Crocodile Trophy 2014 (en andere mtbike-uitdagingen)
De beslissing, de zware en lastige voorbereiding, de uitdaging om als 49 jarige Parkinson-patient de extreem zware mountainbike wedstrijd Crocodile Trophy in Australie en andere meerdaagse mtb-wedstrijden in het buitenland te rijden.
19-02-2014
Banden(Service) en Pillekes
Er moet mij iets van het har(d)t over Verkoop en Service. Indien hier ooit
een documentaire of een filmkomedie van gemaakt wordt staat er voor de film
begint; This is based on a true Story.
Ik heb mijn supernieuwe tuig gekocht bij een zaak die zichzelf aanprijst als
"de leukste fietsenwinkel met alle topmerken". Ondanks het feit dat
2014 amper enkele weken oud is, ook zichzelf van een uithangbord voorziet
waarop staat "als enige in Belgie genomineerde TweeWielerWINKEL van het
jaar 2014". Dit gebeurt op basis van aanbod (waarschijnlijk correct),
winkelpresentatie (dat is mogelijk) en service, service? Ja of neen (vul zelf
maar in) service ( daar gaat mijn verhaal over).
Na mijn bandendebacle 2 weken geleden bij mijn eerste testrit van mijn gloednieuw tuig (zie artikel Daar is
m! Daar is m!), ben ik met vier wielen in een gevulde badkuip gaan zitten.
Het hoe en waarom leest u hieronder.
In het weekend van 21/22 dec 2013 ben ik op zoektocht gegaan naar mijn
ideale fiets, in verschillende merkenwinkels, voor mijn Crocodile-avontuur. Op
maandag 23 dec ben ik binnengestapt in een Leuvense fietszaak en ben me
daar gaan informeren over Specialized. Zij hadden mijn keuze-model niet op
voorraad en daarom ben ik nadien naar 4 bikes in Geel gereden om daar de fiets
"in 't echt" te bekijken. Nadien heb ik gewikt, gewogen en gekozen
voor de Specialized Stumpjumper Expert Carbon HT. En mijn keuze van de
Fiets!-enzaak in Leuven, 20 km van mijn
deur, het meest praktische indien ik een Specialized wou.
Dinsdag 24 dec stond ik op het openingsuur om 10.00 uur terug in Leuven
bij dezelfde verkoper ( ik ga hem "Jef" noemen) van daags
voordien. Er waren die dag 7 verkopers/mecaniciens aanwezig die allemaal
regelmatig op de 3 computers aan de toonbank kwamen
tikken. "Jef" (heel de tijd zeer vriendelijk) schreef
eerst met een pen op een gescheurd A4 papiertje, een geschreven
"kladversie" van de bestelling op. Hij zocht de onderdeelnummers in
zijn pc, noteerde die op zijn papiertje, inclusief de hele benaming van
het onderdeel. En dat ging traag, tergend traag. Want ondertussen bediende en
rekende Jef ook nog kleine zaken af van andere klanten in de shop, en nam vriendelijk
en gedienstig de telefoon op als die rinkelde. En rinkelen deed die,
onderandere 3 keer voor een dame die informeerde over een bepaalde kleur
fietstas.. Toen hij voor de vierde keer iets van een andere klant ging
afrekenen, ondanks de aanwezigheid van de andere bedienden in de zaak, heb
ik kordaat gezegd, dat als hij mij nog
eens liet wachten voor een andere klant of telefoon, ik sito presto de winkel
zou verlaten en geen fiets meer bij hem zou bestellen. Hij liet nadien de
andere winkelbedienden dit werk overnemen en ging verder met zijn
"kladwerk". Regelmatig moest "Jef" de hulp inroepen van
andere bedienden/mecaniciens omdat hij bepaalde onderdelen niet vond in de pc.
5, VIJF, vijf!!!! uur later, jaja, u leest het goed, vijf uur later kreeg
ik uiteindelijk een gedrukte bestelbon van een standaard fiets, (met
uitzondering van de wielen, ik heb 2 paar andere wielen besteld). Op de
bestelbon stonden ook enkele extra vrij normale toebehoren voor een fiets
(computertje, pomp, pedalen etc). Het ging in totaal over een tiental door mij
gevraagde toebehoren. Jef had het gepresteerd om verschillende foute onderdelen te noteren, en
die stonden allemaal in meer- en minprijzen genoteerd op de uit drie bladzijden
bestaande bestelbon. Er zijn naast
"Jef", twee andere mecaniciens/bedienden aan te pas gekomen om aan
mij die bestelbon te verduidelijken. Ik moest nog wel andere zaken doen die dag
zodat het hoog tijd werd dat ik het pand ging verlaten, uiteindelijk blij dat
ik mijn droomfiets had besteld. Toen ik weg was en wat later mijn bestelbon
doornam viel het mij onmiddellijk op dat er een 9 speed ketting op vermeld
stond, terwijl dit een 10 speed moest zijn. Ik heb direct getelefoneerd, kreeg
een to the point mecanieker aan de telefoon, die mij zei dat dat niet goed ging
werken, en dat hij een correctie op het dubbel zou aanbrengen.
Diezelfde avond bekeek ik alles rustig en goed en zag dat er wel meer zaken
niet klopten op de bestelbon. Zo had ik vier wielen, en slechts één band. Ik
kwam na het op- en aftellen van de wirwar aan prijzen tot een te betalen som
die meer dan 400 euro in mijn nadeel was. Ook de beloofde korting was helemaal
verkeerd berekend.
Vrijdagmorgen 27 dec stond Jantje bij openingstijd terug voor de fietswinkel
bij de alweer zeer vriendelijke Jef. Die had ondertussen ook al bericht
gekregen dat het bandenaantal niet klopte en dat er moest geïnformeerd worden
of er nog banden bijbesteld moesten worden. Over de foutieve prijsberekening
geen woord. En Jef nam een bic en kladpapierke. How-how (kersttijd weet je
wel) zei ik. Ik heb mijn huiswerk gemaakt met Kerstdag, Jef jij gaatgeen andere klanten bedienen, geen telefoon opnemen, en jij begint een
nieuwe bestelbon op te maken volgens logica, en met de pc. De codes staan tenslotte
op deze onjuiste bestelbon. Begin met de catalogusprijs van de fiets bovenaan,
noteer eerst de MIN-prijzen van de onderdelen (de standaard wielen dus) die ik
NIET neem. En dan beginnen we met de PLUS-prijzen van de toebehoren en extras.
En dan de korting. Jef vond dat een goed idee. Ik verzin dit niet.
Zowaar, een uur of twee later had Jef een correcte bestelbon opgemaakt, na
veelvuldig narekenen met een rekenmachientje ter controle. Veiligheidshalve
liet ik op deze nieuwe bestelbon noteren, dat het vorige exemplaar foutief was,
en dat deze de vorige verving. Jef stempelde en tekende de bestelbon af, ik
moest dat zelfs niet doen, en gaf een dubbel met mij mee. Altijd met de
grootste vriendelijkheid. Voldaan en met het volste vertrouwen begon ik nadien
papiertjes van de scheurkalender te halen tot D-day. Dag dat ik mijn fiets
mocht afhalen.
Zeven weken later was het dus zover, ik mocht mijn fiets afhalen. Jef was
blijkbaar in deze periode ontslagen. En er liepen wel meer nieuwe gezichten
(verkopers/mecaniciens en bedienden) rond in de fietsenzaak. Ik kon maar
denken, het is hier precies een duivenkot. Mijn Specialized stond netjes
gemonteerd klaar, maar van de totale bestelling ontbrak er toch wel wat. Er was
een cassette te weinig, een schijfrem te kort, wieltassen waren nog nietgeleverd, fietscomputertje nog niet
toegekomen etc. Uitleg was steeds dezelfde, niet op voorraad bij de
leverancier. Hallo? Shimano die geen doordeweekse cassettes en remschijven op
voorraad heeft? Na zeven weken? Het kon mij eigenlijk niet schelen want ik was
als een kind blij met mijn nieuw vehikel, betaalde, behalve de extra wielen die
in de winkel bleven tot ze volledig klaar waren. En op zondag 09 feb deed ik
mijn eerste rit. Zie artikel Daar ism! Daar is m!
En dan ist maandag 10 feb. Ik met mijn platte band en wiel naar Leuven. De
mecanieker van dienst , laat hem mij Jos noemen, nam het onmiddellijk mee
naar de werkplaats, vond een kleine fit in de nieuwe band en liet me dat zien.
Mijn vraag was dan waarom de dichtingsvloeistof (de latex) niet gewerkt had.
Dat wist hij niet. Hij deed nieuwe latex in de tubeless, zette de band onder
druk en controleerde of de latex wel degelijk in de fit liep. En dat was zo.
Ikke weg naar huis. Aangekomen thuis neem ik dat wiel uit de wagen, en de band
was PLAT. De godverdoemmes, miljaardes en allerlei andere verketteringen
kwamen uit mijn mond, terwijl ik naar de telefoon liep. Tom (nieuwe verkoper)
nam op. Ik kom onmiddellijk terug naar Leuven, laat dit wiel bij jullie, en
neem mijn achtergebleven (nog niet betaald) achterwiel mee ter vervanging. Ge
verandert het ventiel en die nieuwe band, want die moet ik ook niet meer!
Mr Buelens, we hebben nog geen remschijf voor uw reservewiel, en we hebben
geen band (een doordeweekse Nobby Nick) niet op voorraad in de winkel, want niet
op voorraad bij de leverancier) Hallo Schwalbe?. Godverdoemme , wat een kust
mijn kloten service hebben jullie eigenlijk? Ik zal zelf een Nobby Nick
meebrengen, en je haalt deze remschijf van dit wiel en monteert dat op het
reservewiel, en wel direct. En ikke (koleirig, maar afkoelend) 20 km terug naar
Leuven. De Jos bracht mijn reservewiel met de bestelde nieuwe Racing Ralph
tubeless-band op, gevuld met latex,
monteerde de remschijf, en blies er 2,5 kilo druk in. Ik liet mijn zelf
meegebrachte Nobby Nick in de werkplaats achter samen met het vervloekte
wiel.
Thuisgekomen was het nieuwe reservewiel, met de nieuwe Racing Ralph
PLAT! Telefoon, naar de Jos gevraagd, en gevraagd wat ik hiervan moest
denken, telefoon dichtgegooid, en gaan werken. Ik had even genoeg van tubeless-banden.
Dinsdagmorgen heb ik mijn woede en koleire op mijn rollensysteem weggefietst.
Nadien ben ik gaan telefoneren naar Shimano en Evoc (wieltassen) om het verhaal
van de niet op voorraad zijnde onderdelen te checken. Ik kreeg daar een heel
andere versie te horen dan hetgeen mij op de mouw gespeld werd in Leuven en nam
het besluit om alles in Leuven weg te halen en die deur achter mij finaal te
sluiten. Zeven weken hè mensen. En zo geschiedde. Diezelfde avond ben ik alles,
ook het verdoemde wiel, waar sinds maandagmiddag niks meer aan gedaan was gaan
ophalen. Ik heb mijn rekening betaald, exclusief de niet geleverde onderdelen,
en deze onderdelen geannuleerd. Ikheb
die dag ook via het internet de ontbrekende onderdelen besteld, en de dag
daarop, woensdagmorgen werdenalle ontbrekende
onderdelen netjes thuis afgeleverd , en
nog een stuk goedkoper ook. Halleluja, internet!
Na een nachtje slapen ben ik woensdagmorgen met de vier wielen met opgepompte
banden in mijn met water gevulde badkuip gaan zitten. Het oude
gaatjeindebinnenbandvinden-principe, weet je wel. En ik vond in het verdoemde
wiel aan het ventiel en een spaak een stroom van luchtbellen. Ook bij het
tweede achterwiel ontsnapte lucht uit het ventiel. De twee andere wielen waren
in orde. Ik heb de smurrie in onze badkamer opgekuist, en heb een klachtenmail
gestuurd via de webpagina van de Leuvense Fiets!winkelketen over het totale
gebrek aan service. Ik kreeg vrij snel respons met de nodige excuses.
Ik ben ook (een goede?)klant ben bij
fietsenhandel Cycle Passion (CP) in Kampenhout. Ik heb ook bij hen een SCOTT
29er getest, maar vond de Specialized uiteindelijk mooier. Bij CP heb ik al
verschillende racefietsen gekocht, en zij doen ookhet onderhoud van mijn Cannondale. Kortom, ze
kennen me. Trouwens, de Jos uit Leuven heeft vroeger ook als mecanicien bij
CP zijn stiel geleerd. Donderdag ben ik met mijn wielen-bandenverhaal naar CP
getrokken. Er werd smakelijk en terecht om gelachen. Ik ben op mijn knieen gaan
zitten, heb vergiffenis gevraagd, drie Weesgegroeten en zeven Onzevaders
afgelezen en gesmeekt of ze bij CP het probleem konden oplossen. Nadat ze hun
tranen uit hun ogen hebben gewreven zeiden ze direct dat er waarschijnlijk een
probleem met het velglint was. En dat was zo. Er waren zeer kleine scheurtjes
in het velglint. Zo komt er bij druk, lucht in de holle velg, en die ontsnapt
dan langs waar hij kan. Velglint werd vervangen, ventielen vervangen, banden
opgelegd, latex ingekapt en de tubelessband werd op druk geblazen. De rekening;
0, NUL, nul, rien, nikske, gene frank en gene euro .. Dat is SERVICE!
Vooraleer de winkel met schaamrood op mijn wangen van Cycle Passion te
verlaten, zei de mecanieker van dienst nog dat hij uit voorzorg nu met onmiddellijke
ingang drie weken verlof ging nemen.
Diezelfde dag was er nog wat over en weer mailverkeer met de eigenaar van de
fietswinkelketen in het Leuvense. Dat resulteerde in een telefoongesprek. Daarin
werd verteld dat de keten wel degelijk investeert in goede mecaniekers. Ik zei
dat ik hem geloofde want de Jos is een goedemecanicien, maar als er geen banden en toebehoren omwille van
aankoopprocenten in de winkels geraken, ook niet na zeven weken (dan is de
winkelketen daarvoor verantwoordelijk) de mecanicien ook niet meer kan doen dan
zalf op de wonde strijken, lees de klant te paaien. De man excuseerde zich,
vroeg of zijn zaak nog iets kon betekenen voor mij, waarop ik laconiek heb
geantwoord dat ik niet met 2 binnenbandjes te koop ben. Tot nooit meer.
In alle eerlijkheid moet ik ook zeggen dat ik anderhalf jaar geleden in deze
Leuvense fietszaak een elektrische fiets (voor het vrouwke), en een gewone
stadfiets (voormij) heb gekocht. Dat is
netjes en correct verlopen. Voor elke negatieve ervaring mag ik hopen dat er op
zijn minst een positieve ervaring tegenover staat, maar dit is mijn ervaring
met de leukste fietsenwinkel met alle topmerken. Zero Service.
Moraal van het Verhaal; Race-Mountainbikes en andere Speciaalfietsen haal je
beter bij de geSpecialiseerde merkverkopers, daar is SERVICEbelangrijker dan mooie woorden en
veelbelovende websites. Ik heb alleszins mijn les geleerd.
En nu de Pillekes;
Gisteren ben ik op halfjaarlijkse visite geweest bij mijn neurologe. Goed
nieuws, een bank vooruit en een kus van de juffrouw. Ik mag weer een pilleke
meer slikken om mijn Parkinson-aandoening onder controle te houden. De laatste weken/maanden
heb ik snachts bijzonder veel last van mijn pijnlijke stijve
linkerschouder/arm. Er zijn dagen dat ik om 03,04, of 05 uur snachts opsta
omdat de pijn niet te harden is. Meestal kruip ik (dit mag je bijna letterlijk
nemen) zwijmelend en draaierig rond 06 uur sochtends uit mijn bed. Ik ga
(gelukkig) ook slapen met de kiekens. Alhoewel, deze tijd van het jaar kruipen
de kiekens rond 19.00 op hun stok, terwijl ik het uithou tot 20.30 a 21.00 uur.
Maar de kiekens halen mij gelet op het lengen der dagen zienderogen in.
Daarom krijg ik nu voor s avonds traagwerkende dopamine-pillen, om zodoende
snacht, deze met pijn gepaarde stijfheid te overbruggen. Na inname
gisterenavond is dat afgelopen nacht
alvast gelukt. Pillekes of placebo-effect? Dat zal de toekomst uitwijzen.
Hopelijk geraak ik daardoor terug in een normaler dag/nacht ritme. Merci voor
de neurologe. Verder heb ik haar zegen om deel te nemen aan de Crocodile
Trophy.
PS; Toch maar best nachecken dat mijn reeks pillekes niet op de dopinglijst
staan. Stel u voor, dat zou mij best eens kunnen overkomen.
Sinds vrijdagavond 7/2 staat hij in de garage , broederlijk naast de kleine te blinken. Mijn grote 29 inch Specialized Stumpjumper Expert Carbon HT. Die zal het samen met mij moeten gaan doen Down Under in oktober. Aan de fiets zal het niet liggen als ik de Crocodile Trophy niet zou uitrijden.
En vandaag zondag ben ik hem in weer en (letterlijk) zeer veel wind gaan uittesten, op de prachtige Toertocht van de Zoenk in Heverlee. Met de fiets om halnegen thuis vertrokken, PLAT achteraan na 11 km!!! Als een goed begin half gewonnen is......., kan dit wel tellen. En dit ondanks de tubeless (dus zonder binnenband) met anti lek latex banden. Gevloekt , en een bushok opgezocht om uit de wind het euvel te verhelpen, door toch maar een binnenband te plaatsen. Om één of andere reden had ik geen vertrouwen in de tubeless-banden, want de voorzienigheid had mij een vod en chirurgenhandschoentjes laten meenemen. Gelukkig, want die anti lek -latex is een plakboeltje. Ik heb zo'n vermoeden dat de band (of het ventiel) niet goed door de fietswinkel gemonteerd was. Neen, ik ben er zelfs zeer zeker van dat het zo is.
Soit, 20 minuten later kon ik mijn bushok verlaten richting Zoenk TT. Was het van koleire of pure domheid, maar ik reed naar Oud Heverlee, ipv naar Heverlee waar de startplaats van de TT was. In een spurt dan maar naar Heverlee, gelukkig met de wind vol in de rug, om nog net op tijd te zijn vooraleer de inschrijving werd afgesloten. Nadien een super TT gereden met een zalig gevoel op mijn nieuw vehikel. De TT + over en weer met de fiets naar Heverlee gaf uiteindelijk 109 km op de teller, en 1350 hoogtemeters. Kortom als testritje kon dit tellen.
Mijn 4 jaar oude (kleine) 26 inch Cannonadale F1 Lefty gisteren aan de haak gehangen. Maar ik beloof plechtig dat ik hem als dank voor bewezen diensten hem af en toe toch nog eens van de haak zal halen.
Mijn trainingsschema, cijfers & waarden geanaliseerd met een tijdlijn.
Ik heb de vraag gekregen om meer informatie te geven over mijn trainingsschemas.
Eerst een woordje vakkundige uitleg om aan te geven uit
welk fietstijdperk ik afkomstig ben. Vandaag (21ste eeuw) leven we
in de moderne tijd (van het fietsen en wielrennen). Het ontstaan van
fietsenplaatsen we dan in die denkbeeldige
tijdlijn in de Prehistorie of Oudheid(eind 18e eeuw).De
eerste Tour de France wordt dan het Grieks tijdperk (beginjaren 1900), de
succesjaren van Stanneke Ockers het Romeinse tijdperk. De gouden jaren van Eddy
Merck vinden plaats in de Middeleeuwen. Wel daarna kom ik en dat kunnen we dan
plaatsen in de zogeheten Nieuwe Tijd. Om
maar aan te geven dat ik begon te fietsen toen een zeemvel in een koersbroek nog een echt zeemvel was, puur natuur
maar ook puur karton na een wasbeurt. Pedalen hadden voethaken en riempjes, versnellingshendels stonden
op de schuine buis van het kader (max. 10 versnellingen). De snelsluiting op de
wielen bestond net en verving de vleugelmoer. Een moderne computer was een
kilometerteller met riempje gemonteerd op de as van het wiel. Er was van
belange geen sprake van hartslag- cadans-en watt-meetingen. Gegevens van kms,
afstand en gemiddelden werden (aangedikt) en opgeschreven met een Bic in
een atoma of A4 schriftje. Je had vlakke ritten, veel wind op kop ritten, en
veel bergop ritten. Dat was sterk afhankelijk van je conditie en moraal. Er
werd gefietst op het gevoel van lijf en ledematen, fietsen tot je tussen je
kader hing , en je gebruikte druivensuiker en rijsttaartjes om te recupereren.
EPO bestond niet, je moest alleen maar uitkijken dat je niet zwanger was bij
een urinetest vanwege een peer onder je schouder. Elvis was still in the building,
en Belgie werd geleid door 3 Kings terug. Als je van school wat beschadigd
thuiskwam met of zonder straf, kreeg je eerst nog wat (muil) peren rond uw
oren bij, voor je uitleg mocht geven, en het leger was nog verplicht. Kortom,
en mijn leeftijdsgenoten zullen dit beamen, het was de laatste generatie echte
mannen.Mietjes, nerds en analisten moesten nog uitgevonden
worden in Belgie, maar ik denk dat ik aan het afwijken ben. Dat was mijn
tijdperk. Je conditie bouwde je op door karakter en te fietsen en niet door naar
metertjes te kijken en waarden te analyseren.
Een oude vos verliest zijn streken niet, maar moet zich om
te overleven noodgedwongen aanpassen aan zijn veranderende biotoop. Ik kan nu
typen met iets meer dan 2 vingers, heb sinds kort een smart-phone (wat heb ik
daar al op gevloekt, en ik beschik over een heuse fietscomputer op elke fiets
en heb een fiets-gps (met veel moeilijke woorden, teveel kleurrekes en opties).
Excel-files en Word documenten vervangen het atoma-schriftje. Maar uiteindelijk
draait alles nog steeds om het karakter, deforme, de conditie en vooral de
goesting.
Ik noteer heden ten dage met plezier mijn metingen, waarden
en cijfers, ja ja op een heuse laptop. Mijn tabelletjes bekijk ik, van
analyseren heb ik geen kaas gegeten. Ik luister nog steeds naar mijn lijf en
ledematen. Ik merk aan mijn tabelletjes dat ik harder, langer en soepeler fiets,
meer omwentelingen draai aan een gemiddelde lagere hartslag. Ik krijg
meer power in mijn benen , kan ook hogere Watt-waarden trappen, die ik ook
langer kan volhouden. Maar dat, en das belangrijker denk ik, dat voel ik tenslotte
ook als ik fiets. Niet door te meten, maar door veel en langer te fietsen, kan
ik ook grotere en zwaardere trips aan en recupereer ik sneller. De druivensuiker van toen is vervangen door
gellekes en energy-bars, het rijsttaartje gelukkig gebleven.Theorie is voor mij prettig en je kan daar
discussies over hebben, want met cijfers kan je alles uitleggen. Maar de
praktijk daar draait het om. De grootste atleet met de beste cijfers die tegen
zijn goesting sport wordt verslagen door iedereen.
Mijn programma voor de volgende maanden zal er niet anders
uitzien dan de voorbije. Fietsen, fietsen en velorijden, met goesting, goeste, en plezier, tegen mijn zin fiets ik niet, ik ben geen
topatleet om den brode. Als de goesting wat afneemt zal ik enkele keren een
recuperatieperiode inlassen. De carbonnen racefiets en mountainbike wordt dan
vervangen door de ijzeren tweewieler, mijn Harley Davidson. Dan trek ik er met
mijn madam op uit (zij op haar Harley, en zoals het hoort slaafs achter mij).
Ook die vakanties zijn al gepland. En
als we dan terug thuiskomen zal de goesting om mijn fietsen te bestijgen er terug zijn. Het is nooit anders geweest.
O ja, ik blijf wel maniakaal mijn cijfers, metingen en
waarden noteren, ze vergelijken en bekijken, gelijk nen echte.
Mijn totalen sinds kerstdag 2013 zijn, op de Tacx 24308 hoogtemeters, 802 km verdeeld over 13 ritten. Op de mountainbike 3238htm, 248 km, gefietst in 4 Toertochten.
De details ervan zie je
hieronder in de Excel-files.
We zijn bijna aan het einde van januari. Weer een maand korter bij het grote doel, maar na een bezoek aan VeloFollies in Kortrijk zou een mens gaan denken dat de aankoop van mijn Specialized Stumpjumper een verkeerde aankoop is. Haast alle merken pakken uit met "mountainbikes oep elentriek". Had ik dat maar voordien geweten . Vermits ik afgelopen maand een zonnepaneeltje heb gekocht mag het opladen van die batterijen daarginds Downunder toch geen probleem zijn . Het zal u maar overkomen dat er dan gedurende die dagen geen zon te zien zal zijn, sta je daar met een velo die 10 kilo zwaarder weegt . Enfin, ik zal al blij mogen zijn dat ik mijn gsm zal kunnen opladen met mijn zonnepaneeltje.
En dan iets wat ik afgelopen zondag mocht meemaken op de TT in Huldenberg. Erg trots ben ik er niet op, maar een mens in volle inspanning heeft geen tekort aan adrenaline;
In Ottenburg is er een bijzonder steile (zeer slechte weg) kasseihelling tot 20% op het einde, net buiten het centrum richting Maleizen rechts. Wij, de mtb-bikers die deelnemen aan de TT, komen uit het bos en dwarsen de rijweg om rechtdoor die veredelde geitenweg (want meer is het niet) te bedwingen. Op zowat 100 meter afstand op de rijweg vanuit Maleizen komt een groep van een 30-tal wielertoeristen, met volgwagen, afgereden. Die draaien links op, om ook die kuitenbijter te beklimmen. Veel lawijt, spurten omhoog, stuiven ons mtb-bikers voorbij, en lachen en zeveren over ons, de mannen met de dikke bannen (banden) etc, (en da was zeker prettig). Na 150 meter stopt de overigens slechte asfalt en gaat de beklimming verder over bijzonder slechte kassei in een holle weg. Het wordt daarbij steeds steiler, en daar beginnen de eerste wielertoeristen af te stappen, hoe steiler het wordt, hoe meer er afstappen. Hunne volgwagen stopt en zet zich aan de kant. Wij, enfin ik zal over mezelf spreken, ik dus, fietsen die mannen die alle kanten uitschuiven op hun fietsschoenen voorbij, en natuurlijk kan ik het ni laten om nu met hen te lachen. Ik adem diep in en roep "Hier zen de mannen met de dikke bannen , gijle zijt toch een veloclub en geen wandelclub etc" , plezant dus. Die gasten roepen wa terug en wandelen over heel de weg, maar geen probleem om er voorbij te laveren.
De laatste 50 meter wordt het dus echt steil, en ik hoor achter mij plots die volgwagen naar boven komen, slippend met zijn banden, en ma claxoneren, zo'n echte wielerclaxon. Ik rij in het midden van da paadje, omdat het daar het beste ligt, kan eigenlijk geen kant op, en denk bij mezelf "kust mijn kloten hè gast". Ik blijf verder pedaleren op de rug van de kasseien. Zijn koppeling begint gaan te slippen, nog harder dan zijn banden, en ma claxoneren. Ik kom boven op de betonnen weg, draai links en diene onnozelaar schiet mij voorbij, begint te foeteren, da'k rechts moet rijden van de weg etc. Ik nog vol adrenaline van de inspanning roep natuurlijk wat onhebbelijkheden terug. De chauffeur kan er echt niet mee lachen, remt en snijdt mij de weg af. Ik kan nog net links voorbijsteken maar die gek gooit koleirig zijn deur open. Voor hij eruit is geef ik hem een lap op zijn gezicht, stop en spring van mijne velo, en het zit erop è . Nog wat geroep en getier, de koleire zot wordt tegen gehouden door enkele van zijn wielertoeristen en springt tenslotte terug in zijne wagen, vertrekt met gierende banden en rijdt tegen een houten paaltje. Ja, ik kon niet anders dan lachen , het water kwam in mijn ogen, ook adrenaline zeker. Zeggen die mannen die ondertussen naar boven zijn gewandeld en terug op hunne fiets zitten tegen mij, let er ni op die denkt altijd dat hij een echte sportbestuurder is. Onnozelaar.
Eind deze week volgen de cijfers van mijn trainings-sessies, met wat uitleg erbij.
Na de bevestiging van inschrijving op 28 december ll, heb ik vandaag de inschrijvingsfaktuur mogen ontvangen. Nog nooit zo blij geweest om een rekening te krijgen , en onmiddellijk betaald. Ik doe nu echt mee!
Ik heb me ook al ingeschreven voor enkele zware mountainbike marathons in de Belgische Ardennen (o.a. Ardennen Trophy, Roc d'Ardenne, Raid des Hautes Faines of RDFH en ook de vierdaagse LCMT)
Om mijn Parkinson ziekte onder controle te hebben, moet ik al enkele jaren medicijnen nemen, en voel ik dat mijn lichaam traag maar geleidelijk aftakelt . Omdat ik een gedreven persoon ben, een koppigaard , ben ik de afgelopen jaren bij verschillende neurologen langsgeweest. Als ik het advies van de eerste en de tweede had moeten volgen mocht ik sinds de vaststelling in 2010, niet meer bewegen, niet meer sporten, veel (volgens mij te veel en te vaak) medicijnen nemen, en me vooral laten bewegen door kinesisten. Begrijpe wie kan. Nu ben ik bij een derde neuroloog die een andere visie heeft, en mijn mening van zelf te blijven bewegen, reizen, sporten, kortom van het leven genieten waar en wanneer dat kan, deelt. Ooit zal mijn lichaam wel meedelen wanneer bepaalde dingen niet meer kunnen. Tot dan, doen waar ik (je) zin in hebt. Mijn Parkinson ziekte zal vanaf nu niet meer aan bod komen in deze blog, tenzij het echt nodig is .
Augustus 2013; Ik ben met Geja (mijn vrouw) op vakantie met de Harley (motorrijder ben ik sinds mijn 18e) in de Franse Alpen. Wij komen op onze toertocht 1.000.000 fietsers tegen (toen ben ik gestopt met tellen) die de cols bedwingen. Hoe meer ik er zie, hoe vaker ik denk dat die allemaal niet beter kunnen fietsen dan ik, en hoe meer goesting ik krijg om daar ook eens een vakantie aan te besteden .
Tegen dat we onze Harley's terug in de garage zetten is de beslissing genomen. In 2014 ga ik drie weken fietsen in de Alpen. Het parcours wordt onmiddellijk uitgetekend, 15 etappes, 1900 km, 46500 hoogtemeters. Uiteraard besef ik dat daarvoor getraind zal moeten worden en dat ik wat van mijn 83 kilo moet kwijtraken.
Bij gebrek aan echte hellingen, laat staan cols in Vlaams Brabant en Belgie schaf ik mij een Tacx I Genius Multiplayer aan, en een collectie klimdvd's. Ik installeer een "fiets-trainingcenter " (het Bakala trainingscenter is er niks tegen) op onze zolder.Zo kan ik toch oefenen op klimwerk, alhoewel weersomstandigheden ontbreken natuurlijk. Een venster openzetten geeft niet echt tegenwind op een rollensysteem. Hoewel het zoetjesaan winter (winter?) wordt begin ik wekelijks 3 tot 4 keer te fietsen op de Tacx. Wanneer het weer meezit wissel ik af met ritjes met de mtb. Mijn wekelijkse toertocht (TT) met de mtb sla ik haast nooit over. Omdat ik mijn Scott CR1 vastzet op zolder in mijn traningslab, schaf ik mij een nieuwe Scott Addict 10 aan. Zodoende hoef ik niet steeds mijn fiets van de rollen te halen, andere bandjes of wielen te monteren, vooraleer ik op de weg kan gaan oefenen. Alle argumenten helpen om een nieuwe fiets te kopen.
Op een zondag in november na mijn TT 's morgens, kijk ik naar de wekelijkse veldrit op Sporza. Aansluitend volgt naar jaarlijkse gewoonte het verslag van de Crocodile Trophy 2013. Het water loopt me in de mond, want elk jaar zeg ik bij het zien van deze reportage dat ik dat avontuur ook eens moet beleefd hebben. En als er ooit een jaar zal zijn dat ik terug getraind zal zijn, is het in 2014. Na de uitzending onmiddellijk het internet geraadpleegd over de Crocodile Trophy, met Geja gepraat, beslissing genomen en mij ingeschreven voor de editie 2014. (www.crocodiletrophy.com)
Op 28 december is mijn inschrijving bevestigd, ben ik op zoek gegaan naar nog meer informatie, en de daaropvolgende dagen boek ik vlucht en hotels. Ook begin ik met wat extra spullen en materiaal te kopen, waaronder een splinternieuwe mtb, de Specialized Stumpjumper Expert Carbon HT 29". Een prachtig eindejaarscadeau vind ik en zoals gezegd, alle argumenten zijn goed om een nieuwe fiets te kopen . De mtb wordt geleverd in februari. Plannen maken en kopen is leuk, maar vanaf nu wordt het "serieus". Er zal vanaf 2014 moeten getraind worden.
1 januari 2014; Vanaf nu slechts 1 glas wijn per dag bij het eten, veel minder snoepen (niet ga ik niet schrijven), en minder frieten .
Mijn trainingcijfers van 16 sept'13 tot 31 dec; Op de Tacx 1675 km, 50250 hoogtemeters (htm) - Mtb (vooral TT's) 1025 km, 8675 htm - 250km op de weg (dit getal zal na de winter sterk oplopen)
Ik word in maart 2014 49 jaar. In mijn jeugdjaren heb ik 6 jaar aan wielrennen gedaan (nieuwelingen-juniors-amateurs, telkens 2jaar). Nadien heb ik met tussenpozen wat gefietst, soms jaren niet vanwege beroepsbezigheden. Ongeveer 5 jaar geleden heb ik terug het plezier van fietsen ontdekt, vooral door de "schuld van mijn getrainde overbuur Marc".
Op een winteravond in 2009, tussen pot en pint, ben ik met hem de weddenschap aangegaan om de Mont Ventoux (op de Sporta-dag in juni 2010) te bedwingen. Onmiddellijk heb ik toen een mtb Cannondale F1 gekocht, en samen met Marc en Koen (andere overbuur) zijn we wat gaan mountainbiken met teveel stops onderweg. Ook ben ik af en toe een toertocht mtb beginnen rijden.
Begin 2010 kreeg ik de melding dat ik op 45 jarige leeftijd de ziekte van Parkinson had . Weinig aan te doen, dan ermee te leren leven.
Later dat jaar heb ik mijn 20 jaar oud stalen Eddy Merck ros uit de kelder gehaald en 500 km verder stond ik met Marc aan de voet van de Ventoux. Hij werd de grote kampioen in onze tweestrijd. Maar er is nog steeds discussie of zijn prestatie "reglementair en volgens onze afspraken en reglementen" is verlopen . Ik deed over mijn eerste col-avontuur in 25 jaar, op een veel te grote versnelling, 2 uur en 20 minuten. Maar dat was de start van mijn tweede "fietscarierre", die van ontspanning en plezier.
Ik kreeg de smaak terug te pakken, kocht mij in 2011 een hedendaagse wegfiets. Een Scott CR1 waar ik sindsdien jaarlijks ong. 5000 km mee afleg. Met de mtb ong. 2500 km.