Als dat niet lang geleden is... Een nieuw berichtje op onze blog. Op zoveelste aanvraag, en in het bijzonder voor Hilde en nog anderen zonder facebook, raap ik mijn schrijversmoed bijeen en ben ik ondertussen al op het einde van een derde zin. Weet je dat ik zelfs mijn beheerdersnaam even kwijt was in mijn hoofd en dus bijna niet meer op mijn eigen blog kon ? Ook omdat ik het opstartte toen ik nog een ander e-mailadres had en dus ook via die weg geen verloren gegevens meer kon opvragen. Dit maar om aan te geven dat er echt al een hele tijd voorbij is gegaan. Net genoeg om mijn geheugen te laten falen dus.
Maar goed, back on track ! En welke dag is er beter om de draad terug op te pikken dan een dag met een betekenis(je) ? Vandaag is Miró net 8 maanden geworden. Ondertussen kan hij al sinds enkele dagen zelfstandig zitten en wordt de deugniet met plezier 's nachts wakker om te genieten van de ontdekte zitkunst (op mijn bed), wat me zowel een fiere glimlach, als dikke wallen oplevert. Hopelijk is hij even enthousiast als hij het doorslapen onder de knie heeft en verkiest hij dát dan als nachtelijke bezigheid. De hoop van een moeder.
Om een bijna 8 maanden update uit mijn mouw te schudden, vrees ik dat ik de tijd, noch het geheugen heb (uiteindelijk ben ik nog steeds een (borst)voedende moeder, met bijhorende vermoeidheid en geheugengebreken) en bovendien heb ik ook de mouwen niet (aan) tot misschien een paar daagjes in juli ! Gebeurtenissen tussen juli 2011 en nu zullen af en toe wel weer de kop opsteken in mijn herinnering en dan brei ik die wel aan één van de tekstjes die nog komen zal.
Na een diepvriesperiode in Belgenlandje, zijn we het zweten weer gewoon en lopen we in zo weinig mogelijk aantal kledingstukken rond. Waarbij de mannen weer in het voordeel zijn en dit makkelijk tot één kunnen beperken, moet de vrouw des huizes al snel minstens 2, 3 a 4 items om het lijf dragen. De bijna nazomer hier is warmer dan de eigenlijke zomer geweest, zo zeggen ze, en onze poging het heetste van het jaar te ontlopen is dus niet helemaal gelukt. We zweten onze kleren nat.
De reis heen en terug zowel als de aanpassing aan uur, voeding, temperatuur en cultuur daar en hier is vrij vlot verlopen. Natuurlijk is het een hele aanpassing voor iedereen met Femke zo ver en kan ik op zijn minst zeggen dat ik me behoorlijk dooreen geschud voel deze eerste weken zonder haar. Maar tijd belooft veel; raad, heling, kennis... Gelukkig wordt mijn grote dochter geweldig opgevangen bij oma en door de week bij Lieve en Tom en dat is een moederhart-geruststellende gedachte. Ze gaat ook daar met paardrijden starten en is ondertussen haar nieuwe klas en school (de mijne van vroeger als kind) gewoon. Wat de toekomst brengen zal, zien we dan weer. Voor na dit schooljaar zoeken we naar nieuwe oplossingen...
De jongens (mijn twee zonen met dezelfde achternamen) zijn terug aan een nieuw schooljaar begonnen, hier in Olivença. De Braziliaanse onderwijswet deelt de klassen volgens onderstaande leeftijdstabel in (dat is me met hand en tand expliciet uitgelegd op het einde van het vorig schooljaar).
Indien het kind 2 jaar is (tot 31 maart) zit hij in MATERNAL I = moederlijk één (ons zomerklasje)
met 3 jaar (tot 31 maart) in MATERNAL II = moederlijk twee (onze eerste kleuterklas)
met 4 jaar (tot 31 maart) in JARDIM I = tuin één (onze tweede kleuterklas)
met 5 jaar (tot 31 maart) in JARDIM II = tuin twee (onze derde kleuterklas)
Dus, Pablo Mateo moet in JARDIM II zitten en Sebastián in MATERNAL II. Simpel, toch ? Maar plots zit Sebastián in jardim I, waar Pablo Mateo vorig schooljaar zat. Belangrijke bijkomende informatie : hier moeten ze in het zomerklasje al de cijfers van 0 tot en met 5 kunnen lezen, schrijven en tellen en de 5 klinkers kunnen lezen en schrijven in de 4 vormen (kleine en hoofdletters, gedrukt en geschreven) ! Spelen is er zelden bij, er moet gewerkt worden... Met, of wat had je verwacht, elke (!!!) dag huiswerk, soms zelfs 5 bladzijden. Dus, nu dat Sebastián plots één heel schooljaar moet overslaan, hou ik mijn hartje vast !
Maar ik zou geen gediplomeerde en ervaren leerkracht zijn, zonder aan te kloppen bij het schoolhoofd, Sandra. Een redelijk sympathieke vrouw van mijn leeftijd (zeer ruime schatting) die bijna op alles antwoordt met : 'Eu sei !' (ik weet het). Na mijn simpele vraag waarom Sebastián niet op leeftijd zit, wordt er een juf bij gehaald, want volgens hen klopt alles perfect, ookal hangt hun nationaal indelingsschema naast hen tegen de muur geplakt. Ik ben de 'dommere' ouder die het weer niet snapt. Niet dat ze dat zeggen, maar ik ken leerkrachten ;-) Na veel rustige en heel eenvoudige, langzame uitleg, van mijn kant (en niet omdat mijn Portugees nog in een basisfaze zit), snapten zij hun fout (???) nog niet. Pas met de nieuwe vraag : 'En wat als ik tussen mijn twee jongens in nog een kindje had gekregen, eentje van nu 4 jaar, en ik die ook wil inschrijven hier op school, in welke klas zetten jullie hem dan ?', pas dan viel hunne real (duidelijk later dan de voormalige Belgische munt).
Maternal I en II is een graadsklas, beneden in het kleine schooltje onder begeleiding van 2 juffen. Blijkbaar was dit jaar de instroom 2-jarigen kleuters zo groot dat er daar plaatsgebrek was en toevallig zaten er bijna geen 4-jarigen boven in jardim I. Oplossing : de fysiek grootste 3-jarige kleuters werden doorgeschoven (zonder overleg met de ouders); maternal II verdwijnt gewoon en iedereen mag een jaartje overslaan. Al die ouders blij en fier... Behalve ik. Na veel gepraat geeft de juf (Roxane; uitgesproken 'Hoh-sjaa-nie') in het klasje boven nu gedifferiëntieerd les, of zo beweert ze, en hebben alle, ook de van formaat kleiner uitgevallen, 3-jarigen de verhuis naar een verdiepje hoger gemaakt. Roxane heeft geen pedagogisch diploma en studeert verpleegkunde. Ze doet deze job er even bij. Gelukkig gaat Sebbie nog steeds graag !
Pablo Mateo zit in de hoogste groep van de namiddag en moet al veel schrijven. Hier gaan ze er vanuit dat door het veel te doen, het wel zal beklijven en dat het lezen dan ook wel komt... Huiswerk, letters door elkaar schrijven, hoofdletters, drukletters, los aan elkaar. Pfffffff. Ik knijp veel oogjes toe. Gelukkig heeft hij eindelijk besloten dat iemand uit zijn klas de moeite waard is om vriend mee te zijn en wou hij dat ik een briefje schreef om 'Vida' uit te nodigen om eens te komen spelen. (De jongens zijn echt geen aangename kinderen; vechten is het spel.) Ik duim voor geen deksel op zijn neus, want dat gaan en komen spelen, wordt hier zo niet gedaan. Hij maakte het hele weekend tekeningen voor haar; zo lief ! Benieuwd...
Voor zover mijn poging van vandaag mijn blog te heractiveren en Hilde en vele anderen weer eventjes blij te maken. Snel meer. Nu snel bedje in. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker.
18-03-2012 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
26-07-2011
Mira : Miró !!! (kijk : hij keek !)
Aftellen doen we nu alleen nog naar de komst van de trotse wereld-rond-reizende oma, want Miró ligt al een elf dagen in onze armen !!! (Ik zat er dus een weekje naast, maar het is dan toch een maandagkindje geworden, leuk.) En wat een ervaring was me dat nu weer; eentje om over naar huis te schrijven dus : bevallen in het buitenland ! Here goes :
Maandag, 18 juli 2011, 38 weken ver ! Femke werd geboren op 38 weken en 3 dagen. Het nadert ! Mijn 10de volle maan was de vorige vrijdag, maar buiten een heel moe gevoel en een druk naar beneden toe, geen verdere ontwikkelingen. Een oude Braziliaanse vrouw zei me dat enkel meisjes met volle maan geboren worden. De jongens komen met een lachende maan, hier is de maan een kwart gedraaid en krijg je soms een big smile vanuit de hemel !!!
Ondertussen nog wat tegenslagen min of meer opgelost. O.a. het niet kunnen afhalen van centen... toch wel belangrijk, ook aan deze kant van de wereldbol, maar na veel op-en-af-gemail met onze Belgische bank, is het net op tijd in orde gekomen. En dan zei Femke dat haar klasgenote Lara al 2 dagen niet op school was. Dat deed een Braziliaans alarmbelletje rinkelen, want de mama van Lara ging de kids opvangen als ik naar het ziekenhuis moest, ook 's nachts. En wat bleek... huis leeg, het hele gezin met koffers en met de ochtendzon vertrokken, volgens de overburen. En nu ??? Ook Silke, mijn Vlaamse vriendin hier en de meter in spé, stond op stand-by, maar vertrekt morgen naar het zuiden van Bahia en kan dus ook niet afkomen. Na wat bezoekjes vond ik enkel nog meer kandidaten om me te rijden, maar niemand betrouwbaar genoeg om mijn kroost op te vangen... Onbetrouwbaar genoeg wel... Dus besloten Juan en ikzelf dat we onze prioriteiten best konden verleggen en de nieuwe deal werd : hij blijft bij de kinderen, ikke ga alleen bevallen. Het is gelukkig niet mijn eerste keer. En we kunnen er ons alletwee mee verzoenen. Jammer, maar okee, we hebben er dus nog drie rondlopen en er zijn in de buurt geen familie of vrienden...
Voor de rest was het een dag gelijk een ander. Ik waggelde mijn slakkengangetje met een hele lage buik. Met de iets-meer-te-betalen-Rota-bus naar Ilhéus, de goedkopere wordt blijkbaar te veel overvallen, gewapend dan nog... en heeft geen vering; te pijnlijk voor een hoogzwangere en haar buikje. Ik zat naast een toffe vrouw, mama van een tweeling bij de jongens op school. Ik schoot haar wat centavos voor om ook de duurdere bus te kunnen nemen. Ze vertelde over haar tante. Die beviel 35 jaar geleden in hetzelfde ziekenhuis in Ilhéus... van een 6-ling, maar dat wist ze niet op voorhand. Ze wist niet eens dat het er meer dan één ging zijn. Alle 6 gezond geboren, maar (heel erg is dit verhaal) de vroedvrouwen hebben er 4 gestolen bij de bevalling !!! Ze kreeg dus maar 2 van haar kinderen mee naar huis ! En ze had geen bewijzen, want niemand wist dat het er 6 zouden zijn !!! De vrouw zei dat haar tante haar hele leven is blijven zoeken naar haar 4 andere kinderen ! Ze stierf vrij jong, zonder haar zesling te kunnen samenbrengen... En daar worden we weer stil van dan...
Die bewuste namiddag dus naar de gynaecoloog. Hij ging via de laatste echo het gewicht bepalen. Remember : een 4kg-of-meer-schatting van het geboortegewicht = keizersnee. Silke was toevalling in Ilhéus (tussenstop in haar reis naar het zuiden van Bahia) en kon mee naar de echo ! Gezellig. Op de echo alles prima. Schatting 3kg250, oef...
Ook nog een lekker ijsje gaan smullen en een vaste telefoonlijn gaan aanvragen. Aardbeitjes gekocht (die zijn wel harder en met veel wit aan, maar toch : hmmmm !) en de Rota-bus terug naar huis. Twee rare en dronken mannen stapten halverwege ook op de bus en alle inzittenden waren plots op hun ongemak. Eentje, de luidste, kwam naast me zitten, met de gang er tussen... Ik keerde mijn hoofd af. Een oud dametje schuin voor mij begon in haar bijbel te lezen. De mannen roepen en brabbelen en zouden duidelijk ook in Olivença afstappen. Ik vroeg de chauffeur bij een restaurant te stoppen in Olivença, wat hij deed en hij sloot de busdeuren heel snel achter me en reed verder. Oef, geen creepy mannen achter me in de al donkere straat.
Thuis iedereen honger en we eten o.a. aardbeitjes. En opeens, om 19u00 stipt, KNAK... vliezen gebroken. Raar gevoel was dat. Na de afwas, verschillende toiletbezoekjes, nazicht van de inhoud van mijn koffertje en een berichtje via facebook en e-mail naar de andere uithoeken van de wereld, 'mocht' Juan met Femke Renilda (een toffe afro-uitziende vrouw, getrouwd met een Fransman hier in Olivença) gaan zeggen dat het zo ver was. Ze zou mij rijden naar het ziekenhuis. Nog geen 10 minuutjes stond ze voor de deur en nam ik afscheid van man en kroost om uren te gaan afzien... Geen idee hoe de bevalling zou gaan lopen, telde ik tijdens de rit hoeveel minuten er tussen de weeën zaten : 11, 8, 10... Maar echt pijnlijk vond ik ze nog niet. Het moederhuis van Ilhéus is een deel van het ziekenhuis São José (ik ging dus met een gerust hart met de aanwezigheid van deze geweldige heilige om me vanuit de wolkjes bij te staan ! ). Het ligt op een heuvel en kijkt uit op de hele stad en op de oceaan. Aangekomen moest ik inchecken aan de balie van de kleine zij-ingang. Er staan een 8-tal stoeltjes voor de familieleden van de bevallende moedertjes. De meeste vrouwen/meisjes hier kunnen een privé-bevalling niet betalen en mogen dan niemand naast zich hebben tijdens de arbeid en de uitdrijving. Als de baby dan geboren is, worden man-lief en meestal de nieuwe oma gehaald. Ik toonde documenten en moest gek genoeg nog niet betalen. Renilda handelde de incheck-boel verder af, belde ondertussen naar Silke (want die overnachtte in Ilhéus) en bewaakte mijn koffertje. Ik moest natuurlijk eerst gecheckt worden of ik wel al in arbeid was, want hoe kan ik dat nu weten ??? Ze brachten me naar de arbeidkamer van de vrouwen die niet privé bevallen, want daar was de hoofdvroedvrouw aan het werk. In een zijkamertje stond een hoog bed en een bureautje. De vroedvrouw was een hele struise en zuurkijkende vrouw. Tot hier het welkom-gevoel.
Ik moest op het bed kruipen (zonder hulp, onthou ik heb weeën en ben dus hoogzwanger, ziet ze dat niet ?) en toen ik er met een handige en elegante hup op zat, stuurde ze me er boos weer af, want ik moest langs de andere kant het bed op... ??? Daar was namelijk een trapje zag ik dan. Kon ze dat niet eerder zeggen ? En... so what ? Ik zat er toch al op. Opnieuw op het bed, checkte ze brut hoe het zat. 'Je bent bezig MAAR je zal nog veel werk hebben !' Enkel een akelige heksenlach ontbrak nog. Ze liet me wachten. Pas na de bevestiging effectief in arbeid te zijn, wordt de privé-gynaecoloog gebeld. Ik kan de logica volgen. Terwijl ik wachtte in het pré-WO-II-kamertje, kon ik de andere vrouwen/meisjes in arbeid zien door de open deur. Tranen kwamen in mijn ogen. Tien hele jonge vrouwen en maar 7 bedden en enkele harde stoelen... Geen enkel geluid werd er gemaakt. Sommigen keken me heel bang en wanhopig aan. Anderen weenden van pijn en angst. Aan een tafeltje in het midden van de kleine ruimte zat een jong-dingske iets te noteren. Ik ving een eerste fellere wee al blazend op, met mijn handen steunend op het bureautje. Ik voelde de andere zwangeren kijken ('Wat doet die nu ?'). Een meisje, nog geen 15, kwam naar me toe. 'Help me ! De dokter moet me nu opensnijden ! Ik heb al pijn...' Het was haar tweede bevalling. Ze had geen idee van wat er aan het gebeuren was met haar lichaam. De eerste keer was een op-afspraak-keizersnee geweest. Ik zei dat de pijn nodig is en dat het wel goed kwam... De troela-hoofdvroedvrouw (sorry, maar ik begon kwaad te worden, wat een afwezigheid van begeleiding en geruststelling...) kwam terug en zei dat mijn gynaecoloog me aan de telefoon wou. ??? Raar. Ik moest langs de stil-afziende vrouwen. Had ik geen weeën gehad, zou ik ze geholpen hebben ! Eentje lag duidelijk persweeën in te houden en kreunde van de pijn. De troela snauwde 'Wie hoor ik hier ?' en 'Nu mag het nog niet !' De gynaecoloog voor deze vrouwen was een veel te jong snotaapje (ik dacht toch dat ik zijn staart onder zijn doktersjas uit zag piepen...) en had alleen aandacht voor het noterende jong dingske aan het tafeltje. mijn hart brak. Wie ben ik om het voorrecht te hebben hieraan voorbij te stappen ? Dit kamertje achter me te laten en met mensen naast me te bevallen, ook met pijn maar zonder die angst ? Wat een wereld.
De gynaecoloog wou dus telefonisch weten waarom ik plots van gedacht was veranderd ??? Hij had me toch een paar uur eerder nog gezien en toen wou ik nog geen keizersnee. WAT ??? Nu had dikke-troela hem gebeld en gezegd dat ik een keizersnee wou om gesteriliseerd te worden. Hier doen bijna alle vrouwen dat. En ik had toch al bijna 4 kinderen. De Troela (let op, nu al met hoofdletter) vond dat dat wel voldoende was. On-ge-lo-fe-lijk !!! Ik zei goed luid dat dat iets was wat Troela zelf had besloten. We hadden het er niet eens over gehad. De dok verbeterde mij : 'Ze zal je fout verstaan hebben dus.' Ik : 'Nee, nee, ze heeft zelf besloten dat ik al voldoende kinderen heb ! Ik heb het er niet eens over gehad...' GRRRRR... Dok dus onderweg. Ikke nog een weetje opgevangen in de gang. Ik werd eindelijk naar mijn kamer gebracht. Renilda kwam na met mijn koffertje. Ze pakte alles uit. Een verpleegstertje bracht me drie dingen : zo'n een witte (of was het groene ?) jas, met blote-billen-attractie, een wit netje voor over mijn haren en plastieken schoentjes om mijn blote voeten in te steken. Gruwels... Effe later kwam ze serum steken en wou ze een lavement geven, maar aan dat laatste zijn we niet geraakt (was spontaan thuis al gebeurd). Begon me daar een WEE !!!
Op dat moment kwam Silke aan !! Ik omhelsde haar, zei dat het begonnen was en gooide opeens mijn jas uit (die aan de tube van het serum hing nu) en stapte met haarnetje en schoentjes in volle glorie de douche in. Ik had het zooo benauwd. Na afkoeling (die wee stopte dus niet) ben ik beginnen rondstappen, op de 2 vierkante meter beschikbare ruimte, met mijn harde buik in mijn handen (Renilda hield het zakje serum in de lucht) en ik gilde de oer-AAAAAH zo hard ik kon, waarschijnlijk in heel het ziekenhuis hoorbaar. De trezebees-verpleegster zei dat mijn baby op de grond zou vallen ! Ik moest kalm zijn en op bed gaan liggen. Wat wist zij dus van bevallen, als het zo makkelijk was... Ze overtuigde Silke dat ik ongehoorzaam en moeilijk was (knipoogje aan mijn geweldige co-moeder) en na waarschijnlijk een hele boze blik, ben ik uiteindelijk toch het bed op gesukkeld... Maar ook dat deed ik fout ! Want ik zat op handen en knieën met de billen naar de muur. 'Omdraaien' was de boodschap... GRRR... alsof dat lukt midden in een oerwee ??? Uiteindelijk kregen ze me waar ze me wilden : op de rug, plat.
'Het hoofdje komt al', riep ik. De dok blijkbaar nog niet. 'De navelstreng zit rond de nek !' Belangrijk detail voor dat verpleegsterke. Dat waren blijkbaar de magische woorden !!! Iemand ging de dok zoeken en een schaar halen, want we waren ver van de bevallingskamer. Alles ging zo snel ! Het hoofdje perste ik eruit. Navelstreng werd doorgeknipt. En dan stak alles vast. PERSEN werd er geroepen. Maar dat ging niet zonder wee... Akelig, het leek zo lang te duren... En dan kwam de dok binnen : 'Luister, dit doen we.' Hij gaf iedereen een taak en ik riep DAAR IS DE WEEEEEE. Persen. Duwen. Trekken. Geboorte...
22u00 stipt 18 juli hier, 3u00 19 juli in België, 8u00 19 juli in Vietnam, waar mijn mama in een bus voor de zesde keer oma werd.
Ik hoorde geen weentje. De verpleegster snelde met mijn zoontje naar het bevallingskwartier voor beademing. Silke erachter. Ik had nog geen beeld van het nieuwe gezichtje. Enkel zijn billetjes gezien. Ik kreeg nog een pijnlijk spuit in mijn arm om de nageboorte op te wekken. Effe later lag ik daar met twee vodden tussen de benen gepropt om het bloed op te vangen en een moederkoek... Eenzaamheid. Renilda was al naar huis vertrokken. Silke bleef weg. Langste minuten ooit...
Ik werd na een hele tijd weggereden (op en af de bedden moest weeral zonder hulp) om genaaid te worden (twee draadjes). Tijdens de terugrit zag ik Silke en hoorde ik mijn wondertje wenen, oef... Ook het meisje van nog geen 15 zag ik in de gang, ze had duidelijk veel pijn. Ik zei haar dat mijn zoon al geboren was. Het enige wat ze kon antwoorden was : 'Met keizersnee ?'
Op mijn kamer, op een bed vol bloed, met die twee doeken tussen de benen heb ik eindeloos gewacht. De pediater kwam vertellen dat alles goed was, maar dat ik mijn zoon pas 's morgens bij me zou krijgen, hij was nog zwak en kon zijn temperatuur niet behouden. Na de juiste woorden van Silke en de gynaecoloog, werd Miró toch bij me gebracht rond middernacht. Zalig !!!
Heel de nacht geen oog dicht gedaan. Moest steeds weer kijken naar het ukkie in mijn armen. Rond 4 uur met heel veel gesukkel gaan douchen... Was zo vies van mezelf met al dat bloed... En toen dus ook overal bloed op de grond. Ze hadden me verteld dat ik alles moest zelf meebrengen. Van pampers tot lakens tot zeep tot wc-papier tot maandverband... alles. Zelfs iets van eten en drinken had ik in mijn koffertje zitten. Dus na de douche gesukkeld in mijn kleren en eindelijk een maandverband kunnen nemen. Maar dan terug in dat bloed moeten gaan liggen; jakkes ! 's Morgens was dat bloed op de vloer opgedroogd en (hou je vast :) waren er allemaal mieren van aan het eten !!!!!!!!!! Nu ik dacht nog : voila, Miro's eerste diertjes zijn natuurlijk de mieren (Mier-oo).
(dit is nog niet af... wordt vervolgd op een volgende vrij momentje)
26-07-2011 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
11-07-2011
Aftellen geblazen !
Hoi hoi trouwe bloglezers !
De laatste periode steeds minder tijd om iets te schrijven, maar hier zijn we toch weer. Eindelijk, eindelijk zijn we aangekomen in ons huurhuis waarvoor we naar Olivença verhuisd zijn ! We hebben gevloekt, afgezien en geweend, (vooral ik dus) maar het was het meer dan waard zo lang te moeten wachten ! Iedereen heeft in het nieuwe huis een echt zengevoel, is rustiger en geniet van de ruimte en van het 'thuis'komen. De eerste dagen was het echt kamperen, met een koffer als tafel en matrassen op de grond. Nu hebben we toch al bedden met eigen matrassen, een houten tafel met twee zitbanken, enkele kasten en begint alles zijn plaatsje te krijgen en zijn gewoontes. Ook heb ik sinds een paar dagen een wasmachine ! De Braziliaanse versie weliswaar : een bovenlader, met koud water, zelf in en uit de machine te doen d.m.v. de wet van verbonden vaten uit de wel bekende fysicalessen !!! En nog handmatig de kleren uit te wringen achteraf, maar ik ben er serieus blij mee na bijna 2 jaar handwas, alhoewel ik echt wel kon genieten van die buitenmomenten met alleen mijn eigen gedachten en het zonneke.
Tijdens het verhuizen is mijn baby ingedaald en de dagen erna waren vrij pijnlijk. Mijn buikje hangt nu zo laag dat op straat mensen (vooral oudere vrouwen) me al 2 weken aanspreken en zeggen dat de baby zeker voor vandaag is ! Ook is de buik overduidelijk mannelijk zo blijkt volgens de commentaren ! Volgens de dok alles prima en het venteke zal zeker onder de 4 kg blijven ! Ikzelf een 10 kg minder dan bij mijn 2de en 3de zwangerschap, waardoor het eerder lijkt op de zwangerschap van met Femke in de buik. Alles minder zwaar en groot ! Moest ik het geslacht niet weten, zou ik denken dat het weer een meisje was ! Ook de navelstreng zit 2 x rond het nekje, net zoals bij Femke het geval was. Vandaag ben ik 37 weken ver en kan de baby dus komen wanneer hij wilt ! Spannend...
Het huis vraagt ook even een beschrijving, niet ? Je komt binnen via een grote houten poort en daarna een soort oprit van zand. Daarna trapjes op en je treft de deur van de keuken. De keuken is ruim met blauw en wit en twee ramen, waarvan één een stukje zeezicht biedt ! Achter de keuken een grote wasplaats, die eventueel ook een kamer voor een meid zou kunnen zijn, want er is ook een badkamer in en een eigen deur naar buiten. Links van de keuken kan je naar de living, die heel ruim is. Hierin een open houten trap naar boven, een verhoog en een deur naar een terras. De ramen hebben in het hele huis glas en dit oogt zeer luxueus, omdat een doorsnee Braziliaans huis dat niet heeft, of toch niet hier in Bahia !!!
Boven vier kamers en een 'sociale' badkamer, zoals ze dat hier benoemen. In de kamer waar het zelfs overdag vrij donker is, slapen de jongens. De drie andere kamers hebben ook toegang naar het doorlopend terras dat de voor- en zijgevel volgt. Femke heeft er eentje van. Wij een andere met eigen badkamer bij en twee ramen met zicht op zee !!! Zons- en maansopgang in de zee te aanschouwen vanuit ons bed !!! De derde kamer is voor logées (wees welkom !) en dient bij gebrek aan bezoek als rustige werkkamer voor Juan. Buiten is er eigenlijk niet echt een tuin, maar toch is er veel groen. De jongens kunnen er fietsen en de dieren zijn er content. We hebben weinig directe zon binnen, waardoor het een fris huis is en daar zijn we heel blij mee. Ook de leien van het dak zijn niet te zien aan de binnenkant en dat oogt veel minder arm. Wat ontbreekt en normaal zonder fout in elk huis hier te vinden is, zijn overal haken om hangmatten op te hangen en dat missen we toch wel ! Dit verraadt de Duitse nationaliteit van de eigenaar. Veel foto's hebben we nog niet, omdat ons toestel meestal dienst weigert... (een probleem met de geboorte in het vooruitzicht)
Ondertussen is hier ook de twee-weken-winter-vakantie (te vergelijken met jullie kerstvakantie) voor de kinderen voorbij en is de tweede semester begonnen op school. Van een vrouw hier, getrouwd met een Fransman, kregen we een kinderbedje, dus dat staat al mooi klaar met klamboe over natuurlijk. Omkleedkussens zijn hier niet los verkrijgbaar, enkel met een heel stel onder, met badje in en kastje aan en vooral heel duur, dus zo'n kussen brengt de oma mee, evenals een wipstoel, wat ze hier ook niet kennen. Van de meter in spé kregen we al een badje, een park, kleertjes, speelgoedjes en nog wat handige spulletjes. En het grote pak dat 6 weken onderweg was, is op Pablo Mateo's vijfde verjaardag aangekomen ! Hij was de koning te rijk !!! En voor ons was het Kerst, Sint, beetje winnen van de lotto en verjaardagen tegelijk om zooo veel cadeautjes en (voor ons) luxe-artikelen te mogen uitpakken ! Een feestje voor de verjaarde zoon hielden we nog niet, omwille van de behuizing toen, daarna de schoolvakantie en nu de hoogzwangere mama, die het niet meer ziet zitten. Gelukkig vraagt hij er (nog) niet achter.
Morgen wekelijkse opvolging bij de gynaecoloog, bloedafname voor weer testen (doen ze hier graag) en de laatste geldopname om het totaalbedrag van de bevallingskost op zak te hebben, want als je dat niet cash afgeeft als je binnengaat met weeën, kan je niet gaan bevallen en word je terug op straat gezet !
Een volgende berichtje hier zal waarschijnlijk het geboorteverhaal zijn ! Dus stuur wat sterkte, moed, licht en geluk deze kant op !!! Wordt het een kreeftje of een leeuwtje ? Mijn 10de volle maan is in elk geval de 15de juli ! Na een vrijdags-, zaterdags- en dan een zondagskindje, gok ik nu op een maandags-25-juli-kindje. Volgens een test op internet zou de geboorte op zondag 24 juli zijn. Wanneer het ook zal zijn, we kijken er enorm naar uit !
Lieve bolle-buik-knuffels, Bieke x
11-07-2011 om 23:15
geschreven door Bieke & Co
08-06-2011
Ver-wacht-huis-ing...
We schrijven begin juni 2011. Een zalige 27 graden. Het regenseizoen is zeer zachtjes begonnen en we hebben precies een mooie zomer met aangename nachten en af en toe eens een verfrissende regenbui. De zon gaat wel al onder tegen 17u30 en daaraan merken we dat we een seizoen zijn opgeschoven. Ondertussen is een frustrerende en spannende meimaand voorbij met o.a. pakketjes eeuwig onderweg, moederdag, het gemis van een communiefeest, een laatste bezoekje van Sophie en haar tweeling, Sebastiáns derde verjaardag, een consult bij een gynaecoloog die voldoende aan mijn hoge eisen voldoet en een spannende zoektocht naar de eigenares van ons volgend huurhuis, omdat we maar tot eind mei een dak boven ons hoofd hadden...
Zowel wij als mijn mama hadden een pakketje opgestuurd in april. Wij als verrassing voor moederdag naar haar via internet en zij een doos met vanalles voor de kids en de baby aan ons, alles lekker op tijd. Maar wat een gedoe ! Wel handig in deze moderne tijden is dat je via de trackingsite kan weten waar je postpakket zit, maar aankomen was er niet bij... Ons cadeautje ging enkele dagen voor moederdag aan huis geleverd worden, maar toen bleek dat het opgegeven adres foutief was. Ik verwisselde twee cijfertjes van de postcode (3760 ipv 3670), alsof een postbode een plaats niet terug kan vinden zonder die code. Maar okee, na veel gemail, getelefoneer en gedoe, is het pakket uiteindelijk en verrassend toch nog aangekomen !!!
De doos via DHL naar hier is een ander verhaal... Van Zaventem naar São Paolo ging in minder dan een dag. Daar is het lang blijven hangen bij de controle en uiteindelijk werd het naar Santiago, Chili (grappig toeval ?) gestuurd en terug, tot drie keer toe ! Toen ik belde voor informatie, bleek dit omwille van aangiftepapieren die niet volledig waren en in Chili konden ze dat dan oplossen, na drie keer. Vervolgens (let op : iedere stap neemt hier bijna een week in beslag) werd de doos naar Salvador gestuurd, er geweigerd, opnieuw verstuurd en opnieuw geweigerd. En toen moest ik telefonisch contact opnemen, melde de trackingsite. Een vriendelijke Paulista (vrouw uit São Paulo) heeft me goed geholpen. Ik moest via internet en e-mail papieren invullen, terugmailen en klaar. Er was iets mis met het adres (hahahaha, hebben we dat niet nog gehoord ?) en ik moest verklaren dat het naar een ander adres mocht gebracht worden. Natuurlijk bleek na enkele dagen dat ze ook een bewijs van identiteit nodig hadden, wat je niet kan weten als je werkt bij DHL en problemen met het aankomen van pakketjes moet oplossen elke dag. Nu al het digitaal papierwerk in orde is, zou de doos moeten in beweging geraken richting ons. De vriendelijke Paulista beloofde spoed in de zaak en een afgifte aan onze (nieuwe) voordeur ! Plots wel DHL-levering in Bahia, want een half jaar geleden kon dat niet ?! We blijven dus hopen, al 6 weken lang ! Gelukkig zat er niets eetbaars in de doos, dat had dan nu kunnen doorgaan voor een zacht en vooral behaard troetelbeertje voor de kinderen.
Voor moederdag had de school (van de jongens) gezorgd voor een fotosessie met de zonen en de mama en kreeg ik een wit plastieken wandklok cadeau met onze foto op. (Dit wel pas nadat alle mama's betaald hadden, en dat duurde zeker 10 dagen, anders betaalt de helft gewoon niet, eens ze het in handen hebben, zo blijkt.) Hoog kermisgehalte die klok, maar toch een leuk detail en we hebben het meteen geruild voor de reeds aanwezige wit plastieken wandklok die in het huis hing, maar dan met het Laatste Avondmaal op. Alvast een verbetering ! Het viel me wel op dat ik de enige moeder was met twee kinderen naast me, de nieuwe generatie hier wilt liefst maar één kind en bevallen dus met keizersnee om onmiddelijk gesterilliseerd te worden. Ook de hele jonge dames. Hier beweren de dokters dat dat niet anders kan. Het vertrouwen in de gediplomeerden is groot.
Effe tussendoor; de moeder van een klasgenootje van Femke kreeg haar eerste kind op 17, de moeder van een ander meisje op 15 ! Een andere moeder liet haar drie kinderen heel jong achter bij haar broer en reist de wereld (binnen de grenzen van Brazilië ?) rond. Eén van haar dochters, ook bij Femke in de klas, vertelde dat haar vader jong gestorven is en dat ze haar moeder dus nauwelijks kent. Ze woont in een krot van een huis en de oom is cliché-genoeg een bullebak van een vent. Ik heb met haar te doen. Ze haalt heel trouw Femke elke dag op om samen naar school te stappen. Een jonge overbuurvrouw stapte naast me met een buggy de heuvel op en we kwamen aan de praat. Zoontje ? Ja. Hoeveel maanden ? 2. En de anderen zijn ook jouw kinderen (er liepen er nog drie naast) ? Euh, nee, maar het zijn wel de broers en zussen van de baby. Mijn zus heeft me haar baby cadeau gedaan. Ze had er al genoeg... Dan ben je effe stil... De huurders van het huis, waar we uiteindelijk in zullen gaan, hopelijk snel, zitten er met 4 generaties in. De vrouw is in de 60 schat ik en haar dochter is net oma geworden. De kleindochter, haar vriend en de baby wonen er ook. Daar sta je dan met je dikke buik te praten tegen een leeftijdsgenote die al oma is, raar gevoel.
Op moederdag zelf misten we het communiefeest van nichtje Catho in België, maar we hadden een verlengd-weekend-bezoekje van mijn Engelse vriendin Sophie en haar tweeling Honey en Isabella. Dus onze gedachten werden gelukkig wat afgeleid. Ze kwamen een laatste keer, want ondertussen zijn ze voorgoed terug naar Engeland vertrokken. We zwaaiden ze zaterdag uit op de luchthaven. We wensen hen een goede nieuwe start en wie weet komen we elkaar hier of daar nog eens tegen. Vooral Sebastián zal de meisjes missen, ze hebben dezelfde leeftijd en konden het goed met elkaar vinden.
En dan werd onze jongste drie ! Hier houden ze de kinderfeestjes liever in de klas en je moet dan iedereen een uitnodiging geven om op de afgesproken dag (directie beslist) naar zijn feestje te komen tijdens de schooluren natuurlijk. Als moeder sleep je je te pletter met slingers en ballonnen en lekkers, maar je huis blijft proper en rustig. Ik mocht erbij zijn en organiseerde o.a. een muzikaal-pak-spel met opdrachten, dat vonden die kleintjes leuk. Het alternatief was een half uur luide muziek en naar believen zot doen en roepen. Seb heeft genoten en kreeg ook enkele cadeautjes mee naar huis van de klasgenootjes. Onze geschenkjes voor hem waren vrij sober. Veel tofs voor kinderen vind je hier niet gauw. Maar hij was content ! Op naar de volgende jarige...
Omdat ik mijn gynaecoloog heel onaangenaam vond en vooral professioneel niet wat ik wil, ging ik op zoek naar een andere en eindelijk ben ik op consultatie kunnen gaan. De dokter nam zijn tijd (45 minuten) en heeft me op de één of andere manier toch gerust gesteld. Hij wil een bevalling zonder keizersnee doen, op voorwaarde dat de baby niet over de 4 kilo weegt ! Hij kan dat meten, hahahahaha. Nu wogen mijn twee andere zonen 4,060 kg en 3,940 kg, een spannend gemiddelde dus !!! Gelukkig weeg ik een pakske minder bij deze zwangerschap dan bij de vorige twee en dat zou ook wat moeten helpen. Hij schatte dat het eronder zou blijven en dat alles normaal zal kunnen gebeuren. Boeleke ligt al lang met hoofdje naar beneden en daar zijn we blij om natuurlijk, want als hij nog in stuit ligt op 6 maanden, maken ze al een afspraak voor keizersnee op 8 maanden. En ook als je een hoge zwangere buik hebt, want dan zou de baby er vanzelf niet uitkunnen. Je weet er iets over of niet natuurlijk. Je voelt je dan plots veel slimmer dan de gemiddelde passant op straat. Ik moet wel nog een hele reeks bloedonderzoeken (lekker duur) laten doen en twee spuiten krijgen. We zitten in week 32 en nu gaat het plots snel.
En uiteindelijk zijn we na veel Braziliaans gedoe weer maar eens verhuisd. Maar het is wederom tijdelijk. De eigenaars van het vorige huis, hadden ons maximum 2 maanden gegeven en dat liep op 29 mei af. Op 1 juni kwam er familie van hen in, dus we moesten er uit. De huurders van het nieuwe huis zouden er 19 mei uitgegaan zijn, maar de eigenares liet niets meer van zich horen en alle afspaken met haar waren op de één of andere manier misgelopen. Dus geen contract, geen nieuws, geen sleutel, geen idee of het huren van haar huis nog doorging, noch wanneer en geen meubels, want die moet je bestellen en laten toekomen, liefst op de dag van de verhuis. Redenen genoeg om een dagje vol te wenen, wat ik dan ook gedaan heb. Omdat ze telefonisch onbereikbaar bleef en ook via mail niet meer antwoordde, besloten we dat ik, drie dagen voor dat we op straat zouden staan, naar Serra Grande zou gaan om de eigenares (de Steinerjuf van Pablo Mateo van zijn vorige school) te 'zoeken' om minstens meer te weten te komen. Bij aankomst bleek dat ze bij Juan zat in Olivença. Trip voor niets geweest, maar gelukkig op zeker gespeeld. De huur van het huis gaat zeker door, maar de huidige bewoners zijn er nog steeds niet uit en hebben nog 2 weken nodig. Wij mogen zolang gratis in 3 van de 4 appartementen wonen die voor het huis gelegen zijn en die ze verhuren. Femke alleen boven. De jongens slapen samen. De keuken is bij ons en de koelkast werkt bij de jongens. Femke had eerst geen licht, nu plots wel. De eerste nacht was afschuwelijk, want er zaten veel muggen en er was niets om onze netten aan op te hangen. Femke viel pas tegen het ochtendgloren in slaap, want dan verdwijnen de meeste stekende insecten weer. Juan de volgende dag dus muggennetten met opklapbaar systeem gaan kopen (niet eenvoudig om te vinden)... Wat een zaligheid !!! En ikke poetsen, want de appartementjes hadden precies zeer lang leeg gestaan. En hier kruipen rare wormpjes rond, die niets of niemand kwaad doen, maar enorm stinken en als je er tegen stoot zich in een spiraaltje opdraaien. Ze komen zelfs uit de muur. (???) Vooral bij de jongens veeg ik er om het uur tussen de 10 en 20 buiten... Femke zit dan weer met vleermuizen... En de hond is al enkele keren ontsnapt, waardoor Juan de ijzeren poort heeft zitten herstellen, want Noak kon erdoor. Weer een ervaring rijker allemaal, maar nu ben ik er, als hoogzwangere, toch echt wel aan toe om de eindverhuis achter de rug te hebben en alles klaar te kunnen maken voor de komst van de kleine spruit. Gelukkig is het uiteindelijk huurhuis echt wel de moeite en het wachten dus waard !!! Duim maar mee dat de bewoners woord houden, want ze zouden er deze week ten laatste uitgaan... En ik wens ze echt geen kwade hoogzwangere Belgisch vrouw aan hun deur toe !!! (Knipoogje, Bieke)
P.S.: Femke volgt hier paardrijles elke week en viel er afgelopen weekend, tijdens een strandwandeling, voor de eerste keer vanaf. Enkel verstuikt en rugpijn... Ocharme, kon bijna niet stappen, nu wel aan de betere hand. Maar ze staat toch te popelen om opnieuw te gaan rijden, gelukkig !
08-06-2011 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
14-05-2011
Dengue-strijd
Gen-mug tegen dengue
Miljoenen genetisch gemanipuleerde muskieten worden de komende maanden losgelaten in Noordoost-Brazilië, in het kader van de bestrijding van dengue. De eerste 30 duizend muggen zijn deze week uitgezet.
En zo wonen we al weer anderhalve maand in Olivença, tot het einde van de maand in een voorlopig huisje.
Iedereen om de beurt al wat ziekjes geweest, het klassieke : oorontsteking, keelontsteking, verkouden. De kinderen zijn de school, de klasgenootjes en het weekritme stilletjesaan gewoon. Elke dag lekker uitslapen en pas in de namiddag naar school, goed gegeten en fris gedouched en dan in uniform naar de les. (De jongens betaalden voor elk een broekje en twee t-shirts, Femkes school gaf gratis aan iedereen een wit en een blauw t-shirt met het embleem van de school op én nog eens een blauwe nieuwe schooltas ! De broek die eronder gaat, mag je dus uit je eigen kast kiezen.) Femke wordt afgehaald door klasgenootjes terwijl ik de jongens wegbreng. Sebastián begint al wat woordjes Portugees te spreken, Pablo Mateo schrijft letters en cijfers en Femke maakt moeilijke taken m.b.v. internet, google translate, woordenboek en de mama. Op maandag, woensdag en vrijdag volgt Femke privéles Portugees in de voormiddag. Op zaterdag zit ze op paardrijles met een paar Nederlandse kinderen en een Nederlandse lesgeefster ! Zalig vindt ze dat. Op die manège verzorgen ze mishandelde en verwaarloosde paarden en maken ze hen weer tam en makkelijk in de omgang met mensen. Heel tof project eigenlijk. Er lopen ook vele geitjes rond, wat dan weer niets met die paarden te maken heeft. Het is maar om een sfeerbeeld te creëren.
Olivença is niet groot. Een beetje zoals Serra Grande, maar omdat het dichterbij Ilhéus is, zijn er toch iets meer dingen. De grote stad ligt op 17 km en er rijden om de tien minuten bussen, dus lekker makkelijk. Zo is er een sportclub, een openbaar zwembad, een cultureel centrum, wat restaurantjes en pousadas, enkele winkeltjes, stranden mét restaurant of bar, een groente-en-fruit-kraam en een viswinkeltje. Alles lekker dichtbij. De scholen op wandelafstand. Op dinsdag en donderdag is er capoeirales, maar de jongste leerlingen zijn een 7 jaar en het is van 19u00 tot 20u30, waardoor Pablo Mateo, en Sebastián al helemaal, uit de boot valt. We woonden een capoeira-event bij, met de huldiging van nieuwe meesters en het uitdelen van de behaalde koorden, in het cultureel centrum, heel tof ! Met knappe Afrikaanse dans en een vuurspuwer. Op zaterdagvoormiddag is er ook gratis surfles, maar ook daar waren de deelnemers minstens 6 en Pablo Mateo voelde zich niet geroepen aan te sluiten. Hij wou wel de volgende les met papa gaan, die dan mee in het water kan ! We zullen zien ! De lesgever is een oceanoloog. Hij gaat elke dag voor dag en dauw de kust af en noteert en observeert de eierenleg van de waterschildpadden. Blijkbaar worden de eieren gestolen voor verkoop. Hij brengt de plaatsen waar de eitjes liggen in kaart en iedere verandering wordt gemeld. Kwestie van dit indrukwekkende dier zijn nakomelingen een kans te geven !
Ons huis dichtbij het strand is zalig, maar zowel de pc als het fototoestel hebben het zeer vlug begeven, wegens oxidatie en fijn zandstof dat al de elektrische toestellen aantast. Pc heeft nu een nieuw moederbord en ons fototoestel doet het sinds gisteren plots weer, maar de foto's zijn verre van scherp, door stof in de lens. Jammer, maar beter dan niets. (Tussen haakjes: er staan dus weer nieuwe fotokes op via de link hier naast, maar weinig dus.) Gelukkig is het nieuwe huis iets verder gelegen van het strand en leven de toestellen ook langer.
Ondertussen is Juan 40 geworden. Kleintjes gevierd. Grote verrassing wel voor hem; eindelijk, na jaren wederzijds zoeken, contact met zijn geheime en onvindbare halfbroer uit Peru ! Christian heet hij, 26 jaar, getrouwd met een Braziliaanse (wat een toeval), een zoontje zo oud als Pablo Mateo en het is een tof en warm contact. Beiden blij eindelijk elkaar te leren kennen ! Hopelijk volgt er snel een bezoekje ! Dat alles werd een grote reden om aan een online stamboom te beginnen, wat Juan dus ook vol overgave deed. Niet onnodig voor ons nageslacht om een beetje aan onze families uit te kunnen eigenlijk, met al dat ex- en stief- en half- langs vele kanten ! Juan heeft 14 generaties kunnen terugvinden en aanvullen. (Blijkt dat de Chileense schrijfster Isabel Allende een dochter van een nicht van zijn opa is ! En ze zit dus in de boom !)
Op Belgengrond de trouw van mijn neef (Michael) en van Sara (stiefdochter) moeten missen en het communifeest van Catho (dochter van mijn zus). Momenten van tijdelijke heimwee en herinneringen natuurlijk. Keerzijde van zo ver te wonen... Hier wordt Sebastián volgende week drie ! De plaatselijke bevolking viert dit in de klas, geen feestje thuis dus ! We volgen het voorbeeld en gaan dus cake en lekkers en drank en geschenkjes en ballonnen enz... naar de school slepen. Hopelijk vindt hijzelf het ook fijn ?! Dan, in juni, is Pablo Mateo aan de beurt. Vijf al. En in juli is er even een wintervakantie en daarna komt de baby. Begin augustus komt mijn mama af en daar kijken we weer allemaal naar uit natuurlijk !!!
Afgelopen woensdag bezochten Femke en ik het moederhuis van São José. (What's in a name ?) Waarschijnlijk zal ik daar gaan bevallen (nog een 80 dagen te gaan, of minder). Ik mocht de kamers zien, maar niet de bevallingskamer. Hmmm. Prijskaartje ? Als je moet bevallen, mag je pas binnen met cash de hele som in je handen, anders komt de dok niet ! Kies je een piepklein kamertje zonder raam ? 2300 real. Eentje groter en mét raam ? 2550 real. Eentje met raam en zetel voor je partner te laten overnachten ? 2990 real. (1 euro = 2,3 real) Allen wel mét airco en mét televisie. Rare prijs-kwaliteit-verhoudingen. Het zal die van 2550 worden, denk ik. In de prijs zit dan : alle bevallingskosten, keizersnede of natuurlijk, verblijf van 1 à 5 dagen, eten en verzorging. Ben je natuurlijk bevallen ? Dan sturen ze je na 24 uur naar huis. De baby moet dan wel een eerste pamper hebben gevuld. Of de moeder okee is, is hopelijk ook een vereiste. Er waren maar tien kamers (respectievelijk 3, 5 en 2). En wat als alles vol ligt, vroeg ik, maar dat was nog nooit gebeurd. Woensdag heb ik een afspraak met een nieuwe gynaecoloog. Hopelijk is die iets aangenamer en vertrouw ik hem meer dan de huidige. Ik ga anders ruzie maken op de bevallingstafel, denk ik, zelfs in het Portugees !
Vandaag is de dochter 12,5 geworden en Juan en ik zijn precies 6 jaar samen ! Alles toen en nu op een vrijdag de dertiende ! Snel meer, nu te laat en ikke te moe (en te zwanger; kan me niet focussen, hihihi). Klik nog gerust even door naar de foto's, voor wie zin heeft, daar staat ook nog uitleg onderaan elke foto. En groetjes van ons allemaal natuurlijk !
13-05-2011 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
03-04-2011
Ooggedoe en verhuis.
Weer even geleden dat ik hier nog aanvulde. Niet dat er niets te melden was, maar met de zwangerschap, de kinderen thuis, huizenzoektocht en een zwaar ontstoken oog, kwam het er nooit van me even voor het scherm te zetten en te schrijven. Foto's vulden we wel al aan een weekje terug, mét commentaar deze keer, maar duidelijk niet foutloos, sorry.
Okee, update dus. Na het vertrek van mijn mama, begon voor Pablo Mateo de school weer. Hij super blij. Sebastián hielden we thuis, omdat er niemand van zijn leeftijd was en ze heel wat zelfstandigheid van die jonge kinderen verwachten. Zo moeten ze er alleen een trilha stappen van de bus naar de klas en een grote vijver over via een brugje met niet overal iets om aan vast te houden... Ik zag hem er al invallen.
Na 4 dagen moest ik op gesprek gaan bij het financieel comité van de school en tot mijn verbazing zaten er plots 3 medeouders in dat groepje en één vrouw van de school zelf en zij beslissen over wie hoeveel betaalt voor de kinderen. Moet kunnen, als ouder de financiële situatie van alle gezinnen en dus medeouders van de school kennen én eens lekker beslissen wie veel en wie weinig betaalt. Hmm. Opeens is alles ook duurder geworden voor het nieuwe schooljaar én plots (wel in december beloofd) kwamen we niet meer in aanmerking voor een vermindering, terwijl er nu wel twee kinderen zouden schoollopen. Met andere woorden, Pablo Mateo van school gehaald en besloten te verhuizen. Het was in Sargi toch wat te afgelegen en ook Femkes school deed opeens moeilijk en wou haar niet meer inschrijven, omdat ze nogmaals een papier wilden van België én niet wisten hoe ze een anderstalige leerling moesten opvangen, want dat hadden ze nog nooit meegemaakt. Plus Sebastián had ook nood aan kindjes rond zich en eens wat weg van huis en moeders vangnet met een aanbod aan andere en nieuwe activiteiten.
Dus, op een dagje moest ik op consultatie in Ilhéus bij de gynaecoloog, maar bleek dat ik pas in de namiddag aan de beurt zou komen, terwijl ik er al heel vroeg stond. Vele uren in het centrum en in de hitte rondlopen, vond ik niet echt een optie. Vandaar dat ik een bus nam naar Olivença, 17km ten zuiden van Ilhéus. (We waren er ooit geweest, hadden het tof gevonden, zelfs een prachtig huurhuis bezocht, maar omdat er toen een groot houten bed op Sebastián viel, gingen we nooit terug.) Scholen bezocht en gevraagd of er nog plaats was. Een half uurtje voor mij had er net een mama aan de directrice gemeld dat ze ging verhuizen en er kwamen toevallig twee plaatsjes vrij, net in de groepen van mijn jongens, over geluk gesproken. Prijskaartje ? Bijna een kwart vergeleken met de vorige school ! Een klein gebouwtje deze keer, zonder tuin, eigenlijk een rijhuis, met de vroegere kamers omgevormd tot klasjes en een speeltuintje achteraan, tegen een heuvel omhoog. Sympathieke leerkrachten en directrice, dat viel al mee. Les van 13u tot 16u50 en op vrijdag tot 16u.
De school (openbare, dus gratis) voor Femke met uitzicht op zee, had ook plaats in een klas van al een 35 jongeren. Heel sympathieke directeur, met hart voor de leerlingen. Ze was er zeker welkom. Ook in de namiddag, steeds van 13u10 tot 16u45. Ikke nog enkele huizen bezocht, maar omdat carnaval nog moest komen, waren de meeste huurhuizen bezet én waren de prijzen veel hoger dan na de feestperiode. Wel mooie huizen bezocht en dus zin in een verhuis.
Terug naar Ilhéus. De baby super in orde en in hangmat-positie (rugje naar beneden, hoofdje links, voetjes rechts, al een echt Braziliaantje). Het was overduidelijk een jongetje ! De Velasco-Barros stamboom buigt duidelijk door onder mannelijk nazaad. De jongens zeiden dat het toch een meisje was, maar toen ik zei dat ik de piemel had gezien, snapten ze dat dat dus niet kon. De baby in de buik is dus een broertje mét piemel ! Nu nog een naam vinden, wat met al die talen niet simpel gaat worden.
En dan is het carnaval. Wat waren we blij dat we nog zo afgelegen woonden. Sargi had wel veel volk, maar we moesten geen stoet zien en al te veel lawaai horen. Mijn Engelse vriendin Sophie had haar huis duur verhuurd voor de feestdagen en kwam dus met haar tweeling Honey en Isabella bij ons logeren. Gezellig druk, de kinderen hebben zich geamuseerd en wij veel bijgebabbeld. Ook Silke en haar zoontje Leon zijn twee dagen op bezoek gekomen. Nog eens lekker Nederlands kletsen en natuurlijk... frietjes eten !!!
En dan stak ik toch wel mijn eigen vinger in mijn linker oog... Enkele dagen later zat ik bij de oogarts. Ik kon geen licht meer verdragen, zag bijna niets meer aan één kant en had veel pijn. Het oog traande constant en was rood. Ik botste ook overal tegenaan, zelfs tegen de muur, omdat ik met één oog geen dieptezicht meer had. Grappig, dom en pijnlijk tegelijkertijd.
Bleek dat de ontsteking al in het oog zelf zat en ik reeds 70% van mijn zicht verloor. Nog flauw gevallen in de wachtzaal (door het effect van de druppels in mijn oog) en toch meer dan een half uur bij de verpleegster in de airco gelegen. De baarmoeder was ook helemaal samengetrokken (best akelig) en de baby leek een bang bolletje rechts in mijn buik, links was de buik helemaal plat. Soms kwam ik half bij en dan hoorde ik een vrouw zeggen, adem, adem voor je baby... Ikke terug rechtop met zachte buik en baby terug in positie.
Potje zout gegeten en met de juiste medicatie voor mijn oog in mijn rugzak op naar een labo om bloedstalen te laten nemen, want de ontsteking in mijn oog zou ook van een vieze ziekte kunnen komen, en dan is er gevaar voor mijn oog en voor de baby. TBC, cyfilis of toxoplasmose. Klinkt gezellig. De resultaten voor de laatste twee zouden na 3 dagen, want het was dringend, klaar zijn. En ook de TBC-test zou een zichtbaar resultaat geven op mijn arm na drie dagen, waar ze 'spul' (best pijnlijk) hadden ingespoten, waarvoor ik terug naar dat centrum (SESP) moest gaan. Blijkbaar komt TBC hier nog veel voor, want overal in de stad hangt er reklame op voor de gratis behandeling ervoor.
Thuis overlegd en besloten verder op huizenjacht te gaan in Olivença. Iedereen enthousiast. Drie dagen later terug voor nazicht van oog (met bloempje voor de verpleegsters) en testresultaten, die natuurlijk nog niet klaar waren. Alleen TBC was al negatief, dus okee en genoteerd in het grote TBC-boek van Ilhéus ! Oog ook al veel beter gelukkig. Nog een Belgisch koppel leren kennen in de apotheek. Ik hoorde opeens Vlaams en we hebben er toch een tijdje staan babbelen. Ze waren op cruise, de Zuid-Amerikaanse kust aan het afgaan en dat viel duidelijk reuze mee. Fijn om nog eens een stukje België hier aan te treffen.
Daarna weer op huizenjacht. Ben dus in het totaal een 4 a 5 keer geweest (steeds een hele tocht met al die bussen) en 18 huizen later besloten we voor een tijdelijke oplossing te gaan; een groot en net huis, dat eigenlijk te koop staat, met uitzicht op zee, het strand op 50m van de voordeur, grote tuin met kippen, één haan en één kuikentje, een meid die achter het huis inwoont en met de bushalte ook op 50m stappen. Het is maar voor twee maanden en daarna kunnen we naar een ander huis, gebouwd door een Duitser; groot, stijlvol, net, met minder verkeer voor de deur dan nu, dus rustiger, maar wel centraal gelegen en nog steeds dichtbij de scholen, geen zeezicht (of misschien toch een klein stukje op het terras), maar er niet ver vanaf, goedkoper en voor onbepaalde duur. Jammer dat het nu nog niet vrij is, maar goed. We zullen daar wel alle meubels moeten kopen, want tot nu huurden we steeds gemeubelde huisjes. Wel leuk, eindelijk onze eigen spulletjes weer.
Wij zijn dus ondertussen zuidelijker verhuisd. Ikzelf met de kids vorige dinsdag al en vrijdag is ook Juan met de spullen en de dieren aangekomen. De poes beviel een half uurtje later van 4 kleintjes. Die had echt gewacht om hier bij ons te zijn.
Iedereen voelt zich direct thuis. Het huis is zaaaaaaaaalig met een aangename zeebries. Grote tuin met die grappige kippen die al de vieze beestjes oppeuzelen, dus veilig er te spelen. (Noak, de hond hapte de eerste dag wel een groot deel van de haan zijn staart af... ai.) Een grote living met teevee, de kids worden gek... Proper !!! sanitair en doorzichtig water, ongelofelijk. Een mooie en moderne koelkast (met al je magneten op, An !) in een nette en ruime keuken. Super dus.
En nu genieten we allemaal van dit heerlijk huis en van zon, zee en strand natuurlijk. We leerden een Nederlandse vrouw kennen met een dochter die hier ook woont en Femke heeft vandaag al de hele namiddag en avond met hen doorgebracht. Ze zijn samen naar een rivier geweest met er heel dichtbij slangen en krokodillen... Maar ze is heelhuids en happy terug thuis gekomen.
Na mijn ooggedoe (alles veel beter, maar toch nog steeds een licht wazig zicht) is Juan aan de beurt. Met de verhuis moest de antenne voor internet van het dak gehaald en toen is er stof of iets van splinters van de dakpannen in zijn oog gevallen. Na enkele uren een knalrood oog en veel pijn ! Om 5 uur 's morgens hield hij het niet meer uit en heeft hij bijna blind de eerste bus genomen naar Ilhéus. Daar met spoed behandeld. Oog verdoofd en dan met een speciaal toestelletje opengesperd gehouden (jak), want de splinter moest verwijderd worden. Hij liever dan ik... Nu om de twee uur medicatie in druppelvorm in het oog, ook 's nachts !!! En er zit dus echt een duidelijk gaatje in het oog, heel koddig om te zien. Dat moet nu toegroeien. Precies zoals bij glas waar een steentje is door gevlogen. Gelukkig is het al goed aan het genezen en had hij een goede dokter. Morgen (4 april) wordt hij 40 mét nog beiden ogen.
De kids gaan ondertussen naar school hier, eindelijk, na zo'n lange zomervakantie. Enkel les in de namiddagen, dat is pas lekker relaxed opstaan !
Sebastián voor het eerst, wel even spannend... En dan komt zijn speciale kant toch naar boven, want het is en blijft een koddig manneke...
De eerste dag heeft hij enkel opzij van de groep gespeeld op een glijbaan in het klasje en daarna zich op de grond gelegd en in slaap gevallen of hij deed alsof. De rest van de namiddag heeft hij boos en koppig op een bedje gelegen tot ik kwam, hij wou niets eten, drinken noch doen... En hij zei heel de tijd `laten nu' tegen de twee juffen, gelukkig verstonden die dat niet, hihihi.
De tweede dag de hele 4 uur geweend... Ocharme. Hij was zo blij me te zien !
De derde dag efjes geweend bij het afscheid en daarna gespeeld en gegeten, maar op zijn tempo en naar zijn goesting.
En vrijdag, als afsluiter van de week, efjes maar geweend (wel heel luid, want ik was al bijna thuis en hoorde hem nog schreeuwen) en alles meegedaan met de groep !!! Goeie start dus en hij is na school een zalig lief en vrolijk manneke !!! Hij heeft wel dagelijks huiswerk !!! Moest zelfs de letter 'a' al schrijven !!! Nog maar 2 jaar, kan je dat geloven ?
Pablo Mateo heeft natuurlijk al vriendjes en geniet van de sociale contacten. Hij is heel fier op zijn werkboek; hij kreeg niet meteen huiswerk en was al jaloers op zijn kleine broer. Hij vond het zalig dat ze mochten kleien, want dat doet hij graag, net als zijn opa...
Femke is nog nooit zo goed ontvangen als in deze school. Ze krijgt een apart leerprogramma, de leerkrachten spreken haar persoonlijk en geïnteresseerd aan, ze krijgt elke dag extra Portugese les van de juf Engels en twee keer per week heeft ze ook nog privé-les in de voormiddag. De meisjes van haar klas nemen haar overal mee op de speelplaats, wandelen fier rond met haar, leren haar woordjes, komen haar thuis afhalen om naar school te gaan... Anderen komen haar nieuwsgierig bekijken tijdens de pauze. Ze voelt zich net een belangrijk persoon met haar bodyguards en haar fans, hihihi, toffe vergelijking.
En ikke blij met eindelijk 3 kids 4 uur tegelijk op school ! Wat een super-de-luxe !!! Mijn huisje en was is steeds net en proper, eten op tijd op tafel én tijd voor mezelf !!! De buik groeit en is sinds een week plots groot geworden ! Ik denk dat de baby gedraaid is en uit zijn hangmat-positie is gekomen en nu meer volume naar voren inneemt. Hij verstopt zich niet meer en laat van zich voelen !!! Hoofdstuk 'verhuis' rond, hoofdstuk 'baby' krijgt nu de volle concentratie !
Veel zonnige groetjes van ons allemaal.
03-04-2011 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
21-02-2011
Beesjes en naaktheid.
32 graden (de zon loodrecht boven ons ´s middags = zeer kleine billen-en-borsten-schaduw onder ons), 17 weken ver (morgen weten we hopelijk het geslacht), blauw oog (cliché; keukenkastdeurtje viel uit zijn scharnier met de punt op mijn jukbeen net onder mijn oog, auw) en al een hier-kan-je-niet-meer-naastkijken-buikje.
Vandaag eerste schooldag van het nieuwe schooljaar voor Pablo Mateo. (De openbare scholen hebben nog niet beslist wanneer ze starten... Vóór carnaval komt er waarschijnlijk toch geen kat opdagen, vooral de onderwijzende katachtigen dan, dus veel zin heeft dat niet.) Om 5u30 op, te vroeg, maar hij heel vrolijk met zin om te spelen. De vakantie duurde echt wel te lang, bijna drie maanden. De zelf uitgekozen kleertjes aan en op naar de bushalte. Onderweg 3 aapjes en een prachtige regenboog gezien, van de ene pot met goud tot aan de andere. Knalgroene en felblauwe papegaaitjes overal. En op de terugweg een magnifieke maansondergang ! Bus ? Chauffeurke had geen zin om maar voor één school te rijden, dus moesten de juffen en meesters iedereen oppikken. Ikke mee. Niet dat zoon-lief dat zo nodig vond; ik zit wel alleen in de bus en ik stap ook alleen, hoor mama ! Pablo Mateo krijgt een nieuwe juf en die wou ik toch wel even zien. Op school aangekomen, konden we een nieuwe trilha (pad) volgen naar de klassen, iets minder lang en minder stijl, oef. De helft van de leerlingen was er natuurlijk niet. Zelfs de dochter van een juf in de lagere school was niet aanwezig in Pablo Mateo´s klas, want de mama dacht dat de kleuters pas dinsdag zouden beginnen. Zover de goede communicatie binnen de school zelve. Het eerste leerjaar begint zowiezo een dagje later, (waarom ook niet ?) omdat ze daar een soort ceremonie hebben, om te vieren dat ze in de lagere school beginnen. Binnen 2 weken is het hier carnaval, dus vele ouders houden de kinderen gewoon thuis tot na die week vakantie. Wat kunnen ze nu op twee weekjes leren ? Pablo Mateo´s nieuwe juf heet Claudia, ze is groot, struis en ik dacht spontaan aan het liedje ´zie de boerinnekes met de rokjes zwaaien´. Ze was heel lief met de kinderen en toen ze even met me babbelde, kwam ze gelukkig veel intelligenter over dan dat ze er op het eerste en tweede zicht uitzag. Ze komt van São Paolo. Pablo Mateo had een leuke eerste dag en slaapt nu uitgeteld in de hangmat ! Sebastián laten we pas na zijn derde verjaardag beginnen... Pablo Mateo is al zo goed als de jongste van de klas, en hij is twee jaar ouder dan zijn kleine broer. Hopelijk stappen er nog wat 3-jarigen in tegen dan.
Begin deze maand is de nationale watermaatschappij begonnen met in Sargi waterleiding aan te leggen. Ze kwamen deur aan deur vragen wie hun water wou (wat als je dan net niet thuis was ?) en het zou betekenen dat eind maart ons water uit kranen en douches niet meer oranje-bruin zou gekleurd zijn, maar doorzichtig ! Een hele verbetering, vooral voor was en poets; geen bruin-grauwe vloeren, douchetegels, wc-potten en kleren meer. Iedere straat hier heeft dus al open gelegen en de buizen liggen erin (onder het bewonderend toezicht van onze twee nieuwsgierige jongens !). Alleen de verbindingen naar de huizen toe, zijn ze precies vergeten, dus dat gaat allemaal opnieuw opengegooid moeten worden. Efficiëntie in z´n kinderschoenen. Moet ook kunnen.
De laatste tijd hebben we buiten Argentijns, Italiaans, Duits, Vlaams en Engels ook heel wat beestenbezoek gehad. Buiten de normale gasten van kakkerlak, over wandelende tak, tot kolibrie, kwam er plots een groene slang op het terras piepeloeren. De poezen er onmiddellijk achter (zo´n staartje zwiept zo lekker) en Juan heeft het kronkelende diertje handig onthoofd met zijn groot hakmes. Gelukkig was de rest van ons niet thuis... Juan had het hoofdje en lijfje wel bewaard om te tonen. En stinken dat dat lijkje deed na een dag ! Maar enkele dagen later kwam er weer zo´n groen kop-lange buik-staart beest zijn kopje opsteken en deze keer was iedereen thuis, behalve de man des huizes... Ikke dus een borstel genomen (het eerste potentieel wapen in mijn buurt) en de slang letterlijk de kop ingeslaan, om te voorkomen dat ie het huis binnen kroop. Mission gelukt, kroost save ! Ikke de heldin van de dag. Resultaat : Pablo Mateo heeft ´s nachts schrik dat er slangen in zijn bed komen en Sebastián slaat in zijn spel met stokken denkbeeldige slangen de kop in. Femke vond het toch ook maar akelig. Enkele dagen later zat er de grootste niet-vogel-spin in mijn kamer die ik ooit gezien heb ! (gelukkig mijn mama net op tijd weg) Tegen de deurlijst... Juan in volle actie... beestje nam te snel de 8 benen. Na heel wat gespeur (want met zo´n harig troetelding in de buurt kan ik de slaap niet vatten) het beestje gelokaliseerd, bespoten met vergif en in stukken vaneen geklopt. Oef ! 2-1 voor Juan !
Juan is een weekje geleden, samen met een Braziliaan en een Italiaan, op bezoek geweest bij een Amerikaan die hier bij Serra Grande een fazenda heeft. Een hele bijzondere ervaring. Die man heeft een machine om zelf, met een bepaald soort aarde van hier in de grond, dakpannen te maken. Heel interessant. De fazenda zelf was ook tof, met een speciale bouwstijl en veel mooie natuur er rond. Zo was er ook een prachtige waterval en iedereen mocht een verfrissend duikje nemen. Plots kwamen ook andere bewoners van de fazenda met hen babbelen, helemaal naakt (wat hier echt niet kan; een extra-mini-string mag wel, maar niet monokini of als nudist, de politie kan je zelfs komen oppakken daarvoor !) hihihi. Eentje ervan was een hoogzwangere Argentijnse vrouw. Blijkbaar is het buiten een dakpannen-potterij ook een beetje een commune en kan je er verblijven met kost en inwoon in ruil voor 5 uur handenarbeid per dag. Kleren zijn duidelijk geen vereiste !
Voor de rest gaan we nog lekker veel naar het strand en blijven we op zoek naar een andere woonst, want het huren van het speciale huis van het Frans koppel is niet kunnen doorgaan... Ondertussen leerden we wel nog wat grootmoedersmiddeltjes tegen:
- zwangerschapsmisselijkheid : eet citroenen/limoenen ! Neem ze in je tas in een plastieken zakje voorgesneden mee en voel je de misselijkheid opkomen eet je een stukje. En het helpt !
- wagenziekte : hou een limoentje vast in je hand de hele rit. Femke probeerde het uit en heeft niet moeten overgeven die keer.
- verkoudheid : neem een diep bord en snij schijfjes citroen. Leg een laagje citroen met daarop een goed laagje suiker, weer een laagje citroen, weer suiker, zo´n 4 a 5 keer. De suiker vermengd met het citroensap sijpelt langzaam naar beneden en als je dan na een uurtje je bord schuin houdt, loopt er langzaam een soort siroop (hier noemen ze het een honing) uit. Lekker en verlicht snel de verkoudheid.
Hoge zuurtegraad bij deze middeltjes, maar het werkt.
We doen jullie allemaal vele groetjes en sturen een portie graden en zon jullie kant op. Graag tot de volgende lezing.
P.S.: Er lopen hier in Sargi gordeldieren rond !!! Hier ´tatú´ (taatoe) genaamd. Blijkbaar zijn ze een lekkernij, maar de lokale bevolking vindt ze te snoezig om op te eten !
21-02-2011 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
04-02-2011
Warm, heet, zweet...
Nog maar 11 maanden te gaan in 2011, wat vliegt de tijd ! Wij genieten ondertussen van het oma-bezoek, met lekkere extra aandacht voor iedereen, een berg nieuwe spullen, van speelgoed, tot brieven, tot lekkere geurtjes, tot foto's, tot spelletjes, tot zelfs onplooibaar bestek !!!, met heel wat welkome hulp met de was en de plas en met een grote dosis Nederlands.
Sebastián is sinds Kerstmis van zijn troostgevend flesje melk af en is aansluitend plots zindelijk en zelfs 's nachts ook zonder pamper. Hij blijft gefrustreerd omdat hij nog maar weinig verbaal duidelijk krijgt, maar zijn mimiek spreekt meer dan boekdelen ! Hij is de clown in huis. Fysiek is hij wel heel sterk en moet hij voor niemand onderdoen.
Pablo Mateo mist de school en de vriendjes en het Portugees. 'Als ik lang niet meer naar school ga, mama, dan vergeet ik bv. het woord 'barquinhos' !!!' Hij heeft een zalig bruin kleurtje en oefent met de surfplank, met een zwemband of alleen om op de golven van de zee te drijven. Soms kan hij al rechtstaan op de plank, met zijn grote broer Martín als idool !
Femke fleurt op met oma in de buurt en leest uren aan een stuk het overgevlogen leesvoer (brieven, tijdschiften en leesboeken). Ze knutselt en schrijft voor haar vriendinnen en familie 'back home' en is dus vaak creatief bezig. Ze maakte al speculoos met gekregen kruiden van de zus en genoot van iedere kruimel !!! Ze kroop meters hoog op een ladder om ons zelf-bedacht kastensysteem eindelijk in elkaar te krijgen. We hadden al maanden alle benodigdheden, maar geen ladder die hoog genoeg reikte. En opeens bleken de buren er toch eentje te hebben die we mochten lenen. Ikzelf vond het te akelig hoog en Juan was er niet. Maar Femke kroop zonder enige moeite omhoog. Nu hangt er in twee slaapkamers een lange stevige en mooie houten stok aan sterke touwen vast aan het dak en zo hebben we een open kleerkast waaraan de kleren op kapstokken lekker uithangen en niet vochtig zijn. Net op tijd af vóór oma's aankomst. Nu hoeft ze geen beschimmelde kleren mee terug naar huis te nemen, maar er is wel een gesmolten t-shirt bij !
Juan is ondertussen terug van een geslaagde kortvakantie in Argentinië met zoon en tante, maar heeft zijn reis in het zuiden van Brazilië afgelast en kwam daardoor gelukkig net op tijd thuis om onze hond te redden, die er doodsziekjes en mager bijlag. Hij was 6 dagen met twee andere honden, waaronder zijn vader, op stap geweest en toen hij weer op de proppen kwam, ging het alleen maar slechter met hem. Hij at niet meer, dronk niet meer en het zag er niet goed uit. Dan begonnen zijn poten op te zwellen en bleek dat er heel veel voetenbeestjes (in het Nederlands zandvlo genoemd) in zijn poten zaten. Een lokale visser / buurman heeft ze er samen met Juan uitgesneden... zielige en pijnlijke zaak. Zowel Pablo Mateo, als Juan en zelfs oma hadden plots ook zo'n beestjes in hun voet... Hmmm, gezellige boel. Wie lekker wil griezelen: zie de voetenbeestjes-link op :
Of tik gewoon 'bicho de pê' in op 'google images'...
Oma geniet van de rust en de zee, het strand en de zon (30 graden en meer) en vooral van de kleinkinderen. Zo'n zomer midden in de winter doet haar deugd ! Ze haalt iedereen snel in op gebied van bruintegraad. Ze leert de jongens liedjes en versjes en ze kruipen spontaan op haar schoot voor verhalen en boekjes. Femke doet dan weer meisjes-dingen met haar, kijkt samen een film of babbelt voluit over wat dan ook. Oma had ook veel engelstalige muziek voor haar bij en daar luistert ze uren naar.
Ikzelf begin een buikje te tonen en voel me stilaan iets beter. Het overgeven is gestopt, maar ik blijf een lage bloeddruk hebben en soms ben ik een hele dag zo slap dat de hangmat de enige mogelijkheid is om de dag door te komen. Ook huilbuien komen vooral te onpas opduiken. Tof. Blijkbaar is de baby nu zo groot als een kleine vuist en de baarmoeder als een pompelmoes. Soms denk ik iets te voelen bewegen, maar dat is nog zo miniem, dat ik toch nog wacht op de eerste duidelijke en onverwarbare boks of stamp.
Het zal raar en leeg zijn als oma terug naar België vertrekt. Maar eerst nog een weekendje Itacaré en genieten van de laatste dagen samen. Daarna uitpluizen hoe en waar ik zal bevallen. En binnenkort de start van een nieuw schooljaar hier. Hmmm.
Lieve knuffel van en aan iedereen !
04-02-2011 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
03-01-2011
2011...
En zo laten we een jaar vol avontuur, ontdekken, leren, missen, genieten, zoeken, nieuwe mensen, natuur, groeien, woordenschat, leven... achter ons en stappen we het futuristisch klinkende 2011 in, met grotere en kleinere plannen; zoals het bezoek van oma (bijna !!!), een reisje van Juan naar Argentinië met Martín en daarna op de terugweg het uitpluizen van het zuiden van Brazilië, een bezoekje van Juans vrienden uit NY, misschien een nieuwe woonst, de komst van ons zoontje of dochtertje eind juli en hopelijk, als afsluiter van dit nieuwe jaar, een bezoekje aan België tegen de kerstperiode. Voor zover mijn openingszin.
De twaalfde en laatste maand van 2010 was een zware, vooral voor mij. Buiten de verrassende ontdekking dat ik zwanger ben, had ik ook nog last van afschuwelijk knagende tandpijn, die alleen maar erger werd en meer dan 3 weken heeft geduurd. De zoektocht naar een goede tandarts was makkelijk. In Ilhéus is er een gebouw met wel 10 verdiepingen vol tandartsen, allemaal gespecialiseerd in het één of het ander. Alleen door de zwangerschap wou niemand me helpen en moest ik eerst naar een gynaecoloog voor een verwijzingsbrief. Eerst je aanmelden bij één van de 5 plaatselijke schoonheden die als secretaresse werken aan de balie van het medisch centrum van dokters. Na het betalen van 100 real ontvang je een cijfertje in een bepaalde kleur, afhankelijk van de dokter die je nodig hebt (het mijne was oranje 45), kon je uren wachten op de plastieken stoelen tussen wel honderd andere wachtenden. Je kon ondertussen de meisjes aan het werk zien; wachten, kletsen, nagels verzorgen en af en toe een telefoontje aannemen om dan de volgende wachtende blij maken en naar het juiste verdiep en lokaal sturen via de microfoon. Een oude dame kwam rond met koekjes. Een lieve vrouw sprak iedereen aan, en smeekte voor financiële hulp na de uitleg over haar gezinssituatie en gezondheidstoestand van haar moeder en dochter. Ze weende en schaamde zich zo te moeten bedelen. Velen staken haar een centje toe. Ook ik kon het niet laten. Eindelijk waren ze aan oranje 45 en mocht ik de b-trap op en vond ik een 5-tal wachtenden voor mij. Een oudere vrouw zat er al 2 uur vertelde ze en had nummertje 23. Ik liet haar voorgaan, want omdat ze met een verzekeringsplan kwam en de dok duidelijk liever de privé en meer betalende patiënten liet voorgaan, had ze wel tot allerlaatste kunnen wachten. De dokter bleek een oude grommelpot die om de 5 minuten (1200 real per uur, kassa, kassa) een patiënt afhandelde en mij dus ook nauwelijks aandacht gaf. Het kleine vruchtje (gelukkig maar eentje) leek nog maar op een boontje en het enige wat je extra zag was een kloppend hartje. Ik kreeg een uitprint met fotoke en wat gegevens en dat was het. Ik moest nog eens extra vragen naar de brief voor de tandarts, waarvoor ik dus gekomen was. Met het nodige papiertje in handen op naar de 10de tandartsenverdieping. Twee liften, bediend door telkens een vrouw op een houten bankje (ocharme wat een job) zorgen er dagelijks voor de nodige op-en-af-organisatie van dokters en patiënten. Een vriendelijk vrouwelijke tandarts opende zonder verdoving mijn tand (150 real) en ontdekte dat de kies tot aan de wortel gebarsten was, vandaar ook de enorme pijn. Hij moest getrokken, maar dat was een specialiteit van tandarts Matheus op de 6de verdieping en die had pas plaats twee dagen later. Krijg een kind, verlies een tand, doet zichzelf als gezegde eer aan ! Dus 2 dagen bang afzien, krioelend van de pijn... Uiteindelijk is de tand getrokken (140 real) en was de pijn van het trekken niets t.o.v. de pijn gedurende de week erna. Nog de draadjes eruit (0 real) 5 dagen later en stilletjesaan ging toen ook de pijn wat minderen. Alleen werd nu de misselijkheid (zelfs gedurende mijn nachten, zucht...) enorm en kon ik enkel overgeven en in de hangmat hangen. Slap, lage bloeddruk, geen etenslust (alles, zelfs water, smaakt vies), duizelig, moe en weenbuien is niet direct het ideale voor de moeder/vrouw des huizes en het was/is ook duidelijk weerspiegeld in de orde in huis. Niet kunnen koken, poetsen, wassen, zorgen, opruimen... Dan heb je pas door hoeveel je doet op een dag voor het gezin... Gelukkig doet Juan nu de inkopen, want toen ik de laatste keer ging, ben ik bijna flauwgevallen op de stoep en heb er in elkaar gezakt wel 10 minuten zitten bekomen.
Ondertussen is ook de kerst- en nieuwjaarsperiode hier gekomen en gegaan. Plots werd ons anders zo lege en stille dorpje overspoeld door vakantiegangers uit Ilhéus, Uruçuca, Salvador, Vítoria da Conquista, Itabuna, Jequié en Una met hun volledige families en hun luide muziek. Kerst was onmogelijk voor ons om te vieren. Geen boom, geen sfeer, geen pakjes, geen diner, geen sneeuw... Jammer, maar ik kon het niet opbrengen... Gelukkig komt oma snel en vieren we dan samen met haar. Naast ons huis is er een bistro / bar / restaurant / winkeltje / ijskraam geopend ´Espaço Estrela do Mar´ en opeens waanden we ons op een kermissite, want langs alle kanten klonk onverdraagzaam luide muziek uit auto´s en ook van bij de Espaço. Je hoorde wel 4 liedjes tegelijkertijd en aangenaam is toch iets anders. Daarbij is het muzikaal repertoire hier erg beperkt en waren het steeds dezelfde tien populairste Braziliaanse Johny-en-Marina-liedjes die steeds weer herhaald werden. Het enige voordeel aan de feestgangers was dat er ook mensen in Sargi iets aan de deur komen verkopen; fruit, groente, kip, hangmatten,... En op het strand kon je ijsjes, pizza, broodjes of acarajé eten.
Wil je dus oudjaar vieren in Bahia en ben je de rijkste oom van de familie ? Laat dan je buitenverblijf aan zee begin december opnieuw verven in een nieuw kleurtje, nodig heel je familie uit en buren en vrienden en co uit en vul je huis met koelkasten en drank. Laat je tuin maaien, want die moet dienen als kampeer- en vooral als parkeerplaats. Ben je de vrouw van deze geliefde suikeroom ? Huur dan een meid in om voor de bende feestgangers te koken die dagen en zorg voor bv. 100-en witte ballonnen als versiering. Ben je te gast bij je rijke oom, vriend of buur voor de feestdagen, pak je zwembroek of bikini, een handdoek, een tent en matrasje, en witte kleren en oefen alvast de ik-heb-de-hele-drie-feestdagen-een-pint-bier-vast-greep. Ben je een man ? Tatoëer dan jouw naam, de naam van je lief of die van je kindje op je bovenrug of arm, slik een maand op voorhand wat hormonen en hef wat gewichten en zie er zo breed en sterk mogelijk uit in je lapje van een zwemslipje tussen de rest van de (jonge)mannen. Ben je een vrouw ? Lak dan vooral je nagels, zet een zonnebril op en vergeet je schampoo en door-kam-gel niet. Heb je de grootste auto ? Plaats er de grootste muziekinstalatie in die past en koop de illegale kopie van de cd met de tien populairste liedjes van het moment. Zet je kofferruimte open naar het huis toe en draai deze must van tien liedjes steeds over and over again !!! Reactie hierop van jong en oud is wat licht heupenwerk dat in de verte aan dansen doet denken. Om middernacht met de jaarwisseling zak je allemaal af naar het strand om voor geluk en wensen over 7 golven te springen en om van het vuurwerk te genieten. En op 1 januari rij je je auto met boenke-boenke-muziek stapvoets rond in het kustdorpje, zodat iedereen je met je gevolg kan bewonderen, want achter jouw auto stapt in het wit gekleed en blootvoets de groep jongeren tussen de 20 en de 30 van jouw familie of vrienden allemaal sincroom dansend op jouw muziek ! Op 2 januari keert iedereen terug naar zijn oude routine tot tegen de carnavalsperiode (valt dit jaar zeer laat, ergens begin maart) om dan alles weer eens over te doen... De meeste niet-Brazilianen ontsnappen dan ook het feestgewoel en proberen een rustiger plekje op te zoeken. Ook de inwoners van de badplaatsen verhuren vaak hun hele huis tegen een maandloon per dag en kruipen dan met enkele families samen voor die periode. Zo verdienen ze zonder veel moeite en met wat geluk een jaarwedde bij elkaar !
Het mooie en uitgestrekte Sargi-strand werd op een ochtend verrast door tonnen rivierwier, dat na een nacht hevige regen allemaal los was geraakt en in de vloedlijn van de zee terecht was gekomen. ´s Morgens oogde het strand zwart in plaats van wit. De afgelopen week heeft de gemeente dan ook dagelijks vrachtwagens vol afgevoerd van het plantaardig spul, tussen de toeristen door, en het is weer proper... als je de achtergelaten blikjes en zakjes en plastiekjes afval door de vingers ziet natuurlijk.
Ondertussen is ook de doos met Femkes schoolboeken aangekomen. Je zou denken dat DHL dat snel levert, maar nu bleek dat, het pakketje volgend via de tracingsite op internet, DHL niet in Bahia werkt en dus werd de doos gestokkeerd in São Paulo. Het pakketje is dan na wat telefoontjes en mijn toestemming met de gewone post opgestuurd... Hmmm. Een maand later hoorden we via via dat de doos nog maar twee dagen in het postkantoor van Uruçuca zou gehouden worden om vervolgens terug naar het land van oorsprong te keren. Uruçuca, een dorpje landinwaarts, warm, zonder frisse zeebries, maar wel met het gemeentehuis en postkantoor voor Serra Grande. Heel moeilijk te bereiken, eerst naar Ilhéus en dan een andere bus van weer meer dan een uur. Ikke dus naar Uruçuca maar met een rijk Duits-Zweeds koppel ook uit Sargi (wat een geluk) die er moesten zijn om hun trouwdatum te laten vastleggen, want hier kiest de gemeente dat (!!!). Aangekomen bleek de post toe omwille van een sterfgeval, maar via een bevriende advokate van het verloofde koppel, kreeg ik de doos toch mee, oef. Naast de weg tussen Ilhéus en Uruçuca, zie je veel zwart plastieken ´huisjes´ (wat houten stokken als geraamte met plastiek over en rond) waar heel arme gezinnen proberen om op die manier land te verkrijgen. Er ligt daar kilometers niet-bebouwde natuur, waarschijnlijk van de gemeente of van een grootgrondbezitter die er niets mee doet, noch van plan is. Ze zetten er een 10 a 20-tal krotjes neer, meer kunnen ze niet betalen, bewerken er het land en leven van hun kippen, fruit en groente. Als ze na verschillende jaren niet zijn weggejaagd, vervangen ze de plastieken muren beetje bij beetje door bakstenen en na een hele tijd staat er een huizeke of zelfs een straat van huisjes. En zo geraken deze mensen zonder geld toch aan een stukje land, waar ze blijkbaar heel moeilijk officieel van weg te krijgen zijn. Goed voor hen dat dit hier kan en dat ze zo een stukje hun leefwereld kunnen verbeteren, toch ?
Via de postbus in Ilhéus kregen we ook al wat briefjes en kaartjes, fijn. Niet alles komt aan, zo blijkt, maar laten we zeggen 80% wel en daar zijn we blij mee.
Als dat niet lang geleden is... Een nieuw berichtje op onze blog. Op zoveelste aanvraag, en in het bijzonder voor Hilde en nog anderen zonder facebook, raap ik mijn schrijversmoed bijeen en ben ik ondertussen al op het einde van een derde zin. Weet je dat ik zelfs mijn beheerdersnaam even kwijt was in mijn hoofd en dus bijna niet meer op mijn eigen blog kon ? Ook omdat ik het opstartte toen ik nog een ander e-mailadres had en dus ook via die weg geen verloren gegevens meer kon opvragen. Dit maar om aan te geven dat er echt al een hele tijd voorbij is gegaan. Net genoeg om mijn geheugen te laten falen dus.
Aftellen doen we nu alleen nog naar de komst van de trotse wereld-rond-reizende oma, want Miró ligt al een elf dagen in onze armen !!! (Ik zat er dus een weekje naast, maar het is dan toch een maandagkindje geworden, leuk.) En wat een ervaring was me dat nu weer; eentje om over naar huis te schrijven dus : bevallen in het buitenland ! Here goes :
Hoi hoi trouwe bloglezers !
Nog maar 11 maanden te gaan in 2011, wat vliegt de tijd ! Wij genieten ondertussen van het oma-bezoek, met lekkere extra aandacht voor iedereen, een berg nieuwe spullen, van speelgoed, tot brieven, tot lekkere geurtjes, tot foto's, tot spelletjes, tot zelfs onplooibaar bestek !!!, met heel wat welkome hulp met de was en de plas en met een grote dosis Nederlands.
