Het was weer een super week, morgen nog de laatste dag en dan weer weekend. Dinsdag was het weer leuk om iedereen weer te zien en om weer de lessen te volgen. Woensdag dacht van het wordt een normale dag als dinsdag, maar het was toch niet zo.
's avonds was het weer een soort bidstond, allen gingen ze veel dieper. In het begin had ik plezier en was ik gewoon mee aan het doen met de anderen, maar opeens sloeg mijn gemoed totaal om. Ik zette me neer en voelde opeens als of ik totaal buiten alles stond wat er gebeurde. Er kwamen gedachtens in mijn hoofds van: waarom ben ik hier? Ik hoor hier niet, ik wil naar buiten. enzo verder. Het was echt vreemd. Na een poosje werd er gevraagd of de mensen die last van hun maag of slokdarm naar voor kwamen. Ik ging naar voren, maar iets in mij zei dat ik toch niet zou genezen, want het was ook niet bij mijn vader gebeurd.
Toen ik was gaan zitten vroegen ze of de mensen met darm en ingewanden klachten naar voren kwamen. Ik wilde eerst niet, maar iemand overhaalde me en ik ging toch naar voren. Na een poosje kwamen er opeens tranen in mijn ogen en ik wist niet waarom. Toen de voorganger bij mij kwam, en bad vroeg hij of ik iets voelde veranderen. Ik voelde niets, maar er kwamen maar tranen en dat zei ik ook. Hij bleef maar bidden en opeens zei hij dat niet alleen mijn maag en ingewanden kapot waren maar ook mijn innerlijke en daar brak ik gewoon. Hij wist gewoon dat er veel kapot was in mijn ziel en dat ik daar genezing voor wil. Een vrouw kwam bij me van het gebedsteam en zij wist op één of andere mannier gewoon dat ik nog zo veel verdriet van binnen heb dat er nog uit moet en dat ik van binnen gebroken was. Daarna was ik zo verward, wist gewoon niet wat te denken of te voelen of te zeggen.
donderdag (vandaag) was ik waar zo verward en kwamen die lastige gedachtens weer. Tijdens de aanbidding kon ik gewoon niet mee doen met alles. Ik zat maar wat verdwaasd naar alles te kijken en wist niet wat te doen. Toen Johannes die de aanbidding leidde een oproep deed om naar voor te komen als je dichter bij Jezus wilde komen ging ik naar voor en barstte weer uit in tranen. Daarna heb ik me even apart gezet en na een poosje kwam Joke, één van de leerkrachten, binnen en zag me zitten. We hebben toen wat gebabbelt over waar ik mee zat en dat hielp wel wat. Over de dag heen ging het veel beter en na de lessen gingen er nog paar mensen wat muziek maken wat gewoon geweldig was.
We voelde gewoon dat de Heilige Geest aanwezig was. We gingen totaal uit onze dak. Het maakte ook meteen mijn dag totaal goed :D
's avonds na het eten gingen we nog met een paar wat fietsen, want Coby wilde ons de twee parken en het natuur gebied tonen en dat deed echt zo veel deugd.
Als jullie willen mogen jullie bidden voor rust en vrede in mijn hoofd, dat die gedachtens niet meer mij lastig gaan vallen, want ik weet gewoon dat ik hier op de bijbelschool hoor, maar het haalt me best wel neer die gedachtens.
Morgen de laatste dag en kijk er weer vol op naar uit :D Gods zegen
