Day  45 – woensdag 18 augustus 2010                                                                    Lake Naivasha

 Om 8u bij het ontbijt nemen we nog eens afscheid van een paar van onze reisgezellen en een half uurtje later vertrekken we met Anthony, onze gids voor de volgende dagen. Het is een nogal nors uitziende, magere veertiger. We rijden eerst naar Hell’s Gate NP. Dit park is genoemd naar een aantal massieve roodgetinte kliffen die een gebied omringt van waterwaterbronnen en stoomgaten.

Het is een schitterend deel van het vulkanische gebergte ten zuiden van het Naivashameer en kreeg in 1984 de status van nationaal park. Het ligt 13 km ten zuidwesten van Naivasha en beslaat een gebied van 68 km2. Het park bestaat uit een indrukwekkende kloof met hoog oprijzende rotswanden. Dicht bij de ingang staat Fisher’s Tower, een enkele 25 m hoge rots. Een droom  voor beginnende bergbeklimmers en we zien er dan ook een paar aan ’t werk.

In het nationale park broedt een kolonie Rüppells gieren en een paar lammergieren op rotsen. De lammergieren laten op diverse plaatsen in Hell’s gate van grotere hoogte beenderen op de rotsen kapot vallen, zodat ze het beenmerg kunnen opeten.

Onze chauffeur slaagt erin om ons vast te rijden in een zandweg zodat hij tot aan het chassis vast zit in ‘t zand. Ik trek er te voet op uit en laat de mannen stenen zoeken om onder de wielen te steken terwijl ik foto’s trek van de gazellen en zebra’s die rustig blijven staan als ik dichterbij kom. Wij zakken zelf tot onze enkels in ’t zand en lopen dus maar blootsvoets door het hete zand. Na een uur ploeteren, raken we er toch uit. Een beetje verderop durft Anthony niet verder te rijden om naar de geiser te gaan kijken omdat er water over de weg spuit. We hebben blijkbaar niet de snuggerste Keniaan als gids getroffen. Een onvriendelijke man, maar we laten het niet aan ons hart komen en we weten dat hij geen woord verstaat van wat wij zeggen….

We rijden door naar Lake Naivasha waar we in de Sopa Lodge gedropt worden. De receptionist komt met een warm doekje en een drankje om ons wat op te frissen, maar als zij onze voeten in ’t oog krijgt, snapt ze dat we zo vlug mogelijk een douche willen nemen. We lijken wel zandmannetjes. Ze brengen ons naar een huisje aan de rand van een groot grasveld waar het wild staat te grazen. Wondermooi en onvoorstelbaar. Waar zijn we nu weer in terecht gekomen!!

Na de lunch lopen we een hele namiddag in het park rond. Dit is genieten en we zijn ook blij dat we even onder ons twee zijn en het wat rustiger aan kunnen doen. We ontdekken dat we bijna bij de evenaar zitten en beseffen dat we nog een beetje meer naar het noorden zullen reizen, maar of we er zullen geraken??? We voelen dat we moe geworden zijn. We zijn geen twintigers meer en dat voelen we nu. ’s Avonds is er een heerlijk buffet met een bbq en onze Jean wordt zelfs even tot meester-kok benoemd..... Die mensen weten echt niet waar ze aan beginnen en hij is dan ook snel om zijn kookmuts af te zetten. Niks voor onze Jean. We vragen iemand vragen om ons terug naar onze kamer te brengen, want in de dag kan je hier rustig rondlopen, maar ’s avonds komt er te veel wild naar de lodge afgezakt. ’s Nachts is het grasveld voor ons balkon verlicht en we zien de gazellen en waterbokken rustig grazen.

AMAZING….. 

Accommodation: Two per Room: Lake Naivasha Sopa Lodge www.sopalodges.com

Facilities: En-suites, swimming pool, bar.

Route: Nairobi to Lake Naivasha. ±160 km

Travel time: ±2-3 hrs

18-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 44 - dinsdag 17 augustus 2010                                                                                                                               Kenya – Nairobi

We beginnen aan onze laatste tocht met Freddy en dit van Arusha naar Nairobi. Cassidy had ons gewaarschuwd dat er wegenwerken zouden zijn maar dat is weer een eufemisme. We rijden meer door greppels en over zandwegen dan over eigelijke wegen. De werken zijn hier al 3 jaren aan de gang en als ze op deze manier verder doen, zal het nog wel tien jaar duren. Hier werken ze nog met de schop en een kruiwagen maar wel met heel veel volk… Als er al eens een graafmachine is dan ligt het op zijn zij in de kant. Het is hier een mierenhoop van vrachtwagens en eens we in de buurt van de hoofdstad komen, denken we aan Brussel qua verkeer. Kenia is niet zo arm en onderontwikkeld als de rest van East Africa maar buiten de grootstad is daar niet veel van te merken. We worden aan het Meridian Hotel afgezet en in een mum van tijd is de hal ingepalmd  door onze groep met alle bagage. Aan de receptie merk je het verschil met de andere landen: de stormloop wordt snel en efficiënt opgevangen. Iedereen die ingeschreven is, wordt onmiddellijk met zijn bagage naar een kamer gebracht. Binnen het uur is de hal volledig leeg. Jean en ik blijven achter samen met Dirk en Birgit (de Duitserd) die op hun transfer naar het vliegveld wachten. Wij mogen nog niet vertrekken want iemand van ‘Albatros’, die onze 5-daagse safari in Kenia verzorgt, wil alles met ons doornemen. We maken ons zo snel mogelijk van deze administratie rompslomp af, want we willen douchen en gaan eten. Rond 20 uur worden we door een taxibusje opgepikt om buiten de stadskern, voor de laatste keer samen te gaan eten. Ze kiezen voor een Chinees: alsof we nog niet genoeg rijst gegeten hebben de laatste weken, maar het is meer voor de gezelligheid en om afscheid te kunnen nemen. Wat we hier meemaken grenst aan het ongelofelijke: alle schotels worden zonder enigen logica naar de tafels gebracht. De ene krijgt zijn hoofdschotel voor zijn voorgerecht en sommige rijstschotels staan een half uur te wachten voor de rest komt: dus opwarmen en dan zijn ze er niet als de rest komt en zo gaat het maar door. Als de rekening, die dan nog niet klopt, gebracht wordt, heeft Paul, de Amerikaan, zijn soep nog niet gehad maar ze staat wel op de rekening. Er wordt geteld en herteld maar het klopt nooit, dit blijft even duren tot Erik; onze Zweed, het geld van Cassidy afneemt en gaat betalen. Wat hij gezegd heeft, weten we niet maar alles is ineens opgelost en er is nog geld over... In de hal van het hotel wordt er afscheid genomen want morgen gaat ieder zijn eigen weg. Sommigen vertrekken morgen naar huis, anderen blijven nog een paar dagen in Nairobi of vertrekken voor een ander stuk van hun reis. (Leona vliegt naar de Serengeti, Andrew (Australiër) en Guan gaan door naar Oeganda om de gorilla’s te bekijken.)

Wij worden morgen om 8u opgehaald voor onze tocht door Kenia en het beste nieuws is dat we maar met twee zijn en een voertuig voor 7 hebben.

Meals: Breakfast, Lunch

Accommodation: Own Arrangements / Post tour accommodation can be booked through Nomad.

The Meridian Court Hotel, Muranga Road, Nairobi, Kenya. Tel: +254 20 313991/317481.

www.meridianhotelkenya.com

Route: Arusha to Nairobi. ±310 km

Travel time: ±4-5 hrs plus border crossing

Border posts:

Tanzania: Namanga, no telephone number, Open: 24 hrs.

Kenya: Namanga, Tel: +254 455 32002, Open: 24 hrs.

17-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 43- maandag 16 augustus 2010                                                                                                          Tanzania -  Ngorongoro krater

‘s Morgens weer vroeg in touw met onze lunchdoos op de voorbank op weg naar de Ngorongoro-krater. Deze krater wordt ook wel 'Tuin van Eden' of 'Paradijs op Aarde' genoemd. Omdat de krater door zijn vorm een afgesloten gebied vormt, heeft zich hier een eigen wereld ontwikkeld.

De Ngorongoro Crater is onderdeel van de Ngorongoro Conservation Area. Een uniek gebied waar dieren en mensen zoals de authentieke Masai en Hadza gezamenlijk leven.
De conservation Area is onderdeel van het unieke Serengeti ecosysteem, wat één van 's werelds grootste natuurspektakels is. Vanaf de rand van de krater, kijken we uit over een amfitheater met een imponerende en adembenende schoonheid. Groene uitgestrekte vlaktes, kleine riviertjes, bossen, moerassen en het witte Lake Magadi.

Enkele miljoenen jaren geleden was de Ngorongoro nog een actieve vulkaan. Deze is echter in elkaar gestort, en de 610 meter diepe krater met een doorsnede van zo'n 19 kilometer vormde zich en de kraterbodem heeft een oppervlak van ca. 260 vierkante kilometer. Door de 600 m hoge randen ontstaan verschillende klimaatzones in de krater. In het midden van de krater ligt een zout meer. De Ngorongoro-krater is de grootste intakte caldera (ingestorte vulkaankegel) ter wereld die niet vol staat met water. Deze vulkaanresten zijn vermoedelijk 2-3 miljoen jaar geleden ontstaan uit een vulkaan die zo'n vijf kilometer hoog geweest moet zijn.

De kraterwand schermt het gebied in de krater grotendeels af tegen de toevallige migratie van de dieren. De leeuwenpopulatie vertoont daardoor een sterke inteelt en door het eten van het zoute vlees van de planteneters hier, hebben de meeste roofdieren een te hoge bloeddruk waardoor ze ook niet zo oud worden als in andere streken.  Trekkende kuddedieren zoals gnoes kunnen de krater wel bezoeken. Er leven zo’n 30.000 grotere zoogdieren en daardoor is dit één van de dichtstbevolkte wildgebieden ter wereld. De Ngorongoro krater was deel van het Serengeti-natuurreservaat sinds zijn ontstaan in 1951 en werd in 1959 een zelfstandig natuurgebied. Sinds 1979 staat de krater op de UNESCO-lijst als werelderfgoed.

Bijna alle grote Afrikaanse dieren komen voor in de krater: zebra's, gnoes, zwarte neushoorns, olifanten, leeuwen, jachtluipaarden, en nijlpaarden. Een opvallende afwezige is de giraffe: door hun lange nek en lange poten kunnen zij de steile afdaling naar de bodem van de krater niet maken. Ook krokodillen, impala's en enkele andere diersoorten leven niet in de krater.

Dagelijks dalen de Masaï met hun kuddes koeien en geiten af in de krater om deze te laten drinken. Zij zijn als enigen bevoegd om te voet in de krater te lopen. Wie zou hier uit zijn wagen willen stappen??? Het wild in de krater is minder schuw dan ergens anders in de Serengeti maar komt wel een grote hoeveelheden voor: dus is het beter beschut te blijven!.

Op de rand van de krater stoppen we even om foto’s van de vergezichten te nemen en wat verder om  een vervetaap te fotograferen als er een langs het raam binnenschiet om onze vuilniszak te pikken. Hij denkt nog meer te kunnen komen roven en probeert langs het dak binnen te komen, maar dat is buiten onze Jean gerekend, want die deelt hem gewoon een oorvijg uit maar hij krijgt er bijna een terug. De papieren zakdoekjes en ander afval worden in ’t rond gezwierd maar niemand krijgt het in zijn hoofd om uit te stappen en alles op te rapen.

De eerste dieren die we vandaag zien, zijn terug leeuwen. We zijn enorm verwend de laatste dagen en blijven zelfs niet lang meer staan. We hebben wel medelijden met een zebra die aan een roofdier ontsnapt is, want er hangt een grote lap vlees aan zijn rug. Hij zal dit waarschijnlijk niet overleven doordat de wonde zal infecteren. Hij staat dus op het menu van de roofdieren voor een van de volgende dagen; De dieren die we hier zien, kunnen we echt niet opsommen en de getallen nog veel minder. De enige die op het appel ontbreekt, is de neushoorn. Dit is zeer tegen de zin van onze Zwitserse reisgezel, Rachel. ’s Middags eten we aan het meer, maar we moeten wel in of onder de wagen blijven, want het zit hier vol met een soort bruine valken die het eten komen stelen en dan ook vaak een stuk van een vinger of een lip afbijten. Wij blijven dus in de auto om te eten en krijgen daar, via het dak, nog bezoek van kleine, stoute musachtige vogels. Rond 14u vertrekken we uit de krater en rijden met onze ‘rock dancer’ terug naar de Meserani Oasis. We stoppen wel nog even bij een winkeltje waar Michael ons de Tanzanite laat zien. Een blauwe edelsteen die alleen in de streek van Arusha gevonden wordt. We vragen naar de prijs, vallen omver en kuisen vlug onze schop af. Geen spek voor onze bek….    In onze kamer herpakken we weer, want we mochten alleen een rugzak meenemen. We telefoneren eens naar oma en daarna wordt er gegeten en Lucy, onze brandkas, wordt leeg gemaakt. Om 22u kruipen we in ons bed. We hebben enorm mooie en grootse dingen gezien die we nooit zullen vergeten. Een aanrader voor iedereen die graag kippenvlees krijgt!!

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Meserani Oasis www.meseranioasis.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, bar.

16-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 42 – zondag 15 augustus                                                                           Tanzania - Serengeti

 ‘s Morgens ontbijten we bij zonsopgang (6 uur) en maken we ons zo snel mogelijk uit de voeten om aan onze game drive te beginnen. We hebben onmiddellijk geluk want we zien een Cheeta in het gras liggen. De cheeta begint te sluipen en schiet plots vooruit maar stopt terug onmiddellijk. Hij lijkt op vogels te jagen. Hij doet dit een paar keer en plots zien we in zijn spoor een jong volgen. Volgens onze gids is zij haar jong aan het leren jagen. Wat verder zien we een secretarisvogel en 3 warmluchtballonnen die in de open vlakte landen. We keren terug om want Michael is onze lunchdozen vergeten mee te nemen. Gelukkig waren we nog vlakbij. We gaan verder op zoek naar de dieren en spotten: nijlpaarden, krokodillen, zebra’s, gieren, arenden, een arend op zijn nest en leeuwen, leeuwen en leeuwen… Uit het Afrikaans komt de term kopje (spreek uit: koppie). Het zijn grote brokken graniet die hier en daar boven de grasvlakte uitsteken. De afgeronde stenen zijn een perfecte uitkijkplaats voor leeuwen. Iedere groep kopjes heeft zijn eigen bewoners. De begroeiing rond de kopjes biedt schaduw. De typerende landschappen zoals de savannen met de acaciabomen en de granieten kopjes (rotsformaties) zijn een ideaal jachtgebied voor altijd aanwezige roofdieren zoals de jakhals en de serval. In tijden van brandgevaar kunnen dieren naar de veilige kopjes vluchten en bij hevige regenval zitten ze er hoog en droog.

Rond 10u merken we een half opgegeten gazelle in een boom op en in de volgende boom zien we een luipaard liggen. We kunnen er niet dichterbij komen, maar onze Big 5 is weer eens compleet. ’s Middags eten we op een van de picknick plaatsen. Het zit hier vol met dassies en een bewaker komt ons zeggen dat we geen kruimels mogen laten vallen voor de veelkleurige vogels die hier zitten. Mooie foto’s!  

We tellen de leeuwen al niet meer als we plots terug een luipaard opmerken in een gele acacia. We zien nog grote groepen olifanten, zebra’s, giraffen en leeuwen... Het zouden er nog meer geweest kunnen zijn, maar wij moeten nog 3 uur van aan de poort van de Serengeti rijden (vliegen) langs de Ngorongoro  tot aan onze lodge die nog 14 km buiten de Ngorongoro ligt. Bougenvillia Lodge is zeker en vast een upgrade, we krijgen niet een kamer maar een huisje met salon en open haard, een slaapkamer, een dressing, een badkamer en een overdekt terras voor ons beide…. Voor onze deur ligt er ook nog een zwembad. Spijtig genoeg kunnen we van dit alles niet veel genieten want we zijn hier enkel om te slapen en morgen weer heel vroeg te vertrekken omdat we terug naar de Ngorongoro krater moeten. Er wordt vlug wat kleren uitgespoeld want alles ziet rood van het stof. Na het diner in een prachtige eetzaal, kruipen we in bed en dromen natuurlijk van beestjes.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room:Bougenvillia Lodge 

Facilities: En-suites, hot water, swimming pool, bar.

15-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 41 – zaterdag 14 augustus                                                                                                                      Tanzania - Serengeti

‘s Morgens worden we om 8u opgehaald door vier 4x4 Toyota jeeps, de kleinste voor ons drie en de drie andere voor de kampeerders. Alle voertuigen vertrekken bijna gelijktijdig voor een rit van 3uur naar de Ngorongoro krater over goede geasfalteerde banen aan een snelheid van 70 km/uur. Er wordt gestopt voor een craft market, maar ik maak van deze stop gebruik om naar de wc te gaan en Jean trekt ondertussen foto’s van de ooievaars die in massa in de bomen zitten. De rommel in dit winkeltje is onvoorstelbaar. Als je iets wil bekijken, moet je er eerst een kilo stof afblazen, maar er wordt geboden dat het een plezier is om te beluisteren. Aan de ingang van de krater moeten de nodige papieren ingevuld worden en kan ik op jacht gaan om foto’s van de baboons (bavianen) te maken. We zien dat een klein jongetje te dicht bij komt en een van de bavianen haalt uit. Gelukkig niets erg, maar ik denk nog altijd dat deze beesten gevaarlijker zijn dan leeuwen. Eens de ingangspoort door verandert de asfaltbaan in een aardeweg vol putten en stenen die amper breed genoeg is om twee auto’s te laten kruisen. Om de Serengeti te bereiken, moeten we eerst klimmen naar de bovenrand van de krater, doorheen een regenwoud en met een diepe afgrond naast de weg. We rijden een heel stuk over de bovenrand (de rim) om dan af te dalen naar een immense vlakte waar we nog een heel stuk door moeten rijden om aan de Serengeti te komen en de weg verbetert er niet op! Onze gids, chauffeur, Michael, denkt nog altijd dat hij hier 70 km/uur moet rijden. We hotsen van de ene kant van de weg naar de andere om zoveel mogelijk putten en rotspunten te vermijden. Echt gekkenwerk, maar hij kan het!!!   

De Serengeti, de naam afgeleid van de Maasai-taal (Siringet), en betekent letterlijk "Eindeloze Vlaktes", is een streek van savannes en boslandschappen, verdeeld over het noorden van Tanzania en het zuiden van Kenia, over een oppervlakte van ongeveer 30.000 km². Tachtig procent ligt in Tanzania.  Het ecosysteem van de Serengeti  omvat een aantal natuurparken, waarvan het Serengeti Nationaal Park het grootste is (14.763 vierkante kilometer = de helft van België). In deze inmense vlakte leven zo'n 4 miljoen dieren, waarvan zo'n 1 miljoen vogels. Deze dieren bewegen zich door het gehele park, op zoek naar water. Jaarlijks leidt deze zoektocht, die begint in de vroege zomer (oktober), hen ook naar het Masai Mara  in Kenia. De streek is beroemd door de migratie die elk jaar plaats vindt rond oktober, waarbij ongeveer anderhalf miljoen planteneters zich omwille van de droogte verplaatsen vanuit de noordelijke heuvels naar de zuidelijke vlaktes. Daarbij moeten ze de Mara-riviercirkelvormige migratie oversteken. Na de regens, rond de maand april, gaan ze dan terug via een westelijke omweg. Dit verschijnsel wordt een genoemd.

Niet alle dieren (met name wildebeesten, maar ook zebra's en gazelles) overleven de zware tocht - vooral de rivieren vormen zware passages. De groep wordt dan ook gevolgd door de 'predators', de roofdieren, waaronder leeuwen, cheeta's (jachtluipaarden) en hyena's.

De dieren die we hier het meeste zien zijn de blauwe gnoe of wildebeest, Thomsongazelle, steppezebra en kafferbuffel.

Onderweg stoppen we aan een Masai dorp waar we op zang en dans ontvangen worden. Ik wordt door een van de masai-vrouwen bij de hand gegrepen, krijg een kralen ring rond mijn nek en wordt verondersteld van mee te zingen. Mensen wat ‘ruiken’ ze!!! De mannen doen ondertussen hun gekende dans en er zijn er bij die wel 80 cm hoog springen. Indrukwekkend. Daarna worden we in het dorp rondgeleid, wordt ons verteld wat ze eten (vlees, melk en bloed) en mogen we binnen in een van hun hutten. Masai zijn meestal zeer groot maar Jean moet zich bukken om binnen te gaan en ik kan er echt niet binnen blijven. Het dak bestaat uit gevlochten takken die bestreken zijn met koeienmest en binnen brand een open vuur om op te koken zonder gat in het dak. Letterlijk adembenemend. Ik moet terug naar buiten!  Nadat we langs hun handgemaakt halskettingen, armbanden en andere prullaria gegaan zijn, vertrekken we weer. Ik koop een zwart-bruin halssnoer.  Rond 15u komen we bij de ingang van het N.P. en onze gids moet weer papieren gaan invullen. Vanaf hier gaat het dak van de jeep omhoog en beginnen we aan onze game drive. Binnen in de jeep ziet alles stilaan rood van het stof: dit is ook de kleur van de grond hier. We willen vlug nog van alles zien want in de Serengetti mag er na zonsondergang niet meer gereden worden. Onze gids is veel via de radio aan het praten met Goedy Goedy, de chauffeur van de andere groep. Onze gids doet dit werk al 11 jaar maar die andere is maar voor de tweede keer op safari in dit park. Hij roept Mickel regelmatig op om te vragen hoe hij moet rijden of onze gids vraagt hem of het lukt. Als we foto’s willen nemen, moeten we maar stop roepen of als Michael iets ziet, stopt hij ook. Ik blijk nog altijd een goede wildspotter te zijn. We hebben  al veel geluk en zien we: een jackhals, arenden, Thomsongazellen, grandgazellen, leeuwen, toppi’s, nijlpaarden, cerval  en zelfs een cheeta. De leeuwen die we zien, worden nauwkeurig geteld want telkens we de anderen tegen komen, is de vraag ” Hoeveel leeuwen hebben jullie al gezien?”  Zij zien er geen en wij wel drie groepen (ongeveer 13) Juist voor zonsondergang komen we in het camp. In het midden staat een grote tent waar we zullen eten en de slaaptenten liggen er in een halve maan rond. Voor het eten willen we wel douchen want ons haar staat stijf van het rode stof, maar we moeten wachten tot het water warm is en we krijgen maar 20 liter per man. Als het water warm is, wordt dit in een zak gegoten en omhoog getrokken. Je stortbad laten werken, heel simpel: trek aan een ketting en het water loopt, trek aan een andere en het stopt. Het is zoals je ooit wel in een film gezien hebt. Jean en ik lukken er in om beide met 20 liter warm water te douchen, van water sparen gesproken! Een misverstand, natuurlijk. Het is een heel comfortabele tent met een dubbel bed, een wc, een lamp ( jawel, op elektriciteit).Voor we gaan eten worden de foto’s nog vlug op de computer gezet. Een Frans koppeltje dat op huwelijksreis is, vraagt ons om de foto’s van hun toestel op hun externe schijf te zetten want zij hebben geen laptop mee. Na het eten bij het licht van petroleum lampen, worden we naar onze tent begeleid en wordt ons gezegd onze tent niet meer te verlaten. Het kamp heeft geen omheining en de wilde dieren kunnen er vrij tussen de tenten rond lopen. ’s Nachts slaap ik als een roosje en Jean hoort allerlei geluiden; hij denkt van jackhalzen of hyena’s of ???

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per tent

Facilities: En-suites, hot water, bar.

14-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 40 – vrijdag 13 augustus                                                                                                                                             Tanzania -Arusha  

Vandaag is het heel vroeg opstaan, want we hebben de langste rit van de tour voor de boeg en de wegen zijn meestal zeer slecht. Onderweg wordt er gestopt om de watervoorraad aan te vullen. Bijna iedereen koopt water, maar wij hebben er nog voldoende. Van zodra de deur van de truck open gaat, staan er een aantal zwartjes die hun nootjes en koekjes aan ons verkocht willen krijgen. Na de bevoorrading vertrekken we onmiddellijk en  maar rijden, rijden en rijden….doorheen vele kleine dorpjes. Tijdens onze lunchstop vindt Leona (onze 84-jarige New Yorkse – ja, dit is geen typfout!!)) een heel jong schaapje in een sisalplantage. Ze geeft het aan enkele meisjes die ons van op afstand staan te bekijken, maar natuurlijk hebben we eerst geprobeerd om het wat melk te laten drinken.  De meisjes maken duidelijk dat het schaapje bij hen hoort en ze nemen het dan ook vlug mee. Cassidy laat ons zien hoe hij als kind van de sisalbladen draden maakte. In de namiddag stopt de truck en Cassidy komt ons vertellen dat we niet veel geluk hebben want we kunnen de top van de Kilimanjaro niet zien maar wel Mount Meru die er juist naast ligt en maar iets lager is.

 Na 14 uur door elkaar geschud te zijn op de slechts mogelijke wegen, met de ene omleiding na de andere  in enorme stofwolken en na het aanschuiven in files om door Arousha te geraken, komen we op de camping toe zonder veel gezien te hebben. De wegen, de wegenwerken, het stof, de armoede, de vrachtwagens en de zotte chauffeurs, zullen we niet vlug vergeten. Dit is niet voor doetjes!!

We hebben onze bagage nog maar net naar de kamer gezeuld en ik ben juist begonnen met herpakken, als we geroepen worden voor een briefing over onze trip in de Serengeti. Een Nederlandse ‘bitch’ komt wat uitleg geven en het geld inzamelen. Omdat alles in de voorziene lodges volgeboekt is, wordt er ons een alternatief geboden dat een up-grade zou zijn: de eerste nacht in een luxe tentenkamp in de Serengeti zelf  en de tweede nacht in een lodge 14 km buiten de Ngorongoro krater. Nu als we de trip willen maken, hebben Rachel (de Zwitserse) en wij geen keuze dan op het voorstel in te gaan. Slapen in een van de Nomad-tentjes zonder slaapzak lijkt ons geen goed idee!! Leona weent van ellende als de Nederlandse (bitch) haar dollarbiljetten niet wil aannemen en Andrew heeft hetzelfde probleem. De biljetten zijn van 2000 en er zit geen kleur op; ze moeten van na 2002 zijn en met kleur! In de Europese banken worden ze nochtans gegeven en hier worden ze meestal ook nog vlot aanvaard.  Iedereen helpt een beetje met ruilen van biljetten en iedereen kan uiteindelijk mee. Guan mekkert naar gewoonte weer wat tegen iedereen over zijn centen, maar niemand die daar nog aandacht aan besteedt.

Ik wil voor het eten nog vlug een douche nemen, maar er komt enkel koud water uit de kraan. In plaats van een lekker, verkwikkend stortbad wordt het een vlug wasje.

Na het avondeten kruipen we (toch een beetje geradbraakt) in ons bed met de Serengeti in ’t vooruitzicht. Ik heb er jaren van gedroomd, boeken en documentaires over bekeken en nu wordt het werkelijkheid.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Meserani Oasis www.meseranioasis.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, bar.

Route: Dar es Salaam to Arusha. ±700 km

Travel time: ±9-10 hrs (very long day)

13-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 39 - donderdag 12 augustus 2010                                                   Tanzania - Dar es Salaam

 Na het ontbijt wordt alles ingepakt en naar de receptie gebracht waar we om 10u opgepikt worden door ons busje. In sneltreinvaart gaat het in de richting van Stone Town waar we om 12u30 de boot naar Dar es Salaam moeten nemen. Er wordt eerst nog gestopt bij een bank want sommigen moeten nog geld hebben. Om 11u 45 worden aan de haven gedropt. De nodige papieren invullen en de uitreisstempel van Zanzibar halen en dan wachten tot we aan boord mogen gaan. Ik merk dat we niet met ons oud bootje van vorige keer gaan, maar met een nieuwe catamaran. Deze is veel breder, nieuwer en uitgerust met airco. Ik denk aan de voorspelling van het duikcentrum en neem iets tegen zeeziekte ook al staat er maar een beetje wind. Ben ik blij dat ik dat gedaan heb!! Zeker 85% is zeeziek geworden. Ik heb een sterke maag voor zo iets, maar dit moest toch echt geen half uur langer geduurd hebben of ik had ook een zwart kotszakje moeten gebruiken. Jean weet weer van niets en zit rustig naar buiten te kijken terwijl iedereen rond hem over kop gaat en ik mijn hoofd in mijn pull steek om de kotsende mensen niet te zien en zingen, zingen,…dan hoor ik ze niet!!! Ik zit dan nog juist onder een blazer van de airco. Ik vraag aan Jean op een bepaald ogenblik of ik nog geen ijspegels aan mijn neus heb hangen.

Als we uitstappen, staat Cassidy ons op te wachten met het nieuws dat Bernard onze chauffeur onder een wagen gesukkeld is en naar het ziekenhuis gebracht werd met een gebroken arm en een paar gebroken ribben. We nemen de overzet (5 min in een enorme mensenmassa) en komen terug bij onze truck, Freddy, terecht, maar wel met een nieuwe bestuurder. Daar is Nomad, de reisorganisatie, blijkbaar heel straf in, want als er iets gebeurt, staat er onmiddellijk iemand anders klaar. We rijden van Daar es Salaam terug naar ons huisje op palen in Kipepeo. Guan, de Spanjaard, wil een upgrade naar een kamer doen, maar hij heeft weer geen geluk. Naar gewoonte zaagt hij weer bij iedereen die ook maar even wil luisteren.

’s Avonds komt Bernard nog even langs met zijn arm in het gips en wij gaan met een enveloppe rond voor een tip. We nemen afscheid en we kijken uit naar een rustige nacht, want de ramadam is vandaag begonnen dus kan er niet gefeest worden en zullen we niet heel de nacht naar de muziek van de verschillende bars op het strand moeten luisteren. We vragen extra dekens, hangen onmiddellijk de handdoeken voor de tochtgaten en slapen deze keer heerlijk. Het Zanzibar-avontuur is achter de rug en het zal een wondermooie herinnering blijven. Als we nu op tv een reclamefilmpje zien met parelwitte stranden zullen we terugdenken aan de baaitjes van Zanzibar.

Meals: Breakfast, Dinner

Accommodation: Two per Room: Kipepeo Camp www.kipepeocamp.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, bar.

Route: Ferry back to Zanzibar

Travel time: ±2-3 hrs

12-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 37/38 – dinsdag 10 – woensdag 11 augustus 2010              Zanzibar – Tanzania

Dinsdag 10/08

‘s Morgens vertrekken we om 8u naar Nungwi in het noorden van het eiland. Onderweg stoppen we de ‘spice tour’ te doen. Hier kunnen we zien hoe de kruiden eruit zien als ze nog aan de planten groeien. De rondleiding gebeurt in een onderzoekscentrum. Dit instituut maakt deel uit van een landbouwschool en de plaatselijke boeren kunnen hier of in de school altijd gratis terecht met hun vragen. Tijdens de tour zien we hoe: vanille, kruidnagel, peper en nog vele andere kruiden er vers uitzien. Van elke plant krijgen we een stukje in onze hand en kunnen we van de geuren genieten. De restjes kunnen we in friethorentje, gemaakt uit een bananenblad, steken. Ondertussen zijn twee jonge kerels uit bananenblaren voor iedereen een mandje, voor de mannen een das en een hoed, voor de vrouwen een hangertje in de vorm van een kikker, aan het vlechten. Bij de palmbomen maken we kennis met “Mr. butterfly” die enkel met behulp van een koord, om zijn voeten bij elkaar te houden, behendig als een aap langs de stam naar boven klimt. Ondertussen zingt hij en stelt zijn kunstjes ten toon. Eenmaal boven worden er een paar kokosnoten los gehakt en we mogen per twee de melk van deze, nog niet volledig rijpe noten, drinken en het vlees proeven. Lekker!! Deze vruchten hebben nog geen harde schil en het sap is minder sterk van smaak, terwijl het vlees veel malser en minder naar coco smaakt.  Op het einde van de rondleiding mogen we allerlei vruchten proeven, sommige ervan kennen we en anderen zijn totaal nieuw, maar daarom niet minder lekker. We kopen wat pakjes kruiden en wat jasmijnextract voor oma. Nu weet ik dat witte, zwarte en rode peper van dezelfde plant komen!!! Na wat gehots en gebots komen we terug op de grote baan dus kan onze chauffeur weer gaan rijden als een Formule-1 piloot.. In Nungwi aangekomen, rijden we langs een heel smal zandbaantje naar de kunst. Langs deze weg(?) liggen alle hotels en resorts, van comfortabel naar luxe. Wij zijn al heel tevreden met goed en nadat we onze zakken in de kamer gedeponeerd hebben, trekken we samen met Rachel op zoek naar een restaurantje. In ons resort zijn er twee en het menu lijkt ons het beste voor de lunch. Als we toekwamen heb ik een craft market gezien dus gaan we die zoeken en vinden ze. Een rode kom wordt ons door de verkoper nagebracht voor minder dan ¼ van de oorspronkelijke prijs.

We gaan op zoek naar info over de duikcentra en Jean en Paul (de Canadees) gaan morgenvroeg om 8u van wal. We eten in een van de restaurantjes op palen boven de zee met een machtige zonsondergang op de achtergrond. Dit is genieten. Als de anderen naar de bar trekken, kruipen wij in ons beddeke.

 Meals: Breakfast

 Accommodation: Two per Room: Amaan Bungalows www.amaanbungalows.com

 Facilities: En-Suites, hot showers, coffee shop, laundry services, bar.

 Route: Stone Town to Nungwi Beach

 Travel time: ±2 hrs

Woensdag 11/08

Om 7u ontbijt in het restaurant van ons hotel en dan op naar het duikcentrum. Pak aantrekken en alles uitproberen en Jean vertrekt voor twee duiken. Ik wandel tot 12u langs het strand, raap wat schelpjes en geniet van het uitzicht. Dit zijn  Bounty-stranden!!

Om 13u30 is Jean terug, vol verhalen van wat hij allemaal gezien heeft en het meest sensationele vond hij de schelp van de zeemeermin (we weten niet hoe dat juist heet). We trekken terug op verkenning en wandelen boven op de rotsen naar het zuiden want door de vloed zijn er nu nog enkel kleine standen. Dit geeft niet want zo krijgen we een indruk van de andere hotels en er zijn er zeer luxueuze bij. Hoe verder we naar het zuiden gaan, hoe vaker we door de Masai in het Italiaans worden aangesproken tot we bij een luxe resort aankomen waar we niet binnen mogen. De Masai bewaker tracht ons dit met handen en voeten in het Italiaans duidelijk te maken, maar hij kent geen woord Engels. Op de terugweg gaan we op een strandterras zitten om wat te drinken en van de laatste zon en de zonsondergang te genieten, want voor morgen wordt bewolkt en stormachtig weer voorspeld. We komen van Tracy ( de Australische) te weten dat Cassidy haar groepsverantwoordelijke heeft gemaakt en dat hij naar Dar vertrokken is.  Jean heeft zin om eens een lekkere côte à l’os te eten, maar er is geen vlees te bekomen want de levering uit Stone Town is niet aangekomen. Terwijl we op ons eten wachten is de wind aangewakkerd en begint het te regenen, we moeten dus naar het overdekte terras verhuizen. Na het eten blijven we nog wat napraten en dan naar bed want in Afrika zijn we altijd vroeg moe.

Meals: Breakfast

Accommodation: Two per Room: Amaan Bungalows www.amaanbungalows.com

Facilities: En-Suites, hot showers, coffee shop, laundry services, bar.

11-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 36 – maandag 9 augustus 2010                                                              Zanzibar - Tanzania                                              

Vandaag staan om een schappelijk uur op, want om 8 uur worden we met Freddy tot aan de overzet gebracht. Van hier gaat alles te voet of met huurbusjes gebeuren. Aan de overzijde gaan we met Cassidy naar een parking waar zo’n busjes staan. Van zodra die mannen ons in het oog krijgen, lijkt het of er een zwerm vliegen op ons gelost wordt. Na een paar minuten worden we naar een bepaald busjes verwezen, de goedkoopste die hij gevonden heeft,want hier wordt altijd voor alles  over de prijs onderhandeld. We worden op een plein voor de kantoren van de ferry afgezet en krijgen een uur de tijd om naar de bank te gaan om ons van de nodige Tanzania shillings te voorzien. Om 10u30 schepen we in en natuurlijk is het wat drummen om een plaatsje te veroveren. De overzet duurt ongeveer 2 uur met een kalme zee en een Tanzaniaanse film, zonder ondertiteling die we dan ook nog twee maal te zien krijgen. We nemen hier afscheid van onze twee Hollanders, want die trekken alleen rond op Zanzibar.

Hoewel Zazibar tot Tanzania behoort, moeten we de immigratiedienst voorbij, want we moeten een inreisvisum krijgen omdat Zanzibar zich als een onafhankelijk land beschouwd. We worden door een busje naar ons hotel in Stone Town gebracht.

Stone Town (Mji Mkongwe in Swahili) is het oude deel van de hoofdstad Zanzibar op het eiland Zanzibar in Tanzania.  De oude stad is gebouwd op een driehoekig schiereiland aan de westelijke zijde van het eiland. De stad bestaat uit een wirwar van kleine, smalle straatjes met huizen, winkels, bazaars en moskeeën. Het doet ons wat denken aan het zuiden van Spanje. Je kan je hier alleen verplaatsen te voet, per fiets of motorfiets. Auto's kunnen de smalle straten niet in.  De architectuur is een combinatie van Arabisch, Perzisch, Indisch en Europees. De Arabische huizen zijn het meest herkenbaar door de grote houten deuren (met houtsnijwerk) en veranda's. Er werd pas steen gebruikt om te bouwen vanaf 1830.

De stad was het centrum van handel tussen Oost-Afrika en Azië en Afrika voor de kolonisatie die aan het einde van de 19e eeuw begon. Specerijen (kruidnagels) waren populaire exportproducten en worden nu ook nog volop uitgevoerd. Stone Town staat op de Werelderfgoedlijst.

Nadat we onze koffers in het Shangani Hotel hebben gedropt worden we ‘gelost’. Jean en ik trekken naar het strand waar we met zicht op de zee en onze voeten in ’t zand lunchen. Jean eet barracuda en ik een spaghetti met zeevruchten. Daarna wordt het stadje verkend. De winkeltjes zijn heel leuk en ik koop een “paar” sjaals. We komen nog bij twee Masai boys terecht en ik laat mij een blauw halssnoer en oorringen aansmeren, maar ze waren zoooooo lief!! Ze moeten dan natuurlijk ook op de foto. We zien de zon zakken en als we op de afspraakplaats komen voor cocktails in ‘Africa house’ is het bewolkt. We eten hier ’s avonds op het dakterras en nemen nu al afscheid van Judy en Evelien, die morgen naar huis vertrekken. We gaan even lang het hotel en trekken dan naar de Mercury bar. Zanzibar is immers de geboorteplaats van Freddie Mercury. Rond 11u gaan Jean, Rachel en ik terug naar het hotel. Guan, de Spanjaard, gaat met ons mee, maar we spelen hem natuurlijk weer kwijt. We slapen hier heerlijk, maar ik heb wel een lift nodig om in mijn bed te geraken want dat staat zeker 1m van de grond.   

Meals: Breakfast

Accommodation: Two per Room: in Stone Town: Shangani Hotel  www.shanganihotel.com

Facilities: En-Suites, hot showers, coffee shop, laundry services.

Route: Dar es Salaam to Zanzibar by Ferry

Travel time: ±2-3 hrs

09-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 35 - zondag 8 augustus 2010                                                           Tanzania –  Dar es salaam

Ontbijt om 5u en we hebben terug een lange dag in de truck voor de boeg.

Het rijden is hier levensgevaarlijk. De vrachtwagens rijden hier als maniakken op baantjes waar je nauwelijks met twee naast elkaar kan rijden. De wrakken van gekantelde vrachtwagens zie je in de hellingen en langs de straat. We vorderen traag en rijden door Boabab Valley. Overal waar je kijkt, zie je ze staan: machtig mooie bomen in allerlei groottes en vormen. Er lijkt wel geen eind aan te komen en na een drietal uren komen we terug in de bewoonde wereld. Langs de straat lopen nog altijd veel mensen en heel Tanzania lijkt wel op een markt. Overal zie je stalletjes met alle mogelijke koopwaar en dan bedoel ik ook letterlijk alles; van zetels tot doodskisten, kleding, gekookte kip, maïs, fruit en noten, noten en nog eens noten. Wat ook opvalt, zijn de moskeeën, de mannen in witte gewaden en de gesluierde vrouwen. Tanzania bestaat overwegend uit moslims. Na de lunch rijden we door Mikumi National Park. We hoeven geen ingang te betalen omdat het voor ons een doorgangsroute is, maar we mogen dan ook nergens langs de baan stoppen als we wild zien. Omringd door de Uluguru Mountains in het noorden en de Rubeho Mountains in het zuidoosten liggen de groene vlaktes Mikumi National Park. In Mikumi leven olifanten, giraffen, buffels, zebra’s, elanden, wildebeesten en leeuwen. De hoofdweg die wij nemen, dwars door het park, verdeelt het in een  noordelijk en zuidelijk deel. Na nog eens 4 uur rijden komen we in de buurt van Dar es Salaam. Dar es Salaam (دار السلام, letterlijk: Huis van Vrede), vroeger Mzizima, ligt in het oosten van Tanzania. Het is de grootste stad en de belangrijkste haven van het land, met circa 2,5 miljoen  inwoners. Het was vroeger de hoofdstad en is nog steeds het economische centrum van Tanzania. De stad ligt aan de Indische Oceaan en hier wordt de export van koffie, katoen, sisal, en huiden afgehandeld. Verder worden er levensmiddelen, textiel, cement en geneesmiddelen voor de lokale markt geproduceerd. Een ware heksenketel. Iedereen lijkt hier op straat te leven en te lopen tussen de hopen afval, alle vrachtwagens toeteren en trachten elkaar van de baan te rijden. Een mensenzee, een stinkende mesthoop… Rond 15u nemen we de ferry naar de overzijde van het havenkanaal, rondrijden zou minstens 2 uur duren. Na de korte overzet (5 min) is het nog vijftien minuten rijden. De tenten worden op het strand opgezet en wij krijgen een duplexhuisje met een terras en een immens  bed, maar we liggen een heel eind van de groep af. Na het eten is er nog een briefing, want morgen vertrekken we naar Zanziabar. Vlug naar huis want Jean moet onze rugzakken nog pakken met de nodige kleren voor drie dagen, want meer bagage mogen we niet meenemen. Ik neem iets tegen de hoofdpijn en de keelpijn en ben aan ’t hoesten. Ik hoop dat het vlug voorbij gaat!!

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Kipepeo Camp www.kipepeocamp.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, bar.

Route: Iringa to Dar es Salaam. ±630 km

Travel time: ±10-12 hrs

08-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 34 – zaterdag 7 augustus 2010                                                                       Tanzania – Iringa

’s Morgens vroeg uit de veren, ontbijten, fotootje van de zonsopgang boven het meer en we starten voor twee lange dagen in de truck. In ’t voorbijrijden kijken we nog een laatste keer naar de vrouwen die de was doen in het meer en de mannen die hun netten uitwerpen. Wondermooi. We zouden het al moeten gewoon zijn, maar toch staan we nog verbaasd te kijken als de kinderen ons roepend en wuivend nalopen. Volwassen vrouwen kijken ons vriendelijk aan vanonder de takken of emmers water die ze op hun hoofd dragen. ’s Middags lunch aan de kant van de baan met lekkere mango’s nadat we de grens met Tanzania overgestoken zijn. Hier is er, als dat nog kan, nog meer armoede en de mensen zijn ook niet meer zo vriendelijk. Als we willen fotograferen, roepen ze ons kwaad toe. Ik vind dit volkje al niet meer zo mooi als de Malawiërs. Tijdens een van onze ‘bushstops’ neemt Cassidy mij even terzijde om te zeggen dat ze voor een verrassing voor Jean zijn verjaardag gaan zorgen.

We verlaten de Grote Slenk en we komen stilaan tussen de bergen. Het land is hier vruchtbaarder en overal zie je theeplantages en bananenbomen.  We rijden door tot na zonsondergang en komen dan aan in Iringa waar we in nieuw gebouwde stallen slapen. Het zijn mooie kamers onder een rieten dak. De kamers zijn de enige plaats op het kamp waar elektriciteit is. Na onze wasbeurt hebben we afgesproken in het restaurant om bij kaarslicht te eten. We krijgen een groentensoepje en daarna rijst met een stoofpotje. Als we thuiskomen, zal ik de eerste maand zeker geen eenpansgerechten klaar maken! Als dessert wordt er een chocoladecake gebracht met kaarsjes op, die Jean mag uitblazen. Morgen wordt hij 63, maar Cassidy wou het vandaag al vieren omdat het in  Dar es Salaam te moeilijk zou zijn en sommige mensen de groep verlaten. Na onze drank betaald te hebben in de bar (alles bij kaarslicht) aan een zwartje dat echt NIET kan tellen, kruipen we moe onder ons muskietennet, maar het is een heerlijk bed.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Stable: Kisolanza Farm www.kisolanza.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, hot showers, bar, restaurant.

Route: Chitimba to Iringa. ±640 km

Travel time: ±10-11 hrs plus border crossing

Border posts:

Malawi: Songwe (no telephone), Open: 06h00-18h00.

Tanzania: Chi’zumulu, Tel: +265 15 357 207, Open: 06h00-18h00.

07-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 32/33 - donderdag 5 - vrijdag 6 augustus 2010                     Central Lake Malawi  

Na een laat ontbijt om 8u3O trekken we nog even naar het water want om 11u moet onze kamer ontruimd zijn en na het middageten worden we weer in een mini-busje gepropt. Als het mogelijk is, is dit geval nog kleiner dan het vorige en nu moeten we nog wat tenten meenemen. Dit wordt een echte martelgang. Halfweg in Mzuzu zou Freddy ons oppikken, maar die heeft NATUURLIJK  AFRIKAANSE vertraging. Als we hier blijven wachten, zijn we veel te laat nog op de baan en dat is hier echt geen lachertje dus terug dat godverdomde ding in... Jean verhuist naar een stoel waar zijn rug niet meer in twee gebroken wordt, maar ik behoud mijn opklapstoeltje dat rechts zeker 10cm hoger zit dan links. Terug afzien. Ik kan mij alleen rechthouden door met mijn linkerelleboog tegen de stoel naast mij te duwen. Jean moet met zijn benen wijd gespreid zitten want de klapstoel van de rij ervoor zakt door naar achter. Als we dit overleven kunnen we nog veel hebben. Moe en pijnlijk komen we om 19u aan nadat onze chauffeur als een maniak over de pikdonkere baantjes geraasd heeft. Ons hutje lijkt niet veel soeps en na het avondeten van 21u30, kip met rijst en wat groentenmengeling, kruipen we onder wol. Eerst wordt er gejuicht als Freddy de kampeergrond oprijdt. Hebben we die truck gemist!!! Hij is veel minder comfortabel dan Janis die ons van Kaapstad naar Victoria Falls bracht maar nu lijkt het wel een luxekar na drie ritten in zo’n aftands busje. Bernard krijgt een knuffel.

We voelen elke spier in ons lijf en we liggen dan nog op een oude springveren matras. Het wordt hier ’s nachts ook bitter kou.

’s Morgens gewekt door de vogeltjes en door de werkmannen die hiernaast een huisje aan ’t bouwen zijn. Ons hutje valt in ’t daglicht nog mee. We zien door de plankenvloer, de gekko’s kruipen over de muur en op een bepaald ogenblik springt er een kikker op mijn been en dat in onze kamer. We zien hier wel geen spinnen of ander ongedierte: gelukkig maar. Na het ontbijt trekken we allemaal naar het strand waar we ons verspreiden. Jean en ik gaan kijken bij de vissers en de dames die onze was doen in het meer en dan alles te drogen leggen op de steentjes van het strand. We zitten in een grote baai die weer bestaat uit kleinere baaitjes en alles is omboord door bergen die begroeid zijn met een tropisch woud. Het is hier weer adembenemend mooi. In ’t Engels zou ik zeggen “Amazing”. We wandelen een paar uurtjes en zijn om 12u3O terug voor een lekker slaatje met avocado’s. We trekken even naar een lokaal marktje voor de poorten en laten 6 sleutelhangers maken (niet voor Jan en Elke) want die hebben er zelf al eentje. Na de middag steekt de wind weer op en na een uurtje houden we het voor gezien op het strand, douchen en gaan aan de bar hangen. De uitbaters blijken Nederlanders te zijn en ze zijn bereid tot een aangename babbel waarbij ze hun plannen uitleggen om uit te breiden.  Ik geraak eindelijk terug op schema met de blog en wens mijn broertje nu een gelukkige verjaardag want ik weet niet of ik zal kunnen sms’en. Op internet geraak ik hier, maar telefoneren is niet mogelijk. Begrijpen wie het begrijpen kan!!! Het hout van de braai is rood gloeiend dus gaan we nu eten en daarna waarschijnlijk nog wat napraten en dan terug ons bed in. Ik heb wel een extra deken gevraagd, want vorige nacht was het hier koud en nu weet ons velleke wat van de zon en de wind dus …..

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Chitimba www.chitimba.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, bar, restaurant and beach.

Route: Kande Beach to Chitimba. ±350 km

Travel time: ±4-5 hrs

05-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 31 – woensdag 4 augustus 2010                                                              Central Lake Malawi

We worden om 6u gewekt in Kanda Beach door de golven van het meer. Ja, enorme golven en dat op een ingesloten meer. Er staat dan ook een heel sterke wind en de lucht ziet er maar somber uit. Dit was bedoeld als een rustige dag aan het strand.  Het Malawimeer is het meest zuidelijk gelegen meer in de grote slenk, die loopt van het Jordaandal via de Dode Zee en Rode Zee tot in oostelijk Centraal Afrika. Het meer werd ontdekt door de befaamde Schotse ondekkingsreiziger en missionaris David Livingstone  en stond oorspronkelijk bekend als het Nyasameer, Nyassameer of het Niassameer. Het woord 'nyasa'  is een veelgebruikt woord voor "meer" in de talen rondom het meer.  Het meer maakt onderdeel uit van de lijst van het  werelderfgoed van de UNESCO.  Het Malawimeer is het derde meer van Afrika met een oppervlakte van ca 30.000km2. Het is ca 580 km lang, 90 km breed en meer dan 700 m diep.

Om 8u30 ontbijten we en gaan dan eindelijk eens op internet om de blog van de voorbije dagen te plaatsen, we kunnen sms’jes sturen en telefoneren eens naar oma. Dat was al een hele tijd geleden. Als Afrika ooit zijn achterstand op de andere continenten wil goed maken, zullen ze nog hard aan hun communicatiesystemen moeten werken. Na de lunch is de hemel opgeklaard en we gaan zwemmen in het meer. Het lijkt meer op de Indische Oceaan dan op een meer. Hele hoge golven en zeer sterke stroming. Jean besluit om niet te gaan duiken en ik ben er maar wat blij om. We liggen wat op het strand en om 16u maken we ons klaar want er wordt voor onze huisjes een feestje georganiseerd waarvoor we ons moeten verkleden. Jean gaat als travestiet en ik als Hawaïaanse beauty!!! (De foto’s hieronder zijn niet voor publicatie!). Guan, de Spanjaard, is in zijn nopjes want de sangria die hij klaarmaakte, vloeit rijkelijk. Andrea’s, de Italiaan, bereidt penne met een tomatensapje en ook dat gaat er vlot in. Na het eten wordt er van de cake met Malawiaans goud geproefd en ook dat gaat er vlot in. Om 22u ligt iedereen te apengapen en wij trekken ons mooi terug in ons hutje op het strand. Nu nog afwachten of Freddy, onze truck, er morgen geraakt. We moeten normaal vroeg vertrekken om 350km meer naar het Noorden te geraken maar we hebben besloten om tot de middag te wachten op nieuws van Bernard, onze achtergebleven chauffeur.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Kande Beach www.kandebeach.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, bar, craft market, restaurant and beach.

04-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 30 – dinsdag 3 augustus 2010                                                  Central Lake Malawi

Vandaag is het vertrek al gepland om 6u30 omdat we het stukje hel terug door moeten en Bernard rond de middag in Kande Beach wil zijn. Maar als we opstaan en Jean de gordijnen optrekt om wat licht te hebben (er is enkel elektriciteit van 17u tot ongeveer 23u), is het aan het regenen. Na het ontbijt vertrekken we in de hoop dat we niet gaan vast rijden, maar al 500 meter  na ons vertrek  is het al zover; Freddy zit vast. Iedereen moet er uit en helpen duwen om de truck los te krijgen, maar niets helpt, hij zakt alleen wat dieper in de modder. De 4x4 van de lodge wordt er dan maar bijgehaald om Freddy mee uit de greppel te trekken. Telkens hij wat uit de gracht loskomt, glijdt hij er weer in en telkens zakt hij wat dieper in de modder. De eigenaar van de lodge belt rond om een tractor te laten komen maar, die kan ten vroegste de volgende dag komen. Ondertussen zijn alle vrouwen, Dirk en Jean terug naar de lodge gegaan en slechts een 6-tal dapperen trachten ons vervoer weer op de baan te krijgen. Alle pogingen mislukken en er wordt beslist om een busje voor 22 man en een pick up te huren om ons via een smallere maar beter berijdbare baan weg te brengen. Om 14 u komt ons nieuw vervoer eraan en ondertussen hebben wij alle bagage, de tenten en het hoognodig kookgerief  naar een kruispunt gedragen waar de pick up het kan komen opladen. De rugzakken, het drinken en eten moeten mee terug gedragen worden naar de lodge waar de taxibus op ons wacht. Dit is ECHT Afrikaans:een aftands vehikel waar iedereen juist in kan en waar alle beenruimte door onze handbagage wordt ingenomen: dat belooft om zo een 5-tal uren te moeten rijden. Onderweg wordt er in Mzuzu gestopt om eten te kopen en wij kunnen vlug nog wat water inslaan. Na de aankopen gaan de sardines terug in hun doosje tot we rond 20u in Kande Beach aankomen. Iedereen kruipt geradbraakt uit het busje, de bagage en tenten worden afgeladen. Jean en ik worden naar ons huisje aan het stand gebracht en ook hier ontbreekt alle komfort, 2 bedden met muskietennetten en een lamp en daarmee is de kous af. Geen stopcontact, geen wc en geen douche: die zaken moeten gemeenschappelijk gebruikt worden. Een lichtpuntje is dat we mogen gaan eten in het restaurant van de camping, maar heel speciaal is dit ook niet; rijst en een stoofpotje.

Moe en door elkaar geschud kruipen we rond 22 u in ons bed. 

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Kande Beach www.kandebeach.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, bar, craft market, restaurant and beach.

Route: Luwawa Forest to Kande Beach. ±380 km

Travel time: ±7-8 hrs

03-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 29 - maandag 2 augustus 2010                                               Malawi -Luwawa Forest

Om 8u3O lekker Engels ontbijt in de eetkamer van de lodge i.p.v. naast de truck. Het is hier aardig koud en het regent pijpenstelen.Luwawa Forest ligt in de Viphya Mountains ongeveer 1200 m boven de zeespiegel. Het is een van de grootste aangelegde wouden van Oost-Afrika: vooral naaldbomen en lokale bomen.  De houtindustrie is hier druk doende met de ontginning. We zien alleen nergens geen nieuw aangeplante boompjes?!?

Alle plannen van iedereen vallen in duigen door de regen en we besluiten allemaal geduldig te wachten tot dit weertje overtrekt. De meesten lezen een boekje spelen Monopoly of domino of schrijven wat in hun dagboek. ’s Middags sla, tomaten, geraspte kaas en een ‘schelleke’ worst met brood en dit voor de zoveelste keer. Na de middag klaart het op en wordt er gewandeld en gevist (zonder succes). Wij trekken ook eens naar het meer en genieten van het prachtige uitzicht. We hebben het etensuur verkeerd verstaan en Cassidy komt ons halen omdat hij dacht dat er wat mis was. Ze hadden al een bordje met rijst en een stoofpotje van vlees en worteltjes naast het vuur klaargezet. Er wordt nog wat nagepraat aan het open kampvuur en we trekken vroeg onder de wol. Het is hier nu ijskoud. Ik sta ’s nachts op om een pull aan te trekken boven mijn pyjama en dat met twee dekens en een sprei. Waar is die Afrikaanse zon en warmte?

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Luwawa Forest     www.luwawaforestlodge.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, bar, restaurant.

02-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 28 zondag 1 augustus 2010                                                                    Malawi -Luwawa Forest

Om 4u45 loopt de wekker af en ditmaal worden we door niemand gewekt of naar het kamp gebracht. Vlug ontbijt en dan dezelfde hotsende baan terug. 100 km in 4u!!!!! We rijden de grenspost tussen Zambia en Malawi over en beginnen zo aan ons zesde land op dit continent. Ons bewijs van inenting tegen gele koorts wordt even bekeken en we krijgen vlot de nodige stempels. Omdat we vandaag weer veel kilometers onder de wielen geschoven krijgen, wordt er in het eerst dorp de enige langere stop gemaakt. We staan hier juist naast een enorme markt waar je alles kan vinden in de mooiste kleuren en net in stapeltjes en rijen gelegd. De gids vertelt ons dat er in Malawi op zondag in alle dorpen een markt is, dat de mensen vaak buiten bij mekaar zitten en er veel voetbal gespeeld wordt. 

Wat direct opvalt bij onze aankomst in Malawi is de vriendelijkheid van de lokale bevolking. Men noemt dit land natuurlijk niet voor niets 'het warme hart van Afrika'. Malawi is dichtbevolkt en overal zie je kleine, traditionele, dorpjes. Het zuidelijke deel van Malawi is het meest gecultiveerd, in het noorden bevindt zich nog ruige natuur. Malawi is in tegenstelling tot de buurlanden geen safaribestemming. De nadruk ligt hier op de Afrikaanse cultuur en het afwisselende landschap. De grootste trekpleister in Malawi is ongetwijfeld het immens grote Lake Malawi waar we binnen twee dagen naartoe trekken. Bij de dorpspomp wisselen de vrouwen de laatste nieuwtjes uit en lopen dan met hun volle metalen emmers op hun hoofd weer naar huis. Langs de kant van de weg ontstaan minimarktjes, totdat alle tomaten, suikerriet en yams van eigenaar zijn verwisseld.

De rest van de dag is het rijden, rijden en nog eens rijden over goed berijdbare wegen (oef) tot we aan de laatste 10 km beginnen. De weg naar Luangwa NP was hierbij vergeleken slechts het vagevuur, maar na ongeveer een uur komt er einde aan deze HEL! We komen aan in Luwawa Forest Camp in de Highlands van Malawi. Iedereen stapt geradbraakt uit en kan zijn tenten beginnen opzetten en de 5 van de accomadated tour worden naar hun logies gebracht. We krijgen een chalet waar 5 personen kunnen slapen en dat voor ons tweetjes, met een terras en badkamer. Om 20 uur is het avondeten (macaroni met een kaas en tomatensaus) en wordt er besproken wat er morgen gaat gebeuren. Sommigen gaan een grote geleide of een kleinere wandeling rond het meer maken, een deel gaat mountain bikken of wat uitrusten. s’Avonds gaan Jean en ik iets drinken in de bar en we maken een babbel met de Engelse eigenaar die hier al 20 jaar woont. Bijna iedereen komt afgezakt naar de bar - eetzaal, waar een open haard brandt, want buiten is het erg koud geworden. Rond 22u30 kruipen we ons bed in. ‘s Nachts maak ik Jean wakker omdat ik denk dat het regent. Het blijkt niet te regenen maar te gieten. Dat voorspelt niet veel goeds voor morgen.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Luwawa Forest    www.luwawaforestlodge.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, bar, restaurant.

Route: South Luangwa National Park to Luwawa Forest. ±400 km

Travel time: ±7-9 hrs plus border crossing

Border posts: Zambia: Chipata / Nwami, Tel: + 265 622 1652, Open: 06h00-18h00.

                       Malawi: Mchinji, Tel: +265 124 2217, Open: 06h00-18h00.

01-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 27 – zaterdag 31 juli 2010                           Zambia - South Luangwa National Park

Verdomme. Om 6u roepen ze ons op omdat ze denken dat we meegaan met de ochtend gamedrive. Anders worden we nooit gewekt en nu grgrgr… Slapen doen we natuurlijk niet meer dus lopen we maar wat rond, nemen foto’s van de dieren aan de rivier, eten een boterham, doen de vaat van de anderen en borstelen Freddy uit. Om 11u zijn de anderen terug en nu krijgen we een lekkere brunch. Er wordt nog wat nagepraat aan de rand van het zwembad en om 14u worden we terug door 4X4’s opgehaald voor een bezoek aan een textielbedrijf waar de lokale bevolking op katoen schildert en daar tafellakens, kussenslopen, lopers,… van maakt. Het is hier duur in verhouding tot de markt in Vic.Falls, maar ik kan het niet laten om een wit kralen armbandje te kopen. De mensen die hier werken, zullen deze avond tenminste iets te eten hebben. We rijden door naar een dorpje nadat Dirk (een Duitse ingenieur) in een winkeltje een zak meel en een fles olie gekocht heeft zodat we als groep iets kunnen geven. Wij hebben ook nog 3 pakken koekjes (die we zelf niet lekker vinden) en een zak ballonnen. Overal waar onze gids rijdt (zeker 20km), staan mensen aan de kant die goedendag roepen of vriendelijk wuiven. De mensen zijn hier echt vriendelijk en soms voelen we ons als Koningin Paola die met haar handje wuift naar het pleps. In het dorp aangekomen, worden we overrompeld door kinderen die ons allemaal een handje willen geven of op de foto staan. We moeten zelfs zeggen dat ze er niet mogen om vechten. Terwijl we verder wandelen, hebben we allemaal twee klein mannen aan elke hand. Ze lachen, zeggen hun naam en roepen tegen elkaar zodat we maar weinig van de uitleg verstaan. Nu zit ik er echt niet mee in.

We geven onze geschenken aan de oppervrouw en terwijl ze allemaal ‘dank u’ zingen, rijden we weg. Terug wuivende kinderen, maar een paar km verder staan we stil met een lekke band: natuur heeft hij geen reservewiel bij. Er stoppen een paar mensen om te helpen, maar we hebben zelfs niet de juiste dopsleutel... Een beetje later komt de andere groep teruggereden en die hebben wel het juiste materiaal en een reservewiel.

Terug in het kamp wordt er gegeten, nog wat gepraat en dan terug naar onze hut voor een verdiende nachtrust.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Tent: Wildlife Camp     www.wildlifecamp-zambia.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, swimming pool, bar.

Included Activities: village and textile visit

31-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 26 – vrijdag 30 juli 2010                         Zambia - South Luangwa National Park

Terug heel vroeg uit de veren om 4u30 voor een tocht die we niet snel zullen vergeten, maar het eindresultaat is verbluffend mooi. De gids had ons de avond vooraf al gewaarschuwd dat de laatste kilometers erg zouden zijn, maar dat was een schromelijke vergissing: het was vreselijk. We doen 5u over de laatste 100 km naar South Luangwa N.P.  Dit is de benaming ‘veldweg’ zelfs niet waard. We rijden van de ene put de andere in en wijken constant van de rechter- naar de linkerkant van de weg, maar niets helpt. We worden als eitjes geklutst. Overal staan kinderen die ons nawuiven en als we aankomen om 13u aan de campsite, krijgen we een vaste tent met twee bedjes en badkamertje die net aan de oever van een prachtige, halfopgedroogde Luangwarivier ligt. De nijlpaarden en krokodillen liggen ongeveer 5m dieper aan onze voeten. Het zicht is adembenemend.

We zijn nu in het oosten van Zambia. Dit wildreservaat is wellicht het bekendste reservaat van Zambia en het is ook één van de meest afgelegen wildreservaten in Afrika, een puur, ruig en onbedorven wildernisgebied. Je vindt hier de grootste wildconcentraties van het land en meer dan 400 vogelsoorten. Alle soorten wild van het Afrikaanse continent komen hier voor. Het landschap is heel afwisselend en bestaat uit een combinatie van savannen, ‘miombo woodland’ en open vlaktes waar soms overstromingen plaatsvinden. De levensader van het gebied vormt de Luangwarivier. Het water van deze rivier trekt veel wild aan. South Luangwa N.P. heeft de hoogste concentratie luipaarden in Afrika en je vindt er tussen de 35 en 42 nijlpaarden per kilometer.

Om 15u worden we opgepikt door een open Land Rover voor een sunset- and night gamedrive. Bij de ingang van het park regelt onze gids de toegang tot het park. We steken de brug over de Luangwa over: hier zit het vol met hippo's en krokodillen. In het park duurt het niet lang voordat het eerste wild zich laat zien. Aan beide kanten van de auto zien we puku’s en impala's. Even verder zien we een groep bush-bokken. We komen een andere jeep tegen en dan zegt de gids dat we even flink gaan doorrijden omdat verderop een luipaard gesignaleerd is dat goed zichtbaar ligt. We komen op een open plek en daar ligt zij in volle glorie te wachten om gefotografeerd te worden. We staan op een 10-tal meter afstand en in een open jeep is dit wel erg dichtbij. De motor wordt afgezet. Klik, klik doen de camera’s. Terug adembenemend.

We zetten onze weg voort en een beetje verder stoppen we aan de oevers van de Luangwa om met een Savanna Dry van de zonsondergang te geniet terwijl de olifanten ons langzaam voorbij trekken.

We zijn op een teleurstelling voorbereid als de nachtrit begint. De bijrijder schijnt met een spot op de bomen en in de open vlaktes om de ogen te laten oplichten. Het duurt even, maar dan zien we een surval, een civet, verschillende scrubhares, hippo’s en veel antiloopsoorten. Tevreden na ook deze, voornamelijk, nachtdieren te hebben gezien, gaan we langzaam op de weg terug. In het kamp wacht Cassedy met het avondeten. We mogen niet alleen naar onze slaapplaats gaan omdat het N.P. niet afgesloten is met hekken en de dieren ’s avonds vaak de rivier oversteken om in de wintermaanden naar het dorp te gaan om eten te zoeken. Trommelen, vet met chilli, van alles hebben ze al geprobeerd om ze weg te houden en nu schieten met een soort kanon chillibommen om de olifanten uit hun tuintjes en van hun velden te houden. Een van de bewakers brengt ons naar onze ‘tent’ en de achterste rits naar de open badkamer blijkt vast te zitten. Twee man, stenen, kaarsvet en veel gezucht zijn er nodig om alles terug te laten functioneren. Moe liggen we tegen 23u in ons bed. Morgen mogen we eens blijven liggen, want we gaan niet mee met de ochtend gamedrive omdat die afzonderlijk betaald moet worden en we de laatste weken al heel veel wild gezien hebben. We zijn moe en willen, als oudsten van de groep, wel eens wat langer dan een paar uur in ons bed liggen..

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Tent: Wildlife Camp www.wildlifecamp-zambia.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, swimming pool, bar.

Included Activities: Sunset Game Drive in South Luangwa NP

Route: Chipata to South Luangwa National Park. ±180 km

Travel time: ±6-8 hrs (bad road conditions)

30-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 25 - donderdag 29 juli 2010                                                                             Zambia - Chipata

Vandaag wordt het een lange dag in de truck dus wordt de wekker om 4u30 afgeslagen. Na een vlug ontbijt begint onze tocht. Het blijkt al vlug dat dit een heel ander stuk Afrika is dat we te zien krijgen. Hier is de armoede schrijnend en toch lachen de mensen en lopen de kinderen wuivend achter ons aan. We rijden van Lusaka naar Chipata en stoppen onderweg voor een lunch op een verlaten camping waar de kinderen zich maar wat graag laten fotograferen in ruil voor wat ballonnen. Halfweg de namiddag houden we even halt bij een kleurrijke, plaatselijke markt: veel vlechtwerken manden, groeten,fruit en veel gedroogde vissen. We komen om 18u aan in Mama Rulas in Chipata. We denken onze blog op ‘t Internet te kunnen zetten, maar we mogen geen usb-stick gebruiken en een kwartier kost hier 3 dollar!! Dat wordt dus afwachten tot een van de volgende dagen.

Na onze spaghetti en een laatste meeting, kruipen we moe in ons bed. Het gehots in de truck vergt veel en gelukkig denken ze dat Jean een slechte rug heeft en mogen we tamelijk vooraan blijven zitten. Onze leeftijd heeft dan toch zijn voordelen en vanaf morgen is er een klusjeslijst: inladen, afwassen, de truck borstelen ….

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Mama Rulas     www.mamarulas.com

Facilities: Water not drinkable, En-suite, hot showers, swimming pool.

Route: Lusaka to Chipata. ±750 km

Travel time: ±10-12 hrs (bad roads conditions)

29-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 24 - woends 28 juli 2010                                                                                Zambia - Lusaka

‘s Morgens zouden we om 8u opgepikt worden door onze gids, maar na veel gebibber (omdat ze ons vergeten zouden kunnen zijn) worden we pas om 9u opgepikt. Een gelukt nog want Rachel had 3 dagen daarvoor haar was afgegeven en pas om 5 over 9 komt die aan bij ingang. Van efficiëntie is hier echt geen sprake.

De nieuwe truck heet Freddy en is een veel oudere versie dan de vertrouwde Janis en hij zit al goed vol. Onze gids en chauffeur is voortaan Bernard en Cassidy is de kok. We kijken nog een laatste keer naar de Falls en rijden dan naar de grens met Zambia. Wij hebben onze visums al in België aangekocht, maar we verliezen veel tijd omdat sommigen hier nog formulieren moeten invullen om een visum te krijgen. We gaan te voet over de brug die de grens vormt en kijken nog een keer naar de watervallen en Zimbabwe. Minder efficiënte en waarschijnlijk ook dommere mensen zullen we waarschijnlijk niet meer tegenkomen…

Zambia is zo mogelijk nog armer, maar de mensen kijken hier blijer en vriendelijker. De wegen zijn hier slechter en er lopen nog meer mensen langs de kant van de baan. We stoppen, na nog twee uurtjes gereden te hebben, voor de lunch. Hier wordt het duidelijk dat we de vorige crew en truck nog hard zullen missen. De stoeltjes vallen bijna uit elkaar, de tafel kan niet uit de truck gehaald worden want de sleutel is zoek en de kok Cassidy heeft zich al wat misrekend want er is nauwelijks genoeg te eten, koffie wordt niet gemaakt en het fruitsap is niet te drinken. Wij zijn veruit de oudsten van de groep en het gezelschap lijkt veel minder sympathiek te zijn dan de vorige groep. Misschien verandert onze mening nog de volgende dagen. Na de lunchstop rijden we verder en er wordt nog twee keer gestopt voor een plasje in de bosjes. We komen in Lusaka aan om te bevoorraden en geld te wisselen. Het is een beetje raden wat we nodig zullen hebben, want deze gids geeft weinig of geen uitleg. Wij kopen terug 5l water en wat koekjes en appelen en wisselen 75 us dollars om in Kwacha’s van Zambia (1dollar = 485O Kwacha). We rijden door naar onze slaapplaats waar we zelf moeten vragen waar we mogen slapen. De anderen zetten hun tentjes op en we zijn maar met 5 die een kamer hebben. Terug niet genoeg te eten en moe kruipen we in ons bed. Het is hier mooi maar we missen ons vorige gezelschap, de truck en zelfs onze gids Johannes.

Meals: Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Pioneers Camp www.pioneercampzambia.com

Facilities: Water not drinkable, hot showers, swimming pool and bar.

Route: Victoria Falls to Lusaka. ±520 km

Travel time: ±7-8 hrs and a border crossing

Border posts:

Zimbabwe: Victoria Falls (no telephone), Open: 06h00-20h00

Zambia: Victoria Falls, no telephone number, Open: 06h00-20h00.

28-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen