Vrijdag was het zover op tijd mijn bed uit om dan naar Gasthuisberg te gaan om opgenomen te worden voor 1 dag. Het word een grote dag!!! Een dag waar ik weer wat zelfstandiger en vrijer word. Ik ga mezelf leren sonderen. Op dit moment heb ik een sonde die verbonden is met een pipizak. Een zak voor de nacht die langs me lag op de grond en een zak voor in de dag die rond m’n been hing en die ik 2 keer per dag moest leegmaken. Elke zondag werd de zak verwisseld alles vers en om de 6 weken werd de sonde vervangen net zoals een groot en klein onderhoud bij een auto. Even kijken of alle stukken werken en vervangen. Donderdagavond moest Michiel toch ontdekken dat mijn dagzak lekte. Hopla een nieuwe zak voor maar 4 uren. Maar ja, daar gaan we niet over zeuren, he.

Sinds ik alleen ben moet ik helemaal alleen naar daar alleen rugzakje maken, alleen aanmelden, alleen door de lange gang rijden. In het ziekenhuis kreeg ik een kamer met zicht op… Het was mooi weer en ik had een meer dan fantastische kamergenote Marie Louise 80 lentes jong. We hebben heel veel gebabbeld en we deden de moeite om samen te zitten en te kletsen en we hebben gelachen, veel gelachen. Marie Louise moest blijven ik mocht naar huis, Marie Louise werd naar de andere gang verhuisd want we lagen op kortverblijf en zij moest blijven. Toen ik naar huis ging heb ik even dag gaan zeggen en ze vond het super.

Ik heb geleerd om te sonderen en het gaat super. Handen wassen, reinigen, sonde inbrengen,… dagboek bijhouden. Ik heb speciaal een maatbeker gekocht om te weten wat ik plas. Bij 450ml moet ik sneller sonderen bij 200 ml mag ik langer wachten zodat mijn blaas terug een groter volume krijgt. Het is niet zo moeilijk maar er komt heel wat bij kijken. Het belangrijkste is dat ik nu veel vrijer zal worden en vooral veel zelfstandiger. Maar nu dat ik nog een beetje lek mag ik nog steeds bellen naar de verpleging voor hulp maar vandaag is ze deze middag al niet moeten komen. Hoera hoera, jippie hey!!! Nu nog even een dagboek bijhouden en nu doe ik er nog even over om het te doen maar ik zal de handeling zodanig goed onder de knie krijgen dat het niet langer dan een toiletbezoek zal duren. Alleen zal ik geen boekje lezen maar gewoon mijn hoofd erbij houden en m’n materiaal hanteren want voor een boekje heb ik handen tekort. J Dit is even een update

Deze week heb ik ook een boek gekocht bij BOL.com en moet ik beginnen lezen. Voor een niet lezer is dit een hele opgave. Het is van een man die net als ik in een rolstoel zit en hij is een sit-down comedian Jaap Bressers (je moet maar eens gaan kijken op Youtube). Met heel veel humor en motivatie gaat hij om met de situatie en ik wil wel eens weten wat die man te zeggen heeft. Het eerste is al hoopgevend want ik heb al goed gelachen. Vooral met de zin op een bekent kindermelodietje.

“hoofd schouder wiel en frame, wiel en frame”.

Tja de ene moment wil je een manager worden en de volgende dag lig je in een bed ver weg omdat je nek een zandbank heeft geraakt. Je zal het maar voor hebben net als ik. Zoveel plannen en dan ineens zakt de grond letterlijk weg onder je voeten. Al deed het niet zo een pijn als bij hem. Ik hou jullie op de hoogte en wie weet krijg ik nog meer motivatie al is mijn motivatie vrij groot op dit moment.

Buiten is het enorm winderig en regenachtig en ik zit hier in m’n toren te genieten van een spelleke, een blogske schrijven en nu is het na het avondeten en ik mag enkel drinken als ik dorst heb. Dat word de nieuwe regel

29-03-2015 om 19:20 geschreven door Inge  

M’n verhaal begon vorige week toen ik een poster zag van DAV Dienst aangepast vervoer. Ik herkende een deel van de chauffeurs en zag een vrouw van rond de 50 in een rolstoel erop staan. Ik vroeg me af wie het was en ik heb eens gevraagd aan 1 van de chauffeurs. Het was M van de dispache. Ik heb altijd een goed contact met haar een grapje, een schouderklopje het is echt een hele warme vrouw. Na lang nadenken en wikken en wegen heb ik haar een mail gestuurd. Ik had verschillende vragen zoals ‘hoe beleef je een vakantie’, ‘hoe gaat zij om met het leven als rolstoel gebruiker’, enz. Ze is een vrouw die te vroeg werd geboren en waar het even is misgelopen en zware gevolgen had. Op de vakantie heb ik geen antwoord gekregen omdat ze niet op vakantie gaat. Dat moet ik maar eens gaan beginnen uitzoeken een vakantie voor mezelf en mijn 2 jongens. Zelf moet ik met zoveel rekening houden is er hulp en/of verzorging mogelijk (bv. spuitje, eventueel douche of badmoment inplannen,…), is er een bed dat omhoog en omlaag kan op dit moment dat nog nodig, kunnen we daar eten,… Het zijn toch heel wat vragen die ik me stel. Op de volgende vraag had ze een antwoord waar ik me toch wel in kon vinden. ‘Ze zit in een rolstoel ok maar aanvaarden zal ze nooit doen’ ik ook niet maar zowel zei als ik hebben nu toch wel een lijf dat niet goed werkt en we kunnen er mee omgaan.

Ze liet me wel verstaan dat ze wel respect had voor me: ze hoorde van de chauffeurs dat het altijd wel leuk is met Inge in de camionette, Inge is vriendelijk, een babbelaar,… Het was een heel aangenaam contact en hopelijk horen we elkaar nog super vele keren.

Morgen is het de grote dag ik word voor 1 dag opgenomen en dan gaan ze mijn blaassonde wegnemen met bijhorende pipizak  leren sonderen en dan terug naar huis en laat ik alles op z’n plooi komen. Op naar wat meer lichamelijke vrijheid.

26-03-2015 om 20:40 geschreven door Inge  

Ik ben al beginnen schrijven op 22 maart en op aanraden van Patricia heb ik mezelf gesondeerd. Ontkoppelen van de zak, blaas spoelen met fysiologisch water even optrekken en zien dat alles goed doorloopt om dan alles terug aan te koppelen en dan zien dat alles terug werkt. Vanaf vrijdag gaat de plaszak weg en buiksonde ook en dan hoop ik dat alles werkt zoals het bijna hoort. Het is zo een rot gevoel dat na wat er gebeurt is dat niet alles werkt. Dat niet kunnen gaan plassen enzo dat stoort me het meeste (denk ik). Dat is ook iets waar je reëel last van hebt. Ik voel niet dat ik moet plassen maar ik voel wel dat mijn blaas samentrekt (een spastische blaas- heel pijnlijk) en alles werkt zoals het moet heb ik geen probleem maar als het niet werkt dan lek ik. Gelukkig draag ik een broekje met een verdikking om het grappig te zeggen. Vroeger waren dit echt luiers en dat was echt niet leuk.

Voor we kunnen sonderen ben ik een hele weg afgegaan. Het begon in Pellenberg toen ik aan het revalideren was. Een bezoek bij een uroloog en medicatie gekregen, om de 14 dagen bij een kinesiste die gespecialiseerd in het terug actief maken van een blaas bij neurologische oorzaken. Het was erop of eronder. Er was 1 probleem ik voel niet dat ik moet plassen. Ik kon mijn blaas ontspannen en zo maar daar stopt het dan ook als je niet kan voelen als je moet plassen. Einde therapie. Ik heb nochtans geoefend, veel geoefend. Terug naar urologie om dan een jaar het aan te zien en dan is de bal eindelijk aan het rollen gegaan. Om uiteindelijk in december de ingreep te ondergaan en waar ik me op termijn beter en vrijer ga bij voelen. Normaal was de ingreep in september maar ik heb de boel toen afgeblazen omdat ik bang had.  Bang voor alles de gevolgen, de narcose alles. Maar ondertussen is het allemaal achter de rug en aanstaande vrijdag is het de voorlaatste in m’n lange proces. Een dagopname blaassonde weg plaszakje weg en leren sonderen allee weer een dag dichter bij wat meer vrijheid, meer zelfstandigheid en meer terug mezelf zijn. Ik was al aan het dromen dat ik een pipizak aan m’n been had voor de rest van m’n leven. Een pipizak aan m’n been = geen kortebroek niet meer dragen. Nog 3 nachtjes slapen en dan is het zover J best wel spannend allemaal.

24-03-2015 om 21:47 geschreven door Inge  

Aangezien een elektrische rolstoel is geweigerd ben ik nu opzoek naar een andere oplossing om mijn zelfstandigheid en mobiliteit te verbeteren en te verhogen. Ik zocht, ik keek en ik heb rondgevraagd + ik ben aan het bestuderen geslagen. Er is een systeem dat mijn mobiliteit verhoogd maar dat mijn eigen ik zijn behoud. het is een systeem op mijn manuele rolstoel. Daar ben ik wel meer voor te vinden. Ik hou niet van de stempel ocharme ziet die in een rolstoel,... Ik zou dan andere wielen krijgen op mijn rolstoel en daar is een systeem op bevestigd dat terwijl ik mijn hoepels roteer wat kracht bij zet. Ik zou dan zonder moeite een helling op kunnen of zelfs een borduurke. Er is enkel het probleem dat we nu nog een toestemming moeten kunnen krijgen van het RIZIV of het VAPH (Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap) In Wallonie is er al een terugbetaling voorzien maar in Vlaanderen nog niet. Ik kan proberen via een speciale commissie maar dat is niet zeker. De ene zegt ja de andere neen en er hangt een serieus prijskaartje aan vast tussen de 5000 à 7000€. Eerst uitzoeken of het een systeem is die bij me past en waar ik goed mee kan functioneren vooral buitenshuis. Had ik toen maar geluisterd naar mijn ergotherapeut Elke en mijn kinesist Sabien want die hebben gezegd vanaf het begin Inge je gaat dit nodig hebben. Maar Inge had haar trots en wou alles zelf doen. Eer ik die klik heb gemaakt da is een heel proces geweest. Zelfs nu zegt mijn hoofd Inge je hebt dit nodig maar mijn hartje zegt nog steeds neen. Maar ik ben nu opweg voor een “tussen”oplossing en hopelijk kan ik over een paar maanden zeggen wat het zal worden en/of ik het terugbetald krijg en anders moet ik een goeie sponsor zoeken.  

21-03-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Ossificaties in mijn bekken en knieën:

Mijn knieën en bekken zijn getroffen door ossificaties. Dat is het kraakbeen die zich door het lange immobiel zijn zich omvormt tot gewoon bot. Net zoals de fontanel bij babytjes dat dichtgroeit. Dat gebeurt met m’n bekken en knieën en dat kan serieus pijnlijk zijn. Ik neem al serieus wat pijnmedicatie en dat mag wel wat minder worden. 

Ze hebben een CT-scan genomen en ik was enorm snel buiten waardoor ik ineens zeeën van tijd had. Lea die aan haar 3 weken marathon bezig is heb ik een bezoekje gebracht en we zijn samen iets gaan drinken. Even gaan praten met Elke en Simonne was er ook. Simonne is een vrijwilligster die elke dan eens langs verschillende patiënten gaat voor een babbeltje, een wandeling of een tas koffie te drinken ook toen ik er lag. Na zoveel jaren hebben we nog steeds contact en het was een heel hartelijk weerzien met iedereen.

Nu is het wachten op een multi disciplinaire raadpleeging van de 2 proffen die m’n situatie willen bekijken en dan weet ik wat de plannen zijn. Mijn doel is vooral minder pijn en meer plooibaarheid van mijn knieën en bekken. Mijn Knieën op meer dan 90° plooien zodat ik beter kan stappen (met ondersteuning) en vooral veel minder pijn. Ik zou het ook vinden moest ik mijn bekken volledig kunnen gebruiken bv volledig rechtstaan en niet als een banaan en natuurlijk pijnloos. Dat is nog mijn grootste doel pijnloos wat maakt dat het ook comfortabeler is.

....

20-03-2015 om 13:41 geschreven door Inge  

Hoelang zitten we nu al in een rolstoel meer dan 3 jaar want de eerste 5 maanden van mijn ziek zijn lag ik in bed en mocht elke dag 2 keer 30 minuten uit m’n bed. Dat reken ik dan ook niet mee maar ik begin pas te rekenen op het moment dat ik naar huis mocht op weekend en dat was op 8 maanden. Eerst zat ik in een blauwe rolstoel met kleine wieltjes en kon ik me niet eens verplaatsen . Het enige wat ik kon doen was tv kijken, geen boek lezen want ik kon geen boek vasthouden. Enkel kijken en denken kon ik als ik alleen was. Als er bezoek was kon ik praten. Er zijn heel veel tranen gevloeid maar het is nu voorbij en er steeds bij stil staan is niet gezond. Vandaag is m’n mama onze oude huisarts tegengekomen en de man is al enkele jaren in pensioen maar hij zag mijn mama en ze hebben even gebabbeld. Hij vroeg haar hoe het was met de kinderen. Op haar beurt ging het met iedereen goed maar Inge dat was toch wel iets anders. Ze vertelde over de griep en alle vieze dingen erbij. Hij vond het kei erg want blijkbaar heb ik de zwaarste soort griep gehad die er was. Het is gewoon heel raar dat nog steeds mensen zijn die me kennen het niet weten. Terwijl ik het heel vanzelfsprekend vind dat iedereen het zou weten want meestal gaan zo een verhalen heel snel rond.

Sinds enkele weken probeer ik mijn grenzen te verleggen door dingen te proberen en eindelijk m’n grenzen te verleggen.

Sinds ik een rolstoelgebruiker ben ben ik een echte schrikke Piet. Elk hobbeltje, elk putje was een reden om me schrap te zetten in mijn stoel om zeker niet op mijn bek te gaan. Toen ik nog op revalidatie was zijn we eens gaan wandelen met heel de groep revalidanten en toen reed m’n begeleider in een putje en ik ben toen uit de rolstoel gevallen. Het was ook de periode dat ik nog niet helemaal stabiel zat in mijn rolstoel. Het heeft er nog heel lang ingezeten maar sinds enkele weken probeer ik toch enkele obstakels te nemen en het lukt me en dat maakt me heel blij en trots. Meer en meer zoek ik en verleg ik mijn grenzen en ook al doet het soms pijn die rolstoel begint echt wel bij me te horen.

18-03-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Ik hebt soms zo van die dagen dat de traantjes heel rap komen en in die periode zit ik nu al een week of 3. Is het omdat enkele weken terug 4 jaar terug alles veranderde in mijn leven of heeft iedereen zo een moment. Een tijd geleden had ik kine in Pellenberg en ik stond bij Peter. Peter is 1 van de kinesisten van het eerste uur hij heeft geweten dat ik bijna niet kon bewegen en dat ik enorm veel pijn had. Peter heeft dan samen met Sabien een speciaal plekje in m’n hartje.

Peter die een tijd geleden een man begeleide die door een heel zwaar ongeluk enorm zwaar geraakt is frontaal en die dan heel ongeremd dingen zegt heeft me enorm geraakt. Peter die de Bobat-cursus had een kinesiste van mij in zijn les gehad. Ik vertelde vorige week aan haar wat er was gebeurt en ik begon gewoon te huilen en elke keer ik eraan denk dan rollen de tranen over mijn wangen. Ik had dit laten weten aan Sabien en die had dit doorgespeeld aan Peter die prompt op me afkwam en me een warm onthaal gaf. Hij vond het super schattig.

Het was een start van een heel warm en gevoelig gesprek met Sabien. Ik stond in de statafel en ze vertelde me hoe knap ze het wel vond hoe ik de dingen naast elkaar zag. Je hebt Inge en je hebt de pijn en dat functioneert los van elkaar. Tja als je pijn hebt kan je de pijn de baas laten spelen maar in mijn beleving wil ik de bovenhand houden. Ik pak pijnstillers een Paracetamol maar ook andere pijnstillers. Zo heb ik ook al een pijnpleister die al gehalveerd sinds het begin dat ik verbleef op het LAC (pijnkliniek) Ik mag eventueel iets zwaarder nemen maar dit stel ik zo lang mogelijk uit en ik neem dat dan ook bijna niet. De pijnen die zich bevinden vooral in m’n bekken en knieën. Het is wat het is denk ik vaak. Maar ik kan het gewoon beter plaatsen dan dikke 3 jaar geleden.

Zo is het ook dat ik wat er gebeurt is beter heb leren plaatsen. Het is niet gemakkelijk geweest maar nu is het me denk ik eindelijk gelukt ook al vloeien er nog regelmatig tranen. Ik ben zo blij dat mijn verstand nog goed functioneert en dat ik mijn handen kan gebruiken. Ok, ik heb niet al mijn kracht in m’n armen en ik zit permanent in een rolstoel maar ik ben er ik kan luisteren, meepraten en raad geven, ik kan schrijven en dingen doen met m’n jongens wat ik veel belangrijker vind dan stappen. Ok er is een rolstoel maar er zijn oplossingen bv. ik laat iets vallen dan heb je een grijptang om het op te rapen, lukt er iets niet dan zoek ik een wel een oplossing en dat is al dan niet elegante wijze. J

Ik zoek voor alles wel een oplossing zelf of zoek ik op Youtube hoe je bepaalde dingen kan aanpakken.

16-03-2015 om 20:10 geschreven door Inge  

Een gat

Er zit een gat in mijn geheugen en dat gat probeer ik op te vullen door hier en daar eens te horen bij personen die kort bij me stonden en nog staan hoe hun beleving was toen ik in coma lag. 10 weken zweefde ik ergens en ik wist niets, 1 zwart gat van ongeveer 10 à 11 weken.

Elke dag kwamen de jongens en naar verluidt als ik de jongens hoorde ging m’n hartslag omhoog omdat ik ‘blij’ was.

Elke dag kwam m’n zus An langs en ze vertelde verhalen over haar jongens, over wat ze gedaan had, enz. An kwam steeds langs op momenten dat ze moest werken. An werkt als kok op Gasthuisberg en elke pauze heeft ze opgegeven toen ik daar lag. Elke dag kwam ze langs tijdens haar pauze en toen ik in coma lag vertelde ze, masseerde ze m’n benen en voeten en deed ze de pedicuredingen aan mijn voeten. Als ik wakker was vertelde ze me dat ze zich heel triestig voelde omdat ik niets kon terug zeggen omdat ik toen nog het locked syndroom had. Heel vreemd er zijn foto’s van maar daar lig ik niet op te wachten want dat vind ik eng. Ik heb de foto’s wel gezien maar daar hou ik het ook bij. Het is geen stoef materiaal. Af en toe vraag ik hoe iets zat of hoe ze zoiets beleefde. Toen ik terug bij bewustzijn was en terug kon praten bracht ze vaak iets mee uit de cafetaria frietjes, een chocomousse en elke keer een blikje cola light. Iedereen gaf me eten ze smeerden mijn boterhammen, ze staken alles in mijn mond. Als ik eraan terug denk dan word ik altijd een beetje stil en besef ik ik kom van heel ver.

Ik weet nog dat ik mijn arm een klein beetje kon bewegen en als ik at dan kon ik mijn boterham vasthouden tot bijna naar mijn mond brengen en dat ik dan mijn hoofd naar voor moest brengen. Gelukkig met mijn linkerhand en arm lukt dit nu gewoon maar met mijn rechterhand en arm kan ik dit niet en moet ik nog steeds mijn hoofd naar voren brengen om dan iets in mijn mond te schuiven. Het was echt geen leuke tijd. Maar iedereen die bekommerd was om mij zorgde voor mijn welzijn. Ik kreeg enorm veel bezoek maar toen ik in Gasthuisberg lag is dit helemaal aan me voorbij gegaan. Maar ik kon op heel wat mensen rekenen en dat was toen het belangrijkste en dat zal ik nooit vergeten.

Het is nu zo dat ik me minder druk maak om bepaalde dingen. Als ik iets stuk doe of gaat dan kan ik me dit niet aantrekken maar als ik door iets dom iets laat vallen b. een glas dan word ik ambetant omdat ik dat niet deftig kan opkuisen. Ik veeg alles samen en aan de kant tot er iemand langskomt om dit op te rapen.

Maar ik kan perfect mijn zorgen aan de kant zetten om voor anderen er te zijn. Voor mijn verpleging als ze iets willen vragen, vrienden, familie al deze mensen zet ik dan op de eerste plaats.

15-03-2015 om 10:49 geschreven door Inge  

Gisteren had ik revalidatie in Pellenberg en zoals altijd was ik er klaar voor ook al heb ik soms zo van die dagen die ik liever aan me voorbij zie gaan. Maar gisteren had ik er zin in. DAV (Dienst Aangepast Vervoer) kwam me oppikken en soms gebeurt het dat ik m’n busje moet delen. Gisteren reed er een meisje mee ook in een rolstoel en nogal een zot ding net als ik. Ze was al aan de praat geraakt met Mie onze chauffeur die ik al een paar keer had gehad en die zei vraag het aan Inge. Ik vertelde van de conditietraining en ze dacht dit is iets voor mij. Ik heb haar de gegevens doorgestuurd en ze kan dan eens komen proberen en dan zien we wel. Op de terugweg zaten we  samen terug in het buske en we hebben heel wat afgelachen.

Ze zit nog maar een jaar in een rolstoel en ze kende weinig personen in een rolstoel en ze vroeg zich af waar zitten die. J Zelf denk ik dat ze zich alleen voelde. Nu we de mailadressen hebben uitgewisseld hoop ik dat we contact kunnen houden. Voor mezelf vind ik het nu ook belangrijk dat ik valide en personen met een beperking in m’n vriendenkring heb. Zo zie ik dat ik niet alleen ben en dat iedereen er omgaat op z’n eigen manier.

Zelf probeer ik er niet te veel bij stil te staan maar soms voel ik me alleen en sluit ik me af voor de buitenwereld. Daarom dat het belangrijk is dat ik af en toe buiten kom en echt contact heb met de mensen al dan niet uit m’n omgeving. Maandag Pellenberg, dinsdag conditietraining, woensdag of vrijdag boodschappen ik probeer buiten te komen maar de confrontatie is soms wel niet fijn. Soms kijken mensen raar of stellen een iets te brute vraag en/of een vraag waar ze geen zaken mee hebben. Weet je ik verteld niet aan iedereen wat ik voor heb gehad. Maar aan de andere kant kinderen zijn veel directer in het vragen bv. vorige vrijdag zei ineens een jongen van Volker zijn klas wanneer ga je terug kunnen stappen? Tja daar zit je dan met een mond vol tanden en moet je zeggen nooit meer jongen. Als je op dat moment moet zeggen nooit meer dan word je effe geconfronteerd met de realiteit. En op dat moment vind je dat niet erg maar het is een zinnetje dat nog even blijft plakken in je hoofd en denk je tja het is nooit meer.

Zelf ben ik blij dat ik wekelijks naar de conditietraining ga ik kom buiten, ik  heb contacten en ik heb beweging.

Maar als je zoekt dan vind je toch wel activiteiten voor personen met een handicap en dan is het de stap zetten er naartoe gaan en meedoen.

10-03-2015 om 14:17 geschreven door Inge  

06-03-2015 om 19:50 geschreven door Inge  

Vandaag ben ik opgestaan met barstende koppijn.L Ik voelde het al opkomen vorige nacht, ik was wat onrustig en ik was al veel wakker geworden. Opstaan en dan vrij direct de ochtend medicatie met een pijnstiller. Gisteren had ik al een huisbezoek van de dokter aangevraagd voor vandaag op aanvraag van m’n verpleging.

Aangezien ik niet voel dat ik moet plassen en m’n urine nogal blurrie zag werd de raad van de dokter ingeroepen. Ja, lap ik heb een urineweginfectie. Weeral antibiotica. Het is toch wel een ambetant iets voor hebben en dan niet voelen wat er aan hand is. Ik ben dan ook altijd een beetje boos op mezelf. Ik neem toch Uro-Cran veenbessen, ik drink genoeg ook water. Het is zo raar nu ja sinds m’n voorvalleke heb ik een verhoogde kans op een urineweginfectie.

Maar ik was begonnen over mijn hoofdpijn het heeft een hele dag gesluimerd en ik heb in de voormiddag een pijnstiller meer genomen om dan te merken dit heeft niet het gewenste resultaat. Was het door gisteren te gaan sporten waar ik m’n schouders en in het verlengde m’n nek heb geforceerd? Het is een groot vraagteken m’n dokter heeft eens gekeken maar daar licht nu weer een ander probleempje aan de achterkant van mijn schedel en enkele spieren heb ik geen gevoel, maar er is 1 troost ik voel mijn schouders toch. Hopelijk is m’n hoofdpijn morgen voorbij en ik zal heel blij zijn als ik m’n bed zie en voel zodat ik mijn ogen kan sluiten en morgen zeggen ik ben weer 100% fit.

Vandaag is ook een grote dag want m’n Tante Non wordt vandaag 81 jaar. Tante Non was 1 van m’n grootste fans toen ik aan het revalideren was. Ze belde elke dag om te horen hoe het was, wat ik had gedaan en ze heeft vele tranen opgevangen. Toen ik ze zag als ze op bezoek kwam was ik altijd super blij. Ze maakte vaak de reis van Gent naar Leuven. Eerst de tram naar het station in Gent om dan een uur te treinen en dan de bus naar eerst Gasthuisberg en dan Pellenberg om dan na een uurtje terug dezelfde weg terug te nemen. Soms koppelde dit bezoekje aan een bezoek aan oma. Tante Non is 1 van de oudere zussen van mijn mama en Tante Non zal mijn Tante Non blijven voor altijd. Ik noem haar al vanaf de eerste dag dat ik kon praten Tante Non. Als ik praat over haar dan praat ik over mijn Tante Non. Zalig he zo een madam in de familie.

Wat ik me het meeste herinner aan haar is als kind elke woensdag gingen mijn zus Els en ik naar daar en was ze een stuk onze opvang voor de woensdag namiddag. We gingen dan de klas naast haar bureau kliederen op een bord, Ze heeft me leren breien omdat ik linkshandig ben ( ik kon de basis maar ik bakte er niets van), ze heeft me een week ofzo voorbereid op mijn herexamen1 frans in het middelbaar en ik was erdoor. Elk jaar kwamen we met de familie een keer of 2 samen en dit was steeds bij Tante Non omdat ze de plaats en de  ruimte had. Het was altijd super tof, spelen met de neven en nichten die allemaal ouder waren dan ik. In de turnzaal, buiten op de family-swing. Het was steeds echt plezant en ik kijk er met nostalgie op terug.

04-03-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Dinsdag sportdag en het was super en het ging super. Het was in de KBC-sporthal en het was een uurtje vroeger. Er was geen reminder gestuurd en dat maakte dat er heel wat mensen er niet waren. We begonnen met een heel klein groepje van ongeveer 7 man en we waren goed Het veld werd kleiner gemaakt en we begonnen eraan. Het was wel leuk voor mij zo kon ik vrij veel punten verzamelen en natuurlijk het belangrijkste ik bewoog en ik had ook resultaat. Ik haalde 68 punten rondjes rijden, vooruit, achteruit, draaien, slalom,… het was leuk. Ik had echt niet het gevoel dat ik een hondje was die zich moest uitsloven om potjes te halen en te brengen. Dit was het niet vandaag. We moesten een kwartet verzamelen en dan gaan pikken bij de andere ploeg om terug zelf een kwartet te vormen. Het was een goed plan en e zijn op het einde gewonnen. Stilletjes aan sijpelden de anderen binnen ook al waren we niet voltallig. Er waren 2 keer 2 studenten die de les kwamen geven en we hebben enorm hart gelachen vandaag Volgende week ben ik terug van de partij.  

03-03-2015 om 20:03 geschreven door Inge  

Mijn blog begint op zondag. Dat wil zeggen dat mijn jongens terug naar hun papa zijn. Het was wel tof en druk dit weekend. Volker, Lander en ik zijn met tante An (mijn zus) en haar jongens naar de carnavalsstoet gegaan. Als afsluiter zijn we naar de kermis gegaan. Ik heb echt gemerkt en dat weet ik al jaren m’n jongens luisteren echt wel super flink. Volker Lander en ik zorgen voor elkaar het is heel grappig als is het niet de taak van de jongens om voor mij te zorgen. Maar ze vinden het super belangrijk dat ze in de buurt blijven van mij. Als ik zeg we gaan oversteken geef me een handje dan gebeurt dit heel spontaan. Als we even stil stonden om te wachten en ik vroeg aan Volker of Lander waar is de andere dan gingen ze die even halen om even te komen tonen.  Het is zo schattig en dan vind ik het ook belangrijk om hen achteraf te belonen met een complimentje, een knuffel en natuurlijk de dag leuk afsluiten. Zo hebben we zaterdag samen naar een film gekeken ‘Planet 51’. Een zalig grappig tekenfilmpje dat ik ooit heb opgenomen en dat een blijvertje is. Lander en ik zaten samen en Volker langs opzij. Maar het belangrijkste is we hebben enorm genoten.

Er was een grapje in de film en die was zo grappig maar een beetje dom en voor grote mensen. De astronaut werd naakt betrapt en de aliens zien dat, de ene alien zegt amai dat is ook een rare plek om een antenne te plaatsen. Gelukkig hadden de jongens niet echt door over wat het mopje ging maar ik heb er wel heel hard om gelachen. Het was zo dwaas. Nu ja hoe dwazer de mop hoe beter.

Het was een fijn weekend.

Vandaag ben ik zoals gewoonlijk opgestaan en ben ik naar Pellenberg gegaan om weer eens de nu-step op te gaan en de statafel onveilig te maken. De nu-step ging super en m’n knieplooi ging vrij goed en je hebt de standen van 1 tot 18 ik zit aan 10. Ik startte vroeger op 15  om dan op te bouwen naar 13 maar nu begin ik op 11 en dan probeer ik mijn knie dat net ietsje meer te plooien. Vandaag haalde ik 10 en ok het deed wat pijn maar even doorzetten en dan kan ik trots zeggen ik heb het gedaan.

Het was ook een emotioneel een zware dag voor me er ging zoveel door m’n hoofd vandaag. De filmopname vorige week van de manier van ‘stappen’ heeft toch een zwaardere impact op mij dan dat ik voor ogen had.  Het is geen fijn gevoel om die beelden te zien. Het was enorm confronterend zeker na vorige maandag waar dat het 4 jaar geleden is dat dit gebeurt was Ik was toen stappend de spoed binnen gegaan en ben nooit meer stappend naar buiten gekomen. Als je weer eens wordt geconfronteerd met de feiten en hoe je nadenkt van hoe het is gekomen dan kom je even met je voetjes op de grond om dan uit te schuiven.

02-03-2015 om 20:21 geschreven door Inge