Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
07-07-2023
pelgrimeren
Beste Lezers,
Wat begon in de regen eindigde bijna - in de regen.
Op zaterdag morgen regende het gedurende de treinrit naar Brugge. Omdat er werken zijn op het traject tussen Lokeren en Gent Sint-Pieters maakte de IC 1827 en ommetje van Lokeren over Zele en Dendermonde om terug op het juiste spoor te komen in Gent.
De bus zou even afwachten worden. De Lijn had op 1 juli wijzigingen aangekondigd op verschillende trajecten, en Brugge was met enkele andere regios het eerst aan de beurt.
Wellicht viel de lijn 42, Brugge Oostburg - Breskens, hier niet onder omdat het grensoverschrijdend is. En dat kwam goed uit. Vanop het NMBS perron tot de bushalte had je 9 minuten, en dat is ruim voldoende. Met een tiental mede pelgrims nam ik de MOOVIT bus naar Sluis, nog steeds in de regen. Vertrokken om 6u12 was ik al om 8u30 op de Groote Markt 1 te 4524 CD Sluis. Een kopje koffie was nog nergens te verkrijgen. Dus wederom naar de bushalte alwaar een hotel een overdekt buiten terras heeft. Daar konden we, toch al gauw 12 pelgrims, iets warms nuttigen. Een uurtje later arriveerde de volgende lading pelgrims en was het tijd om ons aan te melden op het Belfort.
De verwelkoming vond plaats in de grote raadzaal, met een kopje koffie. De organisatie had ook een credencial stempelboekje voorbereid waarin nu tien stempels zijn geslagen.
En zo rond tienen werd er op de pui nog een groepsfoto gemaakt en trok de tachtig koppige bende zich op gang, richting Brugge. Bij die bende waren er 60 stappers die de vier dagen zouden meelopen. Zowel zaterdag als zondag liepen er veel dag stappers mee.
Ondertussen was de neerslag niet meer zo vrijblijvend, jassen, ponchos en paraplus kwamen te voorschijn.
Een stop was, uiteraard, voorzien in de Sint-Jacobkerk van Hoeke - Damme. Daar werd de zegen gegeven voor een behouden tocht. En bij het verlaten van het kerkje was de wind duidelijk aangewakkerd, de regen zou weldra ophouden. En zo geschiedde. De rest van de vier dagen is er geen druppel gevallen tijdens de tocht.
In Menen is bij het verlaten van de kerk de wind alweer in hevigheid toegenomen. Nu echter was het de voorbode van een fikse regenbui. Maar dan zat ik al in de auto op weg naar huis.
Bij aanvang van de pelgrimstocht ken je niemand. Vier dagen later moet je node afscheid nemen van een gezellige bende. Er ontspinnen zich altijd wel mooie gesprekken, en die gaan meestal niet over sport. Wel is het opvallend dat iedereen een gsm mee heeft en daar regelmatig mee bezig is.
Natuurlijk zijn er steeds zagers bij, het aantal decibels bij nacht was bij enkelingen niet te harden. Gelukkig slaap ik daar meestal wel doorheen. Wel zijn het vrij korte nachten ook al ga je om 21u30 onder zeil. Slapen op een militair veldbedje is nu niet ideaal.
In Roeselare, de laatste nacht, sliep iedereen in een eigen bed op een eigen kamer. Voor velen deed dit enorm deugd. De door mij geschatte leeftijd van de groep is zo rond de 63 jaar, dank zij enkele veertigjarige deelnemers. De oudste pelgrim is er 78, de jongste 41. Ik zit dus ook al boven het gemiddelde.
Het was weeral een heel fijne ervaring. Voor die weinigen die erbij waren die nog geen camino hadden gelopen was het zeker een positieve ervaring.
Gisteren zijn we op bezoek geweest bij Lantis. Lantis is de opdrachtgever ofwel bouwheer van de Oosterweelverbinding. Deze beheersmaatschappij, vroeger bekent als BAM, werd opgericht door de Vlaamse overheid om de Oosterweelwerken in goede banen te leiden.
De naam Lantis staat voor Leefbaar Antwerpen door Innovatie en Samenwerken.
Het bezoek, met de Nauwen Band, was op de linkeroever, de werfkeet situeert zich aan de grote parkingtoren.
De verschillende werven zijn:
- RINKONIêN realiseert de bouw van de Oosterweelverbinding op Linkeroever en in Zwijndrecht.
- TM COTU staat voor Tijdelijke Maatschap Combinatie Oosterweeltunnel. Het consortium neemt de bouw van de Scheldetunnel en het bijhorende bouwdok in Zeebrugge op zich.
- ROCO werkt aan de bouw van de verdiepte Ring en de kanaaltunnels. Het is een afkorting die staat voor Respect, Oplossingsgericht, Connectie, Onderscheidend.
- De verkeers- en tunneltechnische installaties van de Oosterweelverbinding worden uitgevoerd door TM OCOTECH.
Als je informatie wil over de werken raadpleeg dan https://www.oosterweelverbinding.be/over-ons. Zeker de moeite van het bekijken.
Zo, vanavond zal ik eindelijk het belfort van Temse beklimmen. Ondanks het feit dat ik dat gemeentehuis redelijk ken ben ik nog nooit op die toren geweest.
De eerst volgende veertien dagen zijn wat rustiger. Tijd om me nog eens aan het schrijven te zetten en af en toe de benen en voetjes te trainen met het oog op de DDT.
Hoe komt het toch dat dik betaalde sporters, zelfs jongeren, er niet in slagen om eens een serieuze wedstrijd te winnen terwijl super gemotiveerde basketsters, jonge en minder jongere, zich tot Europees kampioen kunnen kronen. Die dik betaalde sporters zijn natuurlijk de voetballers. Het blijft de vraag of je nog van sporters kan spreken. Vandaag weer in de krant: 122 miljoen euro voor een speler in Engeland, een nieuwe duurste speler. Het voornaamste in het artikel is wel dat het in verhouding tot de ontvangsten van de club nogal meevalt. De loonmassa van de Premier League-clubs is in een jaar met 4 % gedaald terwijl de lonen eigenlijk zijn gestegen? De opbrengsten van de clubs stegen echter nog veel meer, tot 6.4 miljard euro.
En maar kinderachtig doen op het plein en er naast, om een bandje rond de arm. Die jongetjes zullen wellicht content zijn met hun geleide leventje zonder te moeten nadenken.
Geef me dan maar meer Cats op Canvas. Mooie sport om naar te kijken. Genieten van de inzet en doorzettingsvermogen van die jonge mensen. En die zullen ook wel een aardig zakcentje verdienen, maar dat mag.
Nog meer nieuws deze week. De crowdfunding voor onze Boelkraan is gestart.
Om te kraan te bewaren voor de toekomst zijn er enkele noodzakelijke werken nodig. Hier en daar zijn wat aanpassingen nodig aan het staalwerk. Het draaiwerk zal terug gangbaar worden gemaakt zodat de kraan terug in vaanstand kan en als een windhaan toerkes kan maken. De fundatie moet worden bijgewerkt waar betonrot zich manifesteert en uiteraard mag er een proper laagje verf worden uitgestreken.
Dit alles heeft een zekere kost. De gemeente kreeg al een subsidie van het Agentschap Onroerend Erfgoed van de Vlaamse Gemeenschap van 300.000 .
MLO (maatschappij Linkerschelde Oever) en Interwaas doneren elk 150.000 en hier en daar werden nog wat gelden gevonden zodat er nu een totaal van 840.000 in de pot zit. Nog lang niet het nodige bedrag dat werd berekend op 1.4 miljoen euro.
Met het opgestarte crowdfunding hopen het Gemeentebestuur en Op Stoapel een deeltje te kunnen bijdragen aan het nog resterende bedrag. Met nog andere mogelijke geldschieters worden nog gesprekken gevoerd. Om in scheepvaart termen te blijven: het kan beter van een schip dan van een schuit.
In ieder geval, een huis bestaat uit vele kleine stenen en alle beetjes helpen.
Doneren kan via Herita erfgoed rekening: BE 80 7330 5894 1977 met vermelding: GIFT 110-001-914.
Iedereen die een gift doet ontvangt een fiscaal attest en kan 45 % recupereren.
Bij het vijftienjarig bestaan van onze erfgoed vereniging werd de maandelijkse vergadering van juni gehouden in aanwezigheid van de heer Burgemeester Hugo Maes en Schepen Lieve Truyman. Hier kwam ook de wens van Op Stoapel ter sprake, het oprichten en inrichten van een museum rond scheepserfgoed en De Boelwerf. Schepen Truyman wist hierover te melden dat gesprekken lopende zijn met de voormalige directie van de werf. Verder kon ze melden dat er in het vernieuwde museum, dat opent op 6 oktober, op de tweede verdieping een vaste expo komt rond het scheepsbouw verleden. Onze OS maquette van de Kemira Gas er zal er tentoon worden gesteld worden.
En zo kom ik alweer naadloos terecht bij Op Stoapel. Dit keer met minder goed nieuws.
Door de hevige stortbui van vorige week dinsdag is water binnen gesijpeld in onze stuurhut. Hoe kan dat als je weet dat deze chalet binnen in een loods staat. Wel omdat men bezig is het dak, golfplaten, te vervangen met panelen. De Belgomine opslagloodsen op Cauwerburg worden aan vele bedrijven verhuurd.
Op Stoapel huurt een deeltje van een loods waarbinnen een vroeger bureeltje stond. Dat is eigenlijk een tweekamer chalet dat door ons is ingedeeld in een materiaal en archief ruimte en een vergaderzaaltje waarin een pak schilder en foto kaders zijn opgehangen. Rondom deze chalet is nog een beetje ruimte om houten panelen en ander tentoonstellingsmateriaal te bergen. Onder andere onze Op Stoapel, een zelfgemaakte maquette met dwarshelling, staat er op gesteld.
De firma die de werken uitvoert heeft op die bewuste dinsdag 20 juni ll. een deel van het dak verwijderd. Hoe het komt is nog te onderzoeken, maar de panelen ter vervanging werden die dag niet geleverd. Zodoende bleef wat in de loods stond, ook voor andere huurders, onbeschermd. En zoals het meermaals voorkomt, na weken van droogte kwam nu wel de langverwachte regen over het land.
Het plastiekje boven op het plat dak van de chalet is nu niet bepaald een degelijke dakbedekking te noemen. Het gevolg is dat binnen het archief en vergaderzaal het water langs wanden en steunbalken is binnen gestroomd.
Toen ik deze week binnen trad in het lokaal rook het al muf. Echt schrikken deed ik pas toen ik de schimmel op de vergadertafel opmerkte.
Gelukkig stonden het meest waardevolle archief in dozen in ijzeren kasten zodat de dossiers niet aan elkaar plakken. Andere papieren, laptop, boeken en meubilair is goed voor de vuilbak. Hoe dit allemaal zal worden gerecupereerd is nog koffiedik kijken.
Na een dagje dweilen en verhuizen, openzetten van boeken, kasten verzetten en leegmaken hoop je dat de schade te herstellen is.
Maar dit is voor later, nu mijn rugzak pakken en klaar maken om morgen de Via Brugensis aan te vatten. Deze pelgrimstocht op een Compostela route loopt van Sluis over Brugge, Torhout en Roeselare naar Menen. De afstand over de vier dagen, van 1 tot 4 juli, bedraagt een kleine 100 km.
De weersvoorspelling ziet er goed uit, niet te warm met frisse nachten, ideaal zou ik zeggen. Een buitje mag er bij maar niet overdrijven zoals die bui op 20 juni.
Buen Camino
Hugo Peregrinus
Nota:
Jammer dat het gemeentelijke infoblad, dat ruim aandacht besteed aan de crowdfunding en Op Stoapel (pag 17), geen plaatsje vrij had om het gedicht te publiceren.
Het uitje naar Falaises d'Etretat, met de stapmaten, zit er op. Prachtige wandelingen gemaakt langs de kust. En het was niet te warm dankzij de nabijheid van die grote koelkast. De steeds opstijgende winden brachten verkoeling, meer nog, snachts was het eerder aan de frisse kant.
De hele kustlijn rondom het Franse dorpje Etretat is indrukwekkend mooi. Om op sommige plekken te komen wandel je over steile paden. Het hoogteverschil kan tot 100m oplopen.
Falaise dAval is een witte klif met een natuurlijke boog. Bij laagwater kan je onderdoor lopen. Met laagwater valt ook de ingang van de grot Trou à l'homme vrij. Het is dus altijd aan te raden om het tij en de stand van het water in de gaten te houden.
Direct naast Falaise d'Aval ligt LAiguille, de rots in de vorm van een naald van 77 meter hoog.
La Manneporte is de naam van de witte krijtrots met een natuurlijke boog die aan de slurf van een olifant doet denken.
Hoewel Falaise d'Aval en LAiguille alle aandacht opeisen is eigenlijk de hele kust rondom dit dorpje heel erg mooi. De krijtrotsen spreken dan ook niet alleen vakantiegangers aan, maar ook voor fotografen is dit een interessante plek.
L'Oiseau Blanc kan men enkel bereiken met met het toeristentreintje of te voet. We namen uiteraard de benenwagen. Op het bankje voor de Notre-Dame de la Garde, een kapel die in 1854 door zeelieden eigenhandig werd opgetrokken, heb je een verbluffend mooi panorama. De kapel werd in 1942 door de Duitsers met de grond gelijk gemaakt, maar verrees in 1952 weer uit haar as. Erachter ligt het Nungesser en Coli monument, een betonnen vliegtuig voor een 24 m hoge, overhangende witte pijl. Nungesser en Coli poogden in 1927 met hun vliegtuigje L'Oiseau Blanc als eerste de Atlantische Oceaan over te steken. De pijl wijst de plek aan waar hun eenmotorige Levasseur uit het zicht verdween. Voorgoed, want van de piloten en hun vliegtuig ontbreekt sindsdien elk spoor. Het is een van de grote mysteries uit de luchtvaartgeschiedenis.
Guy De Maupassant spreekt lyrisch over Porte de l'Aval in volgende woorden: - Une roche dune forme étrange, arrondie et percée à jour, avait à peu près la figure dun éléphant énorme enfonçant sa trompe dans les flots.-
Niet alleen voor De Maupassant, ook voor zijn fantasierijke collega Maurice Leblanc was de 'olifantrots' een bron van inspiratie. Leblanc was de geestelijke vader van Arsène Lupin, alias de Franse Sherlock Holmes. Met dat verschil dat Holmes misdaden oplost en Lupin ze pleegt.
Niet alleen schrijvers, ook componisten en vooral schilders vonden inspiratie in de prachtige rotsformaties van de Côte d'Abatre. Delacroix, Boudin, Corot, Courbet en Renoir hebben er allemaal hun schildersezel neergezet. Toch was het Claude Monet die Étretat onsterfelijk maakte met z'n penseel. Monet verbleef er in de winter van 1868-69 en keerde er nadien nog vaak terug.
Toeristisch was het een topper, op wandelgebied evenzeer. Gelukkig is het voor mij een hobby en geen topsport, tijden en afstanden zijn minder belangrijk. Toch jammer van alweer een jonge wielrenner die omkomt, en vele anderen, bij het beoefenen van een sport. Vooral die bergen lijken gevaarlijk, klimmen of afdalen.
Vandaag algemene vergadering van BC The Pocket. Een nieuw bestuur zal worden verkozen. En volgende zaterdag is er het teerfeest waarop de kampioenen worden gehuldigd.
Er staan ook nog wat activiteiten voor Op Stoapel op stapel en een rondleiding voor de Vereniging van Oud Gedienden van brandweer Kruibeke op De Zaat.
Nog een tweetal activiteiten in verband met de kraan staan te gebeuren. Daarover later meer.
Van 1 tot 4 juli doe ik dan mee met een vierdaagse tocht van Sluis naar Menen, een stuk van de Via Brugensis ofte Compostela weg, georganiseerd door de afdeling Brugge-Kust.
Hoge bomen vangen veel wind. Dat gezegde was vroeger gewoon een gezegde. Het waaide even en het probleem loste zichzelf wel op, of toch meestel.
Heden ten dage is dat niet meer zo. In moderne tijden, tja wat is dat, is er zoveel mogelijkheid om iemand die veel wind vangt extra te bekladden. Dit gebeurt dan ook bijna altijd anoniem of onder een schuilnaam. En of je nu veel of minder veel verdiend, missen is menselijk. En jammer, vooral voor de misser himself. Blijkbaar zijn er wel mensen die zich hierover opwinden. En dat mag. Verwijten en totaal van de pot gerukte taal is echter niet meer te verdedigen. Tenzij je een grote gom hebt. Oeps, bijna trapte ik in dezelfde fuik, de onbeleefde.
Het enige dat ik hierover kwijt wil is dat de dik betaalde advocaten het vanaf het begin verkeerd hebben aangepakt, gestuurd vanuit hun verheven positie. Klasse justitie is wellicht een te gewichtige uitdrukking. Dat er een niveau verschil is in de maatschappij staat wel als een paal boven water.
En boven water blijven is wat die arme rode soldaatjes niet meer konden.
Om U allen, aandachtige lezers, gerust te stellen, dat van die pilletjes was niet om te lachten enkel om erop te wijzen dat het vinden van een juiste dosis niet altijd eenvoudig is. Maar de druk en het aantal slagen is normaal.
Zo normaal dat ik geen hinder what so ever ondervind. En morgen met enkele stapmaten vertrek op kamp naar Etretat. Dat kamp slaat enkel op het feit dat we op een camping zullen staan en slapen in een tent.
Étretat is een gemeente in het Franse departement Seine-Maritime en telt 1291 inwoners. De plaats maakt deel uit van het arrondissement Le Havre. Het is vooral beroemd om de indrukwekkende krijtrotsen, en dan met name l'Aiguille. Een uitstekende rots in de vorm van een punt die 70 meter boven het water van de Atlantische Oceaan uitsteekt.
De afgelopen weken zijn druk geweest met het ophalen en verzagen van afbraak hout.
Ook Op Stoapel heeft al wat tijd in beslag genomen onder andere voor het transport en opslag van enkele houtbewerking machines van de Boelwerf. Een bedrijf in de buurt stopt ermee en wou die toestellen niet op het oud ijzer kieperen. Vandaar naar Op Stoapel.
Eind deze maand start er een crowdfunding, ook wel 'publieksfinanciering' genoemd, om het project De Kraan te financieren. Er is al geld gevonden maar alle bijkomende middelen zijn meer dan welkom. Dit project wordt opgestart door de Gemeente en loopt via Herita vzw dat de hele crowdfunding begeleid.
Alle schenkingen en geldelijke transacties gebeuren via deze erfgoed vereniging en niet via de Gemeente Temse.
In primeur een kort gedicht om deze actie te ondersteunen:
Eens was ik sterk
Kranig aan t werk
Stil sta ik heden
Bewaak het verleden
Om Boelvolk en kraan te eren
Zal ik je gift waarderen
H.E.M.
HEM staat voor Hugo, Eric en Marc.
En vorige week nog een trouw meegemaakt binnen de familie. Lang geleden dat dit met een feestje was. Maar eerst was er de receptie op de markt, buiten. Zie foto voor het bekende café.
En vrijdag moest ik dringend, voor de gsm, naar Antwerpen, in de buurt van het centraal station. Dit blijft toch wel een indrukwekkend gebouw, zeker met het onderliggende station en metro. Destijds heb ik (zeer) regelmatig de kans gehad om de werken vanaf het begin ter plaatse te kunnen volgen. En dan is het nog indrukwekkender als je weet dat het station zelf nooit is gesloten en eronder een heel kathedraal is gevormd.
Tenslotte ben ik in Kruibeke aanwezig geweest, gisteren bij de officiële opening van de nieuwe kazerne zowel als vandaag bij de open deur. Deze open deur heeft een immens aantal bezoekers gelokt.
Het meest positieve is dat alle brandweerlieden aanwezig waren en meerdere dagen hun best hebben gedaan om het geheel op voortreffelijke wijze plaats te laten vinden. En dat beste beentje zetten ze in post Kruibeke al decennia in, zowel voor interventies als verhuis en opbouw van een reserve kazerne en nu een mooi nieuw en functioneel gebouw. Dikke pluim!
Dankzij een aangepaste medicatie voel ik met terug heel wat beter. Voorheen was het niet slecht te noemen wel was er de vlugge vermoeidheid die me parten speelde.
Sinds enkele weken voel ik de kracht en uithouding terug komen.
Of is het door de zon die eindelijk wat meer warmte geeft.
In ieder geval, als ik naar Sint-Niklaas fiets kan ik terug gezwind het viaduct over zonder als een oud paard te beginnen zuchten en vertragen. Idem dito met het stappen. In januari kon ik met moeite een tochtje van 20 km afwerken, nu wordt ik bijna niet meer moe. (40 km is niet slecht)
Ook bij het verwerken van brandhout gaat het heel wat vlotter. Deze winter moest ik regelmatig stoppen en een rustpauze nemen bij het zagen en kappen. Nu werk ik terug dagen na elkaar zonder noemenswaardige gevolgen.
Pillen zijn er om te nemen, als het nodig is. Nu is het nodig om, onder andere, die bloedbanen open te houden en voldoende zuurstof rond te voeren bij een normale bloeddruk. Voilà, de motor sputtert niet meer. Ik voel me terug zoals het hoort, geen 85 en geen 25. (hout afkloppen zie foto)
En de zon doet ook haar duit in het zakje. Het doet deugd om te kunnen stappen in T-shirt. Morgen vroeg zal het wellicht nog fris zijn om in shirt te starten. Maar die lekkere frisheid is ook zalig. Tegen dat de zon op sterkte komt ben ik al in Kruibeke, het wekelijks rendez-vous met de kaart vrienden.
De biljart kampioenschappen zijn achter de rug, eind juni is er nog een algemene vergadering en een feestje om het seizoen af te sluiten. BC The Pocket kan drie kampioenen vieren. Een eerste is uiteraard de handicap kampioen binnen de club. De twee andere zijn de drieband kampioenen in de hoge reeks en de ere-klasse.
De uitnodiging vliegt de . Euh . het net op.
Op Stoapel blijft in de running. Het kraan dossier is volop in beweging maar dat bewegen gebeurd op een ander niveau. Het ontbreekt nog steeds aan een beetje geld. Hierover later meer.
Grtjs
Hugo
- https://janswandelblog.blogspot.com/ Tochtje vorige week met de stapmaten.
- Biljart: Maandag een partijtje drieband tegen de Jan Vis: in 15 beurten, hij 9 en ik 13! Niet te geloven. (maar waar!)
Die hebben we met biljartclub The Pocket behaald in het laatste interclub tornooi van Temse. Het is niet dat ik daar rouwig om ben. Het is eigenlijk een overwinning want de deelname was dit jaar maar op het nippertje. Het bestaan van de club hing, na het overlijden van voorzitter doetal Eddy Acke, aan een zijden draadje. Nog meer positief nieuws: de club heeft twee kampioenen in het driebanden. Joris in de hoge reeks, tot 24 caramboles en Yari in de ere-klasse reeks, meer dan 24 caramboles.
Ikzelf heb meegedaan tot de halve finales waar ben gewipt met de shoot-outs. Als beide spelers hun aantal hebben bereikt uiteraard in dezelfde beurt volgt een shoot-out. Er wordt opnieuw van aquit op gegaan. Diegene die het meest punten kan scoren is gewonnen. Na de derde opgang miste ik op een haartje. Wat had het kunnen worden voor de club.
Het voornaamste is dat ik geen covid heb.
Vorige zaterdag heb ik deelgenomen aan de voet bedevaart naar Scherpenheuvel, die voor de 69e keer werd georganiseerd door Bedevaardkomiteit Temse. Een foto van de deelnemers verschijnt wellicht in de krant.
Ikzelf heb mee gestapt tot Mechelen. In de namiddag heb ik het afscheid van Matt Verbeke bijgewoond op Heimolen. Matt zijn slogan is en zal blijven: door wilskracht sterk.
DONT MISS ME, REMEMBER ME staat op zijn rouwkaartje. Zal steeds in mijn gedachten blijven.
De Trein is steeds een verrassing. Toen ik op vrijdag de treinuren bekeek bleek dat er op zaterdag 13 en zondag 14 mei werken werden uitgevoerd tussen Mechelen en Willebroek. De reizigers zouden met een (nmbs) bus de verplaatsing moeten maken tussen M en W. Hoe ze het geflikt krijgen weet ik niet maar het is hemeltergend.
De voorziene bus staat zo een kwartiertje te wachten alvorens te vertrekken iets voor 10u41. Dat is het vertrek uur van de trein. Nu is het zo dat het spoor iets sneller is dan de weg, tistezeggen en schrijven, de trein doet de rit op 12 minuten en de bus doet er ietske meer over. Dat maakt dat de bus aankomt in Willebroek om 10u58 terwijl de aansluitende trein daar al weg is, volgens het boekje, om 10u53.
Dus moet je daar een dikke driekwart uur wachten alvorens je op de volgende, ook lang stilstaande trein kan stappen. Er is natuurlijk de aansluiting in Puurs met de trein naar Antwerpen. Maar met die bus zou je toch wat kunnen spelen.
Gelukkig was het redelijk weer om buiten op een bank te zitten want binnen zitten is er in veel stations niet meer bij.
Zoals aangehaald, er zijn ergere dingen. Wel jammer voor Remco.
Tempus Fugit is er weer. Hier ook weer is geduld een schone deugd. Het heeft ongeveer 10 dagen geduurd alvorens de website het manquement recht zette.
Ondertussen gaat het leven verder, zolang Doe Maar maar geen gelijk krijgt. Want in de Russische Federatie zijn er een paar verlichte geesten opgestaan die de Rode Knop in het vizier hebben gekregen. En dan valt het licht uit.
Niet te veel doemdenken, het leven gaat verder.
Dat kon ik gisteren vaststellen toen ik passeerde aan het hoogspanningsstation ter hoogte van de Bramersdam. Het was al van september vorig jaar geleden dat ik de Weg-om nog eens heb gelopen.
Zoals ik toen al eens opmerkte is het verdomd moeilijk om daar een foto te maken zonder een hoogspanningsmast in het vizier te hebben.
Toen al waren al vele maanden voorbereidende werken bezig aan het hoogspanningsstation Mercator. Dat is ondertussen in oppervlakte verdubbeld.
In april startte Elia met de versterking van de hoogspanningslijn (380kV) tussen Kruibeke en Dilbeek. De hoogspanningslijn vormt een belangrijk onderdeel van de ruggengraat van het Belgische hoogspanningsnet en is nodig voor het transport van elektriciteit doorheen het hele land. De hoogspanningslijn wordt voorzien van een nieuw type elektriciteitsdraden dat meer stroom kan transporteren (6GW). Hiervoor worden de funderingen en het ijzerwerk van 64 masten versterkt en worden 6 masten vervangen. De werken zijn nodig om de energietransitie te realiseren.
De Weg-om zelf verliep op het gemakje aan een rustig tempooke, dit een beetje ter voorbereiding van mijn tweede voet bedevaart naar Scherpenheuvel. Of ik mee stap is nog niet zeker, maar ben wel al ingeschreven. Het hangt ervan af of ik de finale moet spelen van het drieband tornooi van het Biljart Verbond van Temse.
Tenzij .
Carrière maken voordat de bom valt
Werken aan mijn toekomst voordat de bom valt
Ik ren om mijn agenda voordat de bom valt
Veilig in het ziekenfonds voordat de bom valt
En als de bom valt
Dan lig ik in mijn nette pak, diploma's en mijn cheques op zak
Mijn polis en mijn woordenschat aaoei
Onder de flatgebouwen van de stad naast jou
Laat maar vallen dan, het komt er toch wel van
Het geeft niet of je rent
'k Heb jou nooit gekend, 'k wil weten wie je bent
'k Wil weten wie je bent.
In het nummer is het engagement tegen DE BOM duidelijk te horen. De bom kan dan ook betiteld worden als een protestlied tegen kernwapens.
Wat moeten we nog allemaal doen voordat een kernwapen de wereld vernietigt?
Er voor zorgen dat het niet gebeurd, tiens!
Bouw maar verder aan die masten!
Grtjs
Hugo
Nota: Dat Orvalleke was heel wat jaartjes oud en nog best te smaken.
Verschillende lezers hadden al hun bezorgheid geuit over het uitvallen van de blog. Bedankt voor de attente opmerkzaamheid.
Dit is enkele jaren geleden nog al eens gebeurd. En daar kan ik niks aan doen. Ikzelf beheer enkel wat ik op mijn blog plaats. Wat en hoe en waar dit allemaal wordt verwerkt, daar heb ik geen zicht op.
Toeval wil dat ik pas heb geprobeerd een andere blog op te starten. Omdat ik toch nog eens wou controleren had ik via google mijn titel ingetikt en kwam onmiddelijk op Tempus Fugit terecht. Aha, terug leven in de brouwerij.
In Primeur: de in gebruik name van de nieuwe brandweer kazerne van Kruibeke.
Na enkele jaren in een voorlopige hal te zijn ondergebracht is vandaag de nieuwe kazerne officieus in gebruik genomen.
De brandweer wagens verlieten één na één de voorlopige barak en na een toerke rond de kerk werden ze verwelkomd in hun nagelnieuwe onderkomen.
De laatste weken werd er door de vrijwillige brandweerlieden al heel wat werk verricht voor het overbrengen van het vele materieel en kledij. De officiële opening, met de nodige personaliteiten, is voorzien voor 10 juni e.k. De volgende dag, zondag 11 juni is het open deur. Noteer alvast deze datum in uw agenda, het zal de moeite waard zijn.
Vandaag was er ook, voor allen, het officiële afscheid van de polyvalente zaal. Niet alleen werd hier les gegeven aan oud en jong o.a. de jeugd brandweer, in deze zaal werd menig Barbara feest gehouden, overleg gepleegd, een kaartje gelegd, af en toe door gezakt maar vooral een korps gesmeed. En dat mag er nog steeds zijn. De goede sfeer en de bereidheid om elkaar te helpen is fenomenaal. (dat laatste woord hoor je regelmatig bij de koers verslaggeving door J DC) Maar dat woord is niet zomaar geschreven, dat is ook gemeend. Bijzonder hoe dit korps binnen de regio structuur zijn eigenheid behoud en vooral paraat blijft. Met vrijwilligers! Hoedje af!
Genoeg gestoeft.
De toekomst van deze gemeenschap is verzekerd, de jongste generatie is al aanwezig en zoals ik kan vaststellen zijn er weer jonge brandweer lieden op komst. Goe bezig,
Deze week zijn Agnes en mezelf een dagje lid geweest van het Festivel team.
Op donderdag waren we als vrijwilliger behulpzaam bij het begeleiden van de minder validen op FestiSpecials. Dit is een goed gevulde namiddag voor mensen met een beperking. Dat laatste kan van alles zijn.
Er waren duizend mensen ingeschreven en ze kwamen van einde en verre.
Er zijn weinig events voor deze mensen, vandaar de talrijke opkomst. Wat me vooral opviel was het enthousiasme van de deelnemers én de begeleiders. Want geloof me, het is een hele opgave om een aantal van die mensen in een busje te krijgen en ze kalm te houden. Eens uitgestapt, soms verdeeld over verschillende busjes en personenwagens, is het zaak om ze niet uit het oog te verliezen.
Het geduld en de enorme rust van de begeleiders is bijzonder. Hoe ze het veelvoud aan handelingen, om een rolstoel in en uit een bus krijgen, al die vele gordels en spanbanden checken en steeds opnieuw precies uitvoeren.
Ondertussen blijven ze goed gehumeurd hun kleine en grote kinderen de volle aandacht geven, ik zou bijna van liefde durven te spreken. Opvallend ook is dat de meerderheid van deze begeleiders vrouwen zijn.
Het festival zelf is gratis en de consumpties zijn aan sterk verlaagde prijzen.
Een begeleidster stelt het als volgt: Er mogen meer events zoals dit zijn. Alle aanwezigen kunnen hier zichzelf zijn, dat is prettig op zien.
De lach op het gezicht van de vele dansers, met of zonder rolstoel, is prachtig. En natuurlijk het live optreden is buitengewoon. Of je wel of niet van het genre houdt is absoluut van ondergeschikt belang. Het enthousiasme van de personen op de ruimte voor het podium is aanstekelijk.
Zowel de mij onbekende Yves Segers als de alom bekende Sam Gooris brachten schwung en ambiance, het kot was een kolkende bende. Hier en daar zat er nog eentje zichzelf te wezen, iedereen kan er genieten op zijn eigen manier.
Eentje zal ik niet vergeten.
Een groepje stond nog aan de uitgang te wachten, enkele groepsleden moesten nog toekomen. En eentje, een beer van een vent, stond daar voor zich uit te staren. Met zijn handen voor zijn ogen zei hij dat hij het niet afkon. Tja, hij zou niet mee binnen gaan. De begeleidster verklaarde me dat het pas enkele weken geleden af was met zijn lief. En een ander meisje zag hem niet staan. En toeval, beide dames bleken daar aanwezig te zijn.
Ik zei de dame om maar naar binnen te gaan met de groep, ik zou Len wel in het oog houden.
10 minuutjes later stelde ik hem voor om toch in de voortent te gaan staan, dan zou hij droog zijn mocht het regenen. Weer enige tijd later vroeg ik hem of hij dorst had. En ja, heu, ja dat had hij eigenlijk wel. Tja, dan zou het toch best zijn om tenminste met mij tot aan den toog te gaan. Daarna zouden we terug buiten gaan.
Daar aangekomen kreeg ik hem zover om een rondje door de (grote), tent te lopen. En ook dat lukte alweer. Gelukkig vonden we iets later zijn begeleidster die hem dankbaar overnam.
Rond 10u30 waren we ter plaatse om nog een handje toe te steken. Vanaf 11u arriveerden de gasten, een helpende hand links en rechts en hier en daar begeleiden enzoverder, voor je het wist was het optreden al bezig. Tegen 16u30 verliet de Sam het terrein en waren de meeste mensen al op de terug weg.
Het was een fijne maar vermoeiende dag.
Hoedje af voor de begeleiders en hun entourage en een dikke pluim voor de organisatie van Festivel.
Zowel Yves als Sam gingen, langdurig, graag bij de Meet & Greet op de foto, ook hier een proficiat.
Nee, er is nog geen writers block opgetreden. Het is tijd wat er speelt en natuurlijk ook de goesting om tijd te nemen. In ieder geval, er zijn hulpmiddelen genoeg om dit block op te heffen. Op tinternet vind je meerdere remedies op het euvel op te heffen. Misschien heb ik het wel, dat block in de geest. Ik ben er toch al op zoek naar gegaan!
Nee, het zit hem vooral in het feit dat ik vorige week een artikeltje had voorbereid. Alleen zaten die dikke vingers in de weg en hebben die wellicht dubbel een toets ingedrukt waardoor de hele tekst alweer verdween. Dit is zeker zo erg als een platte tube krijgen in volle finale.
Maar ook dat gaat over. Ondertussen heb ik al twee wedstrijden verloren in het aan gang zijnde drieband tornooi. Niet dat ik slecht speel, nee, integendeel. Maar juist naast is er niet op hé. Afijn, ook hier weer is deelnemen tatata
Vorige week dinsdag had ik dus een artikeltje klaar over het vertrek van Mark C. Die is, te voet, onderweg naar Rome via de Via Francigena. Het kriebelde wel degelijk bij mij. Mark is ondertussen al ruim in Frankrijk aanbeland. Deze week zal hij nog om inlichtingen kunnen in de kathedraal van Reims.
Op maandag had ik genoeg inspiratie opgedaan door Mark te vergezellen op zijn eerste kilometers. Samen zijn we tot de Vredesbrug gestapt. En De Brug Van Willebroek was (toe) gesloten, in dit geval was de weg vrij. Na een koffietje op een terras namen we afscheid. Ik dacht om de trein terug te nemen maar het was zo mooi weer dat ik besloot om via Puurs terug te keren. Maar ook dat is niet gebeurd. Het ging eigenlijk heel goed en dus heb ik de volle afstand te voet afgelegd. Lang geleden dat ik nog eens meer dan dertig paaltjes heb afgemaald.
Bij het terugkomen van Willebroek ben ik langs Hingene via de Zijdeweg en de Vitsdam gepasseerd. Dan rond je het Groot Schoor. Dit kan niet meer betreden worden. Dit gebied van 23 ha wordt ontpolderd en terug gegeven aan de Schelde.
Op deze Schelde heb ik vrijdag ll. een boot tochtje gemaakt. Sloep-Rent had een klein receptie-ke georganiseerd om het vaar seizoen in te luiden. Met Op Stoapel waren we uitgenodigd, vandaar. Met enkele mensen mochten we op het water om één van zijn twee nieuwe aanwinsten uit te testen. We starten zonnig maar waren toch te laat om het korte traject, van de ponton over de gangway naar café De Zaatman, droog af te leggen.
Wel kon ik met het lage tij enkele fotos maken van de voeten van de kraan. Die staan er nog solide bij.
Met de stapmaten, Jan en Ronny, was er op donderdag een uitstap voorzien. Regen of niet, stappen zal er worden gedaan. Maar het bleef wel steeds leuk. En deze keer moest er niet worden ingekort.
Onderweg nog een Bailey brug tegen gekomen.
Een baileybrug is een brug die bestaat uit standaardsegmenten en als zodanig zeer snel opgebouwd kan worden. De basis van het ontwerp is een vakwerkbrug. Dit type brug is in eerste instantie ontworpen voor toepassing door genietroepen van het leger en kan maximaal 60 meter vrij overspannen en zware voertuigen dragen. Dit brugtype is nog steeds in gebruik voor militaire en civiele toepassingen en wordt wereldwijd beschouwd als een knap staaltje militaire techniek.
De brug is ontworpen door de Brit Donald Bailey, die als burger werkzaam was voor het Britse ministerie van Defensie. Hij bouwde modellen van bruggen als hobby. Nadat hij het model aan zijn superieuren toonde werd het ontwerp in 1943 in gebruik genomen in Italië. Hierna werd de productie drastisch opgevoerd in zowel Groot-Brittannië als de Verenigde Staten.
De segmenten van de brug zijn ontworpen om zonder bijzonder gereedschap en zonder een hijskraan geplaatst te kunnen worden. De segmenten zijn licht genoeg om door een aantal mensen getild te worden. De segmenten zijn ook ontworpen met voldoende tolerantie zodat onderdelen, die in verschillende fabrieken gemaakt zijn, onderling uitwisselbaar zijn.
De lengte en draagkracht van de brug kunnen variëren naar de wens van de gebruikers door het plaatsen van extra segmenten, zowel in de lengte als de breedte. Zo kunnen de zijpanelen versterkt worden door er extra panelen tegenaan te bevestigen. Het basiselement is het Bailey-paneel. Indien een grotere draagkracht vereist is kan een dubbele, of zelfs driedubbele brug worden geconstrueerd.
De basiselementen van de brug zijn ca. drie meter lang. Ze bestaan uit een of meerdere zijpanelen (hoofdliggers), stalen draagbalken (dwarsdragers), welke bijna zes meter lang zijn die bevestigd worden tussen de zijpanelen aan beide kanten met daarop stalen profielen in de lengterichting van de brug (langsliggers). Het dek van de brug wordt gemaakt van houten planken die op de langsliggers bevestigd worden.
De brug wordt gebouwd op de plaats waar de brug moet komen. Zodra drie secties van drie meter lengte gereed zijn worden deze een sectielengte op rollers doorgeschoven waarna volgende secties eraan vastgemaakt worden. Dit proces wordt herhaald totdat de brug de overkant van de rivier bereikt heeft. De brug balanceert hierbij steeds op de rollers, waarbij het brugdeel wat nog op de oever ligt uiteraard altijd langer moet zijn dan het vrij uitstekende deel. Om de doorbuiging van het vrije einde te compenseren wordt er een "neus"-constructie aan de brug bevestigd, welke omhoog gericht staat. Na het bereiken van de definitieve ligplaats wordt deze neus afgebroken en wordt het brugdek aangebracht.
In de Tweede Wereldoorlog werden alleen al in Italië ruim 3000 baileybruggen gebouwd met een totale lengte van 90 km. De langste brug, over de Sangro, had een lengte van 343 meter.
Een baileybrug uit de Tweede Wereldoorlog, in nog bijna originele staat, is de dubbele baileybrug in Mol over het Kempens Kanaal.
Voilà, met behulp van tinternet is dit artikeltje alsnog afgeraakt.
Deze week donderdag nog eens een tochtje gemaakt met de stapmaten, toerke tussen Mechelen en Bondheiden.
De geplande kilometers werden echter niet bereikt. De Ronny is volgende week jarig en bracht daarom al een drankje mee. Rond elven was het al tijd voor een stop/aperitief. Dat liep al enigszins uit zodat de middagstop niet veel later volgde.
De trip werd op mijn verzoek dan ook drastisch (14 i.p.v. 23km) ingekort want des avonds wachtte er een vergadering met het biljart verbond. Over het weer viel zeker niet te klagen, de beloofde emmers water werden pas gisteren en vandaag uitgekieperd.
Deze nacht is het alweer omschakeling naar zomertijd. Jammer want nu is het al iets na zessen licht. Langs den anderen kant, savonds later gaan slapen, net zoals de kippen.
Zopas ingeschreven voor de DDT 2023, startnummer is 8045. Vrijdag avond 09u van 11 augustus ga ik voor de 19 keer proberen om die DDT tot een goed eind te brengen.
Gisteravond was het enorm druk bij den Herman. Precies of de lente hing in de lucht. Want deze is dus officieel deze week begonnen. De serre grond is al overvloedig besprenkeld met regenwater uit de ton. Hopelijk brengt de lente de zon mee en meer warmte.
In de fotoreeks kan je o.a. ook kijken naar winterfotos uit de jaren 1920, ik vermoed 1926. Dat heeft te maken met het fotoboek waarin deze fotos stonden. Enkele paginas verder trof ik een andere reeks aan van de inhuldiging van de Belgique.
Op 9 juni 1926 werd Temse en de werf Joseph Boel en Zonen vereerd met het bezoek van Koning Albert I en Koningin Elisabeth.
Vanaf 1922 begon de werf met de bouw van een reeks schepen voor de Congo. Deze schepen werden als bouwpakket geconstrueerd en met bouten in elkaar gezet. Na de bouw werd het schip ontmanteld en in houten kisten verscheept via Antwerpen naar Matadi, in Belgisch Congo. Ter plaatse werden de schepen met klinknagels terug in elkaar gezet.
Het voor blanken gebouwd hospitaalschip Belgique verliet op 12 december 1922 de werf in kisten. De opdrachtgever was het Ministerie van Koloniën bij monde van Maurice Lippens. Deze Maurice Auguste Eugène Charles Marie Ghislain graaf Lippens was de grootvader van Leopold Lippens, burgemeester van Knokke-Heist, en van voormalig Fortis-voorzitter Maurice Lippens.
Met Op Stoapel hebben we ook al enkele schepen in bezit. Een aanwinst van enkele jaren geleden is na enkele omzwervingen gered van de sloop. Mack heeft er zijn werk van gemaakt en de Conrad, een maquette gemaakt door Adolf Sijs, in zijn glorie hersteld. Verleden dinsdag ben ik dit bootje gaan ophalen en hebben we dit een plaatske gegeven in de stuurhut. De officiële doop plechtigheid zal worden gehouden bij de volgende bestuursvergadering, elke tweede zaterdag van de maand.
Deze dag is het precies 98 jaar geleden dat de Nautic Club van Temse werd opgericht.
Toevallig ook vandaag dat ik deze precieze datum te weten kom. Voorheen werd er steeds van uit gegaan dat de oprichtingsdatum 12 oktober 1928 was. Maar in de (Boelwerf) archieven van de gemeente zijn nog enkele kranten bewaard die melding maken van deze feiten.
In krant De Schelde van zaterdag 21 maart 1925 staat bij Gemengd Nieuws hieromtrent te lezen:
De Nautic Club werd opgericht op zaterdag 14 maart 1925.
Het voorlopig bestuur bestond uit:
- voorzitter den heer Joseph Boel
- ondervoorzitter den heer Werner Hellebaut
- schatbewaarder den heer Joseph Van der Gucht
- secretaris den heer Achiel De Wree.
De datum 12 oktober 1928 slaat op de goedkeuring van de statuten.
Verder vervolgt de schrijver:
De Nautic Club zal tot doel hebben, het beoefenen en bevorderen van het zwemmen, roeien en al wat het watersport aangaat.
Welaan, gij, Temscheÿs liefhebbers van de schoone watersport, draal niet om U te vereenigen aan ons Temsche Sportkring afdeling Nautic Club.
De eerste bijeenkomst en stichtingsvergadering vond plaats in De Zeedijk. Dit café/restaurant was gelegen tussen de kleine en grote kaai, in de Zeedijkstraat. Daar kon men gaan zwemmen in de Schelde, toen nog een propere rivier. Er was een duikplank geplaatst.
Temse heeft de oudste weekbladen uit de gemeente, de Gazette van Temsche en De Schelde, gedigitaliseerd.
De Gazette van Temsche, later ook gekend als Nieuwsblad van Temse, verscheen van 1861 tot 1960. Het blad was eigendom van de familie Schuerman. De collectie is door de familie aan de gemeente geschonken.
De Schelde was een weekblad uitgegeven door E. De Landtsheer, Oeverstraat 17, Temsche en verscheen van 1882 tot 1940. De exemplaren van dit blad zijn dankzij Clemens De Landtsheer beschikbaar.
Carnaval 2023 was weeral een topper. De reclame stoet was niet te lang, dat was al een opluchting. Voor de meeste kinderen echter is dit het mooiste van alles. Springen en vlug de gestrooide snoepjes rapen is dan ook bijzonder leuk. Als ouders is het wel steeds opletten want dat springen gaat vliegensvlug en langs alle kanten.
Aan mijn, beter is het te schrijven: onze, deur (en binnen) was het een drukte van belang. Familie en vrienden waren met hun talrijke kroost langsgekomen. We hadden onze voorzorgen genomen, dat moet wel als je langs het parcours woont. Er waren voldoende bakken voorzien en voor de hongerige was een hotdog (met of zonder choucroute) beschikbaar. En natuurlijk was er mosterd.
De weergoden waren Temse Carnaval goed gezind. Prins Lili I kon eindelijk haar triomftocht door de gemeente maken. Zoals steeds zorgden de Strooien Hoedjes voor de muzikale omlijsting. De leiding van deze amusante bende ligt bij kozzen Franky.
Korte geschiedenis van de Strooien Hoedjes.
Net als elk jaar nam Recht Door Zee in 1981 deel aan de carnavalsviering in Temse. Het motto waaronder toen werd deelgenomen, was De Gondeliers en de muzikanten waren dan ook uitgedost in witte gondelierstrui met rode band en getooid met een strooien of plastiek hoedje.
Na die carnavalsviering nam René Van Broeck het initiatief tot de oprichting van een beperkt muziekgezelschap in de schoot van Recht Door Zee. Het doel was optredens te verzorgen op allerhande feestelijkheden binnen en buiten de gemeente en zodoende geld te verwerven om de consumpties te betalen bij de uitstappen van Recht door Zee (de zogenaamde bierkas). De naam werd ontleend aan de Gentse Streetband De Strooien Hoedjes, die dat jaar optrad tijdens de Gentse Feesten.
In 1982 ging het gezelschap voor het eerst op stap in uniform: strooien hoed, rode ondervest, strikje en grijze broek. Sindsdien zijn De Strooien Hoedjes vertrouwde gasten geworden op tal van feestelijkheden.
De Strooien Hoedjes zijn mettertijd geëvolueerd naar een zelfstandige muziekvereniging met een eigen bestuur en eigen middelen. Sinds het opdoeken van R.D.Z. (Recht Door Zee) en het ontstaan van H.O.T. (Harmonie Orkest Temse) is de band volledig zelfstandig.
De eerste bedoeling van De Strooien Hoedjes was de carnavalsviering luister bij te zetten, doch na enige tijd werden allerlei andere uitstappen aangenomen of georganiseerd. Gemiddeld zijn er jaarlijks bijvoorbeeld 7 uitstappen i.v.m. carnaval. Zij verzorgen tevens de vis- en folklorefeesten te Mariekerke, Dodentocht te Bornem en nog vele andere feestelijkheden gaande van braderij tot familiefeestjes. In totaal worden er jaarlijks gemiddeld circa 25 uitstappen geteld.
Sinds 2006 gaan ze ook jaarlijks voor een verlengd weekend naar het buitenland op stap, samen met echtgenotes en sympathisanten.
Enkele weken terug kon ik al een beetje de sfeer van het carnaval opsnuiven. Het boek: 4x11 jaar Temse Carnaval werd op 4 februari ll. voorgesteld op het Gemeentehuis. Heel wat met pins en medailles omhangen personen tekenden present.
Het lijvige boek is al uitverkocht, mogelijks volgt nog een tweede uitgave.
Het monument van een document vertelt de 45 jarige geschiedenis van Carnaval Temse.
Schepen van Feestelijkheden en Toerisme, Désiré Van Riet, stampte het feest in 1977 uit de grond. Désiré wordt dan ook als de vader van Carnaval bestempeld. Toen hij in 1983 Burgemeester werd droeg hij het voorzitterschap van het Carnavalcomité over aan Hugo Smet. Later volgden Alajos Van Peteghem en Dirk Mettepenningen hem op. Deze laatste is al sinds 2005 de voorzitter.
Het boek beantwoord alle mogelijke vragen ivm Temse carnaval en is een uitzonderlijk naslagwerk. Eveline Claus, de auteur, heeft monnikenwerk verricht.
Maar ik herinner me ook heel goed het jaar 1971. Toen maakte ik deel uit van de Musketiersgarde van Prins Omar I. Dit was een eerste aanzet om carnaval in Temse aan te zwengelen. (Onvergetelijke periode in mijn korte bestaan.) Zes jaar later werd het Carnavalscomité opgericht, dit onder druk van de fusie gemeenten. Steendorp, Tielrode en Elversele kenden hun carnavalsstoeten en feesten en de centrum gemeente kon dus niet achterblijven. Alleen was vanaf het begin in Temse de stoet enorm. Mede dank zij ook de deelname van vele Eupense groepen.
Het is een prachtig boek. Wel vind ik er geen enkele foto in terug van een zeer befaamde groep, De Brandweer. Ons optreden was toen meer als protest, maar niettemin met veel plezier. Ik herinner me dat we met een boot hebben rondgetoerd. Een tweede maal hadden we een wagen met erop in primeur het AC De Zaat. Burgemeester was toen niet bijzonder tevreden. Of was het omdat ik met een burgemeesters lint om de schouder een diplomaten koffer ging overhandigen met daarin het geld voor de (om)bouw van het nieuwe administratieve centrum. De vermelde som op de carnachere oversteeg uiteraard met veeele nullen het begrootte bedrag. Al eens iemand sigaren zien eten?
Kortom, carnaval is altijd leute en een tijd om te schimpen. Maar dat mag niet persoonlijk zijn!
Grtjs
Hugo
Straks nog een Désiréke drinken, Alaaf! Alaaf! Alaaf!
Ik heb vandaag mijn handen nog eens echt vuil gemaakt. Een drietal fietsen werden onder handen genomen. Remblokjes vervangen waar nodig of een versnellingsapparaat reinigen en smeren, het geeft steeds een diep zwarte kleur aan de handen. Nochtans heb ik geprobeerd om fijne werkhandschoenen te dragen. Maar die gaan bij het eerste vijsje of werkstuk dat valt alweer uit. En dat was na enkele minuten.
Goed, de fietsen zijn alweer in orde voor het komende seizoen.
Dat het koud was de voorbije week, zeker weten. de lente is zeker in aantocht.
En koud was het zeker, de wind kwam/komt uit het noord oosten en dan weer je het.
Maar het deed zowel woensdag als gisteren toch deugd om een tochtje te maken. Woensdag was het eerder beperkt tot het RK in Sint-Niklaas en gisteren was het een toerke in de buurt van Lier.
Graag verwijs ik voor een aangepast verslagje van de forten tocht naar Voetstappen in Vaderlandsche Bodem.
Vanavond is er de officiële opening van het toeristisch seizoen. Alweer is een week supersnel voorbij. Tempus .....
Gedurende een tweetal jaren, tot mijn pensionering, was het de buikriem een gaatje meer aanspannen. Niet dat het nu heel royaal leven is, maar ik klaag niet.
Hoeveel ontvang je met SWT? Dat bedraagt 60 % van je begrensde laatste brutoloon. Je krijgt de uitkering van de RVA. De bedrijfstoeslag van je werkgever of van een fonds maken dat je ongeveer terug op je niveau komt. Het is in ieder geval een pak minder. Je weet dat en past je daaraan aan.
Ik heb nu echter wel problemen als ik dat cijfer 60% zie. Ik begrijp dat niet iedereen evenveel verdient. Dat dat echter ook wordt doorgetrokken naar een systeem als den dop, tja, daar kan je wel een kanttekening bij maken. Zeker als je praat over een loon van 100.000 of meer.
Het systeem van werkloosheid is nu eenmaal zo dat je moet ontslagen worden om daar toegang tot te krijgen. Alleen iemand die ontslagen is, heeft recht op een werkloosheidsuitkering. Die werkloosheidsuitkering is een onderdeel van dat brugpensioen. Als werkgever en werknemer het eens zijn dat de loopbaan van de werknemer ten einde loopt zal je wel ontslag krijgen. Ook in mijn geval was dat zo.
Dat de heer Leemans op deze manier op den dop komt, geen probleem. Ook geen probleem als zijn werkgever, ACV ofte de vakbond, zo handelt en dan ook de bedrijfstoeslag aan hem uitbetaald. Hoeveel krijgt Marcske dan van den dop? Bijkomend betaald de vakbond, met geld van zijn leden hoop ik dan toch, nog een hele hoop.
Ik hoop dat de cijfers begrensd zijn.
Deontologie?
Hoe zit het met de arbeidersklasse en zijn verenigingen. De managers van de vak- ziekenbonden zijn vergeten waar ze vandaan komen. Sinds de kinderen van de -strijders- diplomas hebben behaald is het steeds bergaf gegaan met de vakverenigingen, ziekenbonden en vooral hun dienst verlening.
Ahja, manaagers rationaliseren en besparen, behalve in hun eigen portemonnee. De sociale neergang is ingezet door de onwil en het eigenbelang van enkelen. Jammer voor de vele turn, muziek, toneel, sport en andere verenigingen. De basis uit melken heet het dan.
Dit brengt me alweer naadloos bij de politiek. Want onze vaderlandsche staat België wordt mede gedomineerd door wat ik hierboven heb aangehaald.
En weeral ergo: ik weet niet of er iets meer op mijn bankrekening wordt gestort? Halo! Enkele maandlonen van een werkman/vrouw. En dat komt allemaal van U en mij!
Weerom worden sociaal incapabele hardwerkende politiekers bedolven onder de supplementjes. En waar halen ze hun voorrechten vandaan? Nog straffer, ze vinden het normaal!
De uitzonderingen bevestigen de regel, maar het wordt zoeken.
Vorige week is Abt Leo in de leeftijd van 83 jaar overleden. Pas onlangs nog heb ik mijn blog titel aangepast met de spreuk van Armand Van Schaverbeeck, de wereldlijke naam van pater Leo.
Het is maar twee weken geleden dat we de abdij van Bornem hebben bezocht. En pas een week geleden hebben we in de kapittel zaal van het klooster een ‘erotische verhalen’ avond meegemaakt.
Bij deze mijn condoleance aan de organisator van deze bezoeken en avonden, Pia. Zij droeg de abt een warm hart toe, ze zal een maatje missen.
Waarom schrijf ik over deze Abt? Wel omdat ik ook een beetje fier ben op deze Temsenaar. Hij kan gerust in het rijtje van Temsenaar van de 21e eeuw.
Ook in Koksijde kennen ze abt Leo, sinds 1994 verzorgde hij er de bedevaart en openluchtmis ter ere van de Zalige Idesbald.
In 2017 werd abt Leo ereburger van de gemeente. Burgemeester Marc Vanden Bussche: Abt Leo was terecht een ereburger van Koksijde. Hij was de verpersoonlijking van de rijke geschiedenis van onze Duinenabdij! De abt was een innemende man en gaf het gevoel een echte Duinenheer te zijn!
Leo Van Schaverbeeck werd in 1967 priester gewijd in de Sint-Bernarudusabdij, in december 1993 werd hij er verkozen tot abt. Toen hij hier in de jaren zestig intrad, telde deze gemeenschap nog een veertigtal leden, met twintig paters en tien broeders verbleven ze in de abdij. Nog eens tien paters werkten en woonden als priester in een parochie of hadden een functie in een klooster in het buitenland.
Abt Leo:
Het samen bidden en zingen in het koorgestoelte nam in onze abdijgemeenschap een bijzondere plaats in, ook voor mij. Na het overlijden van broeder Rafael mocht ik jarenlang de koorzang begeleiden op het orgel of het harmonium. Jammer genoeg zag ik doorheen de jaren het aantal leden van onze gemeenschap almaar verminderen. Het werd altijd weer loslaten van bepaalde prioriteiten en gewoonten. We moesten ons constant aanpassen aan de omstandigheden, tot het moment waarop moest beslist worden over de toekomst van de abdij. In samenspraak met toenmalig burgemeester Jo Van Eetvelt werd uitgekeken naar een model waarbij de gemeente het abdijcomplex kon kopen om er woningen te maken en het gelijkvloers een nieuwe bestemming te geven.
Ik hoor van de nieuwe bewoners dat het hier stil en rustig is en dat ze hier graag wonen.
Op het gelijkvloers is hard gewerkt, de buitenkant is gerestaureerd, de omgeving mooi aangelegd en ik ben blij dat het beeld van Sint-Bernardus een plaats kreeg aan de hoofdingang en dat het abdijpark nu toegankelijk is voor het publiek.
Ik groeide op in Temse, toen al kwamen we met het gezin regelmatig de Sint-Bernardusabdij in Bornem bezoeken. Als lagere schoolkind al trok het leven hier mij aan, er was heel snel sprake van een keuze in die richting. Als tiener ging ik in een weverij werken, maar na drie jaar besloot ik toch weer te gaan studeren. In september 1960 ben ik ingetreden, na één jaar noviciaat legde ik in '61 mijn tijdelijke gelofte af. Na studies filosofie en theologie én de verplichte legerdienst werd ik uiteindelijk in 1967 priester.
Ik koos heel bewust voor een leven in deze gemeenschap, omdat ik niet alleen als priester in een parochie wou wonen. Dat samenleven met anderen, het gezamenlijke gebed, het voorspelbare ritme van elke dag... was voor mij heel belangrijk. Toch kreeg ik -gedurende drie jaar- de parochie Oppuurs toegewezen, en het werd eerlijk gezegd een heel mooie periode. Ik was er nauw betrokken bij de verschillende jeugdbewegingen, ging mee met die enthousiaste jongeren op kamp, ... Ik koester prachtige herinneringen aan die tijd. Er zijn natuurlijk ook moeilijke momenten geweest, daar wordt iedereen wel eens mee geconfronteerd en ook een abt ontsnapt daar niet aan. Maar de twijfel was nooit groot genoeg om te stoppen. Mocht ik opnieuw dezelfde keuze kunnen maken, ik zou geen andere weg inslaan.
In 1973 werd ik onderpastoor in de Bornemse abdijkerk, in 1982 pastoor. Intussen ben ik al zeven jaar met pensioen, maar ik blijf doorgaan zo lang ik kan en gezond blijf. Al tientallen jaren ga ik élke dag de eucharistieviering voor, in het weekend meermaals, reken daar nog de uitvaarten en meer bij: alles samen gaat het om duizenden diensten. En toch deed ik het nog niet één keer met tegenzin. Er is nooit sprake van 'sleur', in tegendeel zelfs, die regelmaat geeft me net rust en houvast. Elke eucharistieviering blijft een beleving, en voor tien aanwezigen moet de dienst even verzorgd zijn als voor honderd mensen. Al zie ik natuurlijk liever wat meer volk in mijn kerk.
Niet enkel het aantal kerkgangers is de voorbije jaren sterk afgenomen. Ook binnen onze abdijgemeenschap kwamen er maar weinig nieuwelingen bij. Ik heb de voorbije jaren heel wat van mijn medebroeders moeten begraven. Dat dalende aantal heeft ook grote gevolgen voor het dagelijkse leven en onze werking. Zo zongen we vroeger veel, en begeleidde ik graag de vieringen op het orgel. Nu moet ik zelf voorgaan, dus lukt muziek maken simpelweg niet meer.
REQUIESCAT IN PACE.
Leo Van Schaverbeeck werd geboren aan de oevers van de Schelde. Hij kwam op 7 december 1939 ter wereld in Temse en verhuisde later naar Bornem, waar hij in 1960 intrad in de Sint-Bernardusabdij. In 1967 werd hij er tot priester gewijd en in 1993 werd hij verkozen tot abt. Dat bleef hij tot 2017, toen de abdij overgedragen werd aan de gemeente Bornem.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot: Mack is de Sijs Maquette aan het herstellen, hiervoor is een archief soms nuttig.
Juist doordat ik niet heb stilgezeten is het al een tijdje stil op mijn blog.
Het is een feit, hoe meer tijd hoe minder.
Nen pensioen man/vrouw heeft meer tijd, ge kunt nu eindelijk doen wat ge wilt. Dat laatste klopt ook. Dat klopt ook terug.
In het begin doe je de al jaren uitgestelde klussen. Die opgespaarde klusjes werden bewaard om die zeeën van tijd op te vullen. Maar de oceanen zijn dan wel groot, het huis is eerder beperkt.
En dan zijn er de hobbys van vroeger die je wat meer activeert. Voor je het weet zijn je dagen gevuld.
Soms denk je waarvoor doe ik het allemaal. Wel, thuis zitten roesten is ook niet de bedoeling.
Want dat wordt er ook niet beter op, de fysiek.
Al enkele maanden sukkel ik met mijn bloeddruk. Volgens de dokter van het Rode Kruis lag die de laatste maanden iets te hoog. Niet om zorgen over te maken maar als het naar de 15 neigt bij sysdruk (systole of bovendruk) slaan ze bij het RK toch alarm. Net zoals dat ijzergehalte. Het moment dat je aan de randwaarde zit wordt er vanuit Brussel RK hoofdkwartier een brief verstuurd.
Kom je met die brief bij je huisdokter terecht krijg je als eerste een diepe zucht. Zijn de daar weer klinkt het dan. Gewoonlijk volstaat het om dan een donker pilletje te nemen en de zaak kan weer vooruit. Ondertussen ken je de trukken van de foor, een Fero-gradumet om de maand en klaar (gezond?) is kees.
Wat die sys betreft, ik zit nu aan een combinatie van twee pillen waardoor die waarde zelfs iets lager is als de voorheen vaststaande 13. Nu dinsdag volgt een bezoek aan de vrouw in het wit et, et Nous verrons.
Deze week er toch nog een dagje stappen kunnen uitpuren. Met de Jan en nieuwkomer Mark C hebben we een deel van Bosvoorde en Terhulpen verkend, vooral in het bos. Prachtige omgeving.
Toch weer iets bijgeleerd. Als je via de app van de NMBS naar station Terhulpen zoekt krijg je niet bekend als bericht. La Hulpe echter komt wel in hun computer voor. Idem als je, zoals Jan een, ticket bestelt en vraagt naar Terhulpen. Als je nu niet weet dat Terhulpen, ook wel La Hulpe, is vraag dan maar hulp aan de kuisman/vrouw. Die zijn meestal bilingue gezien hun grote verdienste. Een typische Belgenmop. Pour rire ou pleurer.
Geen gezeur, vanavond is het feest, Le petit écrivain of t Schrijverke is sinds 1 februari 2008 in handen van Herman Brijs. En vijfentwintig jaar een fijne kroeg runnen op een prachtige, menselijke en liefdevolle wijze, dat mag gevierd worden. Bij deze van harte proficiat aan Herman.
We hopen nog vele jaren ons weekend in te zetten in t Schrijverke, omringt door nen toffe cafébaas en zijn toffe bezoekers.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot: - Uitgebreid verslagje wandeltocht is te lezen op Jans gekende blog.
- BC The Pocket (min ploegsje) heeft zijn eerste interclub wedstrijd gewonnen met slechts twee caramboles verschil. Best spannend!
Nog een weekje en de dagen beginnen duidelijk te lengen. 2 februari komt eraan, met pannekoeken of pannenkoeken, als er maar siroop of bruin suiker op kan. Natuurlijk is de winter dan niet voorbij. Dat hebben we, Jan en ikzelf, ondervonden vorige vrijdag.
Een tochtje vanuit Kieldrecht over Meerdonk en Verrebroek en zo weer terug, in het gure weer, zorgde voor een uitstekende nachtrust en een beetje rode wangen. Een bank voor een dokters cabinet was de ideale plaats voor de middagstop. Het flesje ontbrak uiteraard niet. De mensen in de wachtzaal dachten wellicht iets anders. Wie loopt er nu in deze gure omstandigheden met een paraplu in de ronde.
Een kleine kilometer voorbij onze picknick plaats liepen we pardoes op een restaurant. Godbetert in de velden rond Meerdonk konden we, warm, van een frisse Orval genieten. Het was dan ook de eerste keer in mijn leven dat ik in deze straat passeerde anders was onze stop iets later uitgevallen.
Zoals steeds kan je alles over deze trip lezen op Voetstappen in Vaderlandsche Bodem.
De Toeristische Dienst van de gemeente wil in de toekomst ook groepsbezoeken aanbieden die meer specifiek het thema Boelwerf behandelen. Er is blijkbaar meer vraag naar. Om te beginnen nu vrijdag 10 februari zou er al een groep van 50 personen naar Temse afzakken voor een rondleiding. En vermits we met Op Stoapel de geschiedenis van Boel levendig willen houden zal er wellicht ook een beroep worden gedaan op gidsen met ervaring. Of is het ervaren gidsen met een werf verleden?
Deze week volgt er met de Toeristische Dienst een bespreking. In ieder geval zal het met plezier gedaan worden.
Nog iets in verband met het biljarten. Mijn club The Pocket heeft zijn eerste wedstrijd verloren. Geen schande hé. We zijn de kleinste club met de minste mogelijkheden maar we gaan ons vel duur verkopen.
Nu zaterdag organiseert BC Onder Ons een Open Pouletornooi, om precies te zijn het 2de Invitatietornooi Vlaams Poelen.
Het gebeuren is in ons lokaal - Biljartcafé The Pocket - Kasteelstraat 75 Temse.
Inschrijven, geheel gratis, vanaf 13u30 en het spel loopt van 14u tot 17u.
Het tornooi richt zich tot dames en heren van alle leeftijden.
Kennis van de biljartsport is niet vereist, een demo wordt ter plekke gegeven.
Omdat het aantal deelnemers gelimiteerd is vragen wij u vooraf in te schrijven via een eenvoudig mailtje naar verhulst.luc@skynet.be .
Deze week zijn er weeral enkele dagen gevuld met Op Stoapel gerelateerde bezigheden. Het archief, dat nog steeds aandacht vereist, en een bezoek met interview aan een gewezen Boelwerf werknemer.
Dat archief is wellicht a never ending story. Deze week beginnen we met catalogiseren/fotograferen van alle min of meer waardevolle stukken en voorwerpen teneinde een lijst met geschatte waarden te kunnen voorleggen aan de verzekering. We zijn uiteraard verzekerd voor de activiteiten, ons lokaal en de inboedel. Maar in geval het misloopt, wat is die inboedel dan wel waard? En zoals met alle verzekeringen, het kost geld en je hoopt er nooit beroep op te moeten doen.
Ziezo, de laatste week van januari zal nog koud zijn. Geniet ervan!
