Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
10. Copa Cabildo Tenerife, La Orotava-La Orotava, 01/07/12
Net voor de vakantie @Helgië kon ik nog vlug wat competitiekilometers meepikken op Tenerife, in de voorlaatste wedstrijd van het regelmatigheidscriterium "Copa Cabildo." Eindelijk blijk ik ook over een beetje terreinkennis te beschikken, want vier jaar terug vertoefde ik al eens op dit deel van het eiland. Traditiegetrouw vertrok de wedstrijd op het onmogelijke startuur van 8AM in de mooie stad La Orotava, om 90 km en twee en 'n half uur later terug in dezelfde plaats aan te komen. Mij leek het verstandiger om gewoon in La Orotava te wachten. Zou me veel zweet, bloed en wat weet ik nog allemaal besparen, maar we zijn nu eenmaal renners en staan nou niet bepaald bekend om ons groot intelligentievermogen. Alras stond ik dus met een zestigtal andere gekken, die ongetwijfeld een al even droge zaterdagavond als ik achter de rug hadden, aan de startlijn.
Het is een snelle, nerveuze start met heel wat rotondes, korte klimmetjes, afremmen en terug acceleren,... zodat ik tijdens het eerste kwartier al drie keer het laatste sacrament toebedeelt krijg. Eenmaal op de glooiende kustweg richting westen voel ik me iets beter, maar razen we in de afdalingen met snelheden rond de 90 km per uur door slecht verlichte tunnels. Goed geconcentreerd blijven is de boodschap, en misschien moet ik er toch maar eens aan denken om een nieuwe bril aan te schaffen, want het onding op m'n snuit crieërt zelfs van een zonovergoten dag een mistige herfstillusie. Bij het uitkomen van de tunnel wacht me echter een onaangename verrassing. Uit het niets duikt plots een steile klim op van een kleine vier kilometer, maar het lijken er verdomme veertig. Het is een helling in "trappekes," dus telkens je denkt van boven te zijn, doemt er na de bocht opnieuw een klim op. Een fenomeen dat me doet denken aan "The Never Ending Mountain," of "De gestaag groeiende berg." (Doe vooral geen moeite om die titels op internet op te zoeken.)
Halfweg de klim kom ik in de problemen. Ik weet dat als ik hier moet lossen, het een eenzame calvarietocht gaat worden richting aankomst, dus klamp ik zo lang mogelijk aan. De renner voor me laat het schieten... "Kalf!" Wil ik roepen, maar verder dan een mompelende "k" kom ik niet. De Polar wijst immers 195 slagen per minuut aan, en de één na de ander geeft er nu voor me de brui aan. Tweehonderd meter voor de top wacht me hetzelfde lot, maar vooraan valt het gelukkig eventjes stil, en kunnen we met een zestal terug onze opwachting maken bij een ferm uitgedund peloton. Ik maak me sterk dat ze me er nu "verdomme niet meer afrijden!" Halfweg wedstrijd ontsnappen zeven renners op een verschrikkelijk steil stuk van 21%, en meteen ligt de wedstrijd in een beslissende plooi. Ik handhaaf me nu vooraan in het peloton, en op de kasseihelling net voor de aankomst spurt ik me naar een zestiende plaats.
90 km in 2h.31' 36 Gem. 16/44 (Elite) 1400 hoogtemeters Gem. hartslag: 157 Max. hartslag: 195
9. III Trofeo S. Antonio el Chico Mogán, 17/06/12
Twee weekends na elkaar een wedstrijd kunnen rijden is een echte luxe op de Canarische Eilanden, dus maken ook heel wat renners uit Tenerife de overtocht om deze koers op "ons"eiland te kunnen betwisten. Met geen echte cols, maar hellingen tot 600 meter voor de boeg vond ik er een parcours naar mijn zin. Ideaal dus voor een renner op zijn retour... De start was in het idyllische Puerto de Mogán, om vervolgens de kustlijn af te haspelen richting Aldea Blanca, daar aan de rotonde linksom te draaien en hetzelfde traject te volgen als daarnet, maar dan uiteraard in omgekeerde richting. Degenen die daar rechtdoor gereden zijn worden tot op heden nog steeds gezocht... Al na één minuut moet ik op de eerste helling met een hartslag van 194 alles geven om het peloton te kunnen volgen. Ik zit wel meteen goed mee vooraan, want van de 45 gestartte renners zijn er al meer dan de helft teruggeslagen. De vaart blijft er tot aan het keerpunt goed inzitten, maar dan volgt de ene demarrage de andere op, en spat ons pelotonnetje uit elkaar. Een tiental renners rijdt voorop, en aangezien wij nog slechts met 8 man overblijven, moeten er onderweg nog enkele afgewaaid zijn. De laatste 8 kilometer van Puerto de Mogán naar Mogán - dorp lopen dan wel weer gestaag bergop, maar op de steile aankomststrook blijk ik nog genoeg jus in de benen te hebben om de sprint van ons groepje te kunnen winnen.
98 Km. in 2h.43' 36 Gem. 14/45 (10e Elite) 1450 Hoogtemeters
7 & 8. Copa Cabildo Tenerife, GuÃa de Isora, 9&10 juni 2012
Drie weken na de laatste koers @Helgië, maken we met het Happy Biking Team terug de overtocht naar buureiland Tenerife voor de derde wedstrijd van de Copa Cabildo. De koers is tweedelig, met een klimtijdrit van 7,2 km op zaterdag en een rit in lijn van 90 km op zondag. Na de Masters 40 en 30, nieuwelingen en juniores heb ik de eer om tussen de bananeplantages de dans van de eliterijders te openen. Ondanks het laffe, zware weer start ik vrij vlug, want na twee kilometer heb ik de laatst gestarte junior al te pakken. Als de logica gerespecteerd wordt, en dit de eerste is in het juniorenklassement, ben ik fantastisch goed bezig. Helaas, een goeie anderhalve kilometer later al hoor ik het gebrul uit de wagen van een ploegleider achter me, die z' n renner echt naar boven schreeuwt. Toegegeven, het helpt wel om vlugger te rijden. Is het niet om een goeie tijd neer te zetten, dan is het om van het enerverende gezaag af te zijn. Op de steilste stukken word ik nog een tweede maal gepasseerd en mentaal krijg ik hierdoor een tikje. Ik begin te klooien met mijn versnelling. De 53 x 21 krijg ik amper rond en trap me suf bij 39 x 19. Als ik in de laatste kilometer nog eens voorbijgestoken wordt door een renner die gevolgd wordt door een auto, begin ik me echt af te vragen wat ik nog te zoeken heb bij de elite-categorie. Na de aankomst wordt echter het een en ander uitgeklaard. Er zouden verschillende renners aan de klink van de wagen gehangen hebben. Bon, dan zullen ze morgen wel door de mand vallen.
7,2 Km in 21' 18" 19,7 Gem. 420 Hoogtemeters 30/39 Gem. hartslag: 185 Max. hartslag: 197
De volgende dag, na een veel te korte nachtrust ( we lagen gelogeerd tussen een bende fuivende Engelsen) sta ik met kleine oogjes en slappe pootjes aan de start. Ik heb er niet echt een goed oog in, en zo denkt mijn frisse en tot de bodem gevulde drinkbus er ook over, want na vijf kilometer kiest ze na een klein putje in het wegdek voor de eeuwige vrijheid. De aanvangskilometers verlopen snel en nerveus op het constant slingerende op- en neergaande parcours. Zes renners muizen er na vijftien kilometer vandoor, maar echt menes wordt het pas als we na 35 kilometer een klim van tien kilometer voor de neus krijgen. Het komt er vanaf hier op aan om het gepaste ritme te vinden, en hopen van te kunnen standhouden in een groepje dat ongeveer aan hetzelfde tempo omhoog rijdt. Na vier kilometer klimmen maak ik deel uit van een groepje van acht. Samen rijden we naar boven en we blijven ook gegroepeerd op een ellendig lang stuk vals plat en in de afdaling. Wanneer we voor de tweede maal dezelfde beklimming van daarnet moeten afwerken, blijk ik warempel over de beste benen te beschikken, en rij er op mijn eigen tempo vandoor. Misschien moet ik toch maar eens leren om bergop echt door een muur te gaan, en langer te blijven aanklampen bij de eersten. Hierdoor moet ik de laatste 25 kilometer wel alleen afwerken. Tijdens de acht kilometer lange slotklim raap ik nog verscheidene Master 40- renners op, die samen met de nieuwelingen 10 minuten eerder gestart zijn, en hou zo toch nog een verdienstelijk gevoel over aan mijn wedstrijdweekend.
90 Km in 2h 52" 32,3 Gem. 2015 Hoogtemeters 21/39 Gem. hartslag: 165 Max. hartslag: 190
U heeft het ongetwijfeld al gemerkt: mijn blog bijhouden of updaten lukt me nog nauwelijks. Geen paniek echter. Ik ben niet van plan om er volledig de brui aan te geven, maar een verslagje van alle wedstrijden maken zal waarschijnlijk niet meer lukken. Kwaliteit moet prioreren op kwantiteit, dus zal ik er nu en dan een wedstrijdje uitpikken. Aangezien ik in Helgië al bijna op elke parochie die een café, kerk en bakkerij heeft, gekoerst heb, zal ik me voornamelijk toespitsen op de wedstrijden hier op Gran Canaria en Tenerife. "Die-hard" fans kunnen me uiteraard ook altijd volgen op mijn facebook pagina.
WEDSTRIJD 4: 12 mei: Mont Saint Aubert (Amicale) Ik had me mijn debuut in Helgië wel anders voorgesteld. Uit schrik om op het vlakke uit de wielen gereden te worden, startte ik in deze klimkoers bij de Amicale, maar het tempo lag tijdens de 1,5 km steile klim zo hoog, dat ik met mijn domme kop (samen met ongeveer twintig andere sukkels) het peloton na twee ronden moest laten gaan. Waarschijnlijk zat het temperatuurverschil van zo 'n goeie 15 graden er ook voor iets tussen, maar dat was geen excuus. Twee ronden voor het einde moeten we de strijd definitief staken. Gewogen en te licht bevonden... 64 Km in 1h.54' 34,3 Gem. Gem. hartslag:172 Max. hartslag: 203
WEDSTRIJD 5: 17 mei: Oosteeklo WAOD Met een knagende onzekerheid gestart in deze biljartvlakke koers, maar verbazingwekkend heb ik na negen maanden in de bergen getraind en gewerkt te hebben, geen moeite met de snelheid. Ik handgaaf me goed in het peloton en laat de massasprint voor wat het is. 70 Km in 1h.39' 42,5 Gem. 39/62 Gem. hartslag: 166 Max. hartslag: 188
WEDSTRIJD 6: 19 mei: Aalst VWF Alweer de voorlopig laatste wedstrijd in Helgië bij de vertrouwde VWF, en vandaag is zelfs de zon van de partij! Na enkele ronden al kiest een vluchtersgroepje van zeven man het hazepad, en als op twintig kilometer van het einde er een breuk in het peloton ontstaat, zit ik natuurlijk in de tweede groep. Ik probeer de sprong te maken op het peloton dat op zoek gaat naar de zeven koplopers, en na 'n ronde te hebben gejaagd met een hartslag die me later ongetwijfeld enkele maanden van m'n leven gaat kosten, kom ik bij de grote groep die ondertussen de zeven vluchters heeft ingerekend. Op de smalle, licht hellende aankomststrook schuw ik elk risico, en eindig nog net binnen de eerste vijfentwintig. 54 Km in 1h. 15' 42,5 Gem. 25/63 Gem. hartslag: 166 Max. hartslag: 198
3. Copa Cabildo Tenerife, Trofeo Achinech 22/04/12
Mn eerste uitje naar Tenerife met onze nieuwe Happy
Bikingploeg was er bijna eentje van
net niet.
We haalden gelukkig net wel onze boot.Scheelde geen haar of we hadden hem gemist,
zeker als je nog 10 minuten voor afvaart 6 fietsen, evenveel koffers en 12
reservewielen in een Renault Passenger moet klasseren, en onze documenten door
het controlepersoneel nog nauwkeurig gecontroleerd moesten worden.
De morgen van de
wedstrijd verliep al niet veel vlotter.
Door het pijnlijke vroege startuur (7:45!) vroegen we
toestemming in het hotel om te ontbijten om 6 uur. Allemaal geen probleem
natuurlijk, maar meer dan wat cornflakes en broodkruimels van het diner van de
vorige avond was er niet ter beschikking.
Nice Daarop moesten we dus 130 kilometer koersen.
Ook net voor de start liep niet alles zoals het hoort. Aangezien de
afgevaardigde onze startnummers ging ophalen, dachtik dat ik het inschrijvingsblad niet meer
hoefde te ondertekenen. (M n kennis van de Spaanse taal staat nog niet echt op
punt )
Toen ik me om 7 uur 48 aan de inschrijvingstafel ging
aanmelden werd me dan ook de start geweigerd. Mn smeekbede (gepaard met mijn
zieligste blik uiteraard) viel in goede aarde bij de organisatoren en zodoende
mocht ik toch nog mn carbonnen ros de sporen geven. De eerste vijftig kilometer werden afgewerkt op de TF1. Bij insiders beter bekend als "de ottostrade," en waar dienen autostrades voor? Juist, om zo snel mogelijk van punt A naar punt B te rijden, wat we dan ook deden. Gesteund door de noord-oost passaat die zijlings op ons inblies, hadden we na iets meer dan een uur de eerste vijftig kilometer al voltooid. Bij het verlaten van de snelweg kregen we meteen een klim van een vijftal kilometer voorgeschoteld, en daar was het meteen alle hens aan dek. Helaas, bij de vele gelosten na amper één kilometer klimmen: jawel, uw dienaar. Heel lang beeld ik het begrip "chasse patat" uit, want ik rij kilometers tussen het (ondertussen gehalveerde) peloton en de eerste achtervolgers. Uiteindelijk zie ik het hopeloze van mijn actie in, en besluit te wachten op drie renners. Samen werken we de glooiende en slingerende weg af die ons terug richting startplaatst voert. Dit betekent dat we nu de wind steeds zijlings en pal op de snuit hebben, en na 40 kilometer begint dit serieus m'n kl*t*n uit te hangen. Mijn hoge velgen vangen bijwijlen zoveel wind dat ik moeite heb om m'n vehikel te controleren. Als toetje krijgen we nog een venijnige slotklim van vier kilometer waar ik m'n vluchtgezellen achterlaat en nog wat stervende zwanen uit het peloton voorbijsteek. Ik word 27e eliterenner en stel vast dat er nog veel werk aan de winkel is.
126 Km. in 3h.40' 34 gem. 1850 hoogtemeters 27/47 (Eliterenners) 35/65 (met Masters 30) Gem. hartslag: 162 Max. hartslag: 189
Ruim twee jaar na mijn eerste mountainbikewedstrijden op Lanzarote, waag ik me nog eens aan een dikke bandenrace. Niet dat het me toen zo slecht bevallen was, integendeel, maar in de tussentijd doemde er telkens wel één of ander euvel op, waardoor ik niet aan de start van een MTB-race kon verschijnen. Ondertussen heb ik me dankzij mijn job als MTB gids bij Happy Biking wel wat beter kunnen ontwikkelen, vooral qua techniek. Aangezien ik gisteren al een uurtje in het donkerrood op de weg gekoerst had, vond ik de Medium afstand (65 kilometer), lang genoeg om me het appellazarus te rijden. Desondanks ik me voorgenomen had om de eerste wedstrijdhelft mijn hartslagmeter in de gaten te houden, veeg ik meteen na het startschot er al driehoeksgewijs mijn botten aan. Er zijn hier verdomme al zo weinig wedstrijden, dus als ik dan eens 'n rugnummer draag, wil ik er ook vol voor gaan. Natuurlijk moet ik daar na driekwart wedstrijd voor boeten, want ik krijg tijdens een technische klim net boven Fataga een joekel van een kramp in mijn rechterbovenbeen. Gelukkig heb ik na de klim een afdaling op asfalt, want ik kan enkele minuten totaal niet pedalleren. Even vrees ik zelfs voor een roemloze opgave, maar gelukkig vind ik net op tijd het goede ritme terug en remonteer ik in de afdaling van de "Adelaarspas" (die ik als mijn broekzak ken - ik weet er ondertussen al elke steen liggen) mijn verloren plaats terug en eindig nog net in de top twintig.
65 Km in 2h.49'06" 23,06 Gem. 20/140 1315 Hoogtemeters Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 185
Na enkele maanden "drukvrij fietsen" is de tijd aangebroken om opnieuw het lichaam tot het uiterste te drijven, en waar kan dat beter dan tijdens deze "Cycling Challenge," een cyclotourista van 90 kilometer, waarvan de laatste 27 kilometer zullen gelden als wedstrijd. Tijdens deze afstand moet echter ook een hoogteverschil van een kleine duizend meter overwonnen worden, en ligt de aankomstlijn ons uitdagend op te wachten op de "Alto de Fataga," 930 meter boven zeeniveau. Het eerste anderhalf uur moeten we dus braaf achter de motards van de Guardia Civil blijven slenteren, wat me de gelegenheid heeft om wat nader kennis te maken met mijn nieuwe Happy-Biking teamgenoten Pedro en Aristides. In Aguïmes worden we eindelijk losgelaten en krijgen we meteen een klim van 11 kilometer voor de wielen geschoven. De weg bestaat helaas uit verschrikkelijk slecht asfalt en ik voel elke oneffenheid in mijn veel te hard opgepomte tubes. Ik denk de slimste te zijn door uiterst rechts, op de geschilderde witte lijnen te rijden, maar als ik na enkele tientallen meter net niet met mijn domme kop in de 40 cm diepe goot naast het wegdek tuimel, besluit ik maar braaf in het midden te rijden. Na enkele hectometers maken Aristides en ik deel uit van de vijfkoppige kopgroep, maar als na 4 kilometer ex-prof Hans Peter Obwaller aan de boom schudt, moet ik passen. In de achtergrond zie ik niet meteen iemand terugkomen, dus bereid ik me al mentaal voor op een eenzame klimtijdrit. Net voor Temisas rijden de eersten slechts 100 meter voor me uit. Ik kan het gaatje dichtrijden maar bekoop dit meteen bij de volgende tempoversnelling. In het glooiende niemandsland tussen Temisas en Santa Lucia kan de ketting terug op de grote plaat. Tijdens de passage door laatstgenoemd stadje lijkt de schaarse "local" zich allerminst te storen of druk te maken dat er een wielerwedstrijd aan de gang is. Ik moet zelfs even serieus in de remmen omdat een mini tractor midden op de weg blijft staan. Eenmaal het stadje voorbij, begint in Rosiana de 8 kilometer lange slotklim naar de aankomst. Ik kan mijn vijfde plaats behouden, en stel tevreden vast dat ik amper 5 minuten verlies op winnaar en ex-Oostenrijks kampioen HP Obwaller.
27 Km. in 1h. 04' 25,3 Gem. 5e/40 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 195 905 hoogtemeters
Binnenkort volgen de verslagen van de eerste wedstrijden van het seizoen, hier op Gran Canaria: De Cycling Challence en de MTB-marathon. Beide wedstrijden werden, zoals het de Canarische eilanden betaamd, verreden onder een loden hitte! Hasta pronto.
23. Escalada al Pico de las Nieves, 08/12/11 & 24. Subida a Guayadeque, 10/12/11
Twee maand na datum nog een wedstrijdbeeld proberen opdippen uit mijn lichtjes dementerend brein is een hele opgave, maar ik ga (speciaal voor jullie....) toch mijn uiterste best doen. Nu ja, eigen schuld natuurlijk, want telkens toen ik in een schaars moment eraan dacht om deze blog nieuw leven in te blazen, had ik blijkbaar telkens iets beters te doen. Alhoewel ik vorig jaar na het afzien en de ijzige regenstorm op de top wijselijk besloten had om hier weg te blijven, begon het enkele weken voor de start terug te "kriebelen," zodat ik vier dagen voor de wedstrijd nog eens op verkenning trok om de benen wat te laten wennen aan hellingsgraden tot 24%. Op die bewolkte zondagmorgen begin december vertrok ik bij 23 graden en een lichte noordoost-passaat met beenstukken, overschoenen en handschoenen met lange vingers richting top, kwestie van het lichaam zo lang mogelijk warm te houden. Eenmaal de toeristenzone en spottende blikken van de overwinterende en schaars geklede badgasten achter mij lagen, kwam ik vanaf het gehucht La Pasadilla tot aan de top slechts drie levende zielen tegen, maar de klim zelf verliep redelijk vlot, zodat ik met enig vertrouwen kon uitkijken naar de wedstrijd. Stiekem hoop ik de 21 km lange marteltocht binnen anderhalf uur af te werken, en als het nog even kan ook nog bij de eerste tien over de meet te bollen. Geen eenvoudige opdracht, want David Plaza, kersvers prof bij Caja Rural en winnaar van de laatste twee edities is weer van de partij, evenals ex-prof Hans Peter Obwaller en José Ramón Álvarez (winnaar in 2008.) Traditiegetrouw wordt er na de officiëlle start in Ingenio meteen een strak tempo op nagehouden, want gedurende de eerste vier kilometer bedraagt het stijgingspercentage maar 6%. Na anderhalve kilometer vindt Oostenrijker HP Obwaller dat het nog niet snel genoeg gaat en hij muist er met een reuzeverzet indrukwekkend vanonder. We gaan de spichtige klimmer voor de top niet meer terugzien. Ik blijf tot net voor de moordende stroken van boven de 20% bij de eerste achtervolgers, maar vanaf La Pasadilla zoek ik m'n eigen tempo op, hetgeen me van een Spanjaard in Lotto- uitrusting een woedende blik oplevert, omdat hij hierdoor een gaatje van twee meter moet dichtrijden. De zichzelf overschattende zuiderling had duidelijk de klim niet verkend, want op de steilste stukken van net geen 25 % plafoneert hij als een ouderwetse Lada met ontkoppelingsproblemen en zwenkelend palmt hij de ganse breedte van het wegdek in, zodat het nu mijn beurt is om hem een vernietigende blik toe te werpen. Hierdoor kom ik nu, met nog vijftien kilometer klimmen voor de boeg, volledig geiïsoleerd te zitten, maar als ik te horen krijg dat er slechts negen renners voor me uitrijden, probeer ik de achtervolgers op afstand te houden. Ik word vandaag wel gesteund door de oostenwind, die af en toe een lekker duwtje in de rug geeft, en als ik merk dat de achtervolgers niet naderen, kan ik mijn inspanning doortrekken tot aan de aankomst en eindig ik met een tijd van 1h 24' 37" net binnen de top tien. HP Obwaller wint voor David Plaza in een recordtijd de Escalada, en ook ik piets zes minuten af van mijn beste tijd.
21 Km in 1h 24' 37" 15 Gem. 10e/142 Gem. hartslag: 182 Max. hartslag: 196
Twee dagen na de Escalada stond er, als afsluiter van de 23ste "Vuelta Ciclotourista de Maspalomas" een 7 kilometer lange klimkoers op het programma in de prachtige, maar verraderlijk steile Barranco de Guayadeque. Omdat het (allerminst economisch) startbedrag maar liefst 43 euro (!) bedroeg , beslis ik van gewoon in het pak mee te rijden met mijn nummer van de Escalada. Een koerske in het zwart dus. Nu ja, eenmaal we in de vallei losgelaten worden, glip ik toch met de eersten mee en zie ik wel waar ik uitkom, of van de weg geplukt word... De organisator is echter geen onbekende en laat me rustig gedijen. Geldprijzen zijn er toch niet te winnen, enkel eeuwige roem in en rond Gran Canaria... Al vlug zijn we met zes man weg, maar ik voel dat het tempo iets te hoog ligt. De benen zijn nog niet herstelt van eergisteren en ik moet nog twee man laten rijden die uit de achtergrond zijn teruggekomen. Finaal dus achtste op zo 'n 150 deelnemers, waaronder echter ook verschillende "wielertoeristen met al dan niet beginnend buikje." Profrenner David Plaza neemt revanche voor de escalada en wint de wedstrijd. Einde(lijk) seizoen dus, en na wat rust opbouwen naar begin maart voor de eerste wedstrijd van 2012.
7 km in 27'09" 15,5 Gem. 8e/150 Gem. hartslag: 187 Max. hartslag: 198
Na een geslaagde tapas- avond met collega' s, vrienden, klanten en vers aangekomen ouders ontwaak ik de zondagmorgen van de wedstrijd met kleine oogjes en een nog sterk naar look ruikende bek. Het is half november en terwijl het Europese peloton aanstalten maakt om uit zijn winterslaapje te ontwaken, heb ik het de eerste ogenblikken van de dag bijzonder moeilijk om me op te laden voor een klimtijdritje van 6 kilometer. Bovendien nodigt de bochtloze en gestaag oplopende GC 10 nou niet direct uit tot een potje "lekker fietsen," maar eenmaal de wedstrijdstress zich van mij meester begint te maken, krijg ik zin om me nog eens ouderwets "het snot uit de neus" te rijden. Aangezien ik vorige week net van het podium tuimelde en de winnaar van toen nu verstek heeft, behoort een podiumplaats bij de Masters 30 zeker tot de mogelijkheden. Nadat ik pa en ma de nodige aanwijzingen had gegeven om m'n lijdensweg voor eeuwig op film vast te leggen, rep ik me na een (veel te korte) opwarming naar de start. Mijn rugnummer bedraagt 67, en doordat ik in het Spaans nog steeds zestig (sesenta) en zeventig (setenta) door elkaar haal, sta ik twee minuten voor ik van start moet, nog rustig te lummelen in de neutrale zone. Niet moeilijk trouwens, want de snelheid waarmee de vrouwelijke afgevaardigde de startvolgorde afratelt, kan concurreren met een opgedreven F16 die door de geluidsmuur breekt... Maar goed, gelukkig toch nog net op tijd kunnen vertrekken, en in de eerste twee kilometer me voorgenomen om nog niet meteen in het donkerrood te gaan. De laatste vier lopen immers nog steiler bergop en het komt er nu op aan om in het ritme te blijven, niet te verzwakken en er de laatste driehonderd meter eventueel nog een sprintje uit te persen. De laatste anderhalve kilometer lijkt wel eeuwig te duren, en als ik uiteindelijk met het melkzuur in de kuiten die ellendige meet bereik, blijken ma en pa Bonne enkele honderden meters voorbij de aankomst lustig koffie te slurpen, zodat ik voor een filmpje en foto 's jullie moet doorverwijzen naar volgende links: Filmpje: ( In beeld vanaf 2'38" ) http://www.youtube.com/watch?v=A96UEaaC-IY Foto ´s: http://www.flickr.com/photos/39229896@N06/6343511209/in/set-72157628125796488
Het is hen echter vlug vergeven, want ik blijk een halve seconde sneller te hebben gereden dan de tweede in mijn leeftijdscategorie, en behaal zo op het einde van het seizoen nog een klein maar deugddoend succesje.
6 Km in 00:10:40 33,8 Gem. 1e/10 (Master 30) 6e/55 (algemeen)
Net voor de vakantie @Helgië kon ik nog vlug wat competitiekilometers meepikken op Tenerife, in de voorlaatste wedstrijd van het regelmatigheidscriterium "Copa Cabildo."
Twee weekends na elkaar een wedstrijd kunnen rijden is een echte luxe op de Canarische Eilanden, dus maken ook heel wat renners uit Tenerife de overtocht om deze koers op "ons"eiland te kunnen betwisten. Met geen echte cols, maar hellingen tot 600 meter voor de boeg vond ik er een parcours naar mijn zin. Ideaal dus voor een renner op zijn retour...
Drie weken na de laatste koers @Helgië, maken we met het Happy Biking Team terug de overtocht naar buureiland Tenerife voor de derde wedstrijd van de Copa Cabildo.
U heeft het ongetwijfeld al gemerkt: mijn blog bijhouden of updaten lukt me nog nauwelijks.
Ruim twee jaar na mijn eerste mountainbikewedstrijden op Lanzarote, waag ik me nog eens aan een dikke bandenrace.
Na enkele maanden "drukvrij fietsen" is de tijd aangebroken om opnieuw het lichaam tot het uiterste te drijven, en waar kan dat beter dan tijdens deze "Cycling Challenge," een cyclotourista van 90 kilometer, waarvan de laatste 27 kilometer zullen gelden als wedstrijd.
Na een geslaagde tapas- avond met collega' s, vrienden, klanten en vers aangekomen ouders ontwaak ik de zondagmorgen van de wedstrijd met kleine oogjes en een nog sterk naar look ruikende bek.
