Jp en ik zijn gisteren, Zondag, begonnen aan een hopelijk lange reeks praktische Zondag trainingen. Tijdens het les geven is het niet altijd mogelijk om zelf veel te oefenen. Daarom deze trainingen.
Gisteren werkten we als volgt. Een aanval wordt afgeweerd, gevolgd door een tegenaanval en dan naar de grond gebracht. Vandaar oefenden we, vooral ik dan omdat ik weinig ervaring heb met grond gevechten, naar controle van de ander.
Iedereen, taijispelers of anderen, die graag op een vriendschappelijke manier willen meetrainen zijn welkom . Het is geen formele les maar een mogelijkheid om bepaalde dingen te oefenen of verfijnen , gewoon met partner afspreken wat je wil oefenen, en go (push hands, toepassingen, sparren )
Vaak wordt taijiquan omschreven als meditatie in beweging. Terwijl het uitoefenen van trage taijivormen zeker heilzaam kan zijn, ontspannend werkt en ons concentratievermogen kan vergroten is dat nog niet echt meditatie.
Meditatie is volgens mij een oefening en studie die ons inzicht geeft in wat er gebeurt in ons lichaam, geest EN emoties. Dat op zichzelf is al moeilijk genoeg, waarom het dan nog moeilijker maken door dat te doen terwijl men gecompliceerde stijlvormen loopt?
Als meditatie ons doel is, zijn er dan geen betere en pure methoden zoals, zazen, vipassana, wandelmeditatie?
Wat is dan wel de reden van het trage oefenen van de vormen?
We hebben meer tijd om onszelf te observeren en fouten te corrigeren. Het trage oefenen helpt ons om te ontspannen, als een gevolg van ontspanning wordt de ademhaling dieper. Door de ontspanning daalt ons centrum. Een lager centrum versterk onze gronding en evenwichtsgevoel. Daarnaast heelt/geneest de trage vorm ons lichaam na het hardere werk, zoals een van Shen Tiegen`s oud leerlingen het uitdrukt.
Nee hoor, dit berichtje gaat niet over taiji mensen die terwijl ze taiji beoefenen er als een plastik zak uitzien maar wel over de plastieken boodschappentasjes waar ze je in China mee om de oren smijten.
Als je taiji quan als een gevechtskunst of zelfverdedigingskunst wil beoefenen dan is basis training/jibengong heel belangrijk. We trainen daar o.a. soepelheid, lenigheid, kracht, fa jin, coördinatie, enz. Met andere woorden, we proberen ons lichaam sterker te maken en efficiënter bewegen. Is dat niet gezond?
Een tweede belangrijk aspect van basis training is het correct leren uitvoeren van basistechnieken. Iets waar veel taiji beoefenaars het volgens mij redelijk moeilijk mee hebben ondanks jarenlange training.
Het gaat vaak over eenvoudige dingen die voor andere martiale stijlen evident zijn maar door taiji beoefenaars niet altijd worden erkend.
Zoals bijvoorbeeld correct slaan. Is mijn vuist goed gesloten, is het polsgewricht stevig, vormt mijn vuist een lijn met mijn arm, heeft mijn vuist, pols, arm enige connectie en conditietraining/hardheidstraining gehad?
Het belangrijkste punt is dat , in het artikel gaat het over competitietraining maar volgens mij geldt dat ook voor training voor zelfverdediging, training en realiteit elkaar zo dicht mogelijk moeten benaderen om efficiënt te zijn.
Indien dat niet zo is zal wat we trainden in een reële situatie niet tevoorschijn komen wegens te groot verschil.
Het eindeloos, in ons geval taiji, vormen oefenen mag dan wel andere voordelen opleveren het zal ons niet direct tot efficiëntere vechters maken, tenzij de vormen zich zo dicht mogelijk bij de realiteit van een echt gevecht bevinden.
In die context is een trainingsmanier die mijn leraar Shen Tiegen beoefent interessant.
Nadat de vorm geleerd is op de traditionele manier, kan je hem veel relaxer en natuurlijker beoefenen, met kleinere standen, vluggere voet bewegingen, zich een tegenstander voorstellend en daarop reagerend.
