Koala's worden vaak koalaberen genoemd. Nochtans hebben ze niets met beren te maken. Koala's zijn buideldieren (net zoals de kangoeroe !) die tot de familie van de klimbuideldieren behoren. De Latijnse naam luidt Phascolarctos (wat "bezakte beer" wil zeggen ) cinereus (wat "askleurig" betekent). De koala is het grootste klimmende buideldier dat er bestaat en komt alleen in Australië voor. Het is ook het enige buideldier zonder staart.
identiteitskaart
Zijn menu Koala's zijn heel lastige eters ! Ze lusten alleen maar de bladeren van de eucalyptusboom en die bomen groeien alleen in Australië (nu vind je er ook wel een paar bij ons die aangeplant zijn). Er bestaan zo'n 600 verschillende eucalyptussoorten. Daarvan worden slechts 20 soorten door de koala's gegeten en slechts 5 daarvan vinden ze echt lekker. Van kieskeurige klanten gesproken !
Zijn liefdesleven Als de koala op vrijersvoeten is, kan je dat heel duidelijk zien: hij heeft dan bruine strepen op zijn borst. Een mannetje heeft verschillende vrouwtjes, een soort harem dus. Pas als ze 3 tot 4 jaar oud zijn, gaan ze zich voortplanten. De moeder krijgt één jong om de twee jaren. Als het jong geboren is, is het maar 6 cm groot. Omdat het zo klein is, wordt het de eerste zes maanden in de buidel van de moeder gedragen. Daarna draagt de moeder het jong nog zes maanden op haar rug.
Zijn levenswijze Een koala kan zon 13 jaar oud worden (18 in gevangenschap), weegt ongeveer 12 kg en kan een grootte van 78 cm halen. Een groot deel van de dag brengt hij al slapend door: daarvoor kan hij tot 18 uur uittrekken.
Bijzonderheden De koala is het enige buideldier waarbij de buidelopening naar onder gericht is ! De reden daarvoor heeft met zijn voeding te maken. Een pasgeboren koala wordt eerst gezoogd. Maar na een tijdje stapt hij over op vloeibaar voedsel. Hij eet dan verteerd eucalyptusblad, dat rechtstreeks uit de aars (= het uiteinde van de darm) van zijn moeder komt. Zo geraakt hij voorzichtig vertrouwd met de moeilijk verteerbare bladeren. Daarom is de opening van de buidel dus naar onder gericht : zo kan het jong vanuit de buidel aan zijn voedsel.
Bedreigd!
Officieel is de koala geen bedreigde diersoort. Maar... Vroeger werden er heel veel koala's gedood in Australië. Koala-schieten was daar een geliefde sport. Ze werden gewoon voor het plezier van de jagers geschoten of voor hun waardevolle pels. Dat is nu echter verboden. Maar nu worden de koala's bedreigd door een nieuw gevaar. Door het veelvuldig kappen van eucalyptusbomen verdwijnt hun enige voedsel. Er worden wel nieuwe eucalyptusbomen aangeplant, maar zeker niet voldoende. Doordat ze enkel verse eucalyptusbladeren eten, is het ook heel moeilijk om koala's in een dierentuin op te kweken.
Alle mangoesten kunnen zeer aantrekkelijke huisdieren worden, maar dit gaat in het bijzonder op voor het stokstaartje, of de Zuidafrikaanse meerkat, dit vanwege zijn gewoonte om te zonnebaden. Stokstaartjes komen al snel na zonsopgang te voorschijn om voedsel te gaan zoeken en verdwijnen dan weer met de avondschemer. Stokstaartjes leven gewoonlijk in kolonies, in holen die ze zelf graven. Ze leven ook op rotsachtig terrein in spleten. Een gemiddelde kolonie telt ongeveer 24 of meer exemplaren. Soms komen de stokstaartjes samen voor met de grondeekhoorn (Geosciurus inauris) en met de vosmangoest (Cynctis). Stokstaarten zijn energieke gravers, de holen die dicht bij elkaar liggen hebben zeer veel ingangen en tunnels. De tunnels zijn 7 tot 12 cm breed en zitten wel 3 meter onder de grond. Overdag ziet men de stokstaartjes zich in de zon koesteren. Je ziet ze dan liggen ofwel rechtop hun achterste zitten met hun kop in de zon als echte zonneaanbidders. Ze blijven meestal in de buurt van hun holen, met als gevolg dat de plaatselijke voedselvoorraad snel verbruikt is. Daardoor gebeurt het wel dat een kolonie zich een kilometer verplaatst. De stokstaartjes worden aanhankelijke huisdiertjes omdat het erg sociale dieren zijn die zich gemakkelijk aanpassen aan de menselijke huishouding. In Afrika worden ze vaak in huis gehouden of op de boerderij om ratten en muizen te vangen. Het stokstaartje heeft een uitgebreid vocabulaire van geluiden, dat kan variëren van een tevreden geknor bij het eten tot een herhaald kort gekef als ze schrikken. Zoals alle mangoesten spelen stokstaartjes veel en graag, maar na hun tweede levensjaar spelen ze zelden meer.
Het stokstaartje is een slank diertje die slecht 25 tot 35 cm lang is, hij heeft een dun toelopende staart van ongeveer 20 cm. Het gewicht schommelt tussen de 500 gram en 1 kg. De vacht is zacht en dik, lichtgrijs, met een laag dichte roodbruine haren eronder. De rug heeft zwarte dwarse strepen, de kop is bijna wit, de oren zwart en de staart geelachtig met een zwarte punt. De paartijd van een stokstaart kent geen vast tijdstip. De draagtijd bedraagt ongeveer 11 weken. De levensduur van een stokstaartje wordt geschat op circa 10 jaar.
Hoofdzakelijk eten stokstaarten in het wild insecten, spinnen en ook duizendpoten. Ze eten ook de bollen en knollen van bepaalde planten. Ook hagedissen, vogels, ratten en muizen staan op hun voedsellijst, maar ook wel eieren van vogels en reptielen. Ze hebben ook een zwak voor advocados. Ze kunnen net als andere mangoesten middelgrote slangen doden en men zegt dat ze zeer resistent zijn tegen het gif van de zwarte mamba. Van de stokstaartjes zijn er geen gevallen bekend dat ze kippenhokken aanvallen. Integendeel zelfs, men heeft al eens een stokstaartje aangetroffen in het nest van een kip, deze was beste maatjes met de kuikens. Men kan een stokstaartje in gevangenschap gemakkelijk voeden. Ze eten alle soorten vlees, kip, eieren, kaas en melk en ook veel vruchten en groenten.
Men heeft een vermoeden dat stokstaartjes zich het hele jaar door voortplanten. Er wordt voor de paring speels en onstuimig gestoeid. Wanneer het vrouwtje zich verzet, dan pakt het mannetje haar stevig in het nekvel zonder haar te verwonden. Er worden na een draagtijd van ongeveer 11 weken 2 tot 4 jongen geboren, zelden worden er 5 jongen geboren in een nest in het hol. Vanaf de tiende dag beginnen hun ogen open te gaan en ze zijn dan ook helemaal bedekt met haar. Het duurt dan nog wel twee maanden voordat ze een volwassen vacht hebben. Als de jongen nog heel klein zijn draagt de moeder ze mee, dat doet ze door ze bij hun kop, nekvel of rug vast te houden. Als ze eenmaal groter worden houdt ze haar jongen aan de dijhuid vast. De jongen worden alleen door het vrouwtje gevoerd, ook nadat ze gespeend zijn. Het mannetje verdedigt zijn gezin, maar hij neemt ook deel aan het gezinsleven door de jongen schoon te houden.
Stokstaartjes zijn dagdieren en leven in open terrein, daarom moeten ze constant verdacht zijn op het gevaar van roofvogels. Zo gauw hij een roofvogels ziet laat de stokstaart een alarmkreet horen en ze kijken allemaal naar de vogel tot die uit het gezicht is verdwenen. Als de jonge stokstaartjes in gevangenschap voor het eerst een vliegtuig zagen reageerden ze erop alsof het een roofvogel was. Gezicht schijnt dus belangrijker te zijn dan het horen van de vliegtuigmotoren. Wanneer hij op de grond een vermoedelijke vijand tegenkomt, bijvoorbeeld een vreemde hond, dan gaat zijn haar rechtop staan en loopt hij recht op zijn belager af. Men noemt dat een stijve poten-gang. De poten worden hierbij gestrekt en de rug gebogen, de staart wordt recht omhoog gestoken en de kop iets lager gehouden. Hij komt maar weinig vooruit, hoewel hij zich in een soort galop voortbeweegt. Hij maakt daarbij telkens een stijve luchtsprong. Dat moet nogal een schrikwekkende verschijning zijn voor de meeste rovers omdat hij er ook nog een gegrom bij laat horen! Als zijn vijand dan nog dichterbij komt spuugt het stokstaartje en probeert hij zelfs te bijten. Er is al gebeurt dat een hond er vandoor ging nadat hij in de neus was gebeten. Wanneer de vijand niet al te dichtbij komt en het gevaar niet acuut is, graaft het stokstaartje als oversprong-reactie met de beide poten bij elkaar. Hij doet dat terwijl hij de vijand niet uit het oog verliest.
Een van de meest interessante trekjes van het ouderlijke gedrag dat men heeft waargenomen bij stokstaartjes in gevangenschap, is het voeden van de jongen nadat ze gespeend zijn en het wennen aan vast voedsel. De moeder heeft haar jongen geen vast voedsel voordat ze uit het nest komen en haar vergezellen op de voedseltochten. Als de moeder iets eetbaars vindt, houdt ze dit in haar bek en loopt ermee heen en weer. Het is alsof ze probeert om de jongen het te laten afpakken, deze grissen het uit haar bek net zoals de jonge vossen. Als ze het voedsel niet afpakken legt ze het voor hen neer. Zelfs als er in gevangenschap genoeg voedsel is gedraagt het vrouwtje zich op de zelfde manier, zodat de jongen aan het nieuwe voedsel kunnen wennen. Er was bijvoorbeeld een nest jongen dat toen ze voor het eerst bananen kregen, het niet als voedsel herkenden, omdat ze dat nog nooit eerder hadden gezien. Toen de moeder echter een banaan kreeg renden ze op haar af en pakten ze de banaan af en al gauw waren ze er dol op.
Mooie foto van een stokstaartje die zijn siesta doet
De reuzenpanda of bamboebeer is erg bekend door de media. Toch zijn er nog veel raadsels omtrent zijn leven in de vrije natuur. Om te zorgen dat hij overleeft, zullen we meer over zijn leefwijze te weten moeten komen.
De bamboebeer is tegenwoordig met enkele verspreid levende populaties in de bergwouden van Centraal China één van de zeldzaamste zoogdieren ter wereld. De situatie wordt nog niet als acuut levensbedreigend gezien; meerdere pogingen worden ondernomen om de overlevingskansen te vergroten.
Leefwijze
De bamboebeer, die ongeveer het postuur van een bruine beer heeft, lijkt anatomisch gezien eerder op een wasbeer. Daarom zijn de wetenschappers er tot nu toe nog niet uit in welke diergroep de panda's thuishoren. Hoewel de panda het gebit van een vleeseter heeft, lijken zijn dagen als vleesetend roofdier iets uit een ver verleden en is hij volledig vegetarisch geworden. In de bergen van Centraal China, waar de panda zich thuis voelt, voedt hij zich bijna uitsluitend met de bladeren en jonge stengels van bamboe. Bamboe is een hoge grassoort die moeilijk te vermalen is door het gebit. Hiertoe zijn de oorspronkelijke knipkiezen, die het
dier als vleeseter nodig had, veranderd in vlakke, brede kiezen waarmee de panda's de harde plantenvezels tot een brei kunnen vermalen. De panda hoeft niet ver te lopen voor zijn voedsel, want overal in de vochtig-koele bergwouden groeit bamboe.
Als solitair, en teruggetrokken levend dier is de panda het meest actief in de ochtend en de avondschemering. De panda is soms nauwelijks te onderscheiden in de donkere halfschaduwen van het woud. Onderzoekers moeten bij hun observatie soms wekenlang wachten voordat ze één dier te zien krijgen.
Sterk dalende populaties
Wie de Chinese literatuur erop naslaat, vindt bewijzen dat er in de wouden van Zuid en Centraal China sinds 500 jaar reuzenpanda's gevonden worden. Tegenwoordig zijn er alleen nog panda's in Sichuan en in de aangrenzende provincies ten zuiden van het Quiling-gebergte. Hoewel niemand het aantal dieren exact kan tellen, gaat men uit van een in het wild levende populatie van ongeveer 500 tot 1000 dieren.
De belangrijkste oorzaak voor het dalende aantal panda's is de vernietiging van zijn biotoop. Overal in het zuiden en oosten van China worden bossen gerooid ten behoeve van bewoning of bouwland, waardoor de panda naar de meest onherbergzame gebieden wordt teruggedrongen. In die gebieden is hij wel het veiligst omdat er niet gejaagd
wordt en die regio's vaak tot beschermd natuurgebied worden uitgeroepen.
Het grootste probleem voor de panda's is tegenwoordig hun isolement. De 13 bergreservaten liggen van elkaar gescheiden door gras- en akkerland. Dat betekent dat vermenging van de beren door paring uit verschillende reservaten niet mogelijk is. Aangezien elke aparte populatie maar uit een stuk of tien exemplaren bestaat, ontstaat er steeds meer inteelt. Reuzenpanda's hebben toch al moeilijkheden bij de voortplanting, gezien het kleine aantal jongen dat geboren wordt. Elk vrouwtje voedt maar één jong op; als ze een tweeling krijgt, concentreert ze zich maar op één jong, en laat het andere verhongeren.
Panda's in gevangenschap
Niet alleen in het wild, maar ook in gevangenschap lijden de panda's onder eenzaamheid. Sinds het dier in 1869 voor het eerst door een westerse natuuronderzoeker beschreven werd, heeft de wereld de panda in haar armen gesloten omdat hij er nu eenmaal uitziet als een groot knuffelbeest.
Panda's werden als een soort speelgoed cadeau gedaan, in eerste instantie vooral aan diplomaten en staatshoofden die China bezochten. Nadat de dieren per vliegtuig werden vervoerd, brachten ze de rest van hun leven letterlijk in de eenzaamheid van een dierentuin door. Waarschijnlijk leven er zo'n 100 panda's in dierentuinen.
Aangezien het bezit van een panda in een dierentuin een zeker prestige geeft, willen de verschillende landen de dieren liever niet opgeven. Dat betekent dat de panda's die buiten China leven allemaal als paren of in hun eentje gedoemd zijn te leven. Geen wonder dat de voortplanting zo weinig succesvol is. Veel panda's in gevangenschap krijgen psychische problemen die hun de lust tot paren ontneemt, zelfs als ze er de gelegenheid toe krijgen. Een pandavrouwtje uit de Londense Zoo was bijvoorbeeld zo aan menselijk gezelschap gewend, dat ze de toenaderingspogingen van een mannetje dat speciaal 'op bezoek' was, volledig negeerde.
De dood in de bamboewouden
Het hoofd-voedsel van de reuzenpanda is bamboe die om de zoveel tijd gaat bloeien, en dan afsterft. In 1975 stierven zo enorme oppervlaktes bamboe in de wouden van de provincies Sichuan en Gansu, waardoor minstens 138 panda's door honger stierven. In 1983 dreigde eenzelfde situatie. Door ingrijpen van wetenschappers bleef het aantal gestorven dieren beperkt tot 14. Afgezien daarvan dat de bamboebeer in zo'n geval niet kan uitwijken om voedsel te vinden, wordt het probleem nog verscherpt door de grote hoeveelheid bamboe die ze nodig hebben. Bamboe is moeilijk te verteren en heeft slechts een lage voedingswaarde. De ingewanden van een panda zijn nog steeds beter aangepast aan een dieet van hoogwaardige voeding zoals vlees en
vruchten. Het grootste deel van de opgegeten bamboe verlaat dan ook onverteerd het darmkanaal. De panda moet wel 12 uur per dag eten om te kunnen overleven.
Aangezien het bezit van een panda in een dierentuin een zeker prestige geeft, willen de verschillende landen de dieren liever niet opgeven. Dat betekent dat de panda's die buiten China leven allemaal als paren of in hun eentje gedoemd zijn te leven. Geen wonder dat de voortplanting zo weinig succesvol is. Veel panda's in gevangenschap krijgen psychische problemen die hun de lust tot paren ontneemt, zelfs als ze er de gelegenheid toe krijgen. Een pandavrouwtje uit de Londense Zoo was bijvoorbeeld zo aan menselijk gezelschap gewend, dat ze de toenaderingspogingen van een mannetje dat speciaal 'op bezoek' was, volledig negeerde.
Maatregelen om de soort te beschermen
China is trots op de reuzenpanda. Er zijn verschillende onderzoekscentra opgericht die het dier in het wild observeren, om precies te weten te komen hoe de panda leeft, wat hij graag eet en hoe zijn leefomstandigheden en de voortplanting verbeterd kunnen worden. Het onderzoek is echter niet eenvoudig, want de panda leeft in onbewoonde en moeilijke toegankelijke streken met steile bergen en diepe, dicht begroeide bergkloven. Bovendien laat dit schuwe dier zich niet zomaar observeren.
De onderzoeks-teams hebben desondanks een aantal technie-ken ontwikkeld om deze proble-men op te los-sen. Eén ervan is het verzamelen en analyseren van de uitwerpselen.
Nog vernuftiger is de methode van radiotelemetrie, die voor onderzoek van de panda gebruikt wordt. Hiervoor moet allereerst een panda gevangen worden, die vervolgens weer vrijgelaten wordt met een halsband waar een zendertje in zit. Deze zender geeft belangrijke informatie door over de verblijfplaats van het dier en over zijn polsslag.
De onderzoekers hebben twee hoofddoelstellingen: allereerst willen ze een nieuwe fatale hongersnood
door gebrek aan bamboe zoals in 1975 vermijden en daarnaast proberen ze het voortplantingssucces te verhogen. Direct al in het begin van hun pogingen kregen de onderzoekers met tegenslag te maken toen in 1983 veel bamboe in bloei raakte en vervolgens afstierf. Speciaal opgerichte 'panda-patrouilles' legden voederplaatsen aan, vingen sterk vermagerde panda's om ze eerst te behandelen en te laten opknappen. Zo bleef het aantal slachtoffers deze keer tot 14 dode dieren beperkt.
Nog positiever zijn de plannen om verschillende bamboesoorten in het leefgebied van de panda's aan te planten, zodat de dieren te allen tijde voldoende voedsel hebben.
Een ander idee is om tussen de verschillende reservaten een soort 'bamboegangen' te maken. De dieren zouden dan in de periodes van schaarste naar een andere voedselplek kunnen trekken. Bovendien kunnen de aparte populaties zich zo beter vermengen.
Een succesvolle voortplanting en zwangerschap blijkt bij in gevangenschap levende panda's niet erg gemakkelijk te bereiken te zijn op de natuurlijke manier. Soms had men wel succes met de methode van kunstmatige inseminatie. Het enige probleem hierbij is dan wel dat een vrouwtjespanda maar één dag per jaar vruchtbaar schijnt te zijn en die kans wordt natuurlijk makkelijk gemist.
Het stokstaartje (Suricata suricatta) is een klein roofdier dat tot de mangoesten behoort. Hij wordt ook wel "aardmannetje" genoemd. Het bewoont alle delen van de Kalahari in zuidelijk Afrika (Angola, Botswana, Namibië en Zuid-Afrika). In het Afrikaans (en het Engels) worden stokstaartjes "meerkat" genoemd. Daardoor wordt de naam 'meerkat' soms foutief in het Nederlands overgenomen uit films, bijvoorbeeld de Disneyfilm De Leeuwenkoning. In het Nederlands is "meerkat" echter een naam voor een groep apen (Cercopithecus). Het stokstaartje eet voornamelijk insecten, spinnen, schorpioenen en slakken. Van alle mangoesten zijn de stokstaartjes de meest sociale. Het stokstaartje wordt niet bedreigd. In sommige Afrikaanse huizen kun je stokstaartjes aantreffen.
Stokstaartjes leven in zuidelijk Afrika, meer bepaald op de droge open vlakten. Ze leven in groepen van maximaal 30 dieren. De holen van grondeekhoorns lijken dé geschikte plaats om te verblijven. Deze holen bouwen ze uit tot gangenstelsels, soms tot een oppervlakte van 15 m². In deze gangen worden speciale kamers aangelegd: slaapkamers, kraamkamers en zelfs toiletten. Deze laatste worden schoongemaakt door de mestkevers waarmee ze samenleven. Elke dag rollen de mestkevers de uitwerpselen van de stokstaartjes naar buiten en leggen er hun eitjes in. Als deze uitkomen, hebben de stokstaartjes weer een nieuwe schoonmaakploeg. De mestkevers kunnen ongestoord hun gang gaan: de stokstaartjes zullen ze nooit eten, omdat ze voor hen erg giftig zijn. Stokstaartjes delen de woestijn met hagedissen, schorpioenen en grondeekhoorns. Ze zijn alert op het gevaar van roofvogels dat hen boven het hoofd hangt. Ze leven in een soort van hiërarchie; sommige dieren staan op de uitkijk, andere gaan op jacht, nog andere zijn babysitters die de kleintjes in het oog houden als hun ouders er niet zijn. 's Nachts trekken ze zich terug in hun holletje, want de nachten kunnen bitter koud zijn, en de gevaren die buiten op de loer liggen zijn groot.
Stokstaartjes hebben elk afzonderlijke taken. Een wachter staat op de achterpoten en steunt op zijn staart. Er zijn verschillende alarmsignalen: een fluitend geluid, dat 'opgepast' betekent, en een blaffend geluid, waarna de waarschuwer en de rest van de groep rennen voor hun leven. Een wachter beschikt over een goed gezichtsvermogen en kan al op grote afstand een ongevaarlijke gier onderscheiden van hun grootste vijand, de arend. Bij gevaar gaan alle stokstaartjes fanatiek graven; dit doen ze om een stofwolk te creëren die het roofdier op de vlucht jaagt. Als de aanvaller aanhoudt, voeren ze schijn- en echte aanvallen uit, waarbij ze spugen en bijten. Als ze aan de verliezende hand zijn en op de rug liggen, tonen ze hun tanden en halen agressief uit met hun klauwen.
Het alfavrouwtje is meestal het enige dat paart. Het vrouwtje stoot het mannetje steeds weg. Het mannetje ziet zich verplicht het vrouwtje letterlijk in de nek te bijten. Daarna volgt de paring. Het vrouwtje wordt zo'n 40% zwaarder en weegt dan iets meer dan een kilo. Na elf weken komen 2 tot 5 blinde en kale jongen ter wereld, die worden gezoogd tot ze ongeveer 3 maanden oud zijn (soms door de babysitters, terwijl de moeder op jacht gaat). Drie weken na de geboorte zijn de jongen groot genoeg om hun eerste passen in de wijde wereld te zetten. Een stokstaartje is na twee maanden een miniatuurtje van de ouders. De maximale verwachte levensduur van een stokstaartje is 8 tot 9 jaar[1].
Stokstaartjes eten voornamelijk slakken, spinnen en insecten, maar als ze de kans krijgen zouden ze ook knaagdieren of op de grond nestelende vogels en hun eieren eten. Ook hagedissen en kleine dieren behoren tot hun menu. Zelfs giftige dieren, zoals schorpioenen en gifslangen, zijn een echte lekkernij. Door hun razendsnelle reactievermogen kunnen stokstaartjes de giftanden en -stekels bijna altijd ontwijken. Het stokstaartje heeft zelfs omnivore trekjes: ook plantaardig materiaal, zoals knollen en wortelen, staat op zijn menu.
Stokstaartjes zijn echter gierig wat betreft het voedsel. Als er een der diertjes een voedselbron gevonden heeft, zal het de prooi meestal alleen, op afstand van de groep verorberen. Komen de anderen toch dichterbij, dan gaat de eigenaar er grommend met de prooi vandoor. Alleen de zwakke en jonge dieren mogen mee-eten. Bij de grotere prooien, die ze met meerdere tegelijk doden, maken ze ruzie over wie wat krijgt. Drinken doen ze nauwelijks: al het vocht dat ze nodig hebben, halen ze uit hun voedsel.
Stokstaartjes verschillen in kleur, van lichtbruin tot grijs of zilvergrijs. Ze hebben donkere strepen. De kop is vuilwit en hun ogen lijken, door de donkere omranding eromheen, veel groter dan ze in werkelijkheid zijn. Deze donkere omranding doet dienst als een soort "zonnebril". Hun gehoor is even goed als dat van een mens. Ze zijn 25-35 cm groot met een staart van 18-25 cm. Ze wegen tussen de 500 gram en 1 kilogram en worden ongeveer 10 jaar oud. Uiterlijke verschillen tussen vrouwtjes en mannetjes zijn er niet.
Sommige slangen die zo giftig zijn dat ze een mens kunnen doden, zijn geen gevaar voor stokstaartjes.
Een volwassen dier kan zijn eigen gewicht aan zand uitgraven in nauwelijks 10 seconden.
In groepen kunnen ze dieren aanvallen die groter zijn dan zijzelf.
Omdat het stokstaartje steeds op zijn hoede is voor naderende gevaren, wordt het ook wel 'de schildwacht van de woestijn' genoemd. Tal van diersoorten profiteren mee van de waarschuwingen van stokstaartjes.
Stokstaartjes reinigen hun gebit met behulp van hun lange nagels, die als een soort tandenstokers dienen.
De televisiezender Animal Planet heeft een serie over stokstaartjes gemaakt, genaamd "Meerkat Manor". Op VTM wordt deze serie uitgezonden onder de naam "De familie stokstaart".
Soorten: de zwart-witte reuzenpanda (Ailuropoda melanoleuca) behoort bij de berenfamilie.
Gewicht: tot 85 kilo in het wild, tot 125 kilo in gevangenschap.
Lengte: 1,2 tot 1,5 m (maximaal 1,9 m), staart 10-15 cm.
Leeftijd: tot 15 jaar in het wild, tot 30 jaar in gevangenschap.
Voedsel: bamboe.
Geschat aantal: er leven nog zon 1600 pandas in China.
Status: bedreigd.
Bijzonder: een panda eet zon 14 uur per dag en heeft minstens 12 kilo bamboe per dag nodig. Van de honderden verschillende soorten bamboe lust de panda er slechts tien.
De panda is hét beeldmerk van WWF. De zwart-witte beer staat symbool voor de dagelijkse inzet van ruim 4000 medewerkers die overal ter wereld opkomen voor bedreigde diersoorten op aarde. Het is een solitair dier en heeft veel ruimte nodig. En dat is nu juist waar het hem aan ontbreekt. Om te kunnen overleven moet de panda van het ene bamboebos naar het andere kunnen trekken. Bijvoorbeeld om te paren, maar ook om voldoende bamboe te kunnen vinden. Daarom werkt WWF al sinds haar oprichting aan het uitbreiden en verbinden van gebieden waar de panda veilig kan leven. Dankzij jouw steun kunnen we blijven opkomen voor het behoud van de panda en zijn leefgebied. Zodat deze zwart-witte, als symbool voor alle bedreigde dieren ter wereld, springlevend blijft.
Samen met de lokale bevolking, overheden en bedrijven stimuleren we verantwoord gebruik van de oerbossen in China. Voorbeelden: ecotoerisme, bosherstel en duurzame houtproductie.
WWF geeft voorlichting aan mensen en bedrijven in en rond de reservaten en bosgebieden.
WWF traint parkpersoneel en werkt aan de aanpak van stroperij en efficiënter bosbeheer.
Door bosherstel en het verbinden van pandareservaten breiden we het leefgebied van de panda uit.
WWF voert continue onderzoek naar de pandas, zijn leefgebied en zijn gedrag.
De reuzenpanda werd pas ontdekt in 1869. Hij leeft immers enkel in Midden-China, in de bossen op hoogten tussen 1800 en 3500 meter: een bijna ondoordringbaar gebied waardoor het lang duurde vooraleer men hem ontdekte.
De wetenschappelijke Latijnse naam van de reuzenpanda luidt: Ailuropoda melanoleuca. Melanoleuca betekent zwart-wit en dat zijn precies de kleuren van de reuzenpanda. Ailuropoda betekent met Ailurusvoeten en dat wijst op de poten van de reuzenpanda die lijken op die van de kleine panda (Ailurus fulgens).
Lange tijd wist men niet tot welke familie de reuzenpanda behoort. Nu gelooft men dat hij familie is van de beren.
identiteitskaart
Zijn menu: Bamboe is het voornaamste voedsel van de reuzenpanda. Bamboe heeft helaas niet veel voedingswaarde. Daarom moet de reuzenpanda er tot 20 kg per dag van eten. Omdat bamboe ook nog heel taai is, wordt het niet goed verteerd. De reuzenpanda besteedt dus een groot deel van zijn dag aan het zoeken, verorberen en verteren van zijn voedsel.
Zijn levenswijze: Reuzenpandas leven het grootste deel van hun leven alleen. Enkel tijdens de paring komen ze bij elkaar. Reuzenpandas worden gemiddeld zon 15 jaar oud. Pas als ze 5 jaar oud zijn, kunnen ze zich voortplanten. Meestal is er maar één jong dat bij de geboorte zon 100 tot 160 gram weegt. Alleen de moeder zorgt voor de opvoeding. Na 8 tot 9 maanden kan het jong zich al zelf behelpen, een tiental maanden later verlaat het zijn moeder.
Bijzonderheden: De reuzenpanda heeft zes vingers. Zijn vijf normale vingers staan naar voor gericht, de zesde die eigenlijk alleen maar een verdikking is staat op dezelfde plaats als onze duim. Zonder die zesde vinger zou het voor hem heel moeilijk zijn om bamboestengels te plukken.
Bedreigd!
Er leven nog zon 1600 reuzenpanda's in de vrije natuur. Die zijn dan nog verspreid over verschillende van elkaar gescheiden woongebieden. Hun leefgebied wordt steeds maar kleiner omdat er steeds meer bossen gekapt worden. Ook worden er zelfs nu nog soms pandas gedood voor hun schitterende pels of ze sterven in vallen die voor andere dieren bedoeld waren.
Een ander probleem is de bamboe. Gemiddeld eens om de 10 tot 100 jaar gaat alle bamboe van dezelfde soort (die vaak een heel panda-leefgebied bestrijken) bloeien. Na het bloeien gaan de bamboeplanten dood. Het duurt dan zon 10 jaren voordat er uit het bamboezaad nieuwe planten zijn gegroeid die voldoende groot zijn om te eten. Ondertussen vindt de panda geen eten meer in zijn leefgebied en sterft hij als hij er niet in slaagt om een ander bamboegebied te bereiken.
wat doet WWF?
De reuzenpanda is het symbool van WWF. WWF heeft reeds miljoenen franken geïnvesteerd in de studie en de bescherming van deze soort. WWF observeert het dier om beter zijn behoeftes te leren kennen. Daartoe zijn verschillende pandas uitgerust met een zendertje zodat ze gemakkelijk gevolgd kunnen worden. WWF heeft ook verschillende projecten in China lopen waaronder de creatie van 33 reservaatjes die de bestaande woongebieden van de pandas met elkaar moeten verbinden. Verder worden er patrouilles opgeleid die de stroperij moeten aanpakken en worden er beheersplannen voor de bestaande reservaten opgemaakt.
Het woord "panda" zou een verbastering zijn van de naam in het Nepalees, poonya, wat bamboe-eter betekent.[1] De Chinezen noemen het dier 大熊猫 (da xiong mao), oftewel grote katbeer. De ogen van het dier lijken namelijk op die van een kat. Dit ter onderscheiding van de kleine panda (小熊猫, xiao xiong mao, kleine katbeer). Er is lang onzekerheid geweest over de plaats van de panda ten opzichte van andere soorten, maar recent genetisch onderzoek plaatst hem toch in de familie van de beren, ursidae, zij het dat de laatste gemeenschappelijke voorouder wel de oudste van alle beren is. De naaste verwant lijkt de Zuid-Amerikaanse brilbeer te zijn.
Zijn leefgebied is in de hooggelegen hellingen van berggebieden in het westen van China, zoals in Sichuan en Yunnan. De reuzenpanda is zwart/wit gekleurd (A. m. qinlingensis is echter bruin). De zwarte plekken bevinden zich op vaste plaatsen als de oren, ogen, poten en schouders. Het gewicht varieert van 80 kg voor de vrouwtjes tot 100 kg voor de mannelijke exemplaren. Pasgeboren jongen wegens slechts 85-150 gram.
Hoewel de reuzenpanda taxonomisch gezien tot de orde van de roofdieren (carnivora) behoort, is de Panda hoofdzakelijk een planteneter. Hij eet voornamelijk bamboe. Doordat de reuzenpanda een carnivoor spijsverteringsstelsel heeft, is het moeilijk voor de reuzenpanda om de plantaardige cellen af te breken, waardoor de reuzenpanda 9 tot 14 kg aan bamboe moet eten, om zo aan zijn energiebehoefte te voldoen. Hij doet daar ongeveer 10 tot 12 uur per dag over. Hij heeft een zesde vinger (eigenlijk een soort uitloper van het polsgewricht) waarmee hij de bamboescheuten goed kan pakken.
Reuzenpanda's leven het grootste deel van het jaar alleen. In de paartijd zoeken ze elkaar op. De paartijd duurt twee tot drie dagen en vind een keer per jaar plaats. Het vrouwtje heeft een draagtijd van vijf maanden. Er is meestal maar één jong. Ze zoogt haar jong een halfjaar en blijft bij hem tot hij drie jaar oud is.
De panda brengt het grootste gedeelte van zijn tijd op de grond door. Als hij bedreigd wordt klimt hij in een boom, waar hij wacht tot het gevaar voorbij is.
Reuzenpanda's hebben met hun stompe kop met de door de zwarte vlekken groter lijkende ogen en hun zwartwitte vacht een uiterlijk dat sterk aan menselijke emoties appelleert: het dier ziet er schattig uit. Panda's zijn echter beslist niet ongevaarlijk en hebben wel eens mensen aangevallen, al is dit vaak uit irritatie. Panda's communiceren onderling door geluidssignalen, die eerder op het blaten van schapen dan op het brullen van andere berensoorten lijken. Wanneer een reuzenpanda opgewonden is, kan deze een blaffend geluid voortbrengen. De gemiddelde leeftijd die in het wild bereikt wordt is zo'n 15 jaar. In gevangenschap in dierentuinen kunnen leeftijden tot dertig jaar bereikt worden.
De panda werd in het westen voor het eerst bekend in 1869 door de Franse missionaris Armand David (1826-1900). Hij noemde het dier Ursus melanoleucus ('zwartwitte beer'). Chinese schrijvers vermeldden het dier reeds drieduizend jaar geleden. Uit fossiele vondsten blijkt dat de panda in het Pleistoceen over een groter gebied voorkwam dan tegenwoordig. Fossiele vondsten van Panda zijn bekend uit grotten en karst-vullingen uit Zuid China, Vietnam en midden Thailand.
De reuzenpanda is bedreigd door het verloren gaan van zijn habitat en de beperktheid van zijn dieet, waardoor hij eigenlijk niet op ander voedsel kan omschakelen en ook het houden van de soort in dierentuinen moeilijk is. Door hun opvallende tekening en de vorm van hun gelaat appelleren panda's sterk aan menselijke emoties, reden waarom ze door het Wereld Natuur Fonds tot mascotte en symbool zijn uitverkoren. Er zijn in China beschermende maatregelen genomen en in dierentuinen over de gehele wereld worden pogingen gedaan reuzenpanda's te fokken. Ze planten zich echter zowel in het wild als in dierentuinen maar zeer langzaam voort. Er wordt geschat dat er nog circa 1600 panda's in het wild bestaan. In 2005 werd in de dierentuin van Washington een reuzenpanda geboren. De moeder was kunstmatig bevrucht. De jonge panda zal na één of twee jaar naar een reservaat in China worden gebracht.
In Chengdu is een onderzoeks- en fokcentrum voor reuzenpanda's en rode panda's.
Buiten China zelf is de reuzenpanda een zeldzaamheid in dierentuinen. De dieren die buiten China leven blijven in bezit van de overheid. In Europa leven vier reuzenpanda's: Bao-Bao in Zoo Berlin en een paar in Tiergarten Schönbrunn in Wenen, waar in 2007 pandababy Fu Long is geboren van ouders Yang Yang en Long Huir. In de Verenigde Staten leven er reuzenpanda's in onder andere Smithsonian National Zoological Park in Washington D.C. en de San Diego Zoo. Alle dieren in gevangenschap maken deel uit van één internationaal gecoördineerd fokprogramma. Er zijn in het afgelopen jaar reuzenpanda's geboren in Tiergarten Schönbrunn, San Diego zoo en in de dierentuin van Atlanta.
De leeuw is een groot roofdier dat een gespierd en soepel lichaam heeft. Hij is ook heel lenig. Ook kennen we de leeuw door zijn woest gedrag en door en door zijn kracht. We noemen de leeuw ook wel de koning der dieren.
2. Grote katten
De leeuwen horen bij de katten, oftewel de katachtigen.
De katachtige kun je in twee groepen verdelen:
A=De kleine katten(tamme kat en
vele wilde katten.
B=De grote katten(leeuw, tijger en
Luipaard.
Katachtige hebben allemaal een ruwe tong, goede oren, grote snorharen en kunnen hun nagels in trekken. Alle katten zijn zoogdieren met een mooie vacht, het zijn goede jagers met een sterk en lenig lichaam. Ze hebben gevoelige zintuigen en scherpe tanden en nagels. Er zijn 38 verschillende soorten katten. Katten rennen en springen soepel en gemakkelijk. Ze hebben een flexibele ruggengraat en lange sterke achterpoten. Grote katten zijn goede lange afstandlopers.Als ze hard rennen of in bomen klimmen, blijven ze dankzij hun staart in evenwicht. Katten kunnen goed zwemmen, maar sommigen zwemmen alleen om aan gevaar te ontkomen.
3. Waar leeft de leeuw ?
Leeuwen leven in Afrika en ook in India. In Afrika leven ongeveer 50.000 leeuwen en in India minder dan 300. Ze leven op grasvlaktes waar een paar bomen en struikjes groeien. Zon grasvlakte wordt een savanne genoemd. In Afrika en India zijn savanne van de dieren. In Afrika is de leeuw de koning van de dieren. In India is de tijger koning van de dieren. In India leven ook leeuwen in de woestijn. Zolang er prooien zijn kunnen de leeuwen het overleven. Er zijn enkele verschillen tussen de Indische en de Afrikaanse leeuw: de Indische leeuw heeft kleinere manen en een huidplooi die tussen zijn voor en achterpoten loopt.Hij is ook zon 30 centimeter kleiner.Het grootste verschil zit hem in zijn gedrag. De Indische leeuw is minder agressief ,dat komt omdat de dieren al jaren worden beschermd.
4. Leeuwinnen
In de samenleving van leeuwen staan de vrouwtjes centraal.De troep is een familiegroep van leeuwinnen,grootmoeders, moeders en dochters die samenleven.
5. De jacht
De jacht wordt gedaan door de leeuwinnen. De leeuwinnen jagen in groepen. Eén van deleeuwinnen sluipt om het prooidier heen. Tegelijk leiden de andere leeuwinnen de aandacht af. Ze latten zich duidelijk zien, zo omsingelen ze het dier. Dan rennen een paar leeuwinnen opeens op de prooi af. Die schrikt en rent de andere kant op om te vluchten. Maar daar staat die ene leeuwin op wacht, de zebra of gazelle rent zo in haar klauwen.Leeuwen doden niet altijdhen prooi. Soms wachten ze tot andere dieren dat werk voor ze opgeknapt hebben. Als bijvoorbeeld en hyena een dier gedood heeft, maakt hij veel lawaai. Als de leeuwen dat geluid horen komen ze van kilometers ver aangerend, ze jagen de hyenas weg en eten de prooi op. De prooi van vrouwtjesleeuwen is meestal groot zoals: Gazelle
Antilopen
Wrattenzwijnen
Zebra
Gnoe
De hele troep kan er van mee eten. Maar ze doden ook wel kleinere zoals:
Hagedissen
Vogels, ratten.
Door zijn opvallende uiterlijk is het mannetje minder geschikt om te jagen, want ze kunnen hem met die manen al van ver zien aankomen. Veel mannetjes leven uitsluitend van het voedsel dat de vrouwtjes vangen. Zelf nemen ze haast nooit een kans om iets te vangen(negen van de tien prooidieren vangen de vrouwtjes)hoewel het mannetje haast nooit helpt bij de jacht, heeft hij wel steeds voorrang van de buit.
Hij sleept de prooi naar de schaduw, doet er zich tegoed aan en dan mogen de leeuwinnen en de welpen eten. Tegen zonsondergang laten de leeuwinnen hun welpen alleen en dan gaan ze opjacht. Hun zandkleurige huid maakt ze onzichtbaar tussen de hoge dorre grassen.
6. Uiterlijk
Leeuwen zijn na tijgers de grootste katten.Jonge mannetjes hebben meestal gele bruine manen en oudere mannetjes herken je aan de zeer donkere manen. Een jong mannetje krijgt manen als hij 3 jaar is. Het mannetje is veel groter dan het vrouwtje. Een volwassen leeuw kan wel 250 kilo wegen. De vacht van de leeuw beschermt zijn huid en houd het erg warm. De dikke zool en teenballen
onder een leeuwenpoot lijken op kussens. Ze zorgen ervoor dat de leeuw erg stil kan bewegen en het zijn schokdempers als hij rent en springt. Tussen de ballen en de beharing liggen de nagels veilig opgeborgen tot ze nodig zijn. Aan de staart van de leeuw kun je zien in wat voor humeur ze zijn. Als de leeuw boos is dan zwiept zijn staart heen en weer. Als de staart zachtjes heen en weer gaat is hij tevreden. Leeuwen kunnen ook uitstekend zien. Doordat hun ogen iets uit elkaar staan, kunnen ze goed inschatten hoe ver iets is. Hun ogen zijn geschikt om s nachts en overdag te zien. Hun ogen zijn groot ten opzichte van de grootte van hun kop. s Nachts zien katten als zwart-wit. Overdag zien ze wel kleuren maar niet zo goed als mensen. De pupillen van een leeuw staan wijd open, als hij bang is worden het spleetjes. Leeuwen hebben een goed gehoor, veel beter dan van een mens. Ze kunnen kleine dieren door het gras horen kruipen en zelfs in hun ondergrondse hol horen.
7. De troep
Sommige leeuwen leven alleen, net als andere katten, maar deze eenzame leeuwen zijn pechvogels. Leeuwen leven liever samen.De belangrijkste leeuwengemeenschap is de troep.
8. Hoe praten leeuwen tegen elkaar ?
Leeuwengebrul is het hardste geluid dat katten maken. Het is zo hard dat alle katten in de buurt het horen. Leeuwen brullen na zonsondergang, na het doden en als ze klaar zijn met eten. Leeuwen makenmeer dan negen verschillende geluiden. Ze grommen ook naar elkaar als ze elkaar tegenkomen. Alle grote katten praten met elkaar. Ze laten elkaar weten hoe oud ze zijn, of ze man of vrouw zijn, hoe ze zich voelen en waar ze leven. Katten praten met signalen zoals geuren, krapsporen, en geluiden. De geuren komen van urine en geurklieren. Katten hebben geurklieren op hun kop en kin, tussen hun tenen en bij de aanhechting van hun staart. Elke keer als ze ergens tegen aan schuren, brengen ze hun eigen geur over. Katten maken veel verschillende geluiden, bijv. leeuwen die in elkaars buurt zijn tjirpen, miauwen en janken naar elkaar. Leeuwinnen praten veel met hun jongen. De geluiden zijn zacht, zodat vijanden ze niet kunnen horen. Het zachtste en veiligste geluid is spinnen. Wetenschappers weten dat katten met elkaar praten, maar begrijpen nog niet veel van de taal. Kattenpraten ook met lichaamstaal.(bijv. aan hun oren kun je zien hoe ze zich voelen en ze bewegen hun staart om te laten zien of ze opgewonden of geërgerd zijn.)
9. Welpen
Een leeuwin draagt haar jongen 14 tot 15 weken in haar buik.Ze brengt per twee of drie welpen ter wereld, die 0,9 tot 1,8 kg wegen.
10. Een gevaarlijke tijd
Acht van de tien welpen sterven voordat ze twee jaar oud zijn.De pasgeboren welpen zijn niet groter dan konijnen, en als ze niet goed verborgen of verdedigt worden, zijn het gemakkelijke prooien voor arenden, hyenas en andere roofdieren. Als prooien schaars zijn, zullen er waarschijnlijk ook jongen verhongeren. Maar andere leeuwen vormen de grootste bedreiging voor welpen:moordende mannetjes die hun vaders verdrijven en de troep overnemen.
11. Moordende mannetjes
Zodra ze tweeënhalf jaar en hun manen te beginnen te groeien, worden jonge mannelijke leeuwen door volwassene mannetjes gedwongen de troep te verlaten. Als ze geluk hebben, vertrekken er enkele tegelijk.Voor solitaire mannetjes is het moeilijk om te overleven, en vaak vormen ze samen met andere mannetjes een groep. Hoe groter de groep, hoe beter hun vooruitzichten.
De mannelijke leeuwen zwerven twee of drie jaar rond, vaak achter trekkende kuddes antilopen en zebras aan, totdat ze een jaar of vijf jaar zijn er helemaal geen volwassenen. Op deze leeftijd zijn ze in de bloei van hun leven. Ze zijn groot, sterk en fit, en als ze een troep tegenkomen die wordt verdedigd door oudere, zwakkere mannetjes, zullen deze aanvallen. De gevechten kunnen fel zijn en verliezers worden soms gedood. De jonge mannetjes kunnen teruggedreven worden, maar als ze winnen, verdrijven ze de mannetjes van de troep, die dan zelf gaan rondzwerven.
12. Eten
Een leeuw is een echte schrokop. Volwassen mannetjes kunnen meer dan 40 kilo vlees per dag eten. Een vrouwtje eet iets meer dan 25 kilo. Maar in de dierentuinen krijgen ze maar 9 of 10 kilo vlees per dag. Dat is ook genoeg, anders worden ze dik en lui. In de dierentuin krijgen leeuwen toch al minder beweging dan leeuwen dan leeuwen in het wild.
13. Grote broer
Bij de meeste katachtigen lijken de mannetjes en vrouwtjes sterk op elkaar, maar bij leeuwen is het verschil duidelijk. Vergeleken bij zijn zus is een volwassen mannetje een harige reus. Hij kan wel anderhalf keer zoveel wegen en wanneer hij wil eten, duwt hij een leeuwin met moeite opzij. Mannelijke leeuwen zijn veel zwaarder dan leeuwinnen. Een volgroeit mannetje weegt zon 189 kilo, terwijl zijn zus zon 126 kilo weegt.
14. In dierentuin of circus
Je hoeft natuurlijk niet op safari te gaan om leeuwen te zien. Je kunt ze bijna in alle dierentuinen of circussen in Nederland bekijken. Vroeger zaten ze in kleine hokken met tralies ervoor, maar gelukkig is dat allang verleden tijd.In de meeste dierentuinen leven de leeuwen in groepen bij elkaar en krijgen ze evenveel ruimte. Net als de leeuwen in het wild. Zij hoeven alleen niet meer te jagen. Leeuwen worden in dierentuinen meestal een stuk ouder dan in het het wild.
De panda komt alleen in de volks replubliek China voor. Hij wordt daar aangetroffen in drie provincies:Sichuan, Gansu en Shanxi. Die provincies liggen ongeveer in het midden van het land. De panda woont daar in de bamboebossen. Dat is begrijpelijk, want bamboeplanten vormen zijn voornaamste voedsel. Het totale woongebied van de panda beslaat zo'n 30.000 vierkante kilometer.
De geboorte
In het algemeen wordt er maar één geboren. Dat gebeurt tegen het begin van de herfst,meestal in september. De draagtijd(zwangerschap) duurt tussen de vier en ruim vijf maanden. Als die tijd ongeveer verstreken is,zoekt het pandavrouwtje een oude, holle boom op. Daarin brengt ze haar jong ter wereld. Bij zijn geboorte is een panda maar 15 tot 17 centimeter lang. Hij weegt maar 90 tot 120 gram. Je houdt hem gemakkelijk op een hand. Vergeleken met een volwassenen panda is een pas geboren jong dus heel erg klein. Zijn moeder is ongeveer duizend keer zo zwaar als hij.
Een jonge panda groeit heel snel. Op zijn eerste verjaardag is hij al gegroeid van ongeveer 100 gram tot ruim 25 kilo. Bij zijn geboorte heeft een panda nog niet de bekende zwart wit tekening. Hij heeft een dunne, witte beharing, die na enkele weken in de echte pandakleuren verandert. Een pasgeboren panda is blind en kan nog niet lopen of kruipen. Echt goed zien en rondkruipen kan hij pas als hij drie maanden is.
Wanneer het jong ruim een half jaar oud is, gaat het voor zichzelf zorgen. Het heeft zijn moeder dan niet meer nodig. Op vijf tot zesjarige leeftijd zijn panda's volwassen. Dat wil zeggen dat ze zich dan kunnen voortplanten. Vrouwtjesdieren kunnen dan zelf jongen krijgen.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Inhoud:
Het hoofd-voedsel van de reuzenpanda is bamboe die om de zoveel tijd gaat bloeien, en dan afsterft. In 1975 stierven zo enorme oppervlaktes bamboe in de wouden van de provincies Sichuan en Gansu, waardoor minstens 138 panda's door honger stierven. In 1983 dreigde eenzelfde situatie. Door ingrijpen van wetenschappers bleef het aantal gestorven dieren beperkt tot 14. Afgezien daarvan dat de bamboebeer in zo'n geval niet kan uitwijken om voedsel te vinden, wordt het probleem nog verscherpt door de grote hoeveelheid bamboe die ze nodig hebben. Bamboe is moeilijk te verteren en heeft slechts een lage voedingswaarde. De ingewanden van een panda zijn nog steeds beter aangepast aan een dieet van hoogwaardige voeding zoals vlees en 
De onderzoeks-teams hebben desondanks een aantal technie-ken ontwikkeld om deze proble-men op te los-sen. Eén ervan is het verzamelen en analyseren van de uitwerpselen.
