Dag 37: Limoges-Flavignac: 29km

Na een wat woelige nacht met vage dromen ging de wekker al om 6.45. Ik zou om 8.30 buitengezwierd worden en moest mijn zak nog maken, ontbijten en deelnemen aan de mis (dit was wel vrijwillig). Tegen 7u was ik dan klaar om mijn nest te verlaten en mijn zak in te laden. Het volgende was de mis van 7.30. Deze keer moest ik niet enkel volgen, maar kreeg ook de verantwoordelijkheid om helemaal alleen een paar zinnen op te noemen. Ik haalde mijn beste Frans naar boven en legde dit mondeling examen vlekkeloos af. Tenslotte kon ik ontbijten en me klaarmaken voor het vertrek. Tegen 8.30 was ik dan effectief buiten. Nog rap even passeren langs de Carrefour en het stappen kon echt beginnen. Vandaag was het ook geen heel speciale dag. Veel macadam of groene berm en af en toe een bospad. Limoges is tenslotte een grote stad met vele voorsteden. Ik hield me tijdens het wandelen wat bezig met het te proberen herinneren van alle slaapplekken en leuke ontmoetingen. Zo vloog de dag snel voorbij want na 36 dagen had ik al heel wat meegemaakt. Hetgeen wat me wel opviel tijdens het wandelen waren de uitgestrekte felgroene landschappen met duizenden gele “pisbloemen”. In Aixe-sur-Vienne haalde ik een stempel voor in het stempelboeke en in Saint-Martin-le-Vieux at ik mijn chocoladebroodjes op. Uiteindelijk kwam ik dan om 15u aan in Flavignac waar ik bij het gemeentehuis de sleutel haalde van de herberg. Zakken neerploffen, silkliner en slaapzak pakken en bij het bommatje om de hoek, die ik eerder ontmoet had,een paar kleine scheurtjes repareren. Tegen 15.30 nam ik dan mijn spullen om de zwaarste uitdaging van de hele tocht aan te gaan. Lekker zonnebaden en zwemmen in het meer van Flavignac. Zwemmen mocht helaas niet, en de regels breken ging niet want er was een opzichter. Wel jammer. Het was 22 graden, het water voelde zalig en had er echt zin in. Het is dus toch niet altijd mogelijk om je zin te krijgen (had echter geen zin in problemen). Ik genoot dan maar van het lekker zonnebaden. Zo kon ik eindelijk eens proberen die ingebrande T-shirt, short en sokken weg te werken, maar tevergeefs. De zon van de afgelopen dagen had al fameus zijn werk gedaan. Het deed mijn voeten ook enorm deugd om eens om door het gras en zand te wandelen. Geen schoen of sok dat ze verstikken. Een natuurlijke scrubbeurt. Heerlijk. Tegen 17.30 wandelde ik nog wat rond het meer en vanaf het te fris begon te worden, keerde ik terug naar de herberg om wat op te warmen, te douchen en te eten. Als voorgerecht een klein blik ravioli en als hoofdgerecht strikjespasta bolognese. Mmm, helemaal terug opgewarmd en ruim voldoende gegeten. Het zonnetje scheen nog dus besloot ik toch mijn gezond dessertje bij zonsondergang aan het meer op te eten. Een prachtig moment. Een zachte zon, bijna geen rimpeling op het water door de afwezigheid van de wind en de vogeltjes die rustig zaten te fluiten. De beweegloosheid van het water werd af en toe verstoord door de kleine muggen die over het water sprongen waardoor het bijna leek dat het begon te regenen. Dan plots… een grote plons… ik kijk naar de kringen in het water en zie een vis opspringen uit het water. Ik had nog nooit zoveel vissen zien opspringen in anderhalf uur als nu. Als ik een euro kreeg voor elke vis dat ik zag opspringen had ik zeker drie euro. Dat komt natuurlijk omdat ik niet dagelijks langs vijvers vissen lig te spotten. Dus alles meer als één is sowieso een record. Ondertussen pelde ik met uitmuntende perfectie mijn clementine. Ik nam de tijd om elk pelletje eraf te halen en beschouwde het zelfs op een bepaald moment als een kunst. Smaken deed het zeker ook. Tegen 20.30 begon het dan donker te worden en moest ik dringend naar de wc. Eenmaal binnen kon ik eindelijk ontspannen en dronk ik nog een infusion voor het slapengaan. Tegen 22u legde ik dan allemaal propere lakens op bed en kon als een gelukkig mens na deze bijna perfecte avond gaan slapen.

Dag 38: Flavignac-Chantecor: 31km

Pff, wat een woelige nacht. Niet goed geslapen. Om 7.30 hoorde ik het slot opengaan en iemand binnenkomen. Die zag dan dat ik er nog was en vertrok dan snel terug naar buiten. Een klein ontbijtje tegen 8u en was om 9u al de baan op. Het begin was niet zo aangenaam. Veel macadam en regen. Dat goede weer van gisteren was ver te zoeken. Daar kon nu eenmaal niets aan veranderd worden dus moest ik de regen maar trotseren er dan een man naar mij. Het was iemand van de winkel die continu de promoties door de microfoon aan het meedelen was. Een korte babbel en hij kon terug aan het werk. Toen ik mijn zak op mijn rug smeet hoorde ik ineens door de luidsprekers: “ “ Au revoir et bon courage aux le chemin de Saint Jacques! Go go go”. Die luide aanmoediging die door gans de winkel weergalmde deed heel wat hoofden draaien en ik kon met goede moed het volgende stuk inzetten. Wederom een weg die leefde. De regen was niet tof maar creëerde wel leuke bemodderde wandelpaden. Beetje smerig kwam ik dan aan in Firbeix. In het plaatselijk café even opwarmen met een warme chocomelk en de krachten wat bijvullen met chocoladebroodjes. De laatste 10km waren ook weer heel speels. De regen stoorde enkel op het laatste stuk van La Coquille tot in Chantecor. Ik kwam tegen 16.30 aan in de B&B die ons mama had vastgelegd. Een warme douche en even rusten op bed deden veel deugd na deze natte dag. Tegen 19.30 kon ik dan naar de eetkamer gaan om samen met de andere gasten iets te eten. Uiteindelijk waren ze er dan om 20u en konden we effectief beginnen eten. Pâte, lasagne, appelcrumble, brood en wijn in overvloed. Ik doneerde samen met een koppel uit Greboble. Zij had de camino francés al bewandeld in 2 stukken en hij leek verschrikkelijk hard op Johnny Depp. Maar echt niet normaal, ik geloofde mijn ogen bijna niet. Alleen zijn accent was enorm verschillend. Na een leuke babbel en gezellige avond keerde ik terug naar mijn kamer. Nog niet om te slapen deze keer, maar in afwachting van hoog bezoek. De ideale moment om een back-up te maken van de foto's, blog te schrijven,... Uiteindelijk kwam het hoog bezoek dan na 00.00 aan. Wat dus wil zeggen de volgende dag. Spannend hé. Oké het is goed, ik zeg het nu. Het waren… haha toch niet. Kijk maar bij de volgende dag.

Dag 39: Chantecor-Thiviers: 20km

Om 00.45 kwam … ons mama en jo aan in de B&B. Ik moest hen wel even de weg wijzen want in den donkere was het niet zo makkelijk te vinden. Een korte inspectie van de kamer, wat knuffels van de mami en een korte samenvatting van de afgelopen dagen voor we ons bed konden inkruipen. Snurk snurk snurk, en de dag kon om 7.45 echt beginnen. Een gigantisch uitgebreide ontbijttafel en afscheid nemen van onze Grenobelse vrienden, Grégoire en Frédérique, en van onze Jo stonden het eerst op het programma. Die ging eerst een paar dagen naar zoon Lennard in de Montluçon. Ik kon dan tegen 9u samen met ons mama de rugzak inladen en vertrekken richting de Carrefour, 2km verder. Een lunchpakket inkopen voor de middag en hop terug de vertrekken. Nog geen 5 minuten later stopten we een tweede keer. Een lauwe koffie en kokendhete thee in een vuil cafeke. Maar als iemand, ik noem geen namen, vergeet om naar de wc te gaan, dan moet je wel ergens stoppen. Op deze manier zou het nog lang duren voor we aankwamen (twee kilometer op een uur). Tegen 10.45 konden we dan echt vertrekken. Eenmaal uit La Coquille was het prachtig om te stappen en ging het beter vooruit als de eerste twee kilometer. De zon begon wat tussen de wolken te pieren en de uitzichten waren prachtig. Tot in Pont Fermier was het een bospad dat ons beide heel hard aan de Ardennen deed denken. Zelf de korte regenbui deed ons niet stoppen. Op een boomstronk langs de weg namen we een eerste echte pauze om wat brood en kaas te verorberen. Vanaf dan was het nog vrij veel macadam en dat begon ons mama te voelen. Zo stopten we 4km verder terug om wat te rusten in het gras en de voeten te luchten. Vanaf het dan terug begon te druppelen, zetten we onszelf op de voeten voor de laatste trek richting Thiviers. Onderweg hiernaartoe kwamen we dan de eerste echte pelgrims onderweg tegen. Grappig wel. 38 dagen alleen en niemand onderweg tegenkomen en dan de eerste dag dat ik niet alleen stap kom ik andere pelgrims tegen. Het waren 2 nichten van 65+ die vanuit Limoges met een karretje richting Compostella vertrokken. Elk duo hield zijn eigen tempo aan en we gingen ze dus rustig voorbij. Het was namelijk ook niet altijd even evident met een karretje. Een paar kilometer voor Thiviers zagen we een gigantisch zwarte wolk naderen. Regenjas aan en goed ingepakt waren we klaar om ondergeregend te worden. Zo hard als de laatste 20 minuten had het nog niet gegoten deze reis, maar we waren er bijna dus beten even door en kwamen dan om 15u aan in de chambre d'hôte. We konden onze jas ophangen en een warme douche nemen. Dit gaf ons de energie om eens rond te wandelen in het stadje en op zoek te gaan naar een avondmaal. Al gauw bleek dit dorp een verschrikkelijke horecareputatie te hebben. 2,5u rondzoeken en een warmechocomelk later hadden we nog steeds niets gevonden en keerden we hongerig terug naar de chambre d'hôte. Jos, de Nederlandse uitbater, stelde dan voor om iets klaar te maken en waren hier dan ook ontzettend blij mee. Anders had het een beetje brood en kaas geweest als avondmaal. Met een heerlijke paella met een stukje vis en een puddingkje als dessert voelden we ons helemaal warm en bijna opgeladen. Zelfs in tijden van nood komt op de camino de hulp vanuit onverwachte hoek. Gisteren, tijdens het bellen, was het echter niet mogelijk om iets te eten of te koken en ineens stond er een lekker bord voor onze neus. Na het avondeten voelden ons mama en ik dat de regen en het zoeken naar eten ons hadden vermoeid en kropen dus tegen 20u al onder de dekens. Ons mama viel na wat klungelen met het stopcontact bijna meteen in slaap en ik volbracht mijn avondritueel. Tegen 21.30 was het dan voor mij tijd om deze dag van primeurs (verder even samengevat) slaapwel te zeggen. Een leuke dag van bijpraten, andere ritmes en beleven op een andere manier.

Primeurs van de dag:

• Niet alleen stappen,

• Eerste pelgrims onderweg tegenkomen,

• De ergste regenbui tot nu toe,

• Enorm lang zoeken naar eten,

• Eerste keer echte vis op de camino.

Dag 40: Thiviers-Sorges: 19km

Een kort maar rustig nachtje. Dankzij de spanning van temptation island kon ik het niet laten om niet 1, niet 2, maar 3 afleveringen te zien. Tegen 8.15 kon ik samen met ons mama lekker ontbijten. Erna even langs de winkel en de bakker waar we de nichten weer tegenkwamen. Een korte babbel over het weer en we gingen elke onze gang. Het weer was goed (af en toe buitje) en de wandelpaden prachtig (weinig macadam). Omdat we genoeg tijd hadden konden we vaak pauzeren. Koekje hier, een brood met kaasje daar. Een fruitje hier, een broodje met worst daar. Het is hier blijkbaar ook de regio van de ganzenlever, dus verschoten we er niet van dat we een ganzenfabriek tegen kwamen. Ik had al veel stinkende dingen geroken, maar dit stond toch mee bovenaan het lijstje. Het was als een kamptoilet of HUDO (hou u darmen open) dat 2 weken in de blakke zon stond. Echt vreselijk! In Négrondes namen we dan een lange pauze om de komende dagen eens uit te dokteren. Een cola en lauwe chocomelk hielpen daarbij. De humor van de caféuitbater liet van zich afweten, maar wij hielden de sfeer erin. Tegen 15.30 kwamen we dan aan in Sores waar we ons konden installeren in de gite van Michel. Een klein aperitiefje in het hotel wat verderop. Alle, geen klein maar een groot pintje. Ondertussen werd ik op de hoogte gehouden door de broer hoe het zat met de Ronde van Vlaanderen. Zo kon ik hem toch een beetje volgen. Tegen 17.30 keerde we terug naar de gite en waren we niet meer alleen. De 2 nichten waren er ook en een derde Nederlandse pelgrim. Wat bijpraten en tegen 19u konden we dan aan een calorierijke maaltijd beginnen. Eerst een frisse salade als voorgerecht, maar dan begon het. Pâte chinoise als hoofdgerecht. Patatten, mais en gehakt met een cremesaus, maar als dessert … een fruittaartje. Niet gewoon fruittaart met een super gesuikerde caramelsaus. Helemaal voldaan hielpen de vrouwen met de afwas en scheef ik mijn blog rustig bij. Tandjes poetsen en tegen 22u bed in. Leuk om anderen tegen te komen en eens niet alleen te stappen, maar ik merk wel dat het schrijven van de blog iets moeizamer gaat omdat je in de dag minder oplet. Een heel andere beleving van de camino, maar wel aangenaam.

Dag 41: Sorges-Périgueux: 23km

Ditmaal had ik geen wekker gezet en werd ik tegen 6.45 wakker gemaakt door het gerommel in de kamer. De 2 nichten wilden al om 7u ontbijten en dit was voor de rest geen probleem. Ik sprong uit het stapelbed en was meteen klaarwakker. Het trage ontbijt met geroosterd brood en confituur sloegen een beetje tegen omdat ik het ondertussen toch gewoon was goed en veel te ontbijten. We hadden nog wat eten in de rugzak dus lieten het niet aan ons hart komen. Tegen 8.15 konden we dan vertrekken richting Périgueux. Het was niet warm maar de zon scheen en er was geen wolkje aan de hemel. Het beloofde een prachtige dag te worden. De eerst 17km waren prachtig. Leuke bospaden, geen macadam, lopend tussen de oude muurtjes en het werd alleen maar warmer. Iets voor La Croix du Rat was er een heel speciaal bungalowdomein met allemaal tentbungalows. Nergens een receptie te bespeuren en ergens stond een kleine plakkaat waarop geschreven was: “Welkom aan de wandelaars”. Onderweg waren er ook 2 prachtige kastelen te bewonderen. We kwamen nergens een dorpje tegen waardoor we dus in de bossen in het zonnetje wat pauzes konden nemen. Zo kwamen we telkens Dirk, de Nederlander, tegen. Telkens even korte babbel en dan stapten wij door. Een zalige 17km. De volgende 6km waren niet zo ideaal en ook wat zwaar voor de mama. Een lange saaie macadam naar boven en dan 4km dalen via de macadam tot in Périgueux. Energiek was ze nog, maar de voeten voelden zwaar. Toch waren we al om 14.30 aangekomen en besloten we even uit de felle zon te gaan zitten en een goede pint te drinken. Een rarara, wie kwam daar aan, Dirk. Die zette zich er vrolijk bij en tegen 15u vertrokken we dan samen naar de pelgrimsherberg. Even later waren we er dan, maar voelden al van het begin dat de warmte van onthaal ver te zoeken was. Nog wat administratieve problemen met het stempelboekje van ons mama, maar na veel vijven en zessen konden we ons toch wat opfrissen. Vervolgens bezochten we de stad. In de kathedraal kregen we een gratis uitgebreide informatietour en wisten we weer meteen heel wat meer over deze prachtige byzantijnsachtige kerk. Nog een korte aperitief in het café hiervlakbij en wie kwamen we dan weer tegen: Dirk. Wederom dronken we dan met 3 iets en gingen we samen naar de winkel omdat we samen zouden koken en eten. Teruggekomen in het appartement merkten we da de 2 dames waren aangekomen maar die zouden buiten iets gaan eten. Wij begonnen aan het prepareren van een gigantische salade met sla (logisch), paprika, avocado, radijsjes en een zelf geprepareerde vinaigrette. Heerlijk was dat. Een goede aanvulling op de zware lasagnes uit een pak. Tijdens de afwas kwamen Elisabeth en Marievonne terug en dronken we gezellig samen een tas tisane. Dirk, mama en ik, dekten en versierden de tafel al voor morgen en tegen 21.30 lag iedereen in de eigen kamer om te gaan slapen. Ik schreef nog wat in de blog, terwijl ons mama al goed zat te knorren. Uiteindelijk kon ik dan toch tegen 23u gaan slapen.

Dag 42: Périgueux-Saint-Astier: 24km

Vannacht had ik weer heerlijk geslapen. Alleen voelde ik me zo stijf. Ik voelde me dan ook super oud. Misschien kwam dat ook omdat HET MIJN VERJAARDAG WAS, JOEPIE. Oké nee, om 6.30 stond ik helemaal niet stijf en oud op en maakte me klaar voor het ontbijt. Een prachtig versierde tafel. Twee kaarsjes in het brood en zelfs slingers! Dit laatste was een creatie van Dirk met wc-papier, maar het was meer wat ik me ooit kon wensen op deze dag. Met z’n vijven begonnen we dan rustig te ontbijten en tegen 8.20 namen we afscheid van de dames en vertrokken mama, Dirk en ik richting Saint-Astier. Het tempo bij ons mama zat er van in het begin stevig in en al gauw lieten we Dirk achter ons. De eerste 7 kilometer waren niet zo interessant. We moesten de grote stad uit, dus dat betekende veel bebouwde kom. Hierna volgende een paar opeenvolgende klimmetjes en afdalingen. Er waren soms stukken bij waarvan we dachten dat de twee dames met het karretje het moeilijk zouden hebben. Schuine boswegen met veel keien en bladeren zouden een probleem kunnen vormen voor hen, maar ik vond het geweldig. Halverwege namen we een lange pauze van 45 minuten waar we een hert zagen vlak voor Dirk ons kwam vergezellen. We wandelden wederom een stuk samen en na een aantal kilometer waren we weer een stukje voor. In het stralende zonnetje namen we nog een korte pauze juist buiten Gravelle. Hierna begon ons mama te merken dat ze snel begonnen was en temporiseerden we wat. Ik moet zeggen dat ze het goed volhoud. Trotse zoon. De ene al wat afgematter als de andere kwamen we aan in Saint-Astier waar we in de verte een toerist zagen zwaaien. We wuifden vrolijk terug en al gauw merkten we dat dit Jo was. We wisten dit natuurlijk wel want hadden met hem afgesproken. Even op café voor een babbel bij een goede eerste (twee) verjaardagspint(en). Plots was Dirk er weer bij en gingen we allemaal samen met de auto naar de supermarkt voor een lunchpakket voor morgen en zeiden we Dirk gedag. Misschien dat we hem morgen weer zouden zien want hij zou morgen ook in Mussidan blijven slapen, maar ging vandaag nog 2 km verder stappen. Wij vertrokken dan met de auto richting de Chambre D'hôtes van Claudette Delugin (de enige plek die aangeraden werd in alle stapgidsen die ik heb gebruikt of zal gebruiken). Even installeren en organiseren en we vertrokken met de auto terug richting het stadje. Ik vond het als pelgrim niet helemaal kosjer, maar het was mijn verjaardag en het was niet dat ik vooruitgang boekte met de auto. Even wat rondkuieren in de kerk en een aperitief drinken. Tegen 19u kwamen we dan terug aan bij Claudette. Zij was ondertussen aan het koken geweest, en hoe... (ze werd niet voor niets aangeraden). Om 19.30 konden we het in levende lijve ondervinden. Van aperitief tot dessert was alles zelf gemaakt, gekweekt en geprepareerd. Eerst een volle soep met groenten van eigen kweek en gepocheerde eieren, vervolgens een zelfgemaakte paté van eend, dan zelfgekweekte groene kool en zelfgedraaide worsten (die echt overheerlijk waren). Erna volgde een kleine kaastafel met witloofsalade en als afsluiter een kokosflantaart met de gebruikelijke kaarsjes. Wat een heerlijk feestmenu. Mijn maag, net zoals die van mama en Jo waren volledig rond gegeten en konden dan tegen 21.30 naar de kamer. Rustig wat bloggen en dergelijke en tegen 23u kon ik dan gaan slapen. Een unieke ervaring verjaren op de camino. Ik heb er enorm van genoten en vond het enorm tof om dit met mijn ouders te kunnen delen.

Dag 43: Saint-Astier-Mussidan: 28km

Na een heerlijke maar gigantisch warme nacht kon ik om 7u opstaan om iets later aan de ontbijttafel aan te schuiven. Het was weer fantastisch! Alles zelfgemaakt en speciaal een cakeje dat we konden meenemen. Met pijn in het hart namen we afscheid van Claudette en konden we om 8u de tocht naar Mussidan inzetten. Geen regen, geen wind en geen zon zorgden voor een magische ochtend. Wel een gigantische mist die de stralen van de zon blokkeerden en die de kerktoren sprookjesachtig boven de stad liet rijzen. Een leuke helling tot aan Château Puy Ferrat en daar zagen we in de verte een andere pelgrim wandelen, hoogstwaarschijnlijk Dirk. Een prachtige eerste 10km, leuke bospaden tussen de loofbossen die leefden. Af en toe zagen we Dirk in de verte wandelen, tot op een bepaald moment. Hij wist niet goed naar links of rechts te gaan, maar met mijn oriëntatieskills die ik geleerd heb bij de scouts konden we allemaal samen de juiste weg inslaan (rechts). Bij een klein stroompje met een mooi gemetst muurtje konden we gezellig voor de eerste keer wat kaas, worst en brood eten. Dan volgde de volgende 10km. Een mooie brede halfverharde weg tussen de dennenbossen. Bij het jagershutje onderweg stopten we even zodat we alle 4 terug samen waren. Doordat we samen waren en eigenlijk niet meer zo goed opletten, raakten we van de route (althans dat dachten we toch). Zo moesten we wel door Douzillac waar we de markering terug vonden. In het café tegenover de speciale, maar mooie, kerk namen we een tweede pauze voor een koffie/cola en taart. Zo konden we even onze voeten laten rusten. Eenmaal de wind begon op te zetten werd het plots heel fris en besloten we verder te stappen. De laatste 8km waarbij Jo zich volledig liet gaan als vuilnisman. Dan een pittige klim die gevolgd werd door een lange mooie weg. Wederom een halfverharde brede weg met loof en naaldbomen aan weerszijden. Met de felle zon in het gezicht en het verkoelende windje was het heerlijk te stappen. Vlak voor het betreden van de bebouwde kom hielden we op een mooie picknickplek een inzetten tot in Mussidan. We volgden het kiezelfietspad langs het water en kwamen uiteindelijk tegen 16u aan. Op zoek naar een gezellig café was onze eerste taak, maar tevergeefs. Er was enkel een klein kroegje op de hoek van de 2 hoofdstraten. Dirk trakteerde en we namen afscheid tot de volgende dag. We sliepen namelijk op andere plekken. Wij drieën gingen dan nog even langs de rare communistische winkel naast het café en zochten een restaurant voor vanavond. In tegenstelling tot in Thiviers, hadden we dit heel snel gevonden. Om 18u konden we dan binnen bij onze B&B. Bij de hypnotherapeute namen we een goede douche en maakte we ons klaar voor het avondmaal. In het restaurant over het water kregen we een grote eetsoep, quiche, worst, patatjes, rosbief, ratatouille en een dessert naar eigen keuze (île flottant en chocomousse) voor een spotprijs van €13. Helemaal voldaan, want we kregen zelfs niet alles op, keerden we terug naar de hypnotherapeute om ons bedje op te zoeken. We waren allemaal blij te kunnen gaan slapen. Ik schreef nog wel eerst in mijn blog en skypte met het thuisfront vooraleer ik in bed kroop. Helemaal doodop op viel ik tegen 22.30 als een blok in slaap. Opladen voor de laatste dag waarbij ik niet meer alleen stap met bekende gezichten. Het zal terug wennen zijn binnenkort.

Dag 44: Mussidan-Saint-Foy-la-Grande: 34km

En niet zo denderende nacht door de nachtelijke slaapgeluiden van mama en Jo. Ik heb het over snurken en raar ademen. Ik was om 6.45 wel klaarwakker dus konden we samen om 7u gaan ontbijten. We wilden namelijk vroeg vertrekken want hadden een lange etappe voor de boeg. De eerste 3 uren waren koud maar gingen fantastisch. Vlak buiten het dorp kwamen we Dirk weer tegen. Op de bergop lieten we hem enkele meters achter ons maar 3u later op onze eerste was hij slechts 10 minuten achter. Hij stapt enorm goed. Ik verschiet ervan. Mits wij al even zaten, lieten we Dirk zitten en vertrokken wij al naar de volgende rustpauze. 11km langs de macadam. Niet recht op recht maar langs open velden en bossen met heel veel afwisseling. Het was wel de eerste keer dat het opviel dat de natuur zo hard begon te veranderen. Door de harde regen van vorige week en de stralende zon de voorbije dagen en vandaag had de natuur een enorme groeishot gekregen. Enorme kleurschakeringen in het groen sprongen in het oog. Varens die begonnen te groeien langs de kant van de weg en loofbomen die van blaadjes wisselden. Op een paar dagen tijd was de natuur enorm veranderd. Prachtig om dit mee te maken. Aan de vijver ten noordoosten van Monfaucon namen we een tweede pauze, geen cafetaria open van de camping dus gewoon ontspannen aan het meer. Jo deed een dutje, mama deed haar schoen uit en ik genoot van het lekkere stokbrood en worst. Niet veel later kwam Dirk weer aan. Vanaf daar was het nog 13km en was het 13u. Met zijn vieren begonnen we eraan. Iedereen liep om toer eens vooraan of achteraan maar bij de grote helling werden we opgesplitst in 3 groepjes. Jo en Dirk apart, maar ik bleef bij ons mama om ze wat mentale steun te geven. Eenmaal boven begonnen de voeten van ons mama teveel zeer te doen en schakelde ze over naar de immer elegante look: sokken in sandalen. Het hielp in ieder geval en zo konden we dan toch de laatste 6km inzetten. Nog een pittige maar prachtige afdaling en voor we het wisten waren we rond 16u in Sainte-Foy-la-Grande aangekomen, waar we een leuke babbel hadden met een Amerikaanse lieve oma van 87 jaar.  In het stadje hadden we een aantal taken te volbrengen.

• Taak 1: stempel halen in het gemeentehuis.

• Taak 2: een verdient pintje drinken op een gezellig terrasje in de zon

• Taak 3: inkopen doen voor morgen

• Taak 4: treintickets kopen voor de ouders. Zij zouden morgen vertrekken. Het zal raar zijn.

• Taak 5: naar de B&B gaan en ons installeren. Hier had ik touche van een geweldig oud vrouwtje. Ze was enorm in de ban van me en het leek alsof mama en jo niet meer bestonden. Echt heel schattig hoe ze bezig was.

• Taak 6: pizza en moelleux geen eten bij de pizzeria. Een super toffe bediening, lekker pizza's en een gezellige sfeer. Een geweldig laatste avondmaal met de ouders. Ik zal het toch wat missen.

• Taak 7: het avondritueel volbrengen en gaan slapen tegen 23u.

06-04-2017 om 22:41 geschreven door Jens Willemse  

Dag 32: Saint-Marcel-Crozant: 42km

Geen geweldige nacht. Niet zo lang geslapen en niet zo diep. Het deed dus toch pijn om tegen 7.45 op te staan. Er was niemand te bespeuren dus in ontbloot bovenlijf even boodschappen gaan doen in de badkamer en bij het verlaten van de kamer kwam Françoise in de gang. Ze keek snel weg, maar ik zag duidelijk dat ze geïmponeerd was door mijn tempel van een lichaam. Tegen 8.20 kon ik dan mijn ¾e baguette met confituur binnenspelen. Zak inladen en de tocht richting Crozant kon tegen 9.40 beginnen. De eerste 12km waren verschrikkelijk. Ik geraakte niet in mijn ritme. Eerst langs de bakker, dan nog even passeren langs de Carrefour, maar dan begon de miserie pas echt. Neen, ditmaal niet het weer, maar het verschrikkelijke feit dat alles lastig deed. Eerst zaten mijn steunzolen niet goed, dan mijn jas, dan de rugzak, vervolgens mijn onderbroek, dan mijn broek, dan terug mijn steunzolen, dan de hoogte van de stokken,… Echt hatelijk dat ik om de 10 a 20 minuten moest stoppen om alles terug deftig te steken of in te stellen. Maar na die 12km, aan de Barrage de la Roche Bat l’Aigue, zou de hele toch een nieuwe wending krijgen. Om verder te kunnen moest ik een prachtig pad volgen. Alles was begroeid met heldergroen mos en een klein stroompje dat stilletjes tussen de rotsen gleed. En dat was maar één deel van het wonder. Het pad naar boven was gewoonweg zalig. Heel stijl, stukken met modder, bij andere delen met trappen voorzien en vooral klauterwerk met de handen en voeten om toch boven te geraken. Heerlijk gewoon. De “verloren” tijd van ervoor was ik helemaal vergeten en de komende 3km vond ik een geweldig ritme. Zalig wat zo een helling en een stukje natuur met een mens kan doen. Je voelt je één met de natuur, zweetdruppels lopen langs je voorhoofd van de pittige inspanning en voelt je gewoon herboren. In Gargilesse at ik mijn eerste deel baguette met choco en appelsien op en haaste me snel op weg om die goede vibe te behouden. Een 20 minuten stijl naar boven langs een smal macadametje en dan een lang stuk tussen de velden. De zon begon erdoor te komen en al gauw werd de vest aan de rugzak gehangen. Het volgende uur was misschien zelfs nog zaliger als die geweldige helling van de voormiddag. Ik volgde voor het grootste deel de Historische Vezelay Route (HVR) en week af en toe hier van af door de GR654 te volgen. Op het moment dat de HVR richting Cuzion ging, nam ik de GR langs de La Creuse. Magnifiek gewoon. Langs de bergwand stijl klimmen en dalen en het privilege hebben om te kunnen genieten van magische uitzichten. De paden waren net breed genoeg voor 1 persoon en er waren weer stukken bij om van te smullen. Modder, klauterwerk, kliffen en afgronden. Wat genoot ik hier toch van. Op de eerste point de vue was ik getuige van een geweldig prachtig natuurfenomeen. Er waren 4 buizerds of valken (ze waren ver weg dus kon ze moeilijk identificeren) aan het vliegen door de vallei tot er plots één naar beneden zoefde en iets ving tussen de bossen. Vervolgens vloog hij terug naar boven en liet hij datgene wat hij ving naar beneden vallen. Of het inderdaad een muis was weet ik niet, maar ik vermoed niet dat het een exotische noot was dat hij probeerde te kraken. Met een geweldige glimlach wandelde ik langs het prachtige pad van uitkijkpunt tot uitkijkpunt. Uit geluk liep ik soms de helling af, sprong als een bok van rots tot rots en genoot van de prachtige uitzichten die Moeder Natuur ons heeft gegeven. Ik kan het gewoon niet beschrijven hoe prachtig dit allemaal was. De tijd leek gewoon stil te staan. Aan Pont des Piles nam ik terug een stukje chocobaguette en een tweede appelsien. Bij het kijken in de stapgids merkte ik op dat er voor het volgende stuk 2 mogelijkheden waren. De HVR van 11km of de GR654 die wat langer was (hoeveel wist ik toen nog niet). Ik moest niet te lang nadenken en nam de HVR. Nene, natuurlijk nam ik de GR-route. Nu had ik jullie lezers goed beet hé. Alle, genoeg gelachen. Althans dat dacht ik toch want het lachen zou de komende kilometers niet ontbreken. De GR-route langs de oostelijke kant van het meer van Eguzon was ook weer fenomenaal. Het pad dat ook door mointainbikers gebruikt wordt had alles weg van een enorme speeltuin. Rotsen, modder, de zon die glinstert in het lichtgolvende meer, bruggen over kleine stroompjes, watervallen, omgevallen bomen, schuiven, vallen, klauwteren, lopen en springen, het was puur genieten. Het was geen tocht voor watjes want af en toe voelde ik het melkzuur in de benen opborrelen (of dit correct is wat ik zeg weet ik niet, maar ik zeg het toch zo). De geweldige route werd aan het strand van Bonnu even onderbroken. Ik moest op de macadam wandelen maar besloot aan het strand mijn laatste chocobaguette en appelsien op te eten. Ik had dit plekje niet zomaar gekozen. Er was namelijk een wedstrijd bezig op het strand. Een nationaal kampioenschap van de derde divisie. Een hele eer om hier toch een half uur van te genieten. Maar wat was er nu gaande? Het was een viswedstrijd. Na de vangst van een paar niet indrukwekkende vissen keek ik op de klok en zag dat het 16.40 was. Ik dacht dat de tijd had stil gestaan maar dat bleek dus niet zo. Ik had nog 7km te gaan (had ondertussen ergens een bord gevonden me de afstand en de GR-route was 8km langer) dus vertrok voor het laatste stuk richting Crozant. Wederom prachtig. De avondzon scheen zalig in het gezicht en de paden deden me denken aan de prachtige wandelingen aan de Tarn toen ik klein was. Uiteindelijk kwam ik tegen 18u aan in Crozant waar ik bij het plaatselijk café een pintje ging drinken als beloning van mijn tweede marathon. Ik vroeg er ook meteen de sleutel van de pelgrimsherberg. Na een zalige douche had ik het plan om zelf iets te koken, maar ik had hier absoluut geen zin in, dus deed ik dat ook niet. Ik ging naar het cafeetje en kreeg voor €14 een gigantische portie frieten, een miljoen boontje en een gigantische entrecôte, bleu zoals het hoort. Met een volle maag vol vitaminen, proteïnen en heel den bazaar, kon ik tegen 21u naar mijn herbergje gaan voor het avondritueel. Het nazien van de foto's was geweldig en het schrijven van de blog moeilijk. Voor de schoonheid, pracht, fysieke uitdaging, rust, stilte en het genot van vandaag bestaan er gewoonweg niet genoeg woorden. Misschien wel de prachtigste dag tot nu toe.

Dag 33: Crozant-La Souterraine: 26km

Na een rustige nacht was het toch vreemd om op te staan. Ik merkte het dat het uur was veranderd en had dus een uur minder slaap dan gepland. Vanaf ik uit mijn slaapzak was gekropen ging het wel alleen maar beter en beter. Er heerste nog een lichte stijfheid in de benen. Niet één waarvan je mank loopt maar één die je aangenaam voelt trekken als je je beenspieren opspant. Om 8.15 ging ik naar de bakker voor een ongesneden granenbrood (ze hadden geen snijmachine) en keerde terug naar de herberg om te ontbijten en mijn boterhammen te smeren voor de middag. Tegen 10u was ik dan helemaal gepakt en gezakt, klaar om te vertrekken. De eerste kilometer was prachtig. Lang een bosweggetje naast de La Sedelle. Een prachtige rivier met grote rotsblokken bedekt met glibberig mos en algen. Na die kilometer kwam er weer een punt waar ik moest kiezen tussen de HVR en de GR. Ditmaal verkoos ik dan toch de HVR omdat deze minder lang was en omdat ik gisteren een pittige etappe had gedaan. Haha, Nene zot, ik heb natuurlijk gekozen voor de langere GR-route. Nu had ik jullie een 2e keer beetgenomen e. Anfin, de zon was zalig aan het schijnen en ik wilde echt in de natuur lopen en niet over de macadam. Het begon met een pittige helling naar boven die de stijfheid in de benen helemaal deed verdwijnen. Vervolgens was het afdalen tussen de velden en de oude, uit steen vervaardigde, muurtjes tot aan de La Sedelle. Nog even stijgen terug tot in, wat ik dacht een Gallische stad te zijn, Villemoneix. Een gewoon boerendorpje, niets Gallisch aan. Ik zocht me er een bankje uit en at de eerste reeks bokes met hesp op. Lang genieten deed ik niet want wou genieten van het zalige weer en het wandelen. Het volgende stuk was ook weer prachtig. Zalig zonnetje en magnifieke landschappen. Al dit moois kleurde de wandeling extra hard. Het mooiste van dit stuk waren ongetwijfeld de 7 reeën die in het veld stonden te grazen en bij mijn aankomst vrolijk weg huppelden. Als ik de GR niet had gevolgd had ik dit mooie plaatje misschien gemist. Al weet ik niet wat ik op de HVR zou gezien hebben. Zo kwam ik dan aan in Saint-Germain-Beaupré. Op het pleintje voor de kerk at ik de rest van de bokes op en deed een klapke met een vriendelijke pessimist. Hij vond het chapeau dat ik de weg naar Compostella wandelde, maar dacht niet dat ik het zou kunnen, voor mij is dat alleen maar extra motivatie. De laatste 10km (de GR en HVR liepen samen) tot in La Souterraine waren ook weer ontzettend mooi, alleen begon de hitte vrij zwaar te worden. Insmeren en buff aan voor de nek te beschermen. Tegen 16u kwam ik dan aan in La Souterraine waar ik niet zo vriendelijk ontvangen werd. Een kraai vloog over en besloot zijn boodschap te doen. Alle geluk was het 5 cm naast me. Na een kort bezoekje aan de kerk genoot ik nog even in het zonnetje en kwam om 17u aan op de plek waar ik zou slapen. Hier leerde ik Claudine kennen. Een vriendelijke mevrouw die me in dit magnifieke weer een pintje aanbood. Tijdens het praten vroeg ik wat haar beroep was en ze antwoordde: “dit hier”. Ik vond het enorm raar dat een particulier haar brood verdient met de donaties die ze krijgt van pelgrims. Achja, dat was niet mijn zorg. Ik nam een douche, waste mijn kleren en hing ze voor het eerste maal deze tocht buiten te drogen in de zon en de wind. Ondertussen keek ik nog wat in mijn stapgids voor de volgende etappe terwijl de zachte avondzon op mijn gezicht straalde. Hierdoor straalde ik nog meer.Tegen 19.30 ging ik dan via de voordeur binnen om te gaan eten en daar viel mijne frank, alle euro e. Er stonden prijzen op van maaltijden, verblijven en pelgrimstarieven. Ik sliep dus niet bij particulieren thuis maar in een chambre d'hôte (foutje in de gids). Achja het was nu zo en besloot dan maar te genieten van het lekkere avondeten. Een Kirr, doritos chips natuur, aardappelsoep, aardappel/kaas/room-puree, worst, wijn, kaas, brood, pudding, koekjes en een infusion. Wederom lekker gesmuld en vele calorieën binnen gepakt. Ik repareerde mijn slaapzak nog even omdat er een klein scheurtje onderaan was en zo kon ik na mijn avondritueel tegen 23u mijn bed inkruipen.

Dag 34: La Souterraine-Châtelux-le-Marcheix: 38km

Heerlijk geslapen. Mijn systeem was het nieuwe uur bijna gewoon en het bed lag zalig. Om 8.15 kroop ik er uit en maakte meteen mijn zak omdat ik niet in de chambre d'hôte zou ontbijten. Ik rekende af met Claudine en vertrok tegen 9u naar de Carrefour die 1,5km uit de richting lag. Wat fruit, wat kleine baguettes en een pot choco waren de extra kilo's die ik ging meezeulen. Ik zette me buiten op en bankje om mijn eerste baguette op te eten en onderweg 2 bananen. Ik had vandaag niets gepland of nog niets vastgelegd om te slapen. Ik belde dus wat nummers op die in de stapgids stonden voor een slaapplek vanavond. Nergens plek in Saint-Goussand, nergens plek in Arrènes, niemand die opnam in Châtelux Le Marcheix, te dure plekken in La Besse en in Billanges nam ook niemand op (deze 2 laatsten waren wel enorm vee stappen). In heel deze chaos merkte ik dan 2 kilometer verder dat ik mijn stokken vergeten was bij het bankje bij de Carrefour. De eerste auto die passeerde hield ik tegen en vroeg voor een lift. Direct prijs en ze zette me af vlakbij het bankje. Wat had ik geluk, ze waren er nog. Geen goed begin van de dag. Ik ben niet echt bijgelovig maar had deze ochtend mijn gekregen ketting niet aan en ook niet mijn sint-jacobsschelp. Het zou een warme dag worden en wilde daarom niet te veel aan hebben. Ik besloot al snel de 2 kettingen uit de rugzak te pakken, aan te doen en te beginnen stappen. Zo begon mijn wandeling om 10u terug opnieuw. Tweede keer, goede keer. Het eerste stuk tot in Chamborand was zalig. Een niet te warm zonnetje langs een klein macadammetje. Daar at ik dan mijn tweede chocobaguette op. Ik wist dat ik Arrènes moest passeren en zag een bord staan richting daar. Ik dacht zelfs niet na en volgde de weg. Na enige tijd viel me ineens op dat er geen signalering meer was van de route en dat ik ook van de kaart was geraakt. Het was wel een mooie route. Uitgestrekte glooiende landschappen en een zon die toch wat feller begon te schijnen. Ik vraagde aan passerende auto's de weg richting Arrènes en kwam daar dan uiteindelijk aan tegen 15u. Er was geen plek in het dorp om te slapen dus had me voorgenomen om verder te stappen in Châtelux. Hier had niemand opgenomen, maar dat wil niet zeggen dat er geen plaats was. Voor ik vertrok speelde ik nog een proteïnenbar, banaan en energiereep binnen omdat de volgende 4 kilometer pittig gingen worden. Even wat fris water vragen, de voeten luchten en tegen 15.20 begon ik het volgende stuk. Ik moest 300m stijgen en begon er vol goede moed aan. De eerste 2km vielen mee. Licht hellend, een makkelijk begaanbare weg maar een felle zon. De laatste 2km waren net iets pittiger. Het werd een pak stiller en er waren veel losliggende keien verstopt onder het verdorde bladerdek maar er was beschutting van de zon tussen de bomen. De verzuring begon in de benen te kruipen, het zweet druppelde lang mijn gezicht naar beneden, de tanden fel op elkaar gebeten en af en toe een kreet om mezelf te pushen. Het deed pijn, maar voelde me zo levend. Heerlijk gewoon. Ik had natuurlijk ook rustig naar boven kunnen wandelen, maar dit wou ik niet dus deed dat ook niet. Eenmaal boven in Saint Goussand, bijna badend in het zweet, kon het geluk niet op. Ik had namelijk ergens op de helling mijn eerste 1000km afgerond! Zalig, nog maar 1500 te gaan… Ik beloonde mezelf met een derde chocobaguette en zette om 16.20 het laatste stuk in richting Châtelux. Zes kilometer naar beneden. Dat ging vlot, alleen moest ik wel opletten voor de enkels want er lagen heel veel losliggende keien, blij dat ik de stokken nog had. In Châtelux-le-Marcheix begon de zoektocht naar een slaapplek. Er was een pelgrimsherberg en 3 B&B’s. Ik vraagde aan een aantal mensen waar de herberg was en na nog geen 10 minuten zoeken was ik er gearriveerd. Een volledig uitgeruste herberg waar ik dan om 17.45 eindelijk kon uitblazen. Nog een laatste uurtje genieten van de avondzon en dan tegen 19u naar binnen voor een douche en wat te koken. Rarara, spaghetti bolognese. Na de afwas en de tanden gepoetst te hebben kroop ik om 22u mijn hygiënisch bed in. Er waren namelijk wegwerphoezen voor de matrassen en de kopkussens voorzien. Vanaf nu ook besloten om de kettingen altijd aan te doen.

Dag 35:Châteaux-la-Marcheix-Saint-Léonard-de-Noblat: 32km

Zalig geslapen en vandaag was mijn systeem het nieuwe uur helemaal gewoon. Tegen 8.30 uit bed, at een slappe baguette met choco (na deze nog 2 te gaan) en een banaan. Net voldoende energie voor het eerste stuk van de tocht. Na een klein half uur merkte ik dat ik weer iets vergeten was. Ik was de vuilzak vergeten buiten zetten. Ik had er niet veel in gedaan dus besloot verder te stappen. Volgende keer denk ik eraan, want al je iets eenmaal vergeet ga je er achteraf extra op letten (ketting, stokken,...). Na een vijftal kilometer kwam ik aan een bocht waar een klein beekje onder stroomde. Langs dat beekje liep een klein paadje. Ik wist niet waarheen dat leidde maar mijn instinct zei: Volgen! Zo week ik af van de route, wat nog 5km macadam was, en stapte ik in het onbekende. Wat een prachtbeslissing. Een klein modderpad dat van de linker- naar de rechteroever van het beekje slingerde. Er waren een aantal motorsporen die me de weg wezen, al vroeg ik me af of deze vaak bereden werden én of het praktisch was hier te rijden. Niet mijn zorg. Het pad ging soms de heuvelwand op maar zolang ik het beekje hoorde was ik gerust. Stroomafwaarts is altijd slim. Je komt uiteindelijk altijd iets van beschaving tegen, een kleine beekje voedt normaal gezien een grotere rivier, dat op een bepaald punt naar een dorp leidt. Al gauw wist ik me te oriënteren want kwam bij Le Thaurion uit. Een mooi stukje rivier met een ongerepte natuur langs de oever, losstaand van het smalle pad natuurlijk. Hier had ik dan mijn dichtstbijzijnde ontmoeting met een hert. Ik zag hem niet en hij zag mij niet. Toen ik even pufte en alle spinnenwebben van het gezicht wreef keek het op en sprong weg. Dat gebeurde allemaal op minder dan 1,5m van me. Ik kon niets anders dan perplex blijven staan. Mijn ogen volgden de sierlijke sprongen die de heuvelwand op gingen. Op een bepaald moment, 10m verder bleef hij op een uitstekende rots staan en keek me nog eens diep in de ogen, kippenvel. Na een luide kreet, zoals je het beeld hebt bij een wolf die jankt op een rotsblok, sprong hij verder de bossen in en zag ik hem niet meer terug. Ik stapte verder en kwam inderdaad op een bepaald moment een brug tegen en zag een plakkaat staan richting Les Billanges, een dorp waar de HVR ook langs liep. Ik volgde de macadam naar boven en met het afgelopen magische uur in de gedachte was ik er voor ik het besefte. Hier at ik dan mijn voorlaatste chocobaguette op, smeerde me in tegen de zon en zette de tocht voort. De eerste 5km waren niet zo aangenaam, een grote macadam tot aan Le Pont du Dognon. De 5km daarop waren dan weer wel zalig. Continu bergop in het zonnetje tot in Le Châtenet-en-Dognon. Deze keer beklom ik de helling wel rustig aan en kon boven op het gemak de laatste chocobaguette en banaan opeten. Vanaf daar was het nog 11km tot in Saint-Léonard-de-Noblat. De zon scheen fel en de weg was aangenaam, soms macadam, soms graspaden, bergop en -af, links en rechts,... een weg die leefde. In de verte zag ik soms de klokkentoren piepen boven de bomen.  Tegen 16u kwam ik dan aan en zocht de pelgrimsgite op. Wat voor een gite was me dat, €10 voor een slaapplek, wasmachine en een voedselkast waar we gratis gebruik van mochten maken. Ik had mijn eigen eten al mee maar besloot wel in de groentewinkel nog wat extra gezonde vitaminen te kopen, deze waren namelijk niet beschikbaar in de gite. Ik kreeg van de sympathieke uitbater nog een gratis gezond dessert mee, een peer. Snel een pintje en tegen 18.00 keerde ik terug naar de herberg voor de was te doen, mijn eerste blein/blijn (iemand help weet niet welke van de 2) en wat te koken. Deze keer was het wel echt culinair. Het zag er niet zo uit, maar voelde wel zo. Eerst in hete olie de ajuin bakken, vervolgens een hele courgette en 10 grote boschampignons erbij kieperen. In een andere pan met hete olie de kippenblokjes uit blik krokant aanbakken terwijl de pasta in het gezouten water werd gekookt. Eenmaal de groenten en kip waren gebakken, alles in een grote pan, goed wat room bij voor de calorieën en afkruiden met peper, zout en provencaalse kruiden. De afgegoten pasta dan mee in de pan, omroeren en smullen maar. Met een lekker glaasje grenadine en een sappige peer als dessert voelde ik de energie terug in mijn lichaam kruipen en besloot in de zetel rustig mijn blog bij te werken en wat te lezen in het gastenboek. En ja hoor, de volgende pelgrim was dichtbij. Iemand -kon zijn naam niet lezen- van ergens -kon het land ook niet lezen- was hier vanochtend vertrokken -de datum kon ik wel lezen-. Het zou niet lang meer duren of ik kom mij collega's tegen. De was drogen en tegen 22u kroop ik mijn bed in. Wat een heerlijke 4 dagen al!

Dag 36: Saint-Léonard-de-Noblat-Limoges: 25km

29-03-2017 om 21:15 geschreven door Jens Willemse  

Dag 28: Bourges-Chârost: 30km

Een vreselijke nacht achter de rug. Om de 2u wakker worden is echt hatelijk. Tegen 7.30 was ik dus ook enorm blij de wekker te horen. Het inladen van de zak stond als eerst op de planning van de dag. Ondertussen begon Jacqueline wederom zorgeloos het ontbijt klaar te maken. Za-lig! Spiegeleieren was juist hetgeen wat ik nodig had om de nacht achter mij te laten en de dag te beginnen. Tegen 8.30 begon de wandeling richting Chârost. Het was rustig aan het regenen en duurde wel even vooraleer ik Bourges goed en wel achter me had gelaten. Het kopen van een granenbaguette en het instellen van de stapstokken, wat me zeker 20 minuten duurde, zorgde een beetje voor de “vertraging". Niet dat ik in tijdnood ging zitten hoor. De eerste 8km van de dag waren maar saai. Heel de tijd door de buitensteden van Bourges en door de regen die wat beter zijn best begon te doen. Toch al redelijk nat kwam ik aan in La Chapelle-Saint-Ursin waar ik een eerste pauze pakte. In het bushokje voor de kerk (om te schuilen voor de regen) pakte ik mijn verse baguette en choco om wat calorieën op te nemen, maar bij het scheuren van het brood merkte ik dat er iets niet klopte. De binnenkant van het brood zag geel. Ik rook eraan en ja lap, net wat ik dacht. Was ik toch zo slim geweest om een baguette me currysmaak te kopen. Wie maakt dat zelfs en wie koopt dat zelfs (expres). Achja, ik ging het niet aan mijn hart laten komen en besloot het gewoon te proberen. Choco op het currybrood was een aangenamere verrassing als verwacht. Al gauw nam ik nog een stuk, maar begon de kou te voelen. Ik besloot dus snel verder te stappen om het wat warm te krijgen. Het warmde me wel op, maar dit was het verschrikkelijkste stuk van de tocht tot nu toe. In de gietende regen langs de grote baan tussen allemaal bedrijven en fabrieken. Dit zorgde dus ook voor een grote hoeveelheid vrachtwagens die een gigantisch hoeveelheid wateropspattingen en nevel veroorzaakte. Er was ook geen ruimte om verder in de groene berm te lopen want dan liep ik in de gracht en zou ik tot aan mijn schenen in het water staan. Ik probeerde dit stuk zo snel als ik kon af te werken. Het kleine stukje bos van 1km zorgde toch nog voor een beetje plezier. In Villeneuve-sur-Cher zocht ik het plaatselijke café op aan de kerk om te vragen of ik er mijn boterhammen mocht opeten. Geen probleem en ik was blij dat ik dat niet moest doen in de gigantisch harde regen. Respectvol als ik ben bestelde iets om te drinken om hier toch niet zo even rap-rap te eten en alles nat te maken. Een goedgevulde theekan, met thee weliswaar, zorgde dat ik me van binnen toch ook een beetje kon opwarmen. Tegen 13u kon ik dan het laatste stuk inzetten tot Chârost. Er waren 2 keuzes: ofwel langs de drukke D16 (10km) ofwel  een stuk langs de GR41 (14km). Ik koos voor het langere traject omdat ik echt geen zin had om 2u langs een drukke te wandelen. Dat betekende wel dat ik ongeveer een uur langer in de verschrikkelijke regen moest stappen, maar vond dat het wel waard. De eerste 2km waren wel gelijklopend over de drukke baan. Op dit stuk had ik weer een enorm unieke ontmoeting. Een groene Ford zoefde voorbij en stopte 20 meter voor me. Een dame stapte uit met een metalen koekendoos en gaf me een heleboel snoepjes, chocolaatjes en een Joker (van een boek kaarten, ze had er wel 50 in het doosje zitten). Het zou me geluk brengen als ik deze bij me zou hebben. Ze stond er ook op me iets te geven voor te drinken. Ze rende terug naar de auto, begon wat te rommelen en kwam met een drankje terug. Ze nam eerst zelf een slok om te laten zien dat het geen vergif was en gaf me het flesje. Het had een heel aparte smaak (ik vermoed iets met cocos en andere kruiden) maar als het mij zou doden, haar ook. Niet iets om in grote hoeveelheden van te drinken, maar door af en toe een slokje nemen viel het best mee. Toen ik haar wilde bedanken, onderbrak ze me, kuste mijn hand en zei: “Het ben ik die u moet bedanken”. Ik snapte niet goed waarom maar voor ik het wist was ze vertrokken. Ik zette mijn tocht verder en kwam uiteindelijk zeik, maar-dan-ook-echt zeiknat aan in Chârost waar ik bij het gemeentehuis de instructies kreeg voor de toegang tot de pelgrimsherberg. Een enorm mooie, propere en afgewerkte herberg boven een klein schooltje was de plek waar ik me eindelijk kon opwarmen. Alles rustig uitladen, een heerlijk warme douche nemen en de natte kleren wassen en drogen. Een tijd geleden had ik ook wat zoute chips gekocht en besloot me op deze manier even te verwennen. Thee en zoute chips, een aperitief als een ander. Tegen 19u begon ik dan wat te koken. Natuurlijk weer haute-cuisine. Spaghetti, en neen deze keer geen bolognese, maar carbonara uit een potteke. Met een zure mandarijn als dessert was het avondeten afgerond en moest iets zoeken om me bezig te houden want begon me te vervelen. Ik was aan het ijsberen door het klein appartementje, had wel 10 keer naar de grote kaart gekregen om te zien hoe ik al gewandeld had en nog moest wandelen en had al mijn spullen al geordend en klaargelegd voor morgen. Zolang ik bezig ben is het niets, maar het is vaak na het avondeten dat het besef telkens terug komt. Helemaal alleen, niemand om deze unieke ervaring te delen. Het is hard maar dat maakt denk ik de camino net zo mooi. Na een eenzame en stille avond kroop ik tegen 21u mijn bed in, in de hoop beter te slapen als afgelopen nacht.

Dag 29: Chârost-Neuvy-Pailloux: 28km

Wat een zalige nacht. 10u bijna non-stop geslapen. De temperatuur was perfect om op te staan en toen ik door het raam keek, werd mijn glimlach alleen maar groter. Geen wolkje aan de lucht, een helderblauwe hemel en stralende zon. De dag was dus goed begonnen. Ik maakte wat thee klaar en kon aan de ontbijttafel aanschuiven. Currybrood met choco aangevuld met 5 chocoladebroodjes en een mandarijn. Rustig op het gemakje de zak inladen en kon dan tegen 9.30 de volgende dag beginnen. Er heerste wel een fris briesje dus was blij mijn vest en sexy panties te hebben aangedaan, maar na een uur stappen was dit niet meer nodig. Vest en panties uit en laat die kleur maar komen. 1,5u wandelen tussen de velden in een zalig zonnetje zorgde ervoor dat het verschrikkelijke weer van gisteren al gauw werd vergeten. Tegen 12u kwam ik dan aan in Issoudun. Even langs de supermarkt voor wat fruit en brood en bij het buitenstappen zag ik iets in mijn ooghoek verschijnen. Ik wist niet goed of ik er naar toe moest gaan of niet. Ik besloot het gewoon te doen. Stilletjes sloop ik dichter bij en deed de deur open. Ik tikte een paar keer op een groot scherm en zette me neer. En daar kwam hij dan. De BigMac menu met extra baconburger van de McDOnald's. Ik weet dat het niet meteen het meest voedzame is, dat men dat geld aan andere (meer voedzame) dingen kan spenderen en dat ik hoogstwaarschijnlijk terug honger zou hebben over een uur. Maar dat kon me allemaal niet veel schelen want had er zin in en als je ergens zin in hebt, moet je het soms gewoon doen. Na een kwartiertje was dit heerlijke menuutje binnen gespeeld en vertrok ik richting centrum Issoudun. De kerk was gesloten, net zoals het bureau van toerisme en vele andere winkels. Ik ging dan maar op “Place du 10 juin” een terrasje zoeken om te kunnen genieten van het zonnetje. Dit keer bestelde ik pintje op gezondheid van onze Jo. Het was vandaag zijn verjaardag en ook daar mag op gedronken worden. Dus bij deze (mocht je het lezen): Schol, op u gezondheid en een gelukkige verjaardag! Voor ik het wist was het dan 14u, kon ik dan toch mijn stempel halen bij het bureau van toerisme en verder stappen richting Neuvy-Pailloux. De zon begon wat weg te trekken en wolken begonnen zich te vormen. Op een bepaalde moment zag ik het in de verte heel donker worden. Regenjas aan en me voorbereiden op het ergste. Ik kon ook nergens schuilen want zat tussen de graslanden. Er zat dus maar 1 ding op en dat was knallen door het onweer. Maar wonder boven wonder ontweek ik de regenbui en bleef zo goed als droog tot in Neuvy-Pailloux. Hier kwam ik aan om 17u, belde de vrouw op die me de instructies gaf om binnen te raken en na wat gesukkel kon ik me toch neerzetten. Een stukje cake en een pintje stonden me op te wachten en was een heerlijk welkom. Nog geen half uur later kwam Isabelle aan. Niet de mevrouw van het huis maar een andere pelgrim die van Compostella terug onderweg was naar Parijs. Het was de 5e en laatste etappe vooraleer ze terug thuis zou zijn. De eerste indruk was een beetje vaag. Dit kwam misschien omdat ze juist was aangekomen en ik haar vanalles begon te vragen óf misschien wou ze gewoon liever alleen zijn. Uiteindelijk vertrok zij als eerste naar boven voor een douche en kon ik rustig beneden mijn blog wat bijwerken. Na haar kon ik de douche dan gebruiken en babbelden we wat bij. Op het moment dat er een gênante stilte viel werden we gered door Monique die net binnen kwam. Een super sympathieke gepensioneerde vrouw die als politiecommandant werkte van de stad waar ze nu woont. Na een uitgebreide rondleiding van de kerk konden we eenmaal terug binnen aan het avondeten beginnen. Een groene soep en dan als hoofdgerecht een lokale specialiteit:aardappel, room, ui en peterselie in een krokant gebak (pâte du pomme de terre), heerlijk. Nog een uitgebreide kaastafel en een in rumbadend dessert zorgde voor de afsluiting van dit heerlijk avondmaal. De fles wijn was leeg, net zoals de vaatwasser dus laadde Isabelle en ik deze in en zochten we elks onze kamer op waar ik dan uiteindelijk tegen 22.30 in slaap viel.

Dag 30: Neuvy-Pailloux-Châteauroux: 25km

Na wederom een goede nacht, kon ik tegen 7.30 naar de ontbijttafel gaan. Het was Isabelle haar voorstel zo vroeg te eten omdat ze wat trager stapt en op die manier dat wat compenseert. Ik vond dat geen probleem en na wat geroosterd brood en pannenkoeken met confituur nam ik afscheid van Isabelle die helemaal gepakt en gezakt na het ontbijt vertrok. Ik nam rustig de tijd om mijn zak te maken en kon tegen 9u vertrekken richting Châteauroux. Het was wat bewolkt maar er zou al snel verandering in komen. Die gigantische regenbui die ik gisteren ontweken had kwam me al na 15 min stappen opzoeken. Het rest van de dag zou ik goed ingepakt en in de gietende regen stappen. Hierdoor had ik ook mijn kaart weggestoken en had besloten de signalering te volgen. Al gauw was ik van de route geraakt en vertrouwde ik op mijn oriëntatievermogen om verder te stappen, en hopla ineens terug een kaartje van de route. Het bleef ook niet bij die ene keer. Dit gebeurde me 5 keer vandaag. Maar zoals ze zeggen:”Alle wegen leiden naar Rome”, zullen alle wegen ook wel naar Compostella leiden zeker.. In Fourges zocht ik me een plekje om te zitten voor wat baguette met choco te eten.Tijdens het wandelen had ik wederom 2 unieke ontmoetingen. Het eerste was met een ree dat aan de kant van de weg dat zat te eten (voor het middageten in de buurt van Ablenay). Om een foto te kunnen trekken probeerde ik zo geruisloos mogelijk te naderen. Op een bepaalde moment keek het reetje op en bleef ik stokstijf stilstaan. Dit resulteerde in een 3 minuten durende staargevecht dat ik had gewonnen. Zij/hij was weg gesprongen maar had geen foto kunnen nemen. Door het schrijven van deze blog is het toch mogelijk de herinnering te bewaren. De tweede ontmoeting was iets minder positief. Het was de vierde keer dat ik van de route was geraakt en moest vervolgens door een louche en brakke woonwagenwijk wandelen vlak voor het binnenkomen van Déols. In de verte hoorde ik al wat honden blaffen maar besloot door te stappen. Op een bepaald moment stonden er 4 honden agressief te blaffen op de weg en besloot ik toch een kleine omweg te maken. Één of 2 honden zou nog gaan, maar als ze met 4 staan te blaffen op de weg en je hoort er in de verte nog, is het soms verstandiger de confrontatie te vermijden. Oké ja, ik zal het toegeven… ik was ook bang ja… Door om te lopen kwam ik wel terug terecht op de route. Uiteindelijk kwam ik tegen 13.30 aan in Châteauroux. In het bureau van toerisme haalde ik een kaartje en bezocht alle plekken die ze op het plan aanraadde:

• Justitiepaleis

• Chapelle des Rédemptoristes

• Equinoxe: cinema en bibliotheek

• Kerk Notre Dame

• Poort van Saint-Martin (waar ik bijna werd overreden door ne zot in ne die door die kleine straatjes vlamde)

• Kasteel Raoul

• Huis van Père-Adam

• Oude Hotel de Ville

• Het enige grote flatgebouw in de de stad “Le Building”

• Place Napoleon

• La CCI

• Een middeleeuws huis

• Het museum Bertrand

• Couvent des Cordeliers

• Kerk Saint André.

Heel veel dingen maar ik zou er geen speciaal verlof voor nemen. Dan zou ik eerder naar Troyes of Vézelay gaan. Ik had me wel 2u kunnen bezig houden en besloot dan nog even iets te gaan drinken in afwachting om te kunnen arriveren bij de mensen waar ik zou gaan slapen. Tegen 16.30 kwam ik aan bij Marie (die net als ik op 4/4 verjaard) en Jacques die al 7 keer te voet waren aangekomen in Compostella. Ik pakte snel een douche en ging beneden naar beneden om bij een pintje te luisteren naar hun indrukwekkende en prachtige verhalen. Voor het avondeten hielden we ons elks op eigen manier bezig en tegen 19.30 konden we dan aan tafel aanschuiven. Voor we konden beginnen eten zong Marie nog een zegening voor het eten en de pelgrim op het lied “ we will, we will rock you”. Ik en Jacques klopten mee op tafel op de beat en konden dan beginnen eten.Groentesoep, geroosterde groenten en aardappelen, varkenslapjes, kaas, brood, salade, cake en appelcompote zorgde ervoor dat mijn immense honger gestild werd. Na nog wat andere verhalen te delen bij een tas infusion (slaapthee) en het koken van mijn pasta voor de volgende dag kroop ik tegen 22u mijn bed in om op te laden voor de dag die morgen zou komen.

Dag 31: Châteauroux-Saint-Marcel: 38km

24-03-2017 om 00:00 geschreven door Jens Willemse  

Dag 23: Vezelay-Mhers: 29km

Toch een zaligheid om uw wekker te horen, naar uw klok te kijken en dan te merken dat er 6.40 weergegeven staat. Ik had er wel zelf voor gekozen dus moest maar niet zagen. Om 7u nam ik namelijk deel aan de mooie mis met wederom prachtige gezangen. Op het einde van de mis kreeg ik dan een zegening van de oudste priester. Om 7.45 besloot ik me te laten bevangen door de magie van Vezelay. Een gigantische mistbank die de stad op de heuvel omringde. Het was een prachtig schilderijtje. Enkel de koude speelde een rol. Ik ging mezelf dan maar opwarmen met een tas thee, wat boterhammen met confituur en ei. Ik smeerde er ook meteen wat voor de lunch in de hoop die van Trui te kunnen verslaan. Na het ontbijt de babbel met de dorpsgek, maakte ik dan mijn zak en besloot nog even te genieten van de prachtige stad en de mistbank die begon op te klaren. Op het grote plein voor de kathedraal maakte ik nog een praatje met de pelgrims die ik gisteren ontmoet had, en al gauw werd ik het middelpunt van de belangstelling. Een groep van Aziaten en Amerikanen vroegen of ze met mij op de foto mochten. Ik vroeg er natuurlijk wel iets voor, want my time is money e. Ik vroeg of ze me de foto's konden doormailen, niet dat ik geld of zo vroeg (zo erg ben ik niet). Om 10.30 kon ik dan eindelijk de magische stad verlaten en beginnen stappen. Het eerste stuk was zalig. De zon begon lekker warm op me neer te schijnen en ik moest door een zalig loofbos lopen. Alle bladeren lagen over het pad en waren nooit opgeruimd, weggewaaid of verplaatst door eender welk transportmiddel. Dit zorgde er natuurlijk wel voor dat het pad niet altijd even zichtbaar was, maar vond niet erg. Alles stond goed aangegeven en kon dus op de krakende bladeren onder mijn voeten verder stappen naar La Maison Dieu. Hier at ik mijn boterhammen dan op en kwam tot een verschrikkelijke ontdekking. Mijn bokes waren niet beter als die van Trui… misschien niet genoeg gewandeld, verkeerd weer,... wie weet. Op een zoektocht naar water kwam ik dan terecht bij een metaalsmid/kunstenaar die me ook enkele van zijn werken liet zien. Het waren unieke werken waar hij op levenloze objecten van de natuur, zoals stenen en hout, metalen armen en dergelijke plaatste en ze leven in blies. Ik vond het echt iets prachtig, zoek maar op BRUNO GOURY (http://bruno.goury.free.fr). Ik kreeg hier dan nieuw en fris water en een glaasje zelfgemaakte “Vin de Pine”, wat dat ook moge zijn. Iets van 18 graden en best lekker en merkte als snel dat niets toevallig was. Ik merkte op het weerstation op dat het buiten ook 18 graden was… wow. Het volgende stuk begon de zon weer goed te branden en kon ik nergens eens beschutting zoeken. Aan de 16de eeuwse kapel van Saligny at ik dan een stukje fruit en een koek en besloot even af te koelen achter de enige boom op het pleintje. Tegen 15u zette ik dan het laatste stuk in richting Cuncy-les-Varzy. In de enorme maar nog steeds aangename hitte kwam ik er dan om 17u aan. Ik belde de man waar ik zou slapen op en die kwam me 15 minuten later oppikken omdat in een gehucht verder woont, namelijk Mhers. Hij zou me morgen terug afzetten aan de kerk. Na een douche, toffe babbel, avondmaal (spaghetti, sla, kaas, brood en mandarijn) en het avondritueel kon ik tegen 22u gaan slapen. Het was een lange dag.

Dag 24: Mhers-Arbourse: 30km

Na een verschrikkelijk koude nacht, was ik blij om tegen 7.30 aan de ontbijttafel te zitten met een warme tas thee. Na goed ontbeten te hebben kon ik mijn zak inladen en ook vandaag kwam ik tot een lastige vaststelling. Omdat de man, Philippe, geen verwarming heeft waren nog niet al mijn kleren droog. De short viel mee, de T-shirt was nog wat klammig op sommige plekken maar als ik ze even zou aan doen zou ze meteen droog zijn, de onderbroek was droog en de sokken waren nog nat. Ik besloot na 24 dagen dan eens te stappen met een ander paar sokken omdat ik toch geen valling wou krijgen. Ik bond de sokken aan de rugzak om te drogen en Philippe zette me terug af aan de kerk waar ik om 8.45 dan kon vertrekken. Het stappen zelf vandaag was niet zo speciaal. Een lange weg rechtdoor door het bos, een bocht, terug een lange weg, dan terug een bocht, dan een lange weg tussen de velden, enzoverder (heel veel lange rechte wegen). Het weer hielp dan ook niet echt. Het was net iets te warm voor een jas, dus deed ik hem uit, had ik het te koud… hetzelfde met mijn handschoenen en met mijn muts. Verschrikkelijk. Er bestaan wel ergere dingen maar het was toch niet zo leuk. Vooral niet als het een hele dag zo is. In Varzy ging ik even naar de winkel, tussen Varzy en Champlemy bewonderde ik de 13e eeuwse kapel Saint-Lazare (het indrukwekkendste van de hele dag), in Champlemy at ik mijn bokes op en was enorm blij om tegen 15.30 aan te komen in de pelgrimsgite in Arbourse. Het duurde nog een half uurtje voor ik binnen mocht, maar toen ik binnen was, was ik aangenaam verrast. Een aantal bedden, warme douche, wc, een keuken met allemaal ingrediënten aan spotprijzen en een kleine wasmachine. Een rommelen tussen de ingrediënten en vanavond zou het spaghetti bolognese worden (ik denk dat ik dit nog veel ga eten deze reis -Dees, je hebt gelijk-). De kans om al mijn kleren te wassen greep ik met beide handen vast en waste al mijn kleren op 1 onderbroek na. Die had ik namelijk aan. Nu vooral hopen dat alles droog is morgen. Anders heb ik mijzelf goed gepest. Om 18.30 wat koken, de droge was wegleggen en natte was dichter bij de verwarming hangen. De rest van de avond hield ik me bezig met mijn gewoonlijke avondactiviteiten. Ik kroop dan tegen 20.30 mijn bed in want was steendood. Ik was blij dat deze saaie dag voorbij was.

Dag 25: Arbourse-Bondonnat: 39km

Wat een vage nacht. Om 4u begon het wc ineens door te spoelen en de kamer was mega vochtig. Waarschijnlijk van al het drogen van de was. Even prullen aan de wc-bak en even de was checken. Voor even speelde volgende gedachte door mijn hoofd: “Als ik me nu al zou klaar maken (want was toch al uit mijn bed), zou ik de volgende 39 kilometer heel rustig kunnen afronden”. Ik stapte al gauw van deze gedachte af en kroop snel terug mijn bed in. Drie uur later stond ik dan echt op, nam ik een stevig ontbijt, maakte alles wat proper en kon mijn zak inladen. Alle geluk waren al mijn kleren droog, dus kon ik met een volledige verse set kleren de baan op. Even kijken en voelen buiten hoe het weer was en besloot toch om mijn regenjas nog eens aan te doen. Om 8u vertrok ik dan richting La Charité-sur-Loire. De eerste twee uren waren zalig, mega veel regen, maar het was niet koud. Nog eens leuk door de bossen ploeteren en de druppeltjes op blaadjes horen vallen. Na Murlin had ik even een moment van “Oh My God” een weg van 15 kilometer, die lichtjes op en af ging maar praktisch heel de tijd rechtdoor met in de verte uitzicht op La Charité. Even een koek en banaan binnenspelen en gaan! De regen was ondertussen gestopt maar het ploeteren door de modder bleef. Tegen 12u had ik dan mijn eerste 20 km van de dag afgelegd. Wat inkopen doen in ”Den Aldi” -en nee, geen boecht uit een kartonnen doos- en de dan op weg naar de grote kerk van La Charité-sur-Loire. In de kerk ontmoette ik dan een klein oud mevrouwtje die vroeg of ik mee iets kwam eten. Ik besloot op het aanbod in te gaan maar zou al gauw de vele positieve en minibeetje negatieve kanten ondervinden. Onderweg naar haar huis was ze maar aan het praten en aan het praten dat ze er gewoon uitgeput van werd. Het was nu ook niet meteen de meest sportieve dame en het ging ook nog eens naar boven. Het was niet altijd even gemakkelijk om te verstaan wat ze bedoelde maar begreep de grote lijnen toch. Het was een Poolse die in Polen als inspecteur voor veiligheid, hygiëne en werk werkte. Een beetje wat ik later zou gaan doen. Bij haar thuis mocht ik me neerploffen in de zetel. Ze had me gevraagd om mee iets klein te komen eten maar voor ik het wist stond ze met al haar potten en pannen te kletteren in de keuken. Als voorgerecht paella en als hoofdgerecht de koudste en droogste kip die ik ooit heb gegeten met een soort aardappel-en- groenten gratin. Mijn buikje, allee buik, was weer goed gevuld maar voor ik kon vertrekken, moest ik nog naar van alles en nog  wat luisteren en kreeg ik nog van alles mee:  

• Twee oude katholieke gazetten van 2000 om wat te lezen mocht ik me vervelen.

• Een foto met gebed van Jezus.

• Een ketting met kralen en een kruis (ben de naam even vergeten hoe doet precies noemt).

• Een gigantische pot met eten.

• Een appel.

• Twee chocoladebroodjes.

• Ze bood me ook nog een jas aan omdat ze vond dat mijn regenjas te dun was en ik het te koud zou hebben, maar deze heb ik toch vriendelijk geweigerd. Mijn jas is mega goed en koud heb ik het niet echt als ik stap.

Echt super vriendelijk van haar maar er was al gauw een keerzijde aan het verhaal. Ik moest het allemaal meezeulen. Een super sympathiek verblijf en als ik het niet vergeet stuur ik haar een kaartje op als ik ben aangekomen in Compostella. Maar toen gebeurde het tweede en laatste “negatieve” ding van de ontmoeting. Ik keek op mijn klok en het was 14.30 wat ik dacht een klein uurtje wat bokes me confituur te eten was al snel veranderd in een gezellig en sympathiek 2,5u durende ontmoeting. Ik moest nog wel 18km stappen tot Bondonnat. Ik had namelijk gisteren gevraagd of ik bij een particulier zou kunnen blijven slapen dus had als het ware een reservatie open staan. Ik besloot dus een stapje rapper te gaan. Het was wat vechten met mezelf, maar kon ook altijd afbellen, of vragen of ze me ergens konden ophalen. Ik raapte mijn kl**** op en beet door. Maar natuurlijk had de dag nog een aangename verassing in petto. Een heel prettige bries die zorgde voor wat verfrissing. Was dat maar waar. Er was zoveel wind die in mijn zij blies dat ik soms opzij geslingerd werd. Wanneer ik dan terug duwde tegen de wind stopte ze en slingerde ik naar die kant. Verschrikkelijk gewoon. Ik riep elke scheldwoord vanuit mijn woordenboek in de hoop dat de wind misschien zou gaan liggen. Tevergeefs. Het gevecht eindigde om 17.40, toen ik na een goede 9,5u onderweg te zijn aankwam bij een lief alleenstaand mevrouwtje van 82 dat al 30/40 jaar pelgrims onderdak bood. Een zalige douche, even ontspannen en ik kon me beneden zetten voor de klassieke pelgrimsbabbel (wie ben je, wat doe je, wat drijft je,...). Na een goede slasoep, gebakken aardappelen, spek me egg, salade, augurken, kaas, brood en yoghurt met confituur was mijn maagje, allé maag, weer goed gevuld en kon ik na het avondritueel van blog, foto's enzoverder om 22.30 in bed kruipen.

Dag 26: Bondonnat-Brécy: 23km

Na een zalige nacht van 10u slaap kon ik volledig uitgerust opstaan om … (22.30 + 10u slaap e, alle ik zal helpen) 8.30. Ik voelde me helemaal herboren, en zag er zelfs fris uit (om dat ego toch wat te strelen hé). Het was ook zondag en na de lange en zware etappes van vorige week kon ik een rustige dag gebruiken. Ik kon om 8.45 aan de ontbijttafel aanschuiven voor wat toast met confituur en begon tegen 9.15 rustig mijn zak in te laden. Tegen 10u kon ik dan afscheid nemen van de gastvrije mevrouw Potier en begon ik met stappen. Het miezerde een beetje, maar zoals ze wel eens zeggen; “La pluie du matin, n’arrête pas le pèlerin!” en besloot op deze “rustdag” rustig aan te doen. Op het dooie gemakske kuieren ik tussen de velden en besloot om 12u in de boerderij Montifault, 2km voor Baugy, te vragen of iets mocht drinken. Geen probleem en mocht me installeren in de zetel. Bij het krijgen van een tas thee werd ik ook ineens uitgenodigd om mee iets te eten wanneer de man zou thuis komen. Net zoals gisteren ging ik hier maar al te graag op in met het enige verschil dat ik nog maar ongeveer 12 km (2u à 2,5u) zou moeten stappen en geen 18km. Ik hield me dan rustig bezig in de zetel in afwachting van het middagmaal. Toen iedereen dan thuis was konden we aan tafel aanschuiven en wat een feest. Eerst wat salade met eieren en dan iets waar ik ooh zo van hou: lamskoteletten (de eerste keer echt vlees vlees in 26 dagen). Het enige nadeel was het verschrikkelijk botte mes en dat niemand de kleinste stukjes sappig vlees van het bot peuzelde. Desalniettemin smaakte het enorm. Met wat aardappelen en wortelen had ik terug wat vitaminen binnen. Maar het feest was nog niet gedaan. Nog een kaasschotel en een gigantische bosvruchten crumble. Met het buikje helemaal vol kon ik tegen 15.15 de weg verder zetten richting Brécy. Ik was blij een zalige pauze te hebben gehad van 3 uur want de komende 12km waren verschrikkelijk saai. Grauw weer en heel de tijd langs de grote baan. In het kleine stukje bos dat ik door moest, dacht ik voor een fractie van een seconde of ik geen kamp zou bouwen en daarin te overnachten. Toen het dan wat begon te miezeren besloot ik toch maar door te stappen. Misschien dat ik dat wel eens doe als het goed weer is ‘s nachts, ik zou niet graag willen dat alles klets klets nat is. Tegen 17.30 kwam ik dan toch opgelucht in Brécy aan. Het plaatselijke café “Chez Claudette” opzoeken voor de sleutel te vragen van het pelgrimslokaal. Eenmaal daar kon ik me lekker ontspannen maar vond nergens een douche of wc. Na wat zoeken vond ik dan toch een papier dat ik met de sleutel van het lokaal ook toegang had tot de feestzaal beneden. Alles bijeen pakken om me te wassen en toen ik beneden kwam, wist ik het even niet goed. Er was een gigantisch feest bezig voor een 75-tal mensen, allemaal 65+. Wat ongemakkelijk ging ik naar binnen, vroeg waar ik naar de wc kon gaan en een douche nemen. Eenmaal opgefrist kon ik terug naar de kamer om iets te eten. Vanavond op het menu: bokes met choco. Niet meteen het meest voedzame, maar had geen keuken om iets klaar te maken en had teveel eten in mijn rugzak. Om mijn tas thee af te wassen moest ik dan terug naar beneden. Het feest was al afgerond maar het bleek dat de harde kern van de groep nog wat was blijven plakken om iets te eten. Ik werd al gauw uitgenodigd om mee iets te komen drinken. Ik zette me gezellig bij aan tafel en kreeg wat kaas, sla, taart en mandarijnen voor me gesmeten. Zo kreeg ik dan toch nog wat vitaminen binnen deze avond. Het viel me al snel op dat er met de 4 mannen van het gezelschap niet veel meer viel aan te vangen omdat de wijn al rijkelijk had gevloeid. De spontane lachbuien en komische niesbuien zorgde ervoor dat de sfeer er goed in bleef. Tegen 20.30 hielp ik dan nog even mee om alles op te ruimen en ging dan naar het café om er eentje te drinken op Dees zijn verjaardag. Bij deze (mocht je het lezen): schol en ne gelukkige verjaardag! Het is er wel maar bij eentje gebleven want er hing in het café een vrij onaangename geur. De geur van een oud urinoir dat al lang niet meer was gepoetst. De manier waarop het café ook uitgebaat werd, was ook vreemd. Niet zoals de grote broer me geleerd had. In een karaf wijn 2 verschillende wijnen gieten, een glas cava met 2 soorten cava, overal lege glazen, flesjes,... maar ik was blij met mijn pintje en kon dan uiteindelijk voldaan tegen 21.30 mijn bedje inkruipen.

Dag 27: Brécy-Bourges: 22km

20-03-2017 om 00:00 geschreven door Jens Willemse  

Dag 19: Troyes-Forêt-Chenu: 27,5km

Om 8u ging de wekker zodat ik samen met Fanchic en France-Odile kon ontbijten. Ik vond het al jammer dat dit mijn laatste ontbijt hier was… Na wat boterhammen met confituur, kon ik mijn zak maken en afscheid nemen van deze zalige mensen. Ik nam ook meteen afscheid van Martine die juist beneden was toen ik op punt stond te vertrekken. Met toch wel een beetje pijn in het hart stapte ik de zon tegemoet en wandelde het eerste half uur langs “Voie verte de Viennes” waar ik een ouder koppel leerde kennen die toch een half uur hebben meegestapt. Na het tweede afscheid van de dag kon ik dan in de blakke zon mijn tocht verder zetten. Tussen de velden deed ik al snel mijn vest uit om verder te wandelen in mijn T-shirt. Fluitend, zingend, met hippe zonnebril en genietend van de zon kwam ik tegen 12u aan in Laines-aux-Bois waar ik een plekje zocht om miijn gisteren klaargemaakte spaghetti op te warmen. Het eerste huis was meteen het goede. Corine, de gastvrouw schonk me een Leffe uit in afwachting van de opwarmprocedure van de spaghetti in de microgolfoven. Om 13u kon ik dan mijn tocht verder zetten. Na nog geen 5 minuten kreeg ik een lift aangeboden tot boven aan de heuvel. Ik vond het nogal “nen louchen type” en zou de zon en heuvel op eigen kracht overwinnen. Vooraleer ik de “forêts communale de laines aux boix et de bouilly” moest ik toch even genieten van het goede weer tijdens het eerste bostoilet van de tocht. Putje graven, boodschap doen, afdekken, steen en takken erover en klaar is kees. Een paar gram lichter kon ik het bos induiken voor de komende 10km. En wat voor een bos, och jongens wat een bos was dat, en in dat bos daar was veel mos, van dat prachtig mos dat alles bedekte. En op dat mos daar waren veel vlinders en vogels, och jongens wat een mooi en levendig bos was dat. De laatste 5km die ik dan moest afleggen was weer in de blakke zon en begon mijn rechter steunzool lastig te doen. Na een paar keer gestopt te hebben en proberen goed te steken kwam ik dan toch aan in Forêt-Chenu waar ik een klein eigen huisje kreeg toegewezen. Na een ijskoude douche (warm water werkte niet) besloot ik dan als een “klein en eenzaam” kind naar het huis te stappen om te vragen of ik misschien iets mocht drinken met hen omdat het maar saai was alleen in mijn klein huisje. Geen probleem natuurlijk en kreeg een lekker aperitiefje aangeboden. Na de groentesoep, aardappelomelet, kaas en yoghurt kon ik dan tegen 22u rustig mijn bed inkruipen en de rust verzorgen voor de volgende dag.

Dag 20: Forêt-Chenu-Roffey: 32km

Na een niet zo schitterende nacht stond ik om 8u op om iets te eten en klaar te maken voor de middag. Na het inladen van de zak, het afscheid nemen van de gastvrouw kon ik tegen 9.15 vertrekken. Het beloofde weer een speciale dag te worden. Na nog geen 5 minuten stappen sprongen er vrolijk 3 reeën over de weg (geen 10 meter van me vandaan). Na een uurtje gestapt te hebben begon ik het al aardig warm te krijgen en de zon deed daar ook geen goed aan. Softgel uitdoen en zalig in de T-shirt verder wandelen. Het was een enorm mooi en afwisselend parcours. Gewone bossen, bossen met een grastapijt en witte bloemen (geen mei-of sneeuwklokjes), weilanden, macadam, dorpen, stijgen, dalen, plat,... hielden het wandelen boeiend. Drie kilometer voor Ervy-le-Châtel stond ik oog in oog met een woest en wild dier. Een moordlustige wolf stond tussen mij en de weg, maar ik moest verder gaan. Veilig achter mijn stokken dreef ik de hond terug op zijn domein. Oké, ik heb misschien een beetje overdreven maar het was wel een vrij agressief blaffende Duitse Herder. Ik ben wel blij dat hij niet op me afkwam, maar had mijn stokken toch veilig voor me uitgestoken. Eerlijk gezegd had ik er wel wat bang van, maar niet doorvertellen hé! Aja, dit is een openbare blog… Aan iedereen dus: ik was wat bang op die moment. Een honderdtal meter erna besloot ik dan in een gite even uit te puffen en mezelf uit te nodigen. Een thee en 3 krokante grannykoekjes gaven me de energie om verder te gaan tot in Ervy-le-Châtel. Hier ging ik dan op zoek naar de supermarkt om zonnecreme en een stuk fruit te kopen. Eerst even een ¾ stokbrood met hesp en een chocoladebroodje binnenspelen en dan in de “Atac” supermarkt nog 2 ronde rozijnenkoffiekoeken en 2 bananen aankopen om mijn lunch te vervolledigen en maag te vullen. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik het een rare naam vind voor een supermarkt, maar ik zou al snel te weten komen waarom deze zo heet. Bij het verorberen van mijn koffiekoeken was ik “under attack”... Een wilde dingo had geroken dat ik aan het eten was en begon rond me heen te cirkelen. Hij was niet zo eng als de “wolf” van voorheen maar kon toch niet op mijn gemak eten. Ook hem, trouwens gewoon een middelgrote witte hond van kweetniwelkras, kon ik verdrijven met mijn stokken. Even ter zijde voor de hondenliefhebbers onder jullie. Ik heb de honden nooit aangeraakt of pijn gedaan. Ik heb op de grond voor hen liggen tikken zodat ze naar achter gingen. Eenmaal de hond verdreven was, kon ik me snel even insmeren met zonnecreme en terug de weg vervolgen naar Roffey. Wederom een heel afwisselend landschap en was blij af en toe tussen de bossen te lopen omdat de zon toch vrij fel aan het schijnen was. Wat hier wel enorm leuk was, was de aanwezigheid van de vele dieren. Kikkers die in de plassen. wegsprongen, spechten die de bomen als trommels gebruikten, vlinders die weer fladderend meezweefden maar het strafste bleven de 6 gigantische buizerds. Op het moment dat ik even moest toegeven aan mijn blaas, hoorde ik een krijs boven me. Ik keek naar de plek van het geluid en zag 6 buizerds als aasgieren boven me rondcirkelen. Ik was allegeluk nog springlevend dus aan mijn karkas konden ze nog niet beginnen.  Vlak voor La Chapelle Vieille Forêt was mijn derde ontmoeting met een duivelshond en dacht dat de buizerds misschien nu wel meer geluk zouden hebben. De hond sprong over zijn hek (en dat is geen mop) en probeerde me terug te drijven. Ik liep rond hem heen, probeerde het niet in mijn broek te doen en klopte met mijn stokken op de grond en had op deze manier de derde hindernis van de dag overwonnen. Nog een uurtje langs het kanaal wandelen en kon dan om 17u eindelijk aankomen in Roffey. Een zalige douche bracht me er weer helemaal bovenop en kwam ineens tot het besef dat geen van mijn schenen zeer deden of lastig hadden gedaan vandaag. Maar ik weet al te goed dat ik best kan afwachten tot morgen. Ik kreeg dan een tas soep (die niet super lekker was) voorgeschoteld en mocht daarna eindelijk mijn ravioli opeten. Ik had namelijk in Reims een pot van 800 gram gekocht en was zo blij deze eindelijk te kunnen opeten. Met een volle maag schreef ik dan rustig deze blog bij, ordende mijn foto's en ging om 21u slapen omdat het morgen weer een lange dag zou worden.

Dag 21: Roffey-Cravant: 42,5km

Pff, om 7u ging de wekker omdat ik een lange dag voor de boeg had. Ik hees mezelf uit bed om tegen 7.30 te kunnen ontbijten, wat me trouwens beter en beter lukt (3 chocoladebroodjes, een croissant, een banaan en een mandarin). Om 8.45 kon ik de mist trotseren om de eerste kilometers in te zetten. De voormiddag verliep moeizaam. Ik kon me niet goed oriënteren en al gauw liep het op de 21e dag mis(t). De eerste 6 kilometer werden er al rap 9 en na Vézannes juist vant zelfde. Een verkeerde weg ingeslagen en weer een kilometer erbij. Bunkerend dwars door de omgeploegde velden kwam ik dan terug op de route uit. Tegen 12u kwam ik dan aan in Chablis waar ik wat inkopen deed en mijn maag goed vulde met een megabroodje kaas ham. Hier begin ik ook al eens te kijken waar ik zou gaan slapen. De zon was erdoor gekomen en besloot daarom wat kilometers te maken. Nog ongeveer 20 kilometer tot in Cravant had ik me voorgenomen. Het eerste stuk zag er wel veelbelovend uit op de kaart. Heel veel bos was het verdict. Maar al gauw zou ik iets heel anders ondervinden. Het waren wijngaarden dus er was nergens beschutting voor de opkomende felle en brandende zon. Er toch van genieten en onderweg eens bellen naar het gemeentehuis van Cravant om eens te horen voor een slaapplek. Geen priester of parochie in de stad, geen particulieren maar wel een goedkoop hotelletje. Ik besloot dat dan maar vast te leggen. Na 42km te stappen mag ik mezelf al eens belonen. Tussen de wijngaarden, op en af in de blakke zon kwam ik in Saint-Cyr-Les-Colons aan waar ik me toch in de schaduw van de kerk zette om wat af te koelen en een koekje te eten. Om 15u kon ik mijn tocht dan verder zetten richting Cravant. De hitte was een beetje gaan liggen, maar het zonnetje deed nog steeds zijn werk. Uiteindelijk kwam ik dan toch tegen 16.45 aan in een verlaten hotel. Niemand aanwezig, alle deuren toe en alles zag er een beetje krakkemikkig uit. Na 45min  te liggen rondzoeken naar de eigenares of een gsm-nummer kwam er dan toch iemand aan en werd ik het precies vervallen hotel rondgeleid. Ik kreeg mijn toch wel chique kamer toegewezen waar zelfs de kleine zoon van de eigenares naar de wc wou gaan. Juist op tijd kon ze hem tegen houden en kon ik een douche nemen en al mijn kleren eens wassen. Rap een 2e groot broodje van de dag naar binnen spelen en wat skypen met het thuisfront. De blog wat bijwerken, foto's ordenen en dan tegen 23u bedje in. Even een kort intermezzo, vandaag voor de eerste keer in mijn leven een marathon gelopen/gewandeld. Ben er wel trots op en nog iets wat op mijn bucketlist kan schrappen. Nu nog skydiven, Mongolië, IJsland en Nieuw-Zeeland bezoeken.

Dag 22: Cravant-Vezelay: 33km

15-03-2017 om 22:29 geschreven door Jens Willemse  

Dag 14: Moussy-Baye: 29km

Om 7.45 ging de wekker en voelde me wonderbaarlijk goed. Helemaal in form begaf ik me naar de buffetontbijttafel waar ik me bewonderenswaardig goed kon volsteken. Chocoladebroodjes, fruit, yoghurt, sandwiches, kaas, hesp, choco maar ook natuurlijk veel confituur. Nam, nam, nam, lunchpakket maken en hop naar de kamer om alles bijeen te rapen want ik kon niet vlug genoeg vertrekken. Om 9.45 kon ik dan de baan op na afgerekend te hebben. De voormiddag was zalig. Een frisse bries, veel zon, prachtige uitzichten over de wijngaarden, geen macadam en ook niet super veel last meer van de schenen. Onderweg kwam de spoorwegen in mij toch ook weer naar boven. Gisterenavond had ik namelijk het facebookprofiel van Martine ontdekt en begon in de modder verse voetsporen en wandelstokafdrukken terug te vinden. Één van de dagen… wacht maar af! Aan het meer of vijver  “Grande Folie” at ik mijn lunchpakket op en voor ik het goed en wel besefte was ik om 13.30 al aangekomen in Montmort . Ik besloot dus een pintje te drinken in het plaatselijk café en even te bellen naar het thuisfront. Om 14.30 zette ik dan de laatste 12km in tot in Baye. De zon scheen -ik heb zelfs voor de eerste keer mijn zonnebril aangehad-, ik was aan het zingen en fluiten en voelde me helemaal nieuw. Maar pech is niet veraf. Dagen in de regen stappen en altijd droge voeten en nu de zon scheen … uitgeschoven en met een stuk van mijn rechtervoet in een plas beland. Alle geluk niet helemaal ondergedompeld en kon dus de tocht verder zetten. Tussen de velden en smalle bossen kwam ik dan aan in Baye en ging op zoektocht naar een slaapplek. Het kon dan toch niet continu goed weer blijven en dus lieten de weergoden het nog even drashen. Maar bij het eerste huis, bam, direct prijs. Het was namelijk een kasteel waar een christelijke gemeenschap leeft die pelgrims een bed en voedsel aanbieden. Achteraf gezien stond het adres ook in de stapgids. Maar ik was ergens aangekomen en kon mezelf en de kleren een schrobbeurt geven. Om 18u nam ik dan deel aan een kleine mis voor het avondmaal. Het begon met een klein lied gevolgd door 45 minuten stilte. Dan begint u brein toch in werking te treden en ga je toch over vanalles en nog wat beginnen denken. Erna volgende nog 5 minuten gezang en konden we om 19u aanschuiven aan tafel. Witloof, brood, pizza, aspergesoep, kaas, yoghurt,... alles werd gewoon op tafel gezet en alles werd door iedereen door elkaar gegeten. De gesprekken waren nog vager. Iedereen was tegen elkaar bezig en ik moest maar luisteren naar iedereen tegelijk, maar tevergeefs. Ik wou gewoon wat eten en besloot dus in sommige gevallen te lachen, knikken en reageren zoals de andere dat deden. Na dit toch wel ongemakkelijk avondmaal hielp ik nog mee in de keuken en kroop tegen 21u mijn bedje in.

Dag 15: Baye-Vindey: 25,5km

Na een lange maar zalige nacht moest ik toch weeral om 7.45 opstaan. Ik werd namelijk om 8u aan de ontbijttafel verwacht. Kaas, fruit, brood maar weeral confituur in overvloed. Buikje vol eten, nog een laatste babbel slaan en zak inladen. Om 9.30 kon ik dan terug de baan op en ik had geluk. Het weer was zo zonnig als gisteren… Haha NOT. Het was zo een leuke koude kletsnatte mieserende mistregen die ik in de voormiddag moest trotseren. In Soizy-aux-Bois besloot ik mezelf dan wat op te warmen met wat koekjes in het bushokje. Tevergeefs… ik had wel terug energie om verder te gaan en de koud te trotseren. Op het stuk tot aan Lachy begon ik dan pelgrimssporen te ontdekken (als het effectief van een pelgrim zou zijn). Om dan toch met iets anders bezig te zijn dan met de regen begon ik me allerlei scenario's in te beelden voor mijn eerst ontmoeting met een andere pelgrim. Zou gewoon de coole mezelf blijven, overenthousiast worden of gewoon voorbij stappen. Dat laatste waarschijnlijk niet maar ik ben toch benieuwd. Ik hoop het over een paar dagen te weten. Toen het in de namiddag wat begon op te klaren besloot ik om een kilometer buiten Lachy mijn lunchpakket van brood, kaas en water op te eten. Een geweldig uitzicht over de velden en pure rust, zalig! Met nieuwe energie kon ik dan verder stappen tot in Sezanne waar bij een pelgrimswoning langs ging voor een tas thee. Echt deugd dat dat deed. Alleen vond ik het jammer dat het geen thee was. Ook geen warm water en ook niet binnen. Niemand had namelijk opengedaan dus moest ik maar water drinken uit mijn kamelenzak. Ik kon dan voldoende gehydrateerd de laatste 5km inzetten tot in Vindey. Bij het binnenkomen van het kleine dorpje was het dan zo ver. Ik ontmoette mijn eerste medepelgrims! Alleen hadden ze geen zin meer om te stappen. Het waren namelijk artistieke metaalgeplooide pelgrims. Met pijn in het hart vond ik bij een gepensioneerd koppel onderdak en spijs. Een cakeje en thee in combinatie met een warme douche en snelle handwash van de kleren zorgde ervoor dat ik nieuwe energie kreeg. Na een warm bord wortelsoep, een ¾ quiche en een lekker plattekaasdessert met koekjes en vers fruit kon ik me naar de kamer begeven en na het avondritueel in slaap vallen.

Dag 16: Vindey-Méry-sur-Seine: 31km

Na misschien wel de beste nacht te hebben gehad tot nu toe, door het zalige zachte lichtverende nieuwe bed kon ik om 8u aanschuiven aan de niet zo mega rijkelijk gedekte tafel. 2 boterhammen met confituur en een klein gebakje vulden de maag voor een stuk dus besloot ik bij mijn vertrek om 9.30 nog een energiebar en stuk fruit naar binnen te spelen. Vandaag zag de dag er weer simpel uit. De oude sporen  (die spekglad waren) volgen tot in Anglure om dan langs het kanaal verder te stappen. Het was ideaal weer om te vertrekken, een koel briesje en de zon die lichtjes probeerde te schijnen tussen de wolken maar toen ik aankwam bij Barbonne-Fayel zag ik over de heuvel een enorme mistbank naderen en voor ik het wist zat ik weer in een regenbui dit tot 13u zou duren. Onder een boom at ik mijn lunch op en besloot al snel verder te stappen. Al gauw begon het weer op te klaren en in Anglure werd ik dan uitgenodigd om een thee te komen drinken en hier maakte ik de ontdekking van de dag. Martine zou vanavond bij deze vrouw slapen. Ik had ze dus ergens gepasseerd, misschien met een rustdag in Troyes zou ik ze tegenkomen. Ik zette de laatste kilometers dan in richting Mery-sur-Seine waar ik bij de Marianistengemeenschap onderdak en voedsel kreeg. De 2 inwonenden moesten naar een vergadering en vertrouwde me hun huis toe. Na een douche, kledijwasserij en het eten van een zalige hutsepot, kon ik voldaan in mijn nest kruipen en toeleven naar de volgende dag.

Dag 17: Mery-sur-Seine-Troyes: 30km

Na een korte ochtendmis met de 2 marianisten, konden we samen iets eten. Vers brood, confituur, choco en appelcompote. Na nog wat administratief en materieel gerommel kon ik tegen 9.30 vertrekken richting Troyes. Vanaf het begin had ik het gevoel alsof ik op mijn tweede dag was (Hofstade-Heverlee). Eerst 5 minuten stappen naar het kanaal en dat blijven volgen tot de voorsteden van Troyes. Er waren echter wel enkele verschillen. Ik moest niet op de macadam lopen maar op een leuk lopend graspad. Het weer in de voormiddag was bewolkt maar na het middagmaal begon het op te klaren en moest ik in T-shirt en zonnebril verder. Echt een zaligheid. Op bepaalde stukken dwarrelden zelfs de vlinders rondom me en ritselden de salamanders tussen de verdorde afgevallen bladeren bij het aankomen van mij imposante gestalte -kuch kuch-. Om de voorsteden van Troyes te betreden moest ik nog wel eerst een stuk weg overwinnen dat ondergelopen was door de regen van de afgelopen dagen. Voorzichtig baadde ik me een weg door het water en voor ik het wist was ik in Troyes. Een enorm leuke en gezellige stad met een heel middeleeuwse uitstraling. Het bezoeken waard! Ergens in een steegje mijn lange strakke sexy thermische broek uitdoen omdat het gewoonweg te warm was en kon de "Running 3" winkel zoeken om een steunzool te kopen die me zou helpen met mijn scheenbeen. Whu knows… Nog snel wat energiebars in de rugzak laden, een stempel en bezoek brengen aan de kathedraal en mezelf aan den toog zetten met een halve liter bier… gewoon perfect. Het weer was goed, ik had niet meer zoveel last van mijn scheenbeen maar kon wel pas om 18u binnen bij mijn adresje. Maar de tijd doodde ik graag met een Affligem au fut. Om 18 dan aankomen bij France-Odiel en haar man waar ik een tas thee en koekjes aangeboden kreeg en plots was er nog een tweede bezoeker. Iemand van de bloemenwinkel die aan de hand van het interieur, lichtinval, … de ideale kamerplant wou verkopen voor op een kast. Anfin, na dit vage bezoek een snelle douche, was spinaziesoep en linzen eten en hop het bed in voor de usual stuff.

Dag 18: Troyes-Troyes: 10-20km

Om 8u ging de wekker op mijn eerste rustdag. Vandaag zou ik “den toerist” uithangen in Troyes. Maar dat kon niet zonder een stevig ontbijt. Maar toen gebeurde er iets uniek. Er belde niemand anders dan Martine. Zij wou vanavond bij dezelfde mensen slapen. Ik kreeg ze dan aan de lijn om alles wat uit te leggen omdat de communicatie wat moeilijk was tussen de Franse gastvrouw en de Nederlandse pelgrim. Ik kreeg ook ineens te horen dat ze liever alleen wou stappen en ze had ook andere plannen voor de komende dagen dus zou ik op zoek moeten gaan naar een andere meewandelende pelgrim. Het stadscentrum van Troyes kan ingedeeld worden in 2 delen: de kop van de champagnekurk en het lichaam van de kurk (je moet maar eens met Google maps fzo kijken om de vorm te zien, dan snap je het wel). Ik begon met een een bezoekje aan de markt “Les Halles” waar ze vanalles en nog wat verkochten. Vervolgens zette ik mijn toeristische tour met bijhorende foto's verder. In de voormiddag stonden volgende zaken op het programma:

• Kathedraal

• La Cité du Vitrail: een museum met kerkglaswerken

• De decadent dure hotels La Maison de Rhodes(209-349 per nacht) en Le Champ des Oiseaux (199-389 per nacht). Beide een heel mooie middeleeuwse buitengevel. Maar voor mij het geld niet waard.

• Museum van Moderne kunsten

• Musée de Saint-Loup: het mooiste en leukste museum van de dag. Veel opgezette dieren, archeologie van de streek en het oude Egypte.

Om dan de voormiddag af te sluiten ging ik nog even langs de Fnac om een schrijfschriftje te kopen. Ook nog even naar de Carrefour om wat inkopen te doen voor de volgende dagen en deze middag waar ik wederom een vreselijke ontdekking deed. Ik wou wat kaas kopen voor op mijn baguette en het eerste pak kaas dat ik vast pakte was helemaal beschimmeld… ik besloot dan maar wat droge worst te kopen om mogelijk dodelijke maaginfecties te ontlopen. In het verblijf ging ik dan snel middageten om mijn toeristische tour in Troyes af te ronden. In de namiddag stonden volgende zaken op het programma:

• Rue Paillote de Montabert, Ruelle des Chats, Cour du Mortier d’Or en rue Émile Zola. Allemaal kleine gezellige middeleeuwse straten.

• Kerk Saint Pantaleon waar ik een kaarsje brandde voor het goed verloop van de tocht.

• Musée de Vauluisant waar er vanalles te zien was over het lokale stoffenweven. Hier vervulde ik weer een goede daad door een oude vrouw van de scheve trap te helpen. Wat een held ben ik toch.

11-03-2017 om 23:53 geschreven door Jens Willemse  

Dag 9: Rocroi-Signy-l’Abbaye: 30km

Om 7.45 ging de wekker, kon ik me omkleden en werd ik verwacht aan de ontbijttafel. Het enige probleem was dat mijn scheenbeen terug enorm veel pijn deed. Na een sober ontbijt met enkel confituur en brood (wat ook de lunch was) besloot ik dan nog even te liggen om mijn been laatste rust te gunnen voor ik ging stappen. Toch ook ineens de ideale moment om mijn guilty pleasure te bekijken online (temptation island). Na nog eens goed gelachen te hebben kon ik dan tegen 10u toch vertrekken richting Signy-l’Abbaye. De voormiddag was vrij zwaar. Veel wind en de pijn in het been zorgde ervoor dat het lastig stappen was. Het was kop naar beneden, niet nadenken en gewoon gaan. Onderweg hiernaartoe merkte ik al gauw dat die adventure en decathlon winkels me hadden beetgenomen en voorgelogen. Ik mij goed ingepakt in mijn windstopper, maar tevergeefs, de wind was niet gestopt…(haha). In L’Échelle besloot ik dan mijn boterhammen met confituur en confituur te benuttigen, uit de wind en in de zon uiteraard. Wonder boven wonder hadden al die confituurbokes een mirakel verricht na de middag. Ik kon ineens het prachtig glooiende landschap met opgeheven hoofd overvliegen en begon zelfs een nieuwe route te volgen -niet omdat ik het oorspronkelijke pad kwijt was hoor (kuch kuch)-. Uiteindelijk kwam ik dan aan de boerderij Faleul uit. Hier besloot ik dan aan te kloppen en mezelf vriendelijk uit te nodigen om iets te drinken. Al gauw besefte hoe klein de wereld eigenlijk is. De eigenaar was van Antwerpen en zijn kinderen waren op bezoek. Zij waren ,zoals ze bij ons zeggen, “van achter den hoek”, namelijk van Deurne. Met een warme thee in de maag zette ik dan de laatste 7km in. Ik had zoveel energie en voelde me zo goed dat ik letterlijk bijna over de heuvel liep. Aangekomen in Signy-l’Abbaye ging ik een stempel zoeken voor in mijn stempelboekje en een plaats om te slapen. Al gauw kwam ik bij de B&B uit van madame Créquy. Hier nam ik dan een douche, waste ik mijn kleren en liep naar de winkel om te kunnen beginnen koken. Massa's wortelpuree, 2 spiegeleieren, 2 kalkoenschnitzels, een avocado, yoghurt en 2 croissants. Met een zeker voldane maag trok ik me terug in de kamer voor mijn vast avondritueel. Wat lezen in de stapgidsen, wat schrijven in mijn blog, iets laten weten aan het thuisfront, foto's selecteren en in juiste albums zetten, tandjes poetsen en slapen.

Dag 10: Signy-l’Abbaye-Château-Porcien: 30km

Om 7.40 ging de wekker, rustig opstaan en om 8.15 stond de ontbijttafel netjes gedekt. Rarara met brood en confituur, wat ook het middageten zou worden. Ik begin de indruk te krijgen dat ze in Frankrijk veel confituur en brood eten. Het wandelen vandaag was niet echt spectaculair. Gewoon wat op en af, geen zon en geen regen. Tussen velden en bossen en dat was het eigenlijk. Hetgene wat me wel opviel is dat in elk dorpje waar ik passeerde een dode en stille sfeer hing. Geen kat die op straat liep, geen auto die over de baan reed en huizen waarvan je je afvraagt of ze bewoonbaar zijn of niet. Best raar. In Wasigny at ik mijn boterhammen met confituur op en kon ik verder stappen tot in Château-Porcien. Tegen Hauteville begon ik het wat moeilijk te krijgen. De pijn die ik voorheen had aan mijn rechterscheen had zich verplaatst naar de linkerkant. Misschien iets wat mijn twee schenen moeten doormaken om Compostella te bereiken. Het was toen nog maar 14u en besloot dus nog verder te stappen. Op de tanden bijten en geregeld vloeken zorgde ervoor dat ik de laatste 8km kon afronden tegen 15.30. Ik zocht naar het café dat mij de code gaf van de pelgrimskamer wat verderop. Een verschrikkelijk vuile en slechtliggende matras en vuile douche. Zeker weten, de slechtste verblijfplaats tot nu toe. MAAR ik was er aangekomenen waar het warm was en was een tevreden mens. Ik nam een douche, waste mijn kledij en besloot iets te gaan drinken in het café waar ik vanavond ineens zou gaan eten. De beleefdheid en vriendelijkheid dat de mensen hier hebben is niet zoals we bij ons kennen. Bij het binnenkomen geeft men iedereen een hand alsof men elkaar al jaren kent. Eén van die gekke dingen die je kan ontdekken op de camino. Na een lekker driegangenmenu:

• Wortelsalade, half ei en gebak met kaassaus en hesp

• Koeientong met pasta

• Banaan, American cookies, chocoladesaus en slagroom

Was mijn maag lekker vol en kon ik tegen 20.30 gaan slapen.

Dag 11: Château-Porcien-Pomacle: 28km

Na een wazige nacht van dromen:

• Denken dat er een hond aan het blaffen is voor de deur en dat er iemand binnen wil komen en kei hard beginnen roepen (ben blij dat ik dus alleen in de kamer was);

• Denken dat de politie de kamer binnenvalt;

• Denken dat je nog helemaal niet op tocht bent naar Compostella;

• …

besloot ik om 8.15 uit mijn bedje te kruipen, mijn zak in te laden en iets te eten. Ik was blij zelf eten te hebben voorzien want had niet veel zin in boterhammen met confituur. Op het menu, chocoladebroodjes, mmm… Voor het vertrek nog rap iets schrijven in het gastenboek en daar deed ik een opmerkelijke ontdekking. De hollandse die ook in de B&B had geslapen in Rocroi, was gisterenochtend hier vertrokken. Dat wilde dus zeggen dat ik dichter en dichter in de buurt kwam van Martine Bakker. Nog een dag of 2 denk ik. Tegen 9.20 vertrok ik dan met mijn hebben en houwen richting Pomacle. De voormiddag was zalig. Niet te warm, wel wat regen, en enorm veel dieren gezien. Vogeltjes die vrolijk in het rond floten, tientallen reeën die over de weg en door de velden liepen, twee vossen die net hetzelfde deden en massa’s konijnen deelde die mening van de vossen en reeën. Onderweg dacht ik ook dat elke andere voetstap die ik tegenkwam of ze van Martine zou zijn of niet. Als een ware spoorzoeker kwam ik dan aan in L’Ecaille waar ik mijn overige chocoladebroodjes op at en stapte verder richting Bazancourt. Het weer begon wat op te klaren maar begon me te ergeren aan iets. Niet mijn schenen, niet mijn voeten, niet mijn rugzak, ook niet het weer, ook niet de temperatuur, MAAR de vogels. Voor twee uur lang waren er piepkleine vogels die een verschrikkelijk “tshirpend” geluid maakte. De eerste tien minuten is dit allemaal leuk en dan maakte ik er een spel van om de juiste “tshirp” bij de juiste vogel te plaatsen. Maar ze waren soms zo klein dat ik geen vogel zag en continu “getshirp” hoorde. Op een bepaald moment dacht ik zelf dat ik zot werd omdat ik geen vogels zag maar wel massa’s “getshirp”. Na dus twee uur in het “getshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, “tshirp”, … (je hebt het misschien wel door hoe lastig dit nu was) te hebben gewandeld kwam ik aan in Bazancourt waar ik in de supermarkt een banaan, cola en nog chocoladebroodjes ging halen. Ik tankte dus een beetje bij voor de laatste 6 km en net toen ik vertrok begon het gigantisch hard te regenen en te waaien, maar die uitdaging ging ik met alle plezier aan. Om het natuurlijk nog wat harder te maken was de grond tussen de velden zo plakkerig geworden dat er denk ik aan elke schoen twee kilo was bij gekomen en dus ook compleet mijn grip verloor. Al “schaatsend” bereikte ik toch het kleine Pomacle waar ik vriendelijk ontvangen werd bij Joël, die zijn huis helemaal zelf gebouwd had. Na een theetje en een warme douche kon ik nog een beetje ontspannen. Tegen 18.30 kwam Patrice (vrouw) en twee kinderen thuis (Thibaut 6, Caroline 8). Tussen de drukte van de kinderen konden we met 3 toch goed aperitieven met een glas echte champagne van de streek. Het avondeten was als voorgerecht wortelsoep en als hoofdgerecht een lokaal gerecht (gemarineerd gehakt in bladerdeeg). Met een lekker glaasje wijn erbij en een goed intiem en open gesprek kroop iedereen tegen 23u -misschien een beetje licht beschonken- zijn eigen bedje in. Joël en Patricia, jullie zijn absoluut twee toppers en zal jullie niet snel vergeten!!!

Dag 12: Pomacle-Rilly-la-Montagne: 26,5km

Om 8u rustig wakker worden om dan tegen 8.30 rustig aan te schuiven aan de ontbijttafel. Boterhammen (eens geen rare baguette) met choco en confituur. Nog snel een foto met de kids en kon dan in mijn proper gewassen kleren om 10u de dag inzetten. De voormiddag was weer wat ploeteren door de klei maar al gauw begon ik in de verte de kathedraal van Reims zien. Nu ik mijn doel (voor de middag) in zicht was op het einde van een lange rechte weg werd het tempo wat verhoogt. Maar met een verhoging van tempo begon het ook meer te regenen. Toen ik de voorsteden bereikte van Reims was het gigantische hard aan het gieten. Met ijskoude handen probeerde ik de regen en verschrikkelijk koude wind te trotseren en had al spijt dat ik geen warmtezakjes had meegenomen. Nog voor Reims kwam ik en pannenkoekenkraam tegen waar ik me even ging opwarmen met een nutellapannenkoek en warme thee. Dat gaf me de energie om de laatste 4km naar de kathedraal te volbrengen. Bijna daar aangekomen stopte er ineens een auto voor mij die vanalles zei met “Compostella” en “sécher” en voor ik het wist was ik ingestapt en aangekomen in een klein maar gezellig appartementje dat op 200m van de route lag. Mijn spullen werden te drogen gelegd enkreeg een warme thee. Ik werd mee uitgenodigd om iets te eten met Mathias, Stephanie en de 2 kinderen. Na de kirr als apéritif mocht ik dan aan de tafel plaatsnemen. Respectvol als ik was wachtte ik met eten tot iedereen voedsel op zijn bord had en voor ik wist begonnen ze samen een eetgebed te zingen. Na dit muzikaal intermezzo kon ik dan in de sla, pasta, hertengebraad en platteland met framboos vliegen. Wat was me dat smullen. Ook hier snel wat contactgegevens uitwisselen, een foto trekken en kon dan om 15u het laatste stuk van de dag inzetten, en het was gestopt met regenen. Nog een stempel halen in de kathedraal en na 10minuten stappen had ik weer prijs. Het begon weer te regenen en deden beide schenen weer pijn. En om het dan nog wat erger te maken, begon het een half uur voor ik Rilly-La-Montagne bereikte te gieten. Het zicht dat zich eerst kilometers ver uitstrekte was nu maar een 100tal meter geworden. Zeiknat en ijskoud kwam ik dan bij de champagnemakers aan waar ik niet zo geweldig werd ontvangen door de vrouw des huizes. Ik was nat dus mocht niet binnen (de slaapplek was ergens anders in het dorp), en moest zelf vragen of ik in de garage mocht staan om toch even uit de koude te kunnen zijn. Uiteindelijk kwam ze dan toch zelf met de vraag of ik iets van thee of zo wou. Uiteraard! Maar dan moest ik snel de thee opdrinken omdat de man (die wel sympathiek overkwam) was aangekomen en ons met de auto een paar honderd meter verder afzette omdat zij niet door de regen wou stappen. In het huisje kreeg ik dan een snelle rondleiding en werden er concrete regels opgelegd.

• Voor ik vertrek poetsen.

• Stempelboekje afgeven in ruil voor de sleutel.

• Morgen zeker voor 9u de sleutel afgeven.

• Niet aan de verwarming komen.

Ik was wel blij weer binnen te zijn en voor ditmaal een badje te kunnen pakken. Lekker wat ravioli opwarmen en hop om 21u bedje in want de regen had me serieus moe gemaakt. Ook wilde ik mijn lichaam voldoende rust geven, met die stomme schenen van me.

Dag 13: Rilly-La-Montagne-Moussy: 26km

06-03-2017 om 21:16 geschreven door Jens Willemse  

Dag 5: Namen-Dinant: 28km

Na een zalige nacht te hebben gehad deed ik om 8u de gordijnen open, genoot van het uitzicht en pakte mijn zak bijeen. De ontbijttafel stond rijkelijk bedekt met brood, kazen en zelfgemaakte confituur.Heerlijk om de dag zo te beginnen. Boterhammen smeren voor de lunch en afscheid nemen van de geweldige gastvrouw Annemarie. Deze keer zou ik me niet laten vangen door de koude, dus kleedde me zeer stijlvol aan, een thermische strakke zwarte “pantie”, een korte groene broek erover en de sokken over de pantie getrokken. Jani, zou er niet mee kunnen lachen, maar ik zou de koude bestrijden. Eenmaal op weg was het simpel, gewoon de Maas volgen tot in Dinant. Het tempo zat er goed in en voor ik het wist zat ik na 2u al in Profondeville. Boterhammen opeten en verder stappen. Even verderop kon ik dan mijn goede daad van de dag als scout en pelgrim volbrengen. De ketting van iemands fiets er weer opleggen. Wat een helden toch die pelgrims. Stap, stap stap, brug over en hop ik was al om 14.30 in Dinant. Snel de abdij zoeken mezelf installeren, douchen en even genieten van een chocolaatje en fruitthé. Voor de mis besloot ik dan nog wel een café te vinden om een leffe te drinken. Dat moet toch gebeuren als je in de abdij van Leffe mag slapen. Om 18.30 nam ik dan deel aan de mis (vêpres). Wederom een magisch moment. De lage stemmen van de 7 priesters galmden door de kerk en raakte elk haartje in mijn lichaam dat vervolgens rechtsprong. Echt een kiekenvelmoment. Op een bepaald moment heerste er ongeveer een minuut stilte die doorbroken werd door de typische geluiden van de orgel. Een bekend en mooi lied (waarvan de naam me tot op heden nog onbekend blijft) maakte me ook van binnen helemaal stil. Na de mis kon ik dan aanschuiven aan mijn eenzame tafel in de pelgrimskamer. Ik wist niet waar eerst te kijken:

• Brood, sandwiches en pistolets

• 4 soorten kaas

• 4 soorten vlees

• Een grote kom soep

• Een ovenschotel met aardappelen en gehakt

• Koud slaatje

• Ananas

• Chocolade

• Yoghurt

• Pudding

• Fruit

Het was gewoon teveel om op te eten. Met een foodcoma besloot ik me dan terug te trekken in de kamer, even op bed te gaan liggen en voor ik het wist waren mijn oogleden toe gevallen en was ik in dromenwereld.

Dag 6: Dinant-Givet: 24km

Heerlijk geslapen. Maar iets baarde me zorgen. Een trekkende pijn aan mijn rechter onderscheen maar er was niets te zien dus ging ik als een flinke jongen om 8u naar de ontbijttafel. In mijn eenzame kamer lag er brood en beleg om te verorberen en om te smeren als lunch. Ik dacht ook eens een tasje koffie te drinken maar tevergeefs. Ik kreeg het niet binnen. Ik probeerde verschillende manier door aan te lengen met suiker en melk, maar niets hielp. Gewoon een glas water dan maar en naar de kamer om alles klaar te nemen voor de 6e dag. Die zag er heel rustig uit, 24km langs de Maas wandelen. Eenmaal Dinant uit was het prachtig. Vlak langs het water op een klein smal bospad deed me al mijn zorgen vergeten en begon al te denken: Dit pad kan ik wel kilometers volgen zonder het beu te zijn. Ik passeerde een aantal rotswanden die ongetwijfeld bij warmer weer beklommen zouden worden. Aan de overkant van Waulsort at ik mijn lunch op maar wou al gauw verder stappen. Maar eenmaal Hastière uit begon mijn stemming wat om te slaan. Het was allemaal niet meer zo mooi als de kikkers ervoor en de pijn aan mijn voet begon terug op te spelen. Ik werd er kwaad van op mezelf. Die massa's kilometer zouden voor een andere keer zijn. Aan een slenterend tempo ging ik dan de laatste 6 in. Om het kwartier toch even zitten of uitrusten en zo kwam ik dan toch in Givet. Ik heb gevloekt op mezelf, mezelf moed ingepraat en was blij eindelijk te zijn aangekomen. Ik moest dan nog een klein uurtje wachten tot ik ergens warm kon binnen zitten. Uiteindelijk kon ik dan om 15.45 toch binnen en rusten. Toch nog snel even naar de Carrefour om iets te halen om te eten en ik kon na een warme lange douche met de benen omhoog even ontspannen. En dan begon de eerste mentale krakjes zich te vormen. Bang hebben dat je fysiek je in de steek zal laten… Een telefoontje naar het huisfront gaf me terug wat energie. Een beetje proberen eten en in bed gaan liggen met een boekje en wat verkoelende middelen op de voet. Dan om 20u alle lichten uit en wat proberen slapen. Laat het maar snel morgen zijn.

Dag 7: Givet-Olloy-sur-Viroin: 29km

Na een uitputtende 6e dag stond ik om 8u op met nieuwe energie. Rap 2 yoghurtjes binnenwerken, zak inladen, me weer stijlvol kleden en kon dan om 9u de weg verder zetten naar Compostella. Die nieuwe energie waar ik mee opstond werd in de voormiddag alleen maar bevestigd en vergroot. Na de afgelopen 6 dagen bijna alleen maar macadam gezien te hebben, was ik blij eindelijk op gras of bospaden te wandelen. Eenmaal Hierges voorbij begon ik dan helemaal op te fleuren. Een heuvel over via een modderig bospad. De Ardennen waar ik zo van hou. Eenmaal boven speelde ik wat met de Frans-Belgische grens en kon ik genieten van het zalige uitzichten. In Mazée besloot ik dan ergens een microgolf te zoeken voor mijn resterende pasta van gisteren op te warmen. Zo kwam ik terecht bij een alleenstaande man van 35 waar ik nog een knapperig gebakken boerenworst voorgeschoteld kreeg en een koekje meekreeg. Vol energie zette ik dan de laatste kilometers in naar Olloy-sur-Viroin. Na een half uurtje stappen begon het te regenen en dat zou de komende 2,5u niet veranderen. Maar al dat nats kon me weinig doen want was zo blij met het wandelen in de bossen dat ik de regen zelfs niet merkte. Tegen 15.15 kwam ik dan toch kletsnat aan in Olloy-sur-Viroin waar ik nog 1,5u moest wachten om het Europees centrum in te mogen. Tegen 17u kon ik me dan zoals de afgelopen 6dagen installeren en ging ik met een mislukt bord zelfgemaakte  spaghetti met pepersaus -wat uiteindelijk wel smaakte- voor de tv zitten om het nieuws en dergelijke te zien. Ik besloot ook iedereen nog eens op te bellen vooraleer ik morgen de Franse grens zou oversteken. Na wat te bellen, wat tv, een chips en een cola kon ik dan tegen 22u in mijn bedje kruipen. Au revoir Belgique!

Dag 8: Olloy-sur-Viroin-Rocroi: 26km

Om 7.45 opstaan, wat zaken regelen met telefonie Enzo en kon mijn zak inladen. Om 9.15 was ik dan de baan op en kon de eerste kilometers inzetten richting Oignies-en-Thiérache. De route was prachtig. Door de modder en onder water gelopen paden en dankzij de constante regen werd dit ook alleen maar erger, maar dat maakte het zelfs zo leuk dat ik met bokkesprongen en bijna al lopend op sommige stukken mezelf voortbewoog. Zalig gewoon. Het was ook de eerste keer dat ik de natuur niet zag maar hem beleefde. De heldergroene kleuren van het mos kleurde de bodem tussen de bomen, de gegroepeerde meiklokjes die helderwit afschenen op het groene tapijt. En de kleurrijke elfenhuisjes die op de berkenstammen waren vastgegroeid. Het had echt iets magisch. Eenmaal het sprookjesbos uit moest ik wederom op zoek gaan naar een microgolfoven om mijn pasta op te warmen en iets te eten. Bij het eerste huis waar ik aanbelde kon ik meteen binnen en kreeg ik er nog een cola bij. Vol energie kon ik dan het volgende bosstuk volgen tot in Rocroi. Maar net zoals het vorige bos merkte ik de kleinste dingen op. Dit keer geen kleuren maar een verscheidenheid aan dieren. Mierenhopen van een meter hoog, buizerds die over de weilanden geruisloos rond zweefden op zoek naar een prooi, een babyree en moeder die verschoten kleinste geluid dat ik onbewust maakte, de everzwijnenpoelen die een hun typische geur verspreidde maar het mooiste van al bleven de wel bijna honderd -en dan overdrijf ik niet- koolmeesjes die bij mijn aankomst opstegen en vrolijk in de buurt bleven ronddwarrelen. Dit geweldig stukje bos liep dan uit op de eerste bewoning dat zou aanhouden tot in Rocroi. Nog even langs de Carrefour passeren, de stapgidsen en ander materiaal dat ik niet meer nodig had opsturen naar huis met een begeleidende brief en kon dan tegen 16u aankomen bij mijn chambre d’hôte Pernelet-Jaschinski. Een uniek stukje gezelligheid. Een aanrader maar je moet er wel voor zijn! In de veranda waar alles een beetje schots en scheef stond en versierd met allerlei kaarten, maskers, doeken en andere unieke zaken, kreeg ik dan een lekkere muntthe die me al gauw deed opwarmen. Het had namelijk van 9u tot het slapengaan gegoten. Ik kreeg dan mijn kamer toegewezen die eenzelfde rustieke unieke sfeer uitstraalde. Ik kon me dan gaan douchen in de badkamer waar honderden lege potjes parfum uitgestald waren en die de geur, in combinatie met het oude interieur, van de kamer bepaalde. Het was een te unieke ervaring om te kunnen beschrijven. Je zou hier zelf eens een nacht moeten verblijven. Tegen 18u ging ik dan naar beneden om wat te praten en al gauw kwam ik te weten dat er een pelgrim een paar dagen geleden hier had overnacht die richting Vezelay ging. Dus met wat geluk zou ik ze kunnen inhalen en zou ik niet alleen zijn op de route. On vera! Na wat quiche, bloemkool met sla en patatten, kaastafel, pudding en een banaan ging ik dan naar boven om nog wat te lezen en te ontspannen om dan tegen 23u in slaap te vallen. Laat Frankrijk maar komen!!! Je suis prêt.

01-03-2017 om 21:54 geschreven door Jens Willemse  

Dag 1: Deurne-Hofstade: 29km

Om 7.30 eindelijk was het zover. Gordijnen open het eerste wat opvalt: nat nat nat maar toch kijk ik hier al 2 jaar naar uit en de toch kan eindelijk beginnen. Ontbijten ging nog wel wat moeizaam, maar zal dit gaandeweg wel leren. Yannick, Faya, Sam, Lenderd, Ralph, Dirk, Pat en mama stonden klaar voor een laatste knuffel of kus. Samen met Lenderd kon ik dan de eerste kilometers inzetten. Door het mieserende weer kwamen we aan de vlieghaven van Deurne de eerste persoon die riep “Buen Camino!”. Met een glimlach op ons gezicht volgde we de fietsostrade van Mortsel tot in Duffel. Een eerste foto bij de eerste kapel, en voor we het wisten waren we in Duffel. Hier ontmoette we dan Julie en wandelden we samen met haar tot aan het Fort van Duffel waar ik getrakteerd werd op een zalige kip met frieten en appelmoes, echte boerenkost. Hierna trokken Lenderd en ik vrolijk verder richting Mechelen. Aan het Compostellagenootschap nam ik afscheid van Lenderd en kreeg ik mijn eerste stempel. Ik werd ook voor de eerste keer uitgenodigd om iets te komen drinken bij het genootschap. Alle geluk ging ik op dit aanbod in want het zou me een goede slaapplek voor de volgende dag bieden (aangeboden door Dees van het genootschap). Hierna was het nog een uurtje doorbijten tot in Hofstade waar bij de zus Trui een warme douche, bed en pastagehaktovenschotel op mij stonden te wachten. Nog snel even de guilty pleasure Temptation Island meegepikt voor het slapen en kroop tegen 23u mijn bedje in (wat eens deugd deed omdat ik de laatste nacht maar 4u geslapen had). Een leuke en geslaagde eerste dag.

Dag 2: Hofstade-Heverlee: 28km

Verdomme, geslapen tot 16u… althans dat dacht ik toch want dromenwereld had me wederom eens beetgenomen. Toch om 7.30 al uit bed gekropen om de zak in te laden en proberen te ontbijten. Ondertussen maakte Trui voor mij een lunchpakketje klaar, bokes met ei. Om 8.45 poseerde ik nog snel voor een foto en kon terug vertrekken. De dag zag er heel simpel uit. Zolang ik aan het kanaal (Dijle) bleef zou ik in Leuven uitkomen. Ik zette me in de buurt van Tildonk even op de grond om rond 11.30 mijn lunch te verorberen. Allegeluk had ik goed gekeken want was bijna in de hondenpoep gaan zitten… (mensen zouden dit echt wat beter moeten opruimen). Losstaand van dit iets of wat wansmakelijk feit moet ik wel zeggen dat dit misschien wel de beste bokes met ei waren die ik ooit had gegeten -merci Trui-. Het enige wat tussen Tildonk en Leuven een “probleem” vormde was de continu draaiende wind die me af en toe wel eens van mijn wandellijn blies. Bij het binnenkomen van Leuven moesten de weergoden me nog even plagen door eens goed met de wind te draaien terwijl het goed doorgoot. Even de weg vinden in Leuven en kon even uitpuffen in de Sint Pieterskerk. Om 15u zette ik mijn laatste trek door tot in Heverlee waar ik bij het Don Bosco huis de nacht zou spenderen. Hier werd ik ontvangen door de directeur van het huis en kreeg door Dees (die al 2 keer in Compostella was geweest met de fiets) mijn kamer toegewezen. Even installeren, douchen, kleren wassen en drogen en voor het avondmaal nog een praatje slaan met Dees. Samen met hem dekten we de tafel voor de 6 andere broeders, waaronder 4 internationalen (vooral Azië). Ik mocht me hier goed laten gaan en had na een boterham met kipcurry, 2 tassen soep, 2 borden spaghetti, 2 pannenkoeken, een zoetje en een peer toch voldoende gegeten. Samen afruimen en afwassen en werd dan uitgenodigd om het avondgebed bij te wonen. De liederen en toonaard van de samen opgezegde gebeden straalde iets rustiek uit waar ik toch van kon genieten. Erna werd er dan gekeken naar het nieuws van 19u en deelde Dees en ik nog wat verhalen en ervaringen bij het eerste pintje van de tocht. Erna trok ik me terug in mijn kamer om de route voor morgen voor te bereiden en kon ik gerust mijn oogjes toe doen. Dag 2 was ook een succes (als het zo blijft gaan, zullen de komende weken voorbij vliegen, maar ik zal hier maar niet vanuit gaan).

Dag 3: Heverlee-Gérompont: 36km

Om 7u ging de wekker na een zalige nachtrust te hebben gehad in het huis van Don Bosco te Heverlee. Ik “moest” -het was uiteraard een eigen keuze- namelijk om 7.30 deelnemen aan de ochtendmis waar ik een pelgrimszegen ontving. Het deed wel iets met me, 10 mensen die samen voor mij aan het bidden waren. Erna konden we meteen aanschuiven aan de ontbijttafel waar de charcuterie en “spek me egg” rijkelijk aanwezig waren. Nog een beetje bijbabbelen, lunchpakket maken en de zak inladen. Nadat Dees me dan de weg had gewezen naar de Compostellasticker namen we afscheid en kon om 9.30 de tocht richting “geplande” Jodoigne ingezet worden. De zon straalde, ik had tonnen energie en was al tegen mezelf bezig dat ik de wereld aankon. Tussen de velden en beboste hoge bermen kwam ik dan aan in Meldert waar ik aan de kerk mijn bokes opat. Na een half uur gezeten te hebben sprong ik recht en zette ik de tocht verder naar Jodoigne. Eenmaal Hoegaarden gepasseerd kon ik de Ravel helemaal volgen tot in Jodoigne. Een ideale route om toch een een tijdritje te houden. 47 minuten voor 5 km, een goede 6,5 km/h. Om 14.30 kwam ik dan aan in Jodoigne en besloot dan toch nog wat verder te stappen omdat ik het te vroeg vond om een slaapplek te zoeken. Hop de Ravel terug op en na een half uur stappen begon de vermoeidheid toch in de benen te kruipen. Terugkeren ging niet want de broer had gezegd “nooit terugkeren, altijd vooruit gaan”. Na dan nog 1,5u gestapt te hebben besloot ik dan toch een slaapplek te zoeken. Verder ging echt niet meer. Het eerste “geschenk van de camino” -quote Dees- was toegekomen. Tis niet dat je je goed voelt dat niet onvermoeibaar bent. In Gérompont besloot ik dan everzwijnentochtstyle een slaapplek te vinden. Snel naar de kerk, even uitpuffen en dan elke deur afgaan. Deur 1, geen optie tot slapen of eten, deur 2 optie tot slapen en eten maar ze vertrok om 18u op reis, deur 3 deden niet open, deur 4 verwees me door naar iemand die de gsm nummer van de priester had. Dus hop naar deur 5 waar niemand open deed. Ik belde nog eens en plots riep er iemand aan de overkant van straat die vroeg wat ik nodig had. Ik heel mijn uitleg gedaan van slapen en eten en hij nam me mee naar deur 6. De man die me verder hielp bracht me dan terug naar deur 5, ging met zijn sleutel binnen en stelde me voor aan de ouders die blijkbaar net waren aangekomen. Ik kreeg echter wel geen nummer van de priester maar wel een warm bed, douche, toilet, drinken, taart en patatten met erwtjes/wortelen/bonen en 2 in sappig spek gewikkelde hamburgers. Ik werd hier op een enorme gastvrije vriendelijke maar toch wel luide manier ontvangen, uniek! Die avond keek ik wat tv met de man des huizes terwijl de vrouw naar de mis ging. We praatte wat over hoe technologie onze wereld overneemt en dat we niet genoeg met elkaar meer praten maar constant op de gsm of tablet bezig zijn en dat de mensen wat meer gewoon samen moeten komen. Het vreemste was wel het programma op La Une waar ze de duurste restaurants en hotels van de wereld lieten zien. Duurste hotel: New York, $75.000/nacht en duurste restaurant: Ibiza, 12 plaatsen, gemiddeld €1.750/pp. Swat toen de vrouw des huizes terug kwam, kookte ze wat voor mij, mocht ik nog even naar het thuisfront bellen en ging ik na een laatste babbel naar boven om de volgende dag voor te bereiden en te slapen. Ik wil nog wel snel zeggen dat ik ondervonden heb dat mensen je rap toch wel persoonlijke dingen meedelen zoals familiale situaties en dergelijke. Dag 3 was hard maar we leven nog.

Dag 4: Gérompont-Namen: 27km

“I sing a little prayer om 7.30 dat je rustig wakker maakt, heerlijk gewoon. Wel geen goede super nacht gehad, maar dat vrolijkte me wel op. Om 8u kwam ik dan aan de ontbijttafel en kreeg meteen een warme chocolademelk voorgeschoteld. Snel wat half oud dik wit brood met smeerkaas en confituur eten en een lunchpakket maken. Op mijn tupperwarepot kreeg ik nog wat fruit gelegd en uit klungeligheid en hoeveelheid liet ik de appel toch wel vallen zeker. Nog even een foto en kon dan om 9u mijn tocht inzetten richting Namen. De weg was simpel, 25 km langs de Ravel. Een betonnen fiets/wandelweg. Gewoon macadam knallen. Het had vannacht gevroren want de plassen waren bedekt met een flinterdun laagje ijs, de omgewoelde velden waren steenhard en de zon schitterde op de bevroren dauw op de weilanden. De koude zou zeker een rol gaan spelen vandaag, dat merkte ik maar al te snel. Buff over de oren en kin, pet over de oren, kap over de pet en rits helemaal toe. Aan mijn hoofd kon niets meer aankomen. Enkel de loopneus die werd veroorzaakt door die snedige wind. Maar scouts als ik ben kon het dan toch niet laten om in korte broek te wandelen. De ijskoude wind gierde langs mijn benen en knieën en voelde het kleinste haartje recht op staan. Bijna bevroren, maar telkens de volle zon op me scheen ontdooide ze wat. Stoppen zat er voorlopig niet in. Onderweg kwamen de eerste succeswensingen van fietsers als wandelaars als joggers. Toen de wind wat was gaan liggen besloot ik snel op een bankje in de zon wat boterhammen te eten maar van zodra de wind terug wat kwam opsteken ging de rugzak op de rug en ging ik in één trek door tot in Namen. Ik kwam er dan al aan om 13.30 en kon pas bij mijn gastvrouw binnen om 16u. Ik besloot dan maar en stempel te halen in de kerk, even te bezinnen in de kathedraal en besloot dan om even te gaan schuilen van de schrille koude en mezelf te trakteren op een 2e hot chocolat van de dag. Om 15.30 vertrok ik dan naar mijn pelgrimshuis. Onderweg naar boven zag ik op de richel een huis staan en dacht bij mezelf “hoe graaf zou da ni zijn als ge daar zou wonen”. En wonder boven wonder, dat huis was het huis waar ik zou eten en slapen. Annemarie deed de deur open, kreeg meteen een koek en warme thee voorgeschoteld en werd vervolgens naar mijn kamer en privébadkamer gewezen. Kleren wassen, mezelf wassen en eens goed genieten van het uitzicht, prachtig. Tegen 19 u begonnen de 3 gangen menu:

• Pompoensoep

• Spek met bonen en puree à la Annemarie (dit recept zet ik op het einde van deze dag omdat ik dit echt wel goed vond)

• Pudding

• The

Samen de tafel afruimen en hop bedje in om nog even te skypen met het vriendinnetje en den broer. Tandjes poetsen en slapekes doen.

Recept puree à la Annemarie:

• ⅓ pompoen

• ⅓ aardappel

• ⅓ wortel

• Dit alles samen koken (mag niet te plat zijn!)

• Alles kruiden en samen pureren met paar eieren en mogelijk room

• Kaas erover en nog even in de oven zetten 

25-02-2017 om 00:00 geschreven door Jens Willemse