Over Sgt William F. Kiehn is weinig bekend, uit de gevechtsverslagen in het currahee scrapbook kan men opmaken dat hij één der oud gedienden was binnen de Easy Company, één van die mannen die er van het prille begin bij was. Bill Kiehn moet echter een onopvallende maar gedreven persoon geweest zijn.Hij werd niet vermeld in de mini-serie en ook niet in Ambrose's boek Band Of Brothers. Bill Kiehn begon zijn oorlogsloopbaan als Private First Class, nam deel aan de D-Day en -after D-Day operaties en werkte zich op tot de graad van korporaal, wat toch heel wat zegt over het type soldaat. Het is algemeen geweten dat goede soldaten zich binnen het Amerikaanse leger systeem gemakkelijk de gradenladder opwerken. Wat voor mij dus betekent dat deze man een goed soldaat moet geweest zijn. Naderhand nam hij in september 1944 deel aan Operation Market Garden wat hem zij sergeantsstrepen zou opleveren. Uit wat over hem geregistreerd werd kon ik opmaken dat hij tijdens de gevechten gewond raakte , wat hem ook het purperen hart met eikenbladeren opleverde. Sgt William "Bill" Kiehn zou ook deelnemen aan de strijd om de Ardennen. Hij zou zonder al te veel problemen de harde gevechten om en rond Bastogne doorstaan en overleven. Maar helaas zou hij het einde van deze vermaledijde oorlog niet halen. Voor Bill Kiehn kwam de oorlog tot een eind toen het 506th PIR naar de Elzas gestuurd werd, Hitler had daar een schuchter en allerlaatste tegenoffensief gelanceerd. Easy werd naar Hagenau gestuurd in de Duitse Elzas ook weer eens om over de frontlijn te waken, het was daar dat Sgt William F." Bill" Kiehn om het leven kwam op 10 februari 1945, op slechts enkele maanden van het totale einde van de tweede wereldoorlog.
Soldaats gegevens :
William F. Kiehn
Serial : 19114027
506th PIR
plaats van indiensttreding : Washington DC
datum van overlijden : 10/02/1945
begraafplaats : Epinal US Cemetery te Epinal Frankrijk.
beloningen : Purple Haert with Oak Leaf Cluster .
Bedankt "Bill" jouw offer is niet voor niets geweest.
Darryl "Shifty" Powers was de scherpschutter van Easy Company en één van de nog levende leden van het 2nd Bn E/506. Shifty groeide op in Clincho, Viginia.Van kindsbeen af poetste de jonge Shifty Powers schoenen in de straat om geld te sparen voor munitie voor zijn .22 karabijn.Shifty ging met zijn geweer op eekhoorntjes jagen in de ruime bossen rondom Clincho. Met de jaren oefening groeide Shifty uit tot een ware scherpschutter, hoewel hij daar zelf steeds bescheiden over gebleven is. Voor Shifty was Earl "One Lung" McClung de beste schutter van Easy company. Een feit staat vast, en dit volgens vele van zijn vrienden en kenissen, de jong Shifty kon een muntstuk in de lucht gooien en het met zijn geweer in één hand gesteund onder de arm oorzeven in volle vlucht. Darryl "Shifty" Powers zou na zijn school periode op een scheepswerf van de US Navy werken samen met ene Robert " Popeye" Wynn. Toen de oorlog voor Amerika uitbrak vervoegden beide mannen de paratroopers.Darryl Powers was toen 18. Camp Toccoa was voor Darryl de volgende uitdaging in zijn leven, het harde trainingsleven, het oplopen van mount Currahee zouden hem echter niet breken, Shifty voelde dat dit zijn ding was en ging tot het uiterste om zijn para brevet te behalen net als zijn vrienden. Een van de harde feiten uit de opleidings periode waren de vele marchen met lege veldflessen en dit gedurende uren en kilometers, alsook diegene met volle veldflessen van de welke men onderweg niet mocht drinken. Luitenant Sobel zou dan na zulks een march aan de paratroopers in spee vragen om hun veldflessen te openen en te ledigen, indien een veldfles te vlug leeg was zou dit er op wijzen dat de kandidaat paratrooper van zijn veldfles gedronken had. De arme rommel die hierop betrapt werd mocht dan helemaal alleen de march over doen. Een van die slachtoffers zou Pvt Smokey Gordon zijn. Sobel zou dan ook alles te werk gesteld hebben om het zwakke element te doen opgeven, om de paratroopers te verlaten en naar een andere eenheid te vertrekken als veel te zwakke schakel voor deze elite eenheid. Shifty bleef gedurende zijn hele periode stevig bevriend blijven met Popeye Wynn. Shifty trainde ook op het beheersen van zijn ademhaling om het beste schot te kunnen leveren op een doelwit, een techniek die hij helemaal op zich zelf uitwerkte, want dit maakte niet echt deel uit van de basistraining en de schietoefeningen. Shifty was dan ook een beheerst en gevreesd schutter, de mannen van Easy waren maar al te blij dat hij één van hen was en geen Duitse vijand. Bepaalde oefeningen waren ook zeer stresserend voor de jonge recruten, zo maakte Shifty enkele slaaploze nachten door toen hij in Fort Benning voor het eerst zijn eigen parachute leerde vouwen. Shifty zou er in het begin, net als vele anderen, steeds wakker gelegen hebben zich afvragend of hij zijn parachute wel juist dicht gevouwen had. Begrijpelijk want één fout zou de dood betekend hebben, wat de mannen natuurlijk niet wisten was dat de instructeurs in het begin de parachutes lieten checken door gebreveteerde vouwers. En de opleiding en uitleg was van dusdanige kwaliteit dat fouten bijna uit te sluiten waren. Shifty vertrok ,drie maanden na dat het 506th aan het 101st Airborne werd verbonden , samen met de andere leden van Easy Company naar Engeland, om zich daar voor te bereiden op D-Day. In de nacht van 5 op 6 Juni 1944 vloog hij samen met hen het kanaal over richting Franrijk, Normandië. Toen Shifty zich klaar maakte voor de sprong op Normandië hoorde hij de kogels van de luchtafweer door de lucht suizen en tegen de romp van het vliegtuig tikken. Toen hij sprong bemerkte hij dat de linker motor van zijn Dakota in brand stond. Net als vele anderen kwam Shifty afgescheiden van zijn eenheid in Franrijk terecht en was hij eigenlijk vrijwel onmiddellijk op zichzelf aangewezen. Hij ontmoette twee andere troopers en besefte maar al te vlug dat hij niet enkel tussen de typische Normandische hagen stond die de boeren hun velden van elkaar en de weg afscheidden, maar ook dat ze minsten op 1 dag marcheren van hun eigenlijk doel waren geland. Shifty en zijn twee lotgenoten brachten hun nacht door bij een wegblokkade van het 82ste. s'Anderdaags zouden ze hun weg vervolgen, op een gegeven moment zouden ze zelfs het wrak van eenzweefvliegtuig op hun pad kruisen. In dit zweefvliegtuig bevond zich een jeep , de mannen dachten sneller te avanceren door deze te gebruiken, maar de jeep zat in de romp van het zweefvliegtuig vastgeklemd. Ze dachten door een gedeelte van het zweefvliegtuig te verbranden de jeep vrij te krijgen maar het lie anders af, het vliegtuig brandde helemaal uit , jeep inbegrepen. De paprtroopers zetten hu weg dus maar te voet verder. Uiteindelijk vonden ze hun eenheid terug en gingen ze het gevecht om Carentan aan. Te Carentan zou Shifty zijn scherpschutters kwaliteiten aan zijn maats tonen door een Duitse scherpschutter neer te schieten en de tweede man aan een zware mitrailleur neer te schieten, geen gemakkelijk schot want deze laatste zat vesrschanst achter de vensterbank van een huis op zo'n 200 meter van Shifty. Het 506th zou veel later dan eerst voorzien naar Engeland terugkeren, om uit te rusten in voorbereiding van Operatie Market Garden. Powers zo op een zonnige dag in Nederland landen. De gevechten zouden er hard zijn , maar minder hard voor hem dan voor zijn Britse lotgenoten die in de meeste gevallen afgeslacht werden. Op een nachtelijke patrouille zou Shifty zich een bult verschieten bij het horen van het geluid van een avancerende man, hij twijfelde even en zou op het moment dat hij zijn geweer schouderde bemerken dat hij terecht getwijfeld had , zijn roep Flash werd met Thunder beantwoord. Het was zijn vriend Bill King die gewond was geraakt en zonder enige toestemming het hospitaal had verlaten om terug naar zijn eenheid te keren. Shifty zou ook deelnemen aan het gevecht om Bastogne.Voor Shifty was niet de slag om Bastogne het ergste maar wel de koude die je door merg en been ging.Zelfs op de dag van vandaag zou Shifty bij het zien van sneeuw aan de Belgische Ardennen terugdenken, zich voor de ogen houdend at hij gelukkig niet meer daar was.In de Ardennen zou Shifty te Foy nog eens zijn talent tonen door alweer een Dutse sluipschutter te doden , deze maal verstopte deze zich in een dakvenster, Shifty mocht en zou niet missen want zijn vriend Carwood Lipton had zichzelf tot schietschijf met dienst omgedoopt. Shifty zou met easy tot aan het Adelaarsnest gaan, na de inname begon een lange periode van wachten en punten tellen, enkel de soldaten met het nodige aantal punten konden terugkeren naar de verenigde staten, maar Shifty had ondanks zijn bronze star niet genoeg punten om naar huis te mogen keren. Maar toch zou hij naar huis gaan, Easy had hem uitgeloot en Sifty vertrok, echter om maanden na de anderen in Amerika aan te komen. De arme Shifty werd het slachtoffer van een verkeersongeval en brak hierbij zijn bekken en benen . De overlevenden van Easy zijn Shifty nog steeds dankbaar voor zijn scherpschutters talent.
Op 2 november 2001 verliet een kapitein van de Screaming Eagles deze wereld om een reünie bij te wonen met Joe Toye, Doc Roe, Harry Welsh, Nixon en Gordon. Fredrick T. " Moose" Heyliger overleed die nacht te Concord USA. Frederick T. Heyliger huwde na de oorlog , om exact te zijn in 1964 met Mary.Moose zoals hij genoemd werd bij Easy Company was nog geen haar veranderd sinds zijn militaire dienst, hij hield van het leven in de open lucht, kamperen en vissen. Volgens zijn echtgenote sprak Freerick T. "Moose" Heyliger bijna nooit over zijn bijdrage aan de oorlog in Europa.Hij antwoorde steeds op dezelfde wijze indien men hem de vraag stelde, " Ik heb er deel van uitgemaakt en heb het oorgemaakt en overleefd, ik hoef er niet over te praten. Als Moose over de oorlog sprak, sprak hij vooral over de parachutes en parachutesprongen als over de wapens en de tanks, maar nooit over zij aandeel in de oorlog. Misschien normaal voor een man die eigenlijk een grote toekomst had binnen de Easy Company van het 506th Parachute Infantry Regiment, maar door een dom incident het einde van de oorlog zou doormaken in een militair hospitaal. Frederick T. "Moose" Heyliger was een uitmuntend militair en een goede gevechtsleider, die met het 506th in Normandië vocht en dus deelnam aan de hectische sprong van de nacht der nachten op D-Day. Moose overleefde zijn vuurdoop en keerde naar Engeland terug voor een wel verdiende rust, maar geen lange rust, want in september zou hij deelnemen aan Operation Market Garden. Initieel verliep operatie Market Garden vlekkeloos voor toenmalig Luitenant Heyliger. Ondanks het mislopen van de operatie zelve. Richard Winters was tot kapitein bevorderd geweest voor zijn heldhaftig gedrag tijdens de gevechten in Nederland en vooral voor het op de vlucht jagen van een SS-eenheid, die de nacht voor Winters optreden Majoor Oliver Horton van zijn leven beroofd hadden tijdens een aanval op zijn tijdelijk hoofdkwartier. Met de bevordering van Winters tot kapitein werd deze laatste doorverwezen naar het HQ van het 506th en kwam de plaats van bevelvoerend officier vrij. De man die in aanmerking om C.O. van het 2nd Bn E/506 PIR te worden was dus Luitenant Frederick T. "Moose" Heyliger. Winters omschreef "Moose "Heyliger als een ideale bevelhebber voor Easy company, hij viel in de smaak bij de manschappen en wist heel goed wat hij deed en kon net als Lynn "Buck" Compton heel goed leiding geven in een gevechtssituatie. Moose Heyliger was een berg van een man, onbeweegbaar en sterk, robuust gebouwd en had een subtiel gevoel voor humor en vooral een heel menselijk gevoel tegenover de mannen over wie hij het bevel voerde, als geen ander wist Moose Heyliger wat een soldaat in het volle van de strijd te verduren kreeg, hijzelf was één van hen hij streed mee aan hun zijde en kende de geluiden van flitsende kogels, schreeuwende gewonde vrienden en de geur van de dood. Heyliger kreeg dus het volle vertrouwen van de Band of Brothers en ook van Richard "Dick" Winters. Moose Heyliger kreeg dan ook het bevel over een reddingsoperatie waarvoor Easy geselecteerd geweest was door het opperbevel in Nederland. Zoals men misschien reeds weet was Operatie Market Garden voor een kwart mislukt en hadden de Britten hun 6th Airborne Division te Arhem verloren en was een gedeelte geblokkerd geraakt aan de andere zijde van de Rijn. Easy company werd gevorderd om deze soldaten uit hun hachelijke positie te halen en in het diepst van de nacht met roeiboten de Rijn over te steken. Moose Heyliger kreeg het bevel over deze operatie die hij zonder enig menselijk verlies tot een goed einde bracht. Fredrick T."Moose" Heyliger verkreeg voor deze reddingsoperatie het Order of the British Empire. Op Halloweennacht was Heyliger op stap met Winters, ze waren de toekomstige operaties en Easy Copany aan het bespreken, tezelfdertijd probeerde Dick Winters de robuuste Moose Heyliger ook beter te leren kennen. Beide mannen volgden een spoorbaan en kwamen op een wachtpost uit, de onervaren soldaat met wacht riep hen halt toe, en Heyiger antwoorde hierop met zijn naam en Winters naam en vergat het paswoord toe te voegen, de soldaat twijfelde geen moment en alvorens beide mannen het wachtwoord konden uitbrengen werd Heyliger door drie schoten in het bovenlichaam getroffen. Heyligers geluk zat in de aanwezigheid van Kapitein Winters. Deze belette dat hij nog meer kogels in het lichaam kreeg, Winters redde Heyligers leven niet enkel hierdoor maar ook door samen met Harry Welsh de nodige eerste zorgen toe te dienen. Het was op dat punt dat de oorlog voor Frederick T." Moose" Heyliger eindigde en hij zijn laatste medaille verkreeg het Purple Heart. Tijdens zijn revalidatie in Engeland kon men de struise Heyliger vinden in de Engelse bossen waar hij zijn tijd besteede aan het observeren van vogels, hij was niet het type dat op vrouwenjacht ging en tot uren in de nacht ging drinken, hij was een natuurmens van het platteland en het is als plattelands jongen dat hij heen ging, zonder veel bombarie en het geheel van zijn oorlogservaringen met zich meenemend, zijn vrouw en kinderen leerden pas meer hierover bij de verfilming van Steven Ambroses Band of Brothers.
1ste Luitenant Norman Dike werd geboren in op 18 oktober 1902 en overleed in november 1985. Norman Dike, studeerde af aan de universiteit van Yale, hij was de zoon van een Amerikaans procureur die na zijn opleiding als officier te West-Point de parachutistenbrigades vervoegde, een man als hij moest voor de prestige van zijn familie in een elite eenheid dienen.Het toeval (en vooral de kennissenkring van zijn vader) zou er toe leiden dat hij het 101st Airborne zou vervoegen. Norman Dike was niet voorbestemd om ooit in de oorlog te vechten , hij was eerder een papieren officier een bureaucraat ,maar om zijn carrière verder te kunnen uitbouwen in het Amerikaans leger en het familieprestige hoog te houden, diende hij gevechtservaring op te doen, de ambitie was de graad van minstens kapitein en hoogstens Majoor te behalen. Toen 1st Lt Frederick T. Heyliger per ongeluk door een wachtsoldaat werd neergeschoten in Nederland werd Norman Dike bevelhebbend officier van het tweede batallion van de Easy Company van het 506th PIR. Dike was door een generaal die goed bevriend was met zijn vader naar voor geschoven geweest om de post van de arme "Moose" Heyliger in te nemen, zo zou de brave Norman eindelijk de broodnodige gevechtservaring kunnen op doen, en dit dan ook nog binnen een doorwinterde gevechtseenheid. 1ste Luitenant Dike kwam onder het bevel van kapitein Richard Winters.Al gauw zag Winters dat Dike geen enkel gevoel voor bevelvoering had. Dike was niet geïntereseerd in het geen hem opgedragen werd en gaf de orders aan zijn manschappen tekstueel door ,zonder zelf iets te begrijpen of te willen begrijpen, van wat hij hen opdroeg en hem eigenlijk was opgedragen. De mannen moesten onder zijn bevel maar zelf uit maken wat de bedoeling van de bevelen komende van het hoofdkwartier waren en zelf de strategie bepalen. Zo liet hij het grootste deel van het werk binnen Easy company aan zijn secondant, 1st Lt Lynn "Buck" Compton over die samen met Sergeant Majoor Carwood Lipton het eigenlijke bevel over het 2nd Bn E/506 voerde. Het personage Dike in Band of Brothers werd er zonder enige overdrijving uitgebeeld. Norman Dike liet steeds goed gewaar worden dat het geheel van zijn taak hem niet interesseerde door constant te geeuwen en in gedachten afwezig te zijn bij besprekingen van maneuvers en bewegingen. 1st Luitenant Dike kreeg al gauw bij de manschappen de bijnaam "Foxhole Norman". Niet zonder enige reden, onder het bevel van Dike hadden ze meer schuilputten gegraven dan ze ooit bij andere bevelhebbers gegraven hadden.Dike was niet geliefd bij de mannen van Easy, zijn gebrek aan interesse en zijn voortdurend verdwijnen bij gevechtssituaties of tijdens Duitse aanvallen gaf hen weinig vertrouwen in de persoon. Gelukkig voor Easy was er Carwood Lipton, de man slaagde er steeds in het moraal van de manschappen op te krikken al dan niet met de hulp van George Luz de grappenmaker met dienst. Winters had een enorm probleem met zijn bevelhebber, hij wou hem maar al te graag door een andere Luitenant laten vervangen, maar kon dit niet daar niemand de bevriende generaal van het opperbevel wou tegen werken. Dick Winters schreef verscheidene negatieve verslagen over Norman Dike , maar geen enkele kwam tot bij het opperbevel. Een negatief verslag zou natuurlijk de bevordering in rang in gedrang gebracht hebben en men weet niet zeker wie aan deze verslagen een mouw paste een feit is zeker dat Norman Dike's carrière niet zou geblokkeerd geraken. Easy zou verscheidene dagen in het bos aan de rand van het dorp Foy doorbrengen en de Duitse beschietingen ondergaan in afwezigheid van hun commanding officer. Easy hield een oog op de verdedigingslinie vanuit het Bois Jacques gelegen tegenover Foy, in deze periode verloor het batallion veel van zijn mannen , Donald Hoobler kwam per ongeluk om het leven, door een schot van een Luger die hij bemachtigde na het neerschieten van een Duitse Ruiter, de kogel ging dwars door de slagader van zijn been. Bill Guarnere en Joe Toye verloren elk een been tijdens de Duitse artillerie beschietingen, Joe Toye was niet tijdig in zijn mangat geraakt en werd door het spervuur getroffen, Guarnere hoorde zijn vriend schreeuwen en poogde hem op te halen toen een tweede artillerie barrage losbrak. Lynn "Buck" Compton die heel goed bevriend was met Toye en Guarnere kraakte psychologisch en werd met zogenaamde vriesverbrandingen aan de voeten naar een veldhospitaal overgebracht. Skip Muck en Alex Penkala kwamen beiden om het leven toen een mortiergranaat hun mangat trof. En het lijden van Easy was nog niet voorbij. Toen het hoofdkwartier besliste het dorpje Foy in te nemen en Dick Winters deze orders doorgaf aan Luitenant Dike, brak voor Easy één van haar zwaarste momenten aan. Foxhole Norman had nog nooit een aanval geleid en raakte volledig het noorden kwijt. Easy zat vastgepind aan de rand van het dorp en vormde een ideale schietschijf voor de Duitse bezetters. Dike besloot niet meer te avanceren en stuurde I Company aan de andere zijde van het dorp in een omcirkelende beweging. Captain Winters zag wat er gebeurde en wist dat Easy op deze wijze verloren zou zijn en daar hij een uitdrukkelijk verbod had van Kolonel Sink om te aanval te leiden stuurde hij Ronald "Sparky"Speirs naar de geblokkeerde eenheid om de situatie op te lossen en de aanval naar een goede afloop te leiden. Dit geschiede, Speirs veroverde op een ongelooflijk heroische wijze Foy. Norman Dike werd door het opperbevel van het 506th PIR opgedragen als aide de camp van Generaal Taylor. Luitenant Norman Dike werd een heel goede assistent voor de generaal en zou het maken tot de rang van Kapitein. Het feit blijft dat Dike geen gevechtsofficier was , maar een uitstekend papierverwerker op het hoofdkwartier die heel wat belangrijke beslissingen en benoemingen tot hogere graden met een voortreffelijk snelheid liet geschieden.
Bij de aanval ,op Foy werd Frank Perconte gewond en werden de soldaten Mellin , Sowosko, alsook de gebroeders Kenneth en Harold Webb gedood. Easy begon het Ardennen offensief met 154 manschappen officieren en vervangingen inbegrepen en kwam uit de Ardennen met slechts 64 manschappen die klaar waren om de strijd verder te zetten.
Ed Tipper werd geboren in Detroit, Michigan , in 1921 in een doorsnee gezin van Ierse afkomst. Drie jaar na zijn geboorte keerde de familie Tipper naar Ierland terug, terug naar hun roots, maar enkele jaren later keerden ze definitief naar Ierland terug. Het was ruim 3 jaar voor de grote eonomische depressie en de werkloosheid in Detroit begon stilaan maar zeker toe te nemen.Weinig jongeren konden zich zelfs veroorloven om hogere studies aan te vatten. Toen Japan Pearl Harbour aanviel stond Ed Tipper net als zovele Amerikaanse jongeren aan te schuiven aan een recruteringsbureau in Detroit, de laffe Japanse aanval, had een golf van patriotisme los gemaakt en iedereen wou zijn steentje bijdragen en wraak nemen voor de zovele onschuldige slachtoffers van deze daad. Daarom verkoos Ed in eerste instantie bij de US Marines te gaan omdat hij zeker was dat hij dan zo snel mogelijk ten strijde zou trekken.Maar de algemene standaarden voor de lichaams conditie van een toekomstig Marinier lag zo hoog dat Ed omwille van gebreken aan zijn gebit afgewezen werd. Ed Tipper gaf echter niet op en bleef verder zoeken, in zijn zoektocht vernam hij dat het leger met een nieuwe eenheid, de paratroopers begon. Ed bood zich aan en voor de Airborne waren zijn tanden goed genoeg.Ed werd ingelijfd en kwam in Augustus 1942 in Camp Toccoa terecht als één van de eerste leden van de Easy Company van het 506th PIR. Van de 140 mannen die de compagnie vormden zijn er actueel nog 19 in leven. De opleiding binnen het 506th was één der zwaarsten binnen de Airborne, velen konden het helse ritme van lichamelijke trainingen en gevechtsoefeningen niet aan gaven op en werden uit de paprtroopers ontslagen en naar andere gewone infanterie eenheden overgeplaatst. Sommigen konden dit helemaal niet verkroppen en pleegden zelfs uit misplaatste schaamte zelfmoord. Misplaatste schaamte , omdat ze achteraf ook hadden kunnen deel uit maken van de grootste armada die ooit een continent zou bevrijd hebben. Ed Tipper doorstond deze zware fysieke trainingen alsmede de geforceerde march naar Atlanta. Ed zou tevens de grote oversteek maken naar Europa, naar Engeland, waar hij de doorgedreven training ter voorbereiding van Operation Overlord zou doormaken.
OVERLORD, de nacht van 5 op 6 juni 1944 zouEd Tipper's enige gevechtservaring worden van de tweede wereldoorlog. Ed beleefde de verschrikking van het overvliegen van het Europese vaste land , de luchtafweer schoot onophoudelijk op de Dakota's de ene lichtflits volgde op de andere, sommige Dakota's werden neergehaald met hun volledige bemanning, anderen gingen te laag en te snel vliegen met vele sprongincidenten en verwondingen tot gevolg.De piloten waren in paniek en de groepen splitsten zich op vele vliegtuigen geraakten volledig uit koers, veel te ver van hun landingspunten, sommige sticks sprongen zelfs in volle zee, de chaos was compleet.Toen het licht op groen sprong in het vliegtuig van Tipper, sprong Ed uit het vliegtuig een levensgevaarlijke situatie bood zich onder zijn voeten.De lichtkogels floten rond zijn oren en doorboorden zijn parachute canopy. Ondanks al dit geweld geraakte Tipper zonder één enkel schrammetje aan de grond en zou hij moeiteloos D-Day en de eerste dagen na D-Day overleven. Tot het bevel kwam om naar Carentan op te marcheren en het stadje in te nemen. Na een hevige gevecht geschiedde dit, Ed werd samen met Joe Liebgott ter erkenning van de woningen vooruit gestuurd, ze drongen een winkel binnen en doorzochten hem, Tipper schoot zelfs enkele kogels in de deur van een toilet om zeker te zijn dat er zich geen vijand in verstopte, toen hij terugkeerde om naar buiten te gaan werd de winkel door een mortier getroffen en werd Tipper zwaar gewond aan zijn aangezicht armen en benen. Tipper werd naar het veldhospitaal van Utah Beach overgebracht een rit die hij ternauwernood overleefde, omwille van het feit dat de jeep met haar rode kruis eerder als doelwit voor het Duitse geschut rond reed dan dat zij voor een ziekenvervoer aanzien werd. Ed Tipper werd naar Engeland overgebracht en bracht naderhand verscheidene jaren in militaire hospitalen door.Carentan was het einde van Ed's oorlog.Ed Tipper keerde naar Amerika terug met één oog minder en een wandelstok rijker. Het Leger schreef hem in voor een hogere opleiding en Ed leed en rijker leven dan hij ooit voorzien had.Ed Tipper werd leraar.
Roderick "Rod"Bain was één der 44 overlevenden van de Easy Company , 506th PIR, die op de 57ste verjaardag van D-Day de première van de mini-serie Band of Brothers bijwoonde. 57 jaar terug bezocht hij voor het eerst Franrijk , niet met een valies en zonnebril, maar met een geweer, helm en musette zak. De dag van de première van de mini-serie was Rod slechts voor de tweede maal in zijn leven in Franrijk, Normandië , in de nabijheid van Utha-Beach, het strand waarvan hij de toegangswegen diende te bevrijden en vrij te houden van de Duitse vijand op 6 juni 1944 op D-Day.Het was tevens de eerste maal in al die jaren dat hij van het landschap en de gastvrijheid van de Normandiërs kon genieten.
Rod Bain studeerde af aan de Ilwaco High School en studeerde aan de de Universiteit van Washington DC toen Japan Pearl Harbor aanviel en bombardeerde. Hij nam in 1942 dienst in het US Army en meldde zich aan als vrijwilliger voor dienst bij de paratroopers. Rod kwam bij het 101st Airborne terecht en het 506th PIR te Camp Toccoa waar hij zijnopleiding volbracht en zijn parachutisten brevet behaalde. Rod's eerste ervaring met de oorlog in Europa geschiedde tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944, toen hij op Normandië geparachuteerd werd. Voor Bain een beangstigende ervaring, het was stikdonker en je kon niet echt zien of de canopy van je parachute open was, je kon het enkel waarnemen aan de terugtrekkingsschok van het openplooien van de parachute. Ten tweede was het onmogelijke voor de parachutisten om te zien op welke ondergrond ze zouden terecht komen, vaste grond, moeras grond of water . Rod Bain haakte vast met zijn parachute aan een appelboom.Hierdoor vormde zijn zijden parachute een echt doelwit voor de Duitse vijand. Rod sukkelde gedurende enkele minuten om uit het harnas van zijn parachute te geraken, hopend dat hij niet gezien zou worden. Rod werd niet opgemerkt en geraakte uit zijn parachute en strompelde in het duister verder tot hij een maat tegen kwam, met wie hij via een nabij gelegen landweg naar Utah Beach trok naar hun doel causeway 1. Onderweg sloten ze aan bij een groep van 80 paratroopers die ook in de richting van het landingsstrand trokken.Later zou hij samen met Easy oprukken naar Carentan en mee strijden om de inname van Carentan, het zou van hier uit dat de Amerikaanse tanks van Utah Beach oprukten naar Omaha Beach. Op 17 september 1944 zou Rod Bain ook deelnemen aan Operation Market Garden een operatie die geheel onder Brits bevel stond, veel herinneringen had hij niet aan deze gevechtssprong behalve het feit dat de voedselbevoorrading vooral uit Ossestaart soep bestond en dat ze vooral ultra-lichte Britse sigaretten bedeeld kregen. Rod zou ook deelnemen aan de strijd om de Belgische Ardennen, volgens hem maakten ze slechts een tiental slechte dagen door onder het Duitse offensief, tot de lucht uitklaarde en de vliegtuigen hun bevoorradingen konden droppen en de paratroopers de strijd met de nodige voeding en munitie konden verder zetten. Natuurlijk leken die 10 dagen een eeuwigheid, vooral als men nog nooit zo'n koude heeft meegemaakt gedurende je ganse jonge leven. Rod Bain zou bij Easy Company blijven en mee oprukken tot aan Hitlers Adelaarsnest. Rod zou de oorlog beëindigen als korporaal en in 1945 samen met zijn strijdmakkers gedemobiliseerd worden en naar de Verenigde Staten terugkeren.
Na de oorlog zou hij zijn studies aan de Universiteit in Washington verder afwerken, het is ook daar dat hij zijn vrouw leerde kennen.Hij gaf gedurende een jaar les aan de oude Lummi day school alvorens naar Alaska te verhuizen, waar een 25 jarige carrière als docent uitbouwde.
Roderick " Rod" Bain is actueel nog steeds in leven en is hij reeds 3 maal naar Normandië terug geweest.
Salvatore "Sal" Bellino Salvatore"Sal"Bellino werd geboren als americo-Italiaanse bakkerszoon in Brooklynn, New York op 2 juli 1920.In 1942 op 21 - jarige leeftijd vervoegde hij het Amerikaanse leger. Sal was gek op vliegen en wenste deel uit te maken van een elite korps een korps dat de uitzondering zou vormen binnen de oorlogsstrijd. Dat korps dat beide voorkeuren van Sal verzamelde was het fonkelnieuw opgerichte parachutistenkorps, Airborne Division genaamd. Salvatore Bellino trad toe tot de US Airborne. Nochtans zou zijn verzoek tot het worden van paratrooper niet onmiddellijk ingewilligd worden. Sal was eerst voorbestemd om Medic te worden , wat hem niet echt boeide, niet dat hij iets had tegen Medics , maar Sal wou als paratrooper ten strijde trekken. Sals aanvraag om te dienen bij de Airborne Infantry werd ingewilligd en hij vervoegde het 506th PIR te Camp Toccoa. Sal Bellino doorstond zijn zware opleiding te Toccoa en behaalde zijn jumpwings.Sal vertrok samen met het voltallige naar Engeland om zich voor te bereiden op D-Day. D-day ... de sprong op Normandië zou Salvatore Bellino zijn hele leven lang bij blijven, in het tumult afgescheiden van zijn eenheid komt Sal met zijn parachute in een boom terecht. Terwijl hij zich uit zijn hachelijke positie probeerde los te maken werd hij opgemerkt door twee Duitse soldaten die hem onmiddellijk beschoten, als bij mirakel werd Sal niet getroffen door de Duitse kogelregen. Een ander toeval wou dat beide soldaten hem niet dood schoten, waarschijnlijk teruggeroepen door hun overste , liepen beiden weg en de brave Sal slaagde erin zich te bevrijden en de strijd verder te zetten aan de zijde van Easy Company. Sal zou ook deelnemen aan Operation Market Garden, het was hier dat Sal zou gewond geraken, een feit dat hem zou bijblijven, sal werd boven het oog getroffen door een jonge Duitse soldaat waarvan hij altijd de indruk heeft gehad dat hij waarschijnlijk amper 16 was, maar hij kon niet anders dan de jongen dood te schieten, het was een situatie van hij of de andere, Sal voltrok zijn taak als soldaat en zette de strijd verder. Dan volgt de periode van tamelijk rust in Mourmelon Le Grand. Tot de Duitse push in de Belgische ardennen, Easy Company werd in allerijl naar Bastogne overgebracht, de strijd om de Ardennen zou Bellino's volgende levenslange herinnnering worden.Bellino leed zoals de meeste soldaten in de Ardennen onder de aanhoudende vrieskou, op een gegeven moment waren zijn voeten zodanig bevroren en gevoelloos geworde dat hij besefte dat ,als hij zijn jumpboots uit zou gedaan hebben , hij dan met zekerheid zijn beide voeten zou verloren hebben. Sal besloot zijn boots aan te houden en verder te vechten. Eens het hevigste van de strijd voorbij zou hij zich in een hospitaal aan zijn voeten laten verzorgen, daar zou Sal te horen krijgen dat hij de juiste reflex gehad had. Sals beide voeten werden gered en zouden helemaal herstellen zonder enige litteken of nadelig gevolg. Na de oorlog huwde Sal en werd hij chef van een schoonmaakbedrijf met 47 personeelsleden.Sal zou steeds geäpprecieerd worden door vrienden en familie, zoals velen zou hij nooit zijn gevallen vrienden vergeten. Sal was één van de originele leden van E/506 , van de Band of Brothers, één van die mannen die er voor ijverde dat de opofferingen van a de jonge GI's die hun leven lieten voor het vrije Europa niet vergeten zouden worden en hun herkenning zouden krijgen in de Verenigde Staten, wat er leidde tot o.a. de oprichting van het D-Day monument en -museum. Salvatore Frank Bellino, overleed op 85-jarige leeftijd op 6 oktober 2005 in het Broadmore verzorgingstehuis te Fort Pierce, hij was drager van het Purple Heart en de Bronze Star.Sal werd begraven op het militaire gedeelte van het kerkhof van de Hillcrest memorial Gardens, op zijn graf geeft een bronzen plaat aan dat hij één der originele Band of Brothers was, Sal was zijn hele leven fier gebleven op het het 506th PIR en het 101st Airborne.
Op 5 october 1944 in het volle van de strijd tijdens operation Market Garden sneuvelde Majoor Oliver Horton (r) nabij het stationnetje van Opheusden in Nederland. Majoor Horton ligt begraven op de militaire erebegraafplaats Margraten. Meer heb ik, helaas niet gevonden over de man die door George Luz geïmiteerd werd om een poets te bakken aan Kapitein Herbert Sobel, als iemand meer over deze man weet mag hij gerust contacteren via E-Mail en ik zal er graag de info's over Majoor Horton bijvoegen.
Staff Sargeant Joseph "Joe" Toye,geboorteplaats en datum onbekend, was Wild Bill Guarnere's beste vriend tijdens de tweede wereldoorlog. Joe Toye was één van de basis Band of Brothers leden, hij maakte deel uit van E/506 van in het begin samen met Winters, Guarnere, Malarkey, Randlemann, Lipton en nog vele anderen. Joe Toye stond erom bekend een harde en goede soldaat te zijn en hij was zeer gewaardeerd binnen Easy Company.Hij nam deel aan de geforceerde record march en behaalde na een bikkelharde opleiding zijn jumpwings. Joe Toye was een man die geen echte angst kende, tijdens zijn overtocht naar Engeland durfde hij het zelfs aan om te verklaren dat, als hij en zijn gevechtsmes tot bij Hitler zouden geraken, dat hij deze zou liquideren en dat ze die dag Joe Toye dag zouden noemen en dat het een officiële feestdag zou zijn. Joe Toye zou al vlug de kans krijgen zijn hardheid te bewijzen. Tijdens zijn D-Day sprong geraakte Toye lelijk gewond aan zijn hand, maar hij slaagde erin samen met Guarnere en Malarkey contact te krijgen met Dick Winters. Ondanks zijn verwonding aan zijn hand nam Joe Toye deel aan de inname van de kanonnen van de herenhoeve van Brécourt.Tot tweemaal toe ontplofte een granaat in zijn nabijheid, en tot tweemaal toe bleef hij ongedeerd. De eerste granaat was er eentje dat uit Buck Compton's handen glipte in het tumult van de eerste schermutselingen te Brécourt. Joe zat net gehurkt naast Popeye Wynn ,die gewond was geraakt in de aanvangsfase van de Brécourt aanval, Joe kon nog net over Popeye duiken en werd gelukkig genoeg niet gewond. De tweede was een Duitse granaat , ook hier kon hij tenauwernood in veiligheid geraken en werd hij net niet gewond. Joe Toye verwierf zijn eerste van vier Purple Harts in Normandië. In September 1944 sprong Toye op Nederland voor operatie Market-Garden. Nadat Easy Eindhoevn veroverd had , trokken de Duitse troepen zich terug en verloor het regiment elk contact met hen. Op 19 september kreeg Easy het bevel om naar het Oosten door te stoten om contact te maken met de vijand. Te Nuenen werd het contact gemaakt met de vijand, Easy was samen met Engelse tanktroepen in een hinderlaag gelopen enwerd vastgepind in de grachten van de weg.Easy kon de Duitse troepen beletten om hen te overlopen, maar Winters moest weten of hij tot het vallen van de nacht kon stand houden om dan naar het hoofdkwartier terug te trekken in Eindhoven.Hij moest dus meer weten over de troepen sterkte van de vijand. Winters beval Joe Toye als sectie leider om eenDuitser gevangen te nemen, Joe gehoorzaamde maar liet zijn sectie achter zich om er alleen op uit te trekken in het niemandsland en laagde erin een krijgsgevangene terug te brengen. Joe had door zijn optreden nog maar eens aangetoond dat Easy een elite eenheid was en had heel wat erkenning verworven bij de mannen van Easy. In december 1944 trok Toye met Easy naar de Ardennen om de lijn te houden in Bastogne, tijdens een artillerie bombardement werd hij door een schrapnel gewond aan de rechterarm en werd hij naar het veldhospitaal van Bastogne overgebracht. Na dat de omsingeling van Bastogne was afgelopen kon hij geëvacueerd worden naar een nog meer naar achteren gelegen hospitaal , maar Joe weigerde en keerde terug naar Easy Company. Winters interpelleerde Joe Toye , hem er op wijzend dat hij niet meer naar de frontlinie hoefde op te trekken met slechts één goed bruikbare arm, waarop Joe hem gewoon antwoorde dat zijn plaats bij zijn dienstmakkers was. Enkele dagen later werd Joe Toye zwaar gewond door een Duitse Artillerie barrage nabij Foy waar hij en zijn vriend Guarnere elk een been verloren. De oorlog was wel nog niet helemaal voorbij voor Joe Toye, hij zou nog negen maanden in verschillende militaire zieknhuizen doorbrengen alvorens terug huiswaarts te keren. Joseph " Joe" Toye , de hardste der harden, overleed op 03 september 1995 aan kanker.
The mansions of the Lord is een lied dat door het erekoor van the US Army wordt gezongen ter ere van de gevallen soldaten :
To fallen soldiers let us sing
Where no rockets fly nor bullets wing
Our broken brothers let us bring
To the Mansions of the Lord
No more bleeding, no more fight
No prayers pleading through the night
Just divine embrace, eternal light
In the Mansions of the Lord
Where no mothers cry and no children weep
We will stand and guard though the angels sleep
All through the ages safely keep
The Mansions of the Lord
VERTALING:
Laat ons zingen voor de gevallen soldaten Waar geen raketten vliegen en geen kogels fluiten Laat ons onze gebroken broeders naar Het huis van de heer brengen.
Noch bloeden, noch vechten Geen smeekgebeden doorheen de nacht Enkel de wonderlijke omhelzing van het eeuwige licht in het huis des heres.
Waar geen moeders schreeuwen en geen kinderen wenen zullen wij stand houden en de slaap der engelen bewaren en door de eeuwen heen het huis des heres bewaken.
Lieutenant General Robert F. Sink ook : Bob Sink of Bourbon Bob
Robert Frederick Sink werd geboren in Lexington, North Carolina, op 03 april 1905. Robert Sink was een beroepsofficier die zijn officiersstudies afmaakte aan de US Military Academy of Westpoint te New York . Robert F.Sink begon zijn carrière in het Amerikaanse leger et de graad van 2nd Lieutenant op 14 juni 1927.Zijn eerste bevel als 2nd Lt was bij de 8ste infanterie te Fort Screven in Georgia.In november 1929 werd hij doorverwezen naar de 65ste infanterie in San Juante Puerto Rico. In maart 1932 vervoegde hij de 34 ste infanterie te Fort Meade in Maryland, hij zou in deze eenheid blijven tot juli 1933. In juli 1933 nam hij dienst na doorverwijzing in het Civilian Conservation Corps in het Fort van McAlevy in Pennsylvania. Maar in december van het zelfde jaar keer hij naar de 34 ste infanterie terug. Robert Sink slaagde zijn vorming in de infanterie school te Fort Benning (Georgia) en werd in september 1934 naar de Filipijnen gestuurd bij de 57 ste infanterie te Fort McKinley. In november 1937 keerde Sink naar de Verenigde Staten terug en werd hij bij de 25ste infanterie ingedeeld inFort Huachuca te Arizona waar hij achtereenvolgens compagnie commandant en operaties officier aan het regiment was. Sink's eerste ontmoeting met de Airborne geschiede voor het eerst in 1940. In de maand november van dat jaar kreeg hij het 501 ste Parachute infanterie batallion toegewezen te Fort Benning.Later voerde hij het bevel over het 503de Parachute infanterie batallion en het 503de Parachute infanterie regiment. In juli 1942 werd hij benoemd met de graad van kolonel tot commandant van het 506de parachute infanterie regiment te Camp Toccoa in Georgia, te Fort Benning Georgia en Fort Bragg in Noord Carolina.
In september 1943 vertrok Sink met het 506th PIR naar Europa, en om beter te zijn naar Engeland. Sink was de bevelhebber van het beste regiment van het 101st Airborne. Het was hij die in stond voor het harde trainingsprogramma van de mannen van het 506th PIR. Robert Sink was ook de man die E,D en F company van het 506th PIR deed de record march afleggen van Camp Toccoa naar Fort Bragg. In Engeland zou de altijd gemoedelijke Sink voor het eerst met de kracht en het samenhorigheids gevoel van zijn anschappen kennis maken.Het zogenaamd Winters-Sobel incident zou bij de onderofficieren van Easy company een soort muiterij uitlokken met het overhandigen van hun gezamelijke overplaatsings aanvragen . Kolonel Bob Sink die wel enig begrip had voor de situatie zou de schijn hoog houden en de onderofficieren op het matje roepen, hen duidelijk makend dat ze voor muiterij voor de krijgsraad zouden kunnen getrokken worden voor muiterij en zo de doodstraf riskeerden. Hij zou echter niet zover gaan, één van de onderofficieren werd geretrogradeerd tot soldaat en weggestuurd uit Easy company en een andere Gerald Ranney werd ook gedegradeerd tot soldaat maar mocht blijven.Herbert Sobel wer overgeplaatst naar een parachute trainingsschool en vervangen door Lt Meehan. Kolonel Sink had een enorme waardering voor Richard Winters dewelke hij hielp met het uitbouwen van zijn officierscarrière binnen het 506th PIR, Winters prestaties werden met reglmaat beloond en in tegenstelling met wat men denkt had Sink hem voor zijn exploot te Brécourt wel vernoemd voor een Medal of Honor, maar het Amerikaans leger reikte slechts één MOH per eenheid toe en het 101st had reeds een MOH winnaar. Sink zou bevelhebber van het 506th blijven tot het einde van de hostiliteiten in Europa.
Op 12 augustus 1945 werd Sink benoemd tot assistant commander van de 101st Airborne Division.In december 1945 keerde Sink naar de Verenigde Staten terug om er het bevel te voeren over het infanterie détachement van de US military Academy.In augustus 1948 ging hij naar het National War College in Washington DC waar hij van afstudeerde in juni 1949.In januari 1951 werd hij assistant commander van de zevenste infanterie divisie in Korea.Bij zijn terugkeer naar de Verenigde Staten in december 1951 werd hij benoemd tot assistant commander van de 11th Airborne Division te Fort Campbell in Kentucky. In oktober 1954 werd Sink aangesteld bij de raad van het Joint Airborne Troop van Fort Bragg in Noord Carolina.Begin 1955 werd hij overgeplaatst naar de United States Military Commission in Rio de Janeiro, Brazilië. Hij keerde terug naar Verenigde Staten om het bevel te voeren over het 18de Airborne Corps en over Fort Bragg in mei 1957. In mei 1958 werd hij de bevelhebber van het Strategic Army Corps. Zijn laatste grote bevelvoering voerde hij over de Amerikaanse strijdkrachten in Panama. Robert Frederick Sink ging als Luitenant Generaal in 1961 met pensioen. Robert Sink was indertijd vader geworden van 3 zonen en 2 stiefzoons. In 1965 werd hij door ziekte getroffen overgebracht naar het militair hospitaal van Womack in Fort Bragg waar hij op 13 december 1965 overleed.
1st Lt Harry F.Welsh Harry F.Welsh werd geboren in Luzerne County, Pennsylvania, op 27 september 1918.In 1942 trad hij in dienst van het Amerikaans leger bij de parachute eenheden. Harry Welsh kwam bij het 82nd Airborne division terecht en om meer precies te zijn bij het 504st PIR, een eenheid die naam en faam verwierf onder haar bijnaam The Red Devils of the 82nd. Harry Welsh slaagdezijn opleiding tot paratrooper zonde enige moeite, maar kende aanvankelijk een bijzonder carrière verloop. Welsh werd tot driemaal toe van soldaat tot sergeant gepromoveerd maar ook evenveel keren tot soldaat geretrogradeerd omwille van zijn aandeel als sergeant in verschillende vechtpartijen. Ondanks zijn tamelijk zwaar disciplinair dossier, hadden zijn meerderen bemerkt dat Harry Welsh wel enig talent had om het te maken tot officier. Het was zo dat zij hem lieten inschrijven in de officieren vormingsschool. Harry Welsh beëindigde deze met de graad van 1st Lieutenant. De Airborne divisies hadden dezelfde tradities als alle andere eenheden van het Amerikaanse leger en zo kwam het dat Harry Welsh niet naar het 504st PIR terugkeerde. 1st Lt Harry Welsh kwam , mede door de overstap van 1st Lt Nixon naar de intelligentie diensten van het 506th HQ, bij het 2nd Bn van de Easy company van het 506th PIR terecht. Harry Welsh, verschilde qua karakter niet enorm veel met Nix, hij had ook een tamelijk sarcastisch gevoel voor humor en had een voorliefde voor goede whiskey. Zijn andere liefde was zijn verloofde Kitty Grogan. Harry was er steevast van overtuigd dat hij de oorlog zou overleven en naar huis terugkeren om zijn geliefde Kitty te huwen. Harry Welsh sprak voortdurend over haar en zijn naoorlogse plannen, en dit desondanks het feit dat er een oorlog was en deze op dat ogenblik nog ver van over was.Harry Welsh trainde voor de eerste maal met Easy Company in Engeland in voorbereiding op de grootste militaire operatie ooit gepland in de militaire wereldgeschiedenis, Operatie Overlord.
Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong Harry Welsh op Normandië en net als zovele anderen werd hij van zijn groep afgescheiden.Hij vond Easy Company pas de volgende morgen terug. Mede door het feit dat Lt Thomas Meehan vermist was, had Richard Winters de leiding overgenomen van Easy Company en zo werd Harry de bevelhebber van het 1st platoon.Op 12 juni 1944 leidde Welsh de aanval op Carentan en na de inname van de stad naam hij de leiding over Easy bij het stoppen van de Duitse tegenaanval op Carentan.Het werd een zwaar hagen gevecht tussen Easy en de Duitse troepen. Op een gegeven moment zetten de Duitse aanvallers panzers in om de Amerikaanse verdedigingslinie aan te vallen. Easy kreeg het zwaar te verduren.Harry Welsh toonde in het volle van de strijd uit welk hout hij gesneden was door in het gezelschap van een soldaat met bazooka in het midden van het slagveld te lopen en samen met hem een panzer uit te schakelen. Easy company hield stand en kreeg de hulp van het 2nd Armored.Na een maand van gevechten werd Easy afgelost om te gaan rusten in Engeland en om haar vervangers te ontvangen. Harry Welsh werd EXO (executive officer), tweede bevelvoerend officier van Easy Company. Welsh am deel aan Opertaion Market Garden in september 1944, na het gedeeltelijk falen van de operatie werd Easy naar Mourmelon le Grand gestuurd in afwachting van nieuwe orders. De nieuwe orders zouden niet lang op zich laten wachten, Easy vertroknaar Bastogne en Harry ook. Harry Welsh raakte zwaar gewond op kerstdag 1944, maar zou zijn verwondingen overleven.Voor zijn gedrag en prestaties tijdens de strijd verwierf Harry Welsh twee Bronze Stars. Harry Welsh verliet de actieve dienst met de graad van Kapitein.Hij huwde zijn geliefde Catherine "Kitty" Grogan, Catherine huwde in een trouwkleed dat ze had gemaakt uit de stof van de reserveparachute met dewelke Harry op Normandië sprong. Harry en Kitty kregen één zoon, Kevin , die voor zijn ouders overleed. Harry zou verscheiden beroepen uitoefenen om uiteindelijk zijn actief leven af te sluiten als directeur van een school in Pennsylvania. Harry welsh zou overlijden aan een hartziekte op 21 january 1995, ironisch genoeg op de verjaardag van zijn goede vriend Dick Winters. Kitty zou 3 jaar later overlijden.
T/Sgt George Luz George Luz werd geboren op 17 juni 1921 in Rhode Island, Luz was steeds een vrolijke kerel die niet verlegen was m een grapje uit te halen of anderen voor schut te zetten.Hij was een perfecte imitator en kon verscheidene personages aan. George tekende bij het leger en bij de paratroopers in 1942, en kwam bij het 506th PIR terecht. George Luz was één van de onderofficieren bij Easy Company die zijn loopbaan als gewoon soldaat begon. George Luz doorstond de harde training te Toccoa en behaalde zijn paratrooper brevet.Kort nadien vertrok hij met zijn eenheid naar Engeland om te trainen voor wat later zou de eschiedenis ingaan als D-Day. Het was tijdens één van die trainingsmaneuvers dat het talent van George Luz, kapitein Herbert Sobel zwaar in de problemen bracht. Kapitein Sobel die er voor bekend stond enorme problemen te hebben met het lezen van stafkaarten, en gewoonte getrouw was hij voor de zoveelste keer verloren gelopen.Terwijl Sobel probeerde zijn wegte vinden verstopte George zich achter een haag samen met enkele van zij maats en wachtte hij het ieale moment af om weer een imitatie uit zijn mouw te schudden. Toen Sobel de opmerking maakte dat een prikkeldraad afrastering niet op de kaart voorkwam, was voor onze grapjas het moment aangebroken deze laatste voor schut te zetten. George Luz imiteerde Majoor Oliver Horton en gaf aan Herbert Sobel het bevel om deze afrastering los te maken en de prikkeldraad los te knippen . Sobel die dacht dat het bevel van de echte Majoor Oli Horton kwam voerde het bevel zonder dit in twijfel te stellen met als gevolg dat een klin dozijn koeien losbraken en in het dorp begonnen rond te dwalen. De arme Sobel bracht enkele uren door op bevel van Majoor Strayer met het inzamelen en terug brengen van de koeien. Enkele dagen later volgde het incident met Richard "Dick"Winters dat wij reeds hogerop bespraken. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong George Luz op Normandië , George had Lt Harry Welsh kunnen overtuigen om zijn plaats in de stick om te wisselen zodat George vlugger uit het vliegtuig kon springen. George kwam volledig afgescheiden van de anderen op de grond terecht. Hij kon niet onmiddellijk iemand van Easy Company lokaliseren en schuilde achter een haag, van achter deze haag zag hij hoe andere paratroopers door lichtkogels van de Duitse luchtafweer neergemaaid werden. George Slaagde erin s'anderdaags terug aansluiting te vinden met de mannen van Easy Company.Op het moment dat de mannen van Easy naar Carentan vertrokken zei Lt Harry Welsh dat Generaal Taylor hen nodig had om Carentan in te nemen opdat de troepen van Omaha zouden kunnen linken met deze van Utah stak onze Luz een perfecte imitatie af van Generaal Taylor wat de moraal van de manschappen terug omhoog krikte na de harde nacht dat ze hadden doorgemaakt.George zou de gevechten in en rond Carentan zonder één enkel schrammetje op te lopen doormaken en samen met Easy naar Engeland terugkeren. Ongeveer een maand later zou hij deelnemen aan operatie Market Garden en in december aan de slag om de Ardennen, George Luz zou tijdens de slag om Bastogne en de Ardennen veel van zijn vrienden verliezen onder het Duits mortier spervuur.De goede George zou echter nooit zijn gevoel voor humor verliezen en zou een stevig steentje bijdragen mede hierdoor bij het hoog houden van de moraal van de mannen van Easy company. Na de oorlog installeerde Luz zich in West Warwick , Rhode Island. In tegenstelling tot wat in Band of Brothers verteld werd werd George Luz geen klusjesman op Rhode Island, maar was hij werkzaam als onderhoudsadviseur voor industriële machines. Het was trouwens zijn job die hem zijn leven koste . Tijdens het nazicht van een industriële droogmachine werd hij het slachtoffer van een dodelijk werkongeval op 15 october 1998. Op zijn begrafenis waren wel 1600 mensen aanwezig wat bewees wat voor een graag geziene persoon George Luz was.
Cpl Forrest "Goody" Guth ================= Forrest Guth werd geboren in Pennsylvania op 6 februari 1921. Hij is een directe afstammeling van de eerste Duitse kolonisten die zich in het Oosten van Pennsylvania installeerden in de jaren 1700. Deze eerste generaties werden bijgenaamd als de Hollanders van Pennsylvania, maar ze waren dus eerder Duitstalig en dus ook van Duitse afkomst. In 1942 was Forrest Guth werkzaam in de scheepsbouw op de werven van Bethleem Steel. In die periode betekende dit dat Forrest ,die pantserplaten monteerde op oorlogschepen , omwille van zijn oorlogsbijdrage vrijgesteld was van elke oproeping voor de oorlog. Wat hem echter niet zou beletten zich aan te bieden als vrijwilliger samen met twee vrienden uit zijn kindertijd. Guth zou zich ook rijwilliger stellen voor de Airborne troepen. In 1942 werd hij één van de 140 mannen die het originele Easy Company vormden van het 506 th Parachute infantry regiment te Camp Toccoa. De compagnie bestond uit 132 vrijwilligers en dienstplichtigen en 8 officieren.Forrest Guth zou dus net zoals alle andere originele manschappen van Easy Company zijn basisopleiding doormaken in Camp Toccoa en ook regelmatig Mount Currahee oplopen, zoals Sobel het altijd zei " 6 miles up, 6 miles down" Hij doorstond een heel harde training en kwam vrij snel tot de conclusie dat bij de Airborne enkel de besten onder de besten zouden over blijven om ten strijde te trekken tegen welke vijand ook. De eindeloze marchen waren eigenlijk -in vergelijking met de rest van het trainingsprogramma- pure gezondheidswandelingen. De mentaliteit van het parachuteleger was nog sterker dan in alle andere legereenheden, het moto oefening baart kunst was er de hoofdregel dus brachten Forrest en zijn collega's 12 uur per dag door met looptrainingen, pompen, sit-ups en vele andere fysieke oefeningen.Het geheel van de oefeningen had totdoel de musculatuur van de toekomstige paratroopers dusdanig te verstevigen opdat hun lichamen de zware lasten van het paratrooper bestaan.Alles was berekend opde krachten die hun lichamen zouden incaseren bij het springen uit de C-47 Dakota's alsook op het gewicht van hun uitrusting tijdens en na de sprong.Men mocht niet vergeten dat de paratrooper een gewichtsoverlast met zich meesleepte dat hem de mogelijkheid zou geven desnoods verscheidene dagen te vechten en te leven tot de aflossingen zouden komen opdagen. De jonge kandidaten zoals Forrest hadden hiervan geen enkel benul tijdens hun vorming, ze voerden gewoon de orders uit en poogden elke dag in Camp Toccoa te overleven tot ze zouden vertrekken om hun par brevet te behalen. Forest Guth behaalde deze fel begeerde paratrooper wings. Maar nogmaals niet zonder zijn fysieke grenzen te verleggen. Kolonel Sink had in de Reader's Digest gelezen dat een Japanse eenheid een wereldrecord had gevestigd met 160 km te marcheren in 72 uur.Sink was er vurig van vertuigd dat zijn manschappen beter konden dan de Japanners.En zo vertrokken op 1 december D,E en F company van het 506th PIR in een geforceerde mars naar de parachute school van Atlanta , de manschappen zouden 190 kilometer in 75 uur marcheren. Na het behalen van zijn jumpwings was Forrest een volwaardig para net als zijn makkers die ook de opleiding slaagden.Hij zou tevens zijn eerste chevron behalen als Private First Class. Kort hierop zou Forrest samen met de andere leden van Easy company naar Engeland vertrekken om een maandenlange constante gevechtstraining te ondergaan in voorbereiding van D-Day. Forest Guth was goed bevriend met Sgt Floyd "Tab" Talbert, Carl Fenstermaker en Rod Strohl. Tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944 sprong Goody op Normandië, het begin van een lange kruistocht tegen het nazisme. Forrest zou na D-Day tot korporaal bevorderd worden. Hij nam ook deel aan Operation Market Garden, waar hij te Eindhoven gewond geraakte, wat hem het Purple Hart opleverde. Forrest was ook te Bastogne en ging van de Ardennen tot Hagenau in de Frnase Helzas. Hierna werd Forrst"Goody" Guth uitgeloot voor een 45 dagen verlof naar de Verengde Staten, voor Guth was de oorlog voorbij voor hij het besefte, in die periode capituleerde Duitsland en kort nadien Japan. Forrest Guth vervoegde zijn compagnie bij hun terugkeer naar het vaderland. Eind 1945 werd hij samen met vele anderen uit actieve dienst ontslagen. Forrest Guth zouvia het leger een studiebeurs veroveren en een diploma als leerkracht behalen een beroep dat hij 30 jaar zou uitoefenen. Forrest Guth leeft nog steeds en neemt nog steeds deel aan reünies van oud-strijders van het 506th en 101st als aan de meeste herdenkingen rondom de tweede wereldoorlog in Europa en omtrent D-Day, zo was hij aanwezig in Ste-Mère-Eglise om het boek dat Michel Detrez over hem schreef in de reeks the way we were te signeren.
Alex Penkala Jr, was de tiende uit een gezin van dertien kinderen, Alex's moeder overleed bij de geboorte van het dertiende kind en hij werd opgevoed door zijn zus Irene, negende in de rij van dertien. Alex Penkala bracht zijn jeugd door in zijn geboorte stad South Bend in Indiana. Toen de oorlog uitbrak voor de Verenigde Staten trad Alex Penkala in dienst van het Amerikaanse leger samen met drie vrienden die hij zijn ganse kindertijd gekend had en zelfs kind aan huis waren bij de familie. Alex was 18 toen hij in het leger ging. Alex was niet direct een paratrooper, hij was eerst aan het werk gezet als kok van een infanterie divisie, een niet bepaald boeiende dienst voor een jonge soldaat. Alex wou een grotere uitdaging dan vlees, groenten en aardapplen. Hij bood zich dus als vrijwilliger aan voor de US Airborne. Na zijn medische en lichamelijke tests ( meer specifiek voor paratroopers) kwam hij bij het 506th Parachute Infantery Regiment terecht in Camp Toccoa, waar hij zijn opleiding tot rifleman en para zou vervolmaken. Het zegt veel over de motivatie van Alex Penkala en al de andere vrijwiligers die hun opleiding vervolmaakten als men er bij voegt dat slechts 1800 kandidaat paratroopers het haalden in de basisopleiding op een totaal van 5300 kandidaten in het totaal, alsmede het feit dat de helft het niet zou halen op de parachute school zelve. Alex kwam in het 2nd Bn E/506 terecht onder de orders van Capt. Herbert Sobel en Lt Richard Winters. Alex zou de oceaan oversteken richting Engeland om de oorlog te beslechten in Europa. Alex Penkala zou met de rang van Private First Class deelnemen aan D-Day, in de gevechten rondom Carentan zou hij gewond geraken en overgebracht worden naar Engeland. Eens hersteld zou hij terug Easy Company vervoegen om deel te nemen aan Operation Market Garden in september 1944. Alex zou, met de pas verworven graad van Korporaal, ook deelnemen aan het Ardennen offensief en de belegering van Bastogne meemaken en overleven. Na de belegering van Bastogne zou hij naar de voorste linies in de Ardennen trekken naar het bos van Foy. Tijdens de zware artillerie beschietingen van het bos (Bois Jacques) zou Alex Penkala gedood worden door een granaat die rechtop zijn foxhole ,die hij deelde met Skip Muck , terecht kwam. Korporaal Penkala was amper 20 jaar oud toen hij het leven verloor op 10 Januari 1945 , hij ligt begraven op het US Cemetery van Luxemburg vlak naast zijn maat Skip Muck.
Op 5 juni 1944 vertrok de grootste luchtlandingsvloot aller tijden vanuit Engeland richting bezet Frankrijk. Hieronder bevonden zich duizenden paratroopers van het Amerikaanse 82ste en het 101ste luchtlandingsleger. Van diverse Engelse vliegvelden stegen honderden vliegtuigen op, beladen met paratroopers of als sleep voor glider-toestellen. De toestellen met parachutisten hadden speciale vluchtnummers toegewezen gekregen voor deze actie. De para's kregen bordjes omgehangen met het 'vluchtnummer' om de logistiek makkelijker te maken. Vlucht Nummer 66 en 67 waren op deze manier toegewezen aan Lt. Thomas Meehan en Lt. Richard D. Winters van het 506de Parachute Infantry Regiment. Het officiele document van operatie Neptune, gedateerd 05-06-44, geeft aan dat Thomas Meehan en zijn mannen waren toegewezen aan 'Chalk No. 66'. (Dit verwees naar de krijt-markering op het toestel).
Vlucht #66 werd getroffen door Duitse FLAK granaten en boorde zich in het 'canton' Ste. Mere Eglise, nabij Beuzeville Au Plain, in de grond. Er waren geen overlevenden. Reeds de volgende dag, op D-Day, werd er een foto gemaakt op de crashsite. Forrest Guth fotografeerde zijn maatje Eubanks, die midden in de ravage stond. Ze wisten op dat ogenblik niet dat dit het vliegtuig was waarin hun Company Commander en Headquarter Staff om het leven was gekomen. Uiteindelijk werden de 17 lichamen van de parachutisten naar de Verenigde Staten overbracht, waar ze met militaire eer werden begraven. Die eer viel de 5 leden van het 439ste Troup Carrier Transport, de piloot, de copiloot, de navigator, de engineer en de radio-operator, niet ten deel. Piloot 1st Lt. Harold A. Capelluto ligt begraven op de US Cemetery te Colleville sur Mer, Plot A, rij 9, graf 19.
In het begin van de jaren '90 kreeg Guy Lepretre toestemming van de burgermeester van Beuzeville, de heer Lucien Briard, om het wrak van het vliegtuig op te sporen en te identificeren. In ruil hiervoor zou de gemeenschap van Beuzeville Au Plain (nog geen 40 inwoners) een monument aangeboden krijgen. Het wrak was snel gevonden, en op de crashsite werden persoonlijke bezittingen gevonden van de paratroopers. Een ring van 1st Lt. Thomas Meehan en een dogtag van T/5 Jerry A. Wentzel maakten de identificatie eenvoudig.
Het monument is gebouwd door The Forced Landing Association, een Belgisch/Franse organisatie die zich voornamelijk bezig houd met het opsporen van vliegtuigwrakken uit WW2. Het monument heeft de vorm van een staart(roer) van een Dakota C-47 en is ontworpen door Michel Gaudry uit het dorpje Picauville, op een steenworp afstand van Ste. Mere Eglise. Aan het monument is o.a. gewerkt door Bernard Laniepce uit Beuzeville au Plain. Achter de plaquette met de namen van de bemanning van de Dakota en de paratroopers van het 506de P.I.R., bevindt zich een ingemetselde urn met as van de oorspronkelijke crashsite van vlucht #66. Vlak voor D-Day 2000 werd het monument onthuld: 'In memory of the Aviators of the 439th Troop Carrier, 91st Squadron and the paratroopers of the 101st Airborne 506th Parachute Infantry Regiment, E Company'. Onder de aanwezigen was ook Edward Peters III, de zoon van Captain Edward Peters, regimental HQ, die op D-Day 1944 om het leven kwam.
Het is een uniek monument waar naast de Screaming Eagle ook het logo van de 9th Airforce en het Currahee-Shield van het 506de te zien zijn.
De namen van de omgekomen soldaten: --------------------------------------------------------- De Flightcrew :
Lt Thomas Meehan III ====================== Lt Thomas Meehan III werd geboren in Philadelphia op 8 juli 1921, hij was geen pure militair zoals dit meestal van officieren van het Amerikaanse leger verwacht wordt ,maar een kunstenaar.Tom ging naar de tekenacademie van Philadelphia om er een vorming tot publiciteitstekenaar te vervolmaken, maar de oorlog verbrak zijn studies. Thomas Meehan was een heel goede en ervaren ruiter en vervoegde bij het uitbreken van de oorlog de Amerikaanse cavalerie, terwijl deze nog te paard waren. Maar ook hier zou het lot er anders over beslissen en een streep door de jonge Tom zijn rekening trekken , hij belandde in een tankeenheid , en dat was niet bepaald naar zijn smaak. Met hele dagen in een tank zitten, een blikken doos op rupsbanden , nee ...dat was niets voor de jonge Meehan. Meehan begon uit te kijken naar een andere uitdaging en volgde van heel dichtij de oprichting van het parachuteleger.Toen de kans zich voordeed om naar het pas gevormde 506th Parachute Infantry Regiment over te stappen , deed Thomas onmiddellijk zijn aanvraag om naar het 506th overgeplaatst te worden Meehan doorliep zijn opleiding tot paratrooper in Toccoa en steeg op de rangladder tot de graad van eerste Luitenant. Initieel was het niet voorzien dat Thomas Meehan de oorlog zou intrekken als commandant van de Easy Company.Maar ook hier zou het lot er nogmaals anders over beslissen.Een incident ontstond tussen Herbert Sobel en Richard "Dick" Winters, Sobel wou dat Winters een onterechte straf zou aanvaarden voor het zogenaamd niet uitvoeren van een inspectieronde. Dick Winters wou niet dat hij een markering in zijn dossier zou krijgen voor iets dat hij niet gedaan had en eiste dat het pleit beslecht zou worden voor de militaire krijgsraad. Dit zorgde ervoor dat Winters van Easy Company werd afgezonderd en naar de keuken werd doorverwezen om er als voorraads officier te fungeren in afwachting dat hij voor de krijgsraad zou komen. De onderofficieren van Easy company waaronder Sgt Carwood Lipton, Sgt Denver "Bull"Randleman , Sgt William"Wild Bill" Guarnere zouden deze nieuwe situatie niet aanvaarden en gezamenlijk hun overplaatsing naar een andere eenheid aanvragen. Sobel werd door zijn onderofficieren als onkundig beschouwd en de manschappen wilden niet met hem ten strijde trekken. Kolonel Robert "Bourbon"Sink was niet bepaald tevreden met deze massale overplaatsings aanvragen en zag zich verplicht in te grijpen. De ingreep was drastisch en tegelijker tijd efficiënt en diplomatisch. Sink kon de populaire Winters niet aan het hoofd zetten van Easy company. Hij had besloten Sobel over te plaatsen naar een parachute opleidingscentrum in Engeland, hij had voorzien dat Captain Herbert Sobel zou problemen maken indien hij Winters als zijn vervanger zou aanduiden, dus had hij een andere man voorzien en deze man was Lt Thomas Meehan III. Het was op deze wijze dat Thomas Meehan de commandant werd van Easy Company, zes maanden voor D-Day. Tom zou er trouwens nauw samenwerken met Richard Winters met wie hij vrijwel onmiddellijk op dezelfde golflengte zat. Helaas zou het lot ook hier weer anders beslissen over de toekomst van de jonge Luitenant Meehan, de man zou nooit de kans krijgen zijn kunnen als officier te tonen. Tijdens de nacht der nachten, de nacht van 5 op 6 juni 1944, werd zijn vliegtuig getroffen door de Duitse luchtafweer, het vliegtuig dat geladen was met bangalore torpedos, ontplofte onmiddellijk in volle vlucht.Niemand aan boord van het vliegtuig zou dit overleven, noch de bemanning, noch de paratroopers ...een fijne officier zou nooit de oorlog vechten. Lt Thomas Meehan III liet op 6 juni 1944 zijn vrouw en ongeboren kind (een dochtertje) achter.
Sgt Warren "Skip" Muck ********************** Over Sgt Warren "Skip" Muck is weinig bekend , zijn eigenlijke geboortedatum staat nergens vermeld. Wat wel over hem geweten is dat hij afkomstig was van Tonawanda, een gehucht van New York. En dat hij in dienst trad van de Amerikaanse infanterie in 1942 om zich vervolgens als vrijwilliger aan te melden bij de US Airborne, aangetrokken door de 50 $ premie voor de gevaren die het paratroopers bestaan inhield. Warren "Skip"Muck kwam in Camp Toccoa terecht bij het 506 th PIR en werd bij het 2nd Bn van de Easy Company ingedeeld. Skip werd er goede maatjes met Donald Malarkey. De vriendschap tussen beide mannen zat heel vlug enorm diep. Na de fameuze 100 mijlen mars van het 506th in Georgia, kon Malarkey geen voet meer voor de andere krijgen. Malark verging zodanig van de pijn aan benen en voeten ,dat hij om te kunnen gaan eten, zichzelf naar de keuken had moeten slepen. Skip Muck vond dat dit niet kon en nam Malarkey's eetgamel mee, hem zeggend dat geen enkele vriend van hem zich naar de veldkeuken diende te slepen, en dat hij wel voor Don's eten zou in staan, wat Skip dan ook deed.Het verhaal dat hij steeds aan zijn vrienden vertelde over het feit dat hij ooit bij nacht in de Niagara rivier zwom is later door zijn familie bevestigd, Skip Muck was een echte avonturier en waaghals,steeds klaar voor een stunt en grap, maar ook voor zijn vrienden, zijn loyauteit tegenover zijn vrienden was zonder grenzen. Skip Muck was een graag geziene figuur binnen Easy Company, maar niemand kon toen weten dat deze man een sleutelrol zou spelen in de geschiedenis van de tweede wereldoorlog. Skip Muck was tijdens zijn opleiding bevriend geraakt met een zekere Fritz Niland. Nu wil het verhaal dat juist deze vriendschap er zou voor zorgen dat Muck een sleutelfiguur zou worden in de geschiedenis. Saving Private Ryan is gebaseerd op het waar verhaal van de Niland broers, Fritz Niland was feitelijk de eigenlijke Pvt Ryan, het was Niland die van het front werd gehaald omdat hij zijn broers had verloren en de enige nog overlevende zoon was van de Niland familie, het was echter een aalmoezenier die Fritz ging opsporen.Niland maakte deel uit van de Able Company van de 506th PIR en het was zo dat Steven Spielberg en Tom Hanks het verhaal van Easy Company leerden kennen wat leidde tot de creatie van de mini-serie Band of Brothers waarin Skip Muck een rol speelde. Sgt Warren "Skip" Muck nam deel aan D-Day, Operatie Market Garden en de slag om Bastogne, hij verwierf het Purple Heart en de Bronze Star. Warren " Skip" Muck zou zijn laatste wapenfeit kennen in het bos van Foy, de arme Muck zou zich nooit kunnen verdedigen tegen wat er toen gebeurde. Het bos lag onder een zwaar spervuur van de Duitse artillerie, granaten sloegen overal in, George Luz was niet tot aan zijn foxhole geraakt en riskeerde op elk moment geraakt te worden door de binnen komende granaten. Voor hem zaten Alex Penkala en Skip Muck in een foxhole ze schreeuwden hem toe opdat hij zich naar de veiligheid van hun foxhole zou begeven toen plots een granaat pal op hun foxhole viel, beide mannen waren voor de ogen van George Luz verdwenen. Warren "Skip" Muck sneuvelde in de Belgische Ardennen op 10 januari 1945. Donald Malarkey verloor die dag zijn twee beste vrienden... het gehele voorval werd in de mini-serie Band of Brothers verfilmd een ultiem eerbetoon van de producers aan de man die een link was tussen een oscar winnende film en een serie die de Golden Globe Award verkreeg "SGT WARREN Skip MUCK". Sgt Warren "Skip"Muck ligt samen met Alex Penkala op het Amerikaans Battle of the Bulge memorial cemetery begraven van Luxemburg begraven.
Ik ben Mark, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sgt Eagle.
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is Politie agent.
Ik ben geboren op 20/02/1969 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Militaria & reconstituties.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
T/Sgt George Luz
