Je bent de trotse bezitter van 1 of meerdere kleine kinderen als:
* het koud zweet je uitbreekt bij de gedachte dat de wasmachine het zou begeven
* de pampers, natte doekjes, koeken en allerhande melktoestanden 's nachts lijken te verdwijnen met de kabouters
* je 's morgens in paniek wakker wordt omdat niemand je 's nachts heeft wakker gehuild voor eten, nachtmerrie, zoekgeraakte tut of volle pamper
* het begrip "uitslapen" betrekking heeft op elk tijdstip na 6u30
* je om 4u 's nachts met een baby op schoot naar belspelletjes op tv zit te kijken en je afvraagt welke idioot -met uitzondering van al die andere ouders natuurlijk -zijn leven vergooit aan die rommel
* je 's avonds bij thuiskomt vaststelt dat je al een hele dag met een kwak melk of snot op je mouw hebt rondgelopen en beslist dat je morgen net hetzelfde zal aantrekken
* je om 10u 's morgens nog in pyama - uiteraard ook voorzien van de nodige vlekken - rondloopt met je haar recht omhoog
* de vloer een ware death trap is van legoblokken, pop-attributen, puzzels, boekjes en andere scherpe en/of zeer gladde voorwerpen
* je lunch uit een Leo-koek bestaat omdat een boterham smeren weeral 15 seconden extra tijd zou vergen
* je met heel veel begrip en inlevingsvermogen een glimlach werpt naar andere ouders die worstelen met een zeer publieke peuter-woedeaanval terwijl je de jouwe angstvallig in het oog houdt en hoopt dat ie zich niet geroepen voelt om mee te doen
* een stoel of een zetel altijd eerst ontdaan moet worden van een kruiwagen speelgoed en nooit mag beschouwd worden als meubilair dat in de eerste plaats dient om te zitten
* het beste boek van de laatste maanden er eentje was met heel veel plaatjes en bedroevend weinig tekst
* je je eigen top 10 van K3-liedjes kunt samenstellen en blij bent dat ze eindelijk weer met z'n drieen zijn
* de regeringsonderhandelingen in Hertoginnedal slechts een vaag begrip zijn maar de lotgevallen van ene heer Plop in zijn melkherberg dagelijks op de voet worden gevolgd
* je zondagochtend als eerste mag aanschuiven bij de bakker gezien de rest van het land zich nog eens omdraait terwijl voor jou de dag al uren geleden is begonnen
* de pispot een centrale plaats in de living heeft gekregen
maar ook als:
* je met heel veel toewijding de pop van dochterlief voedt, verschoont en instopt alsof het een echte baby is, gewoon omdat ze het vraagt
* je baby voor de eerste keer naar je lacht met geluid en je je geen trotser moment kan voorstellen * je onverstoorbaar, uren als het moet, denkbeeldige hapjes en drankjes verorbert die je kind in haar plastic keukentje heeft bereid omdat het haar zo fier als een pauw maakt
* je 's avonds als verliefde bakvis met vlinders in de buik naar de opvang rijdt om de liefde van je leven op te pikken
Jill is op 24 september 2 jaar geworden en daar hoorden een hele reeks feestjes bij. Het werd hoog tijd dat er een einde kwam aan al die festiviteiten want ze zou elk weekend een taart met kaarsjes gaan verwachten. Ook op de creche werden de slingers uitgehangen en mocht ze cakejes uitdelen die papa tot laat in de avond had zitten bakken.
Sinds de geboorte van Ella zit ze helemaal in de moedertjes-fase. Kleine zus krijgt constant de tut of de fles in haar mond geduwd als we niet opletten. Ze wilt het allemaal wel goed doen maar het is nog een beetje " l'amour brute" en om te vermijden dat Ella wordt plat gedrukt onder al die liefde heeft ze haar eigen baby met uitzet gekregen: de baby van moeke, de koets van peter Jeje en een bedje van mama en papa. Ze kan haar moederinstinct volledig uitleven op haar plastic baby maar Ella blijft toch nog altijd veel interessanter.
Ella is intussen een mollige baby met bolle wangen geworden die haar dagen vult met eten, slapen en gekke bekken trekken. (spijtig genoeg verwart ze dag en nacht nog altijd)
Een heel verschil met dat heel kleine mensje dat een dikke 3 maand geleden geboren werd; toen was ze zo teer en tenger dat we haar bijna niet durfden vasthouden. Qua gewicht zit ze nu op de curve, maar qua lengte gaat ze geen prijzen winnen. Ze is nu zo'n 53cm groot/klein. Soit, mama is ook nooit groot geworden en heeft zich dan maar een heel grote vent aangeschaft om aan die bovenste planken in de kast te geraken.
Op zondag 14 juni even voor middernacht moest onze ooievaar
een noodlanding maken. De afdaling was al een paar dagen eerder rustig ingezet
maar uiteindelijk was de begane grond toch dichterbij dan gedacht. Onze
gevederde vriend heeft een mini-meisje voor ons meegebracht, Ella.
Een week voor de geboorte bleek dat ik een
zwangerschapsvergiftiging had en werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Omdat
zo'n vergiftiging uiteindelijk ook voor de baby gevaarlijk kon worden, hebben
de artsen moeder natuur een handje toegestoken en de bevalling ingeleid.
Bij de geboorte woog ze nog geen 1900 gram bij een lengte
van 44.5 cm. Alles werkte zoals het hoorde maar ze miste wat vlees op haar
knoken, een gevolg van die vergiftiging. Ze heeft daarom 2 weken op de neonatologie
doorgebracht, de eerste week in een couveuse, daarna in een gewoon bedje.
Intussen is ze al een dikke week thuis en weegt ze bijna 2.5
kg. Jill is een boeferke maar Ella gaat haar ver achter zich laten als het op
grote hoeveelheden voedsel binnenwerken aankomt.
Als Ella eten krijgt, zit Jill het liefst naast ons op de
bank en doet ze "aaie Ella". Als Ella in haar bedje ligt en huilt,
gaat ze kijken en over haar vingertjes strelen. Tot nu toe is de liefde dus
vrij groot. Laten we hopen dat dat zo blijft als nummer 2 gaat beginnen lopen
en het speelgoed van nummer 1 ontdekt.
Minder dan een jaar na de thuiskomst van Jillie zijn we
opnieuw mama en papa. En hoe we het doen is me zelf een raadsel maar het is
opnieuw de mooiste, liefste, leukste, grappigste, sterkste meid aller tijden ;)
Onze dagen hebben nog niet veel ritme en onze nachten zijn
de naam niet meer waardig maar we komen er wel, Iwan, ik en onze 2 dochters.
Ongeveer 1 jaar geleden kwam de wereld even helemaal tot
stilstand : iemand duwde een paar fotos onder onze neus en opeens waren we
mama en papa. Enkele weken later stonden we aan de andere kant van de wereld en
iemand duwde een klein meisje in onze armen. En opeens hadden we een dochter.
Intussen is Jill bijna 1 jaar bij ons en nog altijd
staat de wereld af en toe stil. Het leven voor haar herinneren we ons met
moeite maar het leven met haar nemen we niet als vanzelfsprekend. Ze is ons
wonderkindje; het grote, kleine, dappere, ondeugende, sterke, koppige, lieve meisje
waar we soms met zn tweetjes in adem- en woordennood naar zitten staren,
gewoon omdat ze er is, hier bij ons, eindelijk, thuis.
En ongeveer een jaar na haar thuiskomst krijgt Jill een
nieuwe, belangrijke rol, die van grote zus. Deze keer gaan we nergens naartoe
met het vliegtuig; we zetten het raam open en wachten op de ooievaar. Als alles
normaal verloopt beval ik in juli van kleine zus.
Jill overlaadt mijn buik met kusjes en ze wijst als we
vragen waar de baby is maar de betekenis ontgaat haar nog. Soit, ze heeft nog
een leven lang de tijd om te wennen aan een zusje.
En net als in mei vorig jaar heeft mama serieus veel last
van nestdrang, hoewel ik het kuiswerk deze keer enkel kan
dirigeren gezien mijn bekken nogal wankel geworden zijn.
Iwan stofzuigt en dweilt zich een ongeluk, kookt als een
keukenprins(es), vervangt pampers in recordtempo en hoopt intussen vurig dat
mijn hormonenspiegel ooit weer tot een aanvaardbaar niveau zal terugkeren.
Time is too slow for those who wait,
too swift for those who fear,
too long for those who grieve,
too short for those who rejoice,
but for those who love,
time is eternity.
Jill is intussen bijna
5 weken thuis en elke dag worden we een klein beetje meer verliefd op ons
meisje. Eigenaardig hoe we na al die jaren wachten geen leven meer zonder haar kunnen voorstellen. Alsof we samen met haar eindelijk ergens zijn thuis gekomen.
Ze eet nog altijd als gek (volgens de kinderarts kan ze zeker niet
ontploffen, oef) ; ze lacht zich helemaal onnozel met onze kiebeboe-spelletjes
en verzonnen liedjes; haar grootouders, tantes, nonkels, neefjes en nichtje zijn
gekeurd en goed bevonden maar haar allergrootste idool is en blijft een hond
van 42 kilo die zich stoer toont maar zijn instant-liefde voor haar verraadt door zijn immer kwispelende staart als ze in de buurt komt.
Dit is voorlopig
de laatste update van deze blog. De reis naar haar is achter de rug; de reis
met haar is pas begonnen. En die krijg ik met alle moeite van de wereld niet
samengevat.
Nogmaals, een
dikke, welgemeende merci aan iedereen, bekend en onbekend, die ons heeft
gesteund tijdens de moeilijke en de mooie momenten. We gaan ons best doen om
Jill duidelijk te maken dat haar jonge verhaal zovele mensen heeft geraakt.
Maandagnamiddag zijn we na een rustige vlucht aangekomen in Schiphol. Daarna onmiddellijk verder naar Leuven waar de kinderarts Jill heef onderzocht en goed bevonden om naar huis te gaan. We hadden ons eigenlijk ingesteld op een nachtje Leuven dus die eerste autorit huiswaarts met ons drietjes was vrij onwezenlijk.
Jill is en blijft een heel flink meisje. Elke dag is een onophoudelijke stroom van nieuwe gezichten, nieuwe ervaringen, nieuwe omgevingen maar ze blijft lachen. We merken wel dat ze het meest op haar gemak is als we met ons drietjes zijn; dan komt ze helemaal los en schenkt ze ons de mooiste lachjes en geluidjes. Eigenlijk moet ik zeggen met ons vieren want ze heeft intussen ook onze hond (een beer van +40 kilo) ontmoet en die vindt ze dik in orde. Bij de eerste ontmoeting begon ze dadelijk wild te flapperen met handjes en voetjes en intussen is hij voor haar de grootste attractie van het huis geworden. De hond zelf is iets minder enthousiast maar hij blijft toch altijd in de buurt en op onbewaakte momenten gaat hij wel es aan haar hoofdje of aan een plakkerig handje snuffelen. Ze is voor hem precies automatisch een deel van de meute geworden.
De rest van de meute - mama en papa - zijn nog druk bezig met het verwerken van de jetlag, de stress en de vermoeidheid van de afgelopen weken. Maar het is allemaal zo de moeite waard als we dat kleine hummeltje zien lachen. De reis naar haar is lang geweest maar we zouden het zonder verpinken opnieuw doen, wetende dat het meest dierbare in ons leven aan het eind op ons zou wachten.
Accepting all Ive done and said I want to stand and stare again Until theres nothing left out, oh It remains there in your eyes Whatever comes and goes Oh its in your eyes (Peter Gabriel, In your eyes)
