|
Beste Lezers,
Op 8 mei vieren de Fransen het einde van WOII. Dat vieren is in vele gevallen beperkt tot het neerleggen van een bloemenkrans aan het gedenkteken van de oorlogsslachtoffers. Veel animo heerst hieromtrent, 70 jaar na datum, niet meer. De boeren bewerken gewoon hun land, vele kleine neringdoeners openen hun zaak. Het is vooral een gewone verlofdag geworden voor de werknemers.
Ik zit nu in Asson, voorbij Lourdes. Gisteren ben ik er met moeite toegekomen enige pc activiteit te ontplooien. Er was zelfs geen tijdsdruk mee gemoeid.
Vooreerst, na de was en de plas, heb ik een staat opgemaakt van de inhoud van de rugzak. Alles wat ik nog niet gebruikt had werd op een hoopje gelegd. Daarna volgde de afweging of het nog bruikbaar zou kunnen zijn. En de volgende stap was het nemen van een zak, alles erin kieperen en het geheel wegdragen naar La Poste.
Een behulpzame beambte, die iets van verzend dozen kent, gaf me direkt het juiste formaat. Vijf minuten en 22,30 later wist ik dat voor de rest van de camino mijn rug met 2,3 kilo minder belast zou worden.
Terug in La Ruche, zoals de Halte Saint-Jacques is genoemd in Lourdes, de fotos van de dag op de laptop gezet. De binnenkomst van een Duitse pelgrim, uit Koblenz en al twee maand onderweg, verhinderde verdere werkzaamheden.
Dan maar mijn volgende verblijfplaats vastgelegd. Of ik dat ook niet even kon doen voor de collega, zijn Frans is onvoldoende. Met plezier ook zijn slaapplaats verzekerd waarna het tijd werd om een bezoek te brengen aan het Sanctuaire.
Het eerste wat mr. Doux Jean-Louis, hospitalero, me vroeg was mee te komen. Zijn huis, rue de Pau, is gelegen aan de andere kant van Le Gave de Pau, de rivier, op een 500m van de basiliek. Omdat de straat op een zekere hoogte ligt, heb je vanuit zijn tuin een prachtig zicht op het gehele Sanctuaire.
Datzelfde Sanctuaire wordt dagelijks door honderden, duizenden pelgrims bezocht. Enkele Jacobs pelgrims vindt je er tussen, ik was er een van.
Toen ik er arriveerde was de grote druk al van de ketel, de wachtrij aan de Grotte de Massabielle was verdwenen. 10 minuutjes ik niks meer, overdag is dit een veelvoud van 10. En elke avond is er de Maria processie. Gisteravond was er net voor aanvang een onweer losgebarsten, het gezang was er niet minder om.
Na het vervullen van mijn plicht, het schrijven van een kaartje naar Lucienne en een korte doortocht door de basiliek was het tijd om naar huis terug te keren.
Om 19u30 zaten we met zevenen aan tafel, drie Fransen, een Duitser, twee Italianen en een Belg. Het door elkaar spreken van twee vreemde talen zorgde er voor dat mijn bovenkamer het niet koud kreeg.
Na tienen was ik dan te moe om nog aan het tokkel apparaat te gaan zitten.
Deze morgen dan, de ene Italiaan, met veel camino ervaring was al verdwenen, net zoals de twee Réuniosten. Deze laatste twee hebben gisteren avond niet deelgenomen aan de gezamelijke maaltijd. De andere, jonge Italiaan, was deze morgen naar de eerste mis getrokken. En het Franse koppel van Nord pas de Calais, lag waarschijnlijk nog te slapen. Die heb ik dus niet meer gezien. De Duitser, Ferdinand, heeft samen met mij en J-L ontbeten.
Over de tocht zelf dan, gisteren was gewoon schitterend. Een groot gedeelte ging over een bergkam, door de Pyreeën weide als het ware. Een prachtige tocht met het eveneens prachtige weer, 25°C en een zacht briesje.
Vandaag ging het dan meer door de dalen van de rivieren. De zon kwam er niet doorheen, of nauwelijks, en de kilte van de rivieren was duidelijk voelbaar.
Volgens Jean-Louis is het moeilijkste achter de rug. De hoogste bergen zien we niet meer en we betreden Les Pyrénées Atlantique, dus een andere wind.
De akkerbouw neemt weer toe, vandaag reden sommige boeren hun mest en aal over hun akkers.
De Halte Jacquare van Asson wordt waargenomen door de Paroisse. En dan weet je dat het zeer eenvoudig is gesteld. Maar goed, we zitten droog, althans dat hoop ik toch. Als ik het gebouw van buiten bekijk wil ik de proef op de som niet nemen.
Verder is hier in Asson niks te verkrijgen of te doen. Ik heb eten voorzien, eenvoudig kant en klaar, enkel nog op te warmen. Als mijn kleren tegen morgen droog zijn ben ik al tevreden.
Er is hier nog een pelgrim binnen gekomen, zijn eerste dag zit erop. Roland, zoals de man noemt, is sinds eind vorig jaar met pensioen. Hij had vorig jaar een camino in Zwitserland gevolgd. Die week was hem goed bevallen en dus trekt hij nu van Lourdes tot Santiago. Wellicht zie ik die man nog regelmatig terug. Die week in Zwitserland was niet toevallig.
Morgen overnacht ik in een Chambre-dhôtes in Bescat. Met wifi!
Grtjs
Hugo
Fotos:
Tot Lourdes: De hoge pieken verdwijnen naar de achtergrond; Niet alleen op de Pyreneeën weide; Ik val hier gegarandeerd naar beneden; Zicht op de basiliek vanop de Boulevard de la Grotte; Veel plaats is er niet, mijn armen bijna verbrand; Hier bevestigd men de wonderen; Hotel dAnvers, iemand geïnteresseerd?; De achterkant van de Boulevard.
09-05-2018 om 17:28
geschreven door hugo 
|
