|
Soms droom ik ervan om weg te gaan, van alles en iedereen. Alleen wij twee.
Geen problemen en geen zorgen aan ons hoofd. Gewoon rust...
Niemand die moet weten waar we zijn.
Niets kan me nog schelen dan.
Ik weet dat het moeilijk is. Het is moeilijk om niet aanvaard te worden. Er zijn al zo vele woorden over gezegd, al zovele tranen voor gelaten en nog... nog wordt er geen geluk gegund. Als ouder wil je toch gewoon dat je kind gelukkig is? Of vergis ik mij? Ben ik echt zo naïef? Naïef om te denken dat geluk van je eigen kind boven alles komt? Boven je eigen verwachtingen die je zag voor je kind?
Blijkbaar wel, blijkbaar is het naïef om dit te denken...
Want uit mijn situatie is dat gebleken.
Mijn ouders zagen iemand helemaal anders voor ogen die mij gelukkig zou maken. Niet iemand met een andere huidskleur, maar met dezelfde.
Toen we pas samen waren durfde ik niet nadenken over de toekomst. Over onze toekomst. Dat is toch wat ik altijd zei. De waarheid is dat ik niet wou nadenken over een toekomst samen, omdat ik de pijn niet wou lijden als ik zag dat die er niet zou komen. Ik weet het.. het klinkt hard en egoïstisch. Ik dacht dat onze relatie het zou begeven, begeven onder de druk. Druk die kwam van mijn bloedeigen ouders. Ik dacht dat onze relatie niet sterk genoeg was om dit allemaal aan te kunnen. Maar ik was verkeerd.
Sinds dat ik jou heb leren kennen, ben ik steeds gelukkiger geworden. Mijn liefde is enkel gegroeid en honderden malen sterker geworden met de tijd. Ik wist niet dat liefde zo sterk kon zijn... Zeker niet na onze dip.
Ik ben zo gelukkig, gelukkig samen met jou. En wat de rest daar van denkt, kan me gestolen worden.
Mijn ouders kiezen ervoor om hun eigen ideaalbeeld, dat ze verwachten, voorop te stellen. Ze houden zich er zo hard aan vast, dat ze niet zien hoe gelukkig ik ben met de persoon die ze niet willen aanvaarden, laat staan dat ze moeite doen voor een kennismaking. Als mijn ouders dit beeld willen vast houden, dan doen ze dat maar... Ik ben gelukkig en niemand zal mij ooit gelukkiger kunnen maken.
Ik weet dat het zwaar weegt om niet aanvaard te worden. Ik heb vele discussies en ruzies doorgemaakt om toch een poging langs hun kant te verkrijgen voor een kennismaking. Maar zelfs dat is me niet gelukt.. Elke ruzie weegt zwaar door, ik ga eraan kapot.. het is alsof ik een mes in mijn hart gestoken krijg en ze het er langzaam terug uittrekken... Maar ondanks het lijden is niets me meer waard dan erkenning te krijgen voor de persoon die mij zo gelukkig maakt..
De persoon die hun eigen dochter gelukkig maakt...
Ik verbaas me er nog steeds over dat onze liefde zo sterk is, zo intens is... Waaraan heb ik dat verdiend?
Liefste schat,
Ik zie jou als mijn eerste liefde, mijn eerste, echte liefde. Mijn eerste, echte en enige liefde. Ik zie ons samen gaan studeren op een kot voor ons twee alleen, ik zie ons afstuderen en samenwonen. Ik zie jou als mijn toekomstige man waarmee ik mijn leven wil delen. Ik zie jou als de vader van mijn kinderen.
Weet dat ik je graag zie en je nooit meer kwijt wil. Onthoud dat op elk moment van de dag. Onthoud dat wanneer je zo kwaad op me bent dat je me niet meer vergeven kan, onthoud dat wanneer ik kwaad ben op jou. Onthoud dat wanneer je het moeilijk hebt. Onthoud dat als je alleen bent, of wanneer ik niet bij jou ben. Onthoud dat wanneer onze relatie op breken staat en niets er nog aan te redden valt. Onthoud dat wanneer ik er niet meer ben. Onthoud dat voor altijd!
09-11-2017 om 00:00
geschreven door Kelly
|
