of hoe je vooral zelf veel last hebt als er herhaaldelijk misbruik van je goedheid wordt gemaakt
loyaliteit, overgave en commitment zijn mooie eigenschappen. Maar ze komen je duur te staan als er te veel (mis-)/gebruik van wordt gemaakt, en je die ook niet zelf in voldoende mate mag ontvangen. Niet simpel om die balans te maken, zeker niet als het spel van de liefde niet eerlijk wordt gespeeld.
Begin maart 2014 zette ik definitief een punt achter een relatie van 3,5 jaar met mijn vriendin E__.
Haar manieren van bedriegen, maar vooral al de leugens er rond werden me te machtig.
Ik heb daardoor een moeilijke tijd achter de rug, en wekenlang voelde ik me regelmatig rotslecht en heb ik nog wel eens een terugval. Vooral in de week dat ik zonder mijn 3 schatten van kinderen zit, valt met het alleen zijn soms moeilijk. (In 2010 ben ik gescheiden, en sindsdien heb ik week om week - uitzonderingen niet te na gesproken - de kinderen bij mij, vandaar)
Waarom begin ik dan een maand later pas een dagboek-blog? Wel dat probeer ik in dit eerste bericht wat te kaderen. Verder volgt in flashbacks de historiek die ik in onze relatie mocht beleven. Met ups en downs, zoals het hoort dus, hoor ik je al zeggen.. Wel, we zullen zien... : De inhoud laat ik jullie verder ontdekken, en wordt ook regelmatig verder aangevuld.
Waarom deze blog dus:
Ik kan het hier rustig van me afschrijven, en ik zie verder wel aan wie ik deze blog toevertrouw, zonder de toevallige passanten hier uiteraard, of de mensen die gericht op zoek zijn naar zulke ervaringen.
Dat afschrijven heb ik ook echt dringend nodig, noem het gerust mijn schrijftherapie. Ik praat er ook wel eens over, maar dat gaat niet altijd en overal. Gewoon omdat er soms geen tijd is, er kinderen in de buurt zijn, dit niet altijd pas valt,... en uiteraard omdat er ook nog wel wat anders in het leven dan dat. Ik wil vooral verder, tabula rase, een schone lei, en een nieuw verhaal schrijven. Er zijn momenten geweest de afgelopen weken dat ik het leven echt beu was. Zware zwarte dagen. Dit mag dan ook maar het testament zijn van mijn voorbije 3,5 jaar. Ik heb alles gegeven in mijn relatie, te veel waarschijnlijk, dikwijls meer dan je eigenlijk kan verwachten, maar het werd een aantal keren op een lelijke manier de nek omgewrongen. Die pijn, het onbegrip en de oningevulde vraag waarom, de "verloren tijd", soms het twijfelen aan jezelf, ... je gooit het niet zomaar van je af.
Ik heb een hoog eerlijkheidsgevoel - dat zal een rode draad zijn in dit verhaal - en dat wordt de laatste tijd op een zeer unfaire manier geweld aangedaan. Er wordt me wel eens gezegd: "let it be", en dat is voor mij ook van toepassing op de verbroken relatie. Maar tegen leugens en oneerlijkheid trek ik ten strijde. Dat raakt me in het diepste van mijn vezels, het tast me zwaar in het kruis. Bij deze leg ik gewoon het hele verhaal hier neer. Zoals het is gelopen, met een aantal wezenlijke details die ik me nog herinner, en waarover ik zelfs nog gesprekken kan weergeven. Die zeggen dikwijls veel meer dan een eigen omschrijving. En ja, ik heb een redelijk goed en vooral visueel geheugen, dat komt misschien nog wel een paar keren terug in het verhaal.
Het mag ook als tegenwicht gelden voor de leugens en het stilzwijgen dat nog wordt gecultiveerd. Wie nu nog steeds alleen maar in de leugens en het stilzwijgen wil mee heulen, zou beter eens de moeite nemen om e.e.a. in vraag te stellen, of ook het andere verhaal te aanhoren. Zou dat echt zoveel moed vragen? Misschien geloven sommigen liever in de leugen, omdat dat, neem ik aan, gemakkelijk is, of minder pijnlijk, wat vrolijker ook, ...? Wel. Ze mogen (niet moeten) het wat mij betreft op termijn allemaal lezen of horen. Uiteraard mag iedereen er van denken wat zij/hij wil. Noem me maar een kruisvaarder of zo. Tegen oneerlijkheid ga ik tegenin. Mijn motto: "De waarheid haalt vroeg of laat de leugen wel in". Wel, ik help de waarheid waar ik kan :) Ik ben ook zelf niet te beroerd om van mezelf weer te geven wat ik misschien beter anders had gedaan, of gewoon niet gedaan. Kon iedereen dat maar....
En last but nog least: misschien is het verhaal voor sommigen herkenbaar. Zie je gelijkaardige tekens, of ben je gewoon op zoek naar informatie over een van de onderwerpen. Een gewaarschuwd man of vrouw is er twee waard.... Uiteraard is iedere situatie en iedere persoon anders, dus je kan dit verhaal niet zomaar enten op iemand anders, of een andere situatie. Ik zal je wel vertellen wie je beste raadgever is, en wie het beste weet wat er aan de hand is en hoe het verder moet: dat ben JIJ ZELF. Volg je hart, maar reageer niet te snel, en laat ook je verstand nog even zijn werk doen. Zit je in een gelijkaardige situatie: zoek jezelf professionele hulp, want dat kan je hierin echt best gebruiken. Zo iets is niet simpel om dragen, dus laat je daarin bijstaan. Maar tegelijk: blijf met elkaar praten. Zeg haar/hem wat je stoort, wat je raakt, wat je goed vindt, waar je van houdt, wat je verder niet meer wil, ... Dan kan je jezelf nadien alleszins niet verwijten dat je niet je best hebt gedaan.
Ik las hier een gelijkaardige verhalen, ook op andere sites, en het gaf me de moed om dit ook te doen, nadat ik dus eerder al het advies kreeg om het van me af te schrijven. Bij mij werkt het alleszins. Ondertussen zijn er nog meer verhalen bekend, en ze blijven komen...
Hopelijk blijft mijn verhaal hier wat helder en vlot te volgen. Als je iets niet begrijpt, of je wil verduidelijking: reageren kan hoor;). Het zal uiteraard grotendeels gebaseerd zijn op flash-backs. Maar ik zal proberen die zo duidelijk mogelijk te kaderen. Mijn verhaal hier zal ook mijn belevingen en ervaringen vanaf vandaag en morgen bevatten. Hoe het me gaat, hoe ik nu en straks met dit alles nog om ga....
Dit bericht blijft steeds bovenaan staan. De andere berichten zal je hieronder terugvinden, of in het archief. De oudste berichten beginnen onderaan, dus daar start het verhaal. Links bovenaan vind je titels en het archief per week waarop het betrekking heeft. Helemaal onderaan vind je ook nog navigatiepijlen vooruit of achteruit.
Tenslotte verplicht ik niemand om dit te lezen. Je mag het lezen, maar het moet niet. Wil je dit niet, of kom je op een punt dat je 't niet meer wil weten, klik dan weg naar een vrolijker stukje van het internet ;) Amusement genoeg. Het kan zijn dat het wat tegen de borst stoot, dat je het te openhartig vindt, dat je vindt dat dit niet kan. Jammer. Ik schrijf dit voor mezelf, en voor de mensen die er nog wat aan kunnen hebben.
Ben hier al een tijdje niet meer zo actief geweest, en dat had natuurlijk ook zijn reden.
Het schrijven had voor mij zijn functie al lang gehad, en ik kreeg af en toe nog reacties, en soms nog...
Het lezen van de blog blijkt dus wel degelijk nog af en toe nuttig, als een herkenbaarheid voor mensen in een gelijkaardige situatie.
Wel, ik kan hen bij deze geruststellen, of toch , wat mijn persoonlijk geval betreft. :)
Het komt volledig goed !
Ik ben, zo kan je wel noemen, de liefde van mijn leven tegen gekomen. En kan daar helemaal en ten volle van genieten.
Het is een geweldg mooie ervaring en een verademing om hierin te mogen en kunnen leven.
Want, ik geef toe, het vorige verhaal had me echt wel geraakt op een teer punt.
Heb me geregeld afgevraagd of ik nog iemand volledig en voor 100% zou kunnen vertrouwen.
of ik niet veel te voorzichtig was geworden, en dat spontane, dat je toch wat nodig hebt om iets op te bouwen, niet zou kwijt zijn.
Maar ik kan het nu met zekerheid zeggen: mijn voorzichtigheid (het moet echt helemaal 100% goed voelen, geen twijfels, ..) was volledig terecht. Er zijn écht wel heel wat momenten van contact met vrouwen geweest, de ene al wat vergaander dan de andere, maar ik ben zielsgelukkig dat ik de tijd heb genomen om te wachten op een liefde waarin ik me helemaal en volledig kan onderdompelen, zonder ook maar enig voorbehoud. Iemand waarmee je écht alles kan bespreken, in alle openheid, die je in vertrouwen neemt, en je ook volledig kan betrouwen, elkaar doodgraag zien (het mag dus graag duren tot de dood ons scheidt), gewoon natuurlijk zijn in het wat rekening houden met elkaar, elkaars kinderen, samen met vol enthousiasem een toekomst uitbouwen, .... nee het is geen droom, en geen stationsromannetje, maar het is helemaal écht.
Never give up, never give in. Blijf erin geloven ! Een goed hart, komt steeds op een goed plekje terecht :)
Voor mijn lotgenoten, en voor wie een houvast zoekt...
Toch even aanvullen dat ten gronde het gemis dat aan de basis van ontrouw ligt, niet altijd "in" de relatie te vinden is.
Een niet ingevuld, of zelfs oninvulbaar, gemis uit het verleden kan hier mee aan ten grondslag liggen.
Voor de rest een prima leidraad om te zien of je samen verder kan, of niet.
Een heldere kijk op dit thema - Nicole Allaert:
Is herstel in een relatie mogelijk na ontrouw?
Wanneer je ervoor kiest om de relatie nog een kans te geven is het nodig dat er bereidwilligheid van beide partners is. Het is een moeilijke en soms lange weg maar dikwijls meer dan de moeite waard.
Het is in eerste instantie belangrijk te onthouden dat een affaire of ontrouw meestal ontstaan is uit een gemis. In een relatie waarin beide partners zich heel tevreden en gelukkig voelen is geen vraag naar iets anders.
Een partner die geconfronteerd is met ontrouw voelt woede, pijn en dikwijls verlies van eigenwaarde. Het is belangrijk daar respect voor te hebben. Je zal er voor moeten zorgen dat je partner terug gaat aanvoelen dat je werkelijk voor hem/haar kiest. Deze weg is niet zonder hindernissen.
De grootste fout die je kan maken is enkel blijven zeggen dat je er spijt van hebt. Je partner heeft daar waarschijnlijk geen oor naar want op dat moment zich hij/zij nog in de fase van ongeloof.
Over welke fout gaat het hier?
Wanneer je spreekt over spijt gaat het enkel over jou. Jij hebt spijt en schuldgevoelens en daar wil je vanaf. Liefst zou je horen zeggen dat het je vergeven is. Soms kan dat maar in de meeste gevallen is dit niet het geval.
Er is iemand pijn gedaan en die kwetsuur moet nu herstellen. Er is niets zo pijnlijk als het gevoel hebben dat je kwetsuur niet gezien of niet ernstig genoeg gevonden wordt. Als je wil dat er genezing komt moet je luisteren naar je gekwetste partner.
Met luisteren bedoel ik niet dat je passief moet aanhoren. Het is ook belangrijk dat je in actie komt. Je luistert en tegelijk stel je ook vragen zodat je te weten komt hoe je partner zich op dit moment voelt. Het is niet makkelijk om te aanhoren hoeveel pijn iemand heeft maar toch is dit nodig.
Zeggen: ik heb toch al sorry gezegd of moet dit nu blijven duren zijn de grootste flaters die je kan maken. Ook na maanden of zelfs jaren kunnen er dikwijls pijnpunten terug naar boven komen. Belangrijk blijft dat je blijft openstaan voor een gesprek.
De bereidheid van de bedrogen partner moet zijn dat hij/zij de intentie heeft dat vertrouwen terug te aanvaarden. Wanneer de pijn de overhand blijft hebben kan de relatie ook nooit de kans krijgen te herstellen.
Niet onbelangrijk is dat er nadien kan gepraat worden wat één van beide mistte in de relatie. Zo kan je samen terug werken aan een harmonieuze herstart.
Mijn wandeling door het leven mocht er toch hiertoe best zijn, en we wandelen trots verder :)
Zolang je voor jezelf weet dat ja alles aanvat met de beste intenties, om er iets positiefs van te maken, en je ook in redelijke mate rekening houdt met de mensen rondom je, heb je eigenlijk weinig redenen om aan jezelf te twijfelen.
Je komt wat tegen in het leven, je leert er veel van, en je kan zo ook steeds verder met een groter arsenaal aan inzichten en tools;) Althans, zo werkt het bij een gezond mens. Het klinkt technisch of plastische, maar dat is het allerminst. Het is boeiend, leerzaam, verrijkend.
Zonder je de problemen van ander de jouwe te maken, kan je ze wel gebruiken om anderen te helpen waar mogelijk.
Ik ervaar deze mogelijkheid meer en meer als nuttig en heilzaam voor anderen. En de dankbaarheid die je daarvan ontvangt is een gelukzalige ervaring voor jezelf.
Pseudologica Phantastica is de benoeming voor een ziekelijke vorm van liegen. Een zeer kenmerkend ziektebeeld is dat patiënten met deze aandoening hun eigen leugens geloven.
Pseudologica Phantasica is een term uit de psychologie die voor het eerst gebruikt werd door Arthur Delbruk als een ziekelijke vorm van liegen. Het wordt Pseudologia Phantastica komt uit het Grieks en staat voor "Pseudos" = vals en "Logos" = spreken.
Patiënten met Pseudologica Phantastica
Patiënten met deze ziekte hebben de stellige overtuiging dat hun leugens waarheid zijn en kunnen hierdoor hun omgeving jarenlang voor de gek houden.
Veel mensen geloven ook in de leugens van de patiënt maar er zullen steeds meer mensen zijn die de patiënt niet meer zullen geloven mede omdat de waarheid omtrent de leugen steeds sneller naar bovenkomt. Dit vaak omdat met de huidige technologie zoals bijvoorbeeld internet de leugens makkelijk controleerbaar zijn.
Omdat niet iedereen weet dat de patiënt aan Pseudologica Phantastica leidt wordt dit vaak als keihard liegen beschouwd. Hetgeen grote gevolgen kan hebben om de sociale omgeving van de patiënt. Omdat soms ook de patiënt zelf niet weet dat hij aan deze aandoening leidt en daardoor zeer veel zelfverzekerdheid uitstralen kunnen de patiënten als kwakzalvers en oplichters beschouwd worden.
Herinner u het verhaal van 20/2/2014 over LinkedIn, professionele netwerk site.
Plots werd ze daar "lid" van, wat op zich aan te bevelen is. Als één van haar "contacts" werd ik daar per email door LinkedIn van op de hoogte gebracht. Ik stuur haar dus een beleefd verzoek om te connecteren.
Geen woord erover van haar, en ook geen aanvaarding van de connectie, dat schreef ik al
Een paar weken geleden, merk ik wel dat ze mijn LinkedIn profiel heeft bezocht. Why? Leave it.
Vandaag krijg ik van mijn jongste (10), de vraag of ik even mee wil kijken in haar gmail. Ze snapt iets niet, en wil het me laten zien:
Ze kreeg van E_ een uitnodiging om te connecteren op LinkedIn ???? Mijn mond viel lichtjes open: Een kind van 10 uitnodigen voor een professionele netwerksite ??
Datzelfde kind dat je nog geen maand geleden in de kou liet staan aan de kerk, omdat ze graag een pakje en een kaartje aan je communikantjes wou afgeven? Haar daar voor paal laten staan en een vluchtroute nemen heeft haar wel geraakt. Maar dat zal je wel niet begrepen hebben. En geen nood, ik stond op afstand, en was ook van plan om daar te blijven. Er zijn mensen die dat weten en beseffen. Sommigen blijkbaar niet.
Zalig zij die niet beseffen wat ze kinderen aan doen zeker?
Tip: Er bestaan een pak tips & tricks om LinkedIn slim te gebruiken. Ze zijn gratis.
"Vrouwen voelen zich minder schuldig na vreemdgaan dan mannen !
The Global Sex Survey van AshleyMadison.com, ondervroeg een kleine 75.000 leden, waarvan 59% mannen en 41% vrouwen. De gemiddelde leeftijd was wereldwijd 40 jaar bij de heren en 33,5 jaar bij de dames. Een serieuze steekproef dus.
Wereldwijd zeggen 18,5% van de mannen zich slecht te voelen over hun overspelige gedrag. Vrouwen hebben er minder moeite mee. Een kleine 7,6% kan de partner niet meer in de ogen kijken na een slippertje. De Nederlanders bijvoorbeeld zijn wat schuldbewuster: 22% van de mannen en 14% van de vrouwen heeft knagende gevoelens na vreemdgaan. Maar het verschil tussen vrouwen en mannen blijft aanzienlijk.
Meest voorkomende reden voor overspel wereldwijd is een gebrek aan seks. Bij 56% van de mannen gaat het hierom en bij 40% van de vrouwen. Spanning en gebrek aan intimiteit is bij mannen en vrouwen de nummer twee en drie om het eens buitenshuis te zoeken. Overigens is wereldwijd gebrek aan intimiteit voor vrouwen een hele grote reden."
Lotgenoot: "".... een goeie sessie gehad bij de therapeute. Goed maar eigenlijk ook beangstigend. Om te beginnen ben ik niet zot aan het worden .
Het blijft me bezig houden waarom ik het zo moeilijk heb om het te verwerken en begin de reden bij mezelf te zoeken maar dat is blijkbaar niet nodig.
Volgens haar (nvdr: de therapeute) is het heel normaal omdat ik nog steeds op mijn hoede moet zijn. Mijn vrouw kan niet overweg met gevoelens. wat ze voelt kan ze niet verklaren laat staan erover praten. Dit is net wat ik nodig heb. Er kunnen over praten. Dit gebeurd heel weinig en als er iets over gezegd word zit het vol tegenstrijdigheden en klopt niet met zaken die ik ontdekt heb. Dit maakt het voor mij moeilijk omdat ik me niet kan inbeelden dat je niet kan zeggen wat je voelt. Zelf ben ik blijkbaar heel goed instaat om te voelen en te vertellen wat ik voel waardoor ik me niet kan voorstellen dat er mensen zijn die dat niet kunnen.
Het grootste probleem in dit verhaal is wanneer ze niet leert voelen, leert plaatsen van die gevoelens en er leert over spreken dat ik me aan nog bedrog mag verwachten. Dit zijn de woorden van de therapeute niet die van mij.
Toen ze vroeg of ik kon genieten van mijn vrouw heb ik in alle eerlijkheid geantwoord van wel maar dat ik toch een zekere afstand bewaar. Dat ik me niet meer durf geven zoals vroeger. Volgens haar was dat een heel normale en gezonde reactie. Vooral omdat ik ergens weet dat deze hel me nog eens te wachten staat alleen wil ik er niet aan toegeven, kan ik het niet geloven en hoop ik elke dag dat het zo niet is. De therapeute vergeleek het een beetje met borstkanker. Je kan genezen verklaard worden maar dan heb je een periode van 5 jaar waarin je makkelijker kan hervallen.
Volgens haar is dit bij mijn vrouw iets gelijkaardig. Er is een grotere kans dat ze het nog zal doen. Gaat ze het nog doen dat weten we niet zeker maar de kans is groter dan bij iemand die wel beter overweg kan met haar gevoelens. Stof tot nadenken dus. Wacht ik af tot ik nog eens bedrogen word? Neem ik het risico of kies ik resoluut voor mijn eigen geluk en begin ik nu aan een nieuw leven met hopelijk op termijn een nieuwe vrouw die me graag ziet en me niet bedriegt.""
Tot daar de ervaring van een lotgenoot die stilaan aan het grote kruispunt aankomt...
Ik geef hem voorzichtig advies voor overleg met zijn vrouw, voor voorzichtigheid, niet te snel handelen, af en toe eens volledig ontspannen, zo ver gaan als hij zelf aankan, maar niet zover dat hij zichzelf helemaal opbrandt.... Ondertussen even terugkoppelen naar mezelf ook, die ervaring van de lotgenoot. Want op den duur vraag je je inderdaad soms bij jezelf af of het aan jezelf ligt... NOT !
L: "" Zo herkenbaar. Je wil het niet weten. Voer om mee te nemen naar de gezamelijke sessies. Ze mag en zal het weten.
Of ze het al dan niet zal kunnen, zal ze toch niet kunnen faken, of toch niet lang volhouden alleszins. Hou je ogen en oren goed open. Watch and learn. Maar je bent gefocust, en dat is goed.
Zorg tegelijkertijd dat je wat tijd inbouwt om te onspannen, om alles even te lossen, anders geraak je nog overspannen...
Ik maakte ooit de keuze om het toch nog eens te proberen, tegen beter weten in, maar het heeft niet lang geduurd voor het me absoluut duidelijk werd.
Het is allemaal heel dubbel hoor: lang genoeg ervoor vechten, en alles willen geven, maar tegelijk ook beseffen dat, als je echt tot helemaal op het einde volhoudt, er dan zoveel pijn en emoties zullen zijn als het toch niet lukt, dat het samen om een verstandige en rustige manier afspraken maken, helemaal niet meer lukt.
De extra pijn in mijn beleving bestond er dan nog in dat vooral zij dit niet aan kon. Ontkenning, niks toegeven, vastklampen aan die andere strohalm, niks meer kunnen bespreken of regelen samen, niks praktiche afspraken, geen rekening houden met hoe en wat met de kinderen (we hadden gelukkig geen gemeenschappelijke kinderen), .... Dat maakte mij even flink boos, maar dat ging nogal snel over in een gelaten desillusie.... die werd hier ook net beschreven: Hoe is het in godsnaam mogelijk dat iemand zo kan bestaan..... tja. Het kan dus. Het is ziek, maar het bestaat.
Veel sterkte ! Je weet wat er van haar kant moet gebeuren. Geef het nog zolang het draagbaar voor je is, maar laat je niet volledig opbranden omdat dat bij haar niet lukt. Daar heb je straks dan alleen maar de last van. Extra levenswijsheid ga je er niet echt meer uit putten. Eingelijk weet je al wat je moet weten. ""
Lotgenoot: "".... een goeie sessie gehad bij de therapeute. Goed maar eigenlijk ook beangstigend. Om te beginnen ben ik niet zot aan het worden 
.
