De voorbije dagen is er niet veel speciaal gebeurd buiten het bijzonder toffe weekend met Hanne, Sanne, Goele, Anne-Katrien, Eline en Isabelle. Maar daar ga ik natuurlijk geen uitgebreid verslag van uitbrengen aangezien zijzelf het grootste leespubliek van deze blog uitmaken. Ik heb mij alleszinds heel fel geamuseerd en ik hoop zij ook!
Ondertussen gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Ik denk dat ik eindelijk al mijn lessen bij mekaar geschaard heb: fotografie, filmgeschiedenis, afro-amerikaanse muziek en psychologie van de kunst. Samen goed voor zo een 17 uur les per week. Buiten de lessen gaan ook de feestjes gewoon door. Eergisteren was er een feestje van de Poolse mensen en dat was echt heel plezant met pools eten en drinken. Ik moet mijn vooroordelen opzij zetten en toegeven dat die meisjes best meevallen. Jammer genoeg waren de poetsvrouwen niet zo opgezet met het feestje beneden in de residentie want de volgende ochtend stond de universitaire huisvestingdienst aan hun deur met het dreigement hen naar Polen terug te sturen als alles niet binnen het uur opgeruimd was.
Vorige week zijn alle Erasmusstudenten welkom geheten met een bijzonder geslaagde receptie. Ik heb zelfs een paar italianen leren kennen die zowaar naar Brussel op erasmus wouden komen. Ik heb dat uiteraard alleen maar aangemoedigd. Op de terugweg wilden Monica en Melissa de lift naar beneden nemen maar door mijn claustrofobie bleef ik natuurlijk verstijfd voor dat ding staan en weigerde in te stappen. Er kwam echter een oud italiaans vrouwtje voorbij die me geruststellend een hand op mijn arm legde. Ze verzekerde me dat ik geen schrik moest hebben in de lift. God zou me beschermen. Jezus zelf was immers voor haar verschenen en ze had ook de eer gehad met hem te praten. Ik heb haar echter vriendelijk bedankt voor haar aanbod en heb snel de trap genomen.
Verder zijn vooral de nachten hier een nogal speciale belevenis en slaapt zowat de helft van de erasmusstudenten overdag heb ik de indruk. Als er een feestje aan de gang is, is het zo goed als onmogelijk om in slaap te vallen wegens het lawaai. Bij deze is iedereen genoodzaakt mee te feesten. Op een zekere avond waarop een aantal vrienden in de stad zouden gaan feesten, had ik wijselijk besloten vroeg in bed te kruipen met het gedacht de volgende dag aan mijn masterproef te werken. Dat was echter buiten Clemence, mijn frans kamergenootje, gerekend. Zij dacht dat ik eveneens de stad in was en had de kamerdeur gesloten on vervolgens zelf een stapje in de wereld te zetten. Ik was echter gewoon in de tv-kamer en mijn sleutel lag nog in de kamer met het gevolg dat ik buitengesloten was uit mijn eigen kamer. Gelukkig kreeg ik voor die nacht het bed van een ander Frans meisje aangeboden. Zij sliep in het bed van haar spaans kamergenootje, die op haar beurt met haar italiaans vriendje op een matras op de grond sliep. Een bizarre nacht. Maar ook in rustigere tijden is nachtrust een moeilijk te verkrijgen goed, zeker met een huisdier in de kamer. Clemence heeft immers met kerstmis een hamster van Nacho (een spanjaard met jawel,de naam van chips) gekregen. In het begin was ik dat beestje nog gunstig gezind, maar eens die kooi is uitgepoest, verandert het in een klein monstertje. Zowat heel de nacht door rond dat beest rond in zijn ren en veroorzaakt een gigiantisch verhaal. Gelukkig wordt bij vanaf nu iedere nacht in de (min of meer geluidsdichte) badkamer opgesloten, anders vrees ik dat ik een van deze dagen toch een bijzonder gerecht zou klaarmaken voor onze Spaanse vriend.
Maar ook goed nieuws: de mensen zijn hier echt super en iedere dag leer ik wel nieuwe interessante personen kennen. Ook de lessen zijn interessant. Bovendien begint het weer hier te beteren. Ht is hier nu iedere dag zo een 15 graden en de zon schijnt zowat de hele dag. Dat zal ongetwijfeld beter zijn dan in Belgie. Ik ga dit weekend alvast een lente-outfit aanschaffen.
Alla prossima!
p.s.Ik heb ook eindelijk de berichten in het gastenboek ontdenkt: merci allemaal om te reageren! Zo lijkt het een beetje minder raar om iets te schrijven hier. En dries, merci voor de link maar ik kan hem hier op deze computers niet openen.
12-03-2009 om 18:51
geschreven door beatrice
25-02-2009
Nog wat foto's
25-02-2009 om 16:16
geschreven door beatrice
carnaval in venetie
De laatse dagen zijn bijzonder tof geweest en op dit moment rust ik dan ook uit van een vermoeiend maar leuk weekend met veel feestjes. Vrijdag zijn we met 14 erasmusstudenten vertrokken naar een huisje van iemands oma op 2,5 uur afstand van venetie. Dat huis lag werkelijk in the middle of nowhere ergens in de bergen. De keuken en het water van de badkamer konden opgewarmd worden met hout, de rest van het huis was beestig koud. S'avonds zijn we dan ook dicht bij mekaar gekropen om te slapen (dat kon ook moielijk anders want het huisje was echt te klein voor zo een grote groep). De volgende dag en nacht hebben we Venetie onveilig gemaakt en de eerste trein terug genomen. Wat een geluk carnaval te mogen vieren in zo een mooie stad met echt mooi verklede mensen. Na een spectakel op Piazza San Marco was er een gigantisch openluchtfeest in de studentenwijk.
De volgende dag (zaterdag, voor ons eigenlijk nog dezelfde dag) zijn we tegen de middag eindelijk in bed gekropen voor een verkwikkende slaap. Tegen de avond hebben ze kort een kleinde uitstap gemaakt naar Bassano. Zondag was het tijd voor de terugreis met een korte stop in Ravenna.
Terug in de residentie in Macerata ging het feest gewoon door. Twee Duitsers zouden woensdag terugkeren naar huis en dat verdiende een afscheidsfeestje. Raar hoe je op korte tijd mensen op een intense manier leert kennen en er even later alweer afscheid van moet nemen. Ook dat is een deel van erasmus veronderstel ik en ik wil niet denken aan hoe het afscheid over enkele maanden gaat zijn. Maar goed, we zijn hier nog maar pas en laten we er dan ook maar volledig van genieten.
Met al die feestjes zou een mens nog vergeten dat er ook nog lessen zijn. Die proffen hier in italie zijn maar rare kwibussen, of toch het grootste deel. De prof van fotografie bijvoorbeeld heeft me de eerse les een boek gegeven met eemn fotocollectie die hijzelf heeft samengesteld en heeft meteen het boek gesigneerd. Vriendelijk van hem, maar ik vrees dat hij toch niet zo'n ster is als hijzelf wel denkt. Zijn lessen zijn immers maar bevolkt door 4 studenten, mezelf inclusief. De prof van afro-amerikaanse muziek (ja hoor, dat is wel degelijk een vak) lijkt dan weer sprekend op Eddy Wally. Hij is in Amerika geweest en kent daarom alles vanNoord-Amerikaanse muziek, ... terwijl hij de namen van de groepen niet eens kan uitspreken. Dat is trouwens over het algemeen echt wel een probleem met de uitspraak van Engelse en Duitse woorden door die italianen: gewoonweg on-ver-staan-baar! Het duurde dan ook enkele minuten voor ik door had dat de man het over Jimmy Hendrix had. Ook houdt deze prof ervan liedjes te reproduceren met zijn handen en voeten. Jammer genoeg ontbreekt elk gevoel voor ritme met het gevolg dat het onmogelijk is het liedje te herkennen en we met z'n alle naar een beetje getokkel zitten te luisteren. Om het kort te houden: de man is een paar vijzen kwijt. Dat is tenminste wat mijn medestudenten me vertellen en ik ben geneigd hen te geloven.
Tot zover de update. Volgende week meer nieuws.
Ohja, voor ik het vergeet, de laatste dagen heeft het nogal gesneeuwd, gehageld en geonweersd zoals de foto's laten zien. Nu is het terug rustig en zo'n 10 graden.
25-02-2009 om 16:12
geschreven door beatrice
16-02-2009
eerste week
Ik heb niet veel tijd maar zal kort even verslag uitbrengen van hoe de rest van de week is verlopen.
Tot nu toe ben ik nog naar 2 lessen geweest. Eentje over de geschiedenis van de film en de andere over de geschiedenis en de techniek van de fotografie. Die vakken vallen wel mee, zij het dat ik natuurlijk niet alles begrijp wat de proffen zeggen. We moeten voor die vakken ook wel veel boeken lezen dus ik ga het nog eens verder uitzoeken. Het probleem is alleen dat er veel overlappingen zijn en sommige faculteiten zich erg ver van het centrum van macerata bevinden. Maar we zien wel, we hebben tijd he.
Wat de feestjes hier betreft kan ik niet klagen. Mijn vrees dat ik in een doodse kleine stad terecht zou komen is volkomen ongegrond. Er zijn alleszinds al 4 plaatsen om uit te gaan en dat zijn er nog steeds 3 meer dan in genk ;o) En als er in de stad niks te beleven valt, valt er in de residentie wel een feestje te bouwen. Ik heb er alleszinds tijd genoeg voor want nog niet alle lessen zijn hier begonnen.
De mensen hier in de residentie zijn echt tof. Ik slaap blijkbaar op de gang met de meeste sfeer en ge staat op, eet, leeft, kijkt tv, .. met die mensen dus ik heb echt wel geluk. We spreken allemaal onderling italiaans, zij het met haar op maar dat doet er niet toe. Er zijn nog steeds enkele rasechte italianen in het gebouw die ons kunnen leren hoe het wel moet. Ik moet wel toegeven dat het het erg vermoeiend is soms om voortdurend in het italiaans te moeten communiceren. Ik ben de enige nederlandstalige hier en kan dus niet om even te ontspannen zonder na te denken iets in mijn eigen taal tegen iemand zeggen zoals al die spanjaarden, fransen, polen en duitsers hier... Maar dat zal wel beteren zeker eens ik ook in het italiaans kan denken, ik ben hier immers nog maar een week.
Ziezo, alles goed en wel hier dus.
16-02-2009 om 13:55
geschreven door beatrice
10-02-2009
aankomst in italie
Hallo allemaal,
Hier is hij dan, de blog. En dat wil dus zeggen dat ik ondertussen enkele honderden kilometers verder zit. Het is nogal vreemd hier dingen te typen over mezelf maar ik veronderstel dat dit de gemakkelijkste manier is om iedereen een beetje op de hoogtre te houden.
De aankomst hier in macerta verliep rustig aangezien alle universitaire gebouwen dicht zijn in het weekend. Ik kon in eerste instantie dus niet veel meer doen dan wat de toerist uit te hangen en het stadje te verkennen. Papa was meegekomen om me te brengen tot in macerata en dat is maar goed ook. Toen ik maandagvoormiddag nog halsoverkop alle documenten moest regelen om een verblijf te hebben, werden we van de ene kant van de stad naar de andere gestuurd om papieren en codes te gaan halen. En dat allemaal voor 13 uur want dan zou de dienst gesloten zijn tot donderdag.
Uiteindelijk is dat toch allemaal gelukt en zit ik ondertussen in een splinternieuwe eramusresidentie net buiten het centrum. Mijm initiele plan om een kamer te zoeken tussen de italianen in plaats van de erasmusstudenten (ik wil hier immers italiaans leren en niet pools of bulgaars) is dus mislukt. Maar ik klaag niet, de erasmussers hebben me met open armen ontvangen. Er wonen enorm veel spanjaarden en een hoop fransen. De polen houden zich blijkbaar afzijdig en komen nooit in de gezamelijke ruimtes. Mijn kamergenote is een (voor zover ik haar al ken) toffe spaanse.
Op dit moment probeer ik een beetje uit te zoeken welke vakken ik kan volgen en waar die gegeven worden. Blijkbaar worden een heel deel van de vakken niet in macerata zelf gegeven maar de omringende steden. Veel kan ik echter nog niet doen aangezien het secretariaat dat me uitleg moet geven ook tot donderdag dicht is. We zien wel zeker, ik heb al door dat u opjagen hier echt geen zin heeft. De chaos is een feit en ik zal er aan moeten wennen.
nieuws van de dag: - Voor degenen die geinteresseerd zijn in het weer: het is hier 14 graden, de zon schijnt niet maar het is droog. - italianen gaan iedere avond rondhangen op straat, ook als de winkels dicht zijn. Mu snap ik waar het rondhangen in de shopping vandaan komt - italianen eten elke dag pizza. De pizza komt nu al aan mijn oren uit en ik ben hier nog maar een paar dagen.
Tot binnekort,
ciao
p.s. vergeef mij de typfouten want tis hier qwerty
