7 mei 2015: GR-Donderdagwandeling in D'Hoppe-Vloesberg
Toen we naar D'Hoppe reden, dachten we aan De Kwaremont van Gerard Vermeersch: "Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men wegomleggingen tegen." Uiteindelijk waren we een kwartier voor tijd op de afspraak aan Chalet Gérard. Het gehucht D'Hoppe was jarenlang berucht omwille van een stort dat toen de nationale pers haalde. Tochtleider Dani Nolf verwelkomde zo een 70-tal stappers voor een tocht van 23 km in het noordelijke deel van het Parc Naturel du Pays des Collines (niet te vertalen als Heuvelland!!). We trokken meteen het Pottelbergbos in, eerst op een golvend pad, daarna in dalende lijn naar een mooie kapel vlak bij het gehucht Queneau. We staken de weg naar Vloesberg over en een rechte veldweg bracht ons naar en over de N57 naar Vloeberg voor een ommetje naar de Kapel van Padraye en de Moulin du Tordoir. De molen was heel zeker een bezoek waard. De geschiedenis ervan kun je aflezen op de foto van het infobord. We keerden dan op onze stappen terug: ondertussen hadden we al door dat we ook op het Sentier de l'étrange waren... Een klim in een holle weg, een haakse bocht, even op de kam lopen, een bosrand volgen, nog een haakse bocht en dan geleidelijk afdalen op een prachtige veldweg in de richting van Vloesberg. Een betegeld pad bracht ons in het centrum van Vloesberg. Wat verder vonden we onze stek voor de middagpauze: La Maison des Plantes Médicinales met museum en kruidentuin.
Na de blonde Quintine bij de boterhammetjes trokken we opnieuw verder met de GR 123. We klommen in een holle weg, maakten een lus rond La Potterée waar de Kelten reeds potten bakten, zo kwamen we in Le Mont. Na een piepklein stukje over de taalgrens dalen we af naar de vallei van de Ter Kleppebeek. We zien hier de voorste gelederen van de groep klimmen in zigzag naar de rand van het Livierenbos. We steken de Chaussée Brunehaut over en klimmen op een smal pad tussen haag en weiland naar de rand van het bos op de Mont de Rodes. We daalden af in het Brakelbos maar een onbruikbaar pad deed ons uitwijken aan de andere kant van de prikkeldraad. Een laatste klim leidde ons terug naar de kapel van D'Hoppe waar we vertrokken waren.
We konden napraten bij een Quintine (de brouwerij is in Ellezelles) of wat anders op het terras of in de gelagzaal van Chalet Gérard. Het was een vijfsterrenwandeling bij prima wandelweer. Met dank aan tochtleider Dani.
Zondag 3 mei 2015: 3de GR-Wandeling Ten Vrede Keiem-Vladslo
Niettegenstaande de mindere weersvooruitzichten verzamelden 45 GR-stappers aan de voor- of achterkant van de kerk in Keiem.Stipt om10.00 u en na een korte inleiding trok ik de groep op gang. Aan het einde van de bebouwde kom ligt de Belgische Militaire Begraafplaats. Er liggen 628 gesneuvelden waarvan meer dan de helft niet zijn geïdentificeerd. Velen behoorden tot het 8ste en 13de Linieregiment. Op 18 en 19 oktober 1914 ging Keiem tweemaal over in Duitse handen. Toen trokken de Belgen zich terug naar de IJzer en bliezen de Tervatebrug op. DE begraafplaats werd ingewijd op 12 juli 1925. Er ligt ook één gesneuvelde uit de Tweede Wereldoorlog. We stapten een mooie dreef in naast het kerkhof, voorbij een boerderij: met dank voor de toelating. De Moerestraat bracht ons naar de Brugse Heerweg en wat later dwarsten we de Wijnendalestraat. Via de wit-rode GR 131 kwamen we kopslag twaalf uur aan in Vladslo waar we welkom waren voor de middagpauze in Eetkaffee De Smesse.
We verlieten het dorp langs een smal, kronkelend pad en bereikten zo de Gentweg. Ter hoogte van de Wikkelaar staken de opnieuw de Wijnendalestraat over. Een ommetje op onverhard en we kamen uit in de Houtlandstraat vlak bij de Duitse Militaire Begraafplaats. De eerste Duitsers werden al in het Praatbos begraven in oktober 14. Het leger installeerde er ook een verpleegpost waar heel wat gewonden overleden waardoor de begraafplaats groeide en tegen het einde van de oorlog meer dan 3000 doeden telde. In de jaren 1956-58 werden de meer dan 100 kleine Duitse begraafplaatsen herleid tot 4: Hooglede, Langemark, Menen en Vladslo. Sedertdien liggen er meer dan 22.000 gesneuvelden. Op de arduinen grafstenen staan telkens 20 namen.hier en daar staan er basalten kruisjes, telkens per twee. Achteraan, tegen de haag, staat Het Treurend Ouderpaar van Käthe Kollwitz-Schmidt (1867-1945). De twee beelden werden eerst geplaatst op de voormalige begraafplaats aan het Roggeveld in Esen, in aanwezigheid van de kunstenares. Ze maakte die als eerbetoon aan haar zoon 18-jarige Peter die hier in de buurt sneuvelde op 23 oktober 1914. Op de arduinen tegel vlak voor de vaderfiguur staat de naam van Peter Kollwitz. Het originele grafkruisje van peter wordt bewaard in het In Flanders Fields Museum in Ieper. Op de begraafplaats heerst er stilte en rust. Willem Vermandere maakte er een lied over : "In 't Praetbos buiten Vladslo, van God en mens verlaten ligt de jonge Peter Kollwitz in een massagraf van soldaten en ik ken geen vrediger wereld, van roerloze bomen, geen schoner kathedrale om te bidden en te dromen." Aan de overkant van de straat ligt nu de Praatboshoeve, gebouwd door de Duitsers als mess voor de officieren. We trokken het bos en kwamen voorbij enkele Duitse relicten. Hier en daar staan gedichten opgesteld. We kwamen weer uit op de Brugse Heerweg maar vonden snel een schitterende veldweg tussen twee koolzaadvelden: de Praetweg. Net toen we de Kuiperstraat insloegen, begon het te regenen. Maar de vlaag was over toen we het Dischhof passeerden, een bio-kaasmakerij, bekend van het Keiems Bloempje en nog veel meer. Een beetje verder sloegen we nog een dreef in naar een boerderij waar we gastvrij het erf mochten kruisen. Zo kwamen we uit in de Keiemdorpsstraat en rechtsaf naar de kerk. In het zaaltje van Café Sint-Hubert konden we nog napraten bij een lekkerglas bier, een koffie of een thee.
De GR-bus reed vlot naar Lécluse waar men zich al opmaakte voor de Foire au Cresson. Vandaag was de wit-rode GR 121 onze leidraad. Na de ochtendkoffie in Au Petit Caporal konden die van de lange tocht en de individuelen meteen starten. De stappers van de korte toch 21werden nog doorgevoerd naar Sailly-en-Ostrevent. Bij het verlaten van het dorp stapten we over Le Trinquise en zochten meteen de open ruimte op. De koolzaadvelden trokken de aandacht. Lager bij de grond trokken traag de limaçons voorbij: prachtig die slakkenhuizen. Kort voor de autoweg A26 sloegen we rechtsaf en de mooie veldweg leidde naar Les Bonnettes: een tumulus met 6 menhirs, 5000 jaar geschiedenis op een kleine plek. We staken de autoweg over en een rechte, rustige veldweg bracht ons in Boiry-Notre-Dame. Heel mooi dorpsplein. Een nieuwe rustige veldweg liep nu recht naar Monchy-le Preux. Hier was de Groote Oorlog duidelijk voelbaar in het dorp. De Canadese kariboe (eland bij de Zweden) houdt de wacht. Na de middagpauze stapten we voorbij een drietal Britse begraafplaatsen en kwamen in de vallei van de Scarpe, kort voor Fampoux. Toen begon het te regenen. Na een klein halfuurtje ging de vlaag over in wat gemiezer. We volgden de linkeroever tot bij een sluis op de gekanaliseerde Scarpe. We veranderden van oever en stapten door tot in St-Laurent-Blangy: heerlijk wandelen langs het water... Voorbij Blangy kwamen de eerste gebouwen van Arras in het vizier. Wat verder verlieten we de GR 121. Bij een watertoren sloegen we linksaf en trokken het centrum van Arras binnen. We genoten van de majestueuze Abdij van Sint-Vaast. Als nel kwamen we uit aan de Place de Heros die samen met de Grand Place een unieke architecturale tweeling vormt. Een waardig einde van een prachtige GR-tocht.
5 maart 2015: GR-Donderdagtocht Peuplingues: GR 128
Op een zonnige donderdag verzamelden ca 60 Gr-stappers aan de Brasserie Campagnarde in Peuplinges voor een luswandeling van 23.5 km in het prachtige landschap vlak bij de Côte d'Opale. We liepen het dorp uit en waren snel op de GR 128 en in open landschap. Bij de omheining van het station van de Eurostar schetste tochtleider Dani Nolf het verloop van deze 'bergentocht' zo dicht bij de zee: er stonden ons zo een 600 m hoogteverschil te wachten. We klommen van 33 m naar 54 en we kregen zicht op Calais. We sloegen links af en liepen op een crête. We genoten van het zicht op Sangatte en de witte kliffen van Dover. Iedereen liep er welgezind bij!!! We klommen naar de Mont Vasseur (102 m). Het pad bleef nu wat horizontaal en we ontdekten le Fond Pignon: een plas omringd door een wal van aarde uit de tunnel. We passeerden de 148 m en trokken de Noires Mottes in: een paar weken te vroeg voor de bloei van de sleedoorn maar de gele gaspeldoorn stond wel al in bloei. We lieten de Mont d'Hubert met antenne (151 m) links liggen en zochten de obelisk op van Cap Blanc-Nez. Infoborden vertelden de oorlogsgeschiedenis van deze beschermde site. Een prachtige afdaling leidde naar Escalles waar we welkom waren vooraan in het hotel-restaurant L'Escalle.
Na de middag begon het serieuze klimwerk. We verlieten Escalles op35 m en klommen in één rechte lijn, eerst nog wat verhard, dan niet meer, naar de Mont de Sombre op 162 m. Tochtleider Dani was in een creatieve dag en vond de afdaling naar Hervelinghen (51 m). We dwarsten de D244 en klommen nu naar de Mont de Couple. Bij een wegwijzer van de GR 145/Via Francigena sloegen we links af voor de slotklim. Op 163 m stonden we bij een oriëntatietafel en was het zicht overweldigend. We daalden op nieuw naar Hervelinghen maar nu langs een ander pad. Het was heerlijk stappen in dit sublieme landschap. Beneden hielden we een korte pauze bij de Mât des Pendus. We klommen uit het dal tussen de 146 en 154 m en vonden een schitterende veldweg richting Peuplingues. Tijd om na te praten bij een welverdiende pint of picon.
Met dank aan tochtleider Dani voor deze schitterende wandeling in een uniek decor.
8 februari 2015: Diest-Zoutleeuw: Streek-GR Hageland
Door de vele zieken en het vroege vertrekuur (???) was deze keer de bezetting van de bus niet optimaal. Maar niet getreurd want het was prima wandelweer en een mooie streek. Na de ochtendkoffie in Café De Zwaan aan de rand van Diest waren we al snel weg uit de stad en klommen we meteen naar de Kloosterberg (57 m) en genoten van het zicht op Diest. Een holle weg verder wisselden we de GR 5/512 voor de geel-rode Streek-GR Hageland, in gezelschap van de Via Monastica, een van de pelgrimswegen naar Compostela. De fruitbomen werden van langsom talrijker. We klommen naar het windmolenpark op de Blakenberg en staken de autosnelweg over. Nu stapten langs de gebouwen van de Wijnhoeve Kluisberg: 12.000 wijnstokken van Müller Thurgau,, Pinot Gris, Kerner, Pinot Blanc, Chardonnay en Lemberger. Dan volgde het hoogste punt van de voormiddag: Rijnrodeberg met 80 m. We stapten langs de Liefkesrode Hoeve en door het Molenbos. Kortenaken kwam zo in zicht. Tijd voor de middagpauze na 11 km in het gezellige café Oud Cortenaeken.
Wij van de korte tocht (20 km)werden doorgevoerd naar de kerk van Ransberg. Die van de lange tocht legden de 26 km helemaal te voet af. Voorbij het kasteeldomein A Speculo waren we volop tussen de fruitbomen. We staken de weg naar Budingen over. Daarna ging het landschap stilaan over in beemden. We staken de Grote Gete over en de 's Hertogengracht. Zo kwamen we in het piepkleine gehucht Bos met het mooie kerkje. Enkele beemden verder kwam Zoutleeuw in zicht. Aan de Verbrande Brug naderden we de stadsrand. We steken nog de Kleine Gete over en komen uit op de Grote Markt. We genieten van de historische gebouwen, jammer dat de Sint-Leonarduskerk niet open was om de Sacramentstoren te bewonderen maar dat doen we dan maar volgend jaar bij de start van de volgende etappe. In De Twee Leeuwkes genoten we van een plaatselijk bier én van de match KVK tegen Club op een groot scherm.
Met dank aan de prima voorbereiding van Geert Dujardin, tochtleider van de lange tocht.
60 GR-stappers waren present voor de tweede Donderdagtocht van het jaar in Westouter. Met de wit-rode GR 5A Zuid en de geel-rode Streek-GR Heuvelland stapten we van het ene natuurgebied naar het andere en van de ene' berg' naar de andere. Stipt tien uur trok tochtleider Piet Hardeman de kleurrijke groep op gang. Met een ommetje door de meersen zochten we eerst het Kotjepiepersbos en het Hellegat op. We bezochten de nieuwe site van de Speelberg Kosmos. Wie de site nog niet gezien had, was onder de indruk van de nieuwe realisatie voor de jeugd. Van de Rodeberg naar de Sulferberg is maar een sprong. Het Natuurpuntgebied De Sulferberg is 18 ha groot en ligt tussen de Sulferbergbeek en de Brandersbeek. Knuppelpaden loodsen ons door de drassige en kwetsbare plekken. Op naar de Goeberg: 83 m boven mee maar met een prachtig zicht 360° in het rond. Volgt meteen het Natuurpuntgebied De Scherpenberg. We steken de weg naar De Klijte over en lopen rond de Scherpenberg om te genieten van het bekende ANB-keteldal aan de achterkant van de Scherpenberg. We zakken af naar het centrum van Loker voor de middagpauze waar we welkom zijn in De Heksenstoel. De soep is er heerlijk maar er staan ook veel flesjes Orval op de tafels.
Na de boterhammetjes of het slaatje stappen we voorbij de voet van de Baneberg en trekken het ANB-gebied De Douvevallei in: een lappendeken van bosjes en natte (zeker in de ze periode van het jaar) weilanden die nu een grote graasblok vormen voor de Bazadaise koeien. We steken de Schomminkelstraat over voor deel twee van de Douvevallei. Net voorbij de grootste knotboom van Vlaanderen, stroomt de Douve die de grens vormt met Frankrijk. We steken de Douve over en klimmen op Franse bodem. Nu gaat het richting de Zwarteberg. Voorbij het Frans-Britse kerkhof trekken we het Grote Bos in van het Parc Yourcenar. We genieten van het zicht op Sint-Jans-Cappel en Méteren... Het kasteel van de familie Cleenewerck de Crayencour waar de kleine Marguerite 9 zomers verbleef, werd gebombardeerd in de lente van1918. Op de plaats van de vroegere stallingen en garages werd in de jaren 20 een nieuwe villa gebouwd, nu Residentie voor Europese schrijvers. We verlaten de Zwarteberg met zicht op de Katsberg. We steken weer de grens over en stappen door het Natuurpuntgebied De Broekelzen. We dwarsen de flank van de Rodeberg aan de voet van een van de wijngaarden van Entre-deux-Monts. We dalen af naar het dorp en lopen nog even in de Gedachtenistuin van de Elfnovembergroep. In 1918 waren er 2.000 vluchtelingen gelogeerd bij de eigen bevolking van zo een 1100 inwoners. Met het lenteoffensief van de Kemmelberg in 1918 moest iedereen weer op de vlucht, richting Frankrijk. tegen de zomer van dit jaar worden de definitieve borden met de vluchtroutes aangebracht. Even verder zijn we weer aan de kerk en is de kring gesloten. Tijd om na te praten bij een koffie of een goed glas bier in Eethuis Sint-Hubertus.
De foto's van deze reeks zijn van Gerard Druwé, onze onvermoeibare stapper en fotograaf. Waarvoor onze GRootste dank!
Zondag 11 januari 2015: GR-Winterweekend Naamse Condroz Dag 2
Tegen 8.00 u was iedereen al in de eetzaal van het Domaine de Mozet. Na het ontbijt kregen we het lunchpakket en pakten we de koffers in de auto's. We verplaatsen ons naar Evrehailles, nabij Spontin voor de tweede wandeldag. GR 125/126 en GR 575 waren de basis van deze wandellus. We vertrokken aan de kerk van Evrehailles en eens het dorp uit, begon de lange afdaling op een rotsig pad, eerst aan de bosrand, dan in een smalle vallei naar Bauche. Hier stroomt de Bocq die uitmondt in de Maas in Yvoir. Op een zijarm ontdekten we een mooi gerestaureerde watermolen met een prachtig rad. We staken de Bocq over tot we de vroegere spoorlijn van Yvoir naar Ciney bereikten. Deze lijn heeft de langste spoorwegtunnels van het land. In 1940 gebruikte Hitler deze tunnels als schuilplaats voor zijn persoonlijke trein. We trekken het Bois des Loges in en het klimt stevig. Plots staan we bij een minikanaaltje in 3 delen. We klimmen rustig verder tot het gehucht Herleuvaux, aan de rand van Durnal. We stappen door het Bois sur la Ville en dalen onder een takkentunnel (moet mooi zijn als de sleedoorn bloeit in april) op een stenig pad naar de kerk van Crupet. Een ommetje langs de kitscherige grot van St-Antonius van Padua (maar je moet er door gewandeld hebben!) en we stonden aan Le Pachis waar we welkom waren voor de middagpauze.
Na de middag begonnen we zowaar met een kleine afdaling, staken het beekje Crupet over en een pittig klimmetje leidde naar en over de weg Crupet - Mont Godinne. Een mooie veldweg liep naar het Kasteel van Ronchinne, nu het Hôtel de la Poste. Het kasteel is de vroegere verblijfplaats van Prinses Clémentine, de derde dochter van Koning Leopold II. We doorkruisten het hele domein van 44 ha. We stapten even op de pas vernoemde weg en daalden rechts af: hier ploeterden we door het meest slijkerige, zompige stuk van het hele weekend. Vlakbij ligt de pas in 1949 ontdekte Trou Bernard met een diepte van 140 m, de diepste put van het land. Aan Tri de Mont staken de weg naar Ivoi over en klommen verder tot aan de bosrand met prachtige rij beuken. We daalden af in een groen tunnelpad naar Mont: dit gebied met veel grotten is een paradijs voor speleologen. We trekken het Bois de Godinne in met een fikse klim. Boven op het plateau stappen we verder door het bos, voorbij de bekende eik Chêne à l'Image. Voorbij de Ferme de Tricointe daalt een rotsig pad vrij snel naar La Gayolle, nabij de spoorlijn naar Yvoir. We komen voorbij de ingang van een marmer- en steengroeve en de asfaltweg klimt. In de eerste bocht slaan we rechts af, snijden twee bochten van de weg af en klimmen verder. Eerst in korte lacets tot bij een pompstation en dan recht toe recht aan naar boven: 139 m hoogteverschil! Daar genieten we van een mooi zicht op de steengroeve. We stappen nog even door het bos , komen in open veld en zien de eerste huizen van Evrehailles. De kring is gesloten. Voor een gezellige babbel rijden we naar het café de la Place in Purnode, vlak bij de Brasserie du Bocq van het bekende Gauloise Blonde (en nog andere lekkere bieren).
Het is een schitterend weekend geweest. De twee wandellussen komen uit de topo 'Randonnées en Bouclé dans la Province de Namur' van onze Waalse zusterorganisatie SGR (nrs 1 en 2). Johan was een prima tochtleider en Marleen zorgde voor de vrouwelijke toets. Bedankt allebei voor het vele werk van de gedegen voorbereiding!
Zaterdag 10 januari 2015: Winterweekend Naamse Condroz Dag 1
We vertrekken thuis om 6.45u en het is 12 graden warm, en dat voor januari! 2 uur later staan we aan het Domaine de Mozet, onze verblijfplaats in Mozet. Bij de koffie wordt er mekaar Nieuwjaar gewenst: een goed gezondheid en veel stapgenot. Omdat ze geen café onderweg is, rijden we eerst naar Strud, een 7 km verderop zodat we voor de middagpauze in onze verblijfplaats terecht kunnen. Na de traditionele groepsfoto trekt tochtleider Johan de groep op gang. De klimmende asfaltweg gaat al snel over in een veldweg en we trekken het bos in. Door de vele regen van de voorbije dagen liggen de paden er glad bij en aan modder ontbreekt het niet. We dalen af naar het gehucht Strouvia. En meteen tussen de huizen op een smal en glad pad steil klimmen. We komen uit op een weg die daalt naar Goyet, bekend om de prehistorische grotten. Mooi kasteel met vele torens. Door Goyet stroomt de Samson. Verschillende mooie huizen en het OCMW-rusthuis wordt gerestaureerd. Na een fikse klim in de rue Bois-la-Haut volgt een mooi bosparcours. Daarna klimmen we eerst langs de bosrand en daarna door de weiland naar een mooie hoeve. Wat verder zoeken we op Mozet op en onze verblijfplaats. De picknick smaakt. En het is droog gebleven tot nu toe. Maar wat zegt de buienradar?...
Niet veel goeds en de raincovers verschijnen op de rugzakken. We verlaten Mozet richting Limoy maar op een kruispunt van veldwegen slaan we links af. We dalen af naar de ruisseau de Tronquoy en komen voorbij een merkwaardig kunstwerk. We steken de weg naar Wierde over en klimmen pittig naar Mont Sainte Marie: een romaanse toren en een gotisch koor. De beuk tussen toren en koor werd vernield in 1710. We stappen nu in een boog rond het Domaine d'Arville van de Graaf de Liedekerke. De paden zijn modderig en het is soms ploeteren. We komen uit in Faulx-les-Tombes: tijd voor de traditionele jenever. We klimmen door weiland met boven op de heuvel de Staart van de Draak. Als we Haut-Bois naderen, botsen we op nog een kunstwerk 'Vier Seizoenen'. Het GR-koor zingt 'Des Winters als het regent ' onder de bezielende leiding van dirigent René. Nog een schitterende veldweg en een paar asfaltwegen verder komen we in de bewoonde wereld. Strud ligt vlakbij. We zijn juist goed aangekomen als er een hevig bui losbarst maar dan zijn we al onderweg met de auto naar Mozet. Einde van de eerste wandeldag.
Na een verkwikkende douche en een sober avondmaal genieten we nog na van een Ciney blonde of een Rochefort brune...De ene gaat al vroeger gaan slapen dan de andere. Bonne nuit! Sweet dreams!
Donerdagtocht 8 januari 2015: De duinen van de Côte d'Opale: GR 120
Al om 9.00 kwamen de GR-stappers 'druppelsgewijs' toe op de parking aan de grens in Adinkerke voor de eerste donderdagtocht van het jaar. De weersberichten voorspelden al een paar dagen niet veel goeds. Om 9.30 u lichtte tochtleider Jaak Perneel de dagtocht toe: een verkenning van de prachtige duinengebieden aan de Côte d'Opale: La Dune du Perroquet en la Dune du Calvaire tussen de grens en Bray-Dunes (samen 250 ha), la Dune Marchand (110 ha) tussen Bray-Dunes en Zuydcoote en la Dune Dewulf (205 ha) tussen Zuydcoote en Leffrincoucke. Leidraad waren het wit-rood van de GR 120 'Littoral' en de knooppunten van het grensoverschrijdende wandelnet Westkust.
Ruim 40 stappers trokken op het Grenspad het Westhoeknatuurgebied in en zochten het strand op. Het was laag water en het strand was onmetelijk breed. Meteen voorbij de camping verlieten we het strand voor een trip door de duinen van Perroquet. Kort daarna begon het te regenen, adieu de unieke vergezichten. Gelukkig was er veel kleur in de paraplu's en de poncho's. Het was pittig stappen in het zand, duin op, duin af: aan de zeekant zijn de duinen hoger. We kwamen uit aan de wandeldijk van Bray-Dunes-Plage: er lag overal veel zand. Voorbij de leestafel met de tekst van 'Le Baiser', een chanson van Alain Souchon. Dan kwam la Dune Marchand aan de beurt. Zo kwam het strand van Zuydcoote in zicht. We bleven op het strand tot in Leffrincoucke: het was keilastig stappen op het strand. Onderweg brokstukken van de vele bunkers van de Batterie de Leffrincoucke. Bij iedere stap zakte je in het zand, mul of nat, bij de waterlijn of niet. De wind in het gezicht maakte het ons niet gemakkelijker. Tijd voor de middagstop (we hadden dan al 12.5 km op de teller) in Au Sablon: het was er knus maar overal natte raincovers, poncho's, jassen... Maar de soep was lekker en de Grim blonde' van het vat lekker.
Het namiddaggedeelte was korter en vlakker. We stapten opnieuw door de Dune Dewulf, dan opnieuw een stukje strand tot aan de Zuydcoote. Wat een verschil met de voormiddag: er bleef nog een smal strookje strand over.Daar voorbij zochten we de polderkant op van la Dune Marchand, dwarsten Bray-Dunes dicht bij de oude spoorlijn. De tochtleider volgde nu een eigen parcours langs la Dune du Calvaire met het Calvaire des Marins en la Dune du Perroquet met op- en neer zandpaadjes. Uiteindelijk kwamen we uit aan de oude verlaten spoorlijn De Panne-Duinkerke en zo geraakten we aan de startplaats. In de Val d'Or smaakte de picon heerlijk bij het napraten over deze heel mooie, natte maar lastige duinentocht.
Zondag 14 december 2014: GR-Bustocht Meise - Asse-ter-Heide
Met 54 zijn de West-Vlaamse GR-stappers voor de laatste GR-tocht van 2014: van Meise/Ossel naar Asse-ter-Heide op de Streek-GR Groene Gordel in Vlaams-Brabant. We genieten van de koffie in Café Ossel-Star in Ossel. Hier vertrekken de stappers van de korte tocht. Die van de lange tocht worden nog doorgevoerd naar Meise waar ze starten aan de Plantentuin. De Sint-Jan-de-Doperkerk van Ossel heeft een zandstenen westertoren uit ca. 1300. Het is nog wat mistig bij de start. Er zijn hier veel van die tractorwegen: twee betonstroken met gras tussenin. Juist voor de GR-Wandelboom zijn de jagers actief. We wisselen geel-rood voor wit-rood: de Streek-GR Groene Gordel loopt nu gemeenschappelijk, eerst met de GR 126 en dan met de GR 128. We klimmen langzaam naar de Brusselse steenweg aan de rand van Brussegem. Op de Steenberg chique landhuizen en een oriëntatietafel maar de mist is een beetje spelbreker. We dalen af naar Mollem voor een vroege middagpauze. De Sint-Stefanuskerk is gebouwd in 1753 door de abdij van Affligem. Wij eten onze picknick in café Trapkes Op tegenover de kerk.
We zijn vlug door Mollem en voorbij het kerkhof slaan we rechtsaf. Een smal pad achter de tuinen leidt ons naar en door de Beekvallei. We steken de spoorlijn Brussel-Dendermonde over en zijn in het gehucht Vrijlegem. Nu zoeken we het Paardenbos op: we zijn weer volop in de open ruimte. Het GR-pad volgt de bosrand en een smal, glibberig pad tussen twee weideafsluitingen leidt naar Paddenbroeken. Een brede veldweg leidt voorbij een grote serre naar de rand van Mazenzele. Een smal sintelpad loopt uit op de Dries. Wat verder verlaten we even de GR voor een zonnebad aan de kerk van Mazenzele. We keren even op onze stappen terug en steken de Steenweg (N47 Brussel-Dendermonde) over. Het GR-pad is even onderbroken in een verkaveling in aanleg. Maar we laten ons niet doen. Tijd om het Kravaalbos op te zoeken. Het bos van 80 ha, een restant van het vroegere Kolenwoud, ligt op de grens met Oost-Vlaanderen. Na een hoek van 90° bij een weiland dalen we af door het bladerloze bos. Beneden schakelen we weer over op geel-rood en klimmen lichtjes met de Dorpveld weg uit het bos. We verlaten de Streek-GR en zoeken het café "3 voor 1 frank" in Asse-ter-Heide op waar we kunnen napraten bij een pint over het voorbije GR-wandeljaar en Stapdag 740.
Met dank aan Johan Van Malderen voor de goede voorbereiding.
4 december 2014: GR-Donderdagtocht Bollezeele: GR 130
Laatste donderdagtocht van 2014: het is mistig, koud maar droog. Vanaf half tien verzamelen 40 GR-stappers aan de kerk van Bollezeele. De meesten drinken nog een koffie in Café-Rando du Centre vlakbij. Stipt 10 uur licht ik de tocht van vandaag toe en weg zijn we. Via een ommetje langs het kerkhof komen we opnieuw op de D226 naar Bollezeele maar dalen de eerste straat rechts af. Beneden aan 't Swynland volgen we een mooie veldweg naar links: we stappen op de GR IJzer. Aan het volgende kruispunt asfalt naar boven naar het centrum van Merckeghem. Jammer dat we aan de oriëntatietafel niet kunnen genieten van het mooie uitzicht: we spreken onze verbeelding aan! We stappen voorbij de kerk van Merckeghem en dalen naar het Sanderstaes Veld. Heel even op D 246. Veldwegen leiden ons naar de Yser Houck: de IJzer loopt hier op 300 m. Een haakse bocht, kort voor de D928, en we stappen Volckerinckhove binnen: een Village Patrimoine. Het huis van de vereniging Yser Houck (met het Office de Tourisme) dateert uit 1682 en werd daar heropgebouwd in 2003. De Rosmolen is gebouwd in 2009-10. De Sint-Volkwinkerke is een hallenkerk, groots voor het kleine dorp. We zijn welkom bij Lucie in Herberge In d' Hope voor de picknick. Er is een ruime zaal, het ,is er warm en de bediening heel vlot.
Na de middag trekken we naar het Braem Veld: een schitterend hoekje. Op korte afstand van 51 m naar 26 en terug naar 44. We dalen een rustige veldweg af naar de kapel van Sinte Mildreda of Sinte Mulders. Meneer Delafosse, een vrijwilliger (65+) van Yser Houck komt speciaal voor ons de kapel openhouden en geeft wat toelichting. In de kapel hangen 6 grote schilderijen van de jonge Duinkerkse schilder Pieters (toen 22 jaar) uit 1780 die het leven vertellen van Mildreda: onderaan staat telkens een tekst in het Vlaemsch: op schilderij 1 "Mildreda wiert gewesen van haere moeder, suster ende broeder naer de abdie Selle in Vrankerick tonen haer het schep". Na het bezoek aan de kapel stappen we rond de Galgeberg ( met grotendeels privé-bos). We laten Millam links liggen en stappen in de richting van de Ronsberg die recent werd beplant. We houden dezelfde richting aan langs het Cappelle Veld, lopen rond het Pantgat en een prachtige veldweg klimt voorbij de Noord Bunder naar de D1. Na 200 m slaan we rechts af en vinden een veldweg die ons terugbrengt naar het centrum van Bollezeele. We zijn goed op tijd terug voor de het begint te duisteren. We praten na bij een picon, een pression of een koffie in het gezellige Café du Centre.ember
De foto's zijn van tijdens de voorbereiding op 4 november.
56 GR-stappers en stapsters waren op de afspraak voor de laatste dagtocht op de GR 12: van Fagnolle naar Oignies-en-Thiérache. 8 km verder ligt de Franse grens. Het GR-pad loopt door richting Charleville-Mézières maar dat is te ver voor een gewone dagtocht. Het mooie weer is ook op de afspraak: we wandelen de hele dag in fleece.We starten in Fagnolle, het dorp is zijn titel van 'Un des plus beaux Villages de Wallonie' niet waard. We komen voorbij de kerk en meteen een pittig klimmetje tot op het GR-pad. Wat verder komen we boven op het plateau en genieten van een heerlijk uitzicht. We dalen af door een bos, komen voorbij het Geofysisch Centrum en steken in Dourbes de N939 over. Het pittoreske kerkje van Dourbes staat helemaal aan de rand van het dorp. Kort daarna staan we aan de Haute Roche: boven op de rotsen ontdek je de ruïnes van een middeleeuws burcht die in 1554 door de Fransen werd verwoest. Vlakbij stroomt de Viroin, geboren uit de Eau Noire en de Eau Blanche. We verlaten de GR 12 en volgen de bordjes van het plaatselijke wandelnet, steken de Viroin over. Het pad klimt vrij behoorlijk en vrij lang in het Réserve Naturelle de Dourbes op de Revers des Godias. Daarna blijven we nog geruime tijd op de kam. We maken een bocht van 180° en dalen af naar de spoorlijn van de CFV3V, de Chemin de Fer à Vapeur des Trois Vallées: in het zomerseizoen rijdt hier een toeristische stoomtrein. We stappen nu beneden aan de rand van de heuvel, komen voorbij een steengroeve en merken de toren op van Olloy-sur-Viroin.. Tijd voor de picknick op het zonneterras van Café Chez Raoul in Olloy.
Na de middag maken die van de lange tocht een extra lus van 6 km naar Vierves-sur-Viroin. We vertrekken met de blauweruit van het plaatselijke wandelnet en aan de brug over de Viroin in Vierves pikken ze de wit-rode GR 125 op en komen langs de Viroin terug naar Olloy. Die van de korte tocht starten meteen met de GR 12. We verlaten Olloy in de rue des Carrières. In het bos lagen er steengroeves van leisteen en waren er ook ondergrondse mijnen van leisteen. We komen voorbij les Etangs du Grenadier. Ondertussen zijn we in het smalle valleitje van de Nouée eland. Er zijn maar weinig bladeren maar aan de bomen zodat de zon binnen kan. De Nouée speelt af en toe verstoppertje. Soms is er wat klim- of daalwerk. Sommigen klimmen liever want een steile helling afdalen gaat niet voor iedereen even vlot. Maar we helpen elkaar. Het GR-pad speelt haasje-over in het bos met een Ravel. Aan Marifontaine verlaten we het smalle valleitje van de Nouée en klimmen naar het plateau van Oignies-en-Thiérache. Het dorp ligt in een open cirkel met 2 km diameter en is volledig omgeven door bos. We verlaten de GR 12 aan de rand van het bos en zwenken in een boog naar het Café van Camping K D' Or waar we welkom zijn voor een pintje en een babbel. De SuperdesFagnes van het vat laat zich smaken.
11 november 2014: Tweede GR-luswandeling Ten Vrede Diksmuide
Al vanaf 9.20 u kwamen de eerste GR-wandelaars toe op een koude markt in Diksmuide. De groep groeide gestaag en om 10.05 u, na een korte inleiding, trok tochtleider Piet Hardeman de bonte bende van 97 stappers op gang. Door werken rond de Sinbt-Niklaaskerk, stapten we zowaar door de kerk langs een tijdelijke tentoonstelling 'Diksmuide kerkschatten en de Groote oorlog'. Vandaar ging het naar de Vismarkt en we daalden de trappen af naar de oever van de Handzamevaart. Brug over en zo de Beerstblotestraat in. Voorbij de verlaten gebouwen van Westoria kwamen we aan de samenvloeiing van de Handzamevaart en de IJzer. Aan de overkant zagen we de IJzertoren en het Calvariekruis bij twee populieren. We volgen de rechteroever van de IJzer. Aan huis nr 8 hangt een gedenkplaat voor Kolonel Rademakers en 153 dapperen die hier sneuvelden omdat ze stand hielden tot half mei 1915. Aan de Warmoesstraat (vroeger gebruikte men de grote bladeren van warmoes om er de Diksmuidse boter in te bewaren) stapten we rechtdoor tot aan de Tervatebrug. Kort voor de huidige, derde brug lag in 1914 de brug over de IJzer: aan de overkant Naamsteen Tervatebrug. Die draaibrug werd op 19 oktober 1914 door de Belgische genie opgeblazen. Een tweede brug lag lange tijd 650 m verder meer werd begin deze eeuw afgebroken wegens betonrot. We gingen nog een kijkje nemen bij het Monument voor het 2de Bataljon Grenadiers. We stapten nu door tot in Stuivekenskerke voor de middagpauze. We waren welkom in Café De Vicogne maar het café was te klein, gelukkig konden velen genieten van de zon buiten.
Na de middag stapten we voorbij de Kasteelhoeve Viconia, nu hotel, en trokken meteen het ANB-Natuurgeboied De Viconiakleiputten in. Waar vroeger klei werd gewonnen voor bakstenen, liggen nu prachtige plassen met mooie rietkragen: een waar paradijs voor watervogels. Recent werd het pad verlengd tot bijna tegen Oud-Stuivekenskerke: ideaal voor wandelaars. Oud-Stuivekenskerke of O-L.-Vrouwhoekje is een piepklein maar uiterst boeiend vlekje: kapel OLVrouw van de zege, uitkijktoren op de het overblijfsel van de vroegere kerk, gedenkzuilen, demarcatiepaal... We stapten nu langs de Reigersvliet op een rustig pad door de wijde wereld naar de oever van de IJzer. Eerst ontdekten we de gloednieuwe site van de Petroleumtanks (geslaagde visualisering) en stapten dan verder naar de Dodengang: zo werd de loopgraaf aan kilometerpaal 16 herdoopt. Wat verder sloegen we rechts af op het Stiltepad (beton hoefde voor mij nu echt niet), kwamen aan de ruïnes van een hoeve voorbij en zo bereikten we de Frontzate of de berm van de spoorlijn Nieuwpoort-Diksmuide: het is het gebied tussen de IJzer en deze berm dat onder water werd gezet. Het water kwam niet langs de IJzer binnen maar wel langs de Noordwatering. We stapten op de Frontzate tot bij de IJzertoren: de laatste halte van deze herinneringstocht. Daarna ging het richting de markt of een cafeetje....
De foto's zijn grotendeels van Gerard Druwé waarvoor GRote dank. Ze zijn aangevuld met foto's van de voorbereiding..
Zondag 19 oktober 2014: GR-Bustocht Ardenelle-Gentinnes-Lasne: GR 126
Welgezind stapten 45 GR-stappers uit de bus voor de koffie in Sombreffe. Het beloofde schitterend wandelweer te worden. Die van de lange tocht werden met Johan doorgevoerd naar het piepkleine Ardenelle en die van de korte tocht naar Gentinnes. Wij startten aan het Kongolo Memorial dat de missionarissen herdenkt die vermoord werden bij de onafhankelijkheid van Kongo. In de laatste kolom de namen van 2 broers Pauwelijn, Witte Pater, uit Harelbeke en Zusters van Maria uit Ingelmunster. Mijn oom Pastoor is nog directeur geweest van de Zusters van Maria en zijn huishoudster heette Marie-Thérèse Pauwelijn, zus van. Een mooie veldweg leidde ons naar een bomenrij in open landschap in de buurt van Mellery, dat wegens een stort (gesloten in 1989) regelmatig het nationale nieuws haalde. Dan volgde een reeks bossen en het pad golfde op en neer. De eerste herfstkleuren waren er al. We maakten een scherpe bocht in het Bois de l'Ermitage en klommen naar de indrukwekkende ruïnes van de Cisterciënzer Abdij van Villers-la-Ville: sinds 1972 erkend als monument. De abdij werd geheel of gedeeltelijk verwoest door de Geuzen, de Oostenrijkers en de Franse Revolutionairen. In 1795 verlieten de Paters definitief de site. Het was er druk want Feest van Sint-Hubert en zegening van paarden, ezels en honden. We klommen nu door het Bois d' Hé en vonden de Kapel van Tri-au-Chêne tussen de bieten. Nog een afdaling door het Bois de la Tassenière en kwamen tussen de huizen van Bousval: tijd voor de picknick.
Na de middag stapten we onder de N25 en in open veld trokken we richting Sclage. We stapten dan lange tijd aan de rand van het Bois de Sart des Dames en bereikten de weg naar Céroux. Wat volgde was een prachtige afwisseling van bos en open veld, van dalen en klimmen. Naarmate we Lasne naderden werden de huizen groter en mooier (?), in ieder geval duurder. Een eind voorbij Couture St-Germain verlieten we de GR 126 en trokken naar het centrum van Lasne voor de 'nabespreking' in La Tartine. We waren nog niet bediend of de regen viel bij bakken uit de hemel. Van timing gesproken.
Met dank aan Johan Van Malderen voor de perfecte voorbereiding. De afwezigen hadden weer eens ongelijk!
We verzamelen op de parking van het Badhuis, het Zwembad van Menen aan het einde van de Sluizenkaai langs de Oude Leie. Klokslag 10 uur licht tochtleider Bernard Goos de wandeling toe. We vertrekken op de GR 5A Zuid langs het jaagpad en komen voorbij het Jukebox Museum, het schrootbedrijf Galloo, twee windturbines van 145 m, de nieuwe sluizen. We verlaten het jaagpad ter hoogte van een klein bosje dat, raar maar waar, op Frankrijk ligt. (op de stafkaart staat het niet ingekleurd!). We stekend e weg van Laag Vlaanderen over en maken een wijde boog rond Betlehem en Koekuit. We steken de weg naar Ieper over en zoeken de Kommerehoek. We genieten van een stuk puur natuur, langs de Geluwebeek. Eerst bijzonder rustig, later dichter bij de bewoning. In de wijk Ons Dorp vinden we het voetbalveld van Sporting Menen waar we welkom zijn voor de picknick in de kantine
Na de middagpauze stappen we door het Serge Bertenpark en via een residentiële wijk (waar het veilig wonen is) komen we bij de Vestingen van Menen. Ze werden gebouwd door Vauban, verbouwd door de Nederlanders in 1817-1830 en ontmanteld vanaf 1857. Wat overgebleven is, kun je zien in Park Ter Walle. Vandaar naar het Brouwerspark en zo naar het centrum van Menen met Stadhuis en Belfort. Het Bois de Boulogne loodst ons naar de Blekerijvesting ( nog van die 'wallen') en zo naar de Oude Sluizen. We steken de Oude Leie over en trekken het bos in op het Franse eilandje dat ontstaan is door de rechttrekking van de Leie. We stappen onder de brug in de Rijselstraat en ontdekken de Barakken. Bij de kerk was er vroeger zelfs een wielerbaan.. We steken de Moeskroenstraat over en stappen opnieuw Frankrijk binnen: Halluin. We verkennen er steegjes en een mooi beluik: cité, cour en ruelle. De kerk van Halewijn oogt vrij indrukwekkend. We mijden de drukke winkelstraat maar steken de brug in de Rijselstraat nu over en via 't Schippershof komen we weer aan Het Badhuis: de kring is gesloten.
Met dank aan Bernard die tekende voor een verrassend boeiende Ronde van het Vestingstadje Menen, in de volksmond "Meende".
De bus vertrok om 8.00 uit Kortrijk richting Lens, voorbij de tweelingterrils van Loos-en-Gohelle en Houdain naar het café-restaurant Les Quatre Vents aan de N41. Hier eindigde de etappe vorig jaar. Na de koffie trokken de langetochters meteen te voet weg, richting de imposante kasteelhoeve Antigneul. Die van de korte tocht reden eerst nog 4 km met de bus naar Diéval. het regende toen we van de bus stapten. Gelukkig was de bui van korte duur en konden we vrij snel in fleece stappen. Een lange veldweg leidde ons langs een aanplant met een staalkaart van de bessen in de herfst en wat verder langs het Bois de la Lihue. Overal jagers in fluojasjes op de velden. Een haakse bocht naar links en we genoten van een schitterend uitzicht op de cuesta aan de overkant van de vallei. Een prachtige afdaling (maar het was opletten geblazen want de plankjes van de treden waren spekglad) leidde ons naar Bours. Een ommetje naar de donjon en de kerk was zeker de moeite waard. Een nieuwe veldweg liep eerst links van de spoorlijn, dan rechts. Uiteindelijk kwamen we la Ferté. Een klimmende veldweg bracht ons in Pernes waar de middagpauze voorzien was in een café op de markt. Het was goed zitten in de zon op het terras.
We verlieten Pernes langs een smal wegeltje en kozen dan een mooie klimmende veldweg die opklom in het Bois Brûlé. Van daar naar het Bois de la Ville en zo naar Aumerval waar de tijd leek stil te staan. We verlieten ook dit dorp langs een smal pad taan de rand van de akker en we kregen zicht op Bailleul-lès-Pernes, nog zo een piepklein dorpje. We stapten opnieuw tussen de ruime velden om uit te komen in Amettes waar het geboortehuis staat van St Benoit Labre ( 1748-1783). Hij kon het trappistenleven niet aan en werd pelgrim met de belofte van armoede en versterving. Na 30.000 km omzwerving (jammer voor hem dat er toen nog geen GR-paden waren) verbleef hij in Rome en stierf er op 35jarige leeftijd. We lopen nu 20 m boven de vallei van de Nave die we van dicht bij zien in Nédon. Voorbij het schamele kerkje zoeken we de veldweg op naar Nédonchel, het eindpunt van deze tocht. Tijd voor een pint en/of een picon in Le Loudan.
Het was weer eens een uiterst geslaagde tocht, met dank aan de voorbereiding door Dani die de lange tocht voor zijn rekening naù.
4 september 2014: GR-Donderdagtocht Steenwerck: GR 121B
De GR-stappers verzamelden op de Markt van Steenwerck waar het café-rando Le Damier open was. Klokslag 10 u gaf tochtleider Jaak Perneel zijn inleiding en weg waren we... met de wit-rode tekens van de GR 121B. Een eerste van de vele kapelletjes was voor Notre Dame de Confiance (1818). Wat later staken het riviertje La Serpentine of la GRande Becque over op de Pont Lothé. Voorbij La Croix du Bac, een gehucht aan de D122, zoeken we de Leie op. We stappen op groene wegen stroomopwaarts en in Bac Saint-Maur schakelen we over van de 59 naar de 62! Met de Chemin Champêtre komen we aan bij het vroegere station, nu een restaurant. Reconversie kennen ze hier: oude rangeersporen worden vogelbroedgebied, oude steenoven wordt sporthal. We komen weer aan de Leie en volgen nu een betonnen pad 'in 't groen'. Stilaan tijd voor de picknick ofwel op de oever van de Leie ofwel in een friterie-brasserie in Sailly-sur-la-Lys.
Na de boterhammetjes steken we de Leiebrug over en belanden weer in 59. Het vlakke land van de Leievallei: hoeven, kapelletjes, autoluwe asfaltweggetjes, en de heuvelrij ver aan de horizon.. Voorbij de TGV-brug kon men kiezen tussen korte of lange tocht. Wie voor lang koos, hielt halt bij het Grand Beaumart British Cemetery. Enkele veldwegen verder liepen we even parallel met de autoweg. De vreemde toren van Steenwerck was al dichtbij en we zochten het café-rando op om de dorst te lessen en nog even na te praten. Met Grote dank aan de tochtleider.
30 en 31 augustus 2014: 27ste Rando zonder GRenzen in Ekelsbeke
Op zaterdag 30 en zondag 31 augustus komen we voor de 27ste keer samen met de Franse wandelvrienden voor de Rando zonder GRenzen. De wandelaars van Les Semelles du Polder uit Bergues zijn onze gastheren. Uitvalsbasis voor het weekend in de Camping des Roses in Ekelsbeke, even buiten het centrum. Dat weekend is het ook Patate-Feest in Ekelsbeke. Na het onthaal met koffie starten we voor een tocht van 20 km richting Arneke. Na de groepsfoto voor de kerk en een bezoek aan de kerk (brand in 1976!) en het marktplein met vlakbij het kasteel waren we dan eindelijk echt vertrokken. De Steenstraete of de Voie Romaine zullen we verschillende keren oversteken tijdens het weekend. Op de spoorlijn naar Duinkerke zullen we verschillende treinen zien passeren. Op de IGN-kaart zijn he al Vlaamse toponiemen die de klok slaan: Cappele Buysch Veld, Cassel West Land, Vulle Meulen Houck, Creppe Straete....Uiteindelijk belanden we in Arneke voor de middagpauze.Na de boterhammetjes stappen we langs rustige wegen naar Ledringhem en vandaar naar La Plaine au Bois waar een 100-tal krijgsgevangen in mei 1940 worden opgesloten in een schuurtje en door de Duitsers lafhartig worden afgemaakt. De Britten probeerden de Duitsers zo lang mogelijk tegen te houden zodat het grootste deel van het leger langs de haven van Duinkerke naar Engeland kon vluchten: Operatie Dynamo! De heuvel met oriëntatietafel ligt er nu wat verwaarloosd bij. We stapten verder naar Ekelsbeke en naar de Camping des Roses: tijd voor een verfrissing, een douche en een gezellig avondmaal. Slaap wel!
Op zondag gaat de tocht van 20 km richting Crochte. Langs rustige veldwegen komen we opnieuw aan de Steenstraete ter hoogte van Groene Veld. Zegerscappel is dan al aardig in de buurt. De toren van de kerk is pas gerestaureerd. het landschap wordt licht golvend: 34-38-29-16 en 43 m op de Cappelle Houck. We steken weer de Steenstraete over en naderen Crochte. Middagpauze ten huize van de ouders van Nicole van Stéphane van Hoymille. Picon au vin blanc, broodje met worst en broodje met merguez (bbq) en een tomaat uit het vuistje. De sfeer is goed en het weer ook. Na de pauze trekken we in de richting van Socx. Voorbij de D928 vinden we opnieuw enkele veldwegen. We komen aan een grote boomgaard met appelbomen voorbij: het is er juist opendeurdag. Aan een oratoire legt Patrick het verschil uit met een kapel: een kapel (Op IGN-kaart 'Chap') heeft een altaartje, een oratoire ( op kaart 'Orat') niet. Wat verder leidt een veldweg ons terug naar de ingang van de camping. Tijd voor een afscheidspintje of 'le verre de l'amitié'
Het was weer eens een tof wandelweekend. Met GRote dank aan de vrienden van de Les Semelles du Polder. Tot volgend jaar aan deze kant van de Schreve.
Vierde en laatste deel. Maandag 4 augustus: Van de Refuge de la Grange de Holle (nabij Gavarnie) op 1538 m naar de Refuge de Bayssellance op 2651 m. Ons twaalftal wordt een elftal want Leo heeft last van zijn achillespees en besluit om niet verder mee te stappen. We zullen hem in Lourdes terug zien. Jammer voor hem. We volgen de wit-rode GR 10: we beginnen met een klim en dwarsen een paar keer de weg die naar het skistation van Gavarnie loopt. Eens op het plateau ( 1873 m) wordt het een golvend parcours door de bergweiden (je kunt moeilijk van alpenweiden spreken in de Pyreneeën). Van op onze flank hebben we een mooi zicht op de overkant van de Gave d'Ossoue. We maken twee keer een uitsprong naar links om een zijvallei te dwarsen: de Vallée de Sausse dessus en de Vallée de la Canau met de Cabane de Lourdes (middagpauze). Zo komen we aan de barrage d'Ossoue: hier begint de eigenlijke klim naar de hoogste berghut van de Pyreneeën. De cascade des Oulettes d'Ossoue ligt al op 2005 m. Wat verder ligt de Pont de Neige. Plots wijst een bordje de refuge op een half uur aan. Dat geeft moed want het wordt bijzonder koud daarboven. En we zijn blij als het binnen gezellig warm is.
Vierde en laatste deel. Maandag 4 augustus: van refuge de la Grange de Holle (1480 m) naar refuge de Bayssellance (2651 m). We volgen de GR 10 en beginnen met ene klim: we dwarsen een paar keer de weg die loopt naar het skistation van Gavarnie. We bereiken een plateau en we hebben een mooi uitzicht op de vallei van de Gave d'Ossoue. Het is een rustige groene wandeling door de bergweiden: je kunt moeilijk van alpenweiden spreken in de Pyreneeën. We maken twee keer een uitsprong naar links om een zijvallei te dwarsen: de Vallée de Sausse dessus en de Vallée de la Canau met de cabane de Lourdes (schuilplaats voor herders): tijd voor de middagpauze. We komen aan de barrage d'Ossoue: hier begint de eigenlijke klim. Een paar sneeuwvelden verder zijn we aan de Pont de Neige. Het klimt, nu eens in korte lacets, dan weer in langere. Plots zien we ene bordje "Refuge 30 min". Dat geeft moed want daarboven wordt het ijzig koud. Gelukkig is het binnen in de refuge best aangenaam. Douches zijn er niet: het wordt een kattenwas. Het avondeten is opnieuw heel lekker en we laten het ons smaken.
Dinsdag 5 augustus: We kunnen vroeg ontbijten en maken ons klaar voor een nieuwe etappe want vandaag staan 646 m klimmen en 1432 m dalen op het programma. We starten met zicht op de Vignemale, met zijn 3298 m de hoogste top van de Pyreneeën. We klimmen eerst nog naar de Hourquette (= col) d'Ossoue op 2734 m en dalen dan in lacets door de steenbrokken. Al snel komt de Refuge des Oulettes de Gaube in zicht: 2151 m. Als wij er aankomen, is men aan de schoonmaak bezig: we blijven buiten! We verlaten de GR 10 en beginnen dan maar aan de eerste klim van de dag: de Col des Mulets op de Spaanse grens: 2591 m. Het is pittig klimmen tot op de pas. We stappen door een hoekje Spanje want de Col d'Arratille ligt dan ook de Frans-Spaanse grens. We blijven min of meer op dezelfde hoogte (2440 m) in de flank en een slotklimmetje leidt naar 2528 m. Vlakbij ligt het azuurblauwe Lac du Col d'Arratille: mooie picknickplaats. We dalen door een sneeuwveld af naar een tweede meer, het Lac d'Arratille (2247 m). His er leuk verpozen. Ivan waagt zich toch in het koude water. Dan volgt een lange afdaling naar de Refuge Wallon op 1865 m. Het is er bijzonder druk want er zijn veel dagjesmensen. Tegen de avond wordt het dan rustiger...
Woensdag 6 augustus: laatste stapdag. De groep wordt opgedeeld. De meesten maken er nog een flinke stapdag van want ze klimmen nog nar het Lac du Pourtet op 2420 m. Met zijn vieren beginnen we meteen aan de afdaling langs de Gave du Marcadau. Het is een schilderachtig parcours. In het begin nog rustig maar naarmate we de Pont d'Espagne (1496 m) naderen, wordt het drukker. Dit is een bekende toeristische trekpleister. We pikken de GR 10 weer op en dalen verder langs verschillende watervallen tot aan La Raillère, een klein kuuroord. Nog een kort klimmetje tot bij de cascade de Lutour en een balkonwandeling tot boven Cauterets. We dalen in twee reeksen lacets af naar het stadcentrum van dit bekende kuuroord. We genieten van een welverdiende pint op een terras. Om 15.10 u nemen we de lijnbus van Keolis naar Lourdes. Na een lekkere douche en het avondmaal in ons hotel Océan gaan we naar het bedevaartsoord voor de kaarsjesprocessie. Sommigen zijn voor het eerst in Lourdes en willen dit niet missen.
Donderdag 7 augustus: Na een lekker uitgebreid ontbijt trekken we naar het SNCF-station, een half uur vroeger dan voorzien wegens werken op het traject. In Bordeaux hebben we nog de tijd voor een terras vooraleer de TGV naar Lille Europe vertrekt.
Waren van de partij: Bernard en Myriam, Dani en Trees, Piet en Els, Christine, Ivan, Jan, José, Leo en Willy.
Dani zorgde voor de etappe-indeling en de tochtleiding. Piet stond in voor de reservaties van de berghutten, trein en bussen.
Een GRote dank aan Dani, Ivan, Jan en José voor het gebruik van hun mooie foto's.
