Mon copain,

Het is tijd om je nog eens een handgeschreven briefje te sturen. Met mijn ouderwetse vulpen glijden op papier. Een rustgevend gevoel.

De dagen worden hier alsmaar langer. Ik dwaal hier nog steeds rond langs straten die al eeuwen gelijk zijn gebleven, alleen de reclameborden doorbreken de illusie. Mijn illusie, de tijd tikt onherroepelijk verder. Ik kan niet langer ontkennen dat ik oud word, oud ben. Ik slenter maar verder helemaal alleen. Ronddolen noem ik het zelf. En altijd eindig ik op een of andere hoogte waar ik een goed overzicht heb van de stadskern met de rivier. Een echte steenbok die klimt ook altijd maar omhoog. Ik kijk graag naar het wisselende licht die schijnt op het water. Reflecterende glinsteringen, voortdurend in beweging. Een stad zonder stroom leeft niet echt vind ik. Daarom ben ik hier zo graag. Hoe ouder ik word mijn vriend hoe minder ik weet wat ik wil doen met mijn leven. Ik vind het gewoon niet. Er zijn waarschijnlijk mensen die heel hun leven zoeken naar wat ze willen in het leven en ik ben waarschijnlijk zo iemand. Rusteloos dolen. Een eentonig verhaal waar niemand naar luistert, waar niemand wat aan heeft.

Geniet van het leven copain. Ik tracht het ook te doen alleen lukt me dat niet zo goed. Moet je heel erg ziek geweest zijn, kanker hebben gehad om weer te kunnen genieten van het leven, van die kleine dingen waar je anders niet bij stilstaat ? Of kan ik het ook of zou ik het kunnen leren, dat genieten van het leven. Ik weet dat jij het kunt. Ik ben vaak zo besluiteloos en dan dool ik letterlijk en figuurlijk rond in het leven. Vol gemiste kansen.

Zoals elke dag zit ik weer aan mijn tafeltje voor het venster. Je weet het wel zijn mijn vriend, toen je de laatste keer hier was hebben we hier dikwijls een koffietje gedronken. De beste koffie van de stad. Als ik naar buiten staar zie ik alles dubbel, de binnen- en buitenkant van het leven. En altijd staart in die spiegeling een jonge vent naar mij in een oud lichaam. Zijn donkerbruine ogen hebben allang hun glans verloren. De illusie van het leven.

Ik zou het willen uitschreeuwen mijn vriend dat ik het anders wil. Dat ik hier ook niet gelukkig ben omdat ik deze schoonheid met niemand kan delen. Ik ben niet tevreden met wat ik heb en wie ik ben. Laat me maar op mijn berg zitten en kijken naar de benevelde binnenstad want dan is ze op haar moois. Bedekt met een laagje goud als de zon aarzelend door die mistsliert doorbreekt. Een schijn van schoon zijn.

Enkele tafels verder zie ik haar steeds zitten. Haar blonde haar glanst in het licht en altijd heeft ze een boek bij zich waar ze zich in verdiept. Jong en mooi, een gevaarlijke combinatie voor oudere mannen. Haar aanwezigheid brengt een klein beetje lente in de herfst van mijn leven. Mijn bloed stroomt sneller en altijd wil ik haar aanraken, haar strelen. Enkel maar in mijn gedachten. Altijd in mijn gedachten genieten van het leven. Zij is het die ik altijd gemist heb omdat ik toch altijd maar voor het alleenzijn kies. Zij is het die ik nooit gehad heb in mijn jeugd.

Kom nog maar eens naar hier mon copain. Laat ons nog wat herinneringen ophalen aan een tijd die nooit zal terugkomen en ik laat je nog enkele kelderbars ontdekken waar nog enthousiaste jazzmuzikanten iedere avond spelen. Want de avonden zijn lang en toch heb ik de indruk dat alles zo snel voorbij gaat. Ronddolen in het leven, ik ben er bang voor.

De avond valt over de stad en honderden, duizenden lichtjes gaan aan en ik staar er naar vanuit mijn appartement. Dit is schoonheid mijn vriend. En eventjes geniet ik toch in stilte en het ontroert me.

Je  optimistische gedachten zullen me goed doen en mijn alleenzijn opfleuren. Ik zend je mijn handgeschreven groeten.

(een postkaartbrief aan zapnimf)

05-06-2007 om 14:41 geschreven door stefi  

04-06-2007 om 22:12 geschreven door stefi  

03-06-2007 om 13:20 geschreven door stefi  

01-06-2007 om 18:43 geschreven door stefi  

‘k Zit nu al een tijdje bij ‘bloggen’ maar helemaal tevreden ben ik toch niet. Als je eens grasduint tussen al die nieuwelingen die een blog beginnen of zelfs tussen de bestaande blogs dan heb je veel kaf tussen het koren als ik me zo mag uitdrukken. Het niveau is beduidend lager dan bijvoorbeeld bij ‘wordpress’. Ik zou zelf zeggen dat op fotografisch gebied de bloggers bij ‘wordpress’ stukken beter zijn. Een verschil tussen amateur, liefhebber en gevorderde fotograaf en prof. Ik twijfel heerlijk gezegd om over te stappen naar de ‘concurrentie’ maar misschien doe ik het ooit toch.

Enkele voorbeelden die ik wel goed vind:

http://jimmykets.wordpress.com/

http://karinabrys.wordpress.com/

http://arturian.wordpress.com/

http://lisavandamme.wordpress.com/

Als kersvers groentje op bloggebied ben ik begonnen bij ‘bloggen’ door ergens een artikeltje te lezen in een krant en van ‘wordpress’ had ik nog nooit gehoord.

Is bloggen.be geen onderdeel van seniorennet of heb ik dat mis ?

31-05-2007 om 11:51 geschreven door stefi  

29-05-2007 om 20:12 geschreven door stefi  

28-05-2007 om 17:23 geschreven door stefi  

26-05-2007 om 17:22 geschreven door stefi  

25-05-2007 om 18:27 geschreven door stefi  

Bean Peace
A poem by Drew K.

A mystery wrapped in brown,
A fragile enigma,
Enveloping the senses,
With the earthy steam
Of a bean.

The mind wrapped in warmth,
The essence of dark roast,
Heating from within,
The senses thrill,
With every lingering
Sniff of the aroma
In the mug

24-05-2007 om 20:14 geschreven door stefi  

Een grijze doordeweekse dag doorweekte zijn gedachten. De grijze mist plakte aan hem, drong diep in hem binnen en verkleunde zijn innerlijkheid. Alle positieve energie verdween uit zijn lichaam. Een kracht die hem weerloos maakte en moedeloos. Zonder energie geen positieve gedachten.

Voor zich uit starend naar de eindeloze leegte die zich voor hem bevond, helemaal alleen tussen al die mensen. Hij zat aan een tafeltje voor het venster van een café. Een kopje dampende koffie voor zich. Het café zat vol, een geroezemoes van geluiden, van stemmen. Hij hoorde het niet en roerde maar wat met een lepeltje rondjes in zijn zwarte koffie.

Zijn ingepakte koffer stond al maanden klaar in zijn hoofd. En iedere dag zwierf hij rond op die plaats die zijn hart had ingepalmd. Bladerend in folders en reisbrochures was hij aan het reizen. Foto’s koesterde hij ook, ze zaten in blinkende aluminium dozen. Eén voor één nam hij ze eruit en bekeek ze, nee, hij bestudeerde ze, elk detail nam hij op in zijn brein. Hij wist alles van zijn lievelingsplek al was hij er nog nooit geweest. Maar iedereen mocht hem iets vragen, hij wist het antwoord. Hij was er toch iedere dag.

Hij keek naar zijn zwarte koffie, in zichzelf gekeerd, de eenzame zwerver in zijn eigen gedachtewereld. Reizen zat hem in het bloed. Alleen vertrekken dat was moeilijker.

23-05-2007 om 17:18 geschreven door stefi  

22-05-2007 om 19:07 geschreven door stefi  

21-05-2007 om 18:53 geschreven door stefi  

19-05-2007 om 19:37 geschreven door stefi  

17-05-2007 om 19:37 geschreven door stefi  

Vluchtende zwarte man of  zwarte jogger ?

16-05-2007 om 21:43 geschreven door stefi  

15-05-2007 om 19:53 geschreven door stefi  

14-05-2007 om 20:00 geschreven door stefi  

13-05-2007 om 16:06 geschreven door stefi  

Thuiskomen en alleen de stilte horen. Alleen de regen die tegen het venster tikt zorgt voor enig leven in dit stil huis. Je ploft je neer in de zetel en je gedachten dwalen weg tot je weer wakker schiet en niet beseft dat je in slaap gevallen was. Waar zijn mijn gedachten heen geweest ? Ergens in een ver verleden waarbij ik slechts een schim van een beeld van jou voor mijn ogen zie die de tijd langzaam wegslijt. Zoveel jaren zijn verstreken sindsdien en ik heb nooit meer iets van jou gehoord. Ik liet je gaan omdat ik me niet wou binden, niet durfde binden. Ik heb je nooit gezegd dat ik van je hield. De stilte van je afwezigheid, alleen de regen vertelt me meer over het alleen zijn, over het alleen blijven. Niets zielig, alleen een keuze. Misschien een verkeerde keuze.

De tijd tikt weg, de stilte blijft en toch blijf ik er naar luisteren en geniet er zelfs meer en meer van. Nu zou je aanwezigheid me alleen maar storen.

Weggaan, het stille huis uit, het maakt me rusteloos. Alleen de tikkende regen op mijn paraplu kan me troosten. Vanonder mijn regenbescherming bekijk ik de wereld als in een cocon. Afgezonderd loop ik langs de gevels, in mezelf gekeerd. Ik wil het zo, alleen zijn met mezelf. Mijn gedachten laten dwalen. Even uitwaaien. Jij blijft nu in mijn hoofd hangen, een verloren zaak. Had ik je maar vroeger gekend. Met mijn vingertoppen streel ik je gezicht, je lippen en blijf ik staren naar je lichaam tot de regen alles wegspoelt. Je bent allang niet meer vrij.

Ik raak je eventjes aan, een lichte aai over je wang, een streling door je haar en dan ben je weer weg. Alleen een vage geur van je parfum blijft hangen. Met mijn hoofd naar beneden loop ik verder, verlegen sla ik mijn ogen neer als ik iemand passeer. En dan is het thuiskomen en alleen de stilte horen.

Sammy loop niet zo gebogen
Denk je dat ze je niet mogen
Waarom loop je zo gebogen Sammy met je ogen Sammy op de vlucht
Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy want daar is de blauwe lucht

Sammy loop niet zo verlegen
Zo verlegen door de regen
Waarom loop je zo verlegen Sammy door de stegen Sammy van de stad
Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy want dan word je lekker nat

12-05-2007 om 18:27 geschreven door stefi