Day 27 zaterdag 31 juli 2010Zambia - South Luangwa National Park
Verdomme. Om 6u roepen ze ons op omdat ze denken dat
we meegaan met de ochtend gamedrive. Anders worden we nooit gewekt en nu
grgrgr Slapen doen we natuurlijk niet meer dus lopen we maar wat rond, nemen
fotos van de dieren aan de rivier, eten een boterham, doen de vaat van de
anderen en borstelen Freddy uit. Om 11u zijn de anderen terug en nu krijgen we
een lekkere brunch. Er wordt nog wat nagepraat aan de rand van het zwembad en
om 14u worden we terug door 4X4s opgehaald voor een bezoek aan een
textielbedrijf waar de lokale bevolking op katoen schildert en daar
tafellakens, kussenslopen, lopers, van maakt. Het is hier duur in verhouding
tot de markt in Vic.Falls, maar ik kan het niet laten om een wit kralen
armbandje te kopen. De mensen die hier werken, zullen deze avond tenminste iets
te eten hebben. We rijden door naar een dorpje nadat Dirk (een Duitse
ingenieur) in een winkeltje een zak meel en een fles olie gekocht heeft zodat
we als groep iets kunnen geven. Wij hebben ook nog 3 pakken koekjes (die we
zelf niet lekker vinden) en een zak ballonnen. Overal waar onze gids rijdt
(zeker 20km), staan mensen aan de kant die goedendag roepen of vriendelijk
wuiven. De mensen zijn hier echt vriendelijk en soms voelen we ons als Koningin
Paola die met haar handje wuift naar het pleps. In het dorp aangekomen, worden
we overrompeld door kinderen die ons allemaal een handje willen geven of op de
foto staan. We moeten zelfs zeggen dat ze er niet mogen om vechten. Terwijl we
verder wandelen, hebben we allemaal twee klein mannen aan elke hand. Ze lachen,
zeggen hun naam en roepen tegen elkaar zodat we maar weinig van de uitleg
verstaan. Nu zit ik er echt niet mee in.
We geven onze geschenken aan de oppervrouw en terwijl
ze allemaal dank u zingen, rijden we weg. Terug wuivende kinderen, maar een
paar km verder staan we stil met een lekke band: natuur heeft hij geen
reservewiel bij. Er stoppen een paar mensen om te helpen, maar we hebben zelfs
niet de juiste dopsleutel... Een beetje later komt de andere groep teruggereden
en die hebben wel het juiste materiaal en een reservewiel.
Terug in het kamp wordt er gegeten, nog wat gepraat en
dan terug naar onze hut voor een verdiende nachtrust.
Meals: Breakfast, Lunch, Dinner
Accommodation: Two per Tent: Wildlife Camp
www.wildlifecamp-zambia.com
Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot
showers, swimming pool, bar.
Day 26
vrijdag 30 juli 2010Zambia - South Luangwa National Park
Terug heel
vroeg uit de veren om 4u30 voor een tocht die we niet snel zullen vergeten,
maar het eindresultaat is verbluffend mooi. De gids had ons de avond vooraf al
gewaarschuwd dat de laatste kilometers erg zouden zijn, maar dat was een
schromelijke vergissing: het was vreselijk. We doen 5u over de laatste 100 km
naar South Luangwa N.P. Dit is de benaming veldweg zelfs niet waard.
We rijden van de ene put de andere in en wijken constant van de rechter- naar
de linkerkant van de weg, maar niets helpt. We worden als eitjes geklutst. Overal
staan kinderen die ons nawuiven en als we aankomen om 13u aan de campsite,
krijgen we een vaste tent met twee bedjes en badkamertje die net aan de oever
van een prachtige, halfopgedroogde Luangwarivier ligt. De nijlpaarden en
krokodillen liggen ongeveer 5m dieper aan onze voeten. Het zicht is
adembenemend.
We zijn nu
in het oosten van Zambia. Dit wildreservaat is wellicht het bekendste reservaat
van Zambia en het is ook één van de meest afgelegen wildreservaten in Afrika,
een puur, ruig en onbedorven wildernisgebied. Je vindt hier de grootste
wildconcentraties van het land en meer dan 400 vogelsoorten. Alle soorten wild
van het Afrikaanse continent komen hier voor. Het landschap is heel afwisselend
en bestaat uit een combinatie van savannen, miombo woodland en open vlaktes
waar soms overstromingen plaatsvinden. De levensader van het gebied vormt de
Luangwarivier. Het water van deze rivier trekt veel wild aan. South Luangwa
N.P. heeft de hoogste concentratie luipaarden in Afrika en je vindt er tussen
de 35 en 42 nijlpaarden per kilometer.
Om 15u
worden we opgepikt door een open Land Rover voor een sunset- and night gamedrive.
Bij de ingang van het park regelt onze gids de toegang tot het park. We steken
de brug over de Luangwa over: hier zit het vol met hippo's en krokodillen. In
het park duurt het niet lang voordat het eerste wild zich laat zien. Aan beide
kanten van de auto zien we pukus en impala's. Even verder zien we een groep
bush-bokken. We komen een andere jeep tegen en dan zegt de gids dat we even
flink gaan doorrijden omdat verderop een luipaard gesignaleerd is dat goed
zichtbaar ligt. We komen op een open plek en daar ligt zij in volle glorie te
wachten om gefotografeerd te worden. We staan op een 10-tal meter afstand en in
een open jeep is dit wel erg dichtbij. De motor wordt afgezet. Klik, klik doen
de cameras. Terug adembenemend.
We zetten
onze weg voort en een beetje verder stoppen we aan de oevers van de Luangwa om
met een Savanna Dry van de zonsondergang te geniet terwijl de olifanten ons
langzaam voorbij trekken.
We zijn op
een teleurstelling voorbereid als de nachtrit begint. De bijrijder schijnt met
een spot op de bomen en in de open vlaktes om de ogen te laten oplichten. Het
duurt even, maar dan zien we een surval, een civet, verschillende scrubhares,
hippos en veel antiloopsoorten. Tevreden na ook deze, voornamelijk,
nachtdieren te hebben gezien, gaan we langzaam op de weg terug. In het kamp
wacht Cassedy met het avondeten. We mogen niet alleen naar onze slaapplaats
gaan omdat het N.P. niet afgesloten is met hekken en de dieren s avonds vaak
de rivier oversteken om in de wintermaanden naar het dorp te gaan om eten te
zoeken. Trommelen, vet met chilli, van alles hebben ze al geprobeerd om ze weg
te houden en nu schieten met een soort kanon chillibommen om de olifanten uit
hun tuintjes en van hun velden te houden. Een van de bewakers brengt ons naar
onze tent en de achterste rits naar de open badkamer blijkt vast te zitten.
Twee man, stenen, kaarsvet en veel gezucht zijn er nodig om alles terug te
laten functioneren. Moe liggen we tegen 23u in ons bed. Morgen mogen we eens
blijven liggen, want we gaan niet mee met de ochtend gamedrive omdat die
afzonderlijk betaald moet worden en we de laatste weken al heel veel wild
gezien hebben. We zijn moe en willen, als oudsten van de groep, wel eens wat
langer dan een paar uur in ons bed liggen..
Meals:
Breakfast, Lunch, Dinner
Accommodation:
Two per Tent: Wildlife Camp www.wildlifecamp-zambia.com
Facilities:
Water not drinkable, En-suites, hot showers, swimming pool, bar.
Included
Activities: Sunset Game Drive in South Luangwa NP
Route:
Chipata to South Luangwa National Park. ±180 km
Vandaag
wordt het een lange dag in de truck dus wordt de wekker om 4u30 afgeslagen. Na
een vlug ontbijt begint onze tocht. Het blijkt al vlug dat dit een heel ander
stuk Afrika is dat we te zien krijgen. Hier is de armoede schrijnend en toch
lachen de mensen en lopen de kinderen wuivend achter ons aan. We rijden van
Lusaka naar Chipata en stoppen onderweg voor een lunch op een verlaten camping
waar de kinderen zich maar wat graag laten fotograferen in ruil voor wat
ballonnen. Halfweg de namiddag houden we even halt bij een kleurrijke,
plaatselijke markt: veel vlechtwerken manden, groeten,fruit en veel gedroogde
vissen. We komen om 18u aan in Mama Rulas in Chipata. We denken onze blog op t
Internet te kunnen zetten, maar we mogen geen usb-stick gebruiken en een
kwartier kost hier 3 dollar!! Dat wordt dus afwachten tot een van de volgende
dagen.
Na onze
spaghetti en een laatste meeting, kruipen we moe in ons bed. Het gehots in de
truck vergt veel en gelukkig denken ze dat Jean een slechte rug heeft en mogen
we tamelijk vooraan blijven zitten. Onze leeftijd heeft dan toch zijn voordelen
en vanaf morgen is er een klusjeslijst: inladen, afwassen, de truck borstelen
.
Meals:
Breakfast, Lunch, Dinner
Accommodation:
Two per Room: Mama Rulas www.mamarulas.com
Facilities:
Water not drinkable, En-suite, hot showers, swimming pool.
s Morgens zouden we om 8u opgepikt worden door onze
gids, maar na veel gebibber (omdat ze ons vergeten zouden kunnen zijn) worden
we pas om 9u opgepikt. Een gelukt nog want Rachel had 3 dagen daarvoor haar was
afgegeven en pas om 5 over 9 komt die aan bij ingang. Van efficiëntie is hier
echt geen sprake.
De nieuwe truck heet Freddy en is een veel oudere
versie dan de vertrouwde Janis en hij zit al goed vol. Onze gids en chauffeur
is voortaan Bernard en Cassidy is de kok. We kijken nog een laatste keer naar
de Falls en rijden dan naar de grens met
Zambia. Wij hebben onze visums al in België aangekocht, maar we verliezen
veel tijd omdat sommigen hier nog formulieren moeten invullen om een visum te krijgen.
We gaan te voet over de brug die de grens vormt en kijken nog een keer naar de
watervallen en Zimbabwe. Minder efficiënte en waarschijnlijk ook dommere mensen
zullen we waarschijnlijk niet meer tegenkomen
Zambia is zo mogelijk nog armer, maar de mensen kijken
hier blijer en vriendelijker. De wegen zijn hier slechter en er lopen nog meer
mensen langs de kant van de baan. We stoppen, na nog twee uurtjes gereden te
hebben, voor de lunch. Hier wordt het duidelijk dat we de vorige crew en truck nog
hard zullen missen. De stoeltjes vallen bijna uit elkaar, de tafel kan niet uit
de truck gehaald worden want de sleutel is zoek en de kok Cassidy heeft zich al
wat misrekend want er is nauwelijks genoeg te eten, koffie wordt niet gemaakt
en het fruitsap is niet te drinken. Wij zijn veruit de oudsten van de groep en
het gezelschap lijkt veel minder sympathiek te zijn dan de vorige groep.
Misschien verandert onze mening nog de volgende dagen. Na de lunchstop rijden
we verder en er wordt nog twee keer gestopt voor een plasje in de bosjes. We
komen in Lusaka aan om te
bevoorraden en geld te wisselen. Het is een beetje raden wat we nodig zullen
hebben, want deze gids geeft weinig of geen uitleg. Wij kopen terug 5l water en
wat koekjes en appelen en wisselen 75 us dollars om in Kwachas van Zambia
(1dollar = 485O Kwacha). We rijden door naar onze slaapplaats waar we zelf
moeten vragen waar we mogen slapen. De anderen zetten hun tentjes op en we zijn
maar met 5 die een kamer hebben. Terug niet genoeg te eten en moe kruipen we in
ons bed. Het is hier mooi maar we missen ons vorige gezelschap, de truck en
zelfs onze gids Johannes.
Meals: Lunch, Dinner
Accommodation: Two per Room: Pioneers Camp
www.pioneercampzambia.com
Facilities: Water not drinkable, hot showers, swimming
pool and bar.
Route: Victoria Falls
to Lusaka. ±520
km
Travel time: ±7-8 hrs and a border crossing
Border posts:
Zimbabwe:
Victoria Falls (no telephone), Open:
06h00-20h00
Zambia:
Victoria Falls, no telephone number, Open:
06h00-20h00.
Day 23 dinsdag 27 juli 2010Zimbabwe -Victoria Falls
s Morgens na het ontbijt blijven we een beetje in t
hotel rondhangen. Het is een mooi gebouw dat pas in de jaren 90 door President
Mugabe geopend werd. Het heeft alles van saunas tot een golfterrein. Om 12u
trekken we met de shuttle naar het stadje waar we in het koloniale hotel
afgesproken hebben met de Nederlanders en Kasha. We trekken naar de
plaatselijke markt en lijken wel een aantrekkingspool voor alle mogelijke
scharrelaars die ons hun handwerk aanbieden en de oude triljoen en biljoen
Zimbabwe dollars biljetten. Ze willen niet wijken, wat je ook zegt. Ik
onderhandel samen met Kasha en koop een mooi stenen zeepbakje voor in de hal en
later, in een overdekte hal met niets anders dan vrouwen die ons aanklampen met
textielwaren, koop ik 3 handgeschilderde doeken voor onze meisjes. Hopelijk
vinden zij ze mooi. Ik heb er voor mij ook al eentje gekocht in Kaapstad in een
Masaï-winkeltje.
Om 16u trekken we terug naar het Vic.Falls Hotel om op
Internet te gaan en de blog te plaatsen, maar mijn stick werkt niet goed en het
duurt meer dan een uur om de fotos alleen te plaatsen. De tekst zal ik dus
later er nog moeten bijzetten. Kasha vertrekt voor haar bungee jump en we nemen
ook afscheid van Jeroen en Viviane. We mogen hun aanpassingstekker bijhouden.
We beloven contact te houden en zij zullen eens afkomen vanuit Rotterdam.
Rachel is al om 16u naar het hotel teruggegaan en een
beetje verweesd en ook wat bedroefd staat we aan de bushalte te wachten op onze
schuttle, als we weer lastig gevallen worden door wel 5 leurders die ons van
alles willen verlappen. Je mag er echt niet naar luisteren of je wordt gek van
hun gezaag.
Terug in het hotel in de golfclub verkleed als
indianen en maken ze veel kabaal en ook s nacht houden ze ons uit onze slaap
of zijn het zenuwen, want morgen beginnen we aan het tweede stuk van onze reis
met een totaal nieuw gezelschap.
Meals: breakfast
Accommodation: Two per Room: Elephant Hills Resort
www.africansunhotels.com
Day 22 maandag 26 juli 2010Zimbabwe -Victoria
Falls
s Morgens krijgen
we een heerlijk ontbijtbuffet met in de verte een zicht op de Victoria
watervallen. Van verhuizen naar het hotel waar Jeroen, Viviane en Kasha zitten,
is geen sprake meer omdat zij nog een dag langer hier blijven dan wij. Rachel
heeft de vorige avond een heel deel problemen gehad, maar zij heeft gelukkig
haar vouchers om haar reservatie te bewijzen. Nu is het onze beurt, maar ik heb
geen afzonderlijke boekingbewijzen. Onze koffers staan al in hal om naar het
Viv Falls Hotel gebracht te worden, maar nu zullen we al blij zijn als we mogen
blijven. Een hele pantomime: ik zeg hen naar Nomad in Kaapstad te telefoneren,
maar ik denk niet dat ze hier al ooit naar t buitenland gebeld hebben. Ze
zitten met 4 madammekes op dat bureautje te zeveren en te lachen terwijl wij er
voor spek en bonen bij staan. Ten langen leste zeg ik hen om met Nomad te
chatten via Internet en het lijkt of ik hen vraag een moord te begaan.
Hierhebben ze het warme water echt nog
niet uitgevonden..otel gebr
Ik ga achter een van de bureaus staan en zeg
hoe ze Nomad kunnen vinden. NIET TE GELOVEN. Ze kunnen nog geen internetadres
terugvinden. Het madammeke doet dan maar letterlijk wat ik haar zeg en typt wat
ik haar dicteer en na 10 min. ratelt de fax en komt onze bevestiging binnen.
Bij het buitengaan, hoor ik het hoofdmadammeke zeggen: Schrijf op wat je
gedaan hebt, dan kunnen we in t vervolg met Nomad communiceren . Hoe kan
zon land nu ooit verder gaan als de mensen zo onwetend zijn. Terwijl ik met
die ene vrouw op internet zat, waren de anderen een pakje met parfum aan t
uitpakken, zeveren en lachen i.p.v. de mensen te helpen. Sta je dan verbaast dat
hier niets werkt en ze met 10 nodig zijn voor iets dat ze bij ons met 2
makkelijk kunnen doen. Enfin
Om 9u45 worden we
door een gids in VW-busje geduwd om naar een plaatselijk dorpje te gaan om te
zien hoe de bevolking hier leeft. Hij heeft 3 kwartier staan wachten zonder
protest en stopt gewillig om naar de mistwolk te kijken die we van ver boven de
watervallen zien hangen. In het dorp worden we ontvangen door een grijze
opperman, het hoofd van the household. Eerst een uur uitleg over hun manier
van leven, de politiek en godsdienst en dan een rondgang in het dorpje zelf.
Wij vonden het interessant maar Jeroen had verwacht dat we naar een township
zouden gaan. Na onze rondgang trek ik mijn stoute schoenen aan en vraag aan de
gids of hij ons nu naar een dorpje wil brengen waar ze ons niet verwachten. Hij
stemt in en we rijden naar een gemeenschap waar maar een 10-tal mensen wonen.
Het is ongeveer hetzelfde maar veel vuiler en wat een reuk. Ik zal die geur
noooooit vergeten.
De gids dropt ons
aan het hotel en om 15u worden we terug opgepikt voor een sunset cruise op de
Zambezi. Het wordt meer een boozecruise, want de drank is in de 35 dollar
begrepen en het is de laatste avond die we samen met de groep zullen
doorbrengen. Fotos, fotos en nog eens fotos en niet alleen van de
nijlpaarden en de krokodillen. Alicia (een Spaanse) zal alle emailadressen
doorsturen en er wordt op het afscheid gedronken. Jeroen smokkelt, na een tip
aan de kelner, twee flessen wijn mee. We worden aan het Victoria Falls Hotel gedropt.
Dit is nog een echt Engels koloniaal hotel. We drinken hier een biertje en
nemen afscheid van de Spanjaarden. Daarna gaan we naar Mama Afrika eten,
wachten een uur op vis die we gevraagd hadden om niet te frituren en die
natuurlijk wel gefrituurd was. Maar het smaakt, want we hebben honger. Daarna
een taxi gevraagd en een helse rit in een oude Ford zonder vering naar ons
hotel. Om 23u kruipen we onder de wol.
Meals: Breakfast
Accommodation: Two per Room: Elephant Hills
Resort www.africansunhotels.com
Facilities: En-suite, bar, swimming pool.
Optional
Activities (die wij doen) Visite to local village $30
Zimbabwe Victoria Falls Zambezi Sunset (zuip)
Cruise $35
Day 21
zondag 25 juli 2010Zimbabwe -Victoria
Falls
Deze morgen loopt de wekker om 5u15 af
want we worden al om 5u40, in het pikdonker, opgepikt voor een sunrise game drive in Chobe NP. De
chauffeur waarschuwt ons dat het koud zal worden in de open bak, want we gaan
op de baan goed doorrijden om als een van de eersten in het park aan te komen.
Maar dat het zo koud ging worden, hadden we niet verwacht. Het begint langzaam
klaar te worden als we om 6 uur het park inrijden en van de arenden die we zien
kunnen geen fotos genomen worden omdat er nog geen licht genoeg is. Onze gids
zegt dat we zo vlug mogelijk een eind het gebied zullen inrijden omdat we daar
de meeste kans hebben om leeuwen te zien. We komen buffels, waterbokken,
bavianen en verschillende soorten vogels tegen maar geen leeuwen. De weg terug
wordt langs de oevers van de rivier gemaakt en hier hopen we om meer dieren te
zien. We vinden sabelbokken , antilopen, warthogs, krokodillen, nijlpaarden,
olifanten en vele soorten vogels zoals de lepelaar, arenden, maraboes enz.
De terugrit
naar de camping is minder koud omdat we nu al stuk in de dag zijn, maar toch,
warm is anders. Bij aankomst staat het ontbijt al op ons te wachten en dan vlug
pakken, inladen en wegwezen. Het is maar 12 km tot de grens maar daar verliezen
we veel tijd om bij de immigratiedienst van Botswana papieren invullen en de
stempel van het verlaten te krijgen. Om het aanschuiven in te korten, gaan we
te voet door naar de grens van Zimbabwe
waar het nogmaals dezelfde papiermolen is en na een dik uur heeft ieder van ons
dan toch zijn visum voor Zimbabwe.
De politieke en economische situatie in Zimbabwe is verre van
ideaal. Landonteigeningen en het opruimen van sloppenwijken hebben in het
Westen een vieze nasmaak achtergelaten. Tegelijk kan je je afvragen of je de
burgers van een land moet straffen voor de wandaden van hun president. De
werkloosheid in Zimbabwe is hoog en het toerisme is een belangrijke inkomstenbron.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken raadt bezoekers van Zimbabwe vooral aan
om waakzaam te zijn en waarschuwt voor de wispelturige wisselkoers en
regelmatige stroomstoringen.
Nu is maar een 50 km te gaan voor we Victoria Falls zullen zien,
maar eerst stoppen we nog om onze bijkomende activiteiten te boeken voor de
volgende dagen. Dit neemt meer tijd in beslag dan verwacht en Jean krijgt het
hiervan op zijn heupen maar uiteindelijk kunnen we na 2 uren vertrekken.
Johannes zet ons af bij de ingang naar de Falls en ons groepje; de 2
Nederlanders, de Poolse, de Zwitserse en wij trekken samen op verkenning.
De eerste
blanke die de watervallen heeft gezien en wereldkundig heeft gemaakt is de
Schotse missionaris
en ontdekkingsreizigerDavid Livingstone op 17 november 1855.De lokale bevolking noemt deze watervallen
tegenwoordig de Mosi-oa-Tunya (Letterlijk vertaald: de rook die
dondert).
De Victoriawatervallen zijn de breedste watervallen
van Afrika.
Zij vormen een watergordijn van 1708 meter breed en 100 meter hoog en hebben
een maximale valhoogte van 128 meter. Ze liggen op de Zambezi,
en vormen de grens tussen Zambia en Zimbabwe.
De eerst
aanblik is adembenemend, de pracht van een klein deel en het enorme gedonder
van het neervallende water is overweldigend. Van hier volgen we het pad langs
de watervallen. Hoe verder we gaan, hoe meer ze aan het zicht onttrokken worden
door de nevel die ze veroorzaken en hoe natter wij worden. Op sommige
ogenblikken lijkt het of we in een fikse regenbui lopen. Het water druipt van
onze regenjassen, onze schoenen en broeken zijn doorweekt. Omdat ik mijn
fototoestel niet meer durf te gebruiken mag Jean fotos met het klein toestel nemen
en wat filmen. Drie van de dames besluiten om terug te keren omdat het te nat
wordt maar Jeroen, Jean en ik gaan door tot het einde en we krijgen een
prachtig zicht op de Victoria Falls bridge die de Zambezirivier
overspant. De brug verbindt de twee Afrikaanse
landen Zambia
en Zimbabwe.
Over de brug loopt een spoorlijn, een autoweg en een voetpad.Hier doe ze ook de bungeesprong. Kasha en
John gaan hier binnenkort ook hun leven wagen. Rond 17u is iedereen terug bij
Janis aangekomen en vertrekken we naar het
Elefant Hill Resort waar we 3 nachten zullen slapen.
Om 20u uur
pikt Johannes ons op om een laatste keer samen te eten, een gelegenheid om in
The Kingdom te vieren. In dit gebouw bevinden zich een hotel, een casino en
een restaurant waar we gaan eten. Als we binnen komen is er groep Zoeloes aan
het dansen. We krijgen een buffet met soep, allerlei soorten aardappelen en groenten
en daarbij kan je kezen uit lam, kip of krokodil. Bij de koude groenten staat
er ook een schotel met wormen waarvan sommigen van de groep eens proeven maar
Jean en ik beginnen er niet aan. Slecht zal het wel niet zijn, want onze gids
valt met veel enthousiasme aan op zijn kommetje met deze lekkernij (?) en hij gaat
zelfs nog eens bijvullen.Na het eten
worden we door Johannes, Jojo en Julie terug aan ons hotel afgezet en nemen we
van hen afscheid. Ik had voor het avondeten gevraagd of iemand naar ons toilet
kon komen kijken omdat het water bleef lopen en na het avondeten nog eens. Om
10u komt er iemand ons toilet herstellen, . voor 5 minuten, want dan begint
het terug te lopen.Hier loopt heel veel
volk rond, maar als je iets vraagt, duurt het uren voor je een antwoord krijgt.
Dit is geen ijverig volkje.
Maar nu
beginnen de problemen voor ons pas. Kasha, Vivianne en Jeroen moeten morgen
naar het Vitoria Falls hotel verhuizen en wij trachten om Rachel en ons dan ook
maar mee te verhuizen omdat wij alle activiteiten samen geboekt hebben.Dit zou wel in orde komen, wordt ons beloofd.
Voor we in ons bed kruipen, pakken Jean en ik nog vlug onze valiezen.
Meals:
Breakfast, Lunch
Accommodation:
Two per Room: Elephant Hills Resort www.africansunhotels.com
Facilities:
En-suite, bar, swimming pool.
Included
Activities: Vic Falls National Park Entrance
Day 20 -
zaterdag 24 juli 2010Botswana - Chobe National Park
Na een
vroeg ontbijt laten we de boabas achter ons voor een lange rit naar Kasana. s
Middags lunchen we op camping Thebe
River Safaris. We krijgen een mooie kamer aangewezen en alle kamers liggen
rond twee mooie binnenpleintjes. Om 15u worden we aan de aanlegsteiger verwacht
voor het vertrek van onze sunset cruise
op de Chobe River, ons eerste contact met Chobe National Park dat 10.566
km² groot is. Per 12 inwoners van Botswana
(vroeger het Britse protectoraat Bechuanaland), leeft er één olifant in. Er
zijn naar raming 80.000 tot 120.000 zogeheten Kalahari olifanten
in Chobe. Zij zijn groter dan de normale Afrikaanse olifant, maar hun
slagtanden zijn korter en hun ivoor brozer.Een minder interessante prooi dus voor ivoorsmokkelaars. Dat verklaart
wellicht hun grote bevolking. Enkele jaren geleden werd er door de overheid
nochtans aan gedacht om een eliminerende selectie door te voeren, maar dat idee
heeft zij intussen laten varen.
In Chobe zijn geen neushoorns,
maar alle andere dieren van de zuidelijke Afrikaanse fauna zijn hier te vinden.
Er bestaat een wetenschappelijke theorie, dat de Okavango,
de Chobe en de Zambezi ooit als een machtige rivier doorheen de Kalahari
stroomden om na samenvloeiing met de Limpopo in de Indische Oceaan uit te
monden. De onderaardse bewegingen veranderden de loop van deze rivieren. Nu
vloeit de Chobe naar het Liambezi meer en mondt zij voorbij Kasane bij
Kazungula uit in de Zambezi.
Chobe NP bestaat
uit vier eco-zones en wordt best bezocht tijdens het droge seizoen.
Serondela ligt noordoostelijk en bestaat uit vlakten en teakbossen. De Chobe
rivier vormt de grens van het park en wordt tijdens het droge seizoen als
drinkplaats veel bezocht door buffels en olifanten. In het regenseizoen trekken
de olifanten 200 km zuidoostwaarts, soms tot in Zimbabwe.
Het gebied van het Savuti moeras bakent de westkant van het park af op zon 50
km ten noorden van de toegang Mababe Gate. Het moeras is een overblijfsel van
een groot meer dat van zijn waterbevoorrading werd afgesneden toen de tectonische
platen het gebied omwoelden. Nu wordt het moeras druppelsgewijs
gevoed door het Savuti kanaal, dat vreemd genoeg soms lange tijd geen water aanvoert
en dan plots opnieuw. Dat verklaart de afgestorven bomen langs zijn oevers.
Het moerasgebied bevat ook veel grasland en savanne en tijdens het droge
seizoen verschijnen knobbelzwijnen, wildebeesten, kudu's,
impala's
en zebra's. In hun spoor volgen de leeuwen,
hyena's
en soms jachtluipaarden
(cheetahs). Voor de zebra's en de roofdieren is dit gebied een migratiezone.
Voor we aan
onze tocht kunnen beginnen, moeten we eerst douaneformaliteiten vervullen want
de Chobe vormt de grens tussen Botswana
en Namibië. Terwijl we wachten, zorgen de bavianen voor wat afleiding en
wat verder zien we op de oevers een varaan en een krokodil liggen. Onze gids
geeft goed gas en dan zien we onze eerste olifanten die door diep water van de
oever naar een eiland oversteken, nijlpaarden met jongen, krokodillen en
olifanten, olifanten en olifanten . Hele troepen. En .. we krijgen een gratis peepshow. Een
mannetje kan zich, ondanks de touwschouwers, niet bedwingen en kruipt bovenop
zijn vrouwtje. Wat een spel We geraken er niet op uitgekeken.
De vogels
ontbreken hier zeker niet; verschillende soorten ooievaars, reigers, eenden en
king fishers. Ik kan er eentje fotograferen met een visje in zijn snavel. Bij
zonsondergang wordt de motor stilgelegd en kijken we naar de olifanten bij
zonsondergang: een beeldje voor Cote dOr. Omdat zonsondergang van hier uit
gezien zo mooi is, blijven we kijken tot de zon volledig verdwenen is achter de
horizon. Dan is het full speed terug, want we zijn de laatsten op de rivier. We
laten onze kapitein toch nog stoppen bij een kudde buffels. Angstaanjagende
beesten. Als die moesten chargeren .
Terug in Thebe River Safaris kunnen we ons gaan
opfrissen. Jojo en Julie, onze keukenprinsessen, hebben op korte tijd weer
lekker eten klaar gemaakt. Na de gebruikelijke meting verdwijnt iedereen naar
zijn kamer want morgen maken we een sunrise game drive.
Accommodation:
Two per Room: Thebe River Safaris (no website available)
Facilities:
Hot showers, En-suites, bar, swimming pool.
Included
Activities: Sunset Boat Cruise in the Chobe NP
Om 7u is onze gids
Muti, de wekdienst, er weer. De rugzakken worden gepakt en aan de steiger waar
we terug zullen vertrekken, neergezet. Na het ontbijt vertrekken wij als eerste
groep met de motorboot naar het
vliegveld (?) Als we aan land gaan ontmoeten we een troep bavianen. Een tweemotorig
vliegtuig staat ons weer op te wachten. Onze zakken worden zo vlug mogelijk
ingeladen en wij worden met negen als sardienen in een doosje gestopt. Met een
enorme stofwolk achter ons aan, nemen we snelheid en stijgen op (wat zou dat
geven als het regent?) De vlucht verloopt vlot en we kijken nog eens door het
raampje naar dit stuk paradijs: de Okavangadelta.
Na een vlucht van 20 minuten landen we
in Maun en worden in de hal gedropt, waar Johannes en Jojo ons al
opwachten. Omdat we toch zeker een uur op de tweede groep moeten wachten,
brengen we onze bagage naar Janis en zoeken de winkeltjes in de buurt van het
vliegveld op. Ik koop een mooie tafeldoek en bedenk daarna dat ik daar nu nog 4
weken mag aan dragen. Als we de tweede groep opgepikt hebben, vertrekken we
naar het centrum en kunnen we onze voorraden aanvullen. Terug op de kampplaats Sitatunga, waar we gaan lunchen, haalt
Jean vlug onze gewassen kleren op. De tafels en stoelen worden door de groep in
Janis weggestoken en ondertussen doen Jojo en Julie de vaat.
Als deze klus
geklaard is, vertrekken we richting Botswana.
In Planet Baobab, zo genoemd omdat
er hier Baobab bomen staan, (waarom anders?) worden we naar onze hutten
gebracht. Het is een hele afstand om te sleuren met onze zakken. Ik neem vlug
een douche en natuurlijk slagen we erin om de zekering te laten springen. Net
voor ons huisje staat een Baobab. Deze bomen kunnen meer dan 1000 jaar oud
worden. Apen eten graag de vruchten die aan de boom groeien en daarom worden
deze bomen soms apenbroodbomen genoemd. Veel mensen in Afrika denken dat de
boom magische krachten heeft. Daardoor zijn er vaak speciale avonden die onder
de boom gehouden worden en zijn er veel
verhalen over deze boom: Dit is er één: De Baobab boom was heel ijdel, hij vond
zichzelf de allermooiste boom van de wereld. Veel goden vonden dit maar
arrogant. In een boze bui hebben ze de boom uit de grond gerukt en op zn kop
weer terug gezet . Hierdoor zijn zijn wortels nu zijn takken. Het ziet er
inderdaad wel zo uit.
Na het avondeten
laad ik nog wat muziek voor José op een usb-stick en daarna trekken Jean en ik
naar ons hutje om onze blog bij te werken en dan ons bed in. Na wat gewroet,
geraken we tussen de muskietnetten in ons bed.
Accommodation:
Two per Room: Planet Baobab Campsite
Day 18
donderdag 22 juli 2010Botswana Okavango Delta
We worden door onze gids gewekt en trekken na
het ontbijt met de boot naar een ver eiland waar we van boord gaan voor een 3u
durende voettocht door het gebied. We volgen het spoor van leeuwen, krijgen
uitleg over allerlei soorten pootafdrukken en shit. Overal ligt
olifantenuitwerpselen, we spelen er zelfs voetbal mee. Die Hollanders toch .
We hebben veel leut, maar moeten af en toe
heel stil zijn om het wild niet te verjagen. In t begin zien we niet veel,
maar als we een tijdje uit de wind lopen, krijgen we toch antilopen en zebras
te zien. De leeuwen zijn heel dicht bij zegt de oude man die mee is als tweede
gids en die steeds achteraan loopt. Natuurlijk zijn ze ons te slim af. Moe
trekken we terug naar de lodge voor het middageten en daarna 2 uurtjes rust.
Enfin, dat hoopten wij toch, maar een olifant besluit om van een ander eiland
over te steken naar het onze. We krijgen hem van op ons terras in t oog en
beginnen fotos te maken. Iedereen heeft hem nu opgemerkt, het kamp staat in
rep en roer en Dumbo besluit om net voor ons paalhuisje door te lopen en juist
ernaast aan land te komen. Bibber, bibber. Een enorm beest op een paar meter:
een geluk dat ik nu niet onder die openlucht douche sta. Ik ga vlug naar buiten,
Jean gaat naar het achterterras en een aantal bewakers houden elke beweging van
het beest in t oog, want er staan hier veel zonneboilers en -panelen en de
leidingen zijn kwetsbaar. Een van
de bewakers zegt: Madam, please make yourself invisible for this wild
animal.What the hell!! Hoe moet ik dat doen .
Alles loopt goed af, alleen kunnen we niet
terug onze trap op omdat de warthogs oorlogje aan t spelen zijn voor onze
ingang.
Na het drieuurtje; koffie met gebak,
vertrekken we met de mokoro om nog
een wandeling van 3u te maken op een ander eiland te maken. De mokoro
(uitgeholde boomstam) die door behendige polers met een lange stok over het
water wordt geboomd. De tocht met deze wankele bootjes is
een fantastische manier
om de wonderen van de Okavanga Delta te ervaren. We staan versteld van de mooie
natuur. Bij zonsondergang keren we terug en het is nog steeds alarm op ons
eiland omdat Dumbo gezelschap gekregen heeft en zij geen van allebei zin hebben
om te vertrekken.
Na het
avondeten vertelt onze gids en Viviane, die 2 jaar in Gabon geleefd heeft, nog
wat horrorverhalen over wilde dieren. Echt goed voor de nachtrust! Ik slaap als
een ossin maar Jean hoort de olifanten, hyenas, en nijlpaarden een hele
nacht kabaal maken in het kamp en het water voor ons huisje.
Meals:
Breakfast, Lunch, Dinner
Accommodation:
Two per Meru Tent: Moremi Crossing
www.gunns-camp.com/moremi_crossing.php
Facilities:
En-suite, bar, hot water, swimming pool
Included
Activities: Morning Nature Walk and Mokoro Rides + Nature Walks
Day 17
woensdag 21 juli 2010 Botswana Okavango Delta
Met onze
rugzak, die maar 10 kg mag wegen, trekken we na het ontbijt naar het
plaatselijke vliegveld in Maun. Hier
zijn grote werken aan gang om het groter te maken, want nu lijkt het nog op een
speelgoedvliegveld. Na wat getreuzel, lopen we over het tarmak en mogen we instappen
samen met de 4 Portugezen, Jeroen en Viviane. Het is een klein, tweemotorig
vliegtuigje met een jong ventje als piloot. Als dit maar goed afloopt. We
stijgen vlot op voor een vlucht van 2O minuutjes en vliegen tamelijk laag over
een groot onder water gelopen gebied. Hier en daar steken eilandjes tussen het
riet en het water uit, maar we zien niet veel dieren lopen. Na een vlotte
landing op een zandstrook worden we door Moeti, onze plaatselijke gids,
opgewacht. We wandelen een eindje, stappen over in een klein motorbootje en
varen voor het eerst door dit wondermooie gebied van de Okavanga Delta. Whaw
Aangewakkerd
door enorme subtropische stormen, rijst de Cubango Rivier in centraal Angola,
stroomt door Namibië als de Kuvango Rivier en komt uiteindelijk Botswana binnen
als de Okavango Rivier bij Mohembo in het noorden. Daarmee komt zon 11 miljard
kubieke meter water ieder jaar weer binnen, die wegstroomt via de Okavange
Delta voordat het verdwijnt in de woestenij van de Kalahari in het zuiden.Deze delta is een prachtig uitgestrekt gebied
vol met waterwegen, met lelie gevulde lagunes en beboste eilanden dat ongeveer
15000kmº in beslag neemt. In en om de ondiepe wateren leeft allerlei wild én de
delta is ook een broedgebied voor honderden vogelsoorten. Dit is letterlijk een
oase in de woestijn, een groene wildernis omringd door Kalahari zand en droge
bossen.
Het bootje
brengt ons naar een groot gebouw dat er van ver uitziet als een reuzenschildpad
die op een eiland verscholen zit tussen de bomen. We worden aan de
aanlegsteiger verwelkomd door een groepje zingende, zwarte vrouwen en een
Engels koppel, die de managers blijken te zijn. Zij brengen ons naar een enorm,
overdekt terras waar we een cocktail aangeboden krijgen.
Whaw, waar
zijn wij kleine Belgjes nu weer beland. Het is hier adembenemend mooi. We
krijgen een heerlijke brunch en worden dan naar onze huisjes begeleid. Paalwoningen
in tentzeil!! (Kijk maar eens naar de fotos hieronder) Mooi, mooi .. We
hebben een terras dat uitkijkt op het water.
We kunnen
ons rustig installeren en Jeroen en Viviane zitten in het huisje naast ons. We
zitten helemaal op de hoek en hebben een prachtig uitzicht. Dit is genieten in
D-groot.
De manager
komt onder ons huisje (staat op palen met een houten vloer) de leiding van het
warmwater herstellen. De warthogs hebben die waarschijnlijk stukgewroet.
Om 15u
vertrekken we voor een eerste tocht (sunset cruise) met onze gids Moeti op het
water. We varen rond, zien een krokodil, nijlpaarden, een paar antilopen,
olifanten en giraffen (in de verte) en wel honderd verschillende vogelsoorten.
Net voor de zonsondergang leggen we aan bij een van de kleine eilandjes en
genieten van een prachtig schouwspel als de zon achter de horizon verdwijnt.
Als een
dolleman door de lagune gevaren, om voor het pikdonkerterug thuis te zijn, krijgen we na een vlugge
opfrisbeurt (een openlucht douche met veel vogelgezang) avondeten in 3 gangen
geserveerd. Tomatensoep, waar je je lepel kan in recht zetten, kudu op de braai
met patatjes en allerlei groentjes en daarna pap. Natuurlijk is er terug de
zoete aardnoot, maar die laten we allebei mooi liggen.
We mogen
hier na zonsondergang niet alleen rondlopen omdat het eiland niet afgesloten is
en de wilde dieren tot aan onze huisjes kunnen komen. Onze gids brengt ons
persoonlijk thuis en drukt ons op het hart om alles goed af te sluiten om de
apen buiten te houden, want het zijn artiesten die de deuren opdoen om dan met
je kleren en appels aan de haal te gaan . Nog een vlugge controle op spinnen
en hagedisjes en dan ons bed in.Whaaw,
.
Accommodation:
Two per Meru Tent: Moremi Crossing
www.gunns-camp.com/moremi_crossing.php
Facilities:
En-suite, bar, hot water, swimming pool
Included
Activities: Flight from Maun to Moremi Crossings approx 20min,
Sunset cruise
Luggage
Restriction: 10kg luggage per person. No water permitted on flight. This can be
purchased from Moremi Crossing.
Rond 8 uur verlaten we de Lodge en rijden naar
Maun. Onderweg komen we voorbij enkele typisch Afrikaanse dorpjes. Lunch wordt
op een stopplaats naast de baan verzorgd en wat verder moeten we allemaal Janis
verlaten. Iedereen moet te voet een brug, die men aan het herstellen is,
oversteken. Het water van een van de armen van de Okavanga staat veel te hoog
en stroomt heel snel. Dit heeft veel schade aan zijkanten van de weg en een
brug veroorzaakt. De voertuigen mogen slechts een voor een, heel traag de brug
over, dus heb ik wat tijd om fotos te maken. Rond 14 uur komen we in Maun aan en Johannes zet ons aan een
officieel wisselkantoor af zodat we dollars kunnen omwisselen voor pullas, de
sterkste munt in Afrika. We hebben nog een klein uurtje om wat inkopen te doen
en keren via een bushalte en een marktje terug naar de parking waar Janis op
ons wacht. Ondertussen is Johannes onze vliegtuigtickets gaan afhalen. Dan
rijden we naar de Sitatunga Lodge.
Alle koppels krijgen hier een eigen huisje met een dak in tentzeil en een
buitendouche afgeslagen met een metalen golfplaat. Vlug een douchke nemen voor
het donker wordt en dan gaan we onze was binnen geven aan de receptie omdat we
nu toch 2 dagen naar de Okavangadelta vertrekken. Na het avondeten (een braai
met steak met kaassaus!!) gaan we slapen, want morgen vertrekt de eerste groep
van 9 al om 8u30 per vliegtuig en wij zijn erbij.
Accommodation: Two per
Room: Sitatunga www.deltarain.com/sitatunga.htm
Facilities:
Hot showers, En-suites,
bar, swimming pool.
Om 8u, na
het ontbijt, vertrekken we en Johannes vertelt ons dat hij de planning wat
heeft aangepast zodat we i.p.v. na 150 km inkopen te gaan doen, ze dat in Windhoek zelf zullen doen zodat Jean en
ik intussen een oplossing voor ons fototoestel kunnen vinden. Na wat
getelefoneer, is hij te weten gekomen dat in een van de winkelcentras (groot
woord voor wat het is!) een fotograaf is. Hij zal intussen 5 nieuwe gasten
ophalen in hun hotel en Jojo zorgt voor de bevoorrading. Wij krijgen 35
minuutjes om te shoppen. We hebben gelopen als echte gekken .. nergens een
fotograaf te bekennen tot een tergend langzame meubelverkoper ons op het juiste
pad zet en we bij een Duitser terecht komen die ons verder helpt. We kunnen terug fotograferen!!!! Ik zal
Johannes altijd dankbaar blijven en geef hem dan ook een dikke knuffel als we
terug bij Janis aankomen.
Dolgelukkig
gaan we weer op pad en twee van de nieuwe reisgezellen blijken een Nederlands koppel
te zijn. Jeroen is ook een amateur-fotograaf dus voldoende stof voor een vlotte
babbel.
Met een Zwitserse; Rachel, een Amerikaan van
Denver; John en Alina; een Russin die in New York woont, zit Janis vol. Het is
nu volle gas in de richtingvan de grens,
want we zijn s avonds uitgenodigd voor een Bushman dance. We komen aan de
grenspost van Namibië en krijgen na een tijdje treuzelen en aanschuiven toch
een stempel in ons paspoort van een dame die duidelijk tegen haar zin werkt. De
immigratiedienst van Botswana werkt vlotter.
Botswana ligt ingeklemd tussen Zuid-Afrika, Namibië, Zambia en Zimbabwe. Het is
een land van grote contrasten: van halfwoestijn tot moeras tot delta. Dat neemt
niet weg dat maar liefst 17 procent van Botswana bestaat uit nationale parken
of wildreservaten. Botswana is zo plat dat Nederland daarbij vergeleken op
Nepal lijkt. Dat is natuurlijk schromelijk overdreven, maar Botswana is plat,
erg plat, met grote zachtgroene en beige vlakten met af en toe een bos of een
rivier. De overheid van Botswana bewaakt de duurzaamheid en ongereptheid van
haar natuurschatten en houdt de grote massa bewust op afstand door hoge
entreeprijzen te vragen voor haar wildreservaten en nationale parken. Daardoor
vind je in heel Botswana nooit meer dan tweeduizend toeristen per dag. Johannes
kan het weer nier laten om ons alles in zijn typisch Brabbel-Engels 3 keer te
vertellen ., maar het is een kind and gentle man
Wat onmiddellijk opvalt, is dat er geen hekken
meer staat langs de kant van de baan en we overal koeien, schapen en ezels zien
lopen. Ze lopen blijkbaar graag op straat, want Johannes moet vaak remmen voor
viervoeters. Dit land is de grootste steakleverancier
van Afrika.
Als we in Ghanzi
aankomen, vinden we op onze kamer een prachtexemplaar van een hagedis op de
muur. Jean pakt hem om hem buiten te zetten, maar de ondankbare bijt in zijn
vinger en vliegt dus buiten. We vertrekken onmiddellijk naar en San-dorp in te middle of nowhere waar we
de Bushman een paar traditionele dansen rond een kampvuur zien doen terwijl
de vrouwen in hun handen klappen en zingen dat alle katten van dit halfrond
gaan lopen.Daarna krijgen we een braai
voorgeschoteld. Het smaakt lekker, want we hebben honger: steak op de bbq met
aardappelen in de schil, zoete aardnoot, courgettes, boontjes, verschillende
sausjes en de traditionele pap die niet te vreten is, volgens ons, maar
sommigen smullen er met veel smaak van. Ik ga op zoek naar een wc, maar er
blijkt nergens een in de buurt te zijn dus worden het de bosjes, maar overal
waar ik naartoe draai, zitten Bushman tot ik slap van t lachen door Jojo
achter de truck een plaatsje krijg. De rest van de vrouwen volgt natuurlijk.
Zou ik dan toch echt een leiderstype zijn? Doodmoe trekken we naar onze
matrassen, want morgen wordt het nog een lange dag rijden naar Maun.
Accommodation: Two per
Room: Tautona Lodge in Ghanziwww.tautonalodge.com
Om 5u uit
de veren en om 6u zitten we al in Janis voor een lange rit naar Windhoek. We rijden wel eerst nog 4 uurtjes
door Etosha van Halali naar Namutoni.
Onderweg zien we het red hartebeest, blue wildebeest, neushoorns, giraffen,
zebras, struisvogels, gemsbokken, antilopen en last but not least .. een
luipaard. Hij ligt stilletjes in een boom en we denken dat hij zich klaarmaakt
voor een aanval, maar na 5 min. is hij het geklik van de cameras beu en houdt
hij het voor bekeken. (letterlijk en figuurlijk!)
Bij een
drinkplaats krijgen we nog eens een mooie verzameling te zien met drinkende
giraffen als extraatje en dan rijden we naar de pan. Dit is een enorme witte,
zoutvlakte van 165km op 35 km die af en toe nog onder water komt te staan. Wij
trekken onze haren uit ons hoofd omdat onze camera niet meer werkt en we hopen
vlug een oplossing te vinden. We trekken nog wat groepsfotos in de pan
(=zoutvlakte) en nemen afscheid van Etosha. Zeker de moeite waard om gezien te
hebben
Na de lunch
rijden we verder en het wordt, zoals voorspeld een lange eentonige dag. Hekken
hekken hekken. Zo ver het oog reikt, flankeren ze de rechte wegen waarop we
urenlang voortgaan. De afgelopen decennia zagen de Bosjesmannen hoe die duizenden
kilometers hekwerken werden geplaatst op hun vroegere jachtgronden, om het wild
van de wegen weg te houden.
Moe komen
we in hotel Safari in Windhoek aan. Windhoek is de hoofdstad
van de Republiek Namibië. De stad ligt in het midden van het land, op een
hoogte van circa 1650 meter en heeft een inwonertal van rond de 230.000 (2004).
Vlug een
douchke en dan rijden we met Janis naar een typisch Afrikaans restaurant waar
we een spies met krokodil, kudu, gemsbok, struisvogel en springbok eten. Het is
de laatste avond dat Krista en Eva (de Oostenrijkers) erbij zijn.
De fotos
hieronder zijn van Kasha (de Poolse) vermits ons toestel kuren heeft.
Accommodation:Two per Room: Hotel Safari
www.safarihotelsnamibia.com/home.html
