LaTerraza, het restaurant in Cojimar waar Hemingway vaak ging eten. In Cojimar schreef Hemingway 'De oude man en de zee'
Reclameborden zijn er niet maar je wordt er wel constant herinnerd aan de revolutie. Weet je, na een uur of twee in de auto, met een bord of spreuk iedere 15 meter, begin je het te geloven!! Een heel raar gevoel!
De Lada limousine/taxi!! En vergis je niet, deze auto is niet oorspronkelijk als een limousine gebouwd. Nee nee, ooit heeft er iemand beslist om twee gewone lada's aan elkaar te zetten en tadaaaaaaa, de lada limousine!! Das toch super...
Vanessa, mijn liefste collegaatje, is een hele grote fan van een van de bekendste Cubaanse Reggaeton-groepen, GENTE D ZONA. Een aantal weken geleden kreeg ze bericht van Alex, onze collega in Havana om te melden dat Gente D Zona daar zou optreden op zaterdag. Na veel wikken en wegen, of we het voor elkaar konden krijgen om onze vrije dag te verplaatsen en een extra halve dag vrij te krijgen, hebben we toch beslist om niet te gaan. Te veel gedoe. Deze week kreeg ze dan het fantastische nieuws dat ze op zaterdag in Varadero zouden optreden, in de Continental. Onze plannen waren snel gemaakt.
Je moet wel weten, en je kan het je waarschijnlijk wel voorstellen, dat een concert op Cuba niet verloopt zoals bij ons. Omdat er geen officiele tijd is waarop die concerten hier beginnen kan je er maar beter voor zorgen dat je veel te vroeg aankomt, als je geen uur in de rij wilt staan. De geschatte tijd waarop ze zouden beginnen was volgens de Cubanen rond 12u.
Wij (Vanessa, Edduin (haar vriend), Lidzu (een vriendin) en ik) vertrekken mooi op tijd om 21u en er was gelukkig nog geen lange wachtrij. Eens dat we binnen waren bleek wel dat we nog maar net op tijd waren, het zat al bijna vol (ze hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat er nog eens zoveel mensen binnen konden ) maar we vonden toch nog een aantal goeie plaatsen. Lidzu kende blijkbaar iemand van Continental en die heeft ons back-stage meegenomen voor foto's met Gente D Zona. Vanessa was precies weer 16 jaar, was mooi om te zien. De hoofdzanger van de groep heeft wel zijn ware aard getoond. Hij wou niet uit de kleedkamer komen tot hij op het podium moest, want hij had het te warm. Geen foto dus, maar de anderen wel dus Vanessa tevreden.
Het was bloedheet en de Cubanen hebben geen manieren maar het was een spectakel om alle kortgerokte Cubaanse schonen te zien langslopen op hun 10cm hoge hakken, alle Cubaanse macho mannen met gouden kettingen en gouden tanden te bewonderen (euhm) en natuurlijk de heupen nog eens goed los te gooien.
van een reeks fantastische auto's. Ze werden geselecteerd omdat hij toch net iets anders is, omdat hij zo fantastisch is opgezet of omdat hij gewoon fenomenaal schoon is...
Had je ooit al eens een Volkswagen busje gezien als pick-up. Ik in alle geval niet...
Zo wordt in Cuba omgegaan met de varkensgriep. Deze foto werd gemaakt op de luchthaven van Varadero waar de gasten aankomen, leuke verwelkoming toch... We staan daar niet echt zo hoor maar als je de luchthaven binnen wilt dan moet het maskertje voor de mond!! ... want anders!
Donderdag was ik hard aan het werk op de luchthaven toen ik een sms kreeg. "Proficiat, je bent net meter geworden van een jongetje met de naam Pierre!" Resultaat: Ik sprong voor alle gasten een gat in de lucht en kreeg spontaan tranen in de ogen.
Het is een gezonde boele van 3,900kg maar meer weet ik nog niet. Op de vraag op wie het kindje het meeste lijkt, mama of papa, kreeg ik tot nu toe nog geen antwoord.Een gedeelte van de spanning blijft dus... tot ik de eerste foto te zien krijg.
Het wordt hier trouwens ook al een stuk warmer, ik zou al bijna durven zeggen HEET. Dat beloofd weer voor deze zomer. De sfeer is wel iets minder de laatste tijd. We zijn met drie collega's en eentje daarvan werkt op de andere twee hun zenuwen. (Neen, ik ben niet diegene die op de andere hun zenuwen werkt.) Met z'n tweeen amuseren we ons dubbel zo goed en de mojitos vloeien rijkelijk. Viva la victoria siempre... zoals onze liefste Che zou zeggen!!
Het is bijna zover... de eerste week van mei wordt er weer een kleine Jacques geboren. Wat het ook wordt een jongen of een meisje , het wordt opnieuw een kindje dat met open armen ontvangen zal worden en waar we met ons hele hart van zullen houden. Deze keer ben ik niet alleen tante maar mag ik ook doopmeter zijn.
Ik zei het bij mijn vorige bericht al. De Cubaanse politie nam mijn situatie heel erg serieus. Het heeft dan ook zijn vruchten afgeworpen. Ze vonden vorige week mijn telefoon terug. Ze hebben alleen de verklaring vervalst. Hoe? Zo... Toen ik de eerste keer bij de politie was om mijn verklaring af te leggen, vroegen ze me naar het serienummer van de telefoon. Natuurlijk wist ik die niet, aangezien het niet eens mijn telefoon was maar die van het bedrijf. Aan de hand daarvan konden ze de telefoon heel gemakkelijk terugvinden. Uiteindelijk zijn ze er via een omweg aan gekomen maar de werkwijze was blijkbaar toch niet zo zuiver. Toen ik de telefoon moest ophalen, moest ik eerst tekenen dat ik hun dat serienummer heb gegeven bij mijn eerste verklaring. Hm, inderdaad. Nu, niets aan de hand, je doet toch wat de politie zegt en zijn er later problemen dan heb ik het toch niet zo goed verstaan allemaal. Iets wat me wel een beetje angst aanjaagde, was toen ik vroeg waar dat ze hem hadden gevonden. De flik zei dat ik dat wel op de rechtzaak zou zien. HELP, ik moet getuigen. Deze week kreeg ik weer telefoon van de politie, ik mocht mijn 50 peso ophalen op het politiekantoor. Leuk hé, zeker als je er niet meer op had gerekend. Toen ik er toch was heb ik nog eens langs mijn neus weg gevraagd hoe dat zat met die rechtzaak en of ik er naartoe moest. Deze keer kreeg ik een antwoord dat me gerust stelde. Nee hoor, ik moest daar mijn tijd niet gaan verdoen. Mijn verklaringen zijn voldoende, want ja hoor de persoon die me bestolen heeft zit in de gevangenis. De Cubaanse politie heeft vreemde technieken en het zijn rare ventjes maar ze hebben hun werk goed gedaan. De zaak is afgesloten.
Hier in Varadero gaat alles nog steeds heel goed. Ik ben ondertussen weer van hotels veranderd dus moet ik me opnieuw eventjes aanpassen. Ik heb wel de indruk dat deze week de ´zagen` op vakantie zijn. Er zijn geen noemenswaardige problemen maar ze vinden altijd wel iets. Het weer is begin deze week heel slecht geweest, regen viel met bakken uit de lucht , er was ontzettend veel wind en een beetje deprimerend.Jaja ik weet het. Ik mag gelukkig zijn dat ik hier zit en niet in Belgie want dat het weer daar nog 10 keer erger is. Maar toch, je raakt heel snel gewoon aan iedere dag zon.
Zoals sommigen als op Facebook hebben kunnen lezen, heb ik deze week eens de toerist uitgehangen. Op mijn vrije dag heb ik eerst geslapen tot 13uur (jaja de dag is dan al half voorbij) en dan zijn we naar de Artisanale markt in straat 15 geweest. Het was leuk, rustig en zeer aangenaam en natuurlijk heb ik als resultaat veel geld uitgegeven. Die hangmat zag er zoooo comfortabel uit en dat kleinigheidje voor het nieuwe kindje was zooo schattig en die armbandjes zagen er zo leuk uit bij dat t-shirtje... Je kent het wel!!
Binnenkort staat er ook een bezoekje aan Havana op het programma... always nice!!
Hasta luego
En hier is mijn nieuwe telefoon nummer: +535271002 Je kan me altijd een berichtje sturen of even bellen, alleen zal ik waarschijnlijk geen berichtje terugsturen in de eerst volgende dagen. Waarom? Omdat ik net als de Cubanen geen belkrediet heb en ik er steeds vergeet te kopen!!
Je zult het misschien niet geloven maar de laatste fase van mijn nieuwste avontuur ging in toen ik in het hotel werd opgehaald en naar buiten begeleidt door twee Cubaanse politieagenten.
Het begon allemaal op dinsdagavond. Met mijn collega, Elien, gingen we iets eten bij de Italiaan, en het was heel gezellig. Na het eten dronken we nog een slaapmutsje bij Bar62, ik een mojito (is toch echt een lekker drankje) en Elien een cubata. Ik was fit en zag een avondje aan de toog wel zitten. Elien voelde zich echter niet helemaal in topvorm dus gingen naar huis. Nadat ik de scooter had geparkeerd en richting de ingang van het hotel liep, kwam ik een animator van het hotel tegen. Hij stelde voor om nog naar Mediterraneo te gaan. Als ik verstandig was geweest was ik in mijn bed gekropen, maar het was dinsdagavond, had niets te doen op woensdag en mijn benen kriebelden (tijd om nog eens te dansen). Dankzij de animator moest ik geen entree betalen maar eens binnen raakte ik hem uit het oog. Geen probleem mensen genoeg en de muziek was goed... Pintje halen en dansen dan maar. Ik ben hier in Varadero verantwoordelijk voor de Franse SOS-telefoon. Dat wil zeggen dat je steeds 24/24 bereikbaar moet zijn. Als ik in een plaats ben waar de muziek luid staat dan controleer ik de telefoon regelmatig... maar plots bleek dat mijn telefoon niet meer in mijn tasje zat. Paniek!!!!!!!!!!!!
Ik ben meteen beginnen zoeken, de laatste plaatsen waar ik was geweest en ik heb de hele vloer van de discotheek afgezocht. Niet te vinden. Ik heb het nummer proberen te bellen maar hij was al uitgeschakeld. Het was pas een half uur later dat ik besefte dat ook mijn portefeuille weg was, maw mijn identiteitskaart, mijn geld, mijn visa-kaart (waarom dat ik die bijhad, weet ik niet) en mijn werkvergunning (had hem nog maar 2 dagen). Verloren, gestolen?! Ik durf het niet met zekerheid zeggen.
Ik ben uiteindelijk rond 3u volledig uitgeput van het zoeken en paniekeren in mijn bed gekropen. Neen ik ben niet meteen naar de politie gegaan. Op woensdagmorgen (vrije dag) begon het allemaal, mijn avontuur. Eerste stop: om 9u, het kantoor. De chef moest ingelicht worden want de sos-telefoon was verdwenen en dat is een groot probleem. Tweede stop: politiekantoor in Varadero. Een kleine kamer met een bureau, twee stoelen, een computer en een telefoon. Ik vertel mooi wat er gebeurd is en hij belt iemand. Onmiddellijk heb ik alles nog eens mogen herhalen. Hij vraagt mij vriendelijk om even te wachten. Volgende mededeling: je moet naar het politiekantoor in Santa Marta, ze wachten daar op jou! Dus ik vertrek, even stoppen op kantoor om de weg te vragen, richting Santa Marta. Ik heb vijf keer de weg moeten vragen en dat kleine dorpje want iedereen zei: hier links en daarna weer links. Na drie rondjes ben ik uiteindelijk door een heel lief oud vrouwtje in de goeie richting gestuurd. Ik dacht dat ze mij daar verwachtten, maar neen hoor. Ik mocht dus nog eens het hele verhaal doen en opnieuw werd mij gevraag om te wachten. Ik wordt uiteindelijk ergens naar een bureau'tje gebracht bij, wat even later bleek, de 'chief of police'. Opnieuw moest ik mijn verhaal doen. Ik moest het volledig in het spaans vertellen en werd dan nog eens constant onderbroken door meneer de 'chief'. Na het hele gesprek bleek zijn grootste zorg het feit dat ik alleen aan het dansen was. Tien minuten heeft hij erover doorgedramd. Met wie was heb je gedanst? Met niemand, alleen. Heb je alleen gedanst? Wie danst er nu alleen? Dat kan toch niet? Met wie was je aan het dansen? Ik zeg opnieuw: alleen, in Europa is dat normaal want Europese mannen dansen niet. Het gesprek ging verder, maar de eerste agent die binnenkwam werd ervan op de hoogte gesteld dat ik alleen aan het dansen was. Achteraf gezien was het eigenlijk wel hilarisch, alleen op het moment zelf was ik niet in de stemming. Ik wou ervan af zijn en van mijn vrije dag genieten. Uiteindelijk werd ik naar een ander kantoor gebracht en mocht ik het verhaal nog eens opnieuw vertellen voor de schriftelijke verklaring. Dit duurde nog eens een uur ofzo... Nadat de verklaring getekend was mocht ik vertrekken, maar er werd mij vriendelijk meegedeeld om in het hotel op hen te wachten. We zouden dan samen naar de discotheek gaan. Ze zouden me rond 15u komen halen en ik moest tot die tijd mooi aan de lobby zitten wachten. Uiteindelijk heb ik ze kunnen overtuigen om me op mijn kamer te laten wachten, dan kon ik tenminste een boek lezen of tv kijken. Het was 12u toen ik het politiekantoor mocht verlaten. Toen de politie me kwam ophalen werd ik door iedereen, maar echt iedereen bekeken. Het was net alsof ze de grootste crimineel zagen langslopen. Opnieuw, achteraf gezien was het wel grappig. Samen met de politie gingen we dus bij de discotheek kijken. Er was niemand maar we werden door onderhoudspersoneel langs achter binnengelaten. Er was natuurlijk niets te zien. De politie beloofde mij dat ze 's avonds terug zouden gaan, als de manager er was, en ik kon beschikken. Tegen de tijd dat ik terug thuis was, was mijn vrije dag zo goed als voorbij en was ik doodmoe met gevolg dat ik meteen in slaap viel.
Nu kan ik alleen maar wachten en hopen dat ze op z'n minst mijn papieren terugvinden. Ondertussen was er een nieuwe sim-kaart gehaald voor de sos-telefoon en was de advocaat van onze agent bezig met de nieuwe aanvraag voor mijn werkvergunning, dat me nog eens 40cuc zal kosten (= 40euro).
Ik moet zeggen, ze hebben me niet zomaar afgewimpeld met een papiertje met de aangifte maar ze waren en zijn er echt mee bezig. Ik denk dat iedere agent, aanwezig vandaag, over mijn situatie wist en iets deed om te helpen. Ze waren heel vriendelijk en geduldig, want mijn Spaans is natuurlijk niet goed genoeg om alle details uit te leggen en alles te begrijpen van wat ze zeggen. Het heeft mij bijvoorbeeld een uur (bij wijze van spreken) geduurd voordat ik kon uitleggen dat ik mijn portefeuille ook kwijt was.Dat ding waarin je je geld, identiteitspapieren en bankkaart steekt, haha.
...zover mijn eerste kennismaking met de Cubaanse politie.
Wat een leven heb ik toch, dacht ik van de week. Ik had maar 18 gasten aankomen, kon lekker met de scooter cruisen (haha, iedere kilometer is er één te veel), veel gaan eten, de zon scheen, dus het zag er goed uit! Alleen, het was stilte voor de storm. Deze week heb ik 108 gasten en Varadero is volledig volgeboek, joepie!! Ik hoop maar dat ze hun geld meebrengen, want de chefs hier hameren nog meer op de verkoop dan op andere bestemmingen. ... dat wordt zweten!!
Nu goed we zijn goed bezig om de uitgaanswereld in Varadero te verkennen, dus dat zorgt dan weer voor de nodige afleiding. We proberen telkens iets nieuws maar tot nu toe was alles al leuk dus het wordt hier wel gezellig deze zomer.
Ik heb er trouwens ook al mijn eerste lessen Salsa opzitten want een van mijn doelen voor dit jaar is dat ik perfect wil kunnen salsadansen. Geen officiele danslessen weliswaar, op straat, in de discotheken enz. Iets wat ik ook wel nog moet leren is mijn schouders in onmogelijk bochten draaien, die mensen hier zijn niet normaal, ziet er gemakkelijk uit maar...
Mijn tweede doel is perfect Spaans spreken, maar dat zit er ook niet in want de Cubanen spreken al even mooi Spaans als de Dominicanen, niet dus... Nu goed, beetje bij beetje gaat het wel al beter. Gelukkig vertikken ze het hier om Engels te spreken dus het is van moeten!!
Man man man het is hier koud geweest de laatste week. Het begon allemaal vorige maandagnacht; regen, regen, regen en nog eens regen tot dinsdagmiddag. Dinsdag haalden we overdag maar 11 graden en woensdag nog 2 graden minder, berekoud dus voor de Caraiben. Gasten waren na 2 dagen toch een beetje in paniek. Wordt het echt niet beter? Die vraag hoorde ik meerdere malen per dag. Ik was nog heel optimistisch, morgen wordt het wel beter. Wel dat heb ik dan op vrijdag maar opgegeven. Nu wordt het elke dag een beetje warmer, vandaag hebben we al de hele dag zon.
Op het werk gaat alles zn normale gang maw ik krijg de ene klacht na de andere en heb alweer een gast in het ziekenhuis.
We zijn ook al eens goed gaan dansen in de Casa de la Musica. Eerst was er eigenlijk een optreden van een bekende groep komieken. Een nadeel: het was volledig in het Spaans. Gevolg: we verstonden er niks van, maar toch hebben we gelachen. Het is ongelofelijk hoe snel sommige mensen kunnen praten.
Zonnige groeten uit Cuba zou je op het postkaartje lezen...
Ik ben nu exact 2 weken hier en ik ben pas een paar dagen aan het werk. Even een schets van de situatie: Ik woon in Villa Cuba, de kamer is goed en heb een mooi balkon. Het enige wat ik erop kan aanmerken is dat de douchekop vast hangt, ter hoogte van mijn schouders (nogal lastig voor de kuitspieren, bilspieren en buikspieren, een volledige workout dus). Ik werk in 5 hotels, maar heb momenteel maar gasten in 3 daarvan. Mijn vervoersmiddel is een scooter (from hell). De remmen werken maar half, de pinkers werken niet, de kilometriek en de benzinemeter werken ook niet. Nu goed, niets aan te doen hé. Ik ga maandag, morgen dus, een nieuwe gaan vragen. We zijn met 4 Belgen hier in Varadero en alle andere zijn locals, Cubanen dus.
Tijdens mijn inwerking liep ik met mijn collega Alex mee. De eerste dag kreeg ik meteen een helm in mijn handen geduwd en mocht ik vanachter op de scooter springen. Ik heb in het totaal 10 dagen met hem meegelopen en ik heb 3 excursies gedaan. De eerste uitstap was La Habana, de geschiedenis druipt er vanaf. (Bodeguita del Medio, Plaza de la Revolucion)! Ik ben ook op jeepsafari geweest en heb een lange dag in de bus gezeten richting Trinidad en onderweg stopten we in Santa Clara bij de Memorial van Che Guevara en bezochten we het museum.
Ik vertrek zondagmiddag vanuit Frankfurt, Duitsland naar Varadero, Cuba om daar een jaar de tijd van mijn leven te beleven. De vlucht vertrek om 14u30 in Frankfurt en om 19u30 land ik. Het is er 6u vroeger dus ik ga 11u vliegen (hopelijk krijg ik weer twee plaatsen om een dutje te doen). Ik moet weliswaar eerst met de trein 5u van Brugge naar Frankfurt. Er is goed nieuws, ik moet maar 1 keer overstappen!
Via Anneleen, mijn compagnon in Kenia (remember?), ben ik een klein beetje meer te weten gekomen over mijn doel in Cuba. Zij was er op vakantie en heeft een van mijn toekomstige collegas gesproken. De bedoeling is dat ik de Iberostar Varadero in, je raadt het nooit, Varadero overneem. Anneleen vond de Cubanen er enorm vriendelijk en beleefd, ze verschillen blijkbaar veel van de Dominicanen. Ik krijg een brommer (zoals iedereen) en het schijnt dat het er heel leuk is. Eerst mag ik echter wel een rondreisje maken om het eiland, de mensen en de cultuur te leren kennen.
De goesting is er en de motivatie zit op een topniveau, een betere manier om te vertrekken is er niet dus
77.000 euro om half jaar op paradijselijk eiland te wonen De beste baan ter wereld
Spreekt u een mondje Engels en houdt u van zon, zee en strand? Dan voldoet u aan de voorwaarden om een half jaar lang opzichter te worden op een paradijselijk Australisch eiland. En dat voor de al even paradijselijke som van 77.000 euro.
Voor een royale vergoeding van ruim 1.000 euro per uur kan u genieten van een frisse cocktail op het parelwitte strand van Hamilton Island. De toeristische dienst van de Australische provincie Queensland zoekt naarstig naar een kandidaat voor de 'beste baan ter wereld'. Diploma's hebt u niet nodig. Met alleen een mondje Engels bent u perfect in staat eilandopzichter te worden, midden in het Groot Barrièrerif.
Uw taak? Genieten van het leven op het eiland en daarover vertellen in een multimediale blog op het internet. Op die manier moet u het eiland promoten als toeristische bestemming.
Queensland heeft nood aan toeristen en is bereid daarvoor diep in de buidel te tasten. U werkt zes maanden lang drie uur per week en krijgt daar omgerekend 77.000 euro voor. Bovendien woont u in een villa met drie slaapkamers en uw vliegticket en al uw uitgaven worden vergoed.
Bij Tourism Queensland verzekeren ze dat het niet om een grap gaat. Solliciteren kan nog tot 22 februari via de website. (kba) Het Nieuwsblad 13/01/09
Dit is toch een fantastische job... jammer, maar de timing is slecht!! ;-)
Van broeken tot rokjes van short tot kleedjes van truien tot T-shirts, alles gaat mee wat maar een beetje zomers is. Only one problem: Ik mag maar 50kg meenemen. Vergeet niet dat ik ook schoenen mee moet nemen om te werken. Die verslijt ik gemiddeld op 2 maanden dus moeten er 4 paar mee. Ik moet natuurlijk ook leuke schoentjes meenemen voor als je gaan dansen of naar het strand of op een avontuurlijke uitstap. Het is ook belangrijk om jezelf te verzorgen als je steeds in de zon vertoeft, daarom gaat ook een hele zak verzorgingsproducten mee. 5kg om concreet te zijn: zonnecrème, aftersun, dagcrème met UV-bescherming,
En ik moet ervoor zorgen dat deze 50kg zo compact mogelijk ingepakt kunnen worden want ik vertrek weer vanaf Frankfurt dus ik heb eerst nog 5u trein af te leggen. Ik kijk al uit naar zaterdag, wanneer alles daadwerkelijk in die valiesjes moet en de ritsjes dicht moeten!!
) maar we vonden toch nog een aantal goeie plaatsen. 
om het eiland, de mensen en de cultuur te leren kennen. 
