Zoals ik had gezegd zou ik deze week naar Firenze gaan en dat is dan ook gebeurd. Samen met Elodie, een Frans meisje, ben ik maandag middag na een vier en half uur durende busrit aangekomen. We konden bij Helene blijven slapen en zij heeft ons echt enorm gastvrij ontvangen. Firenze was nog steeds even mooi al in mijn herinneringen en het blijft dan ook mijn favoriete stad in Italie tot nu toe. Heerlijke pittoreske straatjes en prachtige oude gebouwen. Een grote stad, maar niet te groot om nog steeds een plekje te vinden om tot rust te komen. Tot mijn verbazing was het er overigens een stuk warmer dan in Macerata (een bijna ondraagbare hitte die door de wemelende massa toeristen nog drukkender werd).
Maandag namiddag hebben Elodie en ik ons tussen die massa toeristen begeven en hebben we de stad bezocht terwijl Helene studeerde voor haar examen. 's Avonds zijn we met z'n drieen gaan eten bij vrienden van Helene in een appartementje in de stad. Als je via een laddertje op door het raam op het dak klom (het appartement bevond zich op de bovenste verdieping), had je een ongelooflijk mooit uitzicht over de daken van de stad en op de dom. We hebben die avond de laatste bus terug naar Helene haar kot genomen en terwijl Elodie al naar bed ging heb ik nog even met een glas Martini in de hand met Helene op het terras bijgebabbeld.
De volgende ochtend wachtte de markt op ons. Na een gezamelijk middagmaal hebben Elodie en ik de bus terug richting Macerata te genomen. Het was een heerlijke uitstap.
Ondertussen terug in de thuisbasis blijft de vakantiesfeer hangen. Gisteren zijn nog eens met een groep van de residentie naar de zee geweest. De zon brandde niet zo heel fel mar de golven waren heerlijk hoog en de temperatur van het water aangenaam.
Voor ik julie helemaal jaloers maak, zal ik er maar bij zeggen dat ik deze namiddag terug begin te studeren voor mijn late examen de 23e juni.
Tot binnekort
18-06-2009 om 13:10
geschreven door beatrice
08-06-2009
Long time no see
Ik weet dat ik de laatste tijd niet meer veel van mij heb laten horen, maar ik heb het ontzettend druk gehad met mijn masterproef. Vandaag is de deadline en ik zal blij zijn als dat ding eindelijk binnen is.
Ondertussen is er hier niet zo ontzettend veel gebeurd. Mama en 2 vriendinnen van haar zijn afgekomen en het weekend daarna papa en Niek. Het leven in de residentie is wel een pak rusiger geworden. Er zijn ondertussen al heel wat vaarwel-feestjes en-bbq's geweest en de residentie loopt stillaan leeg. Over enkele dagen zal wel een lading nieuwe studenten arriveren, nl. een groep australiers die hier een zomercusus komen volgen.
Ook de examens zorgen ervoor dat het leven iets rustiger verloopt. Ik heb er ondertussen al 2 opzitten (fotografie en afro-amerikaanse muziek) en die zijn bijzonder vlot verlopen. Echte examenstress heb je hier ook niet. De meeste proffen zijn bijzonder mild voor erasmusstudenten en het is niet heel erg moeilijk het maximum van de punten te halen. Het examensysteem in Italie zit ook iets anders in elkaar dan bij ons: Voor elk vak zijn er 3 appèllen waarvoor je je kan inschrijven. Je kan zelf kiezen naar welk je gaat en als je op één niet door zou zijn, kan je het nog eens proberen bij het volgende appèl. Op de dag van het examen kom je aan de beurt in de volgorde waarin je je hebt ingeschreven (Als je bijvoorbeeld de dertigste persoon bent om aan de beurt te komen, weet je dat het niet meer voor die dag zal zijn maar dat je de volgende dag zal moeten terugkomen). Bijna alle examens zijn mondeling en je moet steeds je 'libretto' meenemen. Dat is een boekje waarin de prof de naam van het vak, het aantal studiepunten en je uitslag van je examen schrijft. De mondelinge examens duren gemiddeld 20 minuten tot een half uur. Je hebt geen voorbereidingstijd zoals in Belgie. Ikzelf heb nog 2 examens te gaan: 13 juni filmgeschiedenis en 23 juni psichologie.
Ondertussen zal ik wel nog een reisje maken naar Firenze en komen papa en mijn nonkel op bezoek. Zoals wel duidelijk is, zit je hier bijna steeds in een vakantiestemming. De zon schijnt bijna iedere dag en 's avonds eet iedereen samen buiten en spelen de mensen van de keuken op de vierde verdieping muziek: Italiaanse en Franse liedjes op gitaar, tamtam en accordion. Degenen die geen examens hebben, gaan overdag naar de zee en kamen 's avonds gebruind (of in de meeste gevallen rood) terug. Het kan hier echt ontzettend warm worden. De gewoonlijke (draagbare)temperatuur is hier 30 graden, maar we hebben hier ook enkele dagen gehad waarbij het om half 10 's morgens al 38 graden was. Op zulke dagen is het enige wat je kan doen binnen blijven en zo weinig mogelijk bewegen. De enige plaatsen die voor een beetje verkoeling zorgen zijn dan de kelder en de zee (aangezien ik moest studeren,bleef voor mij enkel de eerste optie over). Op een van die hete avonden heeft het in de verte geonweerd en werd donkere hemel door prachtige bliksemflitsen doorkliefd. Ze zijn naar de hoogste verdieping van het gebouw gegaan en hebben er foto's van getrokken (aangezien ik dat met mijn groter fototoestel heb gedaan, kan ik de resultaten ervan jammer genoeg niet uploaden). Ik moet toegeven dat we naast dit hete weer vorige week ook enkele dagen het volstrekt tegenovergestelde hebben gehad. Vier dagen lang was het zo'n 15 graden en regende het aan 1 stuk door, dag en nacht. Door de wateroverlast hebben we zelfs 2 en een half uur zonder stroom gezeten op een avond. Die regen en koelte stoorde echter niet en kwam als een welkome afwisseling. De avond zonder stroom hebben we trouwens ook gezellig met kaarsen met z'n allen in de keuken doorgebracht.
Ziezo, dat is het voor deze keer. Ik zal proberen iets vaker op mijn blog te schrijven.
08-06-2009 om 10:54
geschreven door beatrice
05-05-2009
Roma
Enkele foto's van het weekendje Rome. Ik heb geen tijd om er iets uitgebreid bij te schrijven maar het was heel plezant, ontzettend goedd weer en het was fijn eens in een grote stad te zijn met moderne winkels. Het is alleen wel echt waar wat ze zeggen: Rome is een geweldige stad om te bezoeken maar om te wonen 'troppo casino' zoals de Italianen zeggen; te veel choas. Dat blijkt alleen al uit het rijgedrag, de uren vertraging van de treinen, de vele mensen op straat,...
05-05-2009 om 13:32
geschreven door beatrice
27-04-2009
Festa della liberazione
Ik ga het kort houden want echt veel spciaals is er niet meer gebeurd.
Dit weekend was het feest van de bevrijding. Concreet wil dat zeggen dat er kleine optredentjes zijn in elk stadje en dorpje. Ondanks de onophoudelijke regen zijn Daphne, Veronique, Clemence en Rafaël (Frankrijk) ben ik naar Fermingano getrokken met Dahné's auto, een oude witte Fiat Uno. Andrea, een Italiaan van onze residentie woont daar en had ons verteld dat er zondag het feest van de kikker was waarin er een kikkerrace werd gehouden en waarin iedereen in meddeleeuwse kleren verkleed loopt met middeleeuwse spektakels. Uiteindelijk zijn er we er alleen zaterdag geweest aangezien het toen ralatief droog was. We hebben authentiek italiaans gegeten, begeleid door een behoorlijk goede bluesband. Rond een uur of twee-drie hebben we uiteindelijk onze tenten opgeslagen in een wei. De volgende ochtend regende zijn we richting Urbino vertrokken en hebben daar de stad bezocht. De regen was echter spelbreker en tegen zes uur waren we terug in Macerata.
27-04-2009 om 16:04
geschreven door beatrice
22-04-2009
Terug van weggeweest
Vrijdag ben ik zoals gepland geland op de luchthaven van Falconara. Aangezien de vluchten verlaat waren en er geen bussen of treinen meer rijden na acht uur - half negen, zou ik een hotel moeten zoeken in Ancona om de nacht door te brengen. Al de zorgen hieromtrent die me op voorhand bezighielden bleken volledig overbodig. In het vliegtuig heb ik namelijk twee dames van Brussel ontmoet die in een dorpje iets verder dan Macerata moesten zijn. Na even gepraat te hebben, boden zij me een lift aan en die kans heb ik dan ook met beide handen gegrepen Uiteindelijk bleek ik hen een wederdienst te kunnen bewijzen als gids gezien hun gps diest weigerde (leve de moderne technologie). Tenslotte heb ik hen, eenmaal aangekomen in Macerata, een goed restaurantje aangewezen. Zij nog niet hadden avondgegeten en rammelden van de honger.
De dames waren hier voor een weekendje op vakantie maar van zonnebaden zal geen sprake geweest zijn. Al sinds mijn aankomst vrijdag is het hier 14 graden en een verbazend belgsich en grijsregenweer dat geen straaltje zonneschijn doorlaat. Dat zijn we gewoon, niets ergs, dacht ik aanvankelijk; maar dat was wederom buiten de huisvestingsdienst gerekend. Door een of ander regelement zijn alle verwarmingen afgesloten in de residenties en ondertusen is de temperatuur binnen tot een onaangenaam laag peil gezakt. Ik begin me stilaan af te vragen hoeveel van die belachelijke regelingen er eigenlijk wel verbonden zijn aan de residenties in deze stad, maar goed. Hopen op beter weer zeker!
De eerste dagen na mijn terugkomst zijn bijzonder rustig verlopen. Aangezien de meerderheid van de bewoners nog in het thuisland verbleef of in een of ander idyllisch zuider gelegen deel van Italie van de zon genoot, was het vreemd stil in het gebouw. Ik had daardoor wel de kans enkele van mijn medebewoners waar ik voorheen slechts oppervakkige contacten mee gehad had, beter te leren kennen. Ik heb dan ook veel tijd doorgebracht in de franse keuken op de vierde verdieping. Dahne (Fr) en alex (it) bleken uiterst aangenaam gezelschap.
Wat de universiteit betreft, ben ik uiteraard weer een deel lessen mis gelopen omdat ik niet van alles op de hoogte bleek te zijn of omdat er gewoonweg geen lessen doorgingen op die dag. Het gewoonlijke zootje ongeregeld dus. De prof van afro-amerikaanse muziek heeft ons gisteren teovetrouwd dat wij, degenen die naar (bijna) al zijn lessen zijn geweest, geen schrik mesten hebben voor het examen. Voor de formaliteit moeten we 17 paginas studeren uit zijn eigen boek. Ik heb er dus goed aangedaan de raad van mijn italiaanse medestudenten te volgen en dit vak niet in te ruilen voor een ander.
De prof van filmgeschedenis lijkt minder studentvriendelijk en belast iedereen (voor de erasmusstudenten geen uitzonderingen, iedereen gelijk voor de wet) met 2 boeken van elk maar liefst 350 paginas. En dan te bedenken dat dat vak slechts een luttele 4 studipunten opgevert (in italiaanse termen is 4 studipunten echt heel weinig, gezien er ook vakken zijn van 8, 9 en zelfs 12 studiepunten).
Het stomme is ook dat zowat alle examens hun eerst appello (oproep) al in mei hebben. Alles zal dus met andere woorden samenvallen: de deadline van mijn thesis, de examens hier en het bezoek van mama, niek en papa. Dat wordt plannen geblazen!
22-04-2009 om 18:21
geschreven door beatrice
07-04-2009
aardbevingen en zo
Ja hoor, ik leef nog als sommige mensen zich dat misschien afvroegen. Gisteren nacht en ook vannacht nog heeft het ier in italie inderdaad gebeefd. Gelukkige ging het hier slechts over aardbevinkjes waarvan sommigen niet eens wakker zijn geworden. In Abruzzo en Umbrie is het blijkbaar anders afgelopen. Maar alles goed en wel dus. Moeder natuur houdt zich hier rustig en laat overdag een heerlijk zonnetje schijnen.
De lente is hierdan ook vollop in gang geschotenen en iedere dag is het hier zo'n 25 graden. Terwijl de inheemse bevlking hier nog met winterjas en sjaal rondloopt, heb ik moeite om mijn trui aan te houden. Dit weekend hebben we van dat heerlijke lenteweer geprofiterd en zijn voor een dagje naar Porto San Giorgio getrokken alwaar Arancino (eigenlijk heet hij Daniele maar vanwege zijn weelderige rosse krullenbol noemt iedereen hem Arancino, oftewel appelsientje of iets in die aard) een boot had liggen in de haven. Ik verwachtte me aan een redelijk gammel ding maar dat bootje van hem bleek een schitterende zeilboot te zijn. Jammergenoeg had de motor te lang stil gelegen en konden we geen tochtje maken op zee maar ook zo verkeerden we in een heerlijke vakantiestemming. Arancino haalde tenslotte zijn gitaar boven en nder die rose haren van hem bleek en ware muzikant en zanger verborgen te zitten. Heerlijk genieten dus van muziek, vrienden, zon en zee.
Door dat heerlijke weer krijgt een mens natuurlijk ook zin in ijsjes. Ik denk dat ik al zo'n tiental smaken heb uitgeprobeert en de persoonlijke favorieten tot nu toe zijn yochurtsmaak, kinder en meloen :o)
Voor de rest lopen de lessen hier al gedeeltelijk op zijn einde want begin mei beginnen de examens al. Alles verloopt hier nog steeds in zijn gewoonlijke wanordelijke manier op de universiteit maar voorlopig heb ik er vrede mee genomen. Voor de les fotografie bijvoorbeeld moet ik na de vakantie met de trein naar de prof zijn thuis om mijn foto's te tonen omdat hij in die weken officieel niet op de universiteit moet zijn. Bizar allemaal, maar we zien wel.
Ook Pasen zit er volop aan te komen en dat is te merken. In de supermarkten lopen alle mensen met karren gevuld met uova di pasqua (een soort grote kindersurprise-eieren, chocolade met binnenin een speelgoedje) en colombe (cake in de vorm van een duif met allerlei soorten vullingen).
Oei, ik zie dat ik dringend naar de les moet nu dus ik ga het hierbij laten. Tot heel binnekort want van 10 tot 17 april zal ik thuis zijn.
p.s. een spaans meisje heeft deze week in een broodjesbar een panino met pommerigio besteld, wat zoveel betekent als een 'broodje namiddag'. Natuurlijk bedoelde ze pomodori en wou ze tomanten op haar broodje.
07-04-2009 om 11:58
geschreven door beatrice
02-04-2009
02-04-2009 om 18:05
geschreven door beatrice
30-03-2009
maartse buien en aprilse grillen
Wie dacht dat de voorjaarse weersgrillen enkel in België voorkwamen, heeft het flink bij het verkeerde eind. De laatste dagen hebben we hier zowel sneeuw, hagel en regen als prachtige zonnige dagenmet een graad of 19 graden passeren. Best moeilijk dus om s morgens te beslissen wat aan te trekken.
Aangezien er door de week gewoon lessen doorgaan, zal ik hier vooral over de weekenden vertellen.
Vorig weekend had ik me impulsief en zonder echt naar de inhoud te kijken, ingeschreven voor een groepsreis om de zondagse doodsheid van Macerata te ontvluchten. Bleek dat we richting bergen gingen om te schaatsen. Er lag zowat een tiental centimeter sneeuw en natuurlijk was dat het laatste waar ik me aan verwachtte. Maar goed, het schaatsen wat bijzonder leuk. Het is dan ook uiterst amusant de macho-itianen te observeren die zich wankelend en krampachtig op het ijs trachten voort te bewegen.
Namiddag stond er een uitstap naar het museum van Leopardi op het pragramma. Leek me wel interessant, ondanks het feit dat ik me vorig jaar met moeite door de opperette morali weten te worstelen. Het museum bleek echter slechts uit één enkele kamer te bestaan waarin een tiental manuscripten lagen uitgestald.
Gelukkig maakte het daaropvolgende bezoek aan de Varnelli-fabriek alles goed. Voor degenen die nog nooit van Varnelli heeft gehoord: het is een typisch likeur van deze streek (Monte Sibilini in Le Marche). De bekendste variant die de degustieve likeur van anijs. Na een interessante rondleiding kregen we een buffet van likeurbekertjes en Varnellicake aangeboden. Lichtjes beschonken en in een opperbeste stemming zijn we uiteindelijk teruggekeerd naar de thuishaven Macerata.
Ook dit weekend ben ik erop uitgetrokken. Dit keer met een Pools en een Frans meisje. Op zaterdag hebben we samen de trein genomen richting San Benedetto, een kuststadje iets verder dan Civitanova. Op zondag hebben we wat site seeing gedaan in eigen stad: de toren beklommen en het sferisterio bezocht.
Zoals ik eerder al zei vullen de weekdagen zich met lessen en feestjes zoals steeds. Ik moet toegeven dat ikzelf de laatste tijd steeds meer bedank voor de feestjes om ook overdag voldoende dingen te kunnen doen en een enigszins normaal leven te leiden. De feestjes bezorgen de bewoners van deze residentie ook erg veel problemen. De universitaire huisvestingsdienst is immers niet zo opgezet met de nachtelijke festiviteiten en dreigt er dan ook mee de residentie te sluiten. Dit vooral omwille van het nachtlawaai. Dinsdag is het crisisberaad en we zullen wel zien wat er uit de bus komt. Mijns inziens gaat het hier eerder om een loos dreigement om druk op e ketel te zetten.
Verder heb ik deze week enkele momenten gehad waarop ik dit ongeorganiseerde land met hart en ziel vervloekt heb. Ik heb de indruk dat een mens hier gewoonweg veel tijd moet hebben, vooral geen doelen op korte termijn stellen en beschikken over een ongelooflijk geduld en een enorme flexibiliteit. Als noorderling moet ik toegeven dat ik het daar af toe heel moeilijk mee heb. Zo zijn er bijvoorbeeld dagen dat er zonder enige verklaarbare reden geen postzegels te koop zijn, drukken fotografen tot 3 maal toe fotos af in een verkeerd formaat en besluit de huisvestingsdienst zonder boe of ba de residentie met Pasen te sluiten en dus 60 studenten zonder alternatief op straat te zetten. Al een geluk dat ik dan voor enkele dagen naar het Belgenlandje terugkeer.
Ohja, foto's volgen nog, morgen of zo, ik ben ze vergeten op mijn usb te zetten. Sanne, ik hoop dat ik de grote foto's geupload krijg, we zullen zien. Anders worden het alleen foto's van het oud toestel.
30-03-2009 om 18:21
geschreven door beatrice
12-03-2009
belgische delegatie geland in italie
De voorbije dagen is er niet veel speciaal gebeurd buiten het bijzonder toffe weekend met Hanne, Sanne, Goele, Anne-Katrien, Eline en Isabelle. Maar daar ga ik natuurlijk geen uitgebreid verslag van uitbrengen aangezien zijzelf het grootste leespubliek van deze blog uitmaken. Ik heb mij alleszinds heel fel geamuseerd en ik hoop zij ook!
Ondertussen gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Ik denk dat ik eindelijk al mijn lessen bij mekaar geschaard heb: fotografie, filmgeschiedenis, afro-amerikaanse muziek en psychologie van de kunst. Samen goed voor zo een 17 uur les per week. Buiten de lessen gaan ook de feestjes gewoon door. Eergisteren was er een feestje van de Poolse mensen en dat was echt heel plezant met pools eten en drinken. Ik moet mijn vooroordelen opzij zetten en toegeven dat die meisjes best meevallen. Jammer genoeg waren de poetsvrouwen niet zo opgezet met het feestje beneden in de residentie want de volgende ochtend stond de universitaire huisvestingdienst aan hun deur met het dreigement hen naar Polen terug te sturen als alles niet binnen het uur opgeruimd was.
Vorige week zijn alle Erasmusstudenten welkom geheten met een bijzonder geslaagde receptie. Ik heb zelfs een paar italianen leren kennen die zowaar naar Brussel op erasmus wouden komen. Ik heb dat uiteraard alleen maar aangemoedigd. Op de terugweg wilden Monica en Melissa de lift naar beneden nemen maar door mijn claustrofobie bleef ik natuurlijk verstijfd voor dat ding staan en weigerde in te stappen. Er kwam echter een oud italiaans vrouwtje voorbij die me geruststellend een hand op mijn arm legde. Ze verzekerde me dat ik geen schrik moest hebben in de lift. God zou me beschermen. Jezus zelf was immers voor haar verschenen en ze had ook de eer gehad met hem te praten. Ik heb haar echter vriendelijk bedankt voor haar aanbod en heb snel de trap genomen.
Verder zijn vooral de nachten hier een nogal speciale belevenis en slaapt zowat de helft van de erasmusstudenten overdag heb ik de indruk. Als er een feestje aan de gang is, is het zo goed als onmogelijk om in slaap te vallen wegens het lawaai. Bij deze is iedereen genoodzaakt mee te feesten. Op een zekere avond waarop een aantal vrienden in de stad zouden gaan feesten, had ik wijselijk besloten vroeg in bed te kruipen met het gedacht de volgende dag aan mijn masterproef te werken. Dat was echter buiten Clemence, mijn frans kamergenootje, gerekend. Zij dacht dat ik eveneens de stad in was en had de kamerdeur gesloten on vervolgens zelf een stapje in de wereld te zetten. Ik was echter gewoon in de tv-kamer en mijn sleutel lag nog in de kamer met het gevolg dat ik buitengesloten was uit mijn eigen kamer. Gelukkig kreeg ik voor die nacht het bed van een ander Frans meisje aangeboden. Zij sliep in het bed van haar spaans kamergenootje, die op haar beurt met haar italiaans vriendje op een matras op de grond sliep. Een bizarre nacht. Maar ook in rustigere tijden is nachtrust een moeilijk te verkrijgen goed, zeker met een huisdier in de kamer. Clemence heeft immers met kerstmis een hamster van Nacho (een spanjaard met jawel,de naam van chips) gekregen. In het begin was ik dat beestje nog gunstig gezind, maar eens die kooi is uitgepoest, verandert het in een klein monstertje. Zowat heel de nacht door rond dat beest rond in zijn ren en veroorzaakt een gigiantisch verhaal. Gelukkig wordt bij vanaf nu iedere nacht in de (min of meer geluidsdichte) badkamer opgesloten, anders vrees ik dat ik een van deze dagen toch een bijzonder gerecht zou klaarmaken voor onze Spaanse vriend.
Maar ook goed nieuws: de mensen zijn hier echt super en iedere dag leer ik wel nieuwe interessante personen kennen. Ook de lessen zijn interessant. Bovendien begint het weer hier te beteren. Ht is hier nu iedere dag zo een 15 graden en de zon schijnt zowat de hele dag. Dat zal ongetwijfeld beter zijn dan in Belgie. Ik ga dit weekend alvast een lente-outfit aanschaffen.
Alla prossima!
p.s.Ik heb ook eindelijk de berichten in het gastenboek ontdenkt: merci allemaal om te reageren! Zo lijkt het een beetje minder raar om iets te schrijven hier. En dries, merci voor de link maar ik kan hem hier op deze computers niet openen.
12-03-2009 om 18:51
geschreven door beatrice
25-02-2009
Nog wat foto's
25-02-2009 om 16:16
geschreven door beatrice
carnaval in venetie
De laatse dagen zijn bijzonder tof geweest en op dit moment rust ik dan ook uit van een vermoeiend maar leuk weekend met veel feestjes. Vrijdag zijn we met 14 erasmusstudenten vertrokken naar een huisje van iemands oma op 2,5 uur afstand van venetie. Dat huis lag werkelijk in the middle of nowhere ergens in de bergen. De keuken en het water van de badkamer konden opgewarmd worden met hout, de rest van het huis was beestig koud. S'avonds zijn we dan ook dicht bij mekaar gekropen om te slapen (dat kon ook moielijk anders want het huisje was echt te klein voor zo een grote groep). De volgende dag en nacht hebben we Venetie onveilig gemaakt en de eerste trein terug genomen. Wat een geluk carnaval te mogen vieren in zo een mooie stad met echt mooi verklede mensen. Na een spectakel op Piazza San Marco was er een gigantisch openluchtfeest in de studentenwijk.
De volgende dag (zaterdag, voor ons eigenlijk nog dezelfde dag) zijn we tegen de middag eindelijk in bed gekropen voor een verkwikkende slaap. Tegen de avond hebben ze kort een kleinde uitstap gemaakt naar Bassano. Zondag was het tijd voor de terugreis met een korte stop in Ravenna.
Terug in de residentie in Macerata ging het feest gewoon door. Twee Duitsers zouden woensdag terugkeren naar huis en dat verdiende een afscheidsfeestje. Raar hoe je op korte tijd mensen op een intense manier leert kennen en er even later alweer afscheid van moet nemen. Ook dat is een deel van erasmus veronderstel ik en ik wil niet denken aan hoe het afscheid over enkele maanden gaat zijn. Maar goed, we zijn hier nog maar pas en laten we er dan ook maar volledig van genieten.
Met al die feestjes zou een mens nog vergeten dat er ook nog lessen zijn. Die proffen hier in italie zijn maar rare kwibussen, of toch het grootste deel. De prof van fotografie bijvoorbeeld heeft me de eerse les een boek gegeven met eemn fotocollectie die hijzelf heeft samengesteld en heeft meteen het boek gesigneerd. Vriendelijk van hem, maar ik vrees dat hij toch niet zo'n ster is als hijzelf wel denkt. Zijn lessen zijn immers maar bevolkt door 4 studenten, mezelf inclusief. De prof van afro-amerikaanse muziek (ja hoor, dat is wel degelijk een vak) lijkt dan weer sprekend op Eddy Wally. Hij is in Amerika geweest en kent daarom alles vanNoord-Amerikaanse muziek, ... terwijl hij de namen van de groepen niet eens kan uitspreken. Dat is trouwens over het algemeen echt wel een probleem met de uitspraak van Engelse en Duitse woorden door die italianen: gewoonweg on-ver-staan-baar! Het duurde dan ook enkele minuten voor ik door had dat de man het over Jimmy Hendrix had. Ook houdt deze prof ervan liedjes te reproduceren met zijn handen en voeten. Jammer genoeg ontbreekt elk gevoel voor ritme met het gevolg dat het onmogelijk is het liedje te herkennen en we met z'n alle naar een beetje getokkel zitten te luisteren. Om het kort te houden: de man is een paar vijzen kwijt. Dat is tenminste wat mijn medestudenten me vertellen en ik ben geneigd hen te geloven.
Tot zover de update. Volgende week meer nieuws.
Ohja, voor ik het vergeet, de laatste dagen heeft het nogal gesneeuwd, gehageld en geonweersd zoals de foto's laten zien. Nu is het terug rustig en zo'n 10 graden.
25-02-2009 om 16:12
geschreven door beatrice
16-02-2009
eerste week
Ik heb niet veel tijd maar zal kort even verslag uitbrengen van hoe de rest van de week is verlopen.
Tot nu toe ben ik nog naar 2 lessen geweest. Eentje over de geschiedenis van de film en de andere over de geschiedenis en de techniek van de fotografie. Die vakken vallen wel mee, zij het dat ik natuurlijk niet alles begrijp wat de proffen zeggen. We moeten voor die vakken ook wel veel boeken lezen dus ik ga het nog eens verder uitzoeken. Het probleem is alleen dat er veel overlappingen zijn en sommige faculteiten zich erg ver van het centrum van macerata bevinden. Maar we zien wel, we hebben tijd he.
Wat de feestjes hier betreft kan ik niet klagen. Mijn vrees dat ik in een doodse kleine stad terecht zou komen is volkomen ongegrond. Er zijn alleszinds al 4 plaatsen om uit te gaan en dat zijn er nog steeds 3 meer dan in genk ;o) En als er in de stad niks te beleven valt, valt er in de residentie wel een feestje te bouwen. Ik heb er alleszinds tijd genoeg voor want nog niet alle lessen zijn hier begonnen.
De mensen hier in de residentie zijn echt tof. Ik slaap blijkbaar op de gang met de meeste sfeer en ge staat op, eet, leeft, kijkt tv, .. met die mensen dus ik heb echt wel geluk. We spreken allemaal onderling italiaans, zij het met haar op maar dat doet er niet toe. Er zijn nog steeds enkele rasechte italianen in het gebouw die ons kunnen leren hoe het wel moet. Ik moet wel toegeven dat het het erg vermoeiend is soms om voortdurend in het italiaans te moeten communiceren. Ik ben de enige nederlandstalige hier en kan dus niet om even te ontspannen zonder na te denken iets in mijn eigen taal tegen iemand zeggen zoals al die spanjaarden, fransen, polen en duitsers hier... Maar dat zal wel beteren zeker eens ik ook in het italiaans kan denken, ik ben hier immers nog maar een week.
Ziezo, alles goed en wel hier dus.
16-02-2009 om 13:55
geschreven door beatrice
10-02-2009
aankomst in italie
Hallo allemaal,
Hier is hij dan, de blog. En dat wil dus zeggen dat ik ondertussen enkele honderden kilometers verder zit. Het is nogal vreemd hier dingen te typen over mezelf maar ik veronderstel dat dit de gemakkelijkste manier is om iedereen een beetje op de hoogtre te houden.
De aankomst hier in macerta verliep rustig aangezien alle universitaire gebouwen dicht zijn in het weekend. Ik kon in eerste instantie dus niet veel meer doen dan wat de toerist uit te hangen en het stadje te verkennen. Papa was meegekomen om me te brengen tot in macerata en dat is maar goed ook. Toen ik maandagvoormiddag nog halsoverkop alle documenten moest regelen om een verblijf te hebben, werden we van de ene kant van de stad naar de andere gestuurd om papieren en codes te gaan halen. En dat allemaal voor 13 uur want dan zou de dienst gesloten zijn tot donderdag.
Uiteindelijk is dat toch allemaal gelukt en zit ik ondertussen in een splinternieuwe eramusresidentie net buiten het centrum. Mijm initiele plan om een kamer te zoeken tussen de italianen in plaats van de erasmusstudenten (ik wil hier immers italiaans leren en niet pools of bulgaars) is dus mislukt. Maar ik klaag niet, de erasmussers hebben me met open armen ontvangen. Er wonen enorm veel spanjaarden en een hoop fransen. De polen houden zich blijkbaar afzijdig en komen nooit in de gezamelijke ruimtes. Mijn kamergenote is een (voor zover ik haar al ken) toffe spaanse.
Op dit moment probeer ik een beetje uit te zoeken welke vakken ik kan volgen en waar die gegeven worden. Blijkbaar worden een heel deel van de vakken niet in macerata zelf gegeven maar de omringende steden. Veel kan ik echter nog niet doen aangezien het secretariaat dat me uitleg moet geven ook tot donderdag dicht is. We zien wel zeker, ik heb al door dat u opjagen hier echt geen zin heeft. De chaos is een feit en ik zal er aan moeten wennen.
nieuws van de dag: - Voor degenen die geinteresseerd zijn in het weer: het is hier 14 graden, de zon schijnt niet maar het is droog. - italianen gaan iedere avond rondhangen op straat, ook als de winkels dicht zijn. Mu snap ik waar het rondhangen in de shopping vandaan komt - italianen eten elke dag pizza. De pizza komt nu al aan mijn oren uit en ik ben hier nog maar een paar dagen.
Tot binnekort,
ciao
p.s. vergeef mij de typfouten want tis hier qwerty
Enkele foto's van het weekendje Rome. Ik heb geen tijd om er iets uitgebreid bij te schrijven maar het was heel plezant, ontzettend goedd weer en het was fijn eens in een grote stad te zijn met moderne winkels. Het is alleen wel echt waar wat ze zeggen: Rome is een geweldige stad om te bezoeken maar om te wonen 'troppo casino' zoals de Italianen zeggen; te veel choas. Dat blijkt alleen al uit het rijgedrag, de uren vertraging van de treinen, de vele mensen op straat,...
