Ik ben Carine
Ik ben een vrouw en woon in Ruisbroek () en mijn beroep is Invalide.
Ik ben geboren op 05/07/1964 en ben nu dus 59 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: p.c , Vrijwillegerswerk in de school.
Ga zeker ook een kijkje nemen op de website van onze zaak!
www.bloggen.be/develder
Weer even geleden maar hier zijn we weer. Ondertussen is er weer het één en ander gebeurd! Kim ging in Maart op boerderij klassen, een week waar ik naar uit keek om eens extra te genieten met ons twee. Maandag vertrok Kim en mama genoot echt even van de rust die op woensdag avond werd verstoord door een telefoon van de directeur met de mededeling dat Kim in de kliniek was en zijn L elleboog gebroken had!! De dag erna is mama dan maar naar Hoogstraten gereden waar een emo Kim mij stond op te wachten. Aangezien dat ventje zoveel pijn had zijn wij nog even daar gebleven voor de vriendjes en de activiteiten maar uiteindelijk toch om 14u vertrokken. Vandaag gaan we, na 4 weken gips, op controle. Nieuwe foto's zullen moeten uitmaken of er dan een andere gips aan moet.
Wij hebben ook nieuwe buren gekregen. Altijd afwachten wat er naast je deur komt. Het waren nu 2 appartementen die leeg kwamen dus extra spannend. Ondertussen zijn ze goed en wel op hun plaats en zijn het, alle twee, schatten van mensen. Ze verschillen veel aangezien het boven een heel jong koppel is en beneden mensen op leeftijd al een beetje. Ik vind het super aangezien mijn Pa die mensen ook kent! Gelukkig hebben wij met AL onze buren een goede band, wat nu ook al het geval is! Zo kunnen wij weer op twee oren slapen en hopen dat die mensen nog lang gezond en wel mogen blijven. Wij zijn niet de mensen om de deur van de buren plat te lopen maar als er iets is staan wij er wel om een handje toe te steken wat heel erg gewaardeerd word! Zo is het voor iedereen aangenaam om te wonen...
12-02-2011
De zwaarste dag van het jaar
Het nieuwe jaar is ondertussen aan zijn 2 de maand toe. De maand die voor mij, met datum van 11 Februari, de zwaaarste is van het jaar. Het is de overlijdings datum van mijn Ma, nu 6 jaar terug. Op zich al een zware dag die verleden jaar nog een extra' tje bij kreeg. Die dag ben ik weggevoerd, niet te weten wat de toekomst zou brengen. Na, een jaar later, kijk ik met emotie maar zielsgelukkig terug naar die dag. Ik stap en iemand die het niet weet ziet niet dat het linkerbeen niet goed mee wil. Een trap opgaan lukt niet altijd zo goed, mijn auto is een automatic zodat ook daar geen problemen zijn. Nee, ik had het nooit gedacht die bewuste 11 Februari 2010!
Een mens heeft zoveel om gelukkig te zijn dat er vaak veel te weinig word bij stilgestaan. Kim doet het schitterend op school en onze zaak loopt als een trein. Het jaar is nog maar juist bezig of we moeten al klanten teleurstellen. Aan de ééne kant een goed teken want dat is het bewijs dat je veel werk hebt maar aan de andere is het nooit leuk om mensen te moeten doorsturen. Wij proberen er dan ook het positieve van te zien, zo zijn er andere collega aannemers maar goed mee. Tenslotte mag voor iedereen de zon schijnen..
04-01-2011
Aan alle bloggers alvast een gezond en gelukkig 2011 toegewenst!! Zo gaan we weer van start met een nieuw jaar. Naar onze mening kan het niet veel slechter zijn dan het vorige. En toch, als we de balans opmaken van 2010 wat werk betreft is het zo slecht niet geweest wat er ook werd gezegd over de crisis! De vooruitzichten voor 2011 zijn ook veelbelovend, wij hopen dan ook dat het weer nu een beetje beter word zodat onze mannen er volgende week terug kunnen invliegen!
Oud en nieuw is hier rustig en gezellig in familie kring verlopen. Lekker eten, een drankje......meer moest het echt niet zijn voor ons. Kim vond dan vooral de kado'tjes leuk na het lezen van zijn Nieuwjaarsbrieven. Nu dan nog enkele dagen genieten dan kan het school weer beginnen en zijn wij echt terug vertrokken!
08-12-2010
Wat gaat de tijd snel! De Sint is voorbij en zo staat het eindejaar voor de deur. Vaak kijkt men, naar het eind van het jaar toe, eens terug naar het jaar overzicht. Bewust doe ik dat niet dit jaar. Als ik de balans opmaak van de laatste 2 jaar dan waren het zeer zwaar jaren met als klap op de vuurpijl de verlamming, operatie en revalidatie. Wij staan daar allemaal niet te veel bij stil. Voorbij en hopelijk voor heel lang. Genieten van al wat nu wel kan en hoe lang? Dat zien we dan wel!
De stress van dit alles heeft zich wel geuit in iets anders. Er is een psoriasis ontstaan die nog veel last en hinder geeft. Vandaag ben ik op controle moeten gaan en aangezien de zalfjes, pilletjes ea niet het gewenst resultaat geven gaan ze over op uvb stralen. Ik probeer dit alles maar weer positief te bekijken en denk dan maar aan het mooi bruine kleurtje dat dit alles mij dan weer bezorgd. Best maar altijd de mooie kant van het leven bekijken zeker he??
04-11-2010
Weer een tijdje geleden maar geen nieuws is goed nieuws zeker he. Alles gaat hier zo een beetje zijn gangetje en goed moet ik zeggen. Kim gaat naar school en is nog steeds superblij in het 4 de leerjaar.
Het dieet van mij loopt nog altijd goed, we zitten nu op - 12 kg!! Ik hoop nog een 9 kg te vermageren en volgens de dietiste zal mij dat ook lukken. Als ik tegen volgende zomer op mijn gewicht sta ben ik superblij!! Tot hier toe heb ik geluk dat ik vet verlies en geen spiermassa want dat is zeer belangrijk! Ik voel me ook super in mijn vel!
Ik kijk dan ook weer uit naar woensdag om weer eens op stap te gaan met de buurvrouwen! Iets wat we de laatste tijd wel eens durven doen. Mijn man heeft het niet zo met fuiven en eerlijk gezegd was het vroeger ook niet zo mijn ding. Na mijn verlamming besef ik maar goed hoe broos het leven is. Ik kan volgende week in een rolstoel zitten en dat is voor mij reden genoeg om toch nog een beetje te genieten! Nooit gedacht dat ik nog zou dansen maar he, we doen het toch maar. De dag erna is het wel afzien maar dat heb ik er dubbel en dik voor over!!
07-09-2010
Het nieuwe schooljaar
Wat gaat de tijd snel. 1 September is weer voorbij en alles gaat zijn gewoon gangetje weer. Kim was super blij dat het eindelijk school was en hij naar Juf Lieve in het 4 de laarjaar kon gaan. Gelukkig gaat die sloeber zeer graag naar school. Ook voor mij was het nieuwe schooljaar een nieuwe start. Ik kon terug mijn schatten van dienst staan bij het naar school gaan. Vanaf volgende week zal ik dan ook teurg in de klasjes gaan om zo de kapoenen bij te staan in hun bezigheden op school.
Vandaag was voor mij een dagje om eigelijk niet vlug te vergeten. Ik moest op controle gaan bij de chirurg en ben er op wolkjes buiten gekomen! Nog nooit heb ik een dokter zo vol lof gehoord als nu, blozen deed ik ervan!! De vorige keer was mij al verteld dat ze nooit gedacht hadden dat ik nog zou lopen. Nu prees de dokter mijn sterke karakter, mijn doorzettingsvermogen en mijn vechtlust. Ik ben volgens hem een voorbeeld voor vele van zijn patiénten! Een stralende patiént zat er volgens hem voor zijn neus, helemaal niet de vrouw die 7 maanden terug verlamd binnen werd gebracht. Waar ik nu sta heb ik volgens de dokter te danken aan het feit dat ik een vechter ben. Ik moet niet vertellen dat mijn neus krulde langs alle kanten zeker? Mijn oprecht dank gaat naar Dr Van Der Planken, hij is de persoon die mijn gered heeft van de rolstoel en daar zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn!
08-08-2010
En nu de lijn!
Jaja, jullie lezen het goed! Sinds 30 Juni ben ik begonnen met mijn dieet onder begeleiding van Saartje Roelens. www.saartjeroelens.be Saartje is een " krak " in haar vak. Zij heeft mij een proteinedieet gegeven maar niet met de alomgekende shakes. De proteine word uit de voeding gehaald zodat ik niets van suplementen moet nemen. Ik had altijd tegen mijn gezin gezegt, als ik me goed in mijn vel voel, begin ik aan mijn lijn te werken, 29 Juni had ik de afspraak met Saartje en de dag erna ben ik van start gegaan. Met de verlof voor de deur haalde Saartje aan om mischien te wachten tot erna maar daar wou ik niet van weten. Nu of nooit, dat was voor mijn het motie! Vol goede moed ben ik eraan begonnen. Aan zee viel het allemaal heel goed mee, de wokpan en grill gingen mee en zo kon ik gemakkelijk voor mij van alles bereiden. Even ben ik wel eens door de benen gegaan voor fritjes en een keertje mosselen met look en room maar dat mocht geen probleem zijn vond ik. Gisteren, na 5 weken en 4 dagen had ik een nieuwe afspraak en wat bleek? 7 kg en 300 gr eraf!!!! Ik ben echt zo fier als een gieter! Mijn doel is nog lang niet bereikt. Door de miserie van afgelopen maanden was ik weer bijna 5 kilo bijgekomen dat ik echt mijn buik vol had van dat gewicht. Mijn doel is om 21 kilo te vermageren, of me dat lukt moeten we afwachten maar ik ga er in elk geval voor!
22-07-2010
Daar is de verlof!!
Het is ondertussen even geleden maar dat betekend zeker geen slecht nieuws! Kim is met een rapport naar huis gekomen van 84,6 wat heel goed was! Onze vakantie kon op die manier ook al niet meer stuk. Op 30 juni ben ik ook naar een dietiste gegaan. Ik voelde me, eindelijk, terug een beetje deftig in mijn vel en na alle miserie EN medicatie hadden de kilo's weer goed hun weg gevonden. Ondertussen ben ik op 3 weken toch al 4,500kg verloren wat ik zeker niet slecht vind. Met de verlof nu is het soms wel even puzzelen maar het lukt me redelijk goed om mijn voeding onder controle te houden. Enkel het glaasje wijn is soms verleidelijk om te laten staan maar ja, het is maar één maal verlof.
Die verlof kwam voor mijn gezin en mijn geen minuut te laat. Na alle miserie dit jaar was het een welgekomen rust waar wij nu van genieten! Nooit gedacht dat ik het zou zeggen maar ik leef weer en geloof me, het is een zalig gevoel! Soms als ik zo eens aan het strand lig, denk ik terug aan de afgelopen maanden en dan kan ik het niet geloven wat er allemaal is gebeurd, beter nog, dat ik nog zo goed zou worden terug. Ik denk dan ook dat het weer eens het bewijs is dat waar een wil is, zeker en vast ook een weg is!
10-06-2010
Terug in de tijd.......
Hehe, vandaag staan we even stil naar 10 jaar geleden. Jaja, mijn man en ik zijn vandaag precies 10 jaar getrouwd!! Wat vliegt de tijd toch snel voorbij zenne, het lijkt alsof het gisteren was. Er is zoveel gebeurd in die 10 jaar tijd als ik er allemaal aan terug denk. Toen was mijn miserie nog zo zwaar niet, was mij Ma en schoonvader er nog........ We hebben in die 10 jaar ook enkele stormen doorstaan. Als ik er nu aan terug denk ook vaak door derden en over zaken die eigelijk de moeite niet waard waren. Het fijne eraan is dat mijn man en ik er sterker door geworden zijn. Het is wel dat je op de duur weet wat je aan elkaar hebt. Door alles wat er de laatste maanden gebeurd is denk ik ook wel dat zowel mijn man als ik alles beter relativeren, tenslotte, je hebt maar één leven en aangezien dat van mij persoonlijk al maar een half is, zal ik het zeker en vast 100% benutten. Deze avond gaan mijn man en ik een hapje eten en zullen wij terug even terugblikken naar de afgelopen jaren en morgen aan het 11de jaar beginnen!
06-06-2010
Het houd niet op!
Ondertussen zijn we weer even thuis. Ik kan niet zeggen dat ik mij echt goed voel! De haakjes zijn er van vrijdag uit maar de wonde blijft pijn doen voelt warm aan en is gezwollen. Ik snap het zelf ook niet goed! De verpleger ziet niets abnormaal en toch is de pijn ze. Morgen ga ik bellen en vragen of het echt wel allemaal normaal is. Ik ben het echt allemaal beu! Kan tegen niemand vertellen hoe erg want er zal niemand zijn die het snapt! Als ik de balans van mijn leven opmaakt dan is het echt saai. Wat heb ik al niet moeten opgeven en het stopt niet! Het ergste van dit alles is dan nog dat er maar weinige zijn die dat echt verstaan. Ik wil dan ook niet altijd zagen en zeuren en zeggen hoe zwaar en lastig het is. Gelukkig is er mijn blogje hier waar ik altijd terecht kan om alles van me af te schrijven. Het spijtige aan alles is dat er zo weinig begrip is. Slecht enkele mensen die begrijpen wat je echt door staat, de meeste doen nog geen moeite om te vragen hoe het gaat. Ik begrijp het wel hoor, zo is het altijd al geweest. De eerste weken is het goed en dan worden ze het moe. De telefoon blijft dan ook heel stil. Gelukkig kan ik altijd rekenen op onze lieve buren, Anja en Guy, die er altijd voor me zijn en al zoveel gedaan hebben. Ook mij Pa draagt zwaar zijn steentje bij. Ik zou echt niet weten wat ik zonder die mensen moet doen! Mijn man werkt elke dat van s'morgens tot s'avonds, voor hem is het ook niet evident, voor hem is het dan ook fijn te weten dat er altijd iemand is voor mij. Op beterschap hoef ik niet meer te rekenen, het been blijft zo. Ik hoop alleen dat het niet erger word maar daar heeft niemand een antwoord op!
