Dag 37: Limoges-Flavignac: 29km

Na een wat woelige nacht met vage dromen ging de wekker al om 6.45. Ik zou om 8.30 buitengezwierd worden en moest mijn zak nog maken, ontbijten en deelnemen aan de mis (dit was wel vrijwillig). Tegen 7u was ik dan klaar om mijn nest te verlaten en mijn zak in te laden. Het volgende was de mis van 7.30. Deze keer moest ik niet enkel volgen, maar kreeg ook de verantwoordelijkheid om helemaal alleen een paar zinnen op te noemen. Ik haalde mijn beste Frans naar boven en legde dit mondeling examen vlekkeloos af. Tenslotte kon ik ontbijten en me klaarmaken voor het vertrek. Tegen 8.30 was ik dan effectief buiten. Nog rap even passeren langs de Carrefour en het stappen kon echt beginnen. Vandaag was het ook geen heel speciale dag. Veel macadam of groene berm en af en toe een bospad. Limoges is tenslotte een grote stad met vele voorsteden. Ik hield me tijdens het wandelen wat bezig met het te proberen herinneren van alle slaapplekken en leuke ontmoetingen. Zo vloog de dag snel voorbij want na 36 dagen had ik al heel wat meegemaakt. Hetgeen wat me wel opviel tijdens het wandelen waren de uitgestrekte felgroene landschappen met duizenden gele “pisbloemen”. In Aixe-sur-Vienne haalde ik een stempel voor in het stempelboeke en in Saint-Martin-le-Vieux at ik mijn chocoladebroodjes op. Uiteindelijk kwam ik dan om 15u aan in Flavignac waar ik bij het gemeentehuis de sleutel haalde van de herberg. Zakken neerploffen, silkliner en slaapzak pakken en bij het bommatje om de hoek, die ik eerder ontmoet had,een paar kleine scheurtjes repareren. Tegen 15.30 nam ik dan mijn spullen om de zwaarste uitdaging van de hele tocht aan te gaan. Lekker zonnebaden en zwemmen in het meer van Flavignac. Zwemmen mocht helaas niet, en de regels breken ging niet want er was een opzichter. Wel jammer. Het was 22 graden, het water voelde zalig en had er echt zin in. Het is dus toch niet altijd mogelijk om je zin te krijgen (had echter geen zin in problemen). Ik genoot dan maar van het lekker zonnebaden. Zo kon ik eindelijk eens proberen die ingebrande T-shirt, short en sokken weg te werken, maar tevergeefs. De zon van de afgelopen dagen had al fameus zijn werk gedaan. Het deed mijn voeten ook enorm deugd om eens om door het gras en zand te wandelen. Geen schoen of sok dat ze verstikken. Een natuurlijke scrubbeurt. Heerlijk. Tegen 17.30 wandelde ik nog wat rond het meer en vanaf het te fris begon te worden, keerde ik terug naar de herberg om wat op te warmen, te douchen en te eten. Als voorgerecht een klein blik ravioli en als hoofdgerecht strikjespasta bolognese. Mmm, helemaal terug opgewarmd en ruim voldoende gegeten. Het zonnetje scheen nog dus besloot ik toch mijn gezond dessertje bij zonsondergang aan het meer op te eten. Een prachtig moment. Een zachte zon, bijna geen rimpeling op het water door de afwezigheid van de wind en de vogeltjes die rustig zaten te fluiten. De beweegloosheid van het water werd af en toe verstoord door de kleine muggen die over het water sprongen waardoor het bijna leek dat het begon te regenen. Dan plots… een grote plons… ik kijk naar de kringen in het water en zie een vis opspringen uit het water. Ik had nog nooit zoveel vissen zien opspringen in anderhalf uur als nu. Als ik een euro kreeg voor elke vis dat ik zag opspringen had ik zeker drie euro. Dat komt natuurlijk omdat ik niet dagelijks langs vijvers vissen lig te spotten. Dus alles meer als één is sowieso een record. Ondertussen pelde ik met uitmuntende perfectie mijn clementine. Ik nam de tijd om elk pelletje eraf te halen en beschouwde het zelfs op een bepaald moment als een kunst. Smaken deed het zeker ook. Tegen 20.30 begon het dan donker te worden en moest ik dringend naar de wc. Eenmaal binnen kon ik eindelijk ontspannen en dronk ik nog een infusion voor het slapengaan. Tegen 22u legde ik dan allemaal propere lakens op bed en kon als een gelukkig mens na deze bijna perfecte avond gaan slapen.

Dag 38: Flavignac-Chantecor: 31km

Pff, wat een woelige nacht. Niet goed geslapen. Om 7.30 hoorde ik het slot opengaan en iemand binnenkomen. Die zag dan dat ik er nog was en vertrok dan snel terug naar buiten. Een klein ontbijtje tegen 8u en was om 9u al de baan op. Het begin was niet zo aangenaam. Veel macadam en regen. Dat goede weer van gisteren was ver te zoeken. Daar kon nu eenmaal niets aan veranderd worden dus moest ik de regen maar trotseren er dan een man naar mij. Het was iemand van de winkel die continu de promoties door de microfoon aan het meedelen was. Een korte babbel en hij kon terug aan het werk. Toen ik mijn zak op mijn rug smeet hoorde ik ineens door de luidsprekers: “ “ Au revoir et bon courage aux le chemin de Saint Jacques! Go go go”. Die luide aanmoediging die door gans de winkel weergalmde deed heel wat hoofden draaien en ik kon met goede moed het volgende stuk inzetten. Wederom een weg die leefde. De regen was niet tof maar creëerde wel leuke bemodderde wandelpaden. Beetje smerig kwam ik dan aan in Firbeix. In het plaatselijk café even opwarmen met een warme chocomelk en de krachten wat bijvullen met chocoladebroodjes. De laatste 10km waren ook weer heel speels. De regen stoorde enkel op het laatste stuk van La Coquille tot in Chantecor. Ik kwam tegen 16.30 aan in de B&B die ons mama had vastgelegd. Een warme douche en even rusten op bed deden veel deugd na deze natte dag. Tegen 19.30 kon ik dan naar de eetkamer gaan om samen met de andere gasten iets te eten. Uiteindelijk waren ze er dan om 20u en konden we effectief beginnen eten. Pâte, lasagne, appelcrumble, brood en wijn in overvloed. Ik doneerde samen met een koppel uit Greboble. Zij had de camino francés al bewandeld in 2 stukken en hij leek verschrikkelijk hard op Johnny Depp. Maar echt niet normaal, ik geloofde mijn ogen bijna niet. Alleen zijn accent was enorm verschillend. Na een leuke babbel en gezellige avond keerde ik terug naar mijn kamer. Nog niet om te slapen deze keer, maar in afwachting van hoog bezoek. De ideale moment om een back-up te maken van de foto's, blog te schrijven,... Uiteindelijk kwam het hoog bezoek dan na 00.00 aan. Wat dus wil zeggen de volgende dag. Spannend hé. Oké het is goed, ik zeg het nu. Het waren… haha toch niet. Kijk maar bij de volgende dag.

Dag 39: Chantecor-Thiviers: 20km

Om 00.45 kwam … ons mama en jo aan in de B&B. Ik moest hen wel even de weg wijzen want in den donkere was het niet zo makkelijk te vinden. Een korte inspectie van de kamer, wat knuffels van de mami en een korte samenvatting van de afgelopen dagen voor we ons bed konden inkruipen. Snurk snurk snurk, en de dag kon om 7.45 echt beginnen. Een gigantisch uitgebreide ontbijttafel en afscheid nemen van onze Grenobelse vrienden, Grégoire en Frédérique, en van onze Jo stonden het eerst op het programma. Die ging eerst een paar dagen naar zoon Lennard in de Montluçon. Ik kon dan tegen 9u samen met ons mama de rugzak inladen en vertrekken richting de Carrefour, 2km verder. Een lunchpakket inkopen voor de middag en hop terug de vertrekken. Nog geen 5 minuten later stopten we een tweede keer. Een lauwe koffie en kokendhete thee in een vuil cafeke. Maar als iemand, ik noem geen namen, vergeet om naar de wc te gaan, dan moet je wel ergens stoppen. Op deze manier zou het nog lang duren voor we aankwamen (twee kilometer op een uur). Tegen 10.45 konden we dan echt vertrekken. Eenmaal uit La Coquille was het prachtig om te stappen en ging het beter vooruit als de eerste twee kilometer. De zon begon wat tussen de wolken te pieren en de uitzichten waren prachtig. Tot in Pont Fermier was het een bospad dat ons beide heel hard aan de Ardennen deed denken. Zelf de korte regenbui deed ons niet stoppen. Op een boomstronk langs de weg namen we een eerste echte pauze om wat brood en kaas te verorberen. Vanaf dan was het nog vrij veel macadam en dat begon ons mama te voelen. Zo stopten we 4km verder terug om wat te rusten in het gras en de voeten te luchten. Vanaf het dan terug begon te druppelen, zetten we onszelf op de voeten voor de laatste trek richting Thiviers. Onderweg hiernaartoe kwamen we dan de eerste echte pelgrims onderweg tegen. Grappig wel. 38 dagen alleen en niemand onderweg tegenkomen en dan de eerste dag dat ik niet alleen stap kom ik andere pelgrims tegen. Het waren 2 nichten van 65+ die vanuit Limoges met een karretje richting Compostella vertrokken. Elk duo hield zijn eigen tempo aan en we gingen ze dus rustig voorbij. Het was namelijk ook niet altijd even evident met een karretje. Een paar kilometer voor Thiviers zagen we een gigantisch zwarte wolk naderen. Regenjas aan en goed ingepakt waren we klaar om ondergeregend te worden. Zo hard als de laatste 20 minuten had het nog niet gegoten deze reis, maar we waren er bijna dus beten even door en kwamen dan om 15u aan in de chambre d'hôte. We konden onze jas ophangen en een warme douche nemen. Dit gaf ons de energie om eens rond te wandelen in het stadje en op zoek te gaan naar een avondmaal. Al gauw bleek dit dorp een verschrikkelijke horecareputatie te hebben. 2,5u rondzoeken en een warmechocomelk later hadden we nog steeds niets gevonden en keerden we hongerig terug naar de chambre d'hôte. Jos, de Nederlandse uitbater, stelde dan voor om iets klaar te maken en waren hier dan ook ontzettend blij mee. Anders had het een beetje brood en kaas geweest als avondmaal. Met een heerlijke paella met een stukje vis en een puddingkje als dessert voelden we ons helemaal warm en bijna opgeladen. Zelfs in tijden van nood komt op de camino de hulp vanuit onverwachte hoek. Gisteren, tijdens het bellen, was het echter niet mogelijk om iets te eten of te koken en ineens stond er een lekker bord voor onze neus. Na het avondeten voelden ons mama en ik dat de regen en het zoeken naar eten ons hadden vermoeid en kropen dus tegen 20u al onder de dekens. Ons mama viel na wat klungelen met het stopcontact bijna meteen in slaap en ik volbracht mijn avondritueel. Tegen 21.30 was het dan voor mij tijd om deze dag van primeurs (verder even samengevat) slaapwel te zeggen. Een leuke dag van bijpraten, andere ritmes en beleven op een andere manier.

Primeurs van de dag:

• Niet alleen stappen,

• Eerste pelgrims onderweg tegenkomen,

• De ergste regenbui tot nu toe,

• Enorm lang zoeken naar eten,

• Eerste keer echte vis op de camino.

Dag 40: Thiviers-Sorges: 19km

Een kort maar rustig nachtje. Dankzij de spanning van temptation island kon ik het niet laten om niet 1, niet 2, maar 3 afleveringen te zien. Tegen 8.15 kon ik samen met ons mama lekker ontbijten. Erna even langs de winkel en de bakker waar we de nichten weer tegenkwamen. Een korte babbel over het weer en we gingen elke onze gang. Het weer was goed (af en toe buitje) en de wandelpaden prachtig (weinig macadam). Omdat we genoeg tijd hadden konden we vaak pauzeren. Koekje hier, een brood met kaasje daar. Een fruitje hier, een broodje met worst daar. Het is hier blijkbaar ook de regio van de ganzenlever, dus verschoten we er niet van dat we een ganzenfabriek tegen kwamen. Ik had al veel stinkende dingen geroken, maar dit stond toch mee bovenaan het lijstje. Het was als een kamptoilet of HUDO (hou u darmen open) dat 2 weken in de blakke zon stond. Echt vreselijk! In Négrondes namen we dan een lange pauze om de komende dagen eens uit te dokteren. Een cola en lauwe chocomelk hielpen daarbij. De humor van de caféuitbater liet van zich afweten, maar wij hielden de sfeer erin. Tegen 15.30 kwamen we dan aan in Sores waar we ons konden installeren in de gite van Michel. Een klein aperitiefje in het hotel wat verderop. Alle, geen klein maar een groot pintje. Ondertussen werd ik op de hoogte gehouden door de broer hoe het zat met de Ronde van Vlaanderen. Zo kon ik hem toch een beetje volgen. Tegen 17.30 keerde we terug naar de gite en waren we niet meer alleen. De 2 nichten waren er ook en een derde Nederlandse pelgrim. Wat bijpraten en tegen 19u konden we dan aan een calorierijke maaltijd beginnen. Eerst een frisse salade als voorgerecht, maar dan begon het. Pâte chinoise als hoofdgerecht. Patatten, mais en gehakt met een cremesaus, maar als dessert … een fruittaartje. Niet gewoon fruittaart met een super gesuikerde caramelsaus. Helemaal voldaan hielpen de vrouwen met de afwas en scheef ik mijn blog rustig bij. Tandjes poetsen en tegen 22u bed in. Leuk om anderen tegen te komen en eens niet alleen te stappen, maar ik merk wel dat het schrijven van de blog iets moeizamer gaat omdat je in de dag minder oplet. Een heel andere beleving van de camino, maar wel aangenaam.

Dag 41: Sorges-Périgueux: 23km

Ditmaal had ik geen wekker gezet en werd ik tegen 6.45 wakker gemaakt door het gerommel in de kamer. De 2 nichten wilden al om 7u ontbijten en dit was voor de rest geen probleem. Ik sprong uit het stapelbed en was meteen klaarwakker. Het trage ontbijt met geroosterd brood en confituur sloegen een beetje tegen omdat ik het ondertussen toch gewoon was goed en veel te ontbijten. We hadden nog wat eten in de rugzak dus lieten het niet aan ons hart komen. Tegen 8.15 konden we dan vertrekken richting Périgueux. Het was niet warm maar de zon scheen en er was geen wolkje aan de hemel. Het beloofde een prachtige dag te worden. De eerst 17km waren prachtig. Leuke bospaden, geen macadam, lopend tussen de oude muurtjes en het werd alleen maar warmer. Iets voor La Croix du Rat was er een heel speciaal bungalowdomein met allemaal tentbungalows. Nergens een receptie te bespeuren en ergens stond een kleine plakkaat waarop geschreven was: “Welkom aan de wandelaars”. Onderweg waren er ook 2 prachtige kastelen te bewonderen. We kwamen nergens een dorpje tegen waardoor we dus in de bossen in het zonnetje wat pauzes konden nemen. Zo kwamen we telkens Dirk, de Nederlander, tegen. Telkens even korte babbel en dan stapten wij door. Een zalige 17km. De volgende 6km waren niet zo ideaal en ook wat zwaar voor de mama. Een lange saaie macadam naar boven en dan 4km dalen via de macadam tot in Périgueux. Energiek was ze nog, maar de voeten voelden zwaar. Toch waren we al om 14.30 aangekomen en besloten we even uit de felle zon te gaan zitten en een goede pint te drinken. Een rarara, wie kwam daar aan, Dirk. Die zette zich er vrolijk bij en tegen 15u vertrokken we dan samen naar de pelgrimsherberg. Even later waren we er dan, maar voelden al van het begin dat de warmte van onthaal ver te zoeken was. Nog wat administratieve problemen met het stempelboekje van ons mama, maar na veel vijven en zessen konden we ons toch wat opfrissen. Vervolgens bezochten we de stad. In de kathedraal kregen we een gratis uitgebreide informatietour en wisten we weer meteen heel wat meer over deze prachtige byzantijnsachtige kerk. Nog een korte aperitief in het café hiervlakbij en wie kwamen we dan weer tegen: Dirk. Wederom dronken we dan met 3 iets en gingen we samen naar de winkel omdat we samen zouden koken en eten. Teruggekomen in het appartement merkten we da de 2 dames waren aangekomen maar die zouden buiten iets gaan eten. Wij begonnen aan het prepareren van een gigantische salade met sla (logisch), paprika, avocado, radijsjes en een zelf geprepareerde vinaigrette. Heerlijk was dat. Een goede aanvulling op de zware lasagnes uit een pak. Tijdens de afwas kwamen Elisabeth en Marievonne terug en dronken we gezellig samen een tas tisane. Dirk, mama en ik, dekten en versierden de tafel al voor morgen en tegen 21.30 lag iedereen in de eigen kamer om te gaan slapen. Ik schreef nog wat in de blog, terwijl ons mama al goed zat te knorren. Uiteindelijk kon ik dan toch tegen 23u gaan slapen.

Dag 42: Périgueux-Saint-Astier: 24km

Vannacht had ik weer heerlijk geslapen. Alleen voelde ik me zo stijf. Ik voelde me dan ook super oud. Misschien kwam dat ook omdat HET MIJN VERJAARDAG WAS, JOEPIE. Oké nee, om 6.30 stond ik helemaal niet stijf en oud op en maakte me klaar voor het ontbijt. Een prachtig versierde tafel. Twee kaarsjes in het brood en zelfs slingers! Dit laatste was een creatie van Dirk met wc-papier, maar het was meer wat ik me ooit kon wensen op deze dag. Met z’n vijven begonnen we dan rustig te ontbijten en tegen 8.20 namen we afscheid van de dames en vertrokken mama, Dirk en ik richting Saint-Astier. Het tempo bij ons mama zat er van in het begin stevig in en al gauw lieten we Dirk achter ons. De eerste 7 kilometer waren niet zo interessant. We moesten de grote stad uit, dus dat betekende veel bebouwde kom. Hierna volgende een paar opeenvolgende klimmetjes en afdalingen. Er waren soms stukken bij waarvan we dachten dat de twee dames met het karretje het moeilijk zouden hebben. Schuine boswegen met veel keien en bladeren zouden een probleem kunnen vormen voor hen, maar ik vond het geweldig. Halverwege namen we een lange pauze van 45 minuten waar we een hert zagen vlak voor Dirk ons kwam vergezellen. We wandelden wederom een stuk samen en na een aantal kilometer waren we weer een stukje voor. In het stralende zonnetje namen we nog een korte pauze juist buiten Gravelle. Hierna begon ons mama te merken dat ze snel begonnen was en temporiseerden we wat. Ik moet zeggen dat ze het goed volhoud. Trotse zoon. De ene al wat afgematter als de andere kwamen we aan in Saint-Astier waar we in de verte een toerist zagen zwaaien. We wuifden vrolijk terug en al gauw merkten we dat dit Jo was. We wisten dit natuurlijk wel want hadden met hem afgesproken. Even op café voor een babbel bij een goede eerste (twee) verjaardagspint(en). Plots was Dirk er weer bij en gingen we allemaal samen met de auto naar de supermarkt voor een lunchpakket voor morgen en zeiden we Dirk gedag. Misschien dat we hem morgen weer zouden zien want hij zou morgen ook in Mussidan blijven slapen, maar ging vandaag nog 2 km verder stappen. Wij vertrokken dan met de auto richting de Chambre D'hôtes van Claudette Delugin (de enige plek die aangeraden werd in alle stapgidsen die ik heb gebruikt of zal gebruiken). Even installeren en organiseren en we vertrokken met de auto terug richting het stadje. Ik vond het als pelgrim niet helemaal kosjer, maar het was mijn verjaardag en het was niet dat ik vooruitgang boekte met de auto. Even wat rondkuieren in de kerk en een aperitief drinken. Tegen 19u kwamen we dan terug aan bij Claudette. Zij was ondertussen aan het koken geweest, en hoe... (ze werd niet voor niets aangeraden). Om 19.30 konden we het in levende lijve ondervinden. Van aperitief tot dessert was alles zelf gemaakt, gekweekt en geprepareerd. Eerst een volle soep met groenten van eigen kweek en gepocheerde eieren, vervolgens een zelfgemaakte paté van eend, dan zelfgekweekte groene kool en zelfgedraaide worsten (die echt overheerlijk waren). Erna volgde een kleine kaastafel met witloofsalade en als afsluiter een kokosflantaart met de gebruikelijke kaarsjes. Wat een heerlijk feestmenu. Mijn maag, net zoals die van mama en Jo waren volledig rond gegeten en konden dan tegen 21.30 naar de kamer. Rustig wat bloggen en dergelijke en tegen 23u kon ik dan gaan slapen. Een unieke ervaring verjaren op de camino. Ik heb er enorm van genoten en vond het enorm tof om dit met mijn ouders te kunnen delen.

Dag 43: Saint-Astier-Mussidan: 28km

Na een heerlijke maar gigantisch warme nacht kon ik om 7u opstaan om iets later aan de ontbijttafel aan te schuiven. Het was weer fantastisch! Alles zelfgemaakt en speciaal een cakeje dat we konden meenemen. Met pijn in het hart namen we afscheid van Claudette en konden we om 8u de tocht naar Mussidan inzetten. Geen regen, geen wind en geen zon zorgden voor een magische ochtend. Wel een gigantische mist die de stralen van de zon blokkeerden en die de kerktoren sprookjesachtig boven de stad liet rijzen. Een leuke helling tot aan Château Puy Ferrat en daar zagen we in de verte een andere pelgrim wandelen, hoogstwaarschijnlijk Dirk. Een prachtige eerste 10km, leuke bospaden tussen de loofbossen die leefden. Af en toe zagen we Dirk in de verte wandelen, tot op een bepaald moment. Hij wist niet goed naar links of rechts te gaan, maar met mijn oriëntatieskills die ik geleerd heb bij de scouts konden we allemaal samen de juiste weg inslaan (rechts). Bij een klein stroompje met een mooi gemetst muurtje konden we gezellig voor de eerste keer wat kaas, worst en brood eten. Dan volgde de volgende 10km. Een mooie brede halfverharde weg tussen de dennenbossen. Bij het jagershutje onderweg stopten we even zodat we alle 4 terug samen waren. Doordat we samen waren en eigenlijk niet meer zo goed opletten, raakten we van de route (althans dat dachten we toch). Zo moesten we wel door Douzillac waar we de markering terug vonden. In het café tegenover de speciale, maar mooie, kerk namen we een tweede pauze voor een koffie/cola en taart. Zo konden we even onze voeten laten rusten. Eenmaal de wind begon op te zetten werd het plots heel fris en besloten we verder te stappen. De laatste 8km waarbij Jo zich volledig liet gaan als vuilnisman. Dan een pittige klim die gevolgd werd door een lange mooie weg. Wederom een halfverharde brede weg met loof en naaldbomen aan weerszijden. Met de felle zon in het gezicht en het verkoelende windje was het heerlijk te stappen. Vlak voor het betreden van de bebouwde kom hielden we op een mooie picknickplek een inzetten tot in Mussidan. We volgden het kiezelfietspad langs het water en kwamen uiteindelijk tegen 16u aan. Op zoek naar een gezellig café was onze eerste taak, maar tevergeefs. Er was enkel een klein kroegje op de hoek van de 2 hoofdstraten. Dirk trakteerde en we namen afscheid tot de volgende dag. We sliepen namelijk op andere plekken. Wij drieën gingen dan nog even langs de rare communistische winkel naast het café en zochten een restaurant voor vanavond. In tegenstelling tot in Thiviers, hadden we dit heel snel gevonden. Om 18u konden we dan binnen bij onze B&B. Bij de hypnotherapeute namen we een goede douche en maakte we ons klaar voor het avondmaal. In het restaurant over het water kregen we een grote eetsoep, quiche, worst, patatjes, rosbief, ratatouille en een dessert naar eigen keuze (île flottant en chocomousse) voor een spotprijs van €13. Helemaal voldaan, want we kregen zelfs niet alles op, keerden we terug naar de hypnotherapeute om ons bedje op te zoeken. We waren allemaal blij te kunnen gaan slapen. Ik schreef nog wel eerst in mijn blog en skypte met het thuisfront vooraleer ik in bed kroop. Helemaal doodop op viel ik tegen 22.30 als een blok in slaap. Opladen voor de laatste dag waarbij ik niet meer alleen stap met bekende gezichten. Het zal terug wennen zijn binnenkort.

Dag 44: Mussidan-Saint-Foy-la-Grande: 34km

En niet zo denderende nacht door de nachtelijke slaapgeluiden van mama en Jo. Ik heb het over snurken en raar ademen. Ik was om 6.45 wel klaarwakker dus konden we samen om 7u gaan ontbijten. We wilden namelijk vroeg vertrekken want hadden een lange etappe voor de boeg. De eerste 3 uren waren koud maar gingen fantastisch. Vlak buiten het dorp kwamen we Dirk weer tegen. Op de bergop lieten we hem enkele meters achter ons maar 3u later op onze eerste was hij slechts 10 minuten achter. Hij stapt enorm goed. Ik verschiet ervan. Mits wij al even zaten, lieten we Dirk zitten en vertrokken wij al naar de volgende rustpauze. 11km langs de macadam. Niet recht op recht maar langs open velden en bossen met heel veel afwisseling. Het was wel de eerste keer dat het opviel dat de natuur zo hard begon te veranderen. Door de harde regen van vorige week en de stralende zon de voorbije dagen en vandaag had de natuur een enorme groeishot gekregen. Enorme kleurschakeringen in het groen sprongen in het oog. Varens die begonnen te groeien langs de kant van de weg en loofbomen die van blaadjes wisselden. Op een paar dagen tijd was de natuur enorm veranderd. Prachtig om dit mee te maken. Aan de vijver ten noordoosten van Monfaucon namen we een tweede pauze, geen cafetaria open van de camping dus gewoon ontspannen aan het meer. Jo deed een dutje, mama deed haar schoen uit en ik genoot van het lekkere stokbrood en worst. Niet veel later kwam Dirk weer aan. Vanaf daar was het nog 13km en was het 13u. Met zijn vieren begonnen we eraan. Iedereen liep om toer eens vooraan of achteraan maar bij de grote helling werden we opgesplitst in 3 groepjes. Jo en Dirk apart, maar ik bleef bij ons mama om ze wat mentale steun te geven. Eenmaal boven begonnen de voeten van ons mama teveel zeer te doen en schakelde ze over naar de immer elegante look: sokken in sandalen. Het hielp in ieder geval en zo konden we dan toch de laatste 6km inzetten. Nog een pittige maar prachtige afdaling en voor we het wisten waren we rond 16u in Sainte-Foy-la-Grande aangekomen, waar we een leuke babbel hadden met een Amerikaanse lieve oma van 87 jaar.  In het stadje hadden we een aantal taken te volbrengen.

• Taak 1: stempel halen in het gemeentehuis.

• Taak 2: een verdient pintje drinken op een gezellig terrasje in de zon

• Taak 3: inkopen doen voor morgen

• Taak 4: treintickets kopen voor de ouders. Zij zouden morgen vertrekken. Het zal raar zijn.

• Taak 5: naar de B&B gaan en ons installeren. Hier had ik touche van een geweldig oud vrouwtje. Ze was enorm in de ban van me en het leek alsof mama en jo niet meer bestonden. Echt heel schattig hoe ze bezig was.

• Taak 6: pizza en moelleux geen eten bij de pizzeria. Een super toffe bediening, lekker pizza's en een gezellige sfeer. Een geweldig laatste avondmaal met de ouders. Ik zal het toch wat missen.

• Taak 7: het avondritueel volbrengen en gaan slapen tegen 23u.

06-04-2017 om 22:41 geschreven door Jens Willemse