......het is een drentje. Want een ezel stoot zich in het gemeen niet 2 maal aan de zelfde steen. Arcil was in de tuin en rende achter iets aan, pakte het op met zijn bek en gooide het weer weg. Toen zag het baasje ineens dat datgene wat weggegooid werd, wegsprong en Arcil er achteraan. Alle bellen gingen rinkelen bij het baasje toen hij dat zag. De paddentrek was begonnen en die trekken ook door onze tuin.
 Toen Arcil net een paar maanden oud was had hij ook al eens met een pad gespeeld met als gevolg opgezette en rode oogleden wat ook nog ging jeuken. Toen zij we ook nog laat op de avond naar de praktijk geweest.
 Met moeite konden we Arcil binnen krijgen en toen hij binnenkwam was het schrikken. Het leek wel of hij een stuk zeep had opgegeten, zoveel schuim stond er op zijn bek. Gelijk de dierenarts maar gebeld. Wat we konden doen was zijn bek uitspoelen en als dat niet lukte zoveel mogelijk water laten drinken. Bek uitspoelen lukte uiteraard niet, dus maar een brokje in een bak water gestopt zodat hij water binnenkreeg in een poging het brokje te pakken. En nu maar hopen dat hij beter tegen padden bestand is dan toen het nog een puppie was. Dat wordt vannacht vast wel een keer het bed uit om te kijken of het allemaal nog goed gaat.

ER IS ER ÉÉN JARIG, HOERA












BAASJE, VAN HARTE GEFELICITEERD MET JE VERJAARDAG



Dit staat op je te wachten als je vanavond thuiskomt. Dan kun je vast een beetje raden wat er in de pakjes zit.

Alweer sneeuw, vrouwtje???

 

Zo af en toe "proberen" de baasjes eens een ander bos. Dit keer zijn ze naar Rhenen geweest. Arcil heeft een  tijdje lekker lopen struinen. Er was zegge en schrijve één andere hond in het bos en Arcil vond het nodig om deze hond te belagen. De hond was aangelijnd en Arcil terugroepen hielp niet. Dus moest hij er afgetrokken worden. Omdat hij steeds terug wilde naar die hond hebben de baasjes hem maar aangelijnd en was de lol er èn voor de baasjes èn voor Arcil af. Ook al omdat het baasje op een steen stapte en zijn enkel verzwikte bij het terughalen van Arcil.
 
 

 

Een aantal weken geleden heeft het vrouwtje besloten te stoppen met de hondenschool. Ze was constant bezig Arcil tot de orde te roepen en kreeg op die manier niets meer mee van wat er verteld werd. Overal was aandacht voor, behalve voor de les. Als er een deur openging moest Arcil even kijken wie er binnenkwam. Als er geblaft werd moest Arcil weten welke hond en ook het zand in de manege (waar de lessen gegeven werden) moest op iedere centimeter onderzocht worden. Dat schoot niet op en omdat alle andere leerlingen wel (bijna) keurig netjes deden wat er van ze werd gevraagd, werd het vrouwtje er een beetje triest van. Maar om verder thuis te kunnen oefenen wilde ze graag de examen-eisen hebben, zodat ze zich voor kunnen bereiden voor als ze toch nog een keer een poging gaan wagen.

Vanmorgen kwam Jan (de instructeur) ze even afgeven omdat hij toch hier in de buurt moest zijn. Hij had zijn hond, Ciska meegenomen. Dat vond Arcil natuurlijk reuze interessant, vooral de achterkant. Ciska vond dat wat minder leuk. Maar om de boel niet uit de hand te laten lopen kregen ze ieder een kluifje. En dat is toch ook wel erg lekker. Om te kijken welke het lekkerste was werd er zo af en toe onderling van kluif verwisseld. Maar uiteindelijk lagen ze ieder tevreden op een kluif te sabbelen.

Na de auto van ijs ontdaan te hebben ging het op weg. Ze gingen meedoen aan de wandeling van de Belgische vereniging voor Drentsche Patrijshonden. Na tot Berkel Enschot in dichte mist te hebben gereden kwamen ze om precies 10.00 uur aan in Vosselaar, waar de wandeling plaats zou vinden. Ze waren heel benieuwd, want in Vosselaar wonen Belle, Heros en Hera met hun baasjes, waar ze dagelijks de belevenissen van volgen op hun eigen blog.(Klik in de rechterkolom onder "mijn favorieten" op Bas en Belle.)  Die vinden heel vaak plaats in het bos waar ze nu zouden gaan wandelen.
 
Na de begroeting met inmiddels heel wat bekenden en een kopje koffie met cake (en en passant ook nog lid geworden te zijn van de Belgische drentenvereniging) ging het in een lange colonne richting bos. Het weer was uitstekend geschikt voor een lekker lange wandeling en gelukkig was er niets te bespeuren van aangekondigde regen en/of sneeuwbuien. Rustig wandelend en hier en daar een praatje makend kwamen ze aan op een  open plek waar de welbekende citroenjenever werd uitgedeeld om zo de toch wel wat verkleumde botten enigszins te verwarmen.
 
Zo af en toe moest er een weg overgestoken worden, waar de automobilisten gestopt werden door een man met een hond en wel een beetje vreemd keken toen een  rij, allemaal van diezelfde, honden de weg overstak. Wat jammer was, is dat de baasjes Arcil een aantal keren hebben moeten aanlijnen omdat hij vervelend deed tegen sommige andere honden.Teruggekomen na een kleine 2 en een half uur wandelen zou er in het buurthuis "hutsepot"worden geserveerd.  De honden mochten daar niet bij aanwezig zijn (wat wel zo rustig eet) en werden her en der ondergebracht.
 
De meesten in de eigen auto,  maar omdat de baasjes geen bench hebben die in hun auto past en het gevaar groot was dat er niet veel van de binnenbekleding overbleef, mocht Arcil, in een bench, in de auto van het baasje van Belle, Heros en Hera. Daar heeft hij heerlijk liggen slapen terwijl de baasjes zich tegoed deden aan een overheerlijke "hutsepot". Dat is een typisch Vlaams gerecht, waar van alles en nog wat ingaat en waar de baasjes van Belle en co een aantal dagen druk mee in de weer zijn geweest. Maar het resultaat mocht er zijn.

Jan en Simonne, bedankt voor de geweldige organisatie en uiteraard allen die er verder nog bij betrokken zijn geweest.
 

Het baasje is voor een paar dagen naar Oslo voor zijn werk (alsof hij het hier niet koud genoeg heeft gehad). Het vrouwtje en Arcil hebben gezelschap gekregen van Thea,het zusje van het vrouwtje. Dat was best een tijdje geleden dat die Arcil gezien heeft. Arcil herkende haar nog wel en hoe!!! Ze kreeg een begroeting waar bijna geen einde aan kwam. Thea had het idee dat Arcil nog groter was geworden en vond dat hij stukken gehoorzamer was dan toen ze hier eerder was. Alleen het wandelen met Arcil was nog steeds niets aan veranderd, nog steeds een drama. 's Middags hebben ze een heel eind gelopen over, voor het eerst sinds lange tijd, sneeuwvrije wegen. Daarvoor was een flinke laag klei en leem in de plaats gekomen, want de boeren zijn zich op het voorjaar aan het voorbereiden. Daarbij wordt ook met de grote banden van de tractoren door de natte bermen gereden en dat geeft een enorme troep.
Het gevolg is dan ook dat er weer heel wat vieze pootjes schoongemaakt moeten worden. En niet alleen pootjes, de bagger zit van het puntje van de staart onder de buik door tot in de oren. Maar een lol dat hij heeft.

.

    

    

Gisteren zijn ze weer eens naar Giersbergen geweest. De weersverwachting was niet geweldig, maar het was droog toen ze de deur uitgingen, de nieuwe camera mee om het een en ander uit te proberen. Dat is niet erg gelukt, iedere keer dat het vrouwtje het toestel tevoorschijn haalde ging het  miezeren, dus even snel een foto en weer terug doen in de hoes.

Het was niet erg druk in het bos of beter gezegd op de zandvlakte, ze zijn welgeteld 2 honden tegengekomen, waarvan er een dicht bij zijn vrouwtje moest blijven en dat ook deed. De ander was een drentje, waar Arcil nog even mee gespeeld heeft. Arcil komt nog steeds zo af en toe uit zichzelf terug naar de baasjes en kijkt heel goed of ze wel volgen. En als ze een andere kant opgaan rent hij er als een speer achteraan.
Tot nu toe hebben ze nog niet meegemaakt dat hij ergens achteraan vliegt en voor langere tijd uit beeld is. Wel voor een wat kortere periode, die dan lang lijkt te duren. Dus de baasjes hebben niets te klagen.

Zelfs binnenshuis mogen ze niet mopperen. Het enige dat de laatste tijd gesneuveld is, is een keukenrol waar nog maar 1 velletje papier opzat.

Nee, het is niet wat je denkt: Arcil heeft geen beker gewonnen. Nog niet, in ieder geval !?!. Het is de wisselbeker voor recreanten die het vrouwtje vorig jaar met tafeltennissen gewonnen heeft en die nu opgepoetst weer ingeleverd moest worden om er opnieuw voor te strijden bij de jaarlijkse clubkampioenschappen. De beker stond klaar om vereeuwigd  worden, want het zat er dik in dat ze hem deze keer niet zou winnen. Ze moest het opnemen tegen aanstormend jeugdig talent. Kennelijk dacht Arcil dat de beker voor hem was want hij ging er mooi voor zitten en bedankte het baasje.

De wisselbeker is inderdaad in andere handen overgegaan, maar door en voor de geleverde prestatie heeft het vrouwtje er spierpijn en een fles wijn aan overgehouden. Om de clubkas te spekken wordt er na het toernooi altijd een verloting gehouden. Daartoe wordt de leden gevraagd iets mee te nemen dat verloot kan worden. Dat levert ieder jaar weer een tafel met een enorme hoeveelheid aan spullen op. Uiteraard levert niemand iets in dat hij zelf goed kan gebruiken, maar, op een enkele uitzondering na, voornamelijk spul uit een kerstpakket dat te lelijk voor woorden is of op andere wijze verkregen "rotzooi". Deze loterij is dan ook de enige loterij waar je hoopt niets te winnen. Maar de amusementswaarde is enorm hoog. Vooral als iemand iets wint dat hij zelf ingebracht heeft en wanhopig uitroept: "Zo kom ik  nog niet van die rotzooi af !!" Of als iemand iets breekbaars wint en tegen zijn zoon zegt: "Daar hoef je niet voorzichtig mee te doen". Ook het vrouwtje deelde mee in de pret en won een aantal dingen (ja, hoe meer loten, hoe meer kans!!!), waaronder 2 poloshirts in de maat XXL, een of andere glazen bloempot en het klapstuk, dit "prachtige" asperge-servies.

Maar gelukkig hebben we de kerk nog, die graag spullen wil hebben voor de jaarlijkse markt.

Doorkijkje naar de Linge

Het vrouwtje heeft een nieuw fototoestel en nu moet ik steeds maar poseren. Ik word er dan ook al steeds beter in. Maar de foto's lukken nog niet zo erg. Dan zit ze aan allerlei knopjes te draaien en dan zegt ze, "Nog eventjes Arcil, nog even blijven zitten". Dat doe ik dan maar, want dan krijg ik weer wat lekkers. Ik zal nog wel veel moeten zitten, voor ze precies weet hoe het werkt. Ze vond het best wel fijn dat het weer had gesneeuwd en vorige week zondag liep ze al om half 10 buiten. Ik mocht niet mee.Toen heeft ze die bovenste foto gemaakt.


 

 

Het vrouwtje zat een beetje met de handen in het haar want er valt niets te vertellen. Alles gaat zijn gangetje. Zelfs de sneeuw wordt al gewoon.



En toen...... kwam er ineens een berichtje uit Amerika, van Hannah. Die schreef dat ze met haar ouders en een zusje van Arcil, ongeveer een half jaar geleden, naar Amerika is verhuisd. Dat zusje heet Layla, voorheen Anista. Layla is net als Arcil gek op pootjes geven en is ook lekker eigenwijs (anders ben je ook geen echte drent natuurlijk). En nu heeft Hannah, op verzoek van het vrouwtje, een paar foto's, opgestuurd. Dat zijn wel hele mooie foto's geworden. Layla heeft een heel lief koppie, maar Hannah schrijft dan ook dat Layla super lief is.
En de foto van Layla aan zee vonden we zo mooi dat we hem extra groot hebben gemaakt.
 
En, vinden jullie dat we een beetje op elkaar lijken???

    
  
      

Een bijna uitgestorven bos, met hier en daar nog een besneeuwd plekje.
Groen dat ineens weer tevoorschijn komt.
Een hond, die komt als hij geroepen wordt.
Een voorzichtig zonnetje door de bomen heen, geen zuchtje wind.

Een heerlijke wandeling.

Vanmorgen is her er eindelijk van gekomen, het besneeuwde bos. Eerder  waren de wegen te slecht, of het weer, of er was een computer aangeschaft, die operationeel gemaakt moest worden. Maar vandaag gingen ze echt op pad. Ze gingen al vroeg weg want er waren voor later verse sneeuwbuien voorspeld en ijzige temperaturen. Het doel was Giersbergen, dat op 40 kilometer afstand het dichtste bij is. Ze hadden geen last van files, dat was alvast een meevaller. Bij het bos aangekomen was ook de parkeerplaats praktisch leeg. De weg naar het beginpunt van de loslooproute loopt langs een fietspad.  Normaal gesproken moet Arcil daar aangelijnd zijn, maar fietsers waren er niet te zien en ze verwachtten niet dat boswachters zouden controleren. Dus mocht Arcil lekker snel los en dat was een feest. Wat een lol had het hondje en daardoor de baasjes ook. Hij bleef maar heen en weer rennen en miste zelfs zijn tennisballetje niet. Op een vrouw met een Golden Retriever na kwamen ze niemand tegen. De accu van het fototoestel was bijna leeg, dat was jammer want nu kon ze er niet op los schieten. Uiteindelijk viel het nog mee en heeft ze redelijk wat foto's kunnen maken. Het blijkt maar eens te meer dat het baasje een enorme koukleum is (zie foto van onherkenbaar persoon en dat moet over een paar weken naar Oslo!!!!!).

Baasje, is dit je voor- of achterkant?








Na een uur heerlijk gelopen te hebben, zonder last te hebben van de kou (tenminste het vrouwtje en Arcil),waren ze weer bij het eindpunt en kwamen daar het tweede hondje van de dag tegen en dat was een drententeefje van 2 jaar. Daar heeft Arcil nog even mee gespeeld en liep na een keer, "Kom we gaan" keurig netjes mee.





's Avonds mocht Arcil weer op het huis passen toen de baasjes uit eten gingen om de verjaardag van het vrouwtje te vieren. De baasje hadden Arcil beter mee kunnen nemen want de rib-eye die het vrouwtje bestelde had verdacht veel weg van de rundvlees-versie van Smuldier. Dan had het vrouwtje het aan Arcil kunnen voeren in plaats van het op het bord te laten liggen.