...krijgen jullie weer een korte beschrijving van wat ik lees.
De laatste maanden echter kwam ik er nauwelijks toe een boek vast te nemen. Eerst de hele rompslomp rond ons vertrek, dan de uiteindelijke verhuis. Dus lezen was niet aan de orde.
Dit boek kocht ik op de luchthaven London Heathrow toen we vertrokken, ik was erin begonnen tijdens onze vlucht naar LA. De eerste weken hier had ik het zo druk, met van alles en niets, het boek bleef liggen, kwam daar nog bij dat ik niet echt geboeid raakte, maar eindelijk is het uit:

The sum of our days van Isabel Allende

Isabel Allende richt zich in dit boek tot Paula, haar tragisch overleden dochter, hoe ze het leven weer heeft opgepakt. Hoe ze, ondanks alle tegenslagen, erin slaagt het leven met een glimlach tegemoet te zien. Een zelfportret eigenlijk.
Ontroerend tekent Allende een portret van haar familie, en spaart zichzelf daarbij niet. Een familie die veel heeft meegemaakt, verlies, liefde, verslaving, scheiding en hereniging, maar die nooit haar gevoel voor humor heeft verloren.
Allende beschrijft haar open huis in Californië, waar het een komen en gaan is van vrienden, familieleden en gasten. Op kleurrijke manier brengt ze haar jeugd, de liefde voor haar gezin en de bonte verzameling mensen die ze om zich heen heeft verzameld, tot leven.
           
Ondertussen ben ik een nieuw boek begonnen, dit op aanraden van een goede vriend. Ben benieuwd, de eerste bladzijden slepen me al helemaal mee….  Korte beschrijving is te vinden in de rechterkolom

Eerst bezochten we Balboa Park, waar galerijen, workshops, musea (15), speeltuinen, een arboretum, restaurants, podia, attracties… en ga zo nog maar even verder, verzameld staan op een oppervlakte van zo maar even 5km².

 


Na een kort dutje in de auto, reden we naar Old Town San Diego waar er net dit weekend een art festival plaatshad. Omdat we problemen hadden om onze auto kwijt te raken vonden we dat een tegenvaller, maar net toen we dachten rechtsomkeer te maken vonden we een goede parkeerplaats vlakbij.

  
 
 
‘Art’ op zo’n festivals is een beetje als bij ons, maar het was wel leuk kuieren tussen de kraampjes met vooral juwelen, foto’s, handwerk, schilderijen, houtsnijwerk…. De vele echt oude winkeltjes en restaurantjes (vooral dan Mexicaanse) konden ons meer bekoren, het leek wel alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Beetje Bokrijk? Ja, misschien wel..., alhoewel, de winkels hier zijn wel echt en dagelijks open. En nogmaals, this is Amerika, dus zoals alles hier, ‘much bigger’! 

En daarna was het bobijntje af, nog ergens rustig iets gaan eten en zeer voldaan (maag én hoofd) richting Irvine.

Update container, deze morgen in onze mailbox: Your cargo is still in customs, they will do x-ray exam on the container and until it will be released I  cannot advice delivery date. I will keep you posted.
Daar moeten we het dus voorlopig mee doen, voorlopig blijft het dus wachten. Maar dat hebben we hier al eerder gedaan….

Toen we pas hier waren en naar de Cox-winkel gingen, provider TV, internet en telefoon, raadde Debra ons een wijnbar aan, daar vlakbij.

Zondagmiddag zouden we die eindelijk eens uitproberen. Inderdaad een leuke bar, de eetkaart viel wat tegen, heel beperkt ook. Maar ik meende bij het binnengaan het bord gelezen te hebben: bring your own food. Nu ken ik in België wel de BYO restaurants maar dit had ik toch nog niet meegemaakt. En inderdaad, je gaat gewoon naar een van de restaurants daar, je kiest je eten uit, betaalt en een half uurtje later krijg je het in de wijnbar geserveerd. Onvoorstelbaar vonden we dat.

De Cox-winkel is open op zondag, 7 op 7 dus. We liepen dus meteen ook even binnen om te vragen of we eventueel onze decoder konden omruilen voor een ander type. ‘Geen probleem’, zei de man, verdween en stond even later met een nieuwe decoder voor ons klaar. ‘Ja maar, we hebben de andere niet bij’. ‘Geen probleem, breng die maar eens binnen’. Ook dit kan ik me niet indenken bij Telenet of Belgacom waar het al bijna onmogelijk is om iemand aan de lijn te krijgen op een doordeweekse dag.

Oh ja, wat anders nu, onze spullen zijn aangekomen… op Amerikaanse bodem dan, niet in Irvine! Begrijp me niet verkeerd! Aan uitpakken durf ik dus zelfs nog niet te denken! Ach nee, niet omdat ik ertegen opzie, maar omdat ik nachtmerries heb van douaniers die net onze container eruit halen. Het gedoe met mijn UPS-doos zit nog vers in mijn hoofd.

Beetje pessimistisch? Dat zal wel, maar ik probeer mezelf wel te sussen met de gedachte dat je geen twee keer de pech kan hebben dat je spullen helemaal uitgepakt worden en gecontroleerd, maar toch…. Enfin, nog even afwachten dus.

En ik die dacht dat ook hier de herfst zijn intrede gedaan had! Gewoon omdat donderdag Laura pas was komen opdagen om 11u en zich vrijdag totaal niet liet zien. Maar ik was wat snel om al de conclusie te trekken dat de Californische zomer voorbij was. ’s Nachts echter wordt het hier stilaan wel veel frisser en we zitten nog steeds zonder dekens*. Gelukkig hebben we een paar dikke badlakens mee, want zo rond een uur of 4 ’s ochtends krijg ik hier verdomd koude tenen!

Maar het is dus helemaal niet zo dat het ook overdag al kouder wordt, een dagje zonder zon was blijkbaar uitzonderlijk. Vanochtend hoorde ik in het weerbericht op de radio: ‘it is gone be a cooker today!’'. We krijgen hier vandaag zo’n 90ºF (32ºC) en '82º aloooooong the coaaaaaast!', van een cooker gesproken! De dagen worden wel snel korter, om 7u is het echt donker.

Zaterdag hebben we een mooie wandeling gemaakt op het strand, in Laguna Beach, 11 miles (zo’n 17km) hiervandaan. Wat opvalt is dat bijna iedereen t-shirts en lange shorts draagt. Blijkbaar zijn er hier heel veel mensen van onze generatie die huidkanker hebben, omdat ze als kind bijna voortdurend onbeschermd buiten waren. Echt zonnebaden zie je nauwelijks, iedereen is in beweging, stappen, lopen, volley, surfen… en iedereen met Tee en cap!

Momenteel heeft iedereen het hier over hurricane Ike , verschrikkelijk is het, het leeft erg bij de mensen, want vermits de Amerikanen niet onder hun kerktoren blijven hangen, heeft iedereen wel familie of vrienden in die buurt wonen. W is vanochtend vertrokken naar Austin, nadien zou hij naar Houston gaan waar hij dus uiteraard helemaal niet zat op te wachten, gezien de situatie daar. Gelukkig kreeg hij gisteravond bericht dat alle meetings daar uitgesteld zijn. Oef!


*Als er geen verandering in het schema is, zou onze container gisteren hier in de haven zijn aangekomen. Cross fingers dat er geen 'physical control' komt.

Wat nu?
Zit ze daar bij jullie?
De eerste keer sinds we hier wonen dat ze niet te zien is... het is 73º Fahrenheit, dus dat zal zo'n 23º Celsius zijn, maar de lucht is (licht)grijs…

Vandaag mijn schriftelijk rijexamen afgelegd, zenuwpees als ik ben was ik dus vanochtend heel erg gespannen. Al mijn nerveus gedoe voor niets, ik slaagde en was in een recordtijd klaar. Meteen dus ook maar afspraak gemaakt voor de ‘behind the wheel’ test en die staat gepland voor oktober. Heb dus nog even tijd om me daarover druk te maken, want blijkbaar zijn het geen lieve mannetjes die hier de rijtest afnemen.

Wat niet kan gezegd worden van het ziekenhuispersoneel. Echt super! Gisteren had ik mijn afspraak met ‘the Dutch speaking doctor’. Verder dan ‘hoe gaat het’ en ‘alles komt goed’, uitgesproken met een harde g, kwam hij niet. Ik kreeg wel het hele verhaal te horen, van zijn ouders die uit Friesland kwamen en hier melkkoeien beginnen kweken zijn en zijn zus die… en zijn broer… en de hele familiegeschiedenis om na een halfuurtje een nieuw lijdend voorwerp te kiezen, ik.

 En ja, zoveel dokters, zoveel meningen zeker? Hoewel ik enkel ging om de pac te spoelen stond hij erop een bloedanalyse te doen en kreeg ik meteen ook zijn advies over een aantal zaken die zouden moeten gebeuren, een beetje een andere aanpak, grondiger misschien, niets uitsluiten… en dus stapte ik buiten met een hoofd als een ‘tomate farcie’,  maar dan gevuld met twijfels i.p.v. gehakt.

Ondertussen heeft Denise, the nurse, net gebeld met de melding dat ik me alvast geen zorgen hoef te maken over mijn bloed, dat alles prima in orde is op een klein detail na, rode bloedcellen aan de lage kant, maar nothing to worry about. Oef! ’t Zijn hier rappe analisten in het labo, dat duurde in Brussel wel wat langer.

Heb voor mezelf alle puntjes eens op een rijtje gezet, heb wat gesurft, een vriendin/lotgenootje om raad gevraagd en ik ben er helemaal uit op een klein detail na, waar ik nog wat meer tijd en info voor nodig heb. De rust in mijn hoofd is dus min of meer weergekeerd, zeker na mijn gesprekje net met Denise, die me wat extra raad kon geven. Geen overhaaste beslissingen nemen en niets (laten) doen als ik er zelf niet helemaal van overtuigd ben dat het beter voor me is.  

De puzzel past weer.

Ik zou ’t nog vergeten, een fotootje te sturen van de kolibrietjes die ik hier dagelijks op bezoek krijg. Het heeft even geduurd vooraleer het lukte om ze te kieken, dacht dat het aan mijn fototoestel lag, maar eigenlijk was het gewoon omdat in volle zon die kleine snoodaards nauwelijks te onderscheiden zijn van het groen van de bomen.
     

Wat anders nu, een aantal onder jullie vindt dat ik wel bof omdat ik alle dagen kan gaan zwemmen. Dat is natuurlijk zo, ware het niet dat ik eigenlijk helemaal niet graag zwem! Komt daar ook nog bij dat je op mijn leeftijd en zonder verbouwingswerken -maar integendeel, na wat afbraakwerken- niet zo graag meer paradeert met niet veel om je lijf. Ik heb er dan ook zomaar eventjes 7 jaar over gedaan om me -na die sloopwerken- terug een badpak aan te schaffen.

Maar het is goed voor mijn armgewrichten en ik voel dat het me echt goed doet. Dus hier heeft deze Truus dan ook helemaal geen excuus om niet te zwemmen. Gelukkig zijn er hier nooit veel toeschouwers en bovendien al helemaal niemand die me kent. Gisteren was ik zelfs helemaal alleen. Tijd om mijn sierlijke slag wat bij te werken zo zonder publiek. Want ik kan wel zwemmen en trek dapper mijn baantjes, maar mijn bevallige stijl en mijn ademhaling… daar moet nog wat aan gewerkt, al goed dat ik mezelf niet bezig zie!

Vandaag een heel goede reden om niet te gaan, mijn hele buizensysteem doet raar en het laat zich makkelijk raden hoe dat komt, heb nl. met al dat oefenen op mijn ademhaling een paar keer een flinke hap water binnengekregen i.p.v. lucht.

Oef, binnenkort kan ik wat afwisselen met fietsen. En al is dat minder goed voor de armen, het is so much more fun en je wordt er zelfs niet nat van!

Zo, het was al even geleden dat ik nog eens aan de Klaagmuur stond, dus met deze, nu zet ik mijn knopje weer uit en ga lekker in mijn tuintje zitten genieten.

Ik verneem trouwens dat het daar bij jullie eindelijk ook mooi weer is. Deze morgen was het hier wat frisser en stonden er wat stapelwolken. Karin, mijn overbuur, kwam buiten toen ik de oprit veegde en riep spontaan: ‘Gorgeous morning! Nice and cool!’. Net omgekeerd gaat het hier dus. Een uurtje later was er geen wolkje meer te bespeuren en stond Laura hier weer in al haar pracht aan een staalblauwe hemel….

Van het bos en de bomen gesproken (lees reactie van Wenneke op vorig postje), denk ik eraan, milieuvriendelijker dan al die reclamefolders in je bus,  maar ook weer echt Amerikaans:

Dringdring! Dringdring! Dringdring! 

-Hellôooo?

-This is Verizon Wireless. If you are Pamela Prince, press 1...
-I think...
Ondertussen ratelt de stem door...
-...if not, press 2…

I press OFF!!!!

Een uurtje later:

Dringdring! Dringdring! Dringdring!

-Hellôooo?

-Your Insurance is about to expire…

Ooofffff!!!!

Tja, wat betreft de bomen, die blijven hierdoor rustig verder groeien, milieuvriendelijker dus wel, maar mensvriendelijker…? Dit herhaalt zich zo een aantal keer per dag... zucht...

Toch een postje waard, vond ik zo, hoe je hier altijd en overal moet uitkijken als je wat koopt en je zodoende vele dollars kan uitsparen. Nu had ik in België ook wel zo’n Delhaize kaart waar je dan punten mee spaart tot je een aankoopbon van €5 krijgt… maar hier is dat werkelijk ongelooflijk.

Ook hier teken je in de supermarkt in voor zo’n kaart. Het heeft even geduurd voor ik het doorhad, maar op zowat de helft van de producten krijg je daarmee korting, die echt wel oploopt als je je rekening even nakijkt, vaak ook is het 1 kopen en hetzelfde product gratis. De eerste keer bekeek de kassier me heel verwonderd omdat ik het gratis product niet bij had. Daar bovenop is er dan ook dat puntenspaarsysteem zoals bij ons.

En voilà, zo zien jullie wat er in mijn karretje lag!  

Ook in de Pharmacy* is er dat systeem en staat er vaak onder je rekening dat je met dat kasticket iets gratis krijgt (tandenborstel, zeep, deo…), of $5 discount… wel binnen een bepaalde termijn. Heeft ook even geduurd voor ik dat doorhad, heb de eerste weken waarschijnlijk heel wat tandenborstels en 5$-biljetten aan mijn neus laten voorij gaan.

Vorige week kocht ik een broek en die moest worden ingekort. 'No problem, can I have your card sweetie?' Hoezo kaart? Ok, moest even mijn gegevens noteren en de kaart was zo gemaakt, retouche gratis en 40% korting.

Zalig genoten van een prachtig lang weekend, maandag was het nl. Labor Day, voor W dus een dagje verlof.

We hadden een goed gevuld programma, vandaag is het dus uitblazen… alhoewel… daarnet gaan zwemmen en ik was helemaal knock-out. Het vervelende is dat ik soms de stop-knop niet vind en maar doorga. Thuisgekomen en languit op de zetel in slaap gevallen en eigenlijk ben ik nog niet helemaal bij bewustzijn….

Gisteren naar Los Angeles geweest. In 1992 hadden we daar ook een dagje vertoefd tijdens onze trip door California, maar net als toen kon de City of Angels ons ook deze keer niet bekoren.

En dan die fameuze ‘Walk of Fame’… bof, van die glitter zoals we dat op TV zien was echt niet echt veel te merken. We liepen wel een paar bekende gezichten tegen ’t lijf, o.a. Jack Sparrow, Darth Vader en nog een paar van dat allooi, de ene al gekker dan de andere.

  
   
  
Ook hebben we Old Pasadena bezocht en dat is echt wel charmant. Jammer dat de timing niet helemaal goed zat, je waande je bij onze noorderburen, de straten kleurden helemaal oranje. Tenessee speelde die avond nl. een match tegen UCLA en het krioelde van de Tenessee-supporters, allemaal in oranje outfit, je kon geen café noch restaurant binnen of het was er een lawaai van jewelste. De oranje-gekte zoals we die kennen moest er hier niet voor onderdoen. Zou dat met de kleur te maken hebben…?

Uitgeweken familie daar in Pasadena?


Zondag waren we uitgenodigd op een heuse Amerikaanse BBQ. Het was een heel gezellige bedoening, heb leuke mensen leren kennen, maar toch totaal anders dan bij ons. Uiteraard alles in plastics en niet zo’n ruim assortiment vlees als op onze Belgische BBQ’s, maar wel bieren, wijnen en eten zoveel je maar wou. Ik heb er super van genoten en kreeg vandaag al een mailtje van een van de dames om eens samen op stap te gaan.

Verveling is voorlopig dus zeker niet aan de orde.