Als Clint Eastwood (80) woord houdt, dan was Gran Torino - zijn drama over ras, vergeving, mythe en identiteit - de allerlaatste film waarin hij zelf te bewonderen viel. Hoog tijd dus voor een terugblik op de rollen die van Eastwood het grootste nog levende Hollywoodicoon maakten. Of: hoe de schietgrage machocowboy tot milde patriarch uitgroeide.
Clint Eastwood werd geboren op 31 mei 1930 in San Fransisco, Californie. Zijn vader werkte als staalwerker in een fabriek en omdat hij dit voorbeeld niet wilde volgen, ging hij studeren aan de universiteit van Los Angeles. Deze opleiding maakte hij echter niet af en hij vond werk in de filmindustrie. In het begin speelde hij vooral in B-films, maar in 1959 werd hij aangenomen voor een rol in de televisieserie Rawhide. Dankzij deze serie was hij in één klap bekend in heel Amerika. Een overzicht van zijn carrière aan de hand van 14 hoogtepunten:
1) Rawhide (1959-1966)
Eric Fleming en Clint Eastwood in 'Rawhide'
Na bijrolletjes in B-films als Revenge of the Creature en Tarantula geeft ex-pomp- bediende, ex-brandweerman en ex-café-pianist Eastwood op zijn 29ste zijn acteer- carrière eindelijk de sporen met de rol van veedrijver Rowdy Yates in de tv-cowboy- serie Rawhide. Zeven seizoenen lang geeft de stoere en rijzige (1m93) arbeiderszoon uit Californië elke vrijdagavond op CBS gestalte aan wat hij later 'de grootste idioot van de prairie' noemt, al levert zijn tv-populariteit hem geen noemenswaardige film- rollen op.
2) A Fistful of Dollars (Sergio Leone, 1964)
Aangezien Eastwood in Hollywood nog steeds niet aan de bak komt, besluit hij tijdens het zomerverlof van Rawhide in de Italiaanse spaghettiwestern Per un pugno di Dollari van de dan nog onbekende regisseur Sergio Leone mee te spelen. Hoewel Leone voor zijn lowbudgetproductie liever Henry Fonda, James Coburn of Charles Bronson had gecast, wordt het Eastwoods eerste iconische filmrol. Zijn personage is dat van The Man with No Name, de mysterieuze, zwijgzame en eenzelvige gunslinger die in deze officieuze remake van Kurosawa's Yojimbo eigenlijk gewoon Joe blijkt te heten. Met dreigend dichtgeknepen ogen en een laconieke grijns gaat hij het duel aan met twee rivaliserende misdaadclans. 'Ik houd van Eastwood omdat hij maar twee gezichtsuit- drukkingen heeft', aldus Leone. 'Eén met hoed, één zonder. 'A Fistful of Dollars' wordt een commercieel schot in de roos in Italië en de rest van Europa, en later ook in de VS. Clint profileert zich voor het eerst ook in Cinemascope als macho-antiheld.
3) The Good, the Bad and the Ugly (Sergio Leone, 1966)
Na voornoemde film en het succesvolle For A Few Dollars More (1965) eindigen Eastwood en Leone hun zogeheten Dollar-trilogie met deze barokke en epische westernklassieker over drie gunslingers (Eastwood, Lee Van Cleef en Eli Wallach) die zich tot bij een goudschat hopen te knokken en knallen. Hoewel de film een dikke hit wordt, hekelen nogal wat critici de gewelddadige shootouts en weelderige, licht satirische bloedballetten. Daarmee geeft Clint het beeld van de Amerikaanse cowboyheld definitief een cynisch outlaw-kantje mee, terwijl hij zijn eigen persona van obermacho maximaal exploiteert, deze keer als premiejager Blondie - oftewel de bekendste incarnatie van The Man with No Name.
4) Coogan's Bluff (Don Siegel, 1968)
In deze semikomische politiethriller speelt Eastwood een eigengereide hulpsheriff uit Arizona die in de stadsjungle van New York City een ontsnapte crimineel achternazit, al treedt hij daarmee buiten de paden van de wet. The Man with No Name meets het prototype voor Dirty Harry, in een no-nonsenseregie van Don Siegel met wie Clint tien jaar zal samenwerken.
5) The Beguiled (Don Siegel, 1971)
Nadat Eastwood zijn machomythe in westernmusical Paint your Wagon (1969) en -komedie Two Mules for Sister Sara (1970) persifleerde, laat hij zich in dit gotische, sadomasochistische drama weer tegen zijn type casten. Als gewonde unionist die zich stiekem in een meisjespensionaat van geconfedereerden laat verzorgen, doet hij met zijn viriele, maar machteloze aanwezigheid de verdrongen seksuele passies hoog oplaaien. Een grimmig sprookje over verloren onschuld en ge- kwetst machismo met Clint als speelbal van gefrustreerde maagden en matrones.
6) Play Misty for Me (Clint Eastwood, 1971)
In zijn regiedebuut - de eerste productie van zijn onafhankelijke filmmaatschappij Malpaso - zet Eastwood zijn exploratie van geperverteerde man-vrouwrelaties en onvervulde seksuele verlangens onverminderd voort. Wat opent als een romantisch drama over een populaire radio-dj die een affaire begint met een fan, ontaardt tot een koele stalkerthriller als hij haar obsessieve gevoelens niet beant- woordt. Fatal Attraction avant la lettre, op locatie gedraaid in zijn Californische woonplaats Carmel-by-the-Sea, waarvan hij eind jaren 80 trouwens even burgemeester is.
7) Dirty Harry (Don Siegel, 1971)
Samen met The Man with No Name is Inspector Harry Callahan - Dirty Harry voor wie hem in de weg loopt - wellicht het meest iconische personage uit Eastwoods carrière. In deze driftige machoflikkenthriller - die nog vier inferieure sequels krijgt - jaagt Siegel de stoere speurder de straten van San Francisco op, waar hij fluks naar zijn .44 Magnum grijpt om het gespuis te vatten. Met cynisch genoegen snauwt hij dat crapuul legendarische oneliners als 'Do I feel lucky, well do you punk?' en ' Go ahead and make my day' toe. Het succes en de controverse rond Dirty Harry zou Eastwood tot diep in de jaren 80 met het imago van rechtse en revanchistische rakker opzadelen - al toont zeker het eerste deel hem evenzeer als een onvermurwbare wetsdienaar die door het systeem in de steek gelaten wordt en de permissieve samenleving van de jaren 70 een confronterende spiegel voorhoudt. Van foute fascist tot coole cultheld, en vice versa.
8) The Outlaw Josey Wales (Clint Eastwood, 1976)
In de jaren 70 - op het toppunt van zijn roem als machoheld - regisseert Eastwood twee allegorische westerns waarmee hij het cynische vrijbuitersimago van The Man with No Name enigszins bijstuurt. In High Plains Drifter (1973) speelt hij een naamloze vreemdeling die een dorpsgemeen- schap helpt met het verjagen van enkele bandieten. Dan komt The Outlaw Josey Wales, een revisionistische western met Eastwood als een zuiderse veteraan van de Burgeroorlog die zich tot vogelvrije wraakengel ontpopt als zijn familie door de Yanks wordt uitgemoord. Een van de allereerste westerns waarin de unionisten - en bij uitbreiding dus de inwoners van de US - als schurken met dienst worden gecast en waarin vooral op het verdriet en de bitterheid van de verliezende zuiderlingen wordt ingezoomd.
9) Escape from Alcatraz (Don Siegel, 1979)
Wilde Dirty Harry zoveel mogelijk misdadigers in de gevangenis gooien, dan tracht Eastwood er in zijn laatste film met Siegel als crimineel uit te ontsnappen. Plaats van afspraak is het legendarische, extreem streng bewaakte eiland Alcatraz in de baai van San Francisco, waaraan nooit iemand wist te ontkomen. Behalve Clint, in deze op ware feiten gebaseerde, uiterst sobere en anti-autoritaire ontsnappingsthriller waarin je zowaar voor een drugdealende roofovervaller duimt.
10) Pale Rider (Clint Eastwood, 1985)
Met holle actiefilms als de Koude Oorlogthriller Firefox (1982) en de Dirty Harrysequels Sudden Impact (1983) en The Dead Pool (1986) blijft Eastwood een Hollywoodembleem van het Reagantijdperk, al tracht hij zich daar met deze Bijbels beladen wraak-western aan te ontrukken. Hij speelt Preacher, alweer een mysterieuze outsider die naast het woord van God ook dat van zijn Winchester predikt. Het resultaat is een meditatie over wraak, geloof, dood en deugdzaamheid, één over man versus mythe, vrijheid versus autoriteit, kwetsbaarheid versus machismo oftewel zijn een- zijdige filmpersona versus de complexe privé-persoon Eastwood. De eerste film waarmee hij het festival van Cannes aandoet, de kritische rehabilitatie be- gint en de schietgrage cowboy van weleer eindelijk als ernstig filmauteur wordt gezien.
11) Unforgiven (Clint Eastwood, 1992)
Terwijl Eastwood als regisseur persoonlijker projecten kiest - zoals de veelgeprezen biopic Bird (1988) over zijn idool Charlie Parker - draagt hij zijn persona van ge- wetenloze gunslinger ook op het scherm ten grave met deze noir-achtige neowestern. Clint kruipt in de huid van een ex-huurmoordenaar die door zijn recent overleden vrouw tot brave boer werd omgeschoold, maar nog een laatste keer de wapens op- neemt om enkele hoertjes van een corrupte sheriff te verlossen. De film, die door velen als zijn magnum opus wordt beschouwd, wint vier Oscars - waaronder twee voor Eastwood als Beste Regisseur en Beste Acteur - en brengt op- nieuw een moreel complexe reflectie op de vage schemerzone tussen heldenmoed en wraakzucht, schuld en boete, man en mythe. Of: hoe The Man with No Name afscheid neemt van zijn bebloede prairies als gelouterde en gelooide familyman.
12) The Bridges of Madison County (Clint Eastwood, 1995)
In de Wolfgang Petersenthriller In the Line of Fire (1993) hangt hij nog de actieheld uit als de geheim agent die de president moet redden, maar met dit ingetogen melo- drama naar de bestseller van Robert James Waller schakelt Eastwood weer in ro- mantische modus. Meryl Streep is een verveelde huismoeder uit Iowa; hij een rond- reizende landschapsfotograaf die met haar een vierdaagse flirt beleeft. De enige onvervalste tearjerker uit Clints carrière is er een vol weemoed en nostalgie, alsof de tot rust gekomen macho op een woelig liefdesleven terugblikt. Wat dat laatste betreft, is Eastwood trouwens geen onbeschreven blad. Zo was hij van 1953 tot 1978 getrouwd met fotomodel Maggie Johnson, al had hij tijdens dat huwelijk meerdere affaires (onder meer met Barbra Streisand, Peggy Lipton en Jean Seberg) en verwekte hij in 1964 een buitenechtelijke dochter (Kimber) bij Rawhide-figurante Roxanne Tunis. Bovendien woonde hij al van 1974 - officieel nog getrouwd - samen met actrice Sandra Locke, die hij in 1989 verliet voor actrice Frances Fisher. Sinds 1996 is Eastwood gehuwd met de 35-jaar jongere Dina Ruiz, die hem datzelfde jaar nog een dochter schonk.
13) Million Dollar Baby (Clint Eastwood, 2004)
Eastwood volgt zijn bejubelde mystery-thriller Mystic River (2003) - de Dennis Lehane- adaptatie over seksueel misbruik, boete en wraak - op met dit zo mogelijk nog donkerder en moreel complexere boksdrama, waarin hij zelf nog eens acteert. Zijn rol is die van een oudere bokstrainer met de nodige schuldcomplexen die zich aan- vankelijk tegen zijn zin over een vrouwelijke rookie ontfermt. Wanneer die bij een kamp verlamd raakt, krijgt hij nog eens af te rekenen met levensgrote vragen over schuld, lijden en verlossing. Finaal mondt het drama uit in een emotionele uppercut waarvan Eastwoods rechts-conservatieve en Republikeinse buddies van weleer allicht nog steeds niet bekomen zijn. Opnieuw goed voor vier Oscars, lovende kritieken en veel protest uit religieuze hoek.
14) Gran Torino (Clint Eastwood, 2008)
De schaduwen van Dirty Harry en The Man with No Name hangen dreigend boven dit raciaal beladen drama waarin Eastwood een racistische Koreaveteraan en ex-Fordfabrieks- arbeider neerzet die van "die spleetogen in zijn straat" niets moet hebben. Tenminste: tot hij hen leert kennen, merkt dat de problemen nooit zwart-wit zijn en beseft dat begrip en mede- dogen mooiere waarden zijn dan wraak en rancune. In dit milde, schandelijk door de Academy genegeerde requiem van Clint De Acteur haalt hij veeleer uit met vragen en humor dan met schoten en slogans en bevraagt hij opnieuw kritisch de Amerikaanse Droom, haar mythologie en haar helden - zie ook: het WO II-twee- luik Flags of Our Fathers en Letters from Iwo Jima, beiden uit 2006. Geen betere manier om zijn persona van schietgrage cowboy symbolisch te begraven.
30-04-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
29-04-2011
Dossier wereldsterren: deel 27: Clint Eastwood.
Hello filmfreaks,
In de reeks portretten van wereldsterren is het morgen de beurt aan Clint Eastwood. Aan de hand van 14 hoogtepunten uitzijn carrière krijgen jullie een beeld van deze lange tijd ondergewaardeerde acteur, dewelke vooral bekend geworden is door de Dollar-trilogie van Sergio Leone en de Dirty Harry-films. Ook als regisseur verwierf hij bekendheid, met films als Mystic River en Million Dollar Baby op zijn palmares.Momenteel legt hij de laatste hand aan zijn tweeëndertigste film als regisseur, een biopic over voormalig FBI-directeur J. Edgar Hoover, met in de hoofd- rollen Leonardo DiCaprio en Naomi Watts.
Groetjes,
29-04-2011 om 18:49
geschreven door Patje007
28-04-2011
Insidious is meest winstgevende film van 2011.
Horrorthriller Insidious is - in verhouding tot het budget van de film - tot nu toe de meest winstgevende productie van 2011. De film, met in de hoofdrollen Patrick Wilson en Rose Byrne, kostte slechts anderhalf miljoen dollar om te maken, maar heeft reeds 44.5 miljoen opgebracht. Dit meldt entertainmentmagazine The Hollywood Reporter.
Rose Byrne en Patrick Wilson in 'Insidious'
Insidious gaat over een jong echtpaar (Patrick Wilson en Rose Byrne) dat in hun nieuwe woning geteisterd wordt door mysterieuze, angstaanjagende krachten. Dat de horrorfilm een succes zou worden, mag gezien haar makers geen grote verrassing heten: Insidious werd geschreven door Leigh Whannell en geregisseerd door James Wan, het duo achter de originele Saw. Insidious werd bovendien geproduceerd door onder andere Oren Peli, het brein achter mega- hit Paranormal Activity. Die film kostte slechts vijftienduizend dollar om te maken, en bracht wereldwijd ruim 193 miljoen op.
In absolute cijfers is - met een opbrengst van 236.9 miljoen dollar - animatiewestern Rango tot nu toe de meest succesvolle film van het jaar, maar in verhouding tot het budget is Insidious dus de grootste hit.
Insidious is vanaf 15 juni 2011 te zien in de bioscoop.
28-04-2011 om 19:20
geschreven door Patje007
27-04-2011
Fast & Furious 5: trailer.
Morgen beleeft Fast Five zijn avant-première in Kinepolis Brugge(19u). Vanaf 4 mei 2011 is het vijfde deel van de Fast & Furious-filmreeks te bekijken in alle Kinepolis-vestigingen. In het hierondervermeld filmpje kunnen jullie een trailer bekijken van de film, vakkundig ingeleid door hoofdrolspelers Vin Diesel en Paul Walker.
27-04-2011 om 19:15
geschreven door Patje007
Javier Bardem officieel gecast in The Dark Tower.
Javier Bardem heeft officieel getekend om de hoofdrol van Roland Deschain in Ron Howard's The Dark Tower te spelen. De acteur heeft daarmee een enorme deal binnengesleept, gezien de drie films en TV-miniseries die het verhaal van Stephen King's magnum opus moeten vertellen
Javier Bardem in 'No Country for Old Men'
Het verhaal volgt scherpschutter Roland Deschain, wiens wereld uit elkaar valt. Eens werd deze gekenmerkt door magie en verontwikkelde technologie, maar beiden lijken slechts relieken uit het verleden te zijn. Om de wereld te redden is hij op een queeste naar de Donkere Toren, het verbindpunt van alle universa.
De 3.914 paginas tellende, zevendelige boekenserie kwam van 1982 tot 2004 uit. Vorig jaar maakte schrijver Stephen King nog bekend een achtste deel te zullen schrijven, dat een deel van de reis moet belichten waarover niet zoveel bekend was.
De eerste film komt, als alles goed gaat, uit op 17 mei 2013.
27-04-2011 om 19:14
geschreven door Patje007
'Thor': exclusief interview met de cast.
Hello filmfreaks,
De voorbije dagen konden jullie op mijn filmblog, naar aanleiding van de release van 'Thor', al één en ander lezen over de verfilming van de superheld uit de Marvel Comics. Als afsluiter kunnen jullie hieronder een interview bekijken met enkele leden van de cast, zijnde Kenneth Branagh(regisseur), Chris Hemsworth(hoofdrolspeler), Tom Hiddleston(Loki).
Vervolg van het interview met Chris Hemsworth, hoofdrolspeler in 'Thor'.
Na kleine rolletjes in Hollywoodproducties als Star Trek en A Perfect Getaway is nieuw- komer Chris Hemsworth nu naast gevierde sterren als Natalie Portman en Anthony Hopkins te zien in de nieuwe stripverfilming Thor. Hemsworth speelt de titelheld, een buitenaardse god die door zijn volk naar onze planeet wordt verbannen, en hier een spectaculair avontuur beleeft. Deel 2 van het interview met Chris Hemsworth over zijn rol in Thor:
Hoe heb je je voorbereid op je rol als Thor? Chris Hemsworth: Ik heb een hoop Thor-stripboeken gelezen. Ik wist aanvankelijk weinig af van het personage, maar naarmate ik meer strips las, werd ik een echte fan! Ook werd me duidelijk hoe Thor aansluit bij The Avengers, de aankomende film over het clubje superhelden waar hij samen met onder anderen Iron Man, Captain America en de Hulk deel van uitmaakt. Ik heb ook een aantal boeken gelezen over de Noorse mythologie; de verhalen waarop het personage Thor gebaseerd is. Het was uiteindelijk nog best lastig om in de huid van Thor te kruipen. We hebben veel zelf moeten verzinnen. Hoe hij praat, bijvoorbeeld. Wie kun je immers als voorbeeld nemen als je een god speelt? (lacht)
En de lichamelijke voorbereiding? Chris Hemsworth: Ik heb een halfjaar lang hard getraind om spieren te kweken. Maar ik moest ook tien kilo aankomen, dus ik heb een speciaal dieet gevolgd: heel veel kip, rundvlees en proteïnedrankjes. Ik was er continu misselijk van. Het trainen was vermoeiend, maar het was een stuk aangenamer dan het eten. Toen de opnames afgelopen waren, stopte ik met het schransdieet, maar ging door met trainen. Ik was die tien kilo binnen no time weer kwijt! (lacht)
Tom Hiddleston in 'Thor'
Hoe was het om Thor te mogen spelen? Chris Hemsworth: Heel erg fucking cool! Alsof ik weer een klein jongetje was. Als kind trek je verkleedkleren aan en doe je alsof je een superheld bent, en bij het maken van een film als Thor doe je eigenlijk precies hetzelfde. (lacht) Alleen neemt iedereen het dan heel serieus en krijg je er ook nog eens voor betaald! Het is een bizarre ervaring. Het was fantastisch om het Thor-kostuum te mogen aantrekken. Mijn tegenspeler Anthony Hopkins grapte over onze filmkleding: "Met zulke prachtige kostuums, hoeven we helemaal niet meer te acteren. Dat doen de kostuums voor ons!" Wat ook geweldig was: Thors hamer. Zo'n cool ding. Ik heb hem met veel plezier rond- gezwaaid in de actiescènes.
Idris Elba in 'Thor
Waren de actiescènes zwaar om op te nemen? Chris Hemsworth: Ik sport graag, dus ik keek er naar uit om mijn eigen stunts te doen. Maar de werkelijkheid bleek minder fijn dan verwacht. Zo was er een scène waarin ik aan een kabel ondersteboven werd gehangen en als een trapezeartiest door de lucht geslingerd werd. Na dertig seconden ondersteboven hangen had ik al een knallende kop- pijn! Na één keer slingeren was ik kotsmisselijk. Ik riep "Stop, alsjeblieft! Ik moet over- geven!", maar ze zeiden "Nee, we gaan door met filmen! Misschien kunnen we nog een goed shot krijgen voordat je over je nek gaat!" En toen slingerden ze me nog een keer. En nog een keer. En nog een keer..! Toen ze me eindelijk naar beneden haalden, stond ik te trillen op m'n benen...
Regisseur Kenneth Branagh vergeleek het personage Thor met dat van een Shakespeariaanse prins. Vind jij dat een goede vergelijking? Chris Hemsworth: Ja, dat klopt wel. Kenneth heeft veel Shakespeare-verfilmingen ge- maakt (zoals Hamlet, Henry V en As You Like It), dus hij weet waar hij over praat. Thor komt uit een koninklijke familie, met alle bijbehorende intriges en conflicten. Een mooi verhaal als dit sluit inderdaad perfect aan bij de Shakespeariaanse vertellingen waarin Kenneth zo thuis is. Trouwens, een leuk detail: de eerste keer dat ik acteerde was in een toneeluitvoering van Shakespeares Much Ado About Nothing.
De meeste superhelden - zoals Spider-Man, Superman en de X-Men - hebben een gebrek, of een probleem. Ze zijn niet perfect. Hoe zit dat bij Thor? Chris Hemsworth: Thor is jong, arrogant, roekeloos en heel krachtig. Dat is een ge- vaarlijke combinatie. In de film leert Thor om nederig te zijn, en hoe hij zijn krachten moet gebruiken.
Waar denk jij dat Thor zijn populariteit aan te danken heeft? Chris Hemsworth: Ik denk dat de achtergrond van het personage - de Noorse mythologie en het Vikingen-tijdperk - veel mensen aanspreekt. Het publiek houdt van personages die larger than life zijn. Thor is een stoere superheld! Maar aan de andere kant is hij ook een normale kerel. Hij is soms nogal arrogant, maar zijn hart zit op de juiste plaats.
'Thor' speelt vanaf 27 april 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Kenneth Branagh Cast: Natalie Portman, Chris Hemsworth... Genre: Actie, drama Duur: 130 minuten
26-04-2011 om 14:08
geschreven door Patje007
25-04-2011
Interview met Chris Hemsworth naar aanleiding van de release van 'Thor'.
Chris Hemsworth kruipt in de rol van de meest bekende dondergod in Thor 3D. Thor 3D is de nieuwste film in de Avenger-reeks van Marvel en vertelt het verhaal van Thor, een sterke, arrogante en invloedrijke krijger. Maar door roekeloze acties heeft hij de vredige wereld van Asgard opnieuw blootgesteld aan een eeuwenoude oorlog en voor straf wordt hij door Odin (rol Anthony Hopkins) verbannen naar de aarde, waar hij onder de mensen moet leven. Dit is de kans voor Loki (rol van Tom Hiddleston), een zeer gevaarlijke vijand, om de aarde te vernietigen. Thor moet de aarde beschermen van dit kwaad en zijn gedrochten en bewijzen dat hij een echte held is. Een gesprek met hoofdrolspeler Chris Hemsworth over de film, helden, actie en nederigheid:
Wat heb je als voorbereiding gedaan voor deze rol? Chris Hemsworth: Het was zoals een universiteitsklas ik kreeg massas boeken mee over de zoektocht naar jezelf en hoe daar dan mee in het reine te komen. Kenneth (Branagh, de regisseur) wist dat deze gerelateerd waren aan het verhaal dat we zouden vertellen.
Thor 3D is een film vol heroïsche momenten en veel actie, maar er zijn ook rustigere momenten in de film. Wat zijn jouw favoriete scènes? Chris Hemsworth: Thor zit vol met grote momenten, sommige vol actie en techniek, maar sommige van mijn favoriete scènes zijn die tussen Thor en Jane (rol van Natalie Portman), normale en alledaagse conversaties. Deze scènes werden in New Mexico gefilmd, met een prachtig decor van bergen. Nu, we moesten wachten tot de sneeuw smolt, maar het creëerde een prachtige omgeving. Dit waren de scènes waar het onderzoek naar het personage, de boeken over het be- staan en jezelf te leren kennen, de moeite waard waren. En om deze te mogen spelen met Natalie dat was ook een droom die uitkwam voor mij.
Natalie Portman en Chris Hemsworth
Waarom wordt Thor verbannen? Chris Hemsworth: Hij is een jonge, onbezonnen man, met zeer veel macht aan zijn vingertippen. Als hij ingaat tegen zijn vader, wordt hij als straf naar de aarde gestuurd om een les te leren, om op gelijke voet als de aardbewoners te leven- als een sterveling. Het draait allemaal om nederigheid te leren. Het gaat over vaders en zonen. De achter- grond van de film gaat over goden, maar in de kern gaat het over mensen.
Je bent nog een zeer jonge acteur, die nog maar een paar films op zijn naam heeft staan. Hoe was het om met filmlegende Anthony Hopkins (Odin) samen te werken? Chris Hemsworth: We waren ongeveer een maand aan het filmen en het voelde zeer goed aan, ik begon het personage echt door te hebben. Dan komt de dag van de grote vader/zoon confrontatie. Het is een kwade scène, met veel heen en weer geschreeuw tussen ons tweeën. Dan stapt Kenneth(Branagh) naar Anthony en zegt hem Laat het je beïnvloeden. Word overstuur. Ik daag je uit. En Anthony staat daar voor een seconde en antwoord dan, Oké, goed idee. Dus ik vraag mij af, Oh nee, wat gaat hij nu doen?. De scène start terug en ik maak mijn entree. Ik kom binnen en doe mijn ding en hij is gewoon stil. Zijn ogen beginnen te tranen. Hij is de vader die gekwetst is en teleurgesteld dat zijn zoon geen respect voor hem heeft, de familie, het koninkrijk en alles waarvoor deze staat heeft onteerd. En je beseft dat zijn hart breekt. Toen ze cut riepen, waren mensen aan het wenen. Dan begon de crew te applaudisseren en ik herinner me te denken, Dat is geweldig en ik ben nutteloos. Ik kan net zo goed deze hamer laten vallen en weggaan. Maar dat zijn dé momenten in deze sector. Ik belde naderhand naar mijn ouders in Australië om hun over deze scene te vertellen en hoeveel ze hadden om naar uit te zien.
Chris Hemsworth en Anthony Hopkins
Hoe was het om met Kenneth Branagh samen te werken? Chris Hemsworth: Hij duwt je in alle richtingen die je personage zou kunnen gaan. Zes of zeven takes, voor elke versie van wat er met die scene zou kunnen gebeuren. Probeer dit en lach gedurende de hele scene. Oké, geef me nu gemeen. Het is zoals metaal smeden. Hij bleef er aan werken tot het zo sterk is als het zou kunnen zijn.
Een belangrijk onderdeel van Thor, is het kostuum. Aan de cape alleen werd een jaar aan gewerkt. Hoe was het om dat kostuum eindelijk aan te doen? Chris Hemsworth: Toen ik erbij kwam, was het kostuum in stage van Het moet me passen. Het is enorm gedetailleerd en zo mooi. Toen ik het voor de eerste keer aandeed, voelde ik me echt Thor.
Tom Hiddleston en Chris Hemsworth
Het kostuum bestaat uit vele lagen stof, leder en pantser. Het resultaat was dat het Thor helden kostuum zeer zwaar en warm is. Hoe was het om in dat kostuum te acteren? Chris Hemsworth: De eerste paar weken tijdens het filmen was zweten geblazen. Ik had 4 maanden voor het filmen gewicht moeten aankomen als voorbereiding en dan plotseling viel het gewoon van me af. Maar Alexandra (kostuumontwerper) en haar team vonden een afkoelvest uit, waarvan ik denk dat autocoureurs het ook dragen, een kleine vest met pijpen waar koud water door loopt om je af te koelen. Dat was een hele opluchting.
Eén van de eerste scènes die werd gefilmd, was een gevechtsscene tussen The As- guardians en de Frost Giants. Hoe voelde het om deze te filmen? Chris Hemsworth: Je hebt zoveel adrenaline door je lichaam pompen aan het begin van elke shoot en ik denk dat deze energie er fysiek uitlaten de beste remedie is. Rondrennen in die grote, zware kostuums, zweten, vechten, gewond geraken daar wordt je helemaal wakker van.
Hoe is het als je vecht met Mjolnir (hamer)? Chris Hemsworth: Ik heb veel gebokst door de jaren heen, dus leek het logisch dat Thor zou vechten als Mike Tyson. Veel met de schouder heupen, grote bewegingen, een krachtige houding, vast in de grond.
Hoe is het dan in een vuistengevecht? Chris Hemsworth: Andy (stuntcoördinator) en de stuntjongens zeiden, Oké, je komt hier binnen en slaat hem en schopt hem. Ik vroeg of we zouden repeteren? Zij zeiden: Nee, we gaan het gewoon opnemen. Het idee was om het zo ruw, echt en rommelig mogelijk te houden, niet een gerepeteerd kungfu-gevecht. Het was zeer leuk.
Iets minder leuk is het gevecht tussen Thor en de Destroyer. Thor vecht dan niet alleen voor zichzelf, maar ook om zijn vrienden te redden. Hoe was het om die confrontatie te filmen? Chris Hemsworth: Toen we dat gevecht aan het bespreken waren, begonnen we te giechelen zoals kinderen. Het was een mooie climax van alle gevechtscènes en een redelijk eerlijk verdeeld gevecht tussen de sterkste en de stoutste man.
Lees morgen op Cinefilm het vervolg van het interview met Chris Hemsworth.
25-04-2011 om 13:18
geschreven door Patje007
24-04-2011
'Thor': trailer.
Hello filmfreaks,
Morgen presenteert Cinefilm jullie, naar aanleiding van de release van 'Thor' op 27 april 2011, een interview met Chris Hemsworth, hoofdrolspeler in 'Thor', en bekend van films als 'Star Trek' en 'A Perfect Getaway'. In afwachting van de release kunnen jullie hieronder de officiële trailer al eens bekijken.
Groetjes,
24-04-2011 om 14:34
geschreven door Patje007
Filmposter 'Thor'.
.
24-04-2011 om 11:55
geschreven door Patje007
23-04-2011
Filmposter: 'Thor'.
.
23-04-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 26: interview met Sophie Marceau.
Ze was te zien in Braveheart(1995), A Midsummer's Night's Dream(1999) en de James-Bond- film The World is not enough(1999).
Sinds ze James Bond partij gaf, is Sophie Marceau een van 's werelds bekendste Franse actrices. Toch trekt de grande dame haar neus niet op voor bescheiden Franse films over de dingen des levens zoals 'L'âge de raison'(2010). Sophie Marceau: Ik heb de jaren van verstand nu wel bereikt, denk ik.
Het is bloedheet tijdens het interview met Sophie Marceau vanuit het Barsey Warwick Hotel aan de Brusselse Louizalaan. 'Ik hou niet van die grote hitte', blaast Marceau op de manier waarop alleen Françaises-met-stijl dat kunnen. Ook al mag ze zich een van de diva's van de Franse cinéma noemen en staan er internationale kaskrakers als Braveheart en The world is not enough op haar cv, toch heeft Marceau dat flirterige van je liefste buurmeisje bewaard. 'Ik ben een gulzig meisje, hoor', knipoogt ze terwijl ze een stukje chocola naar binnen smikkelt.
Marceau speelt in L'âge de raison (wat zoveel betekent als 'De jaren van verstand') een harde zakenvrouw die met haar jeugd wordt geconfronteerd wanneer ze de brieven in handen krijgt die ze ooit als meisje van zeven aan zichzelf schreef. In die brieven vraagt het meisje van toen zich af wat er van haar zal worden als volwassene.
Sopie Marceau: Weet je wat ik het mooiste vind aan deze film? Dat deze topzakenvrouw die veel geld verdient, een knappe manheeft en er zelf nog patent uitziet, zich vragen over het leven durft te stellen. De meesten die geslaagd zijn in het leven versmachten elke onzekerheid en stellen geen vragen meer. Zéker niet over zichzelf.
Moet dat dan? Sophie Marceau: Het lijkt me niet te vermijden, zeker zo omstreeks je veertigste. De eerste decennia van je leven besteed je aan het inlossen van de verwachtingen die de maatschappij in je stelt. Je probeert schattig te zijn voor je ouders, je doet je best op school, je zoekt een goede job en sticht een gezin. Als je 40 bent, is dat er allemaal en kun je eindelijk aan jezelf denken. Wie je bent, of je de beste weg hebt gekozen. Dat is niet zonder gevaar want je loopt het risico je hele leven te moeten omgooien. In dat opzicht vind ik het mooi dat het woord voor crisisin het Chinees hetzelfde is als het woord voor kans.
U bent 44. Stelt u zich wel eens vragen? Sophie Marceau: Voortdurend. Over álles. Ik heb een hekel aan verworvenheden, ook al leeft dat niet zo makkelijk. Het geeft een comfortabel gevoel een volle agenda te hebben en precies te weten wat je over drie jaar zult doen. Maar zo leef ik dus niet. Zekerheden maken me bang.
In wie herkent u zich het meest: in de gearriveerde zakenvrouw die zich Margaret laat noemen of de nostalgische Marguerite, het meisje dat ze vroeger was? Sophie Marceau: Ik ben beiden. Een mens is nooit zwart of wit, maar alle kleuren met alle mogelijke nuances er tussenin. Ik ben ook niet alleen Sophie-de-actrice, hoor. Niet dat ik het spannende leven van James Bond leef, maar ik ben toch ook een moeder en echtgenote met alles wat daar komt bij kijken.
Mogen we daaruit besluiten dat u ook enige aanleg voor melancholie heeft? Sophie Marceau: (Ondeugend) Daar vergist u zich mooi! Ik ben ab-so-luut niet melancholisch. Ik haat het verleden. Ik ontken het niet en ik stop het ook niet weg, want tenslotte maak ik er ook gebruik van. Ik werd nu eenmaal bekend met La boum (de succesfilm die op haar 14de haar naam vestigde), maar ik bezit gelukkig de gave van het vergeten. En daarin is geen plaats voor melancholie, wel een soort tristesse.
Sophie Marceau in L'age de raison
U lijkt me niet meteen een triest plantje. Sophie Marceau: (Lacht) Ik kan best wel gek doen, hoor. Nee, ik doel op de trieste kant die onmiskenbaar aan het leven zit. Ik ben daar zeer gevoelig voor. Als klein meisje al. Gaandeweg heb ik me daar tegen gewapend en ben ik ook de absurditeit van het leven gaan inzien.
Bent u bang voor het leven? Sophie Marceau: Ja, maar niet zozeer voor mezelf, wel voor anderen. Ik doe de gekste dingen: in ijskoud water springen, in het open veld slapen, trektochten in het donker maken... niets schrikt me af. Maar ik ben bijvoorbeeld wel bang voor mijn kinderen. Of om mijn man (de acteur Christopher Lambert) te verliezen.
Sophie Marceau en Pierce Brosnan in The World is not enough
In de film bewaart Margaret allerlei spullen uit haar jeugd. Wat koestert u? Sophie Marceau: Ik bewaar niks van vroeger. Geen foto's, geen voorwerpen.
Ook geen herinneringen? Sophie Marceau: Bitter weinig. Ik ben opgegroeid in dorpje waar weinig gebeurde. Mijn wereld was onze tuin. (Mijmerend) De insecten, de geuren van de bloemen, de boom waarin ik kroop... dat zijn mijn enige herinneringen.
Sophie Marceau en echtgenoot Christopher Lambert
Hield u een dagboek bij? Sophie Marceau: Zoals zoveel meisjes van 12 had ik een dagboek, maar ik schreef er alleen in wanneer ik me aan het leven schaafde. Ik schreef dan ook brieven en gedichten. Schrijven is altijd belangrijk voor me geweest, maar ik ben er niet het vlijtige persoontje naar om zoiets met grote regelmaat te doen.
Uw personage grijpt regelmatig terug naar foto's van bekende, sterke vrouwen als voorbeeld. Wie zijn uw heldinnen? Sophie Marceau: Heb ik niet. Als ik al een voorbeeld neem aan iemand, dan gaat het doorgaans om mannen. Maar ik koester ook bewondering voor Margaret Thatcher. Dat vranke, op het randje van het antipathieke, dat spreekt me aan.
Sophie Marceau en Monica Bellucci in Ne te retourne pas
Welke is uw grootste verwezenlijking? Sophie Marceau: (Met pijnlijk gezicht) Pfff. Actrice te zijn...?
Omdat acteren therapeutisch is? Sophie Marceau: Ik vind acteren méér dan doen alsof. Ik investeer telkens veel van mezelf in een rol. Het is voor een stuk zelf afzien met het voordeel dat je het achter de identiteit van iemand anders kunt doen. Ik vergelijk het met biechten. Dat gaat makkelijker bij een wildvreemde dan een bij een goede bekende. Door een vreemde word je nu eenmaal niet zo snel veroordeeld.
23-04-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
22-04-2011
Nieuwe Jason Bourne gekozen.
Nadat Matt Damon besloot te stoppen met de zeer succesvolle Jason Bourne-serie, werd de jacht geopend op een geschikte opvolger. Uit de talloze acteurs die auditie deden, heeft de filmstudio Universal eindelijk de felbegeerde rol aangeboden aan een gelukkige winnaar.
Jeremy Renner in 'The Town'
Jeremy Renner gaat de hoofdrol spelen in 'The Bourne Legacy'. Universal heeft de rol officieel aan de 40-jarige acteur geboden. Sinds Renner doorbrak met zijn hoofdrol in de Oscarwinnaar The Hurt Locker is hij een van de meest gevraagde acteurs in Hollywood. Zijn ster rees verder met zijn Oscargenomineerde bijrol in het misdaaddrama The Town. Behalve de nieuwe Bourne-film zal Jeremy Renner binnenkort te zien zijn als Hawkeye in de stripverfilming The Avengers en schittert hij naast Tom Cruise in de actiesequel Mission: Impossible - Ghost Protocol.
In de afgelopen twee maanden deden vele acteurs een gooi naar de rol van Jason Bourne. Zo deden onder meer Joel Edgerton(Thor), Dominic Cooper(Mamma Mia!), Garrett Hedlund (Tron: Legacy) en Luke Evans(Clash of the Titans) auditie. Eerder deze maand werd Jeremy Renner al genoemd als de grootste kanshebber. Voor Universal was hij de eerste keuze, maar regisseur Tony Gilroy gaf de voorkeur aan Oscar Isaac(Robin Hood). Uiteindelijk had de film- studio het laatste woord.
The Bourne Legacy speelt vanaf 3 augustus 2012 in de Amerikaanse bioscopen.
22-04-2011 om 15:55
geschreven door Patje007
Interview met Ken Loach naar aanleiding van de release van 'Route Irish'.
Geen enkele Britse cineast is meer kritisch voor zijn regering en
leiders dan Ken Loach. Al meer dan 40 jaar levert hij bijtende commentaar op het
sociaal beleid, het kapitalistische systeem en de binnen- en buitenlandse
politiek. In Route Irish neemt Loach de oorlog in Irak op de korrel, en dan
meer bepaald de redenen waarom het Irak-beleid van Tony Blair één grote ramp was
met nog meer desastreuze gevolgen. Wie de regisseur een beetje kent, weet dat
hij geen blad voor de mond neemt.
Ken Loach
Route Irish is de bijnaam voor de transportweg die de luchthaven in Bagdad
verbindt met de Internationale Zone. In de periode voor 2005 was het een weg die
omwille van het belang- rijke militaire transport het mikpunt werd van vele
aanslagen. Maar Loach praat in Route Irish niet zozeer over de oorlog in Irak
zelf, dan wel over de Engelse huurlingen, de door de Britse overheid
getolereerde martelingen en de psychische schade die de soldaten opliepen. De
regisseur bundelt al die themas in een verhaal over de Britse contractor
Fergus, die na de begrafenis van zijn maat Frankie de smeerboel rond de
privatisering van de oorlog bloot begint te leggen.
Waarom die
privatisering van het geweld, zoals u het omschrijft? Ken Loach: Om de
kosten te drukken en het profijt te maximaliseren. Ze hebben alles
geprivatiseerd, industrieën, de spoorwegen, de gezondheidsector en de scholen.
En dus nu ook de oorlog. Want dat kost minder. Je hoeft geen leger meer in te
schakelen. Je hebt een huurling. Hij sterft? Wel, je hebt geen last van enige
verantwoordelijkheid. Wanneer een soldaat sterft, komt daar heel wat bij kijken.
Er zijn verplichtingen tegenover de familie, er moet pensioen betaald worden en
meer van die dingen. Vanuit het standpunt van het kapitalisme is een huurling
ideaal. Want respect voor zijn leven telt niet.
Waarom maakte u nu pas
een film over Irak? Ken Loach: Mijn producer Rebecca OBrien, mijn scenarist Paul
Laverty en ikzelf wilden al langer zon film maken. Alleen wisten we niet juist
hoe. De oorlog in Irak is immers een monsterlijke misdaad tegen de Irakezen. Het
was ten eerste een illegale oorlog, ten tweede hebben we folteringen en massale
corruptie toegestaan en ten slotte werd de oorlog gevoerd uit enorme hebzucht.
Paul heeft dan het personage van Fergus bedacht en dat was de sleutel. Het
onderzoek van Fergus naar de dood van Frankie bracht het verhaal op gang en
leidt uit- eindelijk tot de onthulling van alle verschillende aspecten van die
vreselijke misdaad. En ik neem hier nogmaals het woord misdaad in de mond, want
dat is het ook. Ik hoop alvast dat we door de ervaringen van de personages ook
de gruwel van de oorlog kunnen laten voelen.
Het schokkendst is de
waterboarding-scène. Waarom toont u die marteling? Ken Loach: De
waterboarding-martelingen gebeurden in onze naam. De mensen die deze misdaden
acceptabel hebben gemaakt zijn nog altijd daar. En dan bedoel ik de Blairs, de
Bushes en de rest. Hoe ironisch is het toch dat Blair tot ambassadeur voor de
vrede in het Midden-Oosten werd aangesteld. Dit was een man die ja zei tegen
martelen. Als we mensen zoals Blair niet voor de rechtbank kunnen slepen, dan
moet de publieke opinie haar werk doen. Want die mensen moeten zich
verantwoorden voor wat ze gedaan hebben.
Wie zijn volgens u de grootste
slachtoffers van de oorlog? Ken Loach: Ook onze eigen populatie heeft geleden onder de
oorlog. Maar we mogen vooral niet vergeten dat de belangrijkste slachtoffers de
mensen van Irak zijn. Het stoort me altijd als ik films uit Amerika over Irak
zie waarin de Amerikaanse soldaten afgebeeld worden als de voornaamste
slachtoffers. En het stoort me nog meer wanneer die films worden opgedragen aan
het Amerikaanse leger. De Amerikaanse jongens hebben zeker afgezien, maar denk
aan de miljoenen dode Irakezen, hun vernietigde families, al die verminkte
kinderen, de vernielde huizen en de vier miljoen vluchtelingen.
Denkt u
dat deze film iets kan veranderen? Ken Loach: Een film is slechts een film. Hij kan een
ander standpunt suggereren en je proberen te overtuigen van iets. Maar een film
is geen politieke beweging. Het gaat er gewoon om wat jij met de informatie die
de film bood gaat doen. Onze visie is dat dingen pas veranderen wanneer de
politiek verandert. Wanneer een rechtse partij vervangen wordt door een andere
rechtse partij is dat geen verandering. Wat we wel moeten hebben is, om het op
een ouderwetse manier uit te drukken, een grondig sociale
verschuiving.
Heeft u hoop voor de toekomst? Ken Loach: Hoe de situatie in Irak
zal evolueren, weet ik echt niet. Maar het is zeker angstaan- jagend. Want wat we
nu meemaken, is de manier waarop de regerende klasse in Amerika haar belangen
verdedigt.
Route Irish speelt sinds 20 april 2011 in UGC. Inhoud: Fergus, een veiligheidsondernemer in Irak, wantrouwt de officiële doodsverklaring van zijn vriend Frankie. Hij gaat op onderzoek om achter de waarheid te komen. Kan Fergus erachter komen wat er met Frankie is gebeurd op Route Irish?
Regie: Ken Loach Cast: Mark Womack, John Bishop Genre: Drama Duur: 109 minuten
22-04-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Aanrader op TV: Defiance.
23/04/2011-2BE: 21u15
Het waargebeurde Amerikaanse drama 'Defiance', richt het vizier op een weinig belicht stukje oorlogsgeschiedenis uit Oost-Europa. In het begin van de jaren veertig doken de partizanen-broers Bielski samen met een groepje Joodse vluchtelingen onder in de uit- gestrekte winterse bossen van Wit-Rusland. Een gesprek met hoofdrolspeler Daniel Craig:
De broers Bielski hebben honderden mensenlevens gered. Hoe komt het dat we nooit eerder over hen hebben gehoord? Daniel Craig: Als het over de Holocaust gaat, focussen we liever op de miljoenen slacht- offers, en terecht. Maar er waren ook joden die de wapens opnamen en hun vel duur ver- kochten. Alleen waren ze met weinigen, en hun daden zijn in de kieren van de geschiedenis verdwenen. De broers Bielski hebben honderden mensen van een gewisse dood gered, maar daarna is het stil rond hen geworden. In 1946 zijn ze naar Israël getrokken, en daarna naar New York, waar ze met taxi's rondreden. Niemand was op de hoogte van hun verleden; Tuvio heeft er nooit met één woord over willen reppen.
Uit bescheidenheid? Daniel Craig: Volgens mij had hij het erg moeilijk met zijn verleden. Vergeet niet dat hij af- schuwelijke dingen heeft gedaan: hij en zijn broers namen op afschuwelijke wijze wraak op de dorpsbewoners die heulden met de nazi's, en op een bepaald moment werd hij zelfs gedwongen om één van zijn eigen mensen te vermoorden. Bovendien wilde hij helemaal geen leider zijn. In de film zie je hoe een Joodse vluchteling zijn hand probeert te kussen, waarop Tuvio woest reageert. Dat typeert hem ten voeten uit. Hij wilde die mensen helpen, meer niet. En dus zweeg hij er achteraf liever over. Een andere reden voor zijn stilzwijgen is: survival guilt. Tuvio kwam levend uit die bossen, en vernam vervolgens dat zes miljoen Joden waren gestorven: dat moet een verschrikkelijke schok zijn geweest. Waarschijnlijk heeft hij, uit een soort schuldgevoel, zichzelf letterlijk proberen weg te cijferen, onzichtbaar te maken. Alsof hij het niet langer aankon om te bestaan. Pas tientallen jaren later zijn enkele afstammelingen van overlevenden zich vragen beginnen te stellen: 'Hoe hebben onze ouders de oorlog overleefd? Waar bevonden ze zich? Hoe zijn ze aan de nazi's ontsnapt?' En ook Tuvio's eigen kinderen begonnen zich af te vragen wat hun vader tijdens de oorlog precies had gedaan. Zo zijn de heldendaden van de Bielski's stilaan weer aan de oppervlakte gekomen. Tragisch, eigenlijk: Tuvio heeft pas heel laat in zijn leven een beetje erkenning gekregen.
Jamie Bell en Daniel Craig
Wat was er zo zwaar aan de opnames van Defiance? Daniel Craig: De film is opgenomen in de bossen bij de Litouwse hoofdstad Vilnius. Tijdens de opnames was de temperatuur daar ver onder nul. Drie maanden lang droegen we thermisch ondergoed en skikleding, maar dan nog stonden we te stampvoeten van de kou. En wodka drinken hielp ook niet, daar werden we alleen maar dronken van.
Defiance was ook een emotioneel project... Daniel Craig: Zeker. Regisseur Edward Zwick is joods en de broer van één van zijn opas heeft met de partizanen van de Bielski-broers meegevochten. Het was voor Ed dan ook een heel persoonlijk project om te maken. Daarbij schoten we de film op 75 kilometer afstand van de bossen in Wit-Rusland waar de Bielskis echt verstopt hebben gezeten. Dan komt zon verhaal opeens heel dichtbij.
Hoe heb je je op de rol van Tuvia Bielski voorbereid? Daniel Craig: Ik heb veel documentaires gezien en boeken gelezen over Tuvia, Zus, Asael en Aron Bielski. Omdat ze Wit-Russen waren, moest ik ook Russisch leren. Nou ja, Russisch leren... Ik ben altijd een slechte leerling geweest, op school ook al. Daarom heeft een dialect- coach me voorgedaan hoe ik mijn tekst in fonetisch Russisch moest uitspreken.
De Bielskis waren echt ruige vechtjassen. Daniel Craig: Nou en of. Legendarisch is de Bielski-klysma. Dan staken ze zon Duitse stok- granaat in de kont van een Duitser en lieten hem exploderen. Ook onthoofdden ze collaborateurs en staken de hoofden op spiezen rond het dorpsplein. Vervolgens hingen ze er een bordje bij: Dit gebeurt er met collaborateurs. Nee, het waren geen lekkere jongens.
Zelf leven ze niet meer, maar heb je familie van de Bielskis ontmoet? Daniel Craig: Op de set zijn veel zoons en neven van de broers langs geweest. De nazaten van de Bielskis vormen een echte New Yorkse, liefhebbende familie. Ontzettend hecht ook. We hebben wodka met ze gedronken en gepraat. Ze vertelden me dat de daden van de broers jarenlang een soort familiegeheim zijn geweest.
Waarom? Daniel Craig: Tuvia, Zus, Asael en Aron hebben de gruwelijkste dingen gedaan om uiteinde- lijk de 1200 joden te redden die zij in de bossen verborgen hielden. Daar wilden en kónden ze niet over praten. De strijd die zij hebben gestreden, heeft een enorme impact op hen gehad. Psychisch hebben zij waarschijnlijk de rest van hun leven nog met demonen in hun hoofd moeten vechten. Dat herken ik maar al te goed. Mijn opas hebben allebei in de oorlog ge- vochten en wilden daar ook nooit over praten.
Vind je Tuvia een held? Daniel Craig: Ik heb altijd een beetje moeite met het woord held. Wat is nou een held? Sommige mensen moeten op een moment in hun leven door uitzonderlijke omstandigheden bepaalde beslissingen nemen. Vaak wordt dat handelen pas veel later door anderen als held- haftig bestempeld. Tuvia wilde de wereld niet redden. Hij wilde alleen met zijn familie over- leven. Dat willen we toch allemaal, in welke omstandigheid dan ook?
Maar toch: hij heeft de levens van 1200 joden gered. Een joodse wijsheid zegt: Als je één leven redt, red je de hele wereld. Daniel Craig: Klopt helemaal! Toch heeft Tuvia nooit gedacht: Zo, nu ga ik even de held uit- hangen. Natuurlijk, er woedde een oorlog. Maar hij wilde ook gewoon leven! En om in die periode te kunnen leven, hopen, lachen, drinken en vrijen, moest hij moorden, stelen, liegen en bedriegen. Dat is het gecompliceerde en tegelijkertijd fascinerende en interessante aan deze man. Daarom wilde ik deze rol ook zo graag spelen.
Heb jij zelf helden? Daniel Craig: Voetballers van mijn favoriete club Liverpool zijn altijd een beetje mijn helden geweest. Nog steeds trouwens. Als ik ooit in dezelfde ruimte zou belanden met een grootheid als Steven Gerrard (de aanvoerder van Liverpool), dan word zelfs ik week in de benen, haha!
22-04-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
21-04-2011
Acteur Aaron Eckhart over World Invasion: Battle Los Angeles.
Aaron Eckhart bouwt gestaag aan een cv vol kwaliteitsfilms, maar het laatste wat je van pakweg Erin Brockovich, Thank you for smoking,The black dahlia en recent nog het Nicole Kidman-drama The rabbit hole kunt zeggen, is dat het actieprenten zijn.
Aaron Eckhart: Als je volwassen wilt worden als acteur, hoort dit er ook bij. Ik heb de jongste jaren net iets te vaak pakken dialoog uit het hoofd moeten leren. Ik had zin in een verhaal waarin ik alleen al grommend hoefde rond te rennen. Pas op, laat me niet gezegd hebben dat ik World invasion een domme film vindt. Jonathan (Liebesman, de regisseur) heeft ervoor gekozen de actie te tonen in plaats van ze te vertellen.
Actie, zeg dat wel. Hoe overlééf je zo'n oorlogspandemonium als acteur? Aaron Eckhart: Dat is nou precies wat ik elke ochtend zei tegen de chauffeur die ons naar de set reed: hoe moet ik deze dag weer overleven? En elke avond zuchtte ik: ik zou niet weten hoe ik door deze dag ben geraakt. Bent u ooit in de zomer in Louisiana geweest? Het is er zeer heet en zeer vochtig. Dáár hebben wij World invasion gedraaid. Voeg alle fysieke actie en het voortdurende wapengekletter toe en je begrijpt dat het de hel was. Weet je dat we er op sommige dagen zo'n 10.000 patronen doorjoegen?
Waren jullie pakken even zwaar als ze er uitzien? Aaron Eckhart: Ze zijn iets lichter dan wat de mariniers dragen. Ik was in Afghanistan om er onze jongens een hart onder de riem te steken en daar moest ik de echte uitrusting aan. In elk pak zitten kogelwerende kevlarplaten die samen tien kilo wegen. Op de set heb je die niet nodig en geen acteur houdt het vier maanden, twaalf uur per dag, uit met zo'n loodzware uitrusting.
Hoezo? Jullie hebben toch een speciale training gekregen? Aaron Eckhart: Drie weken lang stopten ze de hele acteursploeg in een bootcamp dat werd geleid door militaire instructeurs. Die kerels legden er de zweep op, net alsof we echte rekruten waren. Elke ochtend push-ups, urenlang hardlopen, hindernissenparcours bij nacht en ontij... ik kan je verzekeren: er zijn tranen gevloeid. Want net zoals bij het leger werd de hele groep gestraft als er eentje niet kon volgen.
Waarom is dat allemaal nodig? Kunnen jullie dan niet gewoon soldaatje spélen? Aaron Eckhart: Ja, dat is nodig omdat acteren zwaar wordt overschat. Als het ook maar enigszins mogelijk is, moet je vermijden te acteren. Er gaat niets boven echt. Echt pijn hebben, echt zweten, echt bang zijn. Bovendien zullen ook soldaten naar deze film kijken. Ik wil niet dat zij ons op stommiteiten kunnen betrappen.
De film heeft u alvast pijn gedaan. U heeft toch uw arm gebroken, niet? Aaron Eckhart: Ik zag een mooie vuurbal en zei tegen de cameraman: als ik daar doorheen spring, krijgen we een heel cool shot! Jammer genoeg gleed ik uit en knalde ik op mijn arm. Ik hoorde het kraken en wist hoe laat het was.
Zo cool was het dus ook weer niet. Aaron Eckhart: Hoho, die scène zit wel in de film! En reken maar dat het er cooluitziet. Toen ik op de grond smakte, wist ik dat mijn arm gebroken was, maar ik siste: blijf filmen! En gelukkig heeft de cameraman dat gedaan. Dat ik voor de rest van de film mijn arm niet meer kon gebruiken was op dat moment de laatste van mijn zorgen.
Stoort het u niet dat deze film op een promotiefilmpje voor het leger lijkt? Aaron Eckhart: Helemaal niet. We hebben met de marinessamengewerkt en zij vormen een perfect geoliede machinerie. Ik waardeer wat de marines voor mijn land en de wereld hebben gedaan. Dat ze wel eens fouten maken of over de schreef gaan, is bekend. Precies daarom denk ik niet dat iederéén hen door deze film plots op handen gaat dragen. Boven- dien moet je de heroïek in World invasion los zien van het leger. Dit gaat over gewone mensen die zichzelf overstijgen en helden worden. Dat gebeurt in een oorlog, maar net zozeer in crisissituaties zoals bij de aardbeving in Japan.
Bent u een patriot? Aaron Eckhart: Beslist. Ik heb in Engeland, Australië en op verschillende plekken in Europa gewoond. Ik kan de vaderlandsliefde in elk land naar waarde schatten. Ik ben al- vast trots op waar ik vandaan kom.
World Invasion: Battle Los Angeles speelt sinds 20 april 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: Al jaren worden er over de hele wereld ufo's waargenomen en gedocumenteerd: Buenos Aires, Seoul, Frankrijk, Duitsland, China. Maar in 2011 worden die vage waar- nemingen keiharde werkelijkheid wanneer de aarde wordt aangevallen door onbekende krachten. Terwijl overal ter wereld grote steden worden verwoest, houdt alleen Los Angeles nog stand in een strijd die nooit voor mogelijk werd gehouden. Een sergeant van de Marine (rol van Aaron Eckhart) en zijn nieuwe peloton moeten een halt zien toe te roepen aan een vijand die alles overtreft waar ze ooit tegen hebben gestreden.
21-04-2011 om 12:19
geschreven door Patje007
20-04-2011
Robert De Niro, Uma Thurman en Jude Law in jury Filmfestival van Cannes.
Acteurs Uma Thurman(Kill Bill) en Jude Law(Sherlock Holmes) zitten dit jaar in de jury van het Filmfestival van Cannes. De jury wordt voorgezeten door acteer- legende Robert De Niro. Dit maakte de organisatie van het Festival vandaag bekend.
Robert De Niro in 'Limitless'
Behalve De Niro, Thurman en Law nemen ook de Franse regisseur Olivier Assayas, de Chinese filmmaker Johnnie To, regisseur Mahamet Saleh Haroun uit Tsjaad, de Argentijnse actrice Martina Gusman, de Chinese producente Nansun Shi en de Noorse filmcriticus Linn Ullman plaats in de jury van het 64ste Filmfestival van Cannes. Laatstgenoemde Ullman is de dochter van de befaamde overleden Zweedse regisseur Ingmar Bergman en de Noorse actrice Liv Ullman.
Uma Thurman
Het 64ste Filmfestival van Cannes duur van 11 tot 22 mei. Er gaat tijdens het Festival een aantal belangwekkende films in première, zoals The Tree of life van regisseur Terrence Malick, Melancholia van Lars von Trier en La piel que habito van Pedro Almodóvar.
Jude Law
De nieuwe film van Woody Allen, Midnight in Paris, opent het Festival.
20-04-2011 om 23:25
geschreven door Patje007
Jake Gyllenhaal over 'Source Code'.
Wegens zijn verschijning in culthits als bijvoorbeeld 'Donnie Darko' en blockbusters als 'The day after tomorrow' en 'Prince of Persia' mag Californiër Jake Gyllenhaal(30) zich een heuse ster noemen, en dat krediet probeert hij te verzilveren door eigen producties op te starten.
'Source code' is daarvan het meest recente voorbeeld. Gyllenhaal kreeg het intrigerende scenario van Ben Ripley een paar jaar geleden in handen en zocht lang naar een regisseur met de juiste gevoeligheid om dit bijzondere verhaal tot leven te wekken.
'Source code' is namelijk in grote lijnen een thriller over een bom op een trein maar met een sciencefictionkantje. De aanslag heeft namelijk al plaats gevonden. De bom is ont- ploft en het hoofdpersonage (gespeeld door Jake Gyllenhaal) wordt via een baanbrekende nieuwe technologie in de geest van een van de slachtoffers geflitst om de laatste 8 minuten van diens leven nog eens mee te maken. Op die manier moet hij de nodige informatie verzamelen om de terrorist in te rekenen en een tweede, nog grotere aanslag te vermijden.
Toen Gyllenhaal 'Moon' zag, het fantastische debuut van de Britse cineast Duncan Jones, wist hij dat hij zijn man gevonden had. Hier was iemand die zowel de intelligentie, het talent en de humor als de affiniteit met het sciencefictiongenre had om de film in de hand te houden. Want hoe je het ook draait of keert, 'Source code' is in wezen geen eenvoudig verhaal.
Jake Gyllenhaal: De plot is opgebouwd uit allerlei aanwijzingen. Duncan en ik moesten er dus vooral voor zorgen dat alles simpel en helder bleef. Anders zou het heel snel ver- warrend worden. Maar ook als acteur kon ik mijn tanden in de film zetten. De situatie van mijn personage is op zich interessant. Waar bevindt hij zich? Waar komt hij vandaan? Waarom is hij daar? Maar uiteindelijk ging het voor mij in de eerste plaats om hergeboorte. Hoe zou het voelen om telkens opnieuw geboren te worden? Ik zag hem als iemand die keer op keer wakker schiet en zich moet oriënteren. Dat opende allerlei filosofische vraagstukken.
Geef eens een voorbeeld. Jake Gyllenhaal: Elke dag is gevuld met kleine geboortes en overlijdens. Pas als we daar oog voor hebben, kunnen we groeien. Anders blijven we ter plaatse trappelen.
Michelle Monaghan en Jake Gyllenhaal
Als je het zo stelt, is het niet vreemd dat 'Source code' al meteen vergeleken werd met 'Donnie Darko'. Jake Gyllenhaal: Beide films komen uit een gelijkaardige filosofische reflex, denk ik. Ik vind het interessant dat ze net op sleutelmomenten in mijn leven komen. Toen we 'Donnie Darko' draaiden, was ik pas 18 en zat ik nog in volle adolescentie. Nu ben ik er 30 en word ik geacht volwassen te zijn. De vraag of je ingaat op de kansen die je elke dag krijgt, wordt op elke leeftijd anders ingevuld. Belangrijk is dat je dingen kunt achterlaten en compromissen sluiten. Hoeveel compromissen kan je sluiten voor je jezelf verliest en hoeveel heb je nodig om een leven te leiden waarmee je tevreden bent? Daarover gaat volwassenheid. Ik hou van films die dat soort vragen stellen.
Wat ging er door je heen toen je het script van 'Source code' voor het eerst las? Jake Gyllenhaal: Wat mij fascineerde, was welke scenarios je allemaal zou kunnen uit- proberen als je inderdaad in iemands lichaam zou kunnen glippen tijdens de laatste 8 minuten. Wiens lichaam zou je kiezen? En wat zou je kunnen veranderen? Ik dacht aan JFK in Dallas, aan Martin Luther King op zijn balkon in Memphis, aan Abraham Lincoln in het theater. Dan zou ik een hapje gaan eten in plaats van naar het toneelstuk te kijken. (lachje) Die keuzes zouden alles kunnen beïnvloeden, met compleet voorspelbare gevolgen. Ik vind het geweldig om daar- over na te denken.
In de film zien we je op een gegeven moment met een opengereten hersenpan. Ik kan me voorstellen dat dit beeld jou een weerzinwekkend gevoel bezorgt... Jake Gyllenhaal: Zo'n scène spelen is vreemd, en wanneer je het resultaat onder ogen krijgt is het nog vreemder. Ik zag mezelf nooit op een manier die daar ook maar van ver op leek. Ik heb er zelfs een foto van gemaakt. Het is erg beangstigend om jezelf zo te zien, maar ik wéét dat het niet echt is. Artistiek gezien zit dat natuurlijk briljant in elkaar. Duncan had het ook met de computer kunnen genereren, maar deed dat niet omdat hij kunst hoog in het vaandel draagt. Ik houd mijn 'halve lichaam' en gebruik het nu als hoofdkussen (lacht).
Kijkers blijven na de film ongetwijfeld met een reeks vragen achter... Jake Gyllenhaal: Ik hou van films die de kijker achterlaat met filosofische en psycho- logische vragen. Er moet een zekere vorm van mysterie zijn, dat geeft het verhaal een ziel. Vragen zoals "Wat als?" komen ongetwijfeld in je op na het zien van 'Source Code'. Wanneer de kijker zich na de film vragen begint te stellen over bijvoorbeeld de liefde of het einde van de film, dan is de regisseur in zijn opzet geslaagd.
Jouw personage krijgt telkens 8 minuten om te ontrafelen wie de bommenwerper is voordat de trein ontploft. Wat zou jij willen doen als je wist dat je nog maar 8 minuten te leven had? Jake Gyllenhaal: Ik heb me al meermaals afgevraagd hoe het zou zijn om in het lichaam van iemand anders te zitten. Dat zou ontzettend veel mogelijkheden met zich meebrengen: wat zou je doen om een catastrofe te vermijden? Zou je dergelijke rampen zoals in Japan kunnen voorkomen? Wat als je jezelf in het lichaam van JFK kon verplaatsen, tijdens de laatste 8 minuten van zijn leven? Wat zouden we allemaal te weten komen als een computerprogramma ons vlak voor de dood naar dat lichaam kon sturen? Wat zouden we doen en waar zouden we nu zijn? Zouden we de geschiedenis kunnen veranderen? Zouden we op deze manier mensenlevens kunnen redden? Kunnen we mensen hierdoor bij elkaar brengen? Het zijn vooral die laatste twee vragen die me voortdurend bezighouden. Erg fascinerend is dat.
Jij bent er om 'de wereld te redden', zoals jouw personage al lachend verkondigt in de film. Ondanks alles heb je ook nog de tijd om verliefd te worden. Een held heeft dus altijd tijd voor de liefde? Jake Gyllenhaal: Vraag maar eens aan een president of hij tijd heeft om verliefd te worden (lacht). Dat kan je namelijk op elk moment in je leven overkomen. Hoewel mijn personage erachter komt dat het er niet altijd even netjes en eerlijk aan toe gaat in de wereld, is hij er rotsvast van overtuigd dat hij het meisje waar hij gevoelens voor krijgt wél kan vertrouwen. Liefde is een kwestie van je geliefde te zien zoals hij of zij werkelijk is, of dat nu om een familielid, een vriend, of een partner gaat. Op een gegeven moment keert mijn personage terug naar de trein en ziet het meisje waar hij verliefd op is geworden. Hij beseft opeens dat zij de enige persoon in zijn leven is die hij blindelings kan vertrouwen. En dat maakt iets los in hem.
'Source Code' speelt vanaf vandaag in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Duncan Jones Cast: Jake Gyllenhaal, Michelle Monaghan... Genre: Science-fiction, drama Duur: 93 minuten
20-04-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
19-04-2011
Nick Cassavetes stapt uit Gotti-film.
Nick Cassavetes heeft zich teruggetrokken als regisseur van Gotti: Three Generations. In deze verfilming van het leven van maffiabaas John Gotti speelt John Travolta de hoofdrol. Cassavetes stapte op vanwege verplichtingen bij een andere filmproductie, schrijft de Amerikaanse filmsite Deadline.
Nick Cassavetes
Naast Travolta is ook Joe Pesci in de film te zien. Lindsay Lohan was in onderhandeling voor een rol. De opnames starten in oktober, zodat de film volgend jaar in première kan gaan.
Cassavetes legt momenteel de laatste hand aan het drama Yellow, met Sienna Miller in de hoofdrol van een drugsverslaafde vrouw.
Sienna Miller
De regisseur, zoon van het acteurskoppel John Cassavetes en Gena Rowlands, is vanaf 25 mei te zien in het bijrolletje van Tattoo Man in de komedie The Hangover part II. Hierin ontwaakt bruidegom Stu (rol van Ed Helms) met een heuse 'tribal' tatoeage op zijn gezicht. Die cameo zou eerder gespeeld worden door Liam Neeson, maar hij had geen tijd voor de opnames.
19-04-2011 om 18:21
geschreven door Patje007
George Clooney legt Nespresso geen windeieren.
Iedereen kent de Amerikaanse filmster George Clooney. Dat heeft het koffiemerk Nespresso goed gezien. Anno 2006 bombardeerden zij Clooney tot het exclusieve gezicht van hun campagnes. Met succes!
In 2005 kwam de omzet van Nespresso nog op 640 miljoen euro, vorig jaar bedroeg die ruim 2,3 miljard. En ja, dat is grotendeels aan de Amerikaanse acteur te danken, want in de 40 landen waar Clooney de campagne aanvoert, is de omzet jaarlijks met minstens 20% toegenomen.
Dankzij Nespresso is het Zwitserse moederbedrijf Nestlé het derde bedrijf in Europa met een totale beurswaarde van meer dan 140 miljard euro. En de groei is nog niet ten einde.
De Nespresso-cupjes zijn niet verkrijgbaar in de supermarkten, omdat die eind jaren tachtig niet geïnteresseerd waren in de dure koffie. Nestlé richtte dus de Nespresso Club op, waarvan ieder die een koffieapparaat kocht, automatisch lid is. De Club bevestigt de exclusiviteit van de koffie en laat het Nestlé toe een uitgebreide data- base op te bouwen. Zij weten perfect wie, wanneer, welke koffie drinkt, kennis van onschatbare waarde.
Vooralsnog lukt het Nestlé de ruim 1.700 patenten te beschermen, ook al werd re- centelijk in thuisland Zwitserland een rechtszaak verloren. Maar Nestlé staat niet stil, naar verluidt werken zij aan chips in de machines die ervoor zorgen dat de illegale kopieën van de cupjes worden geweigerd. De groei van de koffie is dus nog niet afgelopen!
