We kenden mekaar tot voor enkele jaren vrij oppervlakkig. Het lot en een gemeenschappelijke passie hebben ons samengebracht : FIETSEN (en liefst zo hard mogelijk).
Peter heeft in zijn jeugdjaren nog gekoerst en enkele mooie resultaten gereden. Dat zie je ook aan zijn positie op de koersfiets en elegante in de boter trappende rijstijl. De fiets belandde echter op gegeven moment aan de haak en P achtte de kans dat hij ooit nog zou koersen als haast onbestaande.
Dit tot hij met een collega medewerker, een zeker Jef, in de Arenberg Schouwburg over fietsen begint te praten. Na het consumeren van enkele alcoholrijke liquide substanties in Jupilerglazen bestoken beide heren elkaar met superlatieven (en denken beiden het hunne ervan) over de eigen fietsprestaties.
Jef fietst eigenlijk al van jong af aan. Onder impuls van vader die hem op vakantie in de uitlopers van de Franse Pyreneeën menig berg opjoeg met een tweewieler die eigenlijk niet eens geschikt was om een viaduct op te rijden. Vader De Batist had zijn zoon graag bij een wielerclub gezien maar de eigenwijze en rebelse tiener had daar geen oren naar. Daar heeft hij nu uiteraard nog spijt van, die ene keer had hij de raad van zijn wijze vader moeten volgen.
Jimmy greep op latere leeftijd, vanwege veelvuldige knie- en enkelblessures, naar het stalen ros om zijn fysieke grenzen steeds te verleggen. Als een ware grimpeur pur sang bedwingt hij elke berg recht op de trappers. De Reus van de Provence (Mont Ventoux) vanuit Bedoin in 1 uur 20 minuten, er zijn profs die dat maar net voor elkaar kunnen krijgen !!
Midden jaren 80 reed grootvader Omer met zijn 2 kleinzoons op het buitenverblijf in Schilde elk weekend naar het dorp voor boodschappen. Regelmatig werd er gespurt en als oudste kleinzoon trok Ben meestal aan het langste eind. De Tour De France op TV was voor hem het sportieve hoogtepunt van het jaar en hij verpersoonlijkte zich met de vedetten van weleer. Jaren later koopt hij zich eerst tweedehands koersvehikel (die in de Ronde van Vlaanderen letterlijk in de prak werd gereden rondvliegende spaken en dergelijke) om kort daarop een nieuwe Trek fiets te kopen.
In eerste instantie reden we slechts sporadisch samen. Er ontstond echter een nauwe vriendschap en op de dag vandaag trachten we zelfs opgestelde trainingsprogramma's te volgen. Hierbij zorgen we voor een gezonde mix van mountainbiken, spinnen, trainingsritten, klassiekers voor wielertoeristen en wielerwedstrijden bij de WAOD.
Onze kledijsponsor is Verhaert Glastegelbedrijf (zie link) uit Oelegem, met andere woorden:
Na de introductie die BEN in het vorige bericht gaf over het VERHAERT BRO CYCLING TEAMvoegde ik graag enkele leuke en gedenkwaardige anekdotes toe over hoe mijn eerste fietstochtjes met de andere teamleden of bro's verliepen.
Omdat ik niet meer op een Flandria (stalen koersros van 20 kilo) de cols wilde bedwingen, schafte ik me ongeveer 5 jaar geleden een nieuwe aluminium koersfiets aan. Van mijn 16 tot mijn 24 jaar scheurde ik rond op een brommerke of een moto en de fiets gebruikte ik enkel als vervoermiddel van café naar café en naar huis. Maar toen mijn oudste zoon Seth geboren werd, deed ik mijn moto van de hand en kreeg de wielermicrobe me terug te pakken en die liet me niet meer los...
En dan nu de eerste keer met de bro's:
JIMBO Ongeveer een jaartje later hoorde ik van mijn drinkebroer Jimbo dat ook hij een aluminium ros had gekocht en dat hij wel wat wou trainen, omdat hij met enkele vrienden en kennissen van Scaldis korfbalclub op fietsvakantie zou gaan naar de Vogezen. Goed, dacht ik, weer zo één die na 50km al niet meer zal kunnen volgen, ik was immers al een jaar aan het fietsen, had de Mont Ventoux en de Col de Jau (zie Link CyclingCols) al op mijn palmares staan en had al menig ander fietser pijn gedaan in het Waasland. Wij 2 dus op pad voor een toerke door de polders van Oost-Vlaanderen. Jimmy had geen fietscomputerke, geen hartslagmeter, geen... en reed dus maar gewoon op gevoel (of om het in zijn woorden te zeggen "gewoon zo hard als ik kan") en dat heb ik geweten. Als er iemand van ons talent heeft... Die gek had bijna nog niet getraind, had nog maar een maand een koersfiets, maar kwam gewoon ni onder de 38km/u !!! Jefke zat dus al snel "in het wiel" van den Jim en heeft daar sindsdien nog vele kilometers doorgebracht. Ik ken den Jimmy zijn kont met andere woorden misschien beter dan zijn eigen vrouw (alleen van ziens hè Karo !) en bedankt hem langs deze weg nogmaals voor het vele kopwerk in al die jaren. Na deze waanzinnige rit door het Waasland trokken we nog een spurtje op de Burchtse Dijk (tussen Schelde en Galgenweel, 3,5 km recht op recht over een brede baan) met twee andere wielertoeristen, maar dit was duidelijk niet Jimmy's ding. Jimmy is inderdaad vooral een klimmer pur sang en ook een allrounder op de fiets, maar de sprint is niet zijn sterkste punt. Voor de rest niks dan talent op de fiets. Een fietscomputerke heeft hij nog altijd niet, een hartslagmeter wel, maar draagt hij bijna nooit... Nog steeds is zijn lijfspreuk: "gewoon trappen zo hard je kan" !!!
BENNYBOY Ben en ik zijn van het gezegende jaar 1976 en dus leeftijdsgenoten. Ook mijn eerste fietstocht met Ben zal ik niet vlug vergeten, omdat het in dat seizoen de snelste tocht was die we maakten. De bescheidenheid noopt me om eerst te vertellen dat Ben en ik vroeger ook dezelfde sport beoefenden, namelijk korfbal, maar dat ik daarin qua niveau nauwelijks tot aan Ben's enkels kwam. Op sportief gebied had ik tot dan toe een pak minder knappe prestaties achter mijn naam staan dan Bennyboy. Het feit dat we nu ongeveer op hetzelfde niveau fietsen, vervult me dus zeker met enige fierheid! Goed, daar stonden we dus aan de fietserstunnel op Linkeroever op een vrijdagavond in mei, Jimmy had Ben meegevraagd en ik had Tom Bastiaenen meegebracht. 80km was de afspraak, dus tot in Baasrode langs de Scheldedijken en terug. Er moest wel worden doorgefietst, want ik had een etentje en moest op tijd terug zijn. Met ons vieren op pad dus, pittig detail: meneer Verburgt was met zijn Mountainbike.... Op de heenweg hadden we meewind en deed ieder zijn deel van het kopwerk, op de terugweg dus wind "op den appel" en dat ging al wat moeizamer ! Eerst nog zwaar onder de indruk van de snelheid die Ben met de MTB haalde (40km/u op kop van de groep), bevond ik me op de terugweg op een gegeven moment in tweede positie van de groep en zag de snelheid van de op kop rijdende Bennyboy zachtjes aan dalen en dalen, van 40 naar 39, naar 38 enz... Overpakken was dus de boodschap ! Na deze kopbeurt zagen we onze vriend Verburgt niet meer terug op kop (evenals onze vriend Tom Bastiaenen). Vooral Jimbo en ikzelf deden dus het werk op de terugweg, maar Bennyboy en ook Tom bleven er wel aanhangen tot we terug op Linkeroever waren. Onze rit had 2u15min geduurd en de totale afstand was dus 80km en dit had Bennyboy dus zo eventjes geklaard op de MTB.... Een koersfiets had hij toen nog niet, dat zou later wel komen en dat hebben we geweten!! Een hardrijder was geboren...
DE P. (spreek uit: de Péé) De P kennen we inderdaad nog niet zo lang, maar ook op hem kunnen we altijd rekenen. Ik leerde hem inderdaad kennen in de Arenberg schouwburg, waar we allebei bijklustten als barman, kaartjesscheurder of kelner. Peter was een supercollega, werkte altijd door, zag zelf werk, was beleefd en behulpzaam naar de klanten toe, was altijd goed gezind, enz. Al deze eigenschappen kan je ook doortrekken op de fiets ! Weer of geen weer, altijd vrolijk en monter; altijd bereid om een stukje kopwerk te doen, behulpzaam bij pech of bij het inladen van onze vehikels in den auto, altijd vriendelijk, enz. Niks dan goede eigenschappen die P.!! Zo geraakten we inderdaad op een avond na de bardienst in gesprek en kwam het onderwerp fietsen aan bod. P had juist terug een koersfiets aangeschaft en hield het bij "ik heb vroeger wel wat gefietst", terwijl ikzelf zat te stoeffen over welke bergen ik al allemaal had beklommen, welke gemiddeldes ik haalde en meer van die cafépraat.... Eerst zien dan geloven moest de P gedacht hebben en wij dus afgesproken om samen eens te gaan vlammen. Den avond voor onze eerste gezamelijke tocht, moet ik gedacht hebben "zo'n kerel die 10 jaar ouder is en die al jaren niet meer gefietst, die kan ik gemakkelijk volgen" en dus beland ik op een feestje, waar ik ne Vodka of 6 naar binnen werk. Dan maar met een klein katerke de fiets op, ik zal de P wel aankunnen denk ik nog... Wij richting Burcht dus over de beruchte Burchtse Dijk (zie hoger). Nog nooit heeft mijnen hartslag zo hoog gelegen op de heenweg daar... Was het de Vodka van de dag ervoor of het waanzinnige tempo van de P, maar mijnen tikker is ni onder de 180 slagen per minuut geweest de eerste 10km. En alsof dat nog niet voldoende was, vertelde de P mij terloops nog even dat hij vroeger "gekoerst" had. Als je zijn stijl, zijn elegantie en zijn soepele manier van trappen bekijkt weet je genoeg, maar dat wist ik die avond in den Arenberg natuurlijk niet hè !! Ik ben het niet meer vergeten en ik heb ook nooit meer met de P afgesproken om te gaan fietsen als ik ne kater had !!! De P kan immers alles, klimmen, hardrijden, sprinten, wat je maar wil en altijd in de stijl van "in de boter trappen"!!
Tot zover het eerste deel van Histories. Maar ik heb nog een harde schijf vol wielerverhalen, die je later eventueel nog kan lezen op onze blog !
