°°°°°°°°°°°°° 5 maart 2008 Hello again, news from Santa Susanna and Figueres°°°°°°°°°°°°°°°°

Donderdag 22 februari

Vanmiddag lopen we weer met een zak van 15 kg, ditmaal gekleurde was, naar het wassalon. Men kent ons daar al. We zijn onderweg voor onze laatste dag in Cordoba. We willen absoluut De Torre De La Calahorra zien, dat aan de overzijde van de brug Puente Romano ligt en die je leidt naar de Moskee -vermeld in de gidsen als het levende museum van Cordoba. Ik toon mijn perskaart en we mogen gratis binnen, dat lukt niet altijd hoor! Het is een mooi museum maar we hadden een iets moderne aanpak verwacht. We zijn verwend natuurlijk met de musea die we intussen al gezien hebben. Torre De La Calahora situeert het leven in Al-Andalus, met maquettes,schilderijen die wel zo opgehangen zijn en belicht alsof je erin kunt stappen en je krijgt een headset mee die automatisch switcht als je in een andere kamer komt. Het thema van deze tentoonstelling is vooral het samenleven van Moslims, Christenen en Joden in Cordoba en wat ik leer is dat in de Koran staat dat de Islam alle profeten als boodschappers van één en dezelfde God erkent. Het is een ontmoeting tussen het Christelijke Westen en het Islamitische Oosten in een tijd waarin de twee grote religies elkaar vonden in eenzelfde liefde voor de wetenschap, wijsheid en het geloof. De Koran van toen is nog altijd dezelfde als de Koran die de Moslims vandaag lezen en belijden , maar de interpretatie van sommigen is vandaag wel anders.

We eten vandaag in een Chinees buffetrestaurant voor 6,5 euro! We geloven onze ogen niet als we zien wat je voor deze kleine prijs allemaal mag verorberen en vooral hoe divers en lekker het is. Dit is weer feest. Voor dit geld kunnen we zelf niet voor koken. We laten ons lekker gaan en hoewel ik weet dat ik overdrijf, eet ik als toetje 2 ijscremes voor hetzelfde geld. Sam past, want ze wil wat diëten. We slenteren door de stad en zijn getuige van de aankomst van de “Vuelta de Andalucia, de tour van Andalucia. Een circus in de stad zoals we dat kennen van de Tour de France. Sam leidt ons met de kaart in de hand naar plaatsjes in een oud kwartier van de stad waar we nog niet geweest zijn en zo we komen terecht in het enige 5***** sterren Hotel van de stad, Hospes Palacio Del Bailio. Een pareltje van rust, schoonheid en sobere Andalousische pracht dat gebouwd werd tussen de 16 en 18 eeuw en opgenomen is in the Monument category als Cultural Heritage Building. Daar gaat Sam naar de Los Aseos, het toilet en we nemen we een kijkje in de prachtige interieurs. In de brochure lezen we deze omschrijving van dit hotel:

“Hospes combines all the ingrediënts and services needed to create a private space-time in witch you can impose your preferences, rhythms and desires, transforming your stay into a vital experience. Hier kom je niet voor een nachtje bed & breakfast en weer verder.

We beëindigen deze dag moe en tevreden op een prachtig plein Plaza de Corredera. Jazeker we kunnen Cordoba aanbevelen als city trip. We zijn hier nu 6 dagen verbleven en hebben enorm genoten van de magische sfeer van Cordoba. De stad waar het verleden na vibreert en die in de 11^e eeuw de grootste en meest culturele stad van Europa was. Een stad waar filosofen, kunstenaars en wetenschappers geboren werden. Een stad die een geheim bergt en bezocht moet worden zonder timetables en zonder haast. Als je met je Camper voorbij komt overnacht je ideaal hier op de Camping “El Brillante“, Avda. Del Brillante 50 - 14012 CORDOBA, Telefonos 957 28 21 65 De prijs is wel 23,50 euro per nacht - we betaalden gemiddeld 15 Euro op de Spaanse Campings - maar alles is inbegrepen en de douches zijn perfect. Het adres van het buffetrestaurant willen we zeker delen voor als je in de buurt zou zijn. Cocina International Buffet Center, Paseo de la Victoria, 19 - 14004 , het ligt eigenlijk aan de kleine ring ten Zuid westen van het centrum van CORDOBA. Het ***** hotel Hospes Palacio Del Bailio kan je op de website bekijken en boeken hospes.palaciodelbailio@hospes.es.

Als ik dit noteer vallen er weer druppels op het dak van onze camper. Een buitje. Mooi om deze warme dag, met een temperatuur vandaag van 27 graden, vanavond met het deurtje van de camper open, af te sluiten.

We verlaten Cordoba, eerst wat inkopen doen in de carrefour en onze gekleurde was ophalen.

We laten ons verleiden aan het buffetrestaurant ( dat van gisteren aan 6,5 euro ) alvorens terug zuid oostelijke richting te rijden. Miljoenen olijfbomen glijden aan ons voorbij als we deze prachtige weg richting Almeria volgen. Het is uiteindelijk verder rijden dan we dachten en pas om halfelf komen we aan. We zijn moe van het rijden en zoeken ons een plaatsje dat geschikt lijkt om te overnachten. Dat plaatsje aan zee hadden we gevonden maar we deden geen oog toe. Er rijden hier meer auto’s op en af tussen middernacht en vier uu dan bij ons op de ring van Brussel denk ik. We draaien rond , slapen weer even in en worden weer wakker van het verkeer. Wrong place. Ik dacht nog even om de motor te starten en verder te rijden maar, waar moet je naartoe midden in de nacht? Al heel vroeg op, wij zijn beiden lastig omdat we eigenlijk geen oog hebben toegedaan, en vertrekken. We belanden 80 km verder in Vera. In onze gids zou hier een hele mooi gelegen natuurcamping zijn maar als we eraan komen blijkt die omringt door bouwkranen. . Heel Spanje is zowat een bouwwerf hadden we al eerder gehoord en de mensen klagen over de te hoge prijzen en niemand die dat wil betalen. Voor dit soort plaatsjes passen we en bovendien is de zon weg en waait het hard. Door toeval en eigenlijk ook omdat Ko en Rietje, onze buren van twee weken geleden op de camping in Castell de Ferro, ons over een mooie plekje hadden gesproken dat net achter de toren beschut tegen de wind en op 3 meter van de branding lag in een rustig dorpje met haventje, belanden we in Villaricos. We eten wat en willen een tukje doen omdat we beiden moe zijn van de afgelopen slapeloze nacht. We dommelen wat in en we worden na een halfuutje opgeschrikt door een claxonnerende Hymmer die voorbij rijdt op het smalle zandweggetje. Door het raampje zie ik dat het een Belg is en wat blijkt: het zijn Ko en Rietje. Wat een toeval zeggen wij tegen elkaar. We lopen hen tegemoet en omhelzen elkaar. Als naar oude gewoonte klappen we de stoeltjes open en drinken een glaasje witte wijn samen . Wat zij hebben gedaan en wij hebben beleefd in die 14 dagen die nu achter ons liggen, sinds we elkaar de eerste keer ontmoette in Castell de Ferro, dat soort verhalen wordt uitgebreid verteld. Een blij weerzien. We stappen samen het dorpje in, drinken wat en Ko gidst ons rond, want zij kennen dit idyllische plaatsje hier van vroegere keren. We spreken af om morgen te aperitieven op het pleintje als we het marktje bezocht hebben dat hier plaats vind.

We koken kip met verse groentjes in de wok en kruipen vandaag eens vroeg in bed.

‘s Morgens maak ik een grote wandeling langs het strand, het is niet koud maar het regent zachtjes. Hier in deze kleine baai is de natuur nog gebleven zoals ie altijd was omdat door een toeval men een Romeinse archeologische site heeft gevonden en het gigantische bouwproject dat men plande niet mocht doorgaan. Gelukkig. Er staan wat verder op nog 3 campers geparkeerd. Hier kom je voor de rust, het ruisen van de zee en het mooie panorama.

24 /02/2008

Vandaag regent het weliswaar zachtjes maar het is wel een kleine modderpoel voor de ingang van onze camper. We ontbijten en lopen naar het marktje, met regenjasje aan en hoed op, in dit mooie, vandaag weliswaar een beetje troosteloos dorp. Er staan niet zoveel kraampjes omwille van de regen. Doen inkopen en drinken een kopje koffie met Ko en Rietje in een strandbarretje waar de gasverwarming aanstaat. In de namiddag houden we onszelf wat bezig met een spelletje poker in hun camper, gezellig en vooral droog binnen. Een mens moet wat met zo’n weer. Het klaart wel wat op maar het is lang niet het weertje waarvoor we naar zee afzakten vanuit Cordoba. Ons accu blijkt bijna plat wat betekent dat ik niet kan schrijven op de pc want dat neemt veel energie weg. Geen probleem zegt Ko, ik zet het groepje even aan. Onze accu laadt op. We vragen en krijgen van the Master hemzelf uitleg over wat het beste is om je van energie te voorzien “in case off“ . Een zonnepaneel extra bijplaatsen of een groepje kopen. Blijkt met dit donker weer dat de batterijen net maar amper 1 ampère opladen, met een extra zonnepaneel ben je dus niet zoveel, een extra generator, daar kan je altijd wat mee. Voorkeur is een Honda omwille van de stille motor, een 1000 of 2000 watt. Dat zal een investering worden van al snel 1200 euro, maar als het moet moet het natuurlijk. Als het morgen niet beter wordt vatten we onze tocht aan naar het Noorden. Met zo’n regenweer kunnen we evengoed verder rijden .Om in april in Sicilië te zijn hebben we nog wat kilometers voor de boeg en we willen zeker een stuk van Slovenië, Kroatië en Bosnië Herzegovina zien voor de oversteek naar Italië.

Ja, we zijn ondanks de leuke ochtend en middag een beetje teleurgesteld over het weer hier, we hadden anders verwacht en dat is natuurlijk fout. Als je verwachtingen niet ingevuld worden dan kan je chagrijnig worden. We kennen de lange gezichten van in België omdat we ons gemoed afstemmen op het weer. Daartegenover staat natuurlijk als je niks verwacht dan is alles een “onverwachte” verrassing. We kennen dat wel.

We staan maar wat en we willen meer.

De zon schijnt vandaag ‘s morgens toch al een beetje flauwtjes. Het wordt een opruimdagje en omdat Sam niet een hele dag wil afwassen nemen we ‘s middags de lunch buitenhuis, op een terrasje, het kan net. We rommelen wat in de namiddag. Ik zoek wat mooie parelmoeren schelpjes en ronde stenen op het strand. Ongelooflijk wat moois aan kleur, vormen en materialen je kan vinden op zeg maar één vierkante meter strand. Je kan niet alles meenemen en dus selecteer ik grondig. Met de gevonden specimens wil ik een soort kader maken, souvenirs van Schone Stranden in Europa. Onze buren Rietje en Ko nodigen ons uit voor een glaasje en we worden verrast met Unox Rookworst. Een Nederlandse delicatesse, te vergelijken met de in Nederland wereldberoemde HEMA worst , maar die blijft geen 3 maanden vers in zijn aluminium verpakking, weten ze ons te vertellen. We kijken naar het journaal van half vier op TVE en zien dat het hier in het Zuiden het beste is wat je kan krijgen in Spanje. We maken kennis met ‘ Gestampt muisjes’ van DE RUYTER en fijngemalen kaas in een prachtig doosje: Zwitserse kaas van GESKA GLARUS. Dat doosje bestond al toen Rietje een klein meisje was verteld ze ons. Origineel en mooi doosje. Uit Friesland proeven we mierzoete Appel-kaneel stroop. Nederland en België, we zijn buren maar er zijn toch merkwaardige verschillen in het aanbod van producten en natuurlijk ook het verschil van eetgewoonten. We houden onze algemene vergadering en besluiten morgenvroeg op te krassen. Up to the North of Spain. Stopje in “Valenci-a, alle mensen zonder centen zitten in de Cine-ma“, en dan toch maar door naar Catalunia waar we het Museum van Salvator Dali niet willen missen. Als ik het hier zo even opschrijf lijkt het een makkie om effe te rijden. Van hier tot daar in Figères zal al wel snel 800 km rijden zijn, dus we zijn nog even onderweg. Maar dat is goed , ik wil weer reizen en ontdekken. We zijn nu lang genoeg in Zuid Spanje gebleven , het is tijd om weer te gaan trekken. “Home at Europe” is inderdaad meer dan Spanje alleen.

Onze route voor de komende dagen print Ko netjes uit vanaf zijn Routeplanner. Het is een geweldig aardige man. Villaricos-Aguilas-Lorca-Tatana over Murcia en Alicanté naar Valencia.

Na een 50tal km rijden nemen we onze lunch. We klappen onze stoeltjes uit en zitten op een bijzonder mooi strandje dat ook een camperplaats blijkt te zijn. Midden in de natuur aan zee , Playa La Higuerica. Het staat niet in de officiële kampeerplaatsgids dus bij deze een aanvulling. We laten Benidorm, uiteraard, rechts van ons liggen net als de stadjes in de Costa Blanca zoals Calpé met z’n hoogbouw en laten ons leiden door een brochure van de toeristische dienst die we mee hadden over een dorpje Javea Xabia. Een prachtige baai die omsloten word door De Sant Antonio Kaap, die de zee trotseert met 160 meter hoge klippen en de berg De Montgo. Hier geen hoogbouw aan de kustlijn maar diversiteit van kapen en baaien. Een stadje met een natuurlijke omgeving dat bijzonder is door zijn verscheidenheid aan vormen waarin het je telkens de vlakke of strak omlijnde kusten van de zee anders en nieuw laat ervaren. Hier slapen we vannacht. Om de haverklap krijgen we een vlaag licht over onze camper, dat komt van de vuurtoren op de San Antonio kaap en die blijkbaar tot 42 mijl in de zee te zien is. In het baai waarlangs we staan ontdek ik een aantal putten uitgehouwen in de rotsachtige grond en verbonden door kleine kanaaltjes met de zee. Dat blijken koninginnebaden te zijn. “Banys de la Reina “ in de volksmond. In de 12^e gebruikt voor het pekelen van vis. Als je een verrekijker zou hebben zou je vanhieruit het eiland Ibiza kunnen zien liggen. Geplaagd door het dilemma, doorrijden noordwaarts, waar het kouder is, of hier nog wat blijven waar de zon vanochtend al weer weelderig schijnt over zee, bespreken we onze route verder. Natuurlijk zo blijven we in Spanje en laten we de rest van Europa voor ons liggen. Met de wetenschap dat we in April in Sicilië willen zijn en ook niet door Italië willen razen verrekken we maar richting Valencia.

Hier zoeken we een plaatsje en we hebben geluk, langs de paseo, waar er beweging is door de wandelaars en de joggers en licht op de boulevard staan we tussen 2 appartementblokken rustig met zicht op zee.

De volgende ochtend sluiten we onze camper zoals naar gewoonte goed af. Alle raampjes dicht,gordijntjes toe, handrem op, stuurvergrendeling aan met aan de bestuurderszetel een extra lint dat vastzit aan het stuur, zodat er niemand met een schroevendraaier het slot zou kunnen forceren en binnen geraken en de veiligheidsloten die we extra lieten plaatsen op alle deuren actief.

Je kan niet voorbij Valencia rijden zonder tenminste de stad bezocht te hebben. Van hieruit wordt 1 op 3 appelsienen, die wij in de wereld eten, verscheept. Het is de derde grootse stad van Spanje en gekend om zijn Spaanse authenticiteit. We zijn blij verrast door de schoonheid van deze stad, zijn architectuur, zijn romantische huizen en straten. Sam stippelt een wandelroute uit langs de mooiste gebouwen en zo lopen we langs de groene ring die Valencia binnenstad omringt met prachtige tuinen en parken en ontdekken de Palau de les Arts, Reine Sofia, de Opera van Valencia. We overwegen om overmorgen naar ‘Orlando’ van Georg Friedrich Handel‘, de laatste voorstelling in februari van deze opera, te gaan zien in het fantastische futuristische gebouw. We dwarrelen langs de staten en belanden in de Mercado Central, een grote mooie hal geïnspireerd door de bouwstijl van Gaudi, vol winkeltjes met een enorm aanbod verse groenten, vis, worsten, kruiden, aarden potjes en veel paellapannen in alle maten. Als je in deze stad woont ben je bevoorrecht zegt Sam. Elke ochtend kan je hier verse groenten kopen in de voormiddag en dwalen langs de prachtige gebouwen en op een halfuurtje bus ben je aan zee. Geweldig toch. We sluiten de dag af met ‘ Paella’ die hier is uitgevonden.

29 /02/2008

We zijn allebei zeer pistoff. Sam heeft zich wat in bed gelegd vanmiddag en ik heb zonet het nodige gedaan om het aangifte document INBRAAK IN CAMPER, opgemaakt door de politie van Valencia doorgefaxt te krijgen naar de verzekeringsmakelaar in België.

We zijn na een quasi slapeloze nacht op de boulevard en een helse voormiddag - van rondtoeren en zoeken naar de policia local en dan weer naar de policia National van Valencia, het op en neer getelefoneer naar de dienst van de politie die zich bezighoud met inbraak in auto’s van toeristen, in een andere taal dan het Spaans, weer terug naar het politiekantoor gestapt voor het aangiftedocument te laten valideren, - weg van Valencia gereden richting Barcelona. We hebben de afgelopen nacht mogen doorbrengen op de parking van de politie, die veilig was volgens de vriendelijke politiedame, omdat ze er regelmatig patrouilleerden. Onderweg hebben we iets gegeten en de eerste afslag genomen naar een camping in een vergeten stuk Spanje. Om te bekomen van de schok, de emotie, het verdriet ook en vooral het besef van de kwetsbaarheid in een Camper. Het stuk strand waaraan deze camping gelegen is stelt niets voor. Als ik dit schrijf is het enige wat ik hoor het geblaas van een Zweed op een klarinet. In het naar hier komen ben ik 2 keer bestolen zegt hij, in Frankrijk en in Spanje. Als ik er aan toevoeg dat het hier wel veilig is zegt ie, jooa..

Ik neem een slokje wijn en schrijf straks verder. Ik ben moe, teleurgesteld ontgoocheld en beroofd. Het ergste is nog het gevoel dat we en beroofd zijn van spullen en beroofd van onze vrijheid om te gaan en te staan waar we willen, zonder dat er een of andere klootzak de camper openbreekt en leeg haalt. Ik leg me even neer om weer wat bij te komen.

Als ik ontwaak na een uurtje loop ik naar het strand. De lucht heeft dezelfde kleur als het water van de zee, ik zie een bootje dat als het ware zweeft in de verte , een gek zicht.

Neen , vandaag wil ik nog niet schrijven over het slechte gevoel dat we hebben na de inbraak van gisteren in Valencia. Ik wil het “weg hebben” maar jammer genoeg blijft het onbehaaglijke gevoel hangen bij ons twee.

What happens?

De Lokale politie van Valencia belt op Sam haar mobiel, toen we Paella aan het eten waren in Vallencia, dat ze haar rode handtas hebben gevonden. Sam antwoord dat dat niet kan. Toch wel zegt de dame, uw telefoonnummer stond in een boekje genoteerd dat in de tas zat. Ze kijkt om zich heen en plots realiseert ze zich dat het de rode tas moet zijn die in de camper ligt. Als dat zo zou zijn dan betekent dat er iemand ingebroken heeft. Sam wordt heel opgewonden en begint te wenen, tal van scenario’s spelen zich af in ons hoofd. We vragen aan die dame dat ze onmiddellijk en patrouille wagen willen sturen naar de plaats waar de camper staat want als de deur opengebroken is kan gelijk wie er zo in en meenemen wat ze kunnen gebruiken. Misschien staat de camper er wel helemaal niet meer! We stoppen met eten , rekenen af en nemen een taxi richting de Paseo. De taxichauffeur is bekommert om ons en rijdt zo snel hij kan. ‘Waarom heb je de camper daar gezet ?’ vraagt ie. Het is de buurt van de GITANOS, the gipsy’s. We vrezen het ergste. Als we op de plek aankomen staat onze camper er gelukkig nog. Alle deuren met veiligheidslot zijn onaangeroerd.We kijken nog eens rond en zien dat ze het raampje van de badkamer opengebroken hebben, enkel een schroevendraaier achter het raampje steken en stevig trekken volstond om de slotjes te breken en binnen te zijn. Ongelooflijk hoe makkelijk. Dus alle veiligheidsloten die we extra hebben laten plaatsen maken niet zo veel uit. De raampjes kun je niet beveiligen! Binnen ligt de Camper helemaal overhoop, alle kastjes staan open. Wat is er allemaal verdwenen?

De laptop van Sam in de pas gekochte computerrugzak van Samsonite waarin al haar bankpapieren zaten, het verwarmingsstelletje op elektriciteit dat we onderweg kochten, ons donsdeken en de kussens! Mijn God wie breekt er in en loopt over straat met een donsdeken van 2 bij 2 meter, lakens en kussens. Ook het Canon fototoestel dat Sam pas gekocht had in Portugal is mee, en haar make up is verdwenen . Er zijn ook kledingstukken meegenomen en de pen die ze gekregen heeft van haar collega‘s.

We zijn allebei van de kaart. Sam weent , de hoeveelste keer is dat nu dat ik bestolen word, vraagt ze terecht . Door een toeval zit mijn laptop nog netjes in het kastje, het enige kastje dat ze niet hebben opengemaakt en mijn fototoestel had ik mee naar de stad. We zetten alles op een rijtje en bedenken veiligheidmaatregelen omdat deze inbraak een signaal is.

After all, sussen we ons, het kon nog erger natuurlijk. Stel je voor dat echt alles wordt meegenomen of dat inbrekers vertrekken met de Camper…?

Maandag, 3 maart, halfacht.

De ochtend is het mooiste moment om je gedachten te laten dwarrelen en ze op te schrijven.

Het moment dat de maan zijn zilveren gloed nog op de zwarte zee werpt en even later zijn gloed verflauwt omdat het einde van de wereld wordt opgelicht door de zon. Het einde of het begin van de globe. We weten dat onze aarde rond is dus, er is geen begin en geen einde, we draaien maar wat in het rond. De zee is nu mooi verlicht, een gele gloed verlicht de camper en de eerste meeuwen zweven al over het water en duiken naar vis. Het is alsof ik de enige ben die zo vroeg uit de veren is. Hier op de camping staan een vijftig tal campers geparkeerd op het strand, allemaal netjes met uitzicht op zee. Het is een mooi en tegelijkertijd lelijk zicht. We vragen ons af hoe dat in de zomer moet zijn. 300 stuks naast elkaar? Deze Camping, Bon Repos, is een aanrader als je naar of door de Costa Del Maresme rijdt met je camper. Het dorpje Santa Susanna achter de camping stelt niets voor. Een Nepdorp, appartementen, beton, brede lanen met palmen en zoals we in heel Spanje mochten ervaren overal bouwkranen die nog eens zoveel nieuwe woonblokken bijzetten. Helemaal niet charmant. Heel Spanje is een bouwwerf, ik zei het eerder al dat het voor ze niet uitmaakt of die ook allemaal nog eens verkocht of verhuurd geraken . Op dit moment, met steun van Europa, zorgt dat voor werkgelegenheid en straks kan elke Spanjaard een 2^e verblijf aan zee hebben omdat de toeristen niet zullen blijven komen en de waanzinnig dure prijzen die men vraagt niet blijven betalen. We komen hier, voor de rust en het prachtige panorama van de zee, in elk geval terug bij van de schok die we gekregen hebben toen ze in onze camper inbraken.

Die rust die we hier vandaag vinden, vonden we niet in de nacht van 1 op 2 maart onderweg op de te kleine volgestouwde camping La Masia in L’Hospitalet de L’Infant waar we met onze camper noodgedwongen schuurden tegen de bomen omdat de eigenlijke rijweg opgebroken lag. Van de lange rit naar Santa Suzanna hebben we wel genoten toen we op de brede lanen van Barcelona reden en de cd van Freddy Mercuri op hadden staan. Barcelona loeide door de luidsprekers. We glunderden allebei en hadden even terug het gevoel op vakantie te zijn.

Een paar nachtjes blijven we hier zodat we ons kunnen herorganiseren zodat een potentiële volgende inbreker niets van waarde kan mee meepakken, en rijden dan door naar Figères, de laatste bestemming in Spanje.

Santa Suzanna, 3 en 4 maart 2008.

Het is vandaag bewolkt hier aan zee , toch lekker om buiten zitten en wat te rommelen in onze papieren. We zijn nu 4 en een halve maand onderweg en het wordt tijd om eens wat op te ruimen. De garage herorganiseren en de souvenirs te stokkeren. We doen het rustig aan.

Is het dat er nu oog voor heb, door de gebeurtenissen in Valencia, dat ik potentiële inbrekers zie. Er komt een man met een GSM aan het oor voorbij wandelen, in mijn spiegel zie ik hem voor en achter de Camper van onze buur lopen,De was hangt buiten en de stoeltjes staan opgeplooid voor zijn vehikel. Blijkbaar is er niemand thuis. De man van Marokkaanse afkomst lijkt mij kijkt voordurend om zich heen. Ik stap uit en dan gaat hij weer wat verder. Even later loopt hij weer op en neer rond de camper. Ik ga terug naar binnen maar in mijn spiegels kan ik hem gadeslaan. Hij komt terug en ik zie dat hij probeert de deur open te doen van de Camper en nog steeds telefonerend gaat ie wat passen opzij. Ik loop naar buiten en mijn buurman die blijkbaar in zijn Camper zat doet de deur open. De inbreker stapt iets sneller weg tussen de caravans die in de bosjes staan. Ik vraag aan de Duitser of dat hij aan de deur geweest was. Jaja zei hij , iemand klopte aan. Verdomme, wat ellendig. We moeten als vroeger op onze hoede zijn. Zelfs op een camping!

Sam neemt een douche, ik zet de tafel en de stoelen binnen. De greenbox is ook mijn taak en water bijvullen. Om 11 uur vertrekken we vanuit Santa Suzanna richting Figueres , het is 4 maart 11uur, en onze kilometerstand is 14420.

Figueres

Museum Theatro Salvador Dali. Een openbaring is dit museum, het meest bezochte in Spanje overigens en echt een aanrader. Ik bezocht het eerder al , dat is nu 20 jaar geleden denk ik, en sta nog altijd verbaasd over de veelzijdigheid van deze kunstenaar die nu intussen 19 jaar overleden is. Ik weet het goed want op 1 maart 1989 is Jolien geboren en Salvador gestorven. De koning is dood leve de koning! Heel het museum is een ontdekking. Geen saaie zalen met rechthoekige muren maar een levendig schouwspel van zijn diverse periodes en stijlen en zijn artistieke veelzijdigheid gedurende zijn aristocratisch, mondain, tikkie verkeerd en surrealistisch leven. Een groot kunstenaar die groot leefde, en op zijn 15^e levensjaar zijn eerste tentoonstelling hield precies in dit gebouw. Het was toen het theater van de stad . Op het einde van Spaanse burgeroorlog werd het vernietigd en het was the Master hemzelf die toen aankondigde: “Waar, Waar anders dan in mijn eigen stad moet het meest extravagante en de meest solide voorbeelden komen van mijn kunst ?Hij mocht het van de stad inrichten naar eigen wens. De shops in straatjes in de buurt van het legendarische museum verdienen vandaag nog altijd grof geld aan snuisterijen en kopieën van zijn werken in posterformaat en de namaak juwelen die hij destijds ontwierp. Figueres zou Figueres niet zijn zonder Het Dali Theater Museum. We besluiten onze middag met Tapa’s en doen een stevige wandeling naar de camper die we op een camping hebben gezet.

Vanochtend 5 maart, waaien de pannen van het dak. Onze Villa beweegt heen en weer. De zon schijnt maar op de thermometer lees ik 4°C. Koud.

***************************************************************************

Vandaag, 19 februari, hebben we ons voorgenomen om in de voormiddag de Camper eens grondig aan te pakken. Hij is intussen erg vuil geworden langs de buitenkant en er hangt een zoutlaagje over de carrosserie en de fietsen achteraan van de voorbije stormachtige dagen toen we nog aan zee waren. Sam neemt de binnendienst waar, ik kruip op het dak om de koepels een Spic and Span beurt te geven. In de late namiddag zijn we weer op pad in Cordoba, Deze stad is erkent als werelderfgoed door de UNESCO, de stad die was en steeds een voorbeeld is van tolerantie en samenhorigheid tussen volkeren en culturele uitwisseling en zich daarom kandidaat stelt om in 2016 Culturele hoofdstad van Europa te worden.

We nemen een stuk van de namiddag en vooral de valavond met zijn mooi verlichte pleinen en paleizen mee. Vanavond gaan we voor de Cuisine Traditionnelle de Cordoba. In de Taverna Salinas ( C/Tundidores, 3 Junto a Esparteria in de city of Cordoba, een etablissement dat opgericht is in 1879 ) serveren ze de authentieke keuken van de Cordobesen. De vriendelijke ober stelt ons een kennismakingsmenu voor en serveert 4 bordjes voor ons twee.

1. Salmorejo au Gaut, een soort koud soepje op basis van gemixte rijpe tomaten, olijfolie en mie de pain, Een eitje gesneden eroverheen met wat snippers bergham, wat zout en azijn.

2.Gefrituurde kabeljouw kroketjes en gefrituurde aubergine schijfjes.

3.Oranges Hachees au Morve et a l’huile.

Ik neem dit recept over uit een prachtig boekje, in het Frans vertaald, over dit restaurant en de gerechten die ze hier serveren, dat de maître d’hotel ons geeft nadat ik hem vraag wat we allemaal precies aan het eten zijn.

Het tweede gerecht is een combinatie van appelsien puur gesneden in blokjes met daaroverheen ontzoute vis, Moreu, en ui gesneden in reepjes, uiteraard overgoten met olijfolie. Wij zijn van deze combinatie zuur, zout en zoet niet zo opgetogen. Vervolgens wordt ons een vierde bord voorgeschoteld.

4.Flamenquin au Jambon de Montagne, een soort curryworst met bergham erin , omringt met chapelure en gefrituurd op een schotel frietjes en afgewerkt met snippers salade.

We zijn blij kennis te maken met deze keuken, eten deze zware schotel en bedenken ons dat het eigenlijk ook maar een soort boerenkost is wat de Cordobanen eten. Wij zijn natuurlijk verwend met onze verfijnde keuken in België. Wat ons opvalt is dat er maar heel weinig is overgebleven van de Noord Afrikaanse keuken. Te weten dat de Moslims of de Moren uit de Magreblanden hier toch een 1000 jaar geleefd en overheerst hebben.

We betalen de rekening 25 euro, dat viel mee, een lekkere huiswijn van hier in de streek in begrepen en nemen afscheid van Cordoba By night.

‘s Morgens worden we wakker van de hevige regen op het dak. . Dat is nu wel even geleden dat we nattigheid hadden. De camping is op sommige plaatsen een rivier geworden en ik ontmoet een Aziaat die hier gisteren met zijn tentje stond en vanochtend met zijn hele handel, hijzelf inclusief, staat te drogen in het gebouwtje van de douches. Het is dan wel 12 graden vanochtend, niet koud, maar tegen dit soort regenbuien kan je niet op.

In de camper hebben we gelukkig ruimte en zitten we vooral droog. Op deze camping staan 17 campers geparkeerd waaronder ééntje “Globetrotter 4X4” , een soort omgebouwde woestijnvrachtwagen. Prachtig , alleen begrijp ik niet waarom die dan hier op een camping staat. Met zo’n vehikel kan je makkelijk ‘overal’ staan, vooral in de ongerepte natuur, op stranden en moeilijk te bereiken plaatsjes waar verder niemand kan komen. Eén van de zwakke punten bij een normale camper, zoals wij er ééntje hebben, is dat je steeds op een verharde weg moet blijven om niet het risico te lopen dat je ergens vastraakt. Wat zal deze dag ons brengen? Als we een douche hebben genomen is de hemel nog altijd grauw, we koken thuis en zien wel verder. *1

Geïnspireerd door de tapa’s en de kleine hapjes die je hier overal kan eten tover ik

Hoe ga je te werk?

Marineer de kipfilet in blokjes gesneden in gember en chili, bak ze aan. Wat uitsnippers meebakken en een blokje kippenbouillon erbij. Op smaak brengen met gemberpasta en lookpulpa. Afwerken met zwarte peper en verse citroen in stukjes gesneden, dat samen met rijst voor mij en pasta voor Sam. Heerlijk. Serveer hierbij Viña Albali Reserva 2001, dat is een Valdepeñas Donominacion de origine, en het is feest. *2

De Aquardente is op, dat is een heerlijke Spaanse Eau de vie en Sam wil Glassex, versta me niet verkeerd, dat is een glanspoetsmiddel voor ramen van de camper.

We stappen naar de Carrefour, die hier op 10 minuutjes wandelen ligt en worden aldaar weer verbaasd over het bangelijke aanbod producten dat te koop ligt. De Carrefours, we tellen 66 kassa’s! hier zijn gelegen in een centro commercial en omringt door boetieks en winkels als Yves Rocher, Zara, een droogkuis enzomeer. We kopen er wat we nodig hebben, Sam net iets meer, en checken of de was, die we intussen opgespaard hebben, hier kan gedaan worden. Het kan en dus zeulen we morgen voor we terug naar het centrum van Cordoba gaan, met 15 kg linnen naar hier. Sam ziet een winkeltje CORONEL TAPIOCCA ,een soort Travel & Adventure shop, dat we ook zagen in Santiago De Compostella, met een zeer mooie collectie sport kleding . Nu dat het solden is, Rebajas die loopt van 7 januari tot 7 maart! is dit een uitgelezen moment om eens te zien of er nog spullen passen. Ik koop een mooie camper-sport-broek aan 25 euro en die is een maatje kleiner dan ik gewoon was. Het buikje is intussen verdwenen! Als we terug komen zien we dat een familie met 3 kinderen zich installeert naast ons. We bedenken dat het wel erg knap is om met 3 bengels, 2,5 en 7 jaar op reis te gaan met een camper. Zo ontwikkel je de reismicrobe maar als ouders is dat niet van de poes. Kleine kinderen hebben altijd honger,zijn nooit moe als het bedtijd is en klaarwakker en meestal vervelend als ze moeten gaan slapen. Chapeau. Als het donker wordt zie ik door het raampje van onze buren de kinderen en de mama aan tafel zitten wachten terwijl de papa kookt. Ik zie steak in de pan verdwijnen met het air van een chef kok en ruik look,ui en gebakken aardappeltjes. Zoals het hoort wordt het koken vergezeld door het proeven van een flesje Spaanse rode wijn. Het is overal wat van hetzelfde op vakantie. Ik voel me een voyeur zoals ik ze hier zit te observeren en begeef me maar naar binnen.

Ik bel Jolientje op, die het nu erg druk heeft omdat ze aan haar eindwerk bezig is. Als ze vraagt waar we ons nu bevinden en ik uitleg dat we nog altijd in Andalucia zitten zegt ze. “Dat is geen Europa reis hé papa!” Ze heeft een beetje gelijk, we verblijven hier nu dik 2 maanden, we hebben weliswaar nog lang niet alles gezien, maar we willen vooral de wintermaanden in het warmere Zuiden doorbrengen alvorens we Noordwaarts gaan om via binnen land Spanje, Frankrijk en Italië naar Sicilië te rijden. Dat is het plan voor zover. Eén keer dat de lente zich echt heeft ingezet zullen we door Oost- en Centraal Europa gaan rijden en de landen, die voor ons beiden nieuw en dus wat vreemd zijn ontdekken. We realiseren ons nu ook al wel dat Scandinavië, waar we naar toe willen misschien voor een andere keer zal zijn. Het zijn zulke grote landen en een jaar is ook niet de eeuwigheid. We zien wel zeggen we tegen elkaar, “we zien wel“.

Vandaag bezoeken we de Kathedraal - Moskee van Cordoba, een groot moment, een must als je hier Cordoba bent. Een levende getuige van de geschiedenis. De Mezquita is 24000 m2 groot en is als het ware een oase van stenen pilaren. De ritmische herhaling van kolommen en bogen herinnert de gelovigen eraan dat op welke plek ook iemand bidt dit het centrum van de moskee is en het centrum van de wereld. In haar boodschap van steen onthult deze moskee de spirituele boodschap van een beschaving. Het is stil en koud binnen maar prachtig om door en onder de 900 pilaren te lopen die als een sluier van de regenboog de eeuwigheid ontsluit.

Tijdens het hoogtepunt van de uitbreiding van de Islam in het Westen, in 965, vergroot de Kalief Al Hakam II de moskee en blijft trouw aan de bouwstijl van 2 eeuwen geleden. Met de hoefijzerbogen die bovenop de grotere bogen geplaatst worden zoals een palmboom tussen andere palmbomen, of zoals ik begrijp van de Engelse gids die ik volg, zoals de mens die zich uitstrekt om God te aanroepen. Het is de eeuwige beweging van de arabesken van de bogen, de marmeren snoeren van de etherische pilaren die de zwaarte kracht met voeten lijken te treden. We komen in de Patio de los Naranjos, de aangrenzende appelsienentuin, een beetje bij van de schoonheid die we mochten ervoeren in het Mezquita en wandelen door de Puerta del Perdon, de poort van vergiffenis, verder de stad in. De rest van de getuigenissen van het Kalifaat van Cordoba zijn helaas verdwenen. Waar in die glorieuze tijd ontelbare kunstateliers waren, die gedurende drie eeuwen de grootste waren van het Westen, de scholen, de bibliotheken met meer dan 400.000 boekdelen- de meest omvangrijke van de Xde eeuw- de honderden moskeeën en paleizen waarvan alleen nog de ruïnes van Mesina Al Zahra overblijven, en de universiteit waar de Europese wetenschappen en cultuur voor de eerste keer opgebloeide, zijn nu de shops voor de toeristen neer geplant. Toeristen die hier in bussen afgezet en belaagd worden met nep ceramica en een plaasteren kopie van de zuilen in het Mezquita. Het zij zo natuurlijk. We hebben een mooie culturele dag achter de rug en gaan moe, van het slenteren, maar blij en opgetogen terug naar ons huis op wielen.

Torremolinos - Ardales - Garganta del Choro- Montilla op weg naar Cordoba.

Het was na een lange ochtend schrijven op 14 februari dat ik, gepakt met de computer en gezakt met mijn camera, mijn lange wandeltocht ( 6km) aanvatte onderweg naar Sam die nu een dag en een nachtje met haar mama heeft doorgebracht in een hotel dat precies aan de andere kant van Torromlinos lag dan waar wij onze Villa geparkeerd hadden.

Misschien dat het vorige verhaaltje op de blog wat lang uitviel, die ochtend was ik al vroeg beginnen schrijven, de letters rolden zomaar uit mijn pen, het enige wat ik moest doen was ze noteren.

Het werd een mooie middag en een blij weerzien van De mama die haar dochter na 4 maanden terug zag, 2 blije gezichten dat las ik zo. Met de mama was alles opperbest net zoals dat met ons het geval was. Dat deed haar plezier, ze genoot om ons samen, nog even blij als bij het vertrek, te zien. Er zijn koppels die samen op reis vertrekken maar elkaar dan echt beter leren kenen en vroeger terug komen dan gepland was. We drinken een kopje koffie , bekijken enkele geselecteerde foto’s op het pc-scherm- geselecteerd omdat we moeilijk de nu al bijna zo’n duizend foto’s die ik gemaakt heb kunnen zien- en wandelen in het flauwe zonnetje over de dijk. ‘Vandaag trakteer ik ‘ zegt haar mama en we zitten even later in een behoorlijke gereputeerde zaak paella te eten met Cava. Een feest. Rachel verteld honderduit over haar vriendinnen die allemaal nauwgezet de blog lezen en haar geregeld komen vertellen over het wel en wee van die twee op reis. Hierbij doe ik de groeten aan de dames: José, Kitty, Leni en Tilly en breng ik mijn dank over voor de complimenten over het schrijverstalent die ik mocht ontvangen. ‘We keep on going‘.

15 februari, middag. We worden uitgewuifd door al onze campervrienden! en wij wensen hun veel zon en vreugde in Torremolinos ! Wij zijn intussen alweer onderweg naar Cordoba. Het wordt een mooie rit via Ardales rijden we de bergen in en worden stil van de grote meren, Embales, die er schoon bijliggen omringt door de bergen. We blijven stijgen en belanden in Garganta del Chorro waar we het bruggetje van de koning met eigen ogen aanschouwen, Camanito del Rey aangelegd voor koning Alfonso XIII in 1901 en dat een grote kloof tussen 2 bergen verbind op 100 meter hoogte. Hier zijn we weer echt in de bergen. Heerlijk, een paradijs voor klimmers, wandelaars de liefhebbers van Tapa’s van konijn die hier in het kleine mooie en mooi gelegen hotelletje geserveerd worden. We genieten van het andere sfeertje dat je aantreft in the Mountains. We rijden op een prachtige weg met veel haarspeldbochten en kijken verwonderend naar de mooie panorama’s met duizenden olijfboomgaarden. We belanden via de Valle De Abdalajis , een weer anders ogende vallei met schitterende wijngaarden die er nu het winter is rustig en gesnoeid bijliggen en met het hooggebergte als decor op de achtergrond-het lijkt een postkaart-, komen we aan in Montilla. Grappig is als we een flesje wijn, dat we eerder kochten aan zee, openen, het precies deze wijn blijkt te zijn die uit dit dorpje komt. Montilla is het centrum van deze wijnregio. We klinken en genieten van een lekkere salade in onze Camper.

Een beetje een onrustige nacht hier op het plein, veel auto’s die komen aangereden. Het verbaasd ons elke keer dat op gelijk welk klein plein waar ook in de wereld , waar geen doorgaand verkeer is, er toch altijd zoveel auto’s moeten komen aanrijden of vertrekken.

Ik probeer even in een telefooncel te bellen naar Marieke in Costa Rica, maar krijg geen gehoor. Ja, ik bel naar het nummer in het huis waar ze verblijft, zoals ze me gevraagd had, omdat haar belkrediet van haar gsm op is. Morgen nog eens proberen. Best natuurlijk rond een uur of 2 hier , dan is het daar 8 uur in de morgen en is ze nog niet weg naar haar werk. ‘t Is te zeggen, haar stageplaats in een centrum voor kinderen die daar opgevangen worden. Marieke is er 3 maanden een soort persattaché en ze zal artikels schrijven voor de media ginder. Todo en Español.

We rijden ’s middags door en vinden vrij makkelijk de Camping in Cordoba. Een mooi aangelegde groene verblijfplaats met veel ruimte en op een halfuurtje stappen van het oude centrum van Cordoba. Het is 22°C, wat een verschil met gisteren aan zee! We overwegen om ons te laten verleiden op de verschillende advertenties die aan de restaurants uithangen voor een Valentine menu vanavond, maar besluiten dat niet te doen. We koken al vaak zelf zo lekker, we gaan al meer dan gemiddeld thuis uit-eten dus eigenlijk is het elke dag valentijn. Ook hier in Cordoba is deze dag vooral een extra zet om de omzet te verhogen van de middenstander op zeg maar een gewone Zaterdag. We koken een heerlijke spaghetti met spekjes, bospaddestoelen, pepertjes, zachte rode paprika, olijfolie, ui en look en eten lekker op ons privé terrasje in het avondzonnetje.

Sam is wat moe vanavond van het stappen en ook wel van Tante Roza die op bezoek is. Mijn zussen destijds, toen ik de enige jongen in het gezelschap was, bedachten die naam als ze hun maandelijkse regels hadden. Regels of maandstonden was zo’n raar woord vonden ze vandaar Tante Rosa. Vanavond neem ik de eerste draft van de boekversie ‘ Almost happy ‘ door. Ik ben eraan begonnen om dat het lezen van een script niet zo makkelijk is. Er staat bij elke sequentie geschreven of dat het Interior of exterior wordt opgenomen, de plaats van opname ook de verwijzing naar dag of nacht of middag. Elke dialoog gaat vooraf aan wie met wie praat en de taal is niet echt een leestaal maar gesproken woord. Ook is het vervelend om lezen , als je nog nooit eerder een filmscript onder de loupe hebt genomen, omdat je een script in beelden schrijft. Film is beeld. Dus als ik the story bij wijze van test -of het verhaal aanslaat- wil laten lezen aan vrienden zal het makkelijker voor hen zijn omdat ze niet afgeleid worden door camerahoeken, back- en stockshots en technische informatie die voor het opmaken van het filmdraaiboek en het finaal draaien van de film noodzakelijk zijn.

Hier moet ik als schrijver dan ook weer een andere pet opzetten want leestaal is weer anders dan beeldtaal. Ik zal er even mee bezig zijn, maar het kan nu natuurlijk. Ik heb een zee van tijd en ik had het me ook voorgenomen om dit project zo goed mogelijk af te ronden dit jaar.

Als we één keer terug zijn zal het me vooral aan tijd maar ook aan de zin ontbreken om je neer te zetten en verder te doen. In het dagelijkse leven ben je genoodzaakt met allerhande andere dingen bezig te zijn.

Zondagochtend,17 februari.

Het is half acht en nu 10 graden buiten, kil maar best OK voor een uitstap in Cordoba.

Ik betrap mezelf erop dat ik vaak de temperatuur noteer. Gek dat je daar zo mee bezig bent. Het is natuurlijk wel zo dat je vaker dan anders buiten komt en ook buiten leeft. In de camper hebben we ruimte genoeg om met ons twee zeg maar te slapen, te koken, te douchen en wat te eten aan tafel, maar het blijft toch vrij krap om er lange tijd binnen te zitten. Bovendien zijn we hier natuurlijk ook niet om binnen te zitten.

We trekken op stap naar de stad.

We verdwalen in de betoverende kleine steegjes in de buurt van het Alcazar, het vroegere paleis van de Califa. We worden vervoerd door de details op de gevels, de muren en de groteske Moorse poorten en deuren van de huizen. Codoba staat bekent als de stad van de drie culturen; Arabisch, Joods en Christenen die er allemaal samen woonden tijdens de Middeleeuwen. We kuieren door de Patio de los Naranjos, een appelsienen boomgaard waar het mooi en rustig vertoeven is. Morgen zullen we De Mezquita Aljama bezoeken. De moskee die een parel van de Arabische architectuur is. Voor dat de Arabische koning Abd al-Rahman in 751 n.C. kwam was dit de Christelijke ‘Basilica de San Vincente’ die verbouwd werd tot Moskee. In deze buurt vinden we mooie design spullen in enkele winkeltjes naast de veel te vele kleine toeristenshops met allemaal dezelfde T-shirts waarop de typische “lime stone gewelven “ uit de Mezquita getekend zijn en die in alle maten en varianten aangeboden wordt. Het is een mooie stad, de oudste stad van Spanje die prachtig gelegen is aan de Guadalquivir rivier. Doorheen de eeuwen hebben verschillende volkeren van verschillende religies en culturen samengeleefd en deze stad zijn rijkdom en traditie nagelaten. Het was de hoofdstad van het Romeinse koninkrijk. De Arabieren, de moslims of de moren kwamen in 715 van Noord Afrika en bezetten Zuid Spanje; Al-Andalus noemden ze het veroverd gebied. Dat is later Andalucia geworden. In de 8^e eeuw was er een Arabische koning die Al-Andalus omdoopte tot een Onafhankelijk Emiraat en hij noemde zichzelf Califa, een Arabisch woord dat staat voor “Prince of the believers “. De nieuw opgetrokken stad aan de rand van de oude staat vol gebouwd met moderne buildings waar je de nieuwe trendy resto’s en loungebars vindt. Grote lanen waar het heerlijk wandelen is.

Maandagochtend 18 februari, Halvijf

Ik kan de slaap niet meer opnieuw aanvatten. Duizenden dingen uit het verleden, indrukken van de stad gisteren, herinneringen aan vroeger in de lagere klassen in broederschool schieten wirelwarrellend door mijn hoofd. Stukken van een gesprek met mijn zus als ze ‘s nachts thuis kwam van een avondje uit en ik spaghetti voor haar maakte. Ik zit in mijn gedachten dan weer plots beneden in de eetkamer bij mijn mama als 8 jarige als zij aan het strijken is. Ik ruik de damp van de stoom die het strijkijzer blaast op de lakens. Ik lig rond te woelen en maak daardoor Sam wakker. Lig toch eens stil zegt ze. Ik wil dat wel maar ik ben klaar wakker in mijn hoofd. Hoe zou mijn vader zich gevoeld hebben toen hij 50 werd en wat dreef me om op mijn 35 een bvba op te richten, hoe jong en onervaren was ik toen? Dan sukkel ik terug in slaap en draait Sam zich tegen me aan. Ik ben weer wakker. Hoe zou het met Marieke zijn in Costa Rica? Waarom kan ik ze toch maar niet bereiken daar, ik zou zo graag haar verhaal horen.? Wat gaat Jolien doen straks als ze haar humaniora af heeft? Het huis in de bankstraat, wat ga ik er mee doen? Ik teken in mijn gedachten een heel schema voor de bouw van een terras aan de slaapkamer en de installatie van een nieuwe keuken. Ik draai me om en lig te staren naar het verluchtingsgat in het plafond. Het lijkt wel een spot. Dan sta ik plots op de set van de film, geef aanwijzingen aan de acteurs maar ze begrijpen niet wat ik bedoel. Ik sta maar op. Dit is geen doen. Ik maak dat meisje naast me elke keer wakker met dat gedraai in bed van me. Ik vind het zelf ook verschrikkelijk want ik ben moe, we hebben gisteren een hele dag geslenterd in Cordoba, mijn benen zijn moe maar mijn geest is wakker. Ik zet koffie en ga naar buiten. Een paar vogels zijn met me vroeg opgestaan. Het zijn maar enkele vogels die fluiten in de donkerte van de nacht. Het is een relatief zacht. Hier zit ik dan op een stoeltje voor de camper zeg maar midden in de nacht te koekeloeren. Ik loop langs de geparkeerde campers, met allemaal slapende mensen erin, door het donker naar het toiletgebouwtje. Best akelig. Het is muisstil, ik hoor alleen een douche die lekt. Ik rook een sigaretje onder de grote plataan die nog groter en reusachtiger lijkt dan overdag en open het script. Wat doet een mens al ‘s ochtends om vijf na vijf in een camper gestationeerd in Cordoba? Allard, mijn collega, zal al wel aan het rijden zijn in zijn auto van Hasselt naar Brussel om de files voor te zijn en Christian is ook al onderweg van Charleroi naar ergens waar hij veel te vroeg zal aankomen? Ik ben een beetje bij hen op deze maandagochtend.

Ondertussen 5 pagina’s verder en 3 uur later. Het is acht uur en ik zie nog geen levende ziel op deze camping. Heb me dat al vaker afgevraagd. Zijn Camperaars echt zo’ lang slapers of blijven die ’s morgens allemaal uigebeid binnen ontbijten. Het zal wel het eerste zijn vermoed ik, dus toch langslapers. Ik loop eens rond hier op de camping en ontdek er de swimmingpool die er dezer dagen verlaten en een beetje triestig bij ligt.

Ik probeer of we hier verbinding hebben met het net en warempel, het lukt. Dan maar even de mails lezen en wat onze blog aanvullen.

Castell de Ferro, 8 februari,

We schieten goed op met onze buren, Riet en Ko. Een aardig stel. Als we na het joggen een kopje koffie drinken op een terrasje op het dorpsplein komen ze aangewandeld en zetten zich bij aan ons tafeltje. Ko is een man met vele verhalen en al snel keuvelen we de rest van de ochtend vol. Wij gaan een kipje kopen zegt Riet en als jullie zin hebben. Wij brengen sla en wijn mee zegt Sam en zo eten, drinken, babbelen en genieten we de rest van de namiddag aan tafel in de tuin. Of we Paul Potts kennen? Een gat in onze cultuur. Een jonge man die een soort songfestival voor beginners in de UK gewonnen heeft. We nemen de cd mee in de camper en zijn verheugd en verrast dat we Paul Potts, met een stem als Pavarotti, kunnen beluisteren. Tot tranens toe, schoon, zo schoon , zeker als ie het Caruso zingt met symfonisch orkest. Het mooiste liedje aller tijden.

Zondag 10 februari

De zonsopgang om kwart over acht sla ik niet over. Het is een fantastisch schouwspel. Een al een beetje opgelichte aarde wacht tot zich aan de einder fel geel licht verspreidt. Het is een kwestie van seconden als ze dan plots door de verre wolkjes heen doorbreekt en haar gloed verspreid over de bergen en even later als ze opklimt de zee in een prachtig licht zet. Wij kennen dat niet bij ons, de zon die opkomt uit de zee. Ik weet het wel , de zon komt niet op , ze doet niets, ze blijft hangen waar ze hangt, het is de aarde die haar horizon laat zakken en die zichzelf van de nacht in de dag draait. Elk etmaal weer, een wondermooie start van elke dag.

De dagen gaan hier snel, je staat wat later op,omdat het buiten nog donker en frisjes is. Ik zet koffie, Sam leest haar 50 Spaanse woorden, ik loop even naar zee om dat dagelijks wonder te zien, schrijf mijn verhaaltje voor de blog op pc. De ene dag gaan we samen lopen de andere Sam alleen en ik lees, schrijf wat of vul de watertank aan. Naar het marktje op het strand groentjes kopen en vis bij Pescaderia Mari Carmen, een aperitiefje op het plein. Vandaag kochten we 2 kg aardbeien uit Huelva voor slechts 3 euro. Meestal komen Riet en Ko ons vergezellen. Het is dan 2 uur als we aan het grillen slaan. Soms eten we samen met hen, vandaag onder ons tweetjes. Er komt een fruitboer aangereden en we kopen 3 kg mandarijntjes, vers van de boom geplukt, zegt de appelsienman, voor 2 euro.

In de late namiddag doen we soms een tukje of we lezen wat en voor je het weet is het avond en zoals gisteren vragen onze buren of we zin hebben in een borreltje. Als Rietje ziet dat we wat te snel de glazen vullen en ook ledigen stelt ze voor om een klein hapje te maken en dat slaat niemand af. Voor we er erg in hadden was het middernacht. De dagen gaan hier veel te snel.

De vogeltjes kwetteren in de bomen, we horen de golven slaan op het strand, de rode peperboom wrijft zijn zachte takken tegen onze camper en ik begin de dag met een strofe uit een liedje “liefje mijn liefje wat wil je nog meer.”

Hier op deze camping gebeurt niet veel, de tijd staat er stil. Gisteren was er wat beweging, een familie Spanjaarden was hier voor het weekend. Grote tafel in de tuin met pan paella, rode wijn en peuters die rond kropen en lopen. Kinderen zijn hier heilig, zoveel aandacht en koestering dat ze krijgen van de ouders , tantes en nichten. Het was een mooi authentiek beeld, een beetje zoals vroeger bij ons als de familie op zondag samen komt bij de mama en de papa.

Eergisteren maakte de waterpomp plots vreemde geluiden. Omdat ik dacht dat de watertank bijna leeg was en omdat we niet echt waterpas stonden, reden we hem op de keggen. Ko loopt voorbij en kijkt op. Ik vertel hem van de waterpomp en dat er wellicht een luchtbel in de tank zit omdat de pomp een raar geluid maakt. ‘Dat kan niet’ zegt ie, er zit waarschijnlijk vuil in de filter. ‘O, ja ’antwoord ik en even later staat de kranenspecialist met zijn instrumenten werkkoffer bij ons. We demonteren de aansluitingen, het is te zeggen; Ko demonteert en wij staan er wat bij te kijken en al snel toont hij ons het filtertje dat vol zit met troep. ‘Heb weer wat geleerd vandaag’ zeg ik. ‘Ach, je leert zo’n camper kennen van het moment dat er wat mis gaat’ antwoord hij ‘en er gaat altijd wat mis als je een jaar rondzwerft.’ Goed dat we een handige buurman hebben. Rita brengt ons een kommetje vers gemaakte soep en een stoofpotje met verse Rozemarijn die ze hier in de tuin plukt. . Een lieve dame. We boffen wel met zo’n aardige mensen. Dat is de tweede keer dat we ergens lukraak belanden, dat er wat aan de hand is met de camper en dat we kunnen rekenen op de handigheid van de toevallige buren. We nodigen hen uit morgen voor steak a la plancha. ‘Met plezier’ zeggen ze allebei, ‘Wij brengen een flesje wijn mee‘. Weer feest in de tuin.

We bereiden een heel diner voor en kunnen dat zalig buiten doen. De rest van de dag eten we en genieten. We slaan de kaart van Spanje open om aan te duiden waar het mooi staan is met de Camper. Ko en Riet kennen deze provincie op hun duimpje. Ze komen er al jaren dus die know how is weer meegenomen voor het vervolg van onze ontdekkingsreis door Andalucia.

Aanbevelingen zijn: Camping BENI CASEM, Bonterapark, mooiste camping van Spanje; boven Valencia.

Het dorpje Fungerola net voor Torremolinos, waar een treintje rijdt van dat dorp naar naar Torromolinos. Ko geeft me een DVD met alle Campings van Europa. ’ Mag je hebben’zegt ie. Ik twijfel , ’ga je die zelf niet gebruiken ?’ vraag ik. ‘Ik opteer voor de boekversie’ antwoord hij, ‘veel makkelijker in de auto dan al dat digitale‘. Dat is natuurlijk wel zo maar ik ben er wel blij mee. Zo hebben we ook adressen voor als we door Oost Europa rijden.

Als ik vanochtend mijn eerste koffie drink op het strand en me mee laat voeren door de golven van de zee heb ik de neiging om niet na te willen denken over het wel en wee van het dagelijkse leven thuis. Heb zoiets van “ dat kom ik wel weer tegen in september”. Ik wil me nu laten leiden door de krachten van de natuur, de stilte, de eenvoud en de schoonheid om me heen. Dat mag, daarom zijn we ook een jaar vertrokken. Toch onderwerp ik mezelf aan een 50 vragen interview. 50 Levensvragen aan deze man die nu 50 is geworden. Op de eerste 25 vragen die ik nu bij elkaar geschreven heb is het wel terug gaan naar het verleden en geloof me, je komt jezelf tegen. Er is met 50 jaar leven een verleden, dat wat voorbij is, dat wat je geleerd hebt en de herinneringen, zeer mooie, mooie en minder fraaie maar ik wil niet blijven stil staan. Ik ben nooit een man van het verleden geweest, dus denken en dromen over wat nog gaat komen en vooral wat je dan anders wil gaan doen, anders aanpakken en hoe anders reageren op stimuli waar ik me elke dag spontaan weer aan bloot stel. De vragen en de antwoorden noteer ik maar ik houd ze bij voor als ik het boekje “Home at Europe” uitgeef, één keer dat we terug zijn. Twee filosofisch vraagjes -waarvan de eerste zeker de moeite is om aan jezelf te stellen in een bui van weemoed of ultieme opwinding- gooi ik op de blog:

Is zelfbedrog een noodzaak om te overleven?

En deze wat meer persoonlijk gericht. Schrijft een scenario schrijver een script over dingen die hij begrijpt of niet begrijpt, uitlatingen, bedenkingen en dialogen die in het gesproken woord op het scherm meer gevat zullen zijn als het geschreven woord. En waarom schrijft hij of zij over het onbereikbare, ongrijpbare waar hij machteloos naar kijkt of tegenover staat of nadenkt zoals de dood, de maan, de regen en natuurlijk de liefde -dat onbeschrijfbare proces in je hart- en over gebeurtenissen die een diep spoor in zijn leven hebben na gelaten.

Er ligt een grote vis op het strand, Ko denkt een zwaardvis en Pepe, zeg maar de opzichter van deze camping, denkt dat het een klein dolfijntje is dat waarschijnlijk tegen de schroef van een tanker is aangebotst en zo een slag gekregen heeft die ie niet overleefde. De zee zuivert zichzelf van het vuil dat mensen erin gooien en van dode vissen. Er ligt veel troep aan de branding. De zee is woelig vandaag en er zetten wolken aan. Tijd om onze biezen te pakken. Eerst wat opruimen en poetsen want met die gastronomische etentjes maak je wat rommel in huis natuurlijk. Sam doet de binnendienst , ik de buiten. Dat houdt ondermeer in; het buiten keuken stel en de BBQ. Als ik sta te schuren aan de gril komt Rietje langsgelopen. ‘Altijd maar werken hé’ zeg ik tegen haar waarop ze glimlachend antwoord ‘Er zijn apostelen en martelaren‘. Ze stapt verder naar haar zetel in het zonnetje terwijl ik verder schuur.

We zullen straks zo’n 140 km rijden richting Torromolinos waar de mama van Sam een weekje vakantie heeft in een hotelletje. Sam zal blij zijn haar mama even te zien. Ze hebben afgesproken om een dagje samen met z’n twee door te brengen. Ik zal haar oppikken de dag erna en dan lunchen we samen en nadien reizen we richting Cordoba, ooit de hoofdstad van het legendarische Al-Andalus, het machtig Islamitisch rijk waar zoveel Moslims met heimwee aan terug denken. Die mooie stad, die duizend jaar geleden, toen de rest van het Middeleeuws Europa nog lag te dommelen onder een deken van onwetendheid en barbarij, het centrum was van geleerdheid en beschaving, hadden we overgeslagen op onze tocht naar de zee maar we vinden dat we er zeker eens naartoe moeten. Ik verheug me om tussen de achthonderd Moorse zuilen in het Mezquita van Cordoba te verdwalen.

Ko en Rietje nodigen ons uit voor Frietjes, olifantjes en salade, “ Dan moeten jullie niet meer afwassen voor het vertrek.” Ze zijn lief. De olifantjes, een Spaans kip met kaas kroketje, smaakt lekker. We wisselen gerechten uit en ik maak kennis met “Bietje van Rietje”, een oer Holland gerecht.

Gekookte Rode biet zacht stoven in boter.

Geraspte appel erbij en fijn gesneden uitje. Beetje zout, suiker en azijn erbij.

Doe er vervolgens gebakken magere speklapjes bij die ingesmeerd zij met kruidnagel en mosterd en dit geheel serveren met Piccalilly ( de zoetzure versie van onze Belgische Pickles).

Het is, naar onze Belgische normen, niet echt gastronomisch maar Spinazie met stoemp en worst is dat ook niet en smaakt verrukkelijk.

We proberen het zeker uit.

Ze wuiven ons uit en om half drie rijden we langs de prachtige kust-berg-weg naar Torrmolinos.

Het is er anders, drukker, veel volk, verkeer, lawaai en buildings. Het is alsof we ‘ van den buiten’ de stad in rijden en na even zoeken naar de Camping zijn we Torro al beu. De Camping hier staat bijna vol: Zweden, Denen, Engelsen en Fransen uitgepakt voor 3 maanden overwinteren dat kan je zo zien aan de aangebouwde voortenten, tafels en stoelen.

Het is een opeenstapeling van Campers en caravans en we vragen ons af of deze mensen echt kiezen om op deze lelijke Camping te komen staan? Of ze misschien niet beter weten? We sussen onszelf met het idee dat het goed is dat ze hier in Camping Torromolinos met z’n alen op elkaar gestapeld staan dan blijft de rest van ‘ het mooie Spanje’ wat ongerepter. Wat een verschil met de kleine vriendelijke charmante groene camping van Castell de Ferro aan zee waar er maar drie bewoonde campers stonden en plaats zat was om buiten onder de bomen te zitten. Hier heb je naast je Camper net 1,5 meter ruimte op een betonnen vloertje om je tafeltje en je stoelen te zetten en het uitzicht is ongelooflijk …. lelijk. Ik overwoog om er een foto van te maken maar ik bespaar u dit en ook ons. We blijven hier gelukkig niet lang. Sam eet vanochtend, naar gewoonte, 2 stukken fruit en we vertrekken aangekleed op z’n winters naar de taxi stop plaats. Er hangen dikke grijze wolken waar de zon niet door kan en het is koud. Ik herken een Belgisch hemelgewelf en het is hier waar we stappen alsof we langs de ring van Antwerpen lopen. Torremolinos, één keer maar! Ko zei smalend met zijn ogen een beetje dicht geknepen over Castell de Ferro, ‘het is hier een paradijsje‘. Dat is ook zo. Dat dorpje lag tussen 2 bergketens in, verscholen voor de wind en de zon scheen er warempel daar waar de rest van Spanje bewolkt bleef dezer dagen. Ik blijf alleen achter en ik weet eigenlijk nog niet goed wat doen. Verlaat ik me op de boulevard van Torro, midden in de jungle van Deutche Heisse Steingrill restaurants waar men naast Duits ook Engels en Frans spreekt, de Belgische Steak en Friet eethuizen met opschrift ‘ Hier spreekt men Nederlands” en de menu’s toeristico met 300 Paella variëteiten of blijf ik lekker binnen schrijven? Als ik de teksten van onderweg straks in boekvorm wil uitgeven heb ik nog veel correctie- en aanvulwerk. Het is bewolkt en het waait hard, de camper beweegt af en toe mee met de wind. Ik blijf vanochtend en elk geval thuis en lekker binnen. Het kleine elektrische hete lucht blazertje aan en koffie.

Het is nu elf uur en ik overwoog om een douche te gaan nemen. Maar in het badhuis was zo’n helse drukte. Zeker 10 oude mannen in gebloemde short, op plastieken sleffertjes en een vieze te grote T-shirt aan stonden zich te scheren en tanden te poetsen. Ik heb rechtsomkeer gemaakt want die drukte en gezelligheid hoef ik niet.

Ik schrijf in alle stilte en eenzaamheid verder. De ramen van de camper zij half geblindeerd en ik heb helemaal het gevoel niet in het Zuiden van Spanje te vertoeven maar thuis, op een regenachtige donkere winterdag aan mijn schrijftafel. Tot nu toe heb ik een bladzijde of 150 bij elkaar geschreven, A4 formaat, met naar ik meen, verhelderende, soms filosofische en mooie story’s over onze avonturen op reis. We zijn nu 120 dagen onderweg. Af en toe staan er wat praktische dingen over plaatsen in Europa, maar het wordt geen vakantieboek met schema’s,landkaarten en wegbeschrijvingen. Het gaat over wat we beleven, aanvoelen, bedenken, zien en waar we blij verrast om kunnen zijn. Dat wil ik graag delen en met enkele knappe foto‘s erbij die we konden maken kan dat boeiend zijn voor de lezer die straks in de winter van 2008-2009 Home@Europe wil kopen en thuis in de sofa bij de open haard wil lezen.

Ik loop even naar buiten, de benen strekken en er spreekt me een man aan. ‘Vous êtes de Belgique‘? Ik antwoord: ‘Qui, mais de la coté Flamende‘. ‘Ah hie sprekt Vlamsche alors, ’k en dacht da hie van de Walen wart en Frans sprekte oemdat ge ne sticker op joenen camper hebt van Liege. Ik leg hem uit dat we de camper inderdaad in Luik kochten. We maken kennis, Hij verteld dat gestopt is met werken op zijn 50^ste , garagist in Nieuwpoort , en hij komt hier nu al 4 jaar elke winter voor 2 maanden. ‘’t Es hier goe hé ?’ Ik vertel hem over de rust en de stilte van Castello de Ferro en hij beaamt het . ‘Jok aan dienen kante est wreed rustig maar der es niks te zien hé’. Ik neem afscheid onder het mom dat de patatjes aan het koken zijn.

Patrick Borgions belt op. ‘Ik kom nu van Genève en rijdt Lyon binnen voor een afspraak en dan moet ik nog naar Grenoble, lang in de auto en ik dacht , ik bel de Marc eens op.’

Patrick is een goede vriend die in de Stansmachine wereld zit. Moet regelmatig voor zijn eigen bedrijf reizen en is dus vaak onderweg. Het gaat hem goed, de business draait en verder druk druk druk. Daar hebben we hier niet zo’n last van ,zeg ik, maar we kennen het wel. Als het goed en druk draait kan dat ook een feest zijn natuurlijk. ‘Hier in Frankrijk schijnt de zon overdadig, trouwens ik België ook‘, vult hij aan. ‘Gisteren nog op een terrasje buiten gegeten.’ Ik vertel hem van de donkere wolken hier en hij smaalt een beetje. We keuvelen nog wat over zijn website en een knap software programma dat hij heeft laten ontwikkelen. Ik mag er niet veel over vertellen hier op de blog want het is Brand New en Top Secret, hij wil dat commercialiseren. Hij verteld over de onderhandelingen die hij met een provider wil voeren en we groeten elkaar ‘ Tot in Sicilië!’ Hij vliegt over voor een weekje vakantie bij ons begin mei.

Het is nu ver half drie en ik krijg honger. Wat koken?, dat kan natuurlijk, maar voor 1 persoon? Gek, Sam is nog maar een halve dag weg en ik mis haar al. Na drie intensieve maanden samen wonen op een paar vierkante meter is alleen zijn even wel weer even wennen. Koken voor 2 is zoveel veel prettiger. Ik zou zo’n reis voor een jaar door Europa trouwens nooit alleen ondernemen, we komen ze wel eens tegen die “einzelgangers, helemaal alleen op reis“. Niks voor mij, in mijn eentje zou ik er niets van bakken. Ik zou vereenzamen denk ik, me niet wassen en mijn bed niet uitkomen en dat alleen-gevoel ook nog koesteren maar wel vergaan denk ik. Ik loop naar het Camping restaurantje en vraag wat de Menu del dia is. Ik begrijp de ober zijn Spaans niet zo goed maar ik wil geen pulpa, dat is een soort mik mak van inktvis, dat had ik verstaan. ‘Doe maar wat ‘zeg ik en hij brengt een heerlijke sla, spiesje varkensvlees dat lekker gekruid is met frietjes, ik neem een glaasje viño Tinto erbij en sluit af met een koffie . Voor 7 euro, dat is nog eens het Spanje waar ik van hou. Het restaurantje zat goed vol en tegen mijn verwachting in bijna allemaal Spanjaarden. Ik denk werkvolk van de camping dat hier kabaalmakend samen luncht en tegelijkertijd naar de TV kijkt die hier centraal in de wat donkere eetzaal hoog ophangt en te luid staat. Typisch Spaans, ik kijk mee en zie op het middag nieuws dat men zich hier wat zorgen maakt om de woelige zee die tegen de dijken aanbonkt. Een wat verdrietige eigenaar van een restaurantje op het strand in Michas getuigd hoe hij zijn terras aan scherven zag vliegen met de wind en de woeste zee die er op in beukte. Ik eet zoals het een single past, met één oog naar de TV en het andere afwisselend in mijn bord en in de krant. Ik spreek niemand aan en ik wordt ook niet aangesproken. Ik laat me opnemen in de sfeer en verorber in mijn eentje mijn maaltijd. Ik geniet ervan. Kim Novak verjaart vandaag 13 februari 2008 lees ik in de krant, ze wordt 75 jaar. Er zijn waarschijnlijk maar weinig mensen die haar nog kennen. Ik vond ze in haar jongere jaren, toen ik een uit zijn krachten gegroeide puber met pukkels was, een beeld van een vrouw op het witte doek. God, wat gaat de tijd snel. Zij is 75 geworden en ik 50. De weersvoorspellingen zijn ook niet geweldig voor de komende dagen hier in Andalucia . In het Noorden en in het binnenland hebben we zonnetjes op de weerkaart , hier in Zuid Spanje, wolken en wind. Ik schrijf vanmiddag voor mijn film script een erotische scène à la Brusselmans over Catherine en Anton die een spannende namiddag beleven in een Spaanse afgelegen wijngaard. In een film moet wat seks zitten wil ie het grote publiek aan spreken. De scène is niet voor publicatie op de blog. Het wordt een aanvulling voor het boek en natuurlijk te zien in de film.

Stef belt op en vraagt me hoe het met me gaat. Zijzelf wordt nog volledig opgeslorpt door de verkoop van de gebouwen van haar zaak. Geen makkie , het is moeilijk maar als dit opgelost is zegt ze zal er zich wel een ander probleem aandienen. Zo blijven we bezig. Ik wens haar veel succes en geef ze 3 dikke zoenen.

Toch maar een stevige wandeling maken vanmiddag op de Paseo Maritimo van Torre. Goed ingeduffeld want er staat me een bries te waaien! Het is alles van dat, wat ik vermoedde. Hoopjes oude van dagen die met skivesten en dikke sjaals aan kuieren op de mooie artificieel aangelegde dijk met ingevoerde palmbomen uit Tunesië. Je hebt de Chinezen van 6 euro voor een drie gangen menu, dessert inbegrepen en de Irisch pubs en Typical Englisch restaurants met aanbiedingen van de dag. Enkele winkeltjes met zomerkleding voor een winterprijsje en als ik een kleine souvenir winkel binnenstap, omdat ik zie dat ze er de Spaanse Aquardente in de rekken hebben staan en vraag wat die hier kost zegt de jonge dame, ‘22 euro, Yes I know it is too expensive, you can buy for 15 Euro in the carrefour‘. Het wordt een fikse wandeling tegen de wind in. Ik ben blij als ik terug thuis ben en voor mezelf een broodje Chorizo maak en verder kan werken aan mijn script. Morgen als ik de dijk van een kilometer of 5 naar het andere eind van Torre wandel, waar Sam haar mama logeert in een hotelletje, zeker mijn fototoestel meenemen om de lelijkheid van de buildings hier vast te leggen. Dit is een plek in Spanje waar je niet moet zijn. Geef mij maar de amandelbomen in de Alpujarra of een lieflijk dorpje aan zee met zijn marktje op het strand waar de tijd even stil bleef stil staan. De Chinees van 4,75 en the Complete English breakfast heb je er niet maar wel een schotel vers gevangen vis bij Maria en eerlijke lekkere tapa’s bij het aperitiefje.

Als ik buiten een sigaretje ga roken komt er uit de FENDT camper,die naast ons geparkeerd staat op nummer 31, een blonde, vermoedelijk Deense dame, in peignoir met daaronder een strakke zwarte spannende broek, buiten met een kom vol afwas. Ze begroet me en vraagt of ik het naar mijn zin heb. Ik zeg ‘TAK‘, dank je, het enige woord Deens dat ik ken en doof mijn sigaret. Niet dat ik me beter voel dan anderen maar ik heb geen zin om hier een praatje te staan maken in de gure wind met de overwinteraars van deze Camping. Ik ga binnen en verdwijn voor de rest van de wereld. Ik heb een job te doen dus laat mij maar, laat mij maar, ik heb nog zoveel te doen.

Ik schrijf en blijf tot een uur of elf en ga naar bed. Lig wat rond te draaien en ben verwonderd over de inpakt die het schrijven heeft op een mens. Ik blijf denken en zinnen fraseren, ook nu dat ik het licht heb uitgedaan. Sta ik terug op of onthoud ik het voor morgen? Ik neem een stukje papier en schrijf wat kernzinnen op.

’s Morgens om half zes zet ik koffie en begin de aantekeningen te verwerken in mijn script. Ik omschrijf de eerste scène van de film leesbaar in boekvorm zodat ik dat stukje op de blog kan zetten.

Nu dat ik alleen ben maak ik toch niemand wakker met het licht aan en het getik op mijn pc .

De wind is gaan liggen voel ik en de temperatuur buiten is 12,5 °C. Dat is zacht voor de tijd van het jaar bedenk ik me. O ja, ik zit nog altijd in Torromolinos.

ALMOST HAPPY, de film.

Wordt natuurlijk vervolgd.

“”””””””””””””””””””””””””””””””””””” Hallo Again “”””””””””””””””””””””””””””””””””””

Zondag 27 januari

Alpujarras

Ook vanochtend worden we wakker in de volstrekte stilte van de bergen.

Als ik buiten zit op het witte muurtje dat de Amandelboom plantage omringt en koffie drink onder de bloesems met hun zoete vanille geur en de iets scherpere geur van de Tym verspreid door de struiken erlangs, bewonder ik het schouwspel van de zon die over de kam van de bergen komt piepen en zo de witte huisjes in de vallei geel kleurt. Het zoemen van de bijen,het gefluit van een soort musje dat drinkt van de bloemetjes en het stromen van het bergriviertje is het enige wat ik hier buiten hoor. Plots wordt de stilte doorbroken door iemand die zingend aangewandeld komt. Ik herken de Spaanse versie van “Begin The Begin” van Cole Porter. Het is dezelfde oude man met wandelstok die gisterenochtend ook kwam aanwandelen. Ik zing het deuntje mee en hij lacht zijn enige voortand bloot. In een vorig leven was ik zanger en heb her en der, zelfs in Granada opgetreden zegt hij. Omdat mijn Spaans niet zo uitgebreid is en zijn Engels onbestaand zijn we snel uitverteld en moet ik afhaken met “no couperend“. Al neuriënd stapt ie verder en begroet uitgebreid een mevrouwtje in zwarte outfit dat mijn richting opwandelt. Een paar zwaar uitgedoste kerels met helm, knielappen, zware boots en felgekleurde pakken komt iets later voorbij stappen. Ik spreek ze aan en het blijken Mountainbikes te zijn. . Vandaag doen we de ….., een of andere berg. En de fietsen vraag ik? Die huren we in Fondales.

Wij houden het bij stappen in de bergen en onze bergtocht gisteren was adembenemend. We hebben een prachtig GR pad gevolgd dat leidde naar Ferreirola, en vandaar, er is geen openbare verharde weg meer in de vallei, naar het laatste dorp Bousquitar. Een ongelooflijk authentiek dorpje waar je geen toeristen meer tegenkomt. Over dit dorp doet de legende de ronde dat tijdens de hevige en bloedige veldslag tussen de christenen en de moslims het bloed van de slachtoffers zich niet vermengd zou hebben maar verschillende richtingen zijn opgestroomd. Dat van de moslims vloeide de vallei in en het bloed van de christenen stroomde de heuvel op! We drinken op het verlaten dorpspleintje een glaasje wijn en worden getrakteerd op heerlijke Tapa’s. Terug naar Meccina, waar onze Camper staat via Fondales wat het laatste dorp is beneden in zuidelijke richting van de vallei. Heerlijk.

We kunnen deze streek; La Alpujarras in de Siërra Nevada, zeker aanbevelen aan liefhebbers van trekken door de bergen met zijn prachtige de natuur en de lieflijke witte dorpjes die je tegenkomt. En het verschil met de bergen in Zwitserland is dat je in januari lekker in het zonnetje wandelt. We schatten zo’n 18 graden. We komen een paar lokale bergwandelaars tegen en begroeten en worden begroet met “Ola“, de korte versie van Buenas Dias.

In het hotelletje van Meccina, aan de ingang van het dorp kunnen we draadloos op het net. We zijn verrast door een aantal mailtjes van vrienden die we mogen lezen met complimenten over de foto’s en lof over het verhaal van onze reis op de blog. Even verbonden met thuis, dat doet goed. Vanmiddag eten we , naar goede gewoonte ‘s zondags, uit huis . Het hotel heeft een heel charmant restaurant. Een voorafje, Looksoep La Alpujarra en ik een uisoepje dat lekker geserveerd werd met een toastjes kaas, zoals het hoort. Sam kiest voor een stukje vis en ik had zin in een spiesje gebraden vlees. Het wordt een brochette varkensvlees afgewisseld met bergworst en daarbij gekookte patatjes en een slaatje van courgette, gele,groene en rode paprika. Zeer klassiek en lekker. Na de lunch zijn we allebei een beetje tipsy van het zware eten en vooral van de Monti Vides, Vino de la terra Contraviesa Alpujarra. Het is vandaag iets te koud buiten, 13°C, om in onze amandelboomgaard te gaan zitten en dus nemen we een pousse cafeetje en doen een tukje. Op de bergflank rechts van ons heeft de herder met wel een kudde van 200 schapen zich op een groen tapijtje gras onder de amandelbomen neergezet. De schapen grazen rustig en hij doet ook een tukje.

Wat een leven !

Als ik wakker wordt ben ik verdwaasd. Is het dag, ochtend of nacht? Ben helemaal weg van de wereld. Sam gaat op het internet in het hotelletje, “ik heb toch niets anders te doen” zegt ze. Ik heb sinds gisteren even genoeg van het online zijn en mijn verhaaltje staat al op de blog dus ik schrijf wat over onze dromen en onze plannen. De kudde schapen verplaatst zich intussen, in een snel tempo zie je de schapen en de geiten over het land en de rotsen springen. De herdershonden houden ze bij elkaar. Een enig zicht. De herder fluit en de schapen volgen mooi in een wir war de leider. Ik zet een kopje koffie en bemerk dat de melk op is. Koffie zonder melk, niet lekker . Dat geeft dan meteen de richting voor morgen aan. Vertrekken uit de bergen, langs de winkel rijden om melk, wat eten en terug richting zee, de mediterano, waar het toch wat warmer is dan hier in de bergen.

29 januari. 8 uur ochtend

We zijn weer getuige mogen zijn van een schone zonsopgang in de bergen. Een rode gloed nog verborgen achter de toppen en dan plots de verlichting van het bergland. Mist die optrekt hangt in het dal. Vogels fluiten blij voor deze nieuwe dag en wij met hen.

Hier in Yegen, even voorbij het hoogst bewoonde dorp van Spanje, Treveles op 1480 meter zijn we toch maar blijven staan gisteravond. We worden aangetrokken door het weergaloos uitzicht hier op de Alpujarra. De rust die het landschap uitstraalt en natuurlijk de schoonheid van de witte dorpjes, de bloesems van de amandelbomen, de uitgestrektheid. In onze gids stond dat je bij het verlaten van Yegen aan de rechterkant zich een charmant restaurantje, El Rincon de Yegen, bevond. Op het menu ondermeer patrijs met linzen. Dat mochten we niet overslaan. We reserveren om 4 uur een tafeltje voor 2. Als we vragen tegen wanneer we mogen komen zegt de eigenaar, u zegt het maar. We opteren voor 8 uur. We stappen het dorpje in en genieten van de schoonheid van het dorpsplein, de huisjes tegen elkaar gebouwd en de klassieke smalle steile straatjes. Wat ons ook opvalt is dat elk dorpje wel een minigidsje heeft uitgebracht, mooi in kleur gedrukt en gesponsord door de Junta de Andalucia en de Europese gemeenschap. Er is geld voor dit soort brochures net als voor de plaatjes die je in elk dorp treft met uitleg over de streek en de wandelpaden. Op het dorpsplein is een Fotomuseum, dat staat vermeld in de gids, en dat museum willen we graag zien. Als we vragen waar het museum zich bevind zegt een vrouw dat het een deur verder is maar meestal gesloten. Ze roept een man die aan een dak staat te timmeren en die komt met de sleutel en opent een kamertje voor ons in wat bleek het gemeentehuis te zijn. Een kamertje 4 bij 4 meter met aan de muur allemaal foto’s van het dorp en zijn bewoners van vroeger. Wij kijken en bewonderen de ingelijste zwart-wit foto’s. Hij wijst er een paar aan met de mededeling dat die mensen allemaal al gestorven zijn. Met enige fierheid wijst hij op een recentere kleurenfoto zichzelf aan. Hij geniet duidelijk van onze belangstelling voor de geschiedenis van Yegen. Als ie de deur weer afsluit kruipt hij terug op zijn ladder en werkt verder aan het dak. De zon verdwijnt langzaam achter de bergen en we krijgen het koud. Om halfzeven lopen we het restaurantje binnen en vragen we of al mogen komen. We bestellen en warmen ons op voor de haard die lekker brandt. We blijken de enige gasten te zijn.

De Patrijs met linzen smaakt. Sam eet een stukje kabeljauw maar we zijn ontgoocheld over de hoeveelheid die geserveerd wordt. Voor de prijs van 14,60 Euro zie ik 2 patrijsvleugeltjes op het bord liggen met een lepeltje fijn gesneden ajuin, paprika en linzen gemarineerd in een dressing van olijfolie en azijn. Sam haar visje ( 12,5 Euro) zwemt in een tomatensausje, maar het lijkt of ie er in verdrinkt. Geen aardappeltje erbij of wat rijst. We hebben allebei nog honger en bestellen een pannenkoekje met vijgen. Dat is wel lekker en een goed idee om het zelf eens te maken. Pannenkoekje bakken, streepjes verse vijg erin en een warm sausje van vijgenstroop eroverheen. Alles samen met 2 glaasjes wijn,wat brood en de BTW zijn we 48 euro armer. Spanje is niet goedkoop. We bespreken met elkaar dat we vanaf nu wat vaker zelf moeten koken, willen we ons dagbudget respecteren. Het kan niet elke dag zondag zijn. Bovendien kunnen we er zelf ook best wat van bakken. We zijn als Belgen ook een rijkere tafel gewoon, meer fantasietjes en grotere porties, verwend zeg maar. Eens het warmer wordt kunnen we natuurlijk kokkerellen op onze buiten keuken en dat is best plezierig.

Als we afrekenen komen er 2 Britten binnen in het restaurant die hier een paar daagjes verblijven om te wandelen in de bergen. Even heen en weer van het natte,donkere, trieste Liverpool naar het zonnige Andalucia om wat komen te komen stappen in de bergen. Goed idee. We blijven ook gebeten door de schoonheid van de bergen en het Parque Nacional y Parque Natural de Sierra Nevada en besluiten vandaag de amandelroute en een stukje de sneeuw- en wijnroute te volgen, die loopt tot 2000 meter hoog, voor dat we afzakken terug naar zee.

Guadix, dinsdagavond als de klokken van de toren 9 uur slaan op het kerkplein.

Hier staan we vredig, rustig ,veilig en dus goed zeggen we tegen elkaar . Toen we vanmiddag op 2000 meter hoogte genietend van de geweldige berg panorama’s , de wijngaarden en de alomtegenwoordige amandelbomen in bloei, een afslag mistte zijn we zonder het te beseffen de Sierra Nevada overgestoken en beland aan de Noord zijde van de bergen in het stadje Guadix. We wisten van de grotwoningen die hier sinds eeuwen bewoond zijn in het Troglodyte kwartier en die wilden we dan toch even bezoeken. Heel merkwaardig zijn de meer dan 2000 grotwoningen die aangebouwd zijn aan en verblijven hebben in de grotten. Grappig hoe de typische schouwen uit de bergwanden steken. Temperatuur winter en zomer in deze huisjes is constant 18°C . Het is een dorp op zich, met een kerkje op een pleintje in het midden waar we nu geparkeerd staan. Het is er wel een beetje onverzorgd, er ligt nogal veel vuil in de straatjes, de waterbronnetjes zijn afgesloten, sommige huizen lijken wel een bouwwerf en er loopt nog al wat marginaal volk rond, maar wel een heel bijzondere aanblik.

Reizen met een camper, je plant ‘s ochtends iets en voor je het weet verdwaal je ergens anders en sta je onder de kerktoren van een dorp waar je aanvankelijk niet van plan was naar toe te gaan. Omdat Guadix, als stadje, wel wat te bieden heeft zullen we er morgen eens doorwandelen en dan pas onze reis richting Spaanse mediterrané opnieuw aanvatten. Misschien dat we dan op deze terugweg toch even stoppen bij het Castillo de Lacalahorra , een merkwaardig kasteel met cilinderachtige torens dat net boven het stadje ligt en het helemaal domineert. Rodrigo de Mendoza, zoon van Cardinaal Mendoza heeft het kasteel laten bouwen in 1509 voor zijn bruid, door Italiaanse architecten die een gigantische trap in Carrera marmer ontwierpen. Ons even laten verdwalen in de 16 eeuw.

We worden wakker op het kerkplein van het gebulder van een vrachtwagen die cement komt storten voor de aanbouw van een nieuw huisje en even later scheurt een streertcleaner met veel lawaai langs onze camper. Als alles opgeveegd is keert de rust terug. We zetten koffie en worden plezierig verrast door en aantal kinderen die nieuwsgierig naar onze villa staan te kijken. Het schooltje, dat ook hier op het plein ligt, begint om 9 uur en de kinderen , in dit schooltje in totaal met 44, wachten kabaalmakend buiten voor de deur. Ik maak wat foto’s en als ik de beelden die i maakte van hen op mijn digitale camera laat zien zijn ze verwonderd over hoe dat kan. Ik kan in mijn beste Spaans niet meer antwoorden dan ‘ Magic’ De digitale camera heeft zijn intrede in Guadix nog niet gemaakt. Niets is er mooier dan wakker te worden en omringt te zijn door vrolijk lachende en verwonderde kinderen.

Terwijl Sam de huishoudelijke taken voor zich neemt, dat doet ze en grondig en zeer langzaam, loop ik nog eens door het grottendorp . Het is duidelijk dat de bewoners hier niet uit rijkdom of welvaart zijn komen wonen. Waarschijnlijk hebben ze de grot van vader op zoon geërfd en zijn hier blijven hangen omdat het eenvoudig wonen is en goedkoop. De muren zijn er al, het zijn uiteindelijk de rotsen zelf, en de binnenafwerking hangt af van het budget dat je wil en kan besteden. De grond is hier van een soort sterke leem, vandaar dat het mogelijk is er grote gaten in te maken en uiteindelijk een aantal kamers uit te houwen.

Ik loop en her en der in de rotswoningen binnen waar ze met verbouwingswerken bezig zijn en sta een beetje versteld. Sommige zijn klein, stoffig, rudimentair en lelijk anderen zijn kleine paradijsjes, Afgewerkt met tegeltjes , douche en een mooie keuken. Blijkt dat een of ander immobiliën kantoor een aantal verloederde woningen heeft opgekocht, ze renoveert en voor veel geld verkoopt aan Britten die het wel aardig vinden om er ook eentje te hebben. Een investering wellicht. We vermoeden dat over een jaar of 20 hier geen enkele local meer woont maar dat het een exclusieve ressort wordt waar je een pasje nodig hebt om erin te geraken.

Zo gaat dat, overal ter wereld.

Sam is nog steeds aan het afwassen en ik zit op een muurtje in het zonnetje op het plein. Onze buurman, vannacht heeft een andere Camper zich hier ook geparkeerd, zit op zijn Spaanse gitaar te tokkelen in zijn sleurhut. Het heeft iets vredigs, zachte gitaarmuziek ’s morgens op een plein.

We zijn plezierig verrast als we het cuevas museum (grotwoning) op het dorpsplein van deze site bezoeken en door een erg gastvrije jonge dame,die ons breeduit in goed Engels verteld over het ontstaan en de geschiedenis van de Cuevas. Het verhaal van de Moslims die gevlucht zijn voor de Christenen tijdens de Reconquista, geleid door de meedogenloze grootinquisiteur Tomas de Torquemada, en hier rond het jaar 1500 hun huizen uitgroeven in de bergen. Sommige zijn vandaag erg modern verbouwd nadat ze verkocht werden, een trend vandaag, nadat ze 20 a 30 jaar verlaten waren door de kinderen die er genoeg van hadden in grotten te leven. Vandaag kan je er al een kopen voor 50000 euro en verbouwen naar eigen wens. Nog altijd goedkoper dan de Haciënda’s en huizen in de stad zegt ze. De vriendelijke historica geeft ons verscheidene mappen met routes die we kunnen volgen rond Guadix. The Valle del Rio Alhama Route, Rio Fardes Sierra De Barra, de Montes Route en de Marquesado route. Heel de streek rond Guadix is omringt door wat ze hier noemen de Badlands. Een leemachtige rotsformatie waarin je makkelijk kan hakken. De leem wordt als hij verdroogt waterondoorlatend, impermeabel, zodat je makkelijk in deze grotruimtes kunt leven. Via de schoorsteen, één raam en de deur is de ventilatie perfect en blijft het in de zomer en de winter 18 a 20 graden binnen ,dus verwarming in de winter is overbodig en het blijft lekker koel in de zomer als het hier 35 a 40 graden kan worden. Hier aan deze kant wonen er zo’n 3000 mensen in the Cavehouses. We staan versteld van haar verhaal en gaan met mappen beladen de stad in. In de stad zelf worden we verrast door een tentoonstelling in de kathedraal over de Spaanse geschiedenis en een digitale monumenten parade over Andalucia. De prachtige gebouwen en de pleinen waar het goed toeven is vandaag trekken onze aandacht en we voelen dat we echt op vakantie zijn in een stukje binnenland Spanje zoals we er alleen maar van gedroomd hadden. De temperatuur waarin we dit alles mogen genieten is uitzonderlijk hoog vertellen ze ons. 2 Jaar geleden was het -15 graden in januari en lag er nog sneeuw. Vandaag is het precies lente. De Spanjaarden begrijpen het zelf niet . Wijzelf ervoeren de ochtend als in de winter,1 a 3 graden buiten en deze middag als volle zomer. Als we een tapa en een drankje nemen op een prachtige plein genieten we van een heerlijke warme stralende zon op ons gelaat en leggen de dikke trui naast ons. Hier mogen we nog niet vertrekken. Het is te mooi en te echt om al weg te gaan. We slapen terug onder de kerktoren en zijn benieuwd naar morgen als we de Los Baños, in Graena gaan bezoeken. Dat schijnt een Spa oord te zijn met warm bronwater. Maar helaas is het gesloten van oktober tot maart.

Onbeschrijflijk mooi, het klinkt onwaarachtig maar hoe kan ik de pracht van dit stuk bergland beschrijven als je er niet bij bent. Zelfs de foto’s die ik maak van deze mooi glooiende wijngaard geeft niet weer hoe wij het panorama in 360 graden waarnemen . De laatste dagen hebben we intens genoten van het ene avontuur naar het andere. Van Guadix, wat in het dal van de noordzijde van de Sierra Nevada ligt, rijden we terug naar boven en over de smalle bergpas. Het is telkens op de millimeter rijden als er een tegenligger ons tegemoet komt gereden. Spannend en gevaarlijk , dit is eigenlijk een 1 baan rijvak. Ja, ik heb een beetje schrik omdat hier geen vangrails zijn en als we iets te ver van het weg afrijden kunnen we kantelen, dat zou fataal zijn.

We komen terug langs de sneeuw en besluiten om , op deze zuidhelling onze Sneeuw en wijngaard route te vervolgen. In het eerste dorpje vinden we niet direct een mooie staanplaats en Sam stelt voor om een Bodega te bezoeken . We slaan af en rijden ongeveer 1 km het landgoed op. Een mercedes verspert de weg. In ons beste Spaans vragen we of de Bodega open is en de man, die de eigenaar is van dit landgoed en de Bodega, rijdt ons voor.

We proeven verschillende wijnen, allen zonde etiket, krijgen er Olijven en Jamon bij geserveerd en we kopen een fles of 6. De wijn is er donker rood, Sangré de Torro , vult Antonio , de wijnboer, aan. We vragen of we hier de nacht mogen doorbrengen en dat is geen enkel probleem. We zetten ons met zicht op de vallei wat goed is als morgenvroeg de zon over de kam komt dan warmt zij de camper al vroeg op.

Ik maak een vuurtje van stukken snoeihout en gekapte olijfboomstammen dat hier ligt en het is een prachtige avond. De aardappeltjes die we in de gloeiende kolen hadden gelegd bleken verbrand. Te warm. We proeven de Sangré de Torro bij de steak die we vanochtend hadden gekocht en het smaakt ons ongelooflijk. Bij het vuur verbranden onze schoenen bijna en we hebben we het erg warm aan de voorkant en het lijkt of onze rug bevriest. Dat heb je bij een kampvuurtje natuurlijk. Buiten temperatuur vanavond slecht 4 graden maar een prachtige sterrenhemel. Hier is geen lichtvervuiling enkel puur natuur met een prachtige hemel. Met Orion boven ons gaan we lekker slapen.

‘s Morgens is het ongelooflijk stil hier op deze wijngaard .

Het enige wat ik hoor is een stromend bergriviertje en iemand die aan het slaan is op het gebladerte van de olijfbomen. Waarachtig de 2 werkmannen zijn olijven aan het slaan, plukken. Helemaal zoals het hoort . Een net gespannen rond de boom op de grond, één man zit in de boom te slaan op de takken en de ander onderaan zodat de olijven op het net vallen. Dat is makkelijker om de olijven te verzamelen. Een prachtig schouwspel, de zwarte olijvenpluk bij een opkomend zonnetje. Ik loop er naar toe, begroet de mannen en neem wat foto’s. Eentje vraagt me wat ik hier doe en of ik niet moet werken en of er ook een douche is in de camper. Voor hen waarschijnlijk niet te begrijpen dat die 2 zonderlingen zomaar hier staan en niets te doen hebben. We zijn dan ook elke dag in onze nopjes om van het ene in het andere onverwachte avontuur te duiken.

Om 9 uur bel ik Marieke op die in Zaventem op de luchthaven staat te wachten voor haar vlucht naar Costa Rica. Die grote meid van me gaat er haar stage doen en zal er 3 maanden verblijven. Ze is opgelucht als ik haar bel en ook vertel dat ik haar erg ga missen. Met Marieke had ik de afgelopen maanden regelmatig telefonisch kontact en ze is een beetje mijn verbinding met thuis. De lieve meid gepakt en gezakt met 16,5 kg op haar rug naar de brousse van Costa Rica. Ik ben erg benieuwd hoe het haar zal gaan. Zo’n reis is natuurlijker nog spannender dan in Europa wat rondrijden. Ik wou dat ik mee kon. De zon staat nu helemaal boven het dal en het is een prachtig zicht. De wijngaardstokken in de okerbruine aarde, de groene olijfbomen en hoger op de besneeuwde toppen van de Sierra. Hoe uniek dat wij hier zomaar kunnen staan.

In de namiddag doet Sam huishoudelijk werk dat 4 dagen op zich heeft laten wachten wegens vertrek en doe ik me tegoed aan een scheerbeurt in openlucht. Sam noemt me soms “una Bastardio” met mijn nu al langere stekelige haren en een baard van 2 weken. Lekker. We maken een wandelingetje van de Bodega naar het dorp Laujar de Andarax, wat de Capital blijkt te zijn van de Alpujarra, maar er is niet zoveel bijzonders te zien, een slapend dorp zoals we er al vaker tegen kwamen. 2 Uur heen en 1,5 terug stappen voor een broodje.

Vanochtend verlaten we Laujar de Andarax, groeten Antonio Martin, de eigenaar van de Bodega Condado de Ojancos en vertrekken richting zee. Antonio een vriendelijke man maar we constateerden ook hier weer dat het met de 20 Spaanse woorden die we spreken moeilijk is een conversatie te houden. Het blijft bij, een mooie camper, een jaar op reis, lekkere wijn en een mooi zonnetje en heel rustig hier. Si si, zegt ie dan, begint vervolgens iets te vertellen en we begrijpen er maar een paar woorden van. We hebben wel begrepen dat z’n wijngaard zo’n 50 hectaren groot is en dat hij ongeveer 100.000 flessen wijn produceert per jaar.

Naar zee, dat was het plan ook al vorige week, misschien lukt het misschien niet. We zien wel wat de dag brengt. We rijden in elk geval door een schoon stuk bergweg richting Mediterano.

Is het puur geluk, toeval of hebben we door de camperervaring een neus ontwikkeld om mooie plekjes te vinden? We belanden in Playa de Balmera en hebben op een parking een stukje zee privé. We hebben sinds lang weer onze zonsondergang. Streetlife is ons eigen want vanavond verwarmen we overschotjes spaghetti en pizza in de oven en dineren op het muurtje van de dijk met een glas heerlijke Alpujarra Tinto. Zouden onze vrienden of anderen dat ook zo doen als wij ? vraagt Sam. Ik beantwoord haar vraag met de bedenking dat iemand die zijn neus ophaalt voor een picknick aan het strand best niet met een camper op reis gaat. Het is een uitnodiging om buiten te leven en als je op een verlaten stukje strand je hartje niet kan uitleven waar anders dan wel? Het is 19 graden hier aan het strand en in de Camper 29, ik neem een douche en het voelt zomers aan.

Marieke sms’t dat ze zeer goed is aangekomen en dat het huisje op het strand van Costa Rica haar en Feliz, haar reisgenote, zeer bevalt. We zijn gelukkig schrijft ze en ik kan het geloven. Voel hier in Playa de Balmera haar vreugde en deel het graag . Bovendien ben ik nu ook gerust dat ze veilig en wel aangekomen is. .

Zondag 3 februari

A Room with a see view.

Als de ochtendzon zacht het zand en de zee oplicht zie ik vaders met zonen het bootje klaar maken en het ruime sop in varen. Een mooi zicht. Het is Zondag en dan gaan vaders en zonen hier vissen. We worden rustig wakker. Wanneer hebben we algemene vergadering , vraagt Sam! Onze dagplanning benoemen we voor de grap onze algemene directievergadering. Ik zeg iets in de trant van , geen vergadering voor mij om half negen ‘s morgens, eerst koffie. Ik hou niet van vergaderingen zo vroeg op de ochtend en voor we het weten duiken allerlei herinneringen op van het dagdagelijkse leven in België. Daar is het wel zo, meeting hier, training daar en klantenbezoek elders vroeg op de dag, maar dat is ons al een tijdje vreemd en het mag nog even blijven duren.

We lunchen zoals het Spanjaarden beliefd op Zondagmiddag. Sam gaat eerst joggen, ik reserveer een tafeltje om half twee in een blijkbaar door de Spanjaarden geliefd restaurantje, iets wat lijkt op tres Hermano’s in Salobreña. We eten verse vis al la plancha en genieten van de Spaanse familie atmosfeer. ‘s Namiddags studeert Sam Spaans en ik loop wat verder weg over het strand richting Oost. Er is niet zo veel te zien, links van de weg een hele hoop serres waar ze paprika’s verbouwen en rechts van de weg zand en zee. Zoals het vroeger, voor de toeristen kwamen, waarschijnlijk altijd was aan de kust. De inwoners hier, vermoedelijk allemaal groente boeren. Tenminste zij die met dikke Mercedissen, BMW’s , trendy uitgedost met D&G zonnebrillen en NIKE basketbalsloefjes aan, hier aan het restaurant komen paraderen en er uitgebreid eten. De werkmannen, nog altijd de armere Spanjaard, eet ergens anders. De dijk lijkt ons nog recent aangelegd, alles OK daarmee maar de huizen zien er minder gesubsidieerd uit. Het gaat de Spanjaarden of de Spaanse middenstand goed bedenken we ons. Spanje is het economisch best groeiende land in de wereld sinds een paar jaar en je merkt dat ook wel. Zoiets als bij ons in de golden sixties, die onze ouders gekend hebben. Goedkoop uit eten gaan is iets van vroeger want we zijn weer voor een weliswaar lekkere maar gewone eenvoudige lunch, één hoofdschoteltje en een flesje witte wijn en een koffie 48 euro armer. We merken ook dat, net zoals bij ons, er minder wijn wordt gedronken op restaurant. Voor een simpel wijntje betalen we 12 a 15 euro hier. Dat zelfde flesje of dezelfde kwaliteit koop je in de winkel voor 2 a 3 euro! De Spanjaarden drinken bier hier.

Een windje zet op en het wordt te fris om buiten te blijven. We installeren onze PC en willen naar een aflevering Kinderen van De Wind kijken maar al ras geeft onze batterijmeter aan dat we op rood zitten. Toch een punt ter verbetering aan deze Camper. We staan hier amper 2 dagen , het zonnepaneel laadt op , dat zien we aan het groene lichtje dat brandt maar als je de pc wil opladen verbruikt hij of te veel of de batterij is te licht geladen zodat het lampje op rood springt. We weten als je dan verder blijft verbruiken zelfs de pomp voor water niet meer werkt. Een tip voor toekomstige Camperman. Laat 2 zonnepanelen installeren die je ook kan kantelen zodat ze loodrecht in de zon staan. Vooral in de winter met een laagstaande zon, heb je niet voldoende energie voor normaal gebruik als je vrij staat. En vrij staan is natuurlijk het summum voor de echte Camperman. Achter ons parkeert er een klein Duits Pössl campertje met 2 oudere mensen in . Een meneer met nogal uitgesproken Duits gehalte begroet me overtuigend met “Guten tag“, ik zeg iets van “Ola” en “hallo” terug en hij loopt door. We moeten elkaar niet zo bedenk ik me en ik kan me er wel in vinden. Vanavond dus geen PC en geen TV, ik zit een beetje verveeld, kan niet schrijven op de laptop, niet eens gezellig naar een dvd kijken, een boek heb ik al gelezen vanmiddag en ik ben helemaal nog niet zo moe om naar bed te gaan. Het is bovendien koud en winderig buiten dus wat moet ik dan? Het wel en wee van vakantie (in een camper) aan zee!

Het waait zo hard dat je het water van de golven en het zand ziet stuiven over land. Er kleeft zelfs vanochtend een laagje stofzand en zout op de camper. Blijven staan of gaan? We verlaten Balerma. Op onze km teller staan nu 12493 km. We zijn vertrokken bij 6600 km die we gereden hadden voor ons grote vertrek. We hebben dus nu dat we goed 3 maanden aan het rijden zijn 5893 km gebold over de Europese wegen langs de kust van Frankrijk, over Noord Spanje naar Portugal en Zuid Spanje in. We vertrekken naar een , in de map althans, iets mooier dorp dan waar we nu staan; Castel dell Ferro en zijn weer blij verrast als we een groene camping oprijden die aan de voorkant toegang geeft tot de Passeo Maritimo.

Hier , doordat het dorpje wat ingesloten ligt in de bergen, is het iets warmer en zijn we beter beschut tegen de wind. Een wandelingetje leidt ons naar een restaurantje waar je een menu kan smaken voor 8 euro. We laten ons verleiden en zitten de rest van de zonnige middag op het terras. Als we vanochtend 5 februari wakker worden is het alsof we in een jungle ontwaken. Overwelmt door vogelgeluiden is het weer eens anders wakker worden dan pal aan zee zoals gisteren of in de bergen zoals daarvoor. We hebben stroom, ons tafeltje staat onder de bomen dus straks wat verder schrijven aan het script. Dat is intussen weer geleden van in Solobreña. Ik loop even naar de Passeo, waar de zon al stevig staat te schijnen en een aantal kinderen met boekentasje komt aangestapt en in een gebouw binnen gaan dat waarachtig een schooltje blijkt te zijn. Klasjes met uitzicht op zee! toch fantastisch. Onze camping ligt tussen Villa Afrika, een mooi oud Afrikaans ogende bruine villa en een schooltje. Wat een plek.

Onze buurman en zijn vrouw, die hier met een 6 ton zware camper staan, drinken koffie aan het tafeltje en vertellen ons dat ze al 35 jaar met een camper op vakantie gaan . Vroeger met de kinderen in de vakantiemaanden maar sinds kort zijn we altijd op reis. Van mijn 52^e , lacht ie me toe. Ik heb de zaak verkocht en we zijn vertrokken, 6 maanden per jaar met de camper en in de zomer zijn we weg met de boot. Je moet niet wachten tot je 65 bent want dan begint er van alles mis te gaan. We beamen het dat je niet moet wachten.

6 februari

Het is elke morgen een mirakel als de zon zomaar opkomt en dit stukje wereld waar wij leven oplicht. Ik kijk ernaar en wordt stil en diep gelukkig van.

Ik weet het wel, beste lezer, dat je er niet zoveel boodschap aan hebt als je er niet zelf bijstaat. Het enige wat ik wil zeggen,aangeven en delen wil is dat we dat allemaal niet zomaar als vanzelfsprekend aan ons voorbij mogen laten gaan. Hier en nu hebben Sam en ik ruim de tijd om het in ons op te nemen. Als je gedreven door deadlines en gedreven door het overleven ‘s morgens vroeg al in de weer, de eerste 2 files op de weg al hebt moeten trotseren en misschien in duffe vergaderzalen met neon licht al de cijfers van de zaak hebt zitten evalueren dan sta je er niet bij stil dat zich elke morgen een wonder voordoet en dat wij als een stipje in dat geheel opgelicht worden, verlicht worden. Als je er niet naar kijkt en het voor de normaalste banale zaak neemt heeft die verlichting geen effect natuurlijk. Ik geef het graag mee en ik neem het ook mee, dat beeld van een grote gele opkomende zon boven de zee. Ik neem het in me op voor als de donkere dagen zich aanmelden, dagen zonder licht en alleen maar rotsooi, ellende en verdriet. Verlichting komt van binnen als je het toelaat.

Vanmiddag hebben we Rita en Jacobus, alias Jack Zweedijk, de sympathieke Nederlanders, die al jaren in België wonen en deze week onze buren zijn, uitgenodigd voor Langoustines en Salmonetta a la plancha. Ko maakte een heerlijke salade erbij en Sam lekkere toastjes met Cava. Een feest, zo beaamden wij dat met ons vieren hier in de tuin van de camping. Rita zet tegen valavond koffie en wij worden uitgenodigd in hun camper dat een waar salon is. Natuurlijk is een 6 tonner met alles erop en eraan niet te vergelijken met onze Chausson. Zo’n villa waar wij koffie mochten drinken heb je dan ook maar vanaf 150000 Euro. Ietsie pietsy boven ons budget. We kijken naar het TV 1 nieuws van zeven uur op BZN via satelliet en zijn zijn blij om et nieuwe decor van de nieuwsstudio te zien en teleurgesteld over wat het journaal vandaag te bieden heeft. Kleine fait divers en komkommernieuws. Ik mis de TV niet, dat staat vast. Sam zou zo’n flatscreen wel willen in de camper, voor de donkere avonden, maar uiteindelijk is het toch niet je dat en blijven we zonder TV rondreizen in Europa. Het zal natuurlijk twee keer zo leuk zijn om uitgebreid alle programma’s en de films terug te kunnen zien één keer we terug in België zijn.

Het is een rustige zachte avond als we terug naar huis wandelen,dat zijn slechts en paar stappen, we praten nog wat na en gaan tevreden naar bed.

7 februari 2008, Castel dell Ferro in Andalucia

50 jaar geleden werd deze jongen geboren in Lommel, uit zijn moeder Marguerite gekropen en een fiere vader, Roger Van Autreve stond er naast. Een dag waarop het kleine zusje Bie op het geboortekaartje melding maakte van het feit dat ze een broertje had gekregen. Vandaag is dat 50 jaren geleden. Zoals iedereen dat ondervind gaat alles veel te snel en sta je versteld dat je al….50 bent. Voor een kind van 18 moet dat verschrikkelijk oud en versleten zijn. Gelukkig voelt het zo niet aan.

Krijg ‘s morgens een smsje van Fabienne met de melding dat je niet elke dag een halve eeuw oud wordt! Lieve wensen van Marieke uit Costa Rica en van Allard, mijn beste collega. Sam stuurt me 50 dikke zoenen. Jolien sms’t gelukkige verjaardag met de nieuwe voordeur, de 4 wordt 5 en ze voegt er aan toe dat ‘t leven begint op 50. Schatten van me. Natuurlijk zijn mijn mama en papa deze heuglijke dag niet vergeten evenals zus Bie, altijd van de partij. Dank je allemaal. Pati, een goede vriendin van Sam belt op en ik ben blij verrast met de lieve attentie .Ze hebben het ontzettend druk met hun nieuwe huis maar laat deze dag toch niet voorbij gaan. Dikke kussen terug Pati.

Wat is de dagplanning voor vandaag ? vraagt Sam.

Ik hoef niet lang na te denken. Laten we wat verse vis kopen in het dorpje, zoals gisteren en grillen op onze BBQ. Dat was gisteren een feest dus waarom vandaag iets anders. We hebben een mooie tuin, het zonnetje schijnt en het is zalig hier om buiten te koken.

Het echte feest komt later in Sicilië. Nu ik ben niet zo’n feestvarken hoor. Vind het zalig om met mijn geliefde en een paar vrienden wat te keuvelen en een mooie tijd samen door te brengen. Echt feesten als de beesten gaat een beetje aan me voorbij. Elke dag dat ik leef, blij mag zijn om het moois dat me omringt en het in me op kan en mag nemen, is feest voor me. Ik ben een zondagskind, dus elke dag een beetje feest.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° Daaag Salobreña ,…2O januari 2007 °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Een drukke ochtend; Sam doet de laatste wasjes en plasjes, pakt de spullen uit de kasten en steekt ze in zakjes en ik zeul met zakken van het appartement naar de Camper om daar de kastjes weer te vullen met spullen.

Tegen 2 uur leveren we een net appartementje af en zijn we opnieuw onderweg.

We hadden gereserveerd , als laatste maaltijd, in dit charmante Spaans dorpje, bij ons favoriete restaurant ‘ Tres Hermanos “. Een drukte van jewelste. Op deze schitterende ZON dag is er een tot nog toe ongeziene drukte. Het gereserveerde tafeltje bleek alweer ingenomen te zijn. Even wachten, “druk druk druk” zegt de patron. Er vertrekt een koppeltje van een tafeltje op het strand dat wij kunnen inpikken. Het worden tapa’s met rosato, pescado a la plancha voor Sam en escudo traditional, in olijf olie gefrituurd, voor mij met een fles wit. Een feest , tot 5 uur eten en genieten we van de gezellige Spaanse drukte en het weelderig zonnetje op het strand. Vandaag zal het wel 26 graden zijn i het zonetje. We rijden tot het volgend dorp, Montril playa. Daar hadden we op onze fietstocht vorige week een parkeerplaats gezien pal aan zee. Zo kunnen we morgen, na het ontbijt rechtstreek de bergen in trekken. Zonder dat we het weten staan we naast de Casa Fabiola geparkeerd. Ik wist het zelf niet maar een camper Belgen die hier naast ons stonden vertelde het met enige fierheid. Een aardig optrekje omringt door palmbomen en een muurtje. Een beetje Laken aan de Costa. Hier komt onze koninklijke familie op vakantie, en wij zijn er vandaag ook. Sam gaat vandaag vroeg naar bed, ze is moe en ik kan het geloven. Ze heeft alles op alles gegeven om op tijd klaar te zijn en het was gelukt ook. Ik drink nog een pousse cafeetje, upload de foto’s van de Flamenco dansavond waar we gisteren genoten hebben. Bij toeval ontdekte Sam dat de plaatselijke Flamenco school van Salobreña haar jaarlijks optreden deed in de grote zaal van het gemeentehuis. De zaal zat afgeladen vol met familie en vrienden, wij daartussen. Het was de moeite om erbij te zijn. Van klein naar groot deden de dames hun kunstjes. Schattig natuurlijk waren de kleinsten , prachtig danswerk van de grootste en ook de moeders deden hun pasjes op de Flamenco muziek.

We zullen Salobreña missen, dat weet ik zeker.

Ik loop nog even naar de zee, dat is een meter of tien lopen van de camper en geniet van de zee die vanavond opgelicht wordt door een mooie volle ronde maan en de stilte van het hinterland, de Sierra Nevada.

Zo is het goed . We gaan slapen.

‘s Morgens loop ik, gebeten door mijn nieuwsgierigheid, eens rond de case Fabiloa die intussen van naam veranderd is in Casa Astrida en warempel als ik op wat stenen over de omheining gluur zie ik de Koninklijke villa en een stambeeld van wijlen Koning Boudewijn aan de ingang. Een voetbalveld dat aangelegd werd voor de prinsjes en een tennisveld voor zijne majesteit en zijn gemalin . Er is een toegang tot het strand maar het is niet meer dan een betonnen muur met een ijzeren poort met een camera. Ik vertel het aan Sam als ik terug kom en die merkt terecht op dat je geen privacy hebt als je zicht op zee op wil. Je moet keuzes maken ook de royal family.

Er is wat beweging op het domein maar het blijken maar wat tuinmannen te zijn. De koninklijke familie houdt zich dezer dagen bezig in homeland met de regeringsformatie neem ik aan. Wij blijven een dagje langer dan voorzien en vertrekken dinsdag op bergtocht.

Als we ‘s ochtends aanzetten om te vertrekken komt er een dame uit Oostmalle, die we gisteren met haar man ontmoette op deze plek, ons tegemoet. Ik doe het raampje open en zeg haar vaarwel. Ik kom jullie uitwuiven zegt ze. Wat lief van die mevrouw zeggen we tegen elkaar en wuiven terug.

Pampaneira, Alpujarra

23 januari, half negen .

Een kille heerlijke ochtend in de bergen van la Alpujarra.

We worden wakker gebeld door een collega van Sam uit België. Eerder deze week al kreeg Sam om half twaalf ‘s nachts telefoon die telkens net niet werd opgenomen omwille van diepe slaap. Vanochtend , heeft de beller meer geluk. Terwijl ze lekker aan het keuvelen zijn over de recente ontwikkelingen binnen het bedrijf waar Sam werkt , noteer ik onze avonturen .

Na driekwart dag gisteren rijden , door deze weliswaar prachtige streek, en zoeken naar een GPL station op de ringweg van Granada, belandden we eindelijk op de bestemming die we gepland hadden. Ja, GPL zoeken en vinden heeft ons al handenvol tijd en geld gekost , de gas voor de tank kost bijna niets , de enkele stations die hier in Spanje LPG, hier GPL genaamd, leveren zijn haast niet te vinden.

Enfin, het hele verhaal van de zoektocht is niet bijster interessant. Nadat we een volle bombero GPL voor 8,5 euro rijker waren vatte we onze tocht aan. Spanje is een groot land met veel ruimte. Als we het vergelijken met België is Spanje 17 keer groter en telt slechts 40 miljoen inwoners, ( slecht 4 maal zoveel inwoners als bij ons. ). Files in dit land, de steden niet meegerekend, zijn een uitzondering. We cruisen naar en door de bergen van de Siërra Nevada. Het is spannend rijden en ook wel vermoeiend met de vele haarspeldbochten. Maar we worden na elke bocht telkens verrast door de prachtige views. De Amandelbomen staan in bloem, bloesems in januari, onvoorstelbaar. Via Lanjaron, bekent om zijn natuurlijk bronwater, naar het eerste dopje waar we nu geparkeerd staan. Een klein onooglijk wit dopje tegen de heuvels aangedrukt in de bergengte van Poqueira. Huizen als luciferdoosjes op elkaar gestapeld, kleine straatjes, steegjes en terrassen erdoor , alleen toegankelijk voor de wandelaar want een auto kan hier onmogelijk door en wat grappig is, midden de met keien betegelde straatjes stroomt de waterafvoer. Het is een charmant dorpje met een kerk, een plein en een authentieke wasplaats die dateert uit de tijd dat de Moren nog gezamenlijk , centraal in het dorp op de wasplaats, hun wasje deden. . De zon komt op en streepje voor streepje worden de bergkammen opgelicht.

Ik ben graag in de bergen. Rust, schoonheid en de grootsheid van de bergreuzen waar ik me graag klein voel. De mensen zijn er korter van stof , zoals ik in Zwitserland heb mogen ervaren. Bergmensen hebben niet zo veel te vertellen, want er gebeurt ook niet zoveel, maar ze weten alles van de natuur, de flora en fauna, en hier natuurlijk van het zouten ( saladero) van de Jamon Traditional , de hammen die hier in de kille en zuivere Alpujarra berglucht hangen te drogen (sacadero).

Mijn maag ligt een beetje overhoop, ik denk dat het komt door die vieze hamburger die we gisteren , met de stress bij het zoeken naar een GPL-station, in allerijl hebben verorberd. Dikke bult eigen schuld, wie eet er nu hier in Spanje Mc Donalds ? De buikkrampen kunnen onmogelijk zijn van de Tapa’s die je hier bij elke consumatie gratis krijgt en ook niet van het bergkonijntje , gegrild in de oven, dat we gisteren gegeten hebben in een klein restaurantje hier. Verser en meer puur kan je het nergens eten. Het is een wild geschoten of gevangen konijn, Conejo, dat gegrild werd in de houtvuuroven door Antonia Alonso Pérez de eigenaar van Restaurant Meson Rural. Het zat er ‘s avonds eivol met Locals, en dat is altijd een goed teken natuurlijk.

Na een heerlijke rustige nacht trekken we vanochtend de bergschoenen aan voor een tocht naar 2 hoger gelegen bergdorpjes, Bubion 1296 meter en Capileira 1420 meter. We zijn vandaag niet verder geraakt dan Bubion waar we op het dorpspleintje, - dat omringt is door de kubusvormige, tegen elkaar aan gebouwde huizen - die bouwstijl lijkt sterk op de Marokkaanse huizen in het Atlasgebergte, met hun platte grijze daken - , een terrasje zagen met 2 tafeltjes. Het enige cafeetje in dit charmant dorpje waar we een koppel Nederlanders ontmoette die al 16 jaar met de Camper reizen. Een toffe babbel over het wel en wee van op reis met een camper. We worden weer wat slimmer door hun verhalen en drinken een roseetje in het zonnetje. Even later krassen we op want het is nog een uurtje stappen naar beneden en tegen dat we terug in Panpaneira zijn zal de zon al achter de bergen verdwenen zijn. In het enige slagerijtje in dit witte dorp kopen we wat kippenfilets en prepareren we vanavond Chicken-Chili op een bedje Basmati rijst. Een heerlijk dineetje na onze plezierige bergwandeling. s’ Avonds maken we kennis met 2 Britten die reizen met een mini campertje en hier op de parking ook de nacht willen doorbrengen. Het is eigen aan reizigers die ergens aankomen en soortgenoten ! zien staan om even te informeren of het goed is om te hier overnachten. Ik beaam de rust die je hier vindt en dat je er niet weg gejaagd wordt door de police local. Iets wat we overigens nog nergens hebben meegemaakt. We horen wel eens van die verhalen van andere campers dat je her en der niet mag staan of je wordt “weg gejaagd“. Vaak overdreven denk ik tenzij je natuurlijk op een marktplaats gaat staan of net voor een gemeentehuis. Hier is het goed toeven en we blijven nog een dagje of 2.

Rond middernacht word Sam opgeschrikt door geratel aan de fietsen die achteraan op het fietsenrek staan. Ik schrik wakker en warempel een of andere dief is onze fietsen aan het stelen. Ik klap de deur open en roep een kreet luid over het plein, een kleine dikkerd gaat lopen. ‘s Morgens zien we dat ie geprobeerd heeft een zadel mee te jatten. Zo rustig is dit plein dan ook weer niet. Vandaag gaan we voor het echte bergwerk, We zullen Capileira op 1420 meter halen. Het is prachtig hier in de bergen wandelen. De stilte wordt alleen doorbroken door het geluid van koeienbellen in de verte en de kerkjes die hier om het halfuur hun klok 2 keer laten luiden. Op onze terug weg loopt er een mooie hond onze richting mee. Hij is duidelijk verdwaalt want hij kijkt zeer zenuwachtig bij elke bocht of ie een herkenningspunt heeft. Ik benoem hem Juan Carlos de Eerste en hij blijft aan onze zij lopen. We maken ons al wijs dat ie echt verdwaalt is en bij ons zal willen blijven. Een keer dat we op het marktpleintje aankomen loopt ie weg met een andere witte hond. Ik ben een beetje teleurgesteld. We zouden het wel fijn gevonden hebben om ervoor te kunnen zorgen. Nu ja , zijn baasje zou dat natuurlijk niet gevonden hebben. Als we ’s morgens koffie drinken zien we 50 meter naar beneden 2 honden in een hok bij een huis zitten en blaffen. Het is dat witte hondje en Juan die me waarschijnlijk herkent. Hij is aangekomen denken we en hoewel weer terug achter een gesloten hek, hij is thuis en zo is het goed.

Mecina-Fondales en Ferreirola, midden in de Alpujarras. 25 januari, 103 dagen onderweg

Als ik eerder sprak over Pampaneira, Capileira en Bubion in de Alpujarra, van kleine bergdorpjes, was dat een beetje overdreven. Hoewel schattige dorpjes, er was nog altijd wat beweging en een vleugje toeristisch gehalte door de paar restaurantjes en winkeltjes met spullen. Hier in dit dorpje Mecina-Fondales, in de vallei van de Rio Trevéles, is het echt puur. Er is niets, geen winkel, geen bakker. Slechts één hotel, dat overigens een schitterend restaurant heeft en super propere wc’s, een hotel niet voor de modale toerist. Hier komen alleen de echte bergliefhebbers om van de stilte te genieten. Er is verder slechts 1 bodega maar die is gesloten in de winter. We genieten van de unieke stilte, kijken uit over amandel boomplantages en de mooie flanken van de bergen die afsteken tegen het zonlicht en worden gecharmeerd door een voorbij trekkende herder met wel 100 schapen. Het is hier frisser hoewel helemaal zuidelijk gericht maar fantastisch om te staan met de camper. We eten vanavond Wienerworst met Sjoekroet en genieten van de eenvoud en de rust. In een dorpje verder, Ferreirola ontmoeten we een Deense dame, Inge Norgaard die er al 20 jaar met haar Italiaanse echtgenoot Giuseppe Heiss een klein pensionnetje, Siërra y Mar, uitbaat en zijn jaloers op deze mini onderneming in dit grootse wondermooie landschap. We berekenen de omzet die ze kan halen aan 56 euro per nacht, met 5 kamers en laat ons zeggen 100 dagen per jaar volgeboekt en besluiten dat je daar wel mee moet kunnen overleven. Als je zeg maar je appartement duur kunt verhuren in België. Of het iets voor ons zou zijn? Absoluut ja tegen het onbezorgde rustig kabbelende leven hier , een kleine neen omdat het hier misschien iets te rustig is en je misschien snel zou vervallen in een leegte. Hier is niets alleen de natuur, de stilte en de schoonheid van de bergen en jezelf die je vaak tegenkomt. Vanavond nemen we nog een douche, hoewel de badkamer maar klein is lukt dat nu al aardig.- met 10 a 15 liter water kan je een volledige douche nemen- drinken een Soberano, Brandy de Jerez en gaan we slapen. Hier zullen we genieten en zolang de gas onze keukenpitten laat branden en de zonnecellen onze batterij oplaad kunnen we blijven . Sam studeren en ik wat schrijven.

Zaterdagochtend,

Een eindeloze stilte hier in de bergen wordt verbroken door de kerklokken die 8 keer slaan. Een oudere man met een wandelstok en 2 plastieken zakken komt zingend voorbij onze camper. In zijn liedje hoor ik het woord España , wie zingt over zijn land is een gelukkig man. De zon verlicht al het dorpje Pitres dat boven ons ligt. Buiten is het 3,5°C, binnen 6 graden. Ik kleed me snel aan, zet de verwarming aan en koffie. Tussen 8 uur en nu, de klokken hebben 9 maal geluid , is er niets of niemand voorbij gekomen. Er heerst een absolute stilte. Dit is lang geleden dat we zo konden wakker worden.

Vandaag trekken we op bergtocht.

In het boek dat ik in 2009 wil uitgeven,” Home@europe, Almost Happy “ zal ik dat wel doen. Dus je mag meer verwachten dan alleen de notities die ik opteken in deze blog.

Sam heeft een nieuw emailadres samvanrompaey@gmail.com en mijn adres is ongewijzigd, marc.vanautreve@gmail.com. Tot spoedig. Ben je niet in onze maillijst, we sturen regelmatig wat foto’s op, laat het ons weten. Het is een kleine moeite.

********************************Zaterdag 22 december*******************