Mijn naam is Kelly en ik ben 20 jaar. Ik heb dit blog aangemaakt om mijn verhaal samen met jullie te delen.
Eind 2011 werd ik ziek. Ik kreeg last van zware vermoeidheid die almaar erger werd. Na enkele onderzoeken bij de neuroloog bleek er niet echt iets aan de hand. In de maanden erna kreeg ik steeds meer klachten. Rugpijn, spier- en gewrichtspijn, darmproblemen, tinnitus, wazig zien, continu hoofdpijn, hoge bloeddruk, hoge hartslag, gevoelloosheid, verlammingsverschijnselen, slaapproblemen, ...
We liepen van specialist naar specialist, men zag verschillende tekenen die er op wezen dat er iets aan de hand was, maar niemand vond de oorzaak. Ik werd nogal radeloos. 3 neurologen, 2 reumatologen, de volledige toer van de pijnkliniek, 1 psychiater, 2 psychologen, meerdere bezoekjes aan de spoeddienst. Ik begon te twijfelen aan mezelf. Zit het allemaal in mijn hoofd? Ik had ervoor enkele maanden in de psychiatrie gezeten vanwege een depressie, maar ik voelde zelf dat dit niet mentaal was.
In school ging het steeds meer achteruit. Ik was vaak afwezig, maar ik zag er niet ziek uit. Ok, ze zagen wel dat ik moe was, maar de leerkrachten dachten aan een tiener die teveel uitging. Leerkrachten die zeiden dat ik meer mijn best moest doen, begeleiders die zeiden dat ik eens met 'iemand' moest gaan praten. Ik dééd mijn best, nog altijd. Zo'n dingen maken het nog lastiger. Ik vocht iedere dag tegen de pijn, de vermoeidheid en al die andere dingen en dan zeggen ze dat ik meer moet proberen?
Uiteindelijk kwamen we via via terecht bij een professor in Brussel. Al vanaf de eerste afspraak had ik er een goed gevoel bij. We moesten 2 halve dagen teruggaan voor onderzoeken en 3 maanden later mochten we om de resultaten.
Late stage lyme disease en een Bartonella infectie. Hoewel je zou denken dat dit geen goed nieuws was had ik tranen van geluk. Eindelijk! Na al die tijd had ik een diagnose, een bewijs dat het niet allemaal in m'n hoofd zit, dat het geen aandachtzoekerij is!
Er werd een behandelplan opgesteld en enkele weken later kon ik er aan beginnen.
Ondertussen zijn we een goeie 8 maanden verder. Ik heb al veel antibiotica geslikt en neem er nog altijd. Twee maal per week krijg ik een intramusculaire injectie en iedere dag moet ik een hoop medicatie nemen. Het gaat op en af. Het ene moment voel ik me goed, het andere moment ben ik doodziek. Na 8 maanden behandeling gaat het toch al een klein beetje beter. Niks spectaculair, maar alle beetjes zijn welkom. Ik hoop dat ik in de toekomst blijf vooruitgaan en dat ik ooit weer kan zijn wie ik was
Qua vermoeidheid heb ik even in een dipje gezeten. Iedere dag weer een middagdutje van 2 à 3u, ondanks het mooie weer. Gelukkig lijkt dat weer voorbij. Nu is het vooral de rugpijn die me parten speelt. De neurochirurg (en ik ook) is tevreden over mijn vooruitgang na de hernia operatie. Jammer genoeg heeft hij daarbij een groot deel van m'n tussenwervelschijf moeten weghalen en daardoor krijg ik de laatste weken weer meer pijn. Ik probeer voldoende te bewegen en ondanks de pijn toch iedere dag te gaan wandelen, maar het haalt net veel uit. Zoals de arts had voorzien zal een waarschijnlijk nog een fusie volgen, maar daar heb ik helemaal geen zin in.
Momenteel ben ik volop aan het studeren voor m'n herexamens. In juni heb ik de examens gemist omdat ik in het ziekenhuis was, dus nu doe ik nog een poging. Gelukkig gaat het studeren vlot! Ik hoop dat ik hierna eindelijk kan beginnen aan mijn 2de jaar verpleegkunde. Daar kijk ik echt naar uit...
Maar eerst verder studeren en duimen dat de herexamens goed gaan ;)
De voorbije weken was de pijn minder en ik heb ervan genoten. Helaas merk ik dat de laatste dagen de pijn steeds meer op de voorgrond komt. Na m'n hernia operatie was de uitstralingspijn in m'n linkerbeen volledig weg en de rugpijn serieus minder. Maar ik denk dat ik wat overdreven heb, want het is vooral m'n rug waar ik nu last van heb. Zo dus probeer ik nu wat meer te rusten, al is dat met het mooie weer niet simpel. Kheb er wel wat schrik door, want m'n tussenwervelschijf is ook versleten en als de pijn niet niet beter wordt wil de chirurg een fusie doen (wervels aan elkaar vastmaken). Niet echt iets waar ik zin in heb.
Gelukkig heb ik heel wat mensen waar ik steun bij vind; mijn medelymies. Via groepen steunen we elkaar, geven tips en advies, ... Iedereen staat voor elkaar klaar en iedereen begrijpt ook hoe het is om met Lyme & co te leven, dus hoeven we geen schrik te hebben voor onbegrip. Daarvan wordt ik blij, want naast al dat negatief gedoe in de wereld is het wel eens leuk om ergens bij te horen, je goed te voelen in een groep.
Ik ben alweer een tijdje thuis, gelukkig! Het gaat weer veel beter. Het was allemaal wat veel en blijkbaar heeft de Bartonella ook een handje in mentale problemen, dus heeft de prof mijn behandeling wat aangepast. Ik neem nu mijn medicatie nauwkeuriger in, want daar werd ik wat slordig mee. Ik probeer ook op tijd naar bed te gaan en iedere dag voldoende te bewegen, al is het maar een kleine wandeling met de hond. Het doet deugd en ik kan echt genieten van het leven, zeker met dit mooie weer. Toch moet ik proberen om niet over mijn grenzen te gaan, want als ik me goed voel is dat snel gebeurt en achteraf krijg ik dan de klappen. Daarnaast ben ik ook begonnen met vrijwilligerswerk. Doordat ik chronisch ziek ben kan ik niet zo veel, dus een vakantiejob is uit den boze. Ik zou het niet aankunnen om iedere dag een volle dag te werken. Vrijwilligerswerk is meer vrijblijvend, al ga ik me er ook 100% voor inzetten. Ik heb vaak het gevoel dat ik nutteloos ben en voor niemand betekenis heb, maar door vrijwilligerswerk hoop ik dit gevoel kwijt te raken. Ook kan ik mijn eigen ervaring met ziek zijn en het leven goed gebruiken om anderen te helpen, want ik weet hoe het is. Hopelijk heb ik zo ook wat meer sociaal contact, want veel kom ik niet buiten.
Ondertussen ben ik ook geopereerd aan mijn hernia. De uitstralingspijn in mijn been is weg en de pijn in mijn rug is minder, waardoor ik al weer wat meer actief kan zijn. Gelukkig heb ik een goede neurochirurg gevonden die geen problemen had met chronische Lyme. Want daarover is er nog enorm veel onbegrip. De arts was waarschijnlijk geen voorstander, maar hij zei dat hij daarom zijn mening niet verandert, wat vele andere artsen wel doen vanaf ze horen over chronische Lyme. Zogezegd bestaat dat niet, dus volgens hen ben ik niet ziek of zijn mijn klachten psychosomatisch. Dat kan zo frustrerend zijn! Mensen die beter denken te weten hoe jij je voelt. Jammer genoeg werd ik ook op de psychiatrische afdeling daarmee geconfronteerd. De meeste verpleegkundigen wisten niet wat de ziekte was of inhield. De psychiater kende het eerst ook niet, maar was na een tijdje plots de nieuwe 'Lyme specialist'. Volgens hen kon ik veel meer dan ik doe. Daar kon ik zo kwaad om worden. Ik doe alles wat ik kan, ik vecht voor alles wat ik wil doen, maar vaak wil mijn lichaam gewoon niet mee. En ja, soms kan ik meer doen maar doe ik het niet. Omdat ik weet dat als ik over mijn grenzen ga ik achteraf de klappen dubbel hard vang.
Veel artsen zeggen dat chronische Lyme niet bestaat, dat langdurige behandeling met antibiotica geen zin heeft en dat Lyme artsen kwakzalvers zijn. Zij moeten niet iedere dag leven met pijn, vermoeidheid en het onbegrip. Zij moeten niet vechten voor wat erkenning en begrip. Alsof het zo al niet zwaar genoeg is krijgen we vaak nog te horen dat we overdrijven, dat we niet ziek zijn, ... De naam van de professor waar ik in behandeling ben geeft ook altijd zo'n boze reacties. Maar waarom? Mijn zoektocht naar wat ik had is begonnen bij reguliere artsen. Zij vonden niks, zeiden dat het psychisch was of wuifden alles weg. Natuurlijk dat ik dan verder op zoek ga. Professor K. De Meirleir was de eerste die echt luisterde en begrip toonde. Hij is de enige die ervoor gezorgd heeft dat ik me al wat beter voel. Het team van Himmunitas staat dagelijks klaar om chronisch zieke patiënten te helpen en daar ben ik hen heel dankbaar voor.
Ondanks alles wil ik zoveel als mogelijk genieten van het leven, ik wil uithalen wat ik kan. Want al is het leven soms hard, er zijn nog zo veel mooie dingen!
Momenteel zit ik op de psychiatrische afdeling omdat ik er even doorzat. In het centraal gedeelte staan wat stoelen en er staat ook een aquarium. Daar zit ik graag, kijken naar de vissen en ondertussen wat naar muziek luisteren. Ik had al gezien dat er een visje was die het precies moeilijk had. Altijd wat op de bodem rondzwerven, niet boven raken, ... Vandaag zat ik opnieuw bij het aquarium en opnieuw dobberde die vis rond op de bodem, alleen zag hij er deze keer nog moedelozer uit. Hij raakt niet omhoog en spartelt af en toe met zijn vinnen om toch maar iets te kunnen doen. Waarschijnlijk is het visje ziek. De andere vissen zwemmen gewoon door en behalve ik lijkt niemand te merken dat er iets mis is met die ene vis.
Waarom vertel ik dit? Omdat ik me precies zoals die vis voel. Ziek, eenzaam en vechtend om ook maar iets te bereiken. Alsof ik daar ook op de bodem van het aquarium lig en bezig ben met spartelen en vechten voor m'n leven. Ik ben ook ziek, ik voel me ook in de steek gelaten en net als die vis op de bodem hoop ik dat ook maar iemand opmerkt hoe hard ik spartel, maar het toch niet redt. Dat ik hulp nodig heb.
Op een rare manier voel ik me verbonden met die vis. Twee lotgenoten, vechtend voor een doel. Vechtend tegen alles wat ons naar beneden haalt en soms ons even laten gaan. Even op de bodem blijven liggen, rusten, wachten en hopen op een betere toekomst...
Wel, ik had gehoopt dat het beter ging gaan, maar... toch niet.
De laatste week werd iedere avond steeds meer een strijd. Als het buiten donker werd, dan werd het in mijn hart ook donker. De eenzaamheid kroop in mijn botten en ik geraakte er niet meer uit. Iedere dag is al een gevecht om toch maar zo normaal mogelijk te leven, maar 's avonds kon ik niet meer vechten tegen mijn innerlijke ik. Het constante verlangen naar rust, geen pijn, geen vermoeidheid werd almaar sterker tot het uiteindelijk te groot werd.
Ik ben nu opgenomen op een psychiatrische afdeling. Ik hoop dat ik me snel weer beter voel. Ik weet dat er nog zoveel dingen zijn om voor te leven en ik wil ook nog zoveel doen. Het is gewoon moeilijk te aanvaarden dat ik veel dingen niet meer kan, dat ik kansen bewust aan me moet laten voorbijgaan omdat mijn lichaam het niet aankan. Ik concentreer me op de kleine dingen zoals mijn konijnen, cavia's, honden en kippen. Zoals gewoon elke morgen wakker worden en zien dat de zon toch weer is opgekomen, ongeacht hoe donker het de nacht ervoor was. Ik geniet en ik wil blijven genieten, ik wil sterker zijn dat het verlangen naar rust. Ik wil gewoon weer ik zijn...
Alweer een hele tijd geleden... Het voelt alsof ik beweeg in slow motion en alles rondom mij veel te snel gaat.
Na de zoveelste soort antibiotica ben ik opnieuw begonnen met... de zoveelste soort antibiotica. Die moet ik opnieuw in cycli nemen, 15 dagen antibiotica en de rest van de maand antibiotica. Deze keer komen de pillen van Italië, doet weer nog iets bij aan de prijs dus. Gelukkig heb ik er amper bijwerkingen van, behalve dat ik geen honger meer heb. Speciaal voor mijn lieve darmbacteriën die er blijkbaar voor zorgen dat er teveel ammoniak in mijn bloed zit. Qua vermoeidheid valt het momenteel mee, toch zeker de laatste week, aangezien het meestal 4u 's nachts is voor ik moe begin te worden. Maar het zijn examens, dus is het nog geen zo'n groot probleem ;).
In de paasvakantie ben ik opnieuw begonnen met ziekenhuisstage. 'k Vind het altijd super om dit te doen. Ondanks de pijn, de vermoeidheid en uitputting is het altijd een hele bevrediging. Alleen ben ik na anderhalve week moeten stoppen. Wééral iets. Net of er is altijd iets, na regen komt zonneschijn... Deze keer is het een hernia en een versleten tussenwervelschijf. Yeaaah, life is a bitch and karma is not my best friend ;) Ondertussen heb ik al drie epidurale infiltraties gehad, maar nog steeds zonder effect. Als het binnen een paar dagen niet beter is moet ik bellen om een afspraak te maken met een neurochirurg. Die gaat dan z'n toverstaf bovenhalen en alles wegtoveren (I wish...). Gelukkig heb ik van de huisarts toestemming gekregen om 20 juni mijn stage in te halen, zij het met de nodige pijnmedicatie. Momenteel zijn het examens dus moet ik de pijn nog meer verbijten dan anders. Het is keuzes maken, ofwel studeren met meer pijn en meer concentratie ofwel studeren met weinig pijn en weinig concentratie. En aangezien ik onlangs onwel ben geworden door het nogal chaotisch omgaan met m'n medicatie (en andere omstandigheden) heb ik niet veel zin om nog verder te rommelen met al die pillen.
Voor de examens zit ik op peda in de hogeschool. Een beetje weg van thuis en op het gemak kunnen studeren. Studeren is redelijk. 'k Heb het voordeel dat ik nog tamelijk graag studeer (afhankelijk van het vak) en de leerstof ook snel beheers, want de concentratie is niet bepaalt een hoogtepunt..
Ik hoop dat het niet zo lang duurt tot het volgende bericht en ik tegen dan weer de berg ben opgeraakt.
Eindelijk! De 2e kuur antibiotica is gedaan, nu weer tijd voor probiotica. Hupla, van het ene naar het andere. Nu maar hopen dat het toch iets uithaalt voor m'n darmen.
M'n ouders vinden dat het beter gaat en ja, het gaat wel iets beter. Enkel niet genoeg. Dus, hoe leg je het beter uit dan met een verhaaltje. Ken je 'The Strain'? Het gaat om een epidemie waarin mensen veranderen in lelijke vapierachtige dingen. Een van de hoofdpersonages verandert in een van die dingen, maar ze wil haar zoon terug. Dus vermomt ze zich zodat ze opnieuw menselijk lijkt. Vanbuiten lijkt ze gewoon mens, maar vanbinnen is ze eigenlijk nog ziek. Moraal van het verhaal? Zo voel ik me ook. Nee ik ben geen monster. Vanbuiten lijk ik perfect normaal, maar vanbinnen ga ik nog steeds kapot. Het lukt me tegenwoordig gewoon steeds beter om niet te tonen hoe ik me echt voel.
Ieder moment van de dag draag ik mijn masker, ben ik de persoon die ik effectief wil zijn. Want ik wil gewoon leven en doen wat iedere jongere doet. Ik wil genieten van mijn jeugd en niet moeten rekening houden met die pijn, vermoeidheid en al die andere dingen. Weggaan zonder een doosje noodmedicatie te moeten meenemen, op stap gaan zolang ik wil en niet tot ik op ben van pijn en vermoeidheid. En het gaat dan nog niet enkel om ik, want het gaat ook om mijn omgeving. Uitstapjes zijn moeilijk, want wat als ik niet meer verder kan? Het is moeilijk om als twintigjarige afhankelijk te zijn van anderen en een last vormen.
Maar ik wil nog blijven geloven, nog steeds blijven hopen. Dus ik blijf vechten, voor het leven dat ik wil en het leven dat ik had kunnen hebben als die Lyme er niet was geweest...
Momenteel bestaat mijn behandeling uit cycli. Iedere dag neem ik mijn supplementen en andere medicatie. Twee maal per week krijg ik een intramusculaire injectie en minstens 1x per week moet ik naar de kinesist. Daarnaast moet ik nu 3 maanden 7 dagen per maand antibiotica nemen en de rest van de maand probiotica, om specifiek op m'n darmen te werken. Die probiotica valt mee, af en toe wat krampen maar houdbaar. Die antibiotica? Dat zijn de lastige dagen. De eerste dag heb ik gigantische krampen die verergeren als ik neerlig, dus slapen vergeet het. De wc is dan best ook niet te ver, want de antibiotica zorgt voor vervelende en pijnlijke diarree. Vanaf de 2e dag mindert het gelukkig naar houdbare krampen. Tegen dag 7 heb ik nergens meer last van, maar dan moet ik alweer stoppen. Tegen het einde van de reeks ben ik doodop van vermoeidheid en de pijn. Maar ja, dat is het leven van een lymie :/
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
 "Confused"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
