zaterdag 29 juli 2017: laatste dag in Kopila's home, en zondag terug Kathmandu
Zaterdag is de wekelijkse rustdag (onze zondag dus) en geen school.
Het scenario is dus een beetje zoals gisteren - de festival-verlofdag: late brunch en iets vroeger avondmaal
tussenin gaan we vandaag naar het grote boeddhabeeld dat we op onze eerste wandeling vanop afstand hebben zien staan. het lijkt ver, maar dat blijkt uiteindelijk heel goed mee te vallen. Wel is het eerste deel van de wandeling weer langs de gevaarlijke grote baan en moeten we de kinderen toch wel in de gaten houden. Als we afslaan om de klim aan te vatten, hollen ze opnieuw vooruit: niet te volgen!
boven zijn er uiteraard weer trappen waar zij eerst boven geraken. dan een fotosessie, een spelletje met regenbaches en paraplu's want het begint te regenen. Gelukkig duurt dat niet lang en kunnen we al dat regengerief snel weer opbergen. Deze keer zijn de groten snel vooruit om terug naar huis te gaan en missen we een heel aantal kinderen (wat vooral bij Lode ongerustheid brengt, maar gelukkig zijn ze allemaal lang voor ons veilig thuis gekomen).
En nu het grote moment: de uitreiking van de prijzen voor de "beste kuisploeg"....
Met de volunteers-organisatie hebben we afgesproken dat er 3 prijzen zullen zijn: eerste prijs een voetbal, 2° prijs 4 springtouwen, en 3° prijs 2 sets badminton-racketjes en pluimpjes.
We hebben de 2 aunti's de 2° en 3° prijs laten uitreiken, elk 2 springtouwen en een badmintonset, en dan de eerste prijs voor kamer 1 die duidelijk veeeel meeer inspanningen hebben geleverd: de bal.
Onmiddellijk werd uiteraard alles uitgeprobeerd: Sommigen hadden duidelijk nog nooit een springtouw vast gehad. Enkelen waren er snel mee weg, anderen wat moeizamer. In elk geval was het welkome afwisseling naast de kaartspelletjes en mikado.
s'Avonds was er na het vroegere avondmaal een "toetje": op gewoon afvalpapier werden door Moina witte bonen in de peul uitgedeeld, die de kinderen duidelijk appreciëren. Evident, dat vult enorm de maagjes. De grootsten hebben er stiekem een voorraad van bijgehouden. Maar nevenresultaat: het hele huis lag onmiddellijk weer vol met peulen. Op eenvoudige vraag hebben ze dat wel opgeruimd, maar.... je moet het wel vragen, en we hebben de indruk dat die vrouwkes dat niet doen.
....dus nog veel werk aan de winkel.
En dan was het zondag: dag van vertrek na hetzelfde ochtendritueel, eerste schoolweekdag/ Dus bel om 7.30u, eten 8.30u school 9.30u.
Daarna hebben wij onze kamer dan maar een extra beurt gegeven om die netjes achter te laten.
Een chauffeur en Deven (van de vrijwilligersorganisatie) kwamen ons netjes op tijd halen, maar de trafiek was weer verschrikkelijk zodat we pas na 13u terug in Katmandu waren in het guesthouse.
Daar kregen we not-spicy-food wat zeer zeer welkom was !
Zondagnamiddag was "bloggen" zodat jullie weer wat bij gebeend geraken, en wasgoed wegbrengen en weer ophalen, en de plannen voor onze laatste week geregeld.
Nu is het hoog tijd om weer in te pakken om naar een host-familie te gaan in de buurt van het boeddhistische monnikenklooster.
dat horen jullie dan verder in het volgende bericht
Kunnen wij verandering brengen in Kopila Children's Home?
Je raadt het al: "Ja, maar voor even."
Woensdagochtend voor school verloopt volgens hetzelfde stramien als dinsdag. Maar de oudste jongen, Hira, komt te laat op school omdat er een probleem was met zijn schoolpasje en wordt terug naar huis gestuurd. Mama geeft hem de opdracht om zijn kamer en bed eens grondig te kuisen. Ondertussen doen wij een wandeling in de buurt. Tine gaat niet mee omdat ze diarree heeft. We zoeken een weg op die we vanop het dak hebben gezien en volgen die. Langs de modderige weg vinden we mooie bloemen, rijstvelden, een hospitaaltje en zelfs een tempeltje met gouden dak. Van de overkant van het valleitje kijkt ondertussen een bouddhastandbeeld op ons neer. We proberen de vallei over te steken om via een andere weg terug te gaan maar stranden in de rijst- en maïsvelden. We gaan dan maar via dezelfde weg terug. Hira heeft in de tussentijd braaf zijn werk gedaan en mama stelt samen met hem een plan op voor de rest van de week: alle kamers, de toiletten, de trappen, de eetruimte,... worden verdeeld over de drie kamers om beurtelings een kuisbeurt te krijgen. De kinderen kunnen daarmee punten verdienen en de winnende kamer krijgt "een prijs" op zaterdagavond. Bij thuiskomst van de andere kinderen wordt het plan uitgelegd. Eén kamer probeert extra punten te verdienen door extra dingen te kuisen. Als de andere kamers dit merken is het hek van de dam: over de volgende dagen ondergaat het huis een transformatie! En dat houden ze vol, jawel, tot zaterdag. Spijtig dat we ze nog niet hebben kunnen bijbrengen dat minder vuil maken ook minder kuisen betekent. Het kuisen begon al 's ochtends vroeg, nog voor 7u, of 's avonds na het huiswerk, maar daarna was er nog altijd genoeg tijd om te spelen: kaarten, mikado, zingen, ninja, knikkeren en tollen met noten,... .
Donderdag was hun laatste dag school van de week want vrijdag was er vakantie. Maar daarover vertellen we straks want we gaan nu eerst onze vele kilo's was ophalen zodat we weer proper verder kunnen.
Na een lange radiostilte eindelijk nog eens een bericht, we hebben wel geprobeerd op internet te geraken, maar in het Kopila Children's home was er met een beetje chance soms maar één vierkante meter met wifi van de buren op het dak.
Maandagochtend (voor hen reeds de tweede dag van de werk/schoolweek) eerst nog ontbijt in het volunteer's house en daarna inpakken voor een week. Tegen iets na 11 zijn we vertrokken met de taxi. Stefaan volgde op de gps de route, naar het zuiden, voorbij "Patan", dat we al bezocht hadden, en naar een iets ruraler gedeelte van Kathmandu. Na een uurtje rijden stopt de taxi omdat hij eigenlijk niet weet waar we moeten zijn, gelukkig is iemand van "Quest" mee op de brommer, die iets verder stond te wachten. We rijden een klein, modderig, zijweggetje in en 50m verder komen we aan bij onze bestemming: een 3-verdiepen hoog ommuurd huis wacht ons op. We worden verwelkomd door 3 vrouwen: 1 van circa 60, Moina, en 2 wat jongere: tussen 30 en 40, "de Aunty's". De jongste van hen heeft een gehandicapt dochtertje dat mee inwoont, wat motorische problemen heeft en niet kan spreken. We komen binnen en worden meteen naar onze kamer gebracht. We zien 1 stapelbed en 1 gewoon bed, de 4e man improviseren we een bed op de grond met de aanwezige matrassen. Verder zijn er nog 4 kamers: 2 jongenskamers met elks 6 of 7 jongens, 1 meisjeskamer waar 4 meisjes, 1 jongetje van 6 en de Aunty slapen en dan nog 1 kamer voor Moina en twee jongens. Qua sanitair is het redelijk pover, en vooral vuil: 3 badkamers -op elk verdiep 1- met een toilet en een douche. Als chasse moet je een emmer water gebruiken. Het resultaat in een huis met 20 kinderen laat zich gemakkelijk raden, zeker als we er bij vertellen dat de toiletten toch niet zo degelijk gekuist werden. Op het gelijkvloers bevinden zich ook nog de keuken en de eetplaats. De laatste is ongeveer 3 op 4 meter groot en er staan twee tafels en 4 banken. De keuken heeft twee gasvuurtjes en wat schamele kasten waarvan de deurtjes stuk zijn. Het kraantje voor de afwas bevindt zich buiten en het afgewassen servies ook. Bovenop kun je ook nog buiten: een half dakterras op de tweede verdieping waarvan een ijzeren wenteltrap leidt naar het dak zelf dat gewoon een dakterras is. Verder is er nog een kip in huis die zich van niets of niemand iets aantrekt en haar behoefte overal achterlaat. Tot zover de huisvesting
We waren dus ondertussen geïnstalleerd en omdat de kinderen nog op school waren proberen we een babbel te beginnen met de 3 dames en een jongetje dat die dag niet naar school was: Surendra. We stranden al snel bij de getallen want de Aunty's spreken amper Engels, Surendra is nog verlegen en Moina was een beetje ziek. We hebben daarbij al een lekker theetje gekregen. Dat was een constante tijdens de week: 1 na het ontbijt, 1 in de namiddag en 1 na het avondeten. Wij gaan nu op zoek naar een plek om te eten. Ver moeten we niet gaan want aan de overkant van de grote straat is een lokaal restaurantje dat er netjes en proper uitziet. Aan de kok -die in een rolstoel zat- hadden we niet duidelijk genoeg gezegd dat we liever niet pikant eten. Tegen twee uur kwamen we terug en gingen mama en papa met Moina en de jongste Aunty mee naar de winkel. "Wij en zij elk 1 zak van 30kg rijst kopen voor 1500 Roepies (ca 15) ?" Daarop wou mama wel ingaan, ook al waren we gewaarschuwd voorzichtig te zijn voor aftroggelarij. Nu blijkt Moina zelf niets te kopen, en blijft ze achter bij de verkoper om nog wat zaakjes te regelen. Ze jaagt ons letterlijk weg samen met de Aunty die de zak van 30kg op haar hoofd naar huis draagt. Dag 1 en het vertrouwen in Moina is al weg. Maar goed, we zijn hier voor de kinderen en die komen tegen half 4 terug van school.
Na hun handen te hebben gewassen en hun school-uniform uit te doen beginnen ze braaf hun huiswerk te maken. Wij helpen waar we kunnen. Voor de Nepalese les is dat wat moeilijk, de andere vakken lukken wel want die worden in het Engels gegeven, ook de boeken zijn in het Engels. De ene is wat sneller klaar dan de andere en ze beginnen te spelen. Tegen half 8 hebben we dan onze eerste maaltijd daar. De jongste Aunty bereidt 1 pot rijst, 1 pot dahl (een soort vloeibare linzensoep), en 1 pan groenten, waaruit ze rechtstreeks vanuit de pannen op het vuur de borden van de kinderen vult waarmee ze één voor één zelf bij haar komen. Dit gerecht: dahl bat, wordt onze maaltijd voor de hele week: elke ochtend als ontbijt en avond als dîner. Er zijn 7 eetlepels: 4 voor ons, één voor het jongste kind (Bupendra) en de rest wordt niet gebruikt. De andere kinderen eten zoals iedereen in Nepal met hun rechterhand. Ze schuiven snel het pikante eten naar binnen. Voor ons was de thee welkom om de pikante smaak weg te krijgen. Met 24 aan de 2 tafels is onbegonnen werk en enkele kinderen eten op de trap en op de vloer in de hal. Het is al snel 20u en na nog een laatste uur spelen gaat iedereen naar bed, wij ook. Maar goed ook want de volgende ochtend (dinsdag) om half zeven horen we veel lawaai boven onze hoofden. Op het dakterras lopen de kinderen in karate-tenue rond in een cirkel en zijn ze zich aan het opwarmen voor een les. Door de regen in de stad komt de instructeur niet opdagen en blijft het bij opwarming en stretchen. We beginnen te spelen en tegen half negen is het ontbijt: een herhaling van de vorige avond. We zijn nog niet goed en wel klaar of de eerste kinderen verschijnen in uniform om naar school te vertrekken. We nemen hen bij de hand en lopen samen naar school, slechts 5 minuutjes stappen. Daar aangekomen worden we verwelkomd door de directeur en de eigenaar van de school. We worden prompt uitgenodigd om bij de eigenaar -zelf een weeskind- te komen lunchen één van de volgende dagen. Om 9u30 gaat de bel en komen alle kinderen op de koer in rijen per klas staan. Ze bidden samen en zingen het Nepalese volkslied met de Nepalese vlag erbij gehesen en gaan dan samen naar binnen. Op de school is de disciplinegraad duidelijk wat hoger dan in het huis: zelfs de nagels van de kinderen worden eenmaal per week gecontroleerd!
Wij gaan terug naar het huis en kunnen het niet laten om wat te kuisen. Met eigen gekocht product, waarvoor we enkele keren over en weer zijn gelopen, begint mama de strijd om het sanitair terug een witte kleur te geven. Ondertussen verwijderen wij stofnetten van het plafond en lagen stof van raamkozijnen en deuren. Tine ontdekt dat de deur van de keuken eigenlijk wit was! Tegen de middag gaan we terug naar hetzelfde restaurantje waar we deze keer zeer goed duidelijk maken dat we geen pikant eten lusten. De kok was een vakman want hij kookt à la tête du client en voorziet ons van een zoet sausje. De kinderen moeten het met een tussendoortje doen op school. Daarna was een korte middagsiëst welkom. 's Avonds opnieuw hetzelfde scenario: huiswerk, spelletjes, eten, spelletjes, slapen.
een paar woordjes over het "volunteer guest house":
het is een 6verdiepen hoog huis, waar Salve met haar familie woont op zo'n 10 minuutjes wandelen van het stadscentrum. Zij is zowat de verantwoordelijke van de organisatie die "Quest" noemt. Ze is mama van Justin (jongen van 15j) en Gamela(meisje 7j), en haar schoonouders wonen boven.
De verdieping 3 is voor ons, 3 aaneenpalende kamers en een WC-badkamer.
Ondertussen zijn er ook 3 chinese meisjes die op gelijkvloers slapen, en zijn er nog wat kamers her en der (momenteel is er ook een spanjaard die net terug is van vietnam)
er zijn wel ventilatoren, maar geen airco: dus wel erg warm om te slapen, maar we zullen dat wel gewoon worden. Tine en Lode hebben daar alvast geen last van.
Waar was ik dan gebleven? Zondagmorgen: start van de "opleiding"
ontbijt zoals zaterdag.
dan in zelfde kamer op 2° verdieping: de 4 chinezen en wij kregen van Alisha (medewerkster, vrouw van 32, en 6 maanden zwanger voor eerste kindje) toelichtingen over alle gewoontes en hoe de maatschappij in mekaar zit met het kastensysteem, beleefdheidsregels, enz.
Hoe dat allemaal ineen zit, vertellen we wel als we terug zijn, we gaan het nu ook nog eerst ondervinden de volgende weken.
s middags hebben we hier heel lekker eten gekregen: een grote gekookte mix van groenten, bloemkool, champignons, pepers, ajuin, petatjes..... een andere schaal met een gekookte mix van andere groenten en kip en noedels, en ook rijst, en soort currysaus.
Na de middag was het heel intensieve les nepalees! eerste woordjes, zinnetjes, werkwoorden, negatie, ..... en dat nog gewoon fonetisch. De geschreven karakters zijn helemaal niet te doen: het meisje heeft geprobeerd ons er 5 te laten schrijven, maar dat is gewoon onbegonnen werk.
Om 16.30 zouden we met een busje opgepikt worden om naar de grote Boudanat stupa te gaan. Echter: het busje arriveerde pas om 18u! onderweg was het opnieuw heel erg aan het regenen/gieten met de nodige wateroverlast en diepe plassen enz als gevolg, en dus enorme verkeerschaos!! we kwamen pas om 19u aan, al aan het duisteren. We hebben dan wel alle kaarsjes enz bij avond/donker gezien, en we gaan vast nog een keer terug want de grote stupa was dicht (te laat!)
Op de terugweg was het evenveel verkeerschaos, zodat we pas om 21u terug in de buurt van thuis waren, daar een "quick" fast nepalees eten zijn gaan eten (in een hamburgertent van hier), en waren we dus laat thuis, weeral in de regen.
En nu zijn we aan het voorbereiden om naar het kinderopvangtehuis te gaan: bagage voor 1 week meenemen. De rest van de bagage blijft hier in huis. Het is trouwens ook niet zo heel ver hier vandaan, dus als we iets vergeten, komen we het gewoon halen.
Ons ontbijt zit er nu op (hetzelfde als gisteren), en we gaan nu inpakken en vertrekken.
Voor de volgende dagen tot volgende zondag, zal er misschien niets op de blog komen, want in het weeshuis is er geen internet
dus niet ongerust zijn als hier enkele dagen niets verschijnt.
momenteel zit tine te babbelen met de puertoricaanse en de spanjaard, over alle reisperikelen.
eerst een beetje verklaring waarom er een paar dagen stilte was:
zaterdagavond na aankomst thuis is er onweer opgedoken, en is er een algemene stroompanne geweest: je raadt het: geen electriciteit, geen licht maar ook geen internet.
gisterenavond waren we te moe en was het ook al laat als we thuis kwamen.
Dus nu halen we de achterstand in, maar we moeten soms al even goed nadenken wat we precies wanneer gedaan hebben, zoveel is er gebeurd. Echt rust was het dus (nog) niet.
Dus zoals gezegd zouden we zaterdagmorgen naar de "monkey-temple" gaan: we vertrokken een beetje na 7u te voet langs de grote baan. Het was net gestopt met regenen, dus er lagen overal grote plassen. Maar t deed wel deugd dat het niet te warm was, want het was een mooi klimmetje in de zon! dus toch goed gezweet eer we boven waren. Het was er al vol volk die allemaal kwamen offeren en bidden. Bidden doe je hier door in wijzerzin rond de stupa te lopen en de bidrollen die errond staan allemaal te laten draaien ook in uurwijzerzin. op de bidrollen/gebedsrollen staan de gebeden opgetekend, dus door ze te laten ronddraaien kan je er heel veel tegelijk bidden.
op de terugweg naar beneden zijn we nog de 3 grote nieuwe boeddhabeelden gaan kijken (nieuw sinds 2002). en dan back home for breakfast.
ontbijt was keuze tussen vers fruit met yuoghourt, een verse kaas-salade, gevulde ommelet, toasten en nepalese thee.
Daarna zijn we zelf op stap gegaan, met een meisje uit Puerto Rico die al een week hier is en een chinese jongen die de avond vooraf was aangekomen. Het koninklijk paleis-museum stond op ons programma en de garden of dreams. Overal betaal je inkomgeld, voor de wederopbouw (na de aardbeving nog steeds), en echt spectaculair is het niet. De grote hal in het paleis was wel bijzonder qua hoogte en vorm van de kolommen (maar je mocht geen foto's nemen). dan was het een stuk in de namiddag en zijn de puertoricaanse met de chinees apart verder gegaan en wij eerst gaan eten en dan door het centrum gelopen en wat "inkopen gedaan" nl nieuwe sandalen voor tine (die ze bij had hadden het begeven), voor mij een langere (oranje!!) tuniek van hier om in de monastery "gepast" gekleed te zijn, en dan voor papa en Lode een T-shirt van hier.
we waren zowat eerst thuis, en hadden dus tijd voor de blog..... maar groot onweer opkomst: super mooie lucht met demonstratie van arenden die zond zwermden boven de stad, en dus uitval electriciteit!
Vandaag zijn we naar het volunteer guest house verhuisd in de voormiddag. Na kennismaking en wat uitleg zijn we terug op stap gegaan. Eerst een lokaal eethuisje waar we weeral momo's hebben gegeten maar ook lekkere kip-champignonsoep. Alleen duurde het lang: ze leken wel alles een na een klaar te maken. Tegen die tijd was het te laat om naar de grote paleizen te gaan en hebben we dan maar beslist om naar grote Hindoe complex te gaan (zoals Mekka voor de islam, zeggen ze) Paripathunat. Het was een grote verrassing: we zagen een echte crematie, met alle voorbereidende rituelen, wassen in de rivier, dan vele bloemen en kleuren als versiering, dan aandragen van het gereinigde lichaam door de zonen in witte kledij en dan het vuur aanmaken en nog enkele symbolische geschenken meegeven tot alles opgebrand is. Na bezoek van de uitgestrekte site was er de vrijdagavondritus. Weeral veel nieuwe impressies en morgen vroeg op voor een ochtendwandeling naar de "monkeytempel".
Zo, de 2e dag zit er al op. Eerst een rustig en redelijk westers ontbijt met vers fruit, ei naar keuze, spek en boontjes in tomatensaus, maar ook wel noedels en nepalese thee. Die ziet eruit als koffie verkeerd en slaakt redelijk bitter. Dan kwam de taxi ( t was een minibusje) ons oppikken om baar Patan te rijden. Dat is een stad die tegen de zuidzijde van Kathmandu is aangegroeid en er alleen door een brede rivier ervan is gescheiden. Patan heeft de mooiste Durbar Square van Nepal met mooi paleis waar we het koninklijke bad en dat van de vele koninginnen hebben gezien, en ook museum bezocht over boeddhisme en hindoeïsme. De essenties van beiden zo eens bevattelijk naast mekaar zien, is wel verhelderend en frist het geheugen weer eens op. Ook hier zijn vele tempels en stupa's in heropbouw na de aardbeving van 25 april 2015 om 11.45u. Dat staat in ieders geheugen gegrift!!! Daarna hebben we de gouden boeddhistische tempel bezocht met de "golden boeddhist singing bowls" demonstratue van wat dat is hluden we voir thuis. Na weeral lekkere momo's gegeten te hebben waren we net voor de regen terug bij het busje, terug naar Durbar Square in Kathmandu want die was er gisteren over geschoten. Ook hier heeft een gids ons alle rechtstaande, gescheurde en ongevallen paleizen, tempels enz laten zien, met vooral besef hoeveel werk ze hier nog hebben om verder puin te ruimen en herop te bouwen, laat staan onderhouden wat er nog recht staat. Een deel van het bezoek was toch weer in de regen, maar geen nood, deze keer hadden we onze regenponcho"s bij en paraplu's. Dan zijn we stilaan te voet door het centrum terug gewandeld richting hotel, en onderweg bij een Chinees gaan eten. Wel is het wennen aan de modder in de straten die her en der ook niet meer zo netjes geplaveid liggen en nog aan herstel toe zijn. Maar dat belet niet dat alle verkeer er kris kras door mekaar loopt en rijdt.
Zo Dat was het voor vandaag. Morgen om 10u komen de mensen van gapXperience ons oppikken voor onze eerste kennismaking met nieuw logement. En de rest is verrassing voor morgen.
Intussen liggen de kinderen in bed, wij ook na deugddoende douche. Maar de slaap komt nog niet. Gelegenheid om nog wat extra op de blog te noteren.
Rit naar hotel deed heel erg aan Hanoi denken, alhoewel minder scooters en meer camionettes. De taxi reed als gek, en alles krioelt door mekaar, .voetgangers, scooters, riksja's, alle soorten gemotoriseerd, maar ook koeien..... botsingen hebben we nog niet gezien, je vraagt je af hoe dat kan.
Deze morgen was het heel warm, vochtig en redelijk mooie zon. Maar in de namiddag zijn de wolken geruisloos komen aandrijven met regen als gevolg. Het is wel warm gebleven. Gevolg was wel dat de stoffige straatjes omgetoverd werden in veel plassen en modder. Je ziet trouwens overal werken aan de gang waar nog puin ligt, of waar men terug uit de grond is met heropbouwen ( na de aardbeving van 2015) Vele gebouwen zijn (zij)gevels kwijt of staan er vervallen bij, ook wel mooie historische gebouwen. En dan zijn er overal de bijzondere geuren van wierookstokjes en brandende kaarsen. We hebben ook al een paar mooie boeddhistische tempels bezocht ( op blote voeten uitetaard) en de hindoetempels worden door de Indisch lijkende bevolking heel frekwent bezocht: kaarsjes branden, wijwater sprenkelen, rood karma in een stip op voorhoofd zetten en bloemetjes in het haar steken ( ook de mannen doen dat), en ook nog de hoekbel laten luiden. De betekenis van al die dingen zullen we de komende weken wel verder proberen te achter halen. In elk geval komen de beelden van vishnu en ganesh ook hier veel terug.
Zo, de rest is voor later want nu worden de oogleden toch wel wat zwaar. Tot volgende bericht
Alvast heel wat verrassingen vandaag: goed op tijd geland. Dan taxi naar t hotel. Eerste verrassing : ze rijden hier links. Tweede verrassing: de taxichauffeur was besteld voor 700 roepie. Hij kon niet terug geven op een briefje van duizend en verzon dan maar dat het supplement voor de airco was.
Eenmaal in ons dream hotel lonkten de bedden en hebben we onze beperkte nachtrust vh vliegtuig met een paar uurtjes verlengd. De hele dag gaf dat het gevoel dat we al van gisteren avond hier waren.
Vanmiddag straatjes van centrum ingewandeld met als bestemming het grote centrale Durbar square. Onderweg eerste nepalees restaurant uitgeprobeerd: was lekker en we zaten rustig in een tuin. De wandeling bracht ontelbare stupa's en even zoveel kleine Hindoe "kapelletjes", maar ook de dagelijkse regenbuien. Een tasje thee om te schuilen, de eerste woordjes nepalees en tellen van 1 tot 10 waren een mooie aanleiding voor contact met de vriendelijke napelezen.
Dan toch opnieuw met een kleine taxi terug naar t hotel, avondeten bij nepalese folkloredansen en nu douche en bed in. Moe maar al heel wat beleefd.
Rit Antwerpen Schiphol zonder vertraging. Controles ook vlotjes verlopen. Dus nu rustig veel tijd over om pizza en lasagne te eten. Dit was het eerste testje "bloggen"
