Roderick "Rod"Bain was één der 44 overlevenden van de Easy Company , 506th PIR, die op de 57ste verjaardag van D-Day de première van de mini-serie Band of Brothers bijwoonde. 57 jaar terug bezocht hij voor het eerst Franrijk , niet met een valies en zonnebril, maar met een geweer, helm en musette zak. De dag van de première van de mini-serie was Rod slechts voor de tweede maal in zijn leven in Franrijk, Normandië , in de nabijheid van Utha-Beach, het strand waarvan hij de toegangswegen diende te bevrijden en vrij te houden van de Duitse vijand op 6 juni 1944 op D-Day.Het was tevens de eerste maal in al die jaren dat hij van het landschap en de gastvrijheid van de Normandiërs kon genieten.
Rod Bain studeerde af aan de Ilwaco High School en studeerde aan de de Universiteit van Washington DC toen Japan Pearl Harbor aanviel en bombardeerde. Hij nam in 1942 dienst in het US Army en meldde zich aan als vrijwilliger voor dienst bij de paratroopers. Rod kwam bij het 101st Airborne terecht en het 506th PIR te Camp Toccoa waar hij zijnopleiding volbracht en zijn parachutisten brevet behaalde. Rod's eerste ervaring met de oorlog in Europa geschiedde tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944, toen hij op Normandië geparachuteerd werd. Voor Bain een beangstigende ervaring, het was stikdonker en je kon niet echt zien of de canopy van je parachute open was, je kon het enkel waarnemen aan de terugtrekkingsschok van het openplooien van de parachute. Ten tweede was het onmogelijke voor de parachutisten om te zien op welke ondergrond ze zouden terecht komen, vaste grond, moeras grond of water . Rod Bain haakte vast met zijn parachute aan een appelboom.Hierdoor vormde zijn zijden parachute een echt doelwit voor de Duitse vijand. Rod sukkelde gedurende enkele minuten om uit het harnas van zijn parachute te geraken, hopend dat hij niet gezien zou worden. Rod werd niet opgemerkt en geraakte uit zijn parachute en strompelde in het duister verder tot hij een maat tegen kwam, met wie hij via een nabij gelegen landweg naar Utah Beach trok naar hun doel causeway 1. Onderweg sloten ze aan bij een groep van 80 paratroopers die ook in de richting van het landingsstrand trokken.Later zou hij samen met Easy oprukken naar Carentan en mee strijden om de inname van Carentan, het zou van hier uit dat de Amerikaanse tanks van Utah Beach oprukten naar Omaha Beach. Op 17 september 1944 zou Rod Bain ook deelnemen aan Operation Market Garden een operatie die geheel onder Brits bevel stond, veel herinneringen had hij niet aan deze gevechtssprong behalve het feit dat de voedselbevoorrading vooral uit Ossestaart soep bestond en dat ze vooral ultra-lichte Britse sigaretten bedeeld kregen. Rod zou ook deelnemen aan de strijd om de Belgische Ardennen, volgens hem maakten ze slechts een tiental slechte dagen door onder het Duitse offensief, tot de lucht uitklaarde en de vliegtuigen hun bevoorradingen konden droppen en de paratroopers de strijd met de nodige voeding en munitie konden verder zetten. Natuurlijk leken die 10 dagen een eeuwigheid, vooral als men nog nooit zo'n koude heeft meegemaakt gedurende je ganse jonge leven. Rod Bain zou bij Easy Company blijven en mee oprukken tot aan Hitlers Adelaarsnest. Rod zou de oorlog beëindigen als korporaal en in 1945 samen met zijn strijdmakkers gedemobiliseerd worden en naar de Verenigde Staten terugkeren.
Na de oorlog zou hij zijn studies aan de Universiteit in Washington verder afwerken, het is ook daar dat hij zijn vrouw leerde kennen.Hij gaf gedurende een jaar les aan de oude Lummi day school alvorens naar Alaska te verhuizen, waar een 25 jarige carrière als docent uitbouwde.
Roderick " Rod" Bain is actueel nog steeds in leven en is hij reeds 3 maal naar Normandië terug geweest.
Ed Tipper werd geboren in Detroit, Michigan , in 1921 in een doorsnee gezin van Ierse afkomst. Drie jaar na zijn geboorte keerde de familie Tipper naar Ierland terug, terug naar hun roots, maar enkele jaren later keerden ze definitief naar Ierland terug. Het was ruim 3 jaar voor de grote eonomische depressie en de werkloosheid in Detroit begon stilaan maar zeker toe te nemen.Weinig jongeren konden zich zelfs veroorloven om hogere studies aan te vatten. Toen Japan Pearl Harbour aanviel stond Ed Tipper net als zovele Amerikaanse jongeren aan te schuiven aan een recruteringsbureau in Detroit, de laffe Japanse aanval, had een golf van patriotisme los gemaakt en iedereen wou zijn steentje bijdragen en wraak nemen voor de zovele onschuldige slachtoffers van deze daad. Daarom verkoos Ed in eerste instantie bij de US Marines te gaan omdat hij zeker was dat hij dan zo snel mogelijk ten strijde zou trekken.Maar de algemene standaarden voor de lichaams conditie van een toekomstig Marinier lag zo hoog dat Ed omwille van gebreken aan zijn gebit afgewezen werd. Ed Tipper gaf echter niet op en bleef verder zoeken, in zijn zoektocht vernam hij dat het leger met een nieuwe eenheid, de paratroopers begon. Ed bood zich aan en voor de Airborne waren zijn tanden goed genoeg.Ed werd ingelijfd en kwam in Augustus 1942 in Camp Toccoa terecht als één van de eerste leden van de Easy Company van het 506th PIR. Van de 140 mannen die de compagnie vormden zijn er actueel nog 19 in leven. De opleiding binnen het 506th was één der zwaarsten binnen de Airborne, velen konden het helse ritme van lichamelijke trainingen en gevechtsoefeningen niet aan gaven op en werden uit de paprtroopers ontslagen en naar andere gewone infanterie eenheden overgeplaatst. Sommigen konden dit helemaal niet verkroppen en pleegden zelfs uit misplaatste schaamte zelfmoord. Misplaatste schaamte , omdat ze achteraf ook hadden kunnen deel uit maken van de grootste armada die ooit een continent zou bevrijd hebben. Ed Tipper doorstond deze zware fysieke trainingen alsmede de geforceerde march naar Atlanta. Ed zou tevens de grote oversteek maken naar Europa, naar Engeland, waar hij de doorgedreven training ter voorbereiding van Operation Overlord zou doormaken.
OVERLORD, de nacht van 5 op 6 juni 1944 zouEd Tipper's enige gevechtservaring worden van de tweede wereldoorlog. Ed beleefde de verschrikking van het overvliegen van het Europese vaste land , de luchtafweer schoot onophoudelijk op de Dakota's de ene lichtflits volgde op de andere, sommige Dakota's werden neergehaald met hun volledige bemanning, anderen gingen te laag en te snel vliegen met vele sprongincidenten en verwondingen tot gevolg.De piloten waren in paniek en de groepen splitsten zich op vele vliegtuigen geraakten volledig uit koers, veel te ver van hun landingspunten, sommige sticks sprongen zelfs in volle zee, de chaos was compleet.Toen het licht op groen sprong in het vliegtuig van Tipper, sprong Ed uit het vliegtuig een levensgevaarlijke situatie bood zich onder zijn voeten.De lichtkogels floten rond zijn oren en doorboorden zijn parachute canopy. Ondanks al dit geweld geraakte Tipper zonder één enkel schrammetje aan de grond en zou hij moeiteloos D-Day en de eerste dagen na D-Day overleven. Tot het bevel kwam om naar Carentan op te marcheren en het stadje in te nemen. Na een hevige gevecht geschiedde dit, Ed werd samen met Joe Liebgott ter erkenning van de woningen vooruit gestuurd, ze drongen een winkel binnen en doorzochten hem, Tipper schoot zelfs enkele kogels in de deur van een toilet om zeker te zijn dat er zich geen vijand in verstopte, toen hij terugkeerde om naar buiten te gaan werd de winkel door een mortier getroffen en werd Tipper zwaar gewond aan zijn aangezicht armen en benen. Tipper werd naar het veldhospitaal van Utah Beach overgebracht een rit die hij ternauwernood overleefde, omwille van het feit dat de jeep met haar rode kruis eerder als doelwit voor het Duitse geschut rond reed dan dat zij voor een ziekenvervoer aanzien werd. Ed Tipper werd naar Engeland overgebracht en bracht naderhand verscheidene jaren in militaire hospitalen door.Carentan was het einde van Ed's oorlog.Ed Tipper keerde naar Amerika terug met één oog minder en een wandelstok rijker. Het Leger schreef hem in voor een hogere opleiding en Ed leed en rijker leven dan hij ooit voorzien had.Ed Tipper werd leraar.
1ste Luitenant Norman Dike werd geboren in op 18 oktober 1902 en overleed in november 1985. Norman Dike, studeerde af aan de universiteit van Yale, hij was de zoon van een Amerikaans procureur die na zijn opleiding als officier te West-Point de parachutistenbrigades vervoegde, een man als hij moest voor de prestige van zijn familie in een elite eenheid dienen.Het toeval (en vooral de kennissenkring van zijn vader) zou er toe leiden dat hij het 101st Airborne zou vervoegen. Norman Dike was niet voorbestemd om ooit in de oorlog te vechten , hij was eerder een papieren officier een bureaucraat ,maar om zijn carrière verder te kunnen uitbouwen in het Amerikaans leger en het familieprestige hoog te houden, diende hij gevechtservaring op te doen, de ambitie was de graad van minstens kapitein en hoogstens Majoor te behalen. Toen 1st Lt Frederick T. Heyliger per ongeluk door een wachtsoldaat werd neergeschoten in Nederland werd Norman Dike bevelhebbend officier van het tweede batallion van de Easy Company van het 506th PIR. Dike was door een generaal die goed bevriend was met zijn vader naar voor geschoven geweest om de post van de arme "Moose" Heyliger in te nemen, zo zou de brave Norman eindelijk de broodnodige gevechtservaring kunnen op doen, en dit dan ook nog binnen een doorwinterde gevechtseenheid. 1ste Luitenant Dike kwam onder het bevel van kapitein Richard Winters.Al gauw zag Winters dat Dike geen enkel gevoel voor bevelvoering had. Dike was niet geïntereseerd in het geen hem opgedragen werd en gaf de orders aan zijn manschappen tekstueel door ,zonder zelf iets te begrijpen of te willen begrijpen, van wat hij hen opdroeg en hem eigenlijk was opgedragen. De mannen moesten onder zijn bevel maar zelf uit maken wat de bedoeling van de bevelen komende van het hoofdkwartier waren en zelf de strategie bepalen. Zo liet hij het grootste deel van het werk binnen Easy company aan zijn secondant, 1st Lt Lynn "Buck" Compton over die samen met Sergeant Majoor Carwood Lipton het eigenlijke bevel over het 2nd Bn E/506 voerde. Het personage Dike in Band of Brothers werd er zonder enige overdrijving uitgebeeld. Norman Dike liet steeds goed gewaar worden dat het geheel van zijn taak hem niet interesseerde door constant te geeuwen en in gedachten afwezig te zijn bij besprekingen van maneuvers en bewegingen. 1st Luitenant Dike kreeg al gauw bij de manschappen de bijnaam "Foxhole Norman". Niet zonder enige reden, onder het bevel van Dike hadden ze meer schuilputten gegraven dan ze ooit bij andere bevelhebbers gegraven hadden.Dike was niet geliefd bij de mannen van Easy, zijn gebrek aan interesse en zijn voortdurend verdwijnen bij gevechtssituaties of tijdens Duitse aanvallen gaf hen weinig vertrouwen in de persoon. Gelukkig voor Easy was er Carwood Lipton, de man slaagde er steeds in het moraal van de manschappen op te krikken al dan niet met de hulp van George Luz de grappenmaker met dienst. Winters had een enorm probleem met zijn bevelhebber, hij wou hem maar al te graag door een andere Luitenant laten vervangen, maar kon dit niet daar niemand de bevriende generaal van het opperbevel wou tegen werken. Dick Winters schreef verscheidene negatieve verslagen over Norman Dike , maar geen enkele kwam tot bij het opperbevel. Een negatief verslag zou natuurlijk de bevordering in rang in gedrang gebracht hebben en men weet niet zeker wie aan deze verslagen een mouw paste een feit is zeker dat Norman Dike's carrière niet zou geblokkeerd geraken. Easy zou verscheidene dagen in het bos aan de rand van het dorp Foy doorbrengen en de Duitse beschietingen ondergaan in afwezigheid van hun commanding officer. Easy hield een oog op de verdedigingslinie vanuit het Bois Jacques gelegen tegenover Foy, in deze periode verloor het batallion veel van zijn mannen , Donald Hoobler kwam per ongeluk om het leven, door een schot van een Luger die hij bemachtigde na het neerschieten van een Duitse Ruiter, de kogel ging dwars door de slagader van zijn been. Bill Guarnere en Joe Toye verloren elk een been tijdens de Duitse artillerie beschietingen, Joe Toye was niet tijdig in zijn mangat geraakt en werd door het spervuur getroffen, Guarnere hoorde zijn vriend schreeuwen en poogde hem op te halen toen een tweede artillerie barrage losbrak. Lynn "Buck" Compton die heel goed bevriend was met Toye en Guarnere kraakte psychologisch en werd met zogenaamde vriesverbrandingen aan de voeten naar een veldhospitaal overgebracht. Skip Muck en Alex Penkala kwamen beiden om het leven toen een mortiergranaat hun mangat trof. En het lijden van Easy was nog niet voorbij. Toen het hoofdkwartier besliste het dorpje Foy in te nemen en Dick Winters deze orders doorgaf aan Luitenant Dike, brak voor Easy één van haar zwaarste momenten aan. Foxhole Norman had nog nooit een aanval geleid en raakte volledig het noorden kwijt. Easy zat vastgepind aan de rand van het dorp en vormde een ideale schietschijf voor de Duitse bezetters. Dike besloot niet meer te avanceren en stuurde I Company aan de andere zijde van het dorp in een omcirkelende beweging. Captain Winters zag wat er gebeurde en wist dat Easy op deze wijze verloren zou zijn en daar hij een uitdrukkelijk verbod had van Kolonel Sink om te aanval te leiden stuurde hij Ronald "Sparky"Speirs naar de geblokkeerde eenheid om de situatie op te lossen en de aanval naar een goede afloop te leiden. Dit geschiede, Speirs veroverde op een ongelooflijk heroische wijze Foy. Norman Dike werd door het opperbevel van het 506th PIR opgedragen als aide de camp van Generaal Taylor. Luitenant Norman Dike werd een heel goede assistent voor de generaal en zou het maken tot de rang van Kapitein. Het feit blijft dat Dike geen gevechtsofficier was , maar een uitstekend papierverwerker op het hoofdkwartier die heel wat belangrijke beslissingen en benoemingen tot hogere graden met een voortreffelijk snelheid liet geschieden.
Bij de aanval ,op Foy werd Frank Perconte gewond en werden de soldaten Mellin , Sowosko, alsook de gebroeders Kenneth en Harold Webb gedood. Easy begon het Ardennen offensief met 154 manschappen officieren en vervangingen inbegrepen en kwam uit de Ardennen met slechts 64 manschappen die klaar waren om de strijd verder te zetten.
Ik ben Mark, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sgt Eagle.
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is Politie agent.
Ik ben geboren op 20/02/1969 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Militaria & reconstituties.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
