De namiddag was volledig gewijdt aan het ... klooster en dito tempel. Weeral een Buddha beeld, en weeral krijgers. Alleen: hier waren 3 tempels trapsgewijs na elkaar gebouwd tegen een berg aan. Talloze bijgebouwen zorgden voor onderkomen voor de monniken en administratieve gebouwen voor de monniken. En er waren er nog! Het was hier het Zen Buddha geloof. Vele chinezen zijn echter totaal ongelovig, buiten natuurlijk hun bijgeloof ttz die kleine altaren die men overal vindt, tot zelfs in de straten.
Biddende gelovigen hielden hun handen samen en offerden rookstokken. Zoals ze overal doen. Boven op de berg (jawel, dank u trappen) nog een tempel met nog meer beelden. Deze hadden mooie kleedjes aan in zijde.
Het hele klooster was omgeven door een bosrijk gebied, kabbelende riviertjes vloeiden nabij de kloostermuren. Het geheel straalde veel rust en sereniteit uit. Een andere wereld, op amper een uurtje bus van het drukke Hangzhou (6,4 Mio inwoners). 's Avonds voelde ik mijn benen niet meer...
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Lingying klooster tempel van Lingyin
26 maart theeplantage
De groep T studenten bleken toffe gasten. Er waren ook enkele Chinese studenten bij van de Zhejiang University. Kwestie van voor wat real-time vertaling te zorgen en de onderlinge contacten te verbeteren.
Ons eerste bezoek was een theeplantage nabij Hangzhou. Gelegen in een heuvelrijk landschap groeien de struiken er op terrassen. Dertig jaar lang produceren ze lekkere blaadjes die tot thee verwerkt worden. Hier komt de betere thee dus vandaan. De wandeling voerde ons via een leuk aangelegd pad de heuvels in, wat trouwens een flinke klim inhield. Een mooi uitzicht was onze beloning.
Een zonnige dag met milde temperaturen, ideaal om duizenden chinezen naar de West Lake, ten zuiden van Hangzhou te zien trekken, met fiets, (electrische) motortjes, ricksha, bussen, talloze auto's. Een ware volksverhuizing. Ik verkoos het openbaar vervoer te nemen en het erop te wagen. Met mijn iPhone in de hand volgde ik de route in de bus. Voor omgerekend 10 eurocent was ik op 30' aan de andere kant van de stad. Na een kort bezoek aan de plaatselijke Buddha, kwam het park in zicht. 28ha water en park. Bij ons zou dit een saai gegeven zijn, maar hier: machtige zichten, prieeltjes, bootverhuur, een echte drakenboot, ferrys, een koi vijver, bamboebos, vele tempels, tearoom, restaurant.
Duizenden chinezen en een handvol westerlingen banen zich een weg langs de paden. In een paviljoen zijn een dertigtal mensen aan het zingen - een koor. Verder zijn muzikanten en een plaatselijke operadiva antieke chinese operas aan het debiteren. Een trouwkoppel komt er trouwfoto's maken in het tumult. Na ettelijke kilometers meer gelopen te hebben dan ik eigenlijk wou, kwam ik opnieuw aan de noordzijden uit. Resultaat: duizenden mensen die dezelfde bussen wilden nemen. Ik was 8 à 10 km van het hotel en zag het helemaal niet zitten om te voet te gaan. Taxis stonden stil in het verkeer.
Plots kwam er een soort aftandse ricksha voorbij, onze blikken kruisten, zijn chinese blik en mijn vragende teneur zorgden ervoor dat hij begon te knikken. Ik toonde hem het adres van het hotel, maar dat kende hij niet. Ik enk dat hij niet kon lezen, want hij bekeek het amper. Een chinese dame kwam toegesneld en heeft de situatie gered: zij legde hem uit waar het juist was en bedong ook nog de prijs van: 6 euro (omgerekend). een fortuin vergeleken met het openbaar vervoer, maar ik was wel van al die duizenden mensen degene die het rapste thuis was!
's Avonds op zoek naar iets eetbaars; het begint meer en meer tegen te vallen, de chinese kost. Ge moet altijd op foto bestellen. Dan maar naar een leuk uitziend restaurantje. Ik bestelde iets wat op St Jaques leek: deed teken met mijn 2 handen alsof een schelp openging; de vier diensters die rond mij stonden te giechelen knikten. YES! Eindelijk iets super! Kwam er een soort eiwitachtige eiwitgel op mijn bord, gefriteerd (denk ik) in een getomateerd sausje, en inderdaad: in de vorm van een St Jaques.
Was nog lekker ook, het viel echt mee. Leve de Chinese St Jaques!
Land van de rijzende zon, land van de snelle reiziger. Het lijkt me alsof het bij de chinezen niet rap genoeg kan gaan. In de metro verdringen ze zich om in de trein te geraken terwijl enig zinnig mens de passagiers eerst laat uitstappen. De roltrappen hebben hun eigen regels: iedereen staat obligaat rechts om de "haastigen" door te laten.
Vandaag vlucht Shanghai Airlines HK - Shanghai. Rimpelloos en met enige vertraging. Erg slechte maaltijd aan boord met als enig lichtpunt: een ijsroompotje van Häagen Dazs!
Met ca. één uur vertraging aangekomen in de nieuwe Shanghai Pudong airport. Hier is alles nog tweetalig en gemakkelijk te vinden. Bijna niemand spreekt Engels, en het gaat nog erger worden.
Gewoon vragen waar de trein vertrekt lukt nog amper. Ze knikken en sturen u de verkeerde kant op. Niet dat het moeilijk is, maar de luchthaven, en nadien eveneens het HongQiao treinstation zijn van zulke immense afmetingen dat sommige naambordjes te klein lijken om ze op enige afstand te lezen.
De MagLev, zweeftrein of trein met magnetische levitatie, brengt mij naar de metrolijn 2; Gelukkig had ik deze les reeds op voorhand ingestudeerd en kende ik de weg! De trein zette zich krachtig doch zacht in beweging, en na enkele kilometers al haalde hij de duizelingwekkende snelheid van 300 km/u! Om nadien in het MagLev eindstation-treinstation-metrostation-vlieghaven van HongQiao te juiste trein te vinden naar mijn eindbestemming Hangzhou, dat was een ander paar mouwen. Op zeker moment wordt het treinfiguurtje vervangen door een profiel van een spoorwegstaaf met een halve cirkel er rond.
Onderstaande foto is de vertrekhal van het station HongQiao.
Door de vertraagde vlucht, de kilometers in de eindeloze gangen, de taalproblemen, ticket metro nemen, en last but not least het feit dat ik niet alleen mijn trein gemist had, maar dat de loketdame het reserveringsnummer niet kon terugvinden, zodat ik een nieuw ticket moest kopen, kwam ik pas rond 20u in Hangzhou aan. Daar zal ik de groep terugvinden van Groep-T / KUL die een studiereis maken naar China in het kader van een studentenuitwisseling.
Soms zou ik zo graag een paar woorden Chinees kunnen spreken. Al was het maar om de mensen te vragen wat ze aan het doen zijn. Bijvoorbeeld in die talloze winkeltjes, waar wormachtige "dingen" liggen die uiteindelijk eetbaar zijn. Ik heb ook grote zakken met paddestoelen gezien, dat blijken dan shi-take te zijn. Maar die kleine worteltjes waar telkens een stukje (wortel?) afgeprutst wordt...? Misschien gingko, of ginseng?
Aan de promenade (waar de filmgeschiedenis uitgelegd wordt) is er elke avond een licht en geluidsshow: "A symphony of Lights". Deze gebeurt aan de andere oever. Op talloze buildings over de hele oever staan lichtinstallaties. Met de geschiedenis van het trammetje nog vers in gedachten, ging ik er om 19.30u al naar toe. Ik zat dus op de eerste rij. Licht- en laserstralen vulden de hemel, Mieke Vogels zou hier nogal tekeer gaan;Ik herinner me Kinepolis Antwerpen, die search lights installeerde die de hemel inschenen. Dat mocht niet; Lichtvervuiling. Hier spreken ze van (licht)vervuiling nog niet, en de stralen schijnen kilometers ver in de lucht en rakelings over het publiek, dat een kilometer of zo verwijderd aan het genieten is! Door luidsprekers klinkt westerse muziek, volledig aangepast. Commentaar in het Engels. De show duurt 30 min en is gratis. Hij wordt vermeld in het Guiness Book of records als "Worlds largest permanent light and sound show.
Na een weekje HK vroeg ik me af wat ik hier NIET gezien heb: hondedrollen, grafitti, geen dronkemannen gezien, geen hangjongeren. en .. ALLE tientallen roltrappen die ik elke dag nam werken ALLEMAAL. (Cfr premetro in Antwerpen). Ondanks de razende drukte die in de straten heerst -het lijken wel duizenden mieren- loopt alles vlot. In de metro en op straat (meestal) kruisen de mensen zich rechts, wat een vlotte doorgang geeft voor iedereen. Auto's stoppen in de regel niet voor voetgangers, ze toeteren en rijden door (!). Dit waarborgt meestal vlot verkeer voor de autos, terwijl de voetgangers gewoon wachten tot de doorrijdende autos verderop voor een licht staan. Zebrapaden zijn er alleen aan de rode lichten.
Uiteindelijk moet gezegd dat de Chinezen hier een pracht van een stad neergepoot hebben, waarbij de scherpe kantjes (verloederde buurten soms naast chique winkelstraten) moeten gladgestreken worden. Ze zullen er zeker werk van maken, want werken, dat kunnen ze en doen ze! En dat de zaken goed gaan, dat blijkt: de winkels van Chanel, Gucci, Van Cleef & Arpels, Chopard, Boucheron,... : ze staan allemaal vol volk, dank zij het gunstige taksregime.
En, ho ja: Nog één keer slapen, en ik zie mijn Karintje terug.
Het waterfront is speciaal: aan de overkant ziet men Hong Kong liggen alsof men op zee op een boot zou zitten. De promenade is voorzien van sterren zoals de Walk of Fame op Hollywood Boulevard. Alleen Bruce Lee en Jacqy Chan herkende ik. Om de 20m staat er een bord die het wezen van de Chinese film toelicht. Saai. Het laatste bord gaat over the ninetees. Uit niets blijkt hoe de Chinese filmindustrie er nu uitziet. Lamentabel, zo blijkt uit wat gegoogel. Cinemazalen verdwijnen, de filmindustrie heeft last van illegale copies (zeker hier), en de subsidies zijn opgedroogd. Wat ook zou blijken 's namidags is dat de naam Hollywood Road niks te maken heeft met amerikaanse film (!), maar afkomstig is van de holly boom, die er vroeger groeide.
Dan maar naar het Museum of Modern Art, een afschuwelijk immens en lelijk gebouw uit gele baksteen. Er staat eerst: woensdag gratis toegang. Beetje verder: vandaag gesloten, zonder reden. Leuk is anders. Dan maar naar het space museum ernaast; Dat gaat pas om 13u open.
Dan maar naar The Peak. Uiteindelijk is het een heldere dag vandaag, en zit de piek voor één keer niet in een wolk gespiest.
Aangekomen aldaar blijkt dat er zeker 500 man staat te wachten. Waarschijnlijk wisten die al van dat museum of zo.. Gelukkig ging dat nogal vlot vooruit, het is immers een grote tram zo blijkt.
De helling is bijna 30%, beetje bangelijk. De baan dateert van 1888, aangelegd door de britten, om meer woningen te kunnen bouwen in het kleine HK.
Bovenaan vond ik een allegaartje van souvenirwinkels, maar ook een volledige shopping mall met drie verdiepingen, kledingzaken, supermarkt. Ik heb in HK niet alleen Buddhas gezien, maar ook shopping malls. De metro is er vol van, soms kilometers onder de grond (!), elk groot bouwproject heeft zijn mall.
Op de hoogste piek zelf staat een TV toren en ook enkele villa's (residenties?). Een leuke weg errond geeft de kans om 360° rond de berg te wandelen (2,8km - vlak terrein). Heel leuk. Tienduizenden mensen nemen die tram, en slechts enkelen doen de moeite om eens rons te kijken in de natuur errond. Het is er trouwens frisser dan beneden, maar nog altijd T-shirt weer.
Bij de terugkeer: idem dito. mensen staan als een menselijke slang in de zon te wachten. Dit wou ik niet meer meemaken. Dienst toerisme vertelde me dat er een bus achter de hoek stopt (letterlijk). Deze dubbeldekker bracht mij in één keer rechtsreeks naar de pier voor een ferry te nemen.
Misschien is het een toeval, maar ik heb in deze stad nog geen enkele keer langer dan 2 min moeten wachten op metro, bus of ferry. Ongelooflijk.
De bus baande zich aan een razende snelheid een weg door de kronkelige berg. De chauffeur reed op het roekeloze af, waarbij hij steevast nog eens extra gas gaf aan het begin van een afdaling. Soms kan het niet snel genoeg gaan bij de Chinezen.
Bij aankomst bleek het "vissersdorp" vooral te bestaan uit oude, slecht onderhouden huisjes, die inderdaad op palen staan in een kreek. Talloze bootjes doen vermoeden dat hier inderdaad gevist wordt (werd?). Vandaag de dag zijn er talloze stalletjes met gedroogde vis, verse vis die in bakken water zit rond te spartelen. Misschien hebben ze geen koeltogen of voldoende ijs om vis aan te bieden zoals bij ons in de winkels...
De kennis van het Engels is erbarmelijk, typisch is dat ze andere dingen blijken te verstaan dat wat ge bedoelt. Een vraag stellen lukt niet. Hun Engels of wat er voor doorgaat is zo slecht dat ik meestal tot driemaal toe moest vragen wat ze juist bedoelden. Alleen onderhandelen over de prijs: dat gaat altijd.
Het is verbazingwekkend dat amper een half uurtje metro u in een andere wereld brengt, zo dichtbij de grootstad. Hier heeft de tijd stilgestaan. De meeste paalwoningen hebben een overdekte buitenkeuken, binnen staat blijkbaar alleen een bed en.. de airco. Rond 16 nam ik de bus terug naar Tung Chung, waar de terminus van de metro is.
21 maart: Bronze Buddha in Po Lin klooster op Lantau
Vandaag het eiland Lantau bezocht. Het is verbonden met Hong Kong dmv een brug en de metro. Met de metro gaat het nog altijd sneller dan de ferry, dus...
Bij aankomst bleek de kabelbaan, die een schitterend uitzicht geeft op het landschap, en dit over 5,7km, gedurende twee maanden (!) in onderhoud was. Dan maar de bus.
Dus: weeral een tempel, weeral met Bouddhas. Alleen: deze keer is het beeld wel erg groot: 31m. Het is het grootste zittende Bouddha beeld in brons ter wereld. De gemeenschap heeft alles wel goed onder controle; ticketverkoop aan de voet van het beeld, maar dat blijkt dan een maaltijdbon te zijn. Van 6euro omgerekend. Het is alsof je betaalt voor het beeld te bezoeken, maar ge koopt een ticket voor een vegetarische maaltijd, te nemen tussen 11 en 16u. Zouden ze ervaring opgedaan hebben bij de Jezuiten?
Het beeld is dus groot. In de voet is een museum ondergebracht met de geschiedenis van het beeld. Helaas is mijn chinees nog niet zo goed ontwikkeld om het te begrijpen. Het relikwie dat zich in het beeld bevindt blijkt overgebracht te zijn van Sri Lanka.
De echte gelovigen lopen om het beeld heen met de handen op elkaar. Bidden, buigen, knielen,...
In de sokkel: de obligate souvenirstandjes.
Op de middag heb ik dus gebruik gemaakt van de vegetarische maaltijd: dat was dus zeer basic. Drank was thee. De soep had geen enkele smaak. De rest vas navanant. Ik was rap buiten.
Nabij het beeld was er de tempel en het klooster. De tempel bulkte van de kitsch. Weeral de geurstaafjes...
Drie beelden hielden alles in het oog. Zouden ze gezien hebben dat ik enkele biddende gelovigen heb gefotografeerd, wat niet mag!?
Bij navraag bleek dat vanaf het klooster tot aan het vissersdorp Tai O zeker 3 uur te voet zou zijn. Er was ook geen bospad aangegeven. Het bos is hier niet echt mooi ook niet. Een beetje tropische begroeing, niets speciaals. Ben toch maar met de bus gegaan. Als ge geen gepast geld heb, geen probleem, dat neemt de chauffeur wel genoegen met wat ge hebt. Er wordt niet weergegeven. Desnoods betaalt ge minder dan het bedrag van de rit. Ondenkbaar bij ons! Er is een gleuf in een ingebouwde bak in de bus; iedereen steekt zijn geld daarin, en er wordt gewoon niets terug gegeven..
De namiddag ben ik dus naar het haventje op palen gegaan: Tai O, zie blog hierboven!
Vandaag was het een dag die in het teken stond van antiek. Hollywood Road is the place to be. Daarheen dus. De snelle metro bracht mij naar HK Island in een mum van tijd. Even klimmen en ik stond in een razend drukke straat, vrij snel rijdende autos die voor geen enkele voetganger stoppen, en een waaier aan dampen, uitlaatgassen, druppende aircosystemen en restaurantkeukens die de lunch aan het voorbereiden waren. Hollywood Rd is een vrij lange straat, en er is een grote concentratie antiekwinkels, maar spijtig genoeg lijkt dit gepaard te gaan met de nodige rip-offs, waarbij oud en nieuw naast elkaar aangeboden worden. De toerist kan het antieke soms niet van het nieuwe onderscheiden. In veel gevallen lijkt het allemaal kitsch.
Ik heb buddhas voor de rest van mijn leven gezien.
Het was het moment om in de buurt de tempel van Tin Hau te bezoeken, uit de 18eE. Tussen de dampen van de geurstaafjes banen zich meestal oudere gelovigen een weg om dan te knielen voor een "god", die uitkijkt op het geheel. Er is zoals in de andere tempel(s) een middenkoertje, gedeeltelijk overdekt, waar een reeks gedraaide geurstaven opgehangen worden. Deze branden langzaam op, waarbij de argeloze toerist soms assen op zijn hoofd krijgt.
Toen ik er buitenkwam traande ik zo hard van de rook, het was niet van de emotie... Voor een keer eens geen sigarettenrook die mij tot tranen dwingt...
Nadien de botanische tuin bezocht, met alligators, oerang oetangs, schildpadden, wasberen, enz. De tuin was net iets te klein om te gewagen van een oase van rust; overal was het stadsgevoel sterk aanwezig. Niet in het minst van de smog die in heel de stad trouwens hangt. Misschien moet ik toch een mondmasker beginnen dragen zoals sommige Chinezen doen?
Vanavond had ik gereserveerd in Lung King Heen (= mooi uitzicht) restaurant, in het 4 Seasons Hotel. Het is het enige hotel ter wereld dat onder één dak twee restaurants met elk 3 sterren heeft: een klassiek en een Chinese keuken. Het restaurant ligt op de vierde verdieping met een prachtig zicht op de harbour, met aan de overkant Kowloon.
Het menu was zoals dikwijls het geval is: uitgebreid met vele kleinere gerechten. Ik ben voor het hapjesmenu gegaan (zie fotobijlage)
Als hapje (staat niet op het menu) kreeg ik een eggplant, silverfish and spicy sauce.
Ik had niet de aangepaste wijnen genomen, maar een halve fles van mijn favorieten gekozen: Gevrey Chambertin, een 2006 van Rousseau.
Zoals in alle Chinese keukens wacht men nauwelijks tot het aperitief op is, om al te serveren.
Zonder veel in detail te gaan: bediening top, het eten zelf zéér verfijnd, maar het blijft chinese kost. De oestersaus was onvergetelijk -in niets te vergelijken met de flesjes die wij tuis hebben-
De Wagyu beef was supermals en het dessert hemels.
Met de sommelier heb ik dan nog even gepraat over keuken en ingrediënten, en wat bleek: hij vond zelf kwal een delicatesse. Ik walgde bijna. Hij vroeg me of hij een mini bordje mocht brengen met een beetje kwal (!). Volgens hem was het een speciale structuur (knapperig, want na verwerking gedroogd). Ik zag het liggen keek ernaar en at... kwal. Er lagen 2 stukjes op, ik heb er eentje laten liggen en hem vriendelijk bedankt. Hij voegde er aan toe dat deze kwaliteit van kwal niet te vergelijken is met wat men meestal aanbied. Ik twijfelde er helemaal niet aan en bedankte hem beleefd.
Uiteindelijk was het een fijne ervaring, maar geef mij toch maar de Europese keuken, zeg maar Franse stijl.
Enkele honderden euros lichter verliet ik het zeer mooi ingerichte restaurant, kwam in een labyrint van shopping gangen terecht die rechtstreeks toegang gaven tot metrolijn 2, waarvan de halte zich tegenover mijn hotel bevindt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Tin Hau, Lung King Heen
19-03-2012
Maandag 19 maart
Vorige nacht niet goed geslapen: wakker geworden om 4 uur van de vochtige lucht (en het is nog maar maart!). Vandaag op shopping toer geweest: kostuum en fotocamera gekocht. Volgens de reisgidsen liggen de prijzen nogal uiteen, en dat blijkt ook zo. Er is parallelimport vanuit Japan en Thailand en van sommige toestellen wordt de SW gejailbraked. De verkoper die mij mijn D5100 verkocht heeft had de eerlijkheid mij te zeggen welke modellen gejaibraked zijn en welke niet. Kwestie van de waarborg niet te verliezen en later updates te kunnen doen. Gejailbrakete toestellen "hervallen" in de chinese taal bij een update. Welcome trouble! Beter niet doen dus
Mijn hotelkamertje is zo piepklein dat ik mij moeilijk kan voorstellen dat er ergens op de aardbol nog kleinere bestaan. Er is zelfs geen kast. De valies verdwijnt onder het bed. Elke m2 in Central HK is duur en dat laat zich merken.
Bij een wandeling op Kowloon viel het mij op hoe verloederd sommige wijken zijn. Ben benieuwd of dit overal het geval is. Sommige winkels zijn afschrikwekkend slordig en groezelig. Er staan prachtige wolkenkrabbers, en 1 km verder struikel je over de lekke vuilzakken die naast haast vervallen blokken staan.
Bij het wandelen in de winkelstraten staan om de 10m mannen die u aanbiedingen doen: kostuum, fotocamera, restaurant, massage,
Bij mijn wandeling van deze morgen van Tsim Sha Tsui naar Yau Ma Tei heb ik de Tin Hau tempel bezocht. Ik sprak er een toeriste aan die uit Japan bleek te komen; Volgens haar was de godsdienst Dokyo, en soort Taoism religie. Niet mijn sterkste kant. Ik deed al direct iets wat "not done" is, nl personen fotograferen, samen met de beelden. Mag dus zeker niet! De foto staat dus hieronder.
Vermits onze Hainan Airlines vlucht vertraging had opgelopen, miste ik mijn overstap in Bejing. Geen probleem: aan de uitgang staat een Chinees (wat dacht ge?) met een bordje met 4 namen; nl de passagiers die hun transfer gemist hadden. 3 Belgen erbij. Het klikte dadelijk tussen ons drieën: bleek dat die twee andere kornuiten regelmatig in HK zitten -Sam heeft er zelfs een huis-; de kennismaking werd gevierd met een biertje. Vermits Philippe moeilijk Nederlands sprak, hebben we de taal van Molière gebruikt. Philippe is een producer van animatiefilmen en heeft een studio in China. Ze hebben me veel bijgebracht over het alledaagse leven, doen en laten, zoals geen kraantjeswater in HK en zeker niet in China drinken. Blijkbaar verstaan de Chinezen ons niet altijd, maar laten ze dat niet blijken. Als ge dan nadien een vraag stelt, komt er een even bizar als niets ter zake doende antwoord!
Toevallig bleek uit ons gesprek dat ik bij de transfer door de doeane gelopen was en dus mijn visum afgestempeld was en dus verder onbruikbaar eind deze week als ik naar Shanghai vertrek. Direct zei Sam: kom, we gaan dat regelen. Hij leek zo wel een typetje dat alles kon regelen, en dank zij zijn parate kennis van de chinese taal, werd mijn verlopen visum terug maagdelijk gestempeld (5 man errond, 2 telefoons, 1 walkie-talkie, 3 nieuwe stempels erbij, 25 minuten en 600m lopen binnen de vlieghaven). Hopelijk aanzien de Chinese doeaniers volgende week het paspoort even maagdelijk als die 5 heren vandaag
Mijn (kook)vrienden hadden mij gewaarschuwd: Chinezen zijn een vuil en onbeleefd volkje. Spuwen zoals de marrokanen dat alleen kunnen, rochelen, boeren en vuile Franse WC's. Daarbij zouden ze neerkijken op elke westerling en spreken ze in heel China alleen wat Engels in Hong Kong. Dat belooft! Het eten is er echt chinees: gefrituurde ondefinieerbare gerechten, enz. Soms wordt het menu aangevuld met een levend gefrituurde vis, die net zo lang in het vet blijft zodat hij nog levend en ademend op uw bord komt, met een bruingebrand korstje. Ik zie mij al oogcontact met die knaap hebben Strafste verhaal: slakken die levend worden geserveerd. Snel zijn is de boodschap: anders ontsnapt uw gerecht uit uw bord terwijl ge er op kijkt!
Maar: het blijven verhaaltjes, ik laat het allemaal over mij komen. En, na deze week in het beschaafde Hong Kong komt Karin mij vervoegen in Hangzhou, nabij Shanghai. Dan vervoeg ik de groep van de KUL. Die zullen wel weten welk restaurant ze reserveren -hoop ik-.
Waarom ga ik zover en wat ga ik er zoeken? Avontuur, eindeloze vlaktes, bergen, overvolle steden, smog?
Misschien ga ik voor indrukken op te doen vanuit de onderbuik van een politiek systeem zoals ik dat eerder tijdens mijn twee reizen in Cuba deed. Een land dat ik alleen vanuit de kranten en van de televisie kende. Ik had -dank zij een basiskennis Spaans- er interessante gesprekken, niet met politieke dissidenten puur sang, maar met de gewone Cubaan die meedraaide in het systeem, gewoon omdat er geen alternatief was voor hem. Ik sprak met studenten, leraars, dokters en overheidsambtenaren. Ik sprak met communisten puur sang die geloofden in hun revolutie zoals het eerste uur, en met mensen die hopeloos waren omdat ze "opgesloten" waren in "La Isla Bonita". Hun dagelijkse situatie aldaar dreef hen bijna tot wanhoop, wat soms tot dramatische situaties leidt: Ik herinner me de familie die tranen met tuiten huilde aan de border control op de vlieghaven in Havana, omdat ze hun dochter vaarwel zegden toen die terug met haar Amerikaanse man vertrok naar de USA, maar meer nog omdat ze in het huidig systeem nooit mee zullen kunnen gaan. Ik constateerde dat in dat land het communistische systeem niet heiligmakend is of was. Net zoals het kapitalistisch systeem hiaten heeft, glippen sommige visjes ook hier uit het sociale vangnet en belanden dan aan de rand van de maatschappij in schreindende armoede.
Maar: nu ga ik naar een land dat de wereldeconomie uitdaagt, en reizen (beperkt en onder voorwaarden) toelaat aan zijn burgers. Meer nog: het is het land van de toekomst.
Nieuwe vlieghaven (of lijkt toch zo), nieuwe airport express, nette metro, en naarmate we Kowloon naderen, alles netjes volgebouwd. Gelukkig heb ik een hotel gekozen midden de winkelbuurt van zuid-Kowloon, vlakbij de metro ook nog. Het plannetje van de metro lijkt zo weggeplukt te zijn van de Londense metro, en dus is het poepsimpel om de weg te vinden.
Vanavond eerste culinaire ervaring met de Chinese keuken, in een gewoon restaurant om de hoek van het hotel. Ik voelde me precies in een Chinees restaurant in de Van Wezembeekstraat in Antwerpen. Het smaakte ook zo. Niet slecht dus, en ook niet duur.
HK chinezen spreken bijna allen Engels, maar toch had ik er moeite mee om ze te verstaan. Ik was nl op zoek naar een nieuw fototoestel. Blijkbaar liggen de prijzen fors uit elkaar. Een camera die in België 575 EURO kost, komt hier tussen de 220 en 600 (!) EURO. Vanwaar dat verschil? Er blijkt een bloeiende handel te bestaan met rechtstreekse import uit China, met beperkte garantie. Dat verklaart een en ander. Morgen beslissing!
