|
Ik heb een lief, iemand waar ik stapelzot van loop. Hij is perfect, in mijn ogen althans. Ik ben een blank meisje van 18 jaar, mijn lief is een jongen die geadopteerd is uit Haïti. Hij is één jaar jonger. Ik leerde hem kennen door een vriendin van mij. Het was op schuimparty in augustus, een jaar geleden. Op het eerste gezicht was hij niets voor mij.. ik kon hem niet af en hij mij niet..
03 november 2016, ik zag hem weer, we waren samen in de bowling. Daar is het ook allemaal begonnen. We daagden elkaar constant uit, wat begon met plagen ging al snel verder in geflirt.
Na de bowling heb ik niets meer van hem gehoord.
Tot op 14 november 2016, hij stuurde me op Facebook. Sinds die dag hebben we geen enkele dag overgeslagen met sturen.
26 november 2016, onze eerste afspraak na de bowling op de kermis. Het was zo mooi allemaal.
Langzaamaan begonnen de gevoelens te groeien en de wil om hem terug te zien kwam ook steeds meer op.
Toch moest dit even wachten want de examens waren van start gegaan en afspreken zat er dus niet echt in.
Toch zal ik me de examenperiode van kerst van het het schooljaar 2016-2017 niet snel vergeten. Ik kreeg er namelijk het mooiste nieuws dat ik ooit kon verwachten. De gevoelens werden bekend gemaakt via Facebook. Sinds 30 november 2016 waren we een koppel, wat enkel voor ons bekend was.. Niemand anders wist ervan. Ik had voor het eerst een lief. Ik geloofde het zelf bijna niet
De volgende dagen waren zo moeilijk, mijn concentratie was volledig weg en ik leefde enkel nog in dromen.
Na de examens hebben we meteen afgesproken. Een afspraakje in de cinema..
Ik herinner het me nog goed, exact 7 maand en 23 dagen geleden kuste hij mij, op de achterste rij in de cinema. Het was mijn eerste kus en hij was zalig. Sindsdien begon voor mij het mooiste sprookje dat ik me toen kon inbeelden.
Ik werd al snel terug uit mijn droom gehaald, toen mijn beide ouders en zelfs mijn broer mijn relatie afkeurde. Ze wouden hem niet leren kennen. Hoe verder hij van hen wegbleef, hoe beter... en dat allemaal om de huidskleur. Mijn wereld stortte volledig in.. Ik herinner me nog, hoe vaak ik in mijn kamer zat met tranende ogen. Het was een helse periode. De sfeer thuis was zo drastisch dat ik zelf weg wou. Verwijten werden gemaakt en harde woorden werden over de lippen gehaald, langs beide kanten. Het was HELS.
Mijn lief zelf zocht er niets achter, maar ik weet dat hij heel goed besefte wat er precies aan de hand was.
Uiteindelijk beterde de situatie.. mijn ouders zwegen en bleven gewoon uit de buurt. Ik leerde de mama kennen van mijn lief en kreeg een warm gevoel bij haar. Ze was zo lief voor mij, ik voelde me schuldig dat ik die warmte niet kon geven aan mijn lief. De warmte die mijn ouders zouden moeten geven...
De maanden gingen voorbij met de liefste berichtjes en natuurlijk ook de discussies die elk koppel wel heeft. Na vijf maand besloten we ook om een stap verder te zetten. Onze liefde was zo sterk..
Tot op een half jaar ging het perfect. Voor mij ging het zelf verder ook nog perfect, maar dat was niet langs beide kanten zo..
Vlak voor we 7 maand samen waren, ging het slecht, heel slecht zelfs... Er kwam steeds meer afstand tussen ons, ik kwam dingen te weten over vape.. Maar ondanks dit bleef onze liefde voor elkaar hetzelfde..
We spraken het uit en onze relatie ging gewoon verder, maar het was niet hetzelfde.. de afstand die er gekomen was, had onze relatie beschadigd...
Een tweetal weken geleden stond onze relatie op breken, niet omdat er iets gebeurd was maar twijfels kwamen in het spel. Ik merkte op dat dingen niet meer hetzelfde waren, maar mijn liefde was sterk genoeg om de relatie te behouden. Langs zijn kant waren meer twijfels, harde twijfels die het einde konden betekenen.. Hij gaf zichzelf een week de tijd, een week om te beslissen of hij verder wou of niet..
Na die dag ging ik met een bang hart naar hem toe, ik wou hem zien, hem overtuigen om toch voor onze relatie te gaan..
Een grote last viel van mijn schouders toen ik hoorde dat hij het dom vond om me te laten gaan, op dat moment kon niets me gelukkiger maken dan dat. Ik voelde me zo opgelucht, zo blij, het is onbeschrijfelijk. Die dag was gewoon perfect.
Toen ik 's avonds wegging wist ik één ding, het is geen afscheid, het is een nieuw begin.
Was dat maar waar, een nieuw begin... ik schrijf vandaag dit hele bericht omdat ik gebroken ben, gebroken van verdriet... ik heb al zo veel tranen gelaten, maar nog nooit zoveel als nu.. ik kan zelfs geen traan meer laten.. ik voel me leeg, uitgeput en volledig gebroken...
Vandaag stuurde ik niets vermoedend zoals altijd een berichtje, ik merkte de twijfel meteen op nadat hij geantwoord had, maar om zeker te zijn stuurde ik nog een bericht en weer merkte ik die twijfel.. Ik besloot om erachter te vragen en het antwoord dat ik kreeg was eerlijk maar zo hard... De twijfels van een tweetal weken geleden waren gewoon niet weg, ze zijn zelfs nooit weggeweest... HARD
Toen ik dat hoorde, kreeg ik een klap in mijn gezicht, ik geloofde in iets nieuws, in een verbetering maar het was allemaal een leugen die ik voor mezelf verzonnen had en hij voor hem. Hij was helemaal niet gestopt met twijfelen, hij was gestopt met denken over zijn twijfels.
Ik zit met zoveel vragen, zoveel gedachtes, en ik weet er gewoon geen antwoord op..
Ik word zot van mijn eigen denken, zoveel scenario's doorkruisen mijn gedachten en maar één is waar ik op hoop.. dat alles goed komt en nu wel voor echt.
12-08-2017 om 00:00
geschreven door Kelly
|
