De kunst van het alledaagse leven Artistiek verantwoorde prettig gestoorde bohémien subcultuur idealen die vertaald worden in dagelijkse literaire schrijfsels en andere knutsels.
08-12-2009
Christmas In The Heart, de nieuwe cd van Bob Dylan.
"Maar voor u gaat denken dat good ole' Bawb ze niet meer alle vijf op een rij heeft: 's mans kerstplaat is in de eerste plaats een filantropische folie. Alle inkomsten uit de royalty's van Christmas In The Heart gaan naar het World Food Programme , een liefdadigheidsorganisatie die met de opbrengst zowat anderhalf miljoen hongerige monden hoopt te voeden. Iedereen tevreden: die anderhalf miljoen paupers omdat hen deze kerst een gratis kalkoen in de mond komt gevlogen, Bob Dylan omdat hij zijn geweten sust zonder ook maar één eenzame te moeten uitnodigen en wij omdat we weer een plaatje van Nonkel Bob rijker zijn. Maar is Christmas In The Heart ook een goed plaatje? Bwah . Charmant en amusant: dat wel. Briljant of eclatant: helaas niet." Maar misschien wil His Bobness met die paar miskleunen gewoon onze grootmoedigheid op de proef stellen en worden we verondersteld om Christmas In The Heart derhalve te bedekken met de mantel der liefdadigheid. Welaan dan: Merry Christmas, Bawb ."
Zo oordeelt een tijdschrift (ik zal de naam niet noemen uit plaatsvervangende schaamte) over Christmas In The Heart, de nieuwe cd van Bob Dylan.
Ik heb er alvast een andere mening over: De cd begint allerhartelijkst met Here Comes Santa. Voorts horen we een hoop verderlichte kerstdeuntjes. I'll Be Home For Christmas,Hark The Herald Angels Sing, Little Drummer Boy. Bij ieder liedje komt Kerst dichterbij en bovendien wordt de sfeer beter. Ik heb op verschillende momenten echt in een deuk gelegen. Wat dan weer niet zo bevorderlijk is om een kerstboom op te tuigen. Mijn mening? Het is een schitterende plaat! Kerstsfeer maar met hilariteit en vrolijkheid alom en dat is Dylan voor mij. Al altijd geweest. En daarom luister ik zo graag naar Bob Dylan. Voor de muziek, de teksten en zijn soms onverstaanbaar gemompel, de nodige dosis 'prettig gestoordheid'. Blij dat ik de cd begin december kreeg (van mijn lief ter begeleiding van het zetten van de kerstboom) en niet op kerst, nu kan ik er nog een hele maand naar luisteren. Hij zingt het zoals hij is en hij had niet de geforceerde 'urge' om de liedjes te gieten in een mal van een experimentele hype. We moeten niet denken dat halfgoden anders Kerst vieren dan ons. (Gelukkig is dat niet zo.) De boodschap is hier; In ons hart (ben je mee?) vieren we allemaal Kerst op dezelfde manier! En wat bovenstaand citaat betreft: Ik heb zelfs nooit gedacht dat Bob Dylan ze alle vijf op een rij heeft. Bespaar ons daarvan.
08-12-2009 om 10:20
geschreven door Fjerinne
01-12-2009
De Kerstkalender en hoe liefdescadeautjes toch voor wrevel kunnen zorgen... (soms)
Eén december, het aftellen kan beginnen.
De kerstkalender dus, het leukste aftelkalendertje dat er is.
In mijn uitwisseljaar in Noorwegen was het een soort liefdesbrief. De opdracht was een zo mooi en romantisch mogelijke aftelkalender maken voor je geliefde. Ik zag zelfs grote, potige kerels priegelen met kleine vakjes en strikjes.
Die kalenders werden met de post opgestuurd naar de verre liefdes of geschonken de avond voor één december. En iedereen begreep waarvoor het diende.
Misschien vind je die laatste zin gek klinken maar eigenlijk is dat niet zo want ik heb er nog een grappige anekdote over.
Het betreft twee kennissen van me. Jaren geleden. De jongen is een Belg, het meisje een Duitse (waar de kerstkalender ook redelijk belangrijk is.) Ze vrijden nog pril en zagen elkaar in die tijd niet zo vaak omdat ze natuurlijk te ver van elkaar woonden. Zij had voor hem dus een kerstkalender gemaakt. Vierentwintig zorgvuldige gekozen snuisterijtjes al even zorgvuldig ingepakt op een originele manier. Met een kapitaal aan postzegels stuurde ze de hele boetiek naar België zodat het op één december hier was en onze Belg niet alleen naar Kerst maar ook naar haar komst kon aftellen.
Dat was althans het plan.
Hoe het in realiteit verliep?
De jonge Belg kreeg de vierentwintig pakjes op één december. Bedacht: Jezus, we zijn pas één december! Zij is snel met het sturen van een kerstcadeau. Wilt ze daar iets mee zeggen? En wat een rompslomp om al die snuisterijen in al die prullerige pakjes te verpakken. Heeft ze echt niets beter te doen? Ik heb een hele avond nodig om dat allemaal uitgepakt te krijgen en bovendien heb ik een tafel vol nutteloze prullen. t Is wel geestig, de eerste twaalf of zo maar t is er een beetje over; zon vierentwintig onnozelheden
(Moet ik nog uitleggen dat ze nu, jaren later niet alleen getrouwd zijn maar jammerlijk ook weer gescheiden? Verschillende culturen het mixt niet altijd gemakkelijk )
Nu, die cultuurverschillen, daar moet je de landsgrenzen niet voor oversteken. Ikzelf (slechts gemixt met één provinciegrens verder heb al vier (!) ja VIER (4) jaar, dezelfde kerstkalender voor mijn teergeliefde. Het is een vilten tapijt met vierentwintig vakjes waar in elk vakje een quote staat van zijn geliefde schrijver*. Telkens een quote waar je een hele dag over kan brainstormen. Braincandy dus als het ware. Elke quote geprint op gekleurd papier met een ministrikje om en in zon vakje dus. Maar mijn teergeliefde belooft al elk jaar eraan te beginnen maar t lijkt er nooit van te komen. Ik zie het (om mezelf iets voor te houden) als uitstellen van het plezier (een ascetische levenshouding waar ik zelf niet in geloof maar mijn teergeliefde jammer genoeg des te meer.) Het bespaart mij aan de andere kant veel werk, ik kan al vier keer dezelfde recupereren.
Gelukkig zijn de kinderen enthousiaster. Voor hen maak ik elk jaar een kerstkalender.
In november knutsel ik die in elkaar en één december zijn ze klaar voor gebruik. Dit jaar naar oude Noorse traditie, met vierentwintig luciferdoosjes in een blokje. Versiering naar eigen goesting naargelang zin in kitscherigheid. Vullen met wijsheden of chocolaatjes of gedichtjes of mopjes of goed-voor bonnetjes. Eentje voor elke dag! Hoe vaak ze ook vragen: Mag ik die van morgen al open maken???? Alstublieft, please, please
Maar dan is er s morgens om kwart voor acht op Nederland 3 en in de namiddag om vijf uur op Nederland 1 als zoethoudertje: Kerst met Linus. De aftelkalender op de televisie. Vol originele kalenders (wat een ouders hebben die kinderen!) en hilarische verhalen (wat een ouders hebben die kinderen!!! ;-)). Derde jaar op rij al en nog altijd een groot succes hier in huis, alleen al dat aftitel-liedje en die Marvin
*Tolstoy
01-12-2009 om 23:07
geschreven door Fjerinne
Tags:kerstkalender, Linus, advent, Kerst
23-11-2009
November
(een mijmering van zeven jaar geleden die ik onlangs terugvond.)
In mij leeft een gedicht.
Er is muziek bij.
Het begint met druppend water.
Water op eenbodhrán.
Pom, pompompom, pompom. Pom, pompompom, pompom.
Het gedicht is van Birago Diop. Ik zing het voor mijn zoontje als hij slapen gaat.
Luister vaker naar dingen dan naar wezens. 't Is de adem van de voorouders wanneer we de stem van het vuur horen. 't Is de adem van de voorouders in de stem van het water. De overledenen hebben ons nooit, nooit verlaten.
De doden zijn niet onder de aarde:
Ze zijn in de ritselende bomen, Ze zijn in de kreunende wouden, Ze zijn in het huilend gras, Ze zijn in de jammerende rotsen. De doden zijn niet onder de aarde.
Ze zijn hier. In mijn huis. In voorwerpen die ik bijhoud. In foto's... Ze zijn geweven in ons, ze leven in onze harten, onze herinneringen. Hun gezichten en hun stemmen, hun aanrakingen blijven bij ons. Daarom moeten we daar veel aandacht aan besteden.
Onze geliefden zijn geregen door ons heen. De dood sluipt altijd door ons. Door de moeder en het kind en de geliefden die elkaar beminnen. De dood bindt ons en voert ons mee. Wat gevlochten is, kan niet ontvlochten worden. Relaties houden niet op wanneer één van ons doodgaat.
Ook al is mijn grootmoeder vijf jaar geleden gestorven, toch blijft ze mijn grootmoeder. Ik lees de boeken die ze me gegeven heeft, draag de sjaals die ze gebreid heeft. Ik hoor haar schooljuffrouwstem mijn ongefundeerd enthousiasme temperen. Ik voel haar dichtbij, toononvast en ietsjes te hoog meeneuriënd in haar stoel, wanneer ik luister naar Carmina Burana. Ik hoor haar licht spottende ironie zo onverwacht als mystici de stem van God horen. Ik voel haar grootmoedertrots wanneer ik mijlpalen bereik in mijn leven.
En zelfs los van deze specifieke associaties, blijf ik een relatie met mijn grootmoeder hebben en met anderen die ik heb verloren. Ik vind hen op het strand, waar de zee het land kust. Ik hoor hen in de ritselende bomen langs de vaarten die het platteland in repen snijden. Het is alsof door te sterven en deel te worden van de onzichtbare wereld, alle onzichtbare dingen heilig worden. Wanneer we die transcendentie voelen, gedreven door de wind, een onzichtbare aanraking, weten we dat het de adem is van diegenen die ons voorgegaan zijn. Zoals vannacht, zacht als het woord Cherub, in mijn gezicht werd geblazen. Ze zijn ons voorgegaan, maar zitten nog altijd in ons geweven. Ze leven in ons hart, in onze herinneringen. Ze leven in onze foto's, in de voorwerpen die ze ons gegeven hebben, de bomen die ze voor ons geplant hebben, de bollen die ze voor ons in de grond gestopt hebben...
En ze leven verder in de onzichtbare dingen. In alles wat ons doet denken dat er misschien een sterkere kracht of liefde is die ons in de ban houdt. Alles wat transcendent is voor ons, muziek of kunst of de natuur of iets anders, het geestelijke koninkrijk waarin degenen die ons voorgegaan zijn, verblijven.Door hun leven en hun sterven en de liefde die we delen, zijn onze levens gezegend, soms schitterend van kracht alsof alle dingen levend zijn.
Ze zijn nog bij ons. Als we luisteren, kunnen we hen horen. Als we kijken, kunnen we hen zien. Als we hen iets vragen, kan het zijn dat ze antwoorden. En als we onze hand uitsteken, kan het zijn dat ze glimlachen en ons helpen hun omarming te voelen.
De overledenen hebben ons nooit verlaten. De doden hebben een pact met de levenden. Ze zijn in de vrouw haar borst, Ze zijn in het huilende kind, Ze zijn bij ons in ons huis. Ze zijn bij ons in de menigte. De doden zijn niet onder de aarde.
Tijdens ons korte bestaan als levend wezen, in die tijd tussen nog niet leven en geleefd hebben, maken we onze erfenis op. We leven ernaar om een zo groot mogelijk rijk te verzamelen. Herinneringen, aanrakingen, gedachten en woorden. Die we influisteren, opschrijven, versturen, inmasseren. We beminnen, koesteren elkaar, gaan op reis, schrijven verslagen, maken foto's, kunst, muziek die we op allerlei dragers vastleggen, schrijven woorden... Laten sporen na... Woonplaatsen waar onze ziel in verder blijft leven.
Luister vaker naar dingen dan naar wezens.
Luister vaker naar dingen dan naar wezens. 't Is de adem van de voorouders wanneer we de stem van het vuur horen. 't Is de adem van de voorouders in de stem van het water.
23-11-2009 om 12:57
geschreven door Fjerinne
13-11-2009
Gender-problematiek
Mijn dochtertje van vijf jaar heeft een vriendinnetje op bezoek. Aan de ene kant van de woonkamer tegen het grote raam staan alle miniatuurponytjes opgesteld, aan de andere kant de barbies in ongelooflijke zelfontworpen creaties. Op de salontafel staat een miniatuur picknick setje met miniwafeltjes en mierzoete suikerthee. Op de eettafel staat het 1/12 poppenhuis, geverfd door dochterlief in kauwgumroze met glitter. In dat poppenhuis wonen kleine poppetjes met rubberen jurkjes en schoentjes en een pak kleine accessoires waar elke 1/1 designliefhebber jaloers van zou worden. In een heel klein stukje woonkamer die de meisjes niet nodig hebben, speelt zoon van zeven jaar met zijn legertje van plastiek soldaatjes. Hij kijkt naar het hoopje donkergroen plastiek en bergt ze dan weer op in de groengeverfde schoendoos. De autootjes worden uit de wastrommel gekieperd. Ze staan wat afgeschilferd en grijzig naast elkaar in rijtjes tot ze de wastrommel weer inrijden. Zoon gaat wat rondkijken. Ziet alle gezelligheid bij de meisjes en komt bij mij in de keuken staan. Mama, waarom is meisjesspeelgoed altijd mooier? Mijn lief die de keuken binnen komt, grijpt naar zijn hart. Moet ik me zorgen beginnen maken? vraagt hij me licht paniekerig.
Niet zo lang erna zie ik mijn zoon meespelen met de twee meisjes. Hij legt met papier en karton een tuin aan bij het poppenhuis. En ik vraag me inderdaad af waarom het speelgoed van jongens zo kleurloos, gewelddadig, stoer, agressief is. Alsof zij niet mogen leren de wereld mooi en kleurig te maken. De wereld zou er alvast niet slechter op worden. Moeten al die toekomstige kunstenaars, koks, architecten, muzikanten ondertussen maar spelen met soldaatjes en autootjes of monotone bouwblokken. Kleurig en mooi is toch geen synoniem voor seutig of meisjesachtig? Het meest vredelievende, minst male chauvinist dat we vonden in de speelgoedboekjes was lego. Maar objectief bekeken kan je dat ook niet echt mooi noemen. Er is natuurlijk een pak uniseks speelgoed maar dat is ook maar half voor jongens als je begrijpt wat ik bedoel. Mooi jongensspeelgoed. Een gat in de markt? We kunnen blijven afgeven op het rollenpatroon en dat mannen zus zijn en vrouwen zo maar zolang het speelgoed het in de strot van de kinderen duwt, moeten we ons geen illusies maken.
Uiteindelijk eindigde de speelnamiddag met knutselen aan de grote tafel. De twee meiden knutselden meisjesspulletjes maar de zoon die nog uren later verder knutselde, maakte grote wonderlijke creaturen, heel kleurrijk en heel fantasievol zonder wapens of andere machotrekken.
De toekomst ziet er rooskleurig uit. ;-)
13-11-2009 om 20:43
geschreven door Fjerinne
Tags:speelgoed, jongens
01-11-2009
Prettig Samhain!
Prettig Samhain!
Prettig wat? Samhain! Hoe spijtig dat niemand dit begrijpt. Halloween is bij iedereen bekend en dat is niet meer dan een feest dat vanuit Europa naar Amerika is gegaan waar het gecommercialiseerd en volledig ontdaan van zijn oorspronkelijke rituelen teruggekomen is naar hier. Moet alles dan door de Amerikaanse filter voor we het kunnen verteren?
Samhain is wat onze voorouders vierden. Samhain op 1 november was het nieuwjaarsfeest. De overgang van zomer naar winter. (Toen onze voorouders nog maar twee seizoenen hadden en het leven in het algemeen veel simpeler was.) Voor onze voorouders begon alles vanuit het donker. Ze rekenden in nachten en winters. Niet in dagen en zomers zoals wij nu doen zoals de Romeinen het ons geleerd hebben. De winter startte met Samhain.
Volgens de druïden kwamen in deze nacht de werelden van de geesten en van het materiële bestaan het dichtst bij elkaar. De Cailleach die aanvankelijk de moedergodin was en dan vruchtbaarheids- en maangodin werd, keerde met Samhain terug om als koningin van de winter te heersen, ze koos daarvoor een kring van eiken uit. Die eikenkring was dan bevolkt met elfen en gnomen en allerlei wezens uit deze en gene wereld. De geesten uit de onderwereld konden een blik werpen op hun nageslacht en het nageslacht kon de doden weerzien. Dat was een spannende nacht, de nacht waarin de oerkracht uit de grond komt, kun je je dat inbeelden? Dat zorgde voor een hoop mystiek en prettige spanning in die nacht van 31 oktober op 1 november. In Amerika echter werd Cailleach tot heks of toverkol gedegradeerd, wat bijzonder spijtig is. Het had een heel ander feest kunnen zijn... vol elfen en mysterieuze wezens en dode voorvaders waarmee je toch nog eens een klapje kon doen.
De eerste week van november zou een terugkijken naar de voorbije zomer moeten zijn, genieten van de vruchten van een rijke oogst. Symbool daarvoor staat natuurlijk de pompoen. En de oermoeders die gesymboliseerd worden door mysterieuze wezens die uit het donker komen. En vuur en kaarsjes omdat de donker en de kou nu intreden. En nadenken over goede voornemens want het jaarwiel begint opnieuw te draaien en wel vanaf nu!
Beste wensen en veel warmte en liefde deze winter!
01-11-2009 om 00:00
geschreven door Fjerinne
Tags:Samhain, pompoenen
25-10-2009
Als het niet wil lukken...
Het is frustrerend om te beseffen hoe ongelooflijk
onkundig ik ben.
Al een hele tijd barstte ik van de zin en
inspiratie om te schrijven maar... enkele dagen geleden is mijn
laptop 'uitgevallen'. Blue screens, zevenentwintig virusmeldingen,
beetje bij beetje werd mijn harde schijf gewist en verloor ik dus
nogal wat data. Printen was mijn enige manier van back-up nemen want
voor zover ik weet, kun je nog geen virussen op papier overzetten.
Maar dat belooft veel overtypen in de toekomst en met foto's
bijvoorbeeld is dat weer een pak moeilijker natuurlijk.
Mijn lief had het weer net een week of
twee hyperdruk op zijn werk, lange dagen werken en absoluut geen tijd
om eens te kijken naar de vernielzucht van al die wormen en virussen
en andere destructieve toestanden op mijn laptop die elke keer
wanneer ik die opstart gruwelijke meldingen gaf van onomkeerbare
verwoestingen.
Het printen-om-te-saven werd opeens
bruusk onderbroken doordat de printer niet meer geïnstalleerd
bleek en ook niet meer kon geïnstalleerd worden wegens het
ontbreken van één en ander waarvan ik geen iota
begreep. Ik nam ondertussen toevlucht tot mijn notebook. (Voor
computer-analfabeten zoals mezelf:) een piepklein laptopje dat ik van
mijn lief gekregen had om overal en altijd te kunnen schrijven.
Maarrr... het schrijfprogramma Word dat op mijn vorige laptop nog
standaard stond, was hierop niet beschikbaar en eigenlijk geen enkel
van de programma's die ik dagelijks gebruik. Hemeltergend, want ik
weet begot niet hoe je die dingen moet installeren, laat staan waar
je ze moet halen. Ik heb wel wat freeware. Ik opende de
tekstdocumenten die ik naar mezelf gemaild had en kwam tot de
ontdekking dat de Word-documenten allemaal werden geopend in het
nieuwe formaat maar met enige verlies van data. Een feit waar mijn
notebook me wel voor verwittigde maar dan toch naarstig verder deed
met alles te converteren naar een soort documenten waar ik op geen
enkele andere pc nog iets mee kon doen. Kom daarmee bij de uitgeverij
aanzetten...
De printer werd niet herkend en kreeg
ik ook niet geïnstalleerd. Ik heb wel een installatie-cd maar
er zit geen cd-drive in een notebook. Ik zocht uiteindelijk - zoals
wel meer gebeurd - troost bij Facebook, het sociale, virtuele café
voor eenzame huismoeders en soortgelijken. Maar wat bleek?
Iets zo simpel als mijn status
veranderen, lukte niet meer, wat ik ook probeerde. Verder werkte
bijna niets zoals het moest, vielen functies en teksten weg en drong
Facebook gedurig aan of ik alstublieft Flashplayer wou installeren
omdat er anders allerlei interessants niet zichtbaar was voor mij.
Aangezien je enkel kon kiezen tussen 'ja' of 'nee', dacht ik dat het
me wel zou lukken. Mispoes. Ik had blijkbaar een freeware-basis nodig
die ik zelf op internet mocht uitkiezen. Je kan me evengoed vragen om
de formule voor cold-fusion even te noteren. Ik deed enkele pogingen
waardoor mijn notebook nu stampvol gedownloade rommel zit die mijn
harde schijf vertraagt en die ik er nu met de beste wil van de wereld
niet meer afkrijg.
Hoe was het ook weer? Schrijven is tien
procent inspiratie en negentig procent transpiratie?
Geloof het maar!
En dan heb ik het nog niet gehad over
de vaatwas die het nu al een paar dagen laat afweten...
25-10-2009 om 05:31
geschreven door Fjerinne
09-10-2009
We stoppen niet met spelen omdat we oud worden maar we worden oud omdat we stoppen met spelen.
In onze zithoek staat een koffer vol spelletjes. Gezelschapspelletjes. Voor de personen geboren na 1990 die dit lezen: gezelschapsspelletjes zijn spelletjes die je speelt met meer dan één persoon zonder dat je er een Wi-Fi voor nodig hebt. Enkel een kartonnen bord en wat klein pruts in hout of plastiek. Je speelt het niet alleen, maar samen met anderen, vandaar de naam: gezelschapsspel. Er zijn verschillende spelen en ze hebben elk een ander level. Je kunt beginnen met ganzenbord of mens-erger-je-niet en eindigen met schaken of go. Het level van het spel wordt dan ook nog eens bepaald door je tegenspeler en als de elektriciteit uitvalt ben je niets kwijt. Je kunt gewoon bij kaarslicht verder spelen. Je moet niets opladen en praktisch nooit een upgrade kopen of - godbetert - downloaden.
Bij ons waren gezelschapsspelen een vast onderdeel op familiefeesten vlak na het eten wanneer we nog niet aan het dansen waren geslagen. Trivial Pursuit, Scrabble en Pictionary waren de favorieten omdat iedereen dan mee kon spelen. Je leert elkaar op een heel andere manier kennen dan naast elkaar voor de tv. Je leert spelregels onthouden, opvolgen, in staat zijn om te verliezen, het team steunen, het hoofd koel houden, zelfs als je wint, kortom de Japanse beginselen van zelfcontrole...
In nood ken je je vrienden, zegt het spreekwoord maar probeer eens een gezelschapsspel. Spelletjes spelen is namelijk ook confronterend;
Je geliefde ontpopt zich als een etter als hij verliest of als een arrogante betweter als hij wint, bijvoorbeeld bij Trivial Pursuit, bijvoorbeeld elke keer wanneer hij tegen je speelt. Zon gezelschapsspel is goud waard als loyaliteitsmeter en karakterblootlegger.
Daar adverteren ze niet mee op de doos, eerder met de variaties; kennis, reflexen, logisch denken, training voor je denkvermogen, strategisch inzicht of verbeelding.
Het gezelschapsspel is de grappigste, rijkste en meest levendige groepsactiviteit. Dus zet die tv/computer/Nintendo uit en haast je om enkele spelen op tafel te zetten!
En als je er geen hebt, kom gerust bij ons meespelen, altijd plaats voor een extra speler. (in bijna om het even welke leeftijdscategorie.)
09-10-2009 om 13:34
geschreven door Fjerinne
07-09-2009
De nieuwe wintercollectie...
't Is onverwacht warm. Echt een weertje om in de ligzetel buiten te genieten van de stilte terwijl de kinderen naar school zijn. Met een breiwerkje als excuus dat je toch niet niets zit te doen. ;-) Gisteren ben ik begonnen met 'de wintercollectie' en vandaag heb ik die aangevuld met manchettes voor mijn dochtertje... Nu geen kralen en parels maar pomponnetjes en geen kanten lussen (verschrikkelijk vervelend met kleine vingertjes) maar een roze gehaakt randje.
Werkbeschrijving: (35 steken opzetten, rechts/averechts, veertig rijen, dichtnaaien en 'decoreren'.)
07-09-2009 om 00:00
geschreven door Fjerinne
Tags:Breien, wintercollectie, kinderen
06-09-2009
Herfst!
Vandaag is het mijn verjaardag en dat is voor mij een beetje het sein dat mijn lievelingsseizoen er aan komt de herfst.
Nazomerse dagen, gouden en dieprode bladeren aan de bomen, dennenappels verzamelen om in de open haard te branden, gepofte kastanjes, pannenkoeken, de lage zon die alles in die warme herfstgloed zet, wandelingen in de polders en de boekenbeurs in Antwerpen
Maar ook een seizoen van cadeautjes maken voor de winterfeesten.
Ik ben begonnen aan een nieuwe collectie namelijk betoverende manchetten die straks wordt aangevuld met allerlei andere prullaria die warmte verschaffen en bovendien de wereld een beetje toverachtiger proberen te maken.
(Werkbeschrijving: 38 steken opzetten in zachte, lichte wol en 38 rijen breien helemaal rechts/averechts en dan dichtnaaien in een kokertje en afwerken aan de bovenkant met meters en meters kanten lint in lussen van zeven centimeter en alle chique kralen en parels die je maar kan vinden in huis.)
06-09-2009 om 14:39
geschreven door Fjerinne
Tags:Breien, herfst, verjaardag
24-07-2009
Cadeautje! Paklijst in Word om te gaan kamperen!
Hierbij -in Word-bijlage GRATIS en voor niets: de paklijst om op reis te vertrekken. Afprinten en je bent al halverwege! (eventuele commentaar, aanvullingen en tips welkom)
Lijstjes maken, spullen inpakken... het neemt de proporties aan van de voorbereiding van een koninklijk huwelijk.
De prettige spanning we zijn hier bijna weg!- en het onbeschrijfelijke gevoel van straks weer een paar weken intens te kunnen leven ik heb echt bohémien bloed in mijn aderen - maken deze week ook al een beetje een feest.
Naaimachine opgesteld, stoffenbak erbij genomen, een emmertje textielverharder (om de labels waterdicht en regenbestendig te maken) en aan de slag gegaan, enkel maar opgestaan om wasmachine en droogkast te vullen en legen, kinderbillen af te vegen en eten te maken.
Mijn te-in-elkaar-steken-lijstje werd langzaamaan korter:
(! Merk wel: je kan natuurlijk ook naar de AS. Adventure Store gaan en daar alles kopen, maar ik vind dat persoonlijk zon mannen-wereld, geef mij maar de meer vrouwelijke aanpak.
... Of is er toch een complot dat vrouwen alleen maar mogen kamperen wanneer ze vermomd zijn als man en zich omringen met legermateriaal?)
- Eerst en vooral een stevige canvastas waarin ik al mijn materiaal kan opbergen én vooral kan terugvinden!
- Labels voor al ons materiaal dat we standaard altijd laten rondslingeren over de hele camping. (Oplader voor fototoestellen, toilettasjes, picknickdeken, theepot, parasol, waterreservoir, bbq-setje )
Andere mensen kweken zoiets als orde. Maar wij niet! Nee, wij zoeken wegens dat orde-kweken een niet in aanmerking komende oplossing is - alternatieven voor ons sloddervos-probleem.
- Labels (aan sleutelhanger) voor de kinderen met telefoonnummer van ons erop, de taal die ze spreken én een foto van het hele gezin om vreemden te helpen mee zoeken naar ons in geval dat nodig zou zijn.
- Patchwork-dekens met heel mooi gebloemd katoen.
Katoen, ja, omdat in de auto onder een katoenen patchwork slapen bijzonder prettig is, in vergelijking met fleece-achtige stof waarvan je haren statisch worden
Mooi gebloemd, inderdaad, omdat dat de tent aan de binnenkant huiselijker en romantischer maakt. (Sommige kampeerders breken bijna hun oogbalspieren wanneer ze voor de tigste keer passeren voorbij onze tent om een blik binnen te kunnen werpen. Of zou dat dan toch zijn omdat we zon sloddervossen zijn?)
- Naaisetje omdat ik dat zon zesendertigduizend keer per vakantie nodig heb tijdens het kamperen en omdat ik een aanhanger ben van het geloof dat huishouden veel geestiger is als je materiaal geestig is.
- En de laatste vier uur voor het vertrek begin ik met bakken en koken voor de lange rit.
Baklucht in huis van bewaarcake en kruidenbrood,
de picknickmand overvol,
de naaimachine die zachtjes zoemt,
een stapeltje ongelezen boeken, een leeg reislogboek en onbeluisterde cds in de entertainmenttas,
de slaapzakken in de droogkast met een vleugje lavendel,
de koffers gepakt en klaargezet,
de regen die neer gutst en ons aanmaant te vertrekken want hier valt toch niets te missen
en muntthee met de belofte dat we straks in het Zuiden zijn
Eindelijk dé tas waarin ik alles kan opbergen én kan vinden.
Een greep uit de zelfgemaakte reisspullen:
24-07-2009 om 13:03
geschreven door Fjerinne
19-07-2009
Het VW-busje
Het Volkswagen busje
Jaren geleden kochten mijn ouders een tiendehands volkswagen busje. Pa timmerde een interieur en mama naaide kussens, gordijntjes en overtrok matrassen. Het busje diende namelijk om Europa mee rond te reizen. Vooral de onbekende oorden; het binnenland van Spanje, Joegoslavië, the Highlands.
In de jaren zeventig waren dat niet meteen de toeristenvallen.
Het was wanneer je het vermelde een beetje zoals nu zeggen dat je naar Siberië gaat voor de zomervakantie. Vergeet niet dat Franco en Tito nog aan de macht waren en Schotland, dat was al helemaal niet populair met zijn regen en muggen.
Tot vervelens toe hebben mijn zus en ik jaren lang verhalen moeten verteren over hoe ze in Spanje het bestaan van voeding in potjes en melkpoeder voor babys nog niet kenden in de tijd van Franco en dat ze onder Titos bewind in een restaurant na zeven uur s avonds niets meer wilden opdienen ook al had je twee van de honger blèrende kinderen bij. Over Schotland geen slecht woord, dat was mamas vaderland hoewel pa wel een boom kon opzetten over de muggen. Midgets zoals we ze daar kenden, minuscule muggetjes die zelfs door de mazen van muggengaas kunnen vliegen en die tienmaal venijniger prikken dan onze muggen.
Maar ons busje
Wanneer ik daar aan terugdenk, beleef ik meteen zeer intense zintuiglijke flashbacks.
Buiten de regen oorverdovend op het dak van het busje. (We zijn dus overduidelijk in Schotland in mijn herinnering.) Pa met zijn blauwe K-Way op zoek naar een garage voor één of ander wisselstuk omdat we alweer eens in panne staan met ons busje en mama die pannenkoeken bakt op het fornuis in het miniatuurkeukentje. Wij spelen met de Lego aan de tafel zoals alle kinderen in de jaren zeventig plachten te doen waar ook in Europa wanneer het regende.
En weer zat mama eens met haar lange haar in de vlam. De geur van verbrand haar gaat samen met de gedachte aan het VW busje. Net zoals die gehaakte spreien waar je tenen altijd in vast zaten als je eronder kroop en die ontegensprekelijk mooi waren maar vooral ook tochtig met de gaten erin.
Reizen dat was ook altijd een beetje buikloop voor mijn kleine zus. Haar darmen waren niet echt internationaal ingesteld maar dankzij dit karaktertrekje van haar ingewanden hadden we een draagbaar campingtoilet in het busje en dat was iets waar ik persoonlijk eigenlijk heel blij om was, vooral wanneer we door Frankrijk trokken waar ze die vreselijke gaten in de grond hadden met twee voetsteunen waarbij je eigenlijk als kind een spagaat moet uitvoeren om te kunnen naar het toilet gaan. Ooit al eens een spagaat proberen te doen op glad porseleinen voetsteunen met natte teenslippers aan?
Reizen en kilometers vreten aan wel tachtig kilometer per uur, want sneller ging het busje niet en maar best ook want we hadden nog geen veiligheidsgordels, noch op de voorbank, noch op de achterbank. Achterbank? We hadden niet eens een achterbank, we zaten op de grond met Lego te spelen of we lagen Donald Duck strips te lezen op de bedden.
Elke keer als mijn pa hard remde, vlogen we (de wet van de traagheid) als een raket naar voor in het busje losweg tegen het keukenmeubilair. Alleen een onmogelijk grote factor geluk heeft er al die zomers voor gezorgd dat geen van ons een gespleten schedel opgelopen heeft op de gemonteerde tafel die in het midden vooraan stond.
Een ritje in de Pyreneeën zonder remmen (uitgelopen remolie) eindigde wel over de rand van het ravijn maar gelukkig tegen een overhangende boom. Nooit vergeet ik het beeld van de diepte onder ons door de voorruit (ook al lag ik een halve seconde ervoor nog zalig te slapen achterin het busje), net zoals ik nooit de angstdroomkreten van mijn moeder zal vergeten die de nachten daaropvolgend de camping in rep en roer zette.
En steeds maar the Beegees op de cassettespeler, niet omdat we ervan hielden maar het was de cassette die in tweedehands speler zat en daarbij de enige die we hadden.
En in Portugal zagen we ons (slecht aangeschroefd) achterwiel ons inhalen in een afdaling vol bochten.
Dat waren nog eens tijden.
Reizen met ons VW-busje...
19-07-2009 om 23:48
geschreven door Fjerinne
Bestaat er een sympathieker 'gezicht'?
Kijkje binnenin.
19-07-2009 om 00:00
geschreven door Fjerinne
17-06-2009
Polka Dots (het vervolg)
Morgen een feestje... joepie! Maar ik had een rokje nodig dat paste bij mijn schoenen-die-bij-niets-passen.
Naaimachine boven gehaald en beginnen naaien dus (stoffen genoeg) en het resultaat zie je hiernaast, hierna samen met de bijpassende schoenen-die-bij-niets-anders-passen.
Het rokje (de volant in polka dots) heeft de zalig simpele vorm van een doughnut omdat de stippen dan mooier vloeien in de rok dan als je
twee of vier stukken aan elkaar zet, vind ik. (Maar wat een titanenwerk om tweemaal een perfecte cirkel te knippen. Iemand moet me daar toch eens een truc voor leren.) Het naaiwerk was dan wel beperkt tot enkel een mooi gestikt zoompje.
Ik had dus nog een lap over want de stof is op dubbele breedte en ik had een perfecte cirkel nodig uit een vierkant stuk voor de rok en
daarmee overtrok ik mijn schoottafeltje (of hoe heet een dergelijk ding?)
Ik krijg namelijk van mijn lief altijd zeer mannelijke cadeaus en dit exemplaar was grijs met beige en extreem strak en koel, enfin, maar het is wel handig om bijvoorbeeld de tekenen, schrijven, laptoppen, aquarellen vilten etc. in een tuinzetel ofzo.
Overtrokken met polka dots in een bad van textielverharder, kwestie van afwasbaar en stevig te maken, idem voor de lichtblauwe kanten lint waarmee alles omzoomd is nu. De bekerhouder en led-lamp zijn zilver geverfd met acrylverf en daarna vernist.
17-06-2009 om 00:45
geschreven door Fjerinne
16-06-2009
Polka Dots (foto's)
De schoenen-die-nergens-bij-passen
Het schoottafeltje...
16-06-2009 om 00:00
geschreven door Fjerinne
09-06-2009
Polka Dots
Mijn dochter en ik delen een passie: polka dots! Gisteren had ik teambuilddag (met collega-thuisblijfmama's). Het actieterrein was de Sleepstraat in Gent en de doelstelling: zoveel mogelijk Turkse lekkernijen en mooie stoffen kopen. In de Mokkabon lachten we tranen met tuiten en bij de Turk aten we ons een indigeste aan Turkse pizza met ayran. We kochten de halve stoffenwinkel leeg en daarna nog eens de helft van de bazar ernaast, gevulde koolbladen met rijst, watermeloenen (om mee te koken), kikkererwten, turkse pruimen, turkse pasta, bulgur, tomaten... Ik kwam thuis met de wonderlijke prinsessenstoffen en met mijn geliefde rode stof met witte stippen: polkadots dus. Ik dacht dat Tilia zou springen op de lichtblauwe tule met zilveren sterretjes of de roze toile met borduursels in regenboogkleuren of de lapislazuli-blauwe zijde met kraaltjes maar nee, ze wou een jurkje in polka dots.
(patroontje) een tunnel (naad op de rug) met aan de bovenkant een plat elastieklint ingestikt, verborgen door een zeer smal strookje kant, een breder kantstrookje onderaan en diezelfde kant gebruiken als schouderbandjes, kruisen op de rug.
Eigenlijk heb je het af op een kwartiertje als dochterlief bijvoorbeeld geen ei op de grond laat vallen halverwege het project en broer denkt het te kunnen verhelpen met de stofzuiger.
09-06-2009 om 00:00
geschreven door Fjerinne
Tags:polkadots, jurkje, naaien
29-05-2009
Zonnebloementaart en Sprookjes-taartjes
Supereenvoudige receptjes, oeroud en ze lukken altijd!
Zonnebloemencake
Een 4/4den cake (met zonnebloemenolie ipv boter) die in een bakvorm met een gat in het midden is gemaakt (de mijne heeft bloemblad-effect bovenaan dus ik had geluk) maar slecht vier centimeter hoog gevuld en het hart van de zonnebloem is een brownie in een muffinvorm gebakken.
Sprookjes-taartjes
-250 gram zelfrijzende bloem -250 gram suiker -250 gram boerderijboter -4 eieren -4 el melk -1 theelepel vanille-extract - papieren cakevormpjes - (zet de papieren vormpjes wel eerst in een houder voor vormpjes (ah, daar dienen die bakvormen met zes uitsparingen voor!)) - minstens één prinsesje om achteraf de taartjes te versieren
De oven voorverwarmen op 150° graden, erna verlagen naar 140° (beter te laag dan te hoog want op die lage temperatuur worden ze goudgeel.) Alles mixen, op het eind pas de melk erbij voegen. De papieren vormpjes vullen. 20 minuutjes in de oven. De breinaald-test en klaar!
Veel zon om te werken en dan regen om alle planten water te geven. Vooral terrasplanten. Ik ben een nieuwe collectie gestart.
Ballonplanten, mijn laatste ontdekking en mijn oude liefde campanulas en mijn nieuwe passie de fuchsia en natuurlijk heel veel surfinias op zn Engels in hangmanden (in alle tinten lila, paars en blauw) en een troepje tuinkruiden in mijn Victoriaanse miniatuurserre en trots van het terras.
Wanneer ik in de tuin werk, heb ik altijd een moederlijk gevoel. Die fragiele plantjes. Allemaal in een goed bedje en genoeg voeding en drinken. Ik voel me in een nursery.
Ik heb ook altijd het gevoel dat ik eigenlijk de mens die me de plant cadeau gedaan heeft, soigneer als ik de plant verzorg. (Ik geef ze meestal ook dezelfde voornaam, dat is handig want tegen planten moet je praten en het praat een stuk gemakkelijker wanneer ze een voornaam hebben, kun je subiet ook tutoyeren.)
Zo zag ik vandaag dat Philip, de toverhazelaar gele bloempjes draagt, terwijl hij in de winter vuurrood bloeide. Ik zag die gele bloemetjes als zijn manier van bedanken voor de theeblaadjes waarmee ik hem grootbreng. En dat Katherine Campanula een heel nieuwe generatie paarse kopjes heeft omdat ze vorige week naar een grotere pot mocht verhuizen.
Verder hebben alle planten die ik als stekjes in waterflessen vorige maand uit Catalonië meegebracht heb het goed op en rond het terras. Allemaal zijn ze gegroeid. Drie oranje lelieachtigen, ik moet wachten tot de bloei om ze te kunnen identificeren maar de knoppen zijn veelbelovend, dan een soort groengrijze luchtplant met luchtwortels die gewoon op een oude boomstronk leeft van de liefde en de hemelse dauw, (roze bloemknoppen), ik heb een soort IJsbloem ofte Mesembrianthemum die buitensporig groot is, laurier, munt, een soort winterkers, een plant die ik nog helemaal niet heb geïdentificeerd met donkergroene bladeren die aan de onderkant sneeuwwit zijn en donzig. Veel vetplanten die het voorlopig ook nog fantastisch doen en twee levende steentjes die aan het bevallen zijn van een tweeling.
En omdat ik een kitschmens ben, moet er natuurlijk ook wat randanimatie zijn. Vandaag dus naast verplanten en bemesten (en wieden) aan het prutsen geslagen.
Een oud schootlessenaartje (een laptop jawel!) opgeknapt om ermee op schoot in de tuin te zitten wanneer ik wil schetsen of schrijven op papier.
Een bloemenstoeltje gepimpt. (met behulp van een bordje uit de kringloopwinkel en een stevige hamer)
Een commode die naast de tuindeur staat en waar ik al het gerief opberg om bovenstaande dingen te fabriceren. (het kastje stond bij het grof vuil (van Sofie met dank aan Katherine die het meegenomen heeft voor mij) en was donkerbruin met witte tegels).
Vanavond dan met de kinderen in de tuin gegeten in het lage zonlicht. Terwijl dochterlief een 'arm' verhaal vertelde over dat spinnen hun man verorberen na de paring en dat bijen de darren buitenzetten na de paring en laten verhongeren. En dat onze papa toch wel geluk had dat mama dat met hem niet doet. (En ik vind dat hij ook geluk heeft dat ik deze week het tuinhuis heb gebeitst en de tuinmeubelen, een tuinhek heb gemaakt en tuinverlichting heb voorzien.)
Vandaag hebben we een dagje gestolen. Omdat Linus (6) een 'hap vlees' uit zijn hiel had na een wilde middag op een speelpleintje en omdat het begon te ontsteken en omdat hij bij mijn moeder in verzorging moest (Verpleegster A1) en omdat het pijnlijk was en omdat hij vandaag turnen had en toch niet mee kon doen, besloten we dan maar de hele dag aan zee te blijven... Het was ideaal vliegerweer en we vliegerden voor de eerste keer in mijn leven tot het einde van de draad. Tot de vlieger maar een stipje in de hemel was. Een onbeschrijfelijk gevoel dat rukken aan het vliegertouw alsof de balletuitvoerende constructie aan de andere kant echt leeft. En dat allemaal in die ongelooflijk ijle zeelucht. Een dag als een schatkist... En op weg naar huis wou ik nu eindelijk eens het kunstwerk van de Poolse Robert Kusmirowski zien. Ik had zoveel controversiële berichten gehoord dat ik het nu wel eens wou zien. Hieronder een stukje uit de krant:
In tien kuststeden kunnen toeristen de hele zomer lang telkens drie hedendaagse kunstwerken bewonderen (Beaufort). In Blankenberge staat onder meer De façade . Dat kunstwerk van de Poolse meestervervalser Robert Kusmirowski is een exacte kopie van een Poolse krotwoning. Zijn bedoeling is om het contrast met de mooie huizen in het centrum van de kuststad in de verf te zetten. En contrasteren doet het, want volgens het Blankenbergse stadsbestuur snapt geen hond dat dit een kunstwerk is. 'Dit is een smet op het stadsbeeld', zegt burgemeester Luc Monset (Open VLD). 'Het is niet wat ons beloofd was. Ze hadden gezegd dat het een gevel zou zijn, maar dit is een huis dat levensecht lijkt.' We begonnen aan de trap van de dijk en liepen zo de Weststraat af. Het was zeer verwarrend want we zagen negen (!) maal een krotwoning. Om ter lelijkst. Ik begreep noch hoe ik het kunstwerk moest herkennen, noch wat ze met 'contrasteren' bedoelden... Maar dan voorbij het midden van de Weststraat waar alle toeristen en winkelende mensen al zijn afgedraaid naar de Kerkstraat zeiden Linus en Tilia (4) bijna gelijktijdig "Waaaaaaaaaauw!". We stonden voor een fenomenale gevel. Ik kan het moeilijk beschrijven maar het is vooral de sfeer die er rond hangt. Ik had al een hoop krotten gezien net voor dat ik deze zag maar alleen deze droeg een sfeer. Geen aangename maar een desolate, droevige, ongemakkelijke sfeer. Maar op de manier dat je je kunt wentelen in melancholie, beklijft het je. Zoooo bijzonder. Je begrijpt meteen ook intuïtief dat het een kunstwerk is. De kinderen noemden het een spookhuis en een filmhuis. Ik wou meteen terugkomen met manlief-de-fotograaf om foto's te nemen, hoewel filmen misschien beter is, vooral met een dreigende polderlucht erboven en dan het kriepend geluid van de kapotte lantaarn die in de wind wiegt aan een roestige ketting.
Ik ben Fjerinne. Geliefde, moeder, prutser, knutselaar, schrijfster, decoratrice, schilder,breister, borduurster, haakster, embellisheur. Mijn idealen in het leven zijn schoonheid, waarheid, vrijheid en liefde naar de Parijse Bohémienlifestyle van eind 1800. De wereld kleurrijker maken in woord en beeld is een ambitie van me. Kijk ook eens op www.bloggen.be/jennifervrielinck.
Prettig Samhain!
