en het waarom is een totaal andere zaak en zal dus logischerwijze te maken hebben met de persoonlijke visie van de schrijver. Feiten kan men vinden in een encyclopedie, een persoonlijke mening niet, al bestaan er wel enclyclopedieën waarin de samensteller duidelijk zijn voorkeur laat blijken. Als voorbeeld citeer ik graag "The biographical dictionary of film" van David Thomson. In dit boek ontdekt men een schat aan informatie over acteurs en regisseurs maar men moet er ook Thomson's talrijke aversies bijnemen. Ik verwijs hiernaar omdat dit reeds een hint aangeeft waarover mijn beschouwingen voor een groot gedeelte zullen handelen. Als filmfreak zal ik het dikwijls niet kunnen laten om films te bespreken of uit te weiden over bepaalde regisseurs. Tot zover deze korte inleiding om uiteen te zetten wat er van deze blog kan verwacht worden.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
