Emiel Wheaton begint slechts woensdag terug lichtjes te lopen. Matthias Maeyaert is pas deze week begonnen met voltijds trainen en dueleren. Jarne Vanderhaeghe is nog steeds herstellende van zijn blessure. Kjell Boedt is op weekenduitstap en tot slot is Artur Tyvaert roodgeschorst.
Bijgevolg zijn enkele spelers "dubbel" geselecteerd (voor beide matchen).
Thibaut Vansteenkiste - Julien Van Volcem Amyitis Anne - Joren Van Poucke - Brent Verbrugge - Robbe Van Loo - Arthur Devos Milan Gillewy - Henri Verduyn - Dirk Jan Dewaegemaeker - Hasse Colpaert - Thiemen Desendre Victor Landuyt - Casey Devoldere - Maurits Vanhoutte
Laat ons dit "slecht aflopend" verslag beginnen met een zeer positieve noot : het is werkelijk een plezier om de ploeg van Rik Decramer aan het werk te zien. Elke week met goed spel (lees "beter voetbal dan de opponent") , overduidelijk karakter en vechtlust en moedig strijdend, tegen een tegenstander die door het leeftijdsverschil probeert onze jongens te overbluffen met "power". Ook zo deze week in de thuismatch tegen Luingne. Een ploeg die drie bepalende spelers had : een SS'er centraal achterin (stoer en snel), een boomlang "manneke" voorin en een "brave man" in scheidsrechtertenue (in deze tijd van het jaar wordt de term "brave man" vaak gebruikt voor Sinterklaas, maar geschenken deelde deze oude rakker allerminst uit aan de thuisploeg). De lange spits van de bezoekers had in normale omstandigheden ALTIJD met ROOD moeten "bezwartepiet" worden, maar de lakse scheidsrechter liet dit bij drie omstandigheden telkens na. Zo torpedeerde hij eerst doelman Thibault Vansteenkiste, deed vervolgens nadrukkelijker hetzelfde met Brent Verbugge (die zich aan de schouder blesseerde) en tot slot "derde keer, goede keer" trapte hij Pieter Specenier van het veld. De spits met beenhouwerstoekomst bleef echter op het veld staan en lukte meteen ook de gelijkmaker (net voor rust) en was ook betrokken bij de oh-zo-onverdiende winning goal. Verder had de scheidsrechter ook last van "trage oogjes" : dat zijn gezichtsveld minder rap reageert dan de snelle benen van Henri Verduyn kan een mens nog begrijpen, maar zeker in 3 à 4 gevallen werd Henri onterecht afgefloten voor buitenspel. Jammer dat een man zo bepalend kan en vooral mag zijn!! KSVR verdiende deze wedstrijd dus duizend keer te winnen. Het schoot goed uit de startblokken met snelle infiltraties van snelheidsduivels Henri Verduyn, Michiel Vandromme en Artur Tyvaert. Eén van deze aanvallen leverde een zeer mooie openingstreffer op : Artur Tyvaert sneed de rechterflank open en zijn teruglegger werd door Hasse Colpaert mooi in de draai binnengewerkt. KSVR bleef drukken en Henri Verduyn kon tot drie maal toe een bijkomend goaltje scoren (jawel de scheids liet hem driemaal doorspelen ), maar afwerken was er deels door pech niet meer bij. Ondertussen had Luingne bij zijn eerste kans de gelijkmaker gescoord (eerder was Thibaut Vansteenkiste zeer attent op enkele afstandsraketten van de bezoekers). Na rust was het spelbeeld nog duidelijker, slechts één ploeg dacht aan aanvallen en voetballen. Een bal van Henri Verduyn werd van de lijn gered, een splijtende rush van Jelle Depoortere werd door Hasse Colpaert net naast getrapt, er was nog een bal die op de lijn verwerkt werd en de doelman stopte nog pogingen van Michiel Vandromme en Artur Tyvaert. En net zoals vorige week bewees de voetbalsport zijn bittere (onlogische) waarheid : op de tweede kans van de wedstrijd kon Lowingen de winninggoal scoren. De thuisploeg kon letterlijk en figuurlijk zijn wonden likken, maar mag met meer dan opgeheven hoofd het strijdtoneel verlaten. Iets wat we de scheids bijlange niet gunnen ...
Om te beginnen, wat statistische gegevens. Ons ploegje staat in de middenmoot na deze match, volgens de beschikbare capaciteiten duidelijk onder hun waarde gerangschikt. Om echter mee te doen "voor de prijzen" missen we een ferme dosis realisme en winning-spirit : eigenschappen waarmee je een wedstrijd als deze in Wetteren ALTIJD wint. Na 14 matchen zijn er slechts TWEE ploegen in onze reeks die minder scoorden : Boussu Dour en FC Charleroi (toevallig onze twee tegenstanders van de volgende twee weken). FC Charleroi, onze volgende opponent, incasseerde in iedere wedstrijd al minimaal drie goals. We weten wat ons deze week en zaterdag aanstaande te doen staat : zoeken naar de weg naar (en vooral "in") doel. Nochtans als je de spelers "in de week" en "in de opwarming" ziet afwerken, een raadsel . De wedstrijd begon nochtans ideaal voor een ploeg-met-scorende-impotentie : de eerste vrije trap werd door Shun Ballegeer mooi voor doel geborsteld, de hoog opverende Robbe Van Loo kon zijn derde van het seizoen binnenkoppen. Onmiddelijk erna waren er nog kansen en schermutselingen via Shun Ballegeer, Joren Van Poucke, Seppe Stael en Victor Landuyt. De tweede treffer bleef echter uit, maar op dat moment leek dit geen ramp, want we overheersten de thuisploeg en gaven geen enkele kans weg. Een tweede goal zou wel vallen na rust, zo spookte in de (te) gemakzuchtige kopjes van de spelers tijdens de pauze. Ondanks de waarschuwingen gaven ze de match uit handen na rust : laks, inspiratieloos en vooral defensief slordig kwam St. Wetteren oprukken. Een eerste kans werd nog door de thuisploeg gemist, maar de waarschuwingssignalen werden door de zwartwitten genegeerd. Erger nog : de gelijkmaker van de thuisploeg was een opéénstapeling van blundertjes en misverstanden. Goedkoper kan je een tegengoal niet weggeven. Meteen gaven we op deze manier ook een duidelijke en logische uitzege uit handen. Want al werden we na deze tegentreffer langzaamaan terug wakker, we bereikten nooit meer het niveau van de eerste helft. We noteerden nog wat halve kansen via o.a. Dirk-Jan Dewaegemaeker en Milan Gilewy, maar verder dan een knal van Arthur Devos op de dwarsligger en een afschampend schot van Thiemen Desendre kwamen we niet meer. Jammerlijk puntenverlies met een dubbele oorzaak : te groot niveauverschil tussen een (gemotiveerde) eerste helft en een (lakse) tweede helft en het onvermogen om door realistisch afwerken een wedstrijd "op slot te zetten". Waarmee ik ten stelligste wil benadrukken dat onze scoreprobleem een probleem is van de ganse ploeg en niet enkel van de aanvallend ingespeelde spelers. Een probleem dat blijkbaar eigen is aan zwartwitte jeugd van bouwjaar '99 (zie verslag U13B) .
), maar afwerken was er deels door pech niet meer bij. Ondertussen had Luingne bij zijn eerste kans de gelijkmaker gescoord (eerder was Thibaut Vansteenkiste zeer attent op enkele afstandsraketten van de bezoekers). Na rust was het spelbeeld nog duidelijker, slechts één ploeg dacht aan aanvallen en voetballen. Een bal van Henri Verduyn werd van de lijn gered, een splijtende rush van Jelle Depoortere werd door Hasse Colpaert net naast getrapt, er was nog een bal die op de lijn verwerkt werd en de doelman stopte nog pogingen van Michiel Vandromme en Artur Tyvaert. En net zoals vorige week bewees de voetbalsport zijn bittere (onlogische) waarheid : op de tweede kans van de wedstrijd kon Lowingen de winninggoal scoren. De thuisploeg kon letterlijk en figuurlijk zijn wonden likken, maar mag met meer dan opgeheven hoofd het strijdtoneel verlaten. Iets wat we de scheids bijlange niet gunnen ...
.
.
