Vanaf nu ga ik proberen om een dagboek bij te houden over mijn ontwikkelingen met mijn cochleair implant. Mijn bedoeling is meer om later altijd te weten en te beseffen hoe belangrijk “kunnen horen” in deze maatschappij is. Ook om later niet te vergeten hoe ik voor het eerst hoorde, hoe geluiden klonken…

9 jaar lang leefde ik in de wereld van volledige stilte en dacht echt dat ik niet meer zou kunnen horen met behulp van gehoorapparaten. Tot een vriendin van me zich liet opereren en zo mijn visie over Cochleair implant veranderde. Ik weet eigenlijk niet meer waarom ik niet zo positief was over cochleair implant, ik denk dat ik me liet beïnvloeden door anderen en zo ook negatief was. U laten beïnvloeden door anderen is ook niet altijd goed.

Doordat Nadia zich heeft laten opereren en me vertelde dat ze beter hoort dan met gehoorapparaten, begon ik toch na te denken en te twijfelen aan de meningen van anderen. Ik ben dan informatie beginnen te verzamelen via internet, dat was ergens in december 2006. Ik bracht bijna niemand op de hoogte buiten mijn eigen vriend David. Via Mariska kwam ik in contact met Inneke, deze persoon werkt bij de Oorgroep en kreeg ik antwoorden op mijn vragen en informatie die ik wilde weten. Uiteindelijk ging ik naar de Oorgroep in Antwerpen om me te laten onderzoeken en testen of cochleaire implant mij weer zou kunnen doen “horen”. Nadat de eerste afspraak met Dr. Govaerts positief verliep heb ik mijn ouders en paar vrienden op de hoogte gebracht. Iedereen reageerde enthousiast en hoopten dat het me zou lukken. Het gaf me wel een goed gevoel dat men zo goed steunden. Ik moest dan op een ochtend naar Sint Augustinusziekenhuis in Wilrijk om een CT-scan en MRI scan te laten nemen, gek genoeg was ik toen wel beetje zenuwachtig, achteraf bleek dat het nergens voor nodig was. Ik moest nadien nog een testje doen met gehoorapparaten, het deed raar om weer te horen, ook was het lastig want alles klonk zo echoachtig. Ik weet nog dat ik na die test zo moe was en dacht van als ik weer kan horen gaat het dan zo klinken en me ook zo moe maken…

Dan mocht ik naar de UZ Gent om de chirurg Prof D’Hoogd te ontmoeten en de datum van operatie vastleggen. Ik was doodzenuwachtig omdat ik schrik had dat de dokter me niet zou willen opereren omdat ik een risicogeval zou kunnen zijn. Gelukkig bleek het niet zo te zijn. Operatiedatum werd geprikt op 8 juni 2007. Het was toen nog 6 maanden te gaan. Ik dacht toen nog: och nog zo lang te wachten… Het kon niet snel genoeg gaan, zo graag wilde ik weer kunnen horen.

6 maanden lang fantaseerde ik hoe het zou zijn om weer te horen, maakte David en ik grapjes over hoe het zou zijn, dat ik misschien me zou beklagen. Ik bracht nog wat meer vrienden op de hoogte, de meesten reageerden positief, er waren enkelen bij die hun twijfels hadden. Ieder hun mening en gedacht, het is hoe dan ook mijn beslissing.

Al mijn collega’s waren zo meelevend met mij, ze telden mee af naar de dag van operatie. Die wellevendheid had ik nooit verwacht, ik voelde me zo goed zo gelukkig met zoveel steun rondom mij.

Toen was het zover donderdag 7 juni 2007 om 12u kwam David me thuis halen om me weg te brengen naar de UZ, ik had die dag verlof genomen omdat ik wist dat ik dan toch geen concentratie zou hebben voor het werk. Voordat David en ik naar het ziekenhuis reden gingen we eerst lekker eten in de Passade, want ik had gehoord dat het mogelijk was dat de smaakpapillen niet zo goed zouden zijn na de operatie en het eten in ziekenhuis is niet altijd lekker… Dus gingen we eerst lekker eten op het terras, het was toen zalig weer. Het zonnetje scheen volop amper wind…

Na het eten reden we richting Gent, mijn zenuwen bereikten de top toen we de parking van het ziekenhuis opreden. Eenmaal ingeschreven en gesetteld in de kamer en na de vragenlijst van de anesthist beantwoord te hebben, kalmeerden mijn zenuwen.

Leen, een vriendin kwam dan op bezoek samen met haar zoontje Daan, ik was blij haar te zien, want zo dacht ik niet teveel aan de operatie die eraan zat te komen.

Het was immers mijn eerste operatie in mijn leven, ik wist niet wat ik moest verwachten of denken…

Die nacht in UZ was de langste nacht van mijn leven, een minuut leek een uur te zijn, ik heb toen amper een oog dichtgedaan. Toen eindelijk ochtend was, zag ik scheel van de honger en dorst.Ik mocht wel een klein slokje water hebben om mijn medicamenten in te nemen. Dat was een lekkere slokje !

Rond 11u zijn ze me komen halen om naar het operatiekwartier te brengen, ik vond het maar vreemd om in bed te moeten blijven liggen terwijl ik best in staat was om te stappen. Ziekenhuisvoorschriften zeker?

Boven werd ik in een ruimte gebracht waar nog mensen lagen te wachten voor  hun operatie, ik kreeg daar steunkousen. Ik vond dat toen zalig aanvoelen toen ik het aandeed.

Toen ik eindelijk in de operatiekamer lag keek ik goed rondom om te zien hoe een operatiekamer er in werkelijkheid uitzag, ik had het enkel op tv gezien… de kamer was maar kil en koud, maar niemand ligt in een operatiekamer voor de lol dus heeft de kamer ook niet gezellig zijn. Ik vind het nog altijd straf hoe snel ik onder narcose ben gebracht. Ik zie de verpleegster nog tot straks zeggen tegen mijn en een seconde later is het zwart. Het geeft nog steeds een vreemd gevoel.

Bij het ontwaken had ik me toch iets anders voorgesteld dan doodziek te zijn van de narcose, ik had op dat moment zoveel spijt en wilde de klok dolgraag terugdraaien. Toen ik naar de kamer werd gebracht was ik dolblij David te zien, toen voelde ik me ietsje beter wetende dat hij in mijn buurt was. Toch liet ik hem naar huis gaan, want hij had niets aan mij, ik lag meer te suffen dan ik erbij was.

Toen hij vertrokken was liet ik me weer in een diepe slaap zinken, zodat ik me niet ziek meer voelde.

De verpleegsters waren heel vriendelijk voor mij, maar die nacht wilde ik liever dat ze me gerust lieten, maar ze moeten hun job doen. Om de 4 uren kwamen ze u wekken om bloeddruk en koorts te meten en te horen of je naar wc moest. Ik mocht immers niet alleen uit bed komen, ik was nog te wankel van de narcose.

De volgende dagen voelde ik me al veel beter, alleen duizelig en snel moe. Eten en drinken smaakten me totaal niet, alles had een metaalachtige smaak. Ook ging het moeilijk, ik kon mijn mond niet vlot kauwen, was wat stijfjes. Dus at ik met kleine hapjes en rustig.

En het verband rond mijn hoofd stoorde me totaal niet, alleen kon ik niet meer op mijn linkerkant slapen vanwege die bol van verbanden op mijn linkeroor. Ik had toen wel veel schrik dat ik veel mijn haar moest laten afscheren, ik kon dat niet zien…

Maandag 11 juni mocht ik eindelijk weer naar huis, na een kleine controle bij de dokter en verwisseling naar een klein verband. Ik was opgelucht te ontdekken dat ik niet zoveel haar heb moeten afgeven.

Op de middag kwam David me halen en was ik snel het ziekenhuis uit…

Dan was ik nog een maand thuis, de eerste week heb ik rustig aan gedaan, veel tv gekeken, op internet gezeten, slapen… tweede week wilde ik niet meer stilzitten en deed ik weer het huishouden en probeerde actief te zijn. Derde week verlangde ik weer naar mijn werk, ik was de muren van mijn huis moe gezien.

Op vrijdag 29 juni ging ik weer aan het werk, ik was blij weer aan het bureau te zitten en weer tussen mijn collega’s te zitten.

Maandag 9 juli was de dag dat ik mijn apparaat zou mogen halen en weer zou horen. Om 9 u moest ik in de Oorgroep zijn… David vergezelde me.

Toen ik het eerste geluid, stemgeluid hoorde van Marjan, was ik opgelucht, ik hoor weer, dan wel niet zo goed, maar toch ik hoorde haar stem! De operatie was toen voor mij al geslaagd. David hoorde ik nog niet, hij sprak dan ook zo stilletjes. De eerste week hoorde ik de auto’s, het kletteren van de potten en pannen. Geen aangename geluiden, maar ik was zo blij dat te horen!

Op werk hoorde ik 1 collega heel goed, nl Thomas, onze ambiancemaker van de afdeling. Ik vond het heel leuk maar ook zo vermoeiend, ik had moeite met me te concentreren op het werk.

Na de tweede fitting op 17 juni hoorde ik de stemmen beter, ik hoorde David praten, maar verstond het niet, de klanken kwamen niet zuiver over. Alles was met een echo of zo rauw met geruis… Ik had toen wel schrik dat het niet beter zou zijn, dat ik altijd zo zou horen. Terwijl ik nog wist hoe het zou moeten klinken van toen ik met gehoorapparaten hoorde.

Bij de derde fitting op 24 juni, heb ik met Marjan erover gesproken en ze stelde me gerust dat het heel normaal was. Ik heb immers 9 jaar niet gehoord, mijn hersenen kennen de geluiden niet meer, de zenuwen moeten weer geprikkeld worden. Ik maakte toen een klik, ik liet het “horen “ van verleden los en stond open voor nieuwe geluiden.

Nu hoor ik al veel beter, de geluiden komen ietsje zuiverder door, ik kan al wat muziek horen, dan nog wel met beetje geruis. Ik hoor ook vooral het ritme van de muziek, gezang en melodieën komen niet goed door.

Op werk tikken ze me niet meer aan maar roepen ze me, men moet wel meerdere keren roepen eer ik hoor en besef dat het mijn naam is. Ik hoor de klanken nog steeds niet goed. Ik heb nood aan logopedie. Maar moet nog even wachten, de logopediste is momenteel in verlof.

Praten met mensen gaat nu veel gemakkelijker, ik heb een kleine auditieve ondersteuning wanneer ik aan het liplezen ben, zo versta ik de mensen die niet echt goed articuleren ietsje beter.

Horen maakt het leven toch iets aangenamer… Ik heb nu totaal geen spijt dat ik de stap heb genomen om cochleaire implant te laten plaatsen.