Gebruik onderstaande aangepaste zoekmachine om meer info te vinden!
Aangepast zoeken
Gegroet beste bezoeker mijn bedoeling is om u zoveel mogelijk informatie te verstrekken ivm de 101ste luchtlandingsdivisie tijdens WO2. Ik probeer een overzicht te geven van enkele artikels over dit onderwerp die verspreid staan op het internet. Het meeste van deze informatie heb ik dan ook van een andere site gehaald. Het is niet mijn bedoeling om plagiaat te plegen, wel om u via deze links naar deze sites te brengen zodat u zich verder kan informeren. Veel lees en misschien ook hobbyplezier.
Een van de meest spectaculaire militaire innovaties van de Tweede Wereldoorlog vormen de luchtlandingstroepen.
Deze troepen, doorgaans bestaand uit lichtbewapende infanterie, worden door de lucht aangevoerd met transportvliegtuigen of zweefvliegtuigen en landen achter de vijandelijke linies.
Nagenoeg onmisbaar binnen dit concept zijn de parachutisten.
Zij nemen meestal het voortouw in luchtlandingsoperaties.
Het element van verrassing speelt een belangrijke rol bij de inzet van luchtlandingstroepen.
Begonnen wordt meestal met het afwerpen, achter de vijandelijke linies, van parachutisten bij één of meer strategische punten als vliegvelden en bruggen, eventueel voorafgegaan door een luchtaanval om de verdediging te verzwakken.
De parachutisten vormen een bruggehoofd en maken zo de verdere aanvoer van troepen door de lucht of over land mogelijk.
Het werkpaard onder de zwevers die de Verenigde Staten tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt is de Waco CG-4A (C = Combat, G = Glider, 4A = Model). Waco Aircraft Company in Troy, Ohio bouwt een toestel met een houten vloer, een staal gelast frame overspannen met doek. Via de omhoog scharnierende cockpit kunnen er een dertien tal manschappen, een jeep of 75 mm kanon naar binnen. De zwever is verre van een schoonheid, maar de toestellen zijn voor eenmalig gebruik en worden na de landing vernietigd of achtergelaten. Proefvluchten starten in 1942. Vijftien maatschappijen beginnen daarop met de productie van de CG-4A. Als de CG-4A in Groot Brittannië arriveert krijgt het daar de bijnaam Hadrian.
De eerste actie ziet de CG-4A tijdens de invasie van Sicillië. Tijdens D-Day maakt het 82st en 101st Airborne Division grootschalig gebruik van de CG-4A. 53 CG-4As en 32 Horsa zwevers landden rond Carentan en brengen op deze manier 313 man versterking naar de Normandië.
Technische gegevens: Waco CG-4A 'Hadrian'
Bemanning: 2, Spanwijdte: 25 m, Lengte 14 m, Startgewicht: 3400 kg, Totaal gebouwd: 13.000
De Airspeed A.S.51 'Horsa' zal de meest gebouwde Britse transport zwever worden. De A.S.51 wordt ontwikkeld gedurende 1940 onder de Specificatie X.26/40. Er worden zeven prototypen gebouwd, vijf door Airspeed en twee door Fairey. Op 12 september 1940 wordt de eerste proefvlucht gemaakt met een Horsa achter een Whitley bommenwerper. De eerste militaire actie ziet de A.S.51 als 2 Horsa's worden ingezet voor een commando-raid op de 'zwaar water centrale' nabij Rjukan, Noorwegen. Twee Halifaxen en Horsa's, bemand door een groep vrijwilligers van de Royal Engineers vertrekken op 19 november 1942 vanaf een Schots vliegveld. Helaas gaan beidde zwevers verloren en één Halifax. Van de eerste Horsa worden de negen overlevenden, van de 17 inzittenden, vergiftigt of doodgeschoten door de Duitsers. Van de tweede Horsa komen bij de crash drie om en de anderen worden op bevel van Hitler vermoord. De volgende operatie voor de Horsa komt op 10 juli 1943, als 27 A.S.51 toestellen als onderdeel van 140 zwevers, Waco Hadrians en Horsa's, worden ingezet tijdens de invasie van Sicillië. Niet alleen de Halifax wordt gebruikt als sleeptoestel, ook de Short Stirling wordt hier onder andere voor ingezet. Deze zweefvliegtuigen konden meer man meenemen dan een Waco zweefvliegtuig, deze werden voornamelijk gebruikt door de Britse luchtlandingstroepen.
Technische gegevens: A.S.51, Horsa Mk I
Bemanning: 2 & 20 à 25 manschappen, Spanwijdte: 26.8 m, Lengte: 20.4 m, Hoogte: 5.9 m
Leeggewicht: 3797 kg, Startgewicht: 7031 kg, Zweefsnelheid: 161 km per uur
Technische gegevens: A.S.58, Horsa Mk II (opendraaiende neus)
Bemanning: 2 & 20 à 25 manschappen, Spanwijdte: 26.8 m, Lengte: 20.7 m, Hoogte: 6.2 m
Leeggewicht: 3797 kg, Startgewicht: 7144 kg, Zweefsnelheid: 161 km per uur
C47 Dakota Er zijn weinig vliegtuigen die zo multifunctioneel zijn of waren als de Douglas DC3. Zijn bijnamen 'Dakota' (volgens de overlevering door de Britten gegeven), 'Gooney Bird', 'Grand Ol' Lady', 'Old Reliable', 'Dizzy Three' en type aanduiding C47 'Skytrain' willen nog wel eens voor verwarring zorgen. In de praktijk blijkt echter dat het om hetzelfde toestel gaat. De C-47 was namelijk de 'militaire' variant van de DC3. Het vliegtuig werd trouwens ook nog eens in Rusland in licentie gebouwd als de Lisunou Li-2.
Het vliegtuig kwam in de jaren '30 van de tekentafel en zou snel wereldberoemd worden als 'Troop Carrier', 'Glider Tug' en 'Sky Train'. Kortom: het transportvliegtuig van de geallieerde luchtmacht dat dienst deed in alle 'Theaters of War' van Birma tot Nederland. Maar het begon allemaal met de Douglas Commercial nummer Eén (DC1) in 1933. Een toestel met een volledig metalen ombouw dat ontworpen was om in de wens voor een passagier-transport toestel te voorzien. Na het aanpassen van het eerste ontwerp ontstond de DC2 in 1934, waar er meer dan 100 van werden gebouwd. Het toestel was net iets langer waardoor er 14 in plaats van 12 passagiers vervoerd konden worden. De ontwikkeling van het toestel ging verder en uiteindelijk koos eind 1935 de eerste DC3 het luchtruim.
Alhoewel het de Amerikaanse luchtvaartmaatschappij TWA was die de eerste aanzet had gegeven tot het ontwikkelen van dit type vliegtuig, nam American Airlines in 1936 de eerste toestellen in gebruik. Wat u wellicht niet wist is dat er naast de bekende 21-seater ook een Skysleeper was. Dit type DC3 was uitgerust met luxe bedden van het type Pullman. KLM was de allereerste Europese luchtvaartmaatschappij die de DC3 aanschafte in 1936!
Begin jaren '40, toen het concept van luchtlandingstroepen door de VS werd overgenomen, bleek al snel dat dit vliegtuig zeer geschikt was als 'Carrier'. Met wat modificaties kon het een 'stick' aan paratroopers vervoeren totdat deze het groene licht kregen 'to jump out of a perfectly good plane'.
Eén van de meest bekende beschilderingen is natuurlijk de versie met de witte en zwarte invasiestrepen over de vleugels. Voor snelle identificatie als zijnde een geallieerd vliegtuig. Honderden vliegtuigen van de Troop Carrier Groups stegen in de nacht van 5 op 6 juni 1944 op van de Engelse vliegvelden in de richting van bezet Frankrijk: de invasie was begonnen met het gedreun van de motoren van dit toestel. Vele toestellen zouden niet meer terugkomen, zoals het door 1st Lt Harold A. Cappeluto bestuurde toestel waar een stick met paratroopers van Easy Company 506th PIR 101st Airborne Division in plaats had genomen. In Beuzeville au Plain staat een monument voor dit toestel in de vorm van een staartstuk van een Dakota. Cappeluto heeft zijn laatste rustplaats gevonden op de Colleville sur Mer US Cemetery, Plot A, Row 9, Grave 19. Hij behoorde tot de 439th Troop Carrier Group, 91st Squadron.
Nog steeds vliegen er Dakota's rond. Soms als vliegende museumstukken, zoals het destijds bij Texel verongelukte toestel van de Dutch Dakota Association, maar soms nog gewoon als lijndiensttoestel... en dat voor een zestig jaar oud beestje! Na WW2 waren er erg veel Dakota's 'over' en kwamen luchtvaartmaatschappijen in tientallen landen in bezit van deze toestellen. In totaal zijn er meer dan 13.500 stuks van dit type vliegtuig gebouwd.
Er zijn bekende en minder bekende gemodificeerde uitvoeringen van de DC3. De 'Pinnokio' bijvoorbeeld met de vreemde verlengde neus waar een radar ingebouwd was. Er was ook een C-47 omgebouwd tot watervliegtuig! Zelfs in Vietnam werd er nog gebruik gemaakt van de C-47. Er werden toestellen omgebouwd tot Gunships: uitgerust met op 'Gatling-gun' gebaseerde rotatie-machinegeweren die een vuurkracht behaalden van 6.000 schoten per minuut. Deze toestellen vlogen in de nacht en hadden een verwoestende uitwerking op met flares gemarkeerde 'doelen'. Deze specifieke modificatie van de C47 kreeg van de GI's de bijnaam 'Puff the Magic Dragon', aangezien de Vietnamese bevolking naar het toestel verwees als 'De Draak'.
Het Luchtmachtmuseum te Soesterberg heeft een DC3 Dakota staan die tot 1962 dienst deed bij Koninklijke Luchtmacht en in Best bij het museum Bevrijdende Vleugels staat een C47 in de display. In het museum in Ste Mere Eglise staat zelfs een C47 'binnen' als hoofdattractie in de grote museumzaal. Het Aviodome te Schiphol heeft een civiele DC3 in de collectie. In Europa zijn er nog een tiental vliegende C47 toestellen.
Gemiddelde Specificaties:
Van vleugelpunt tot vleugelpunt 29 meter breed, van kop tot staart 20 meter lang en zo'n 5 meter hoog.
Het vliegtuig woog ongeveer 12.000 kilo (afhankelijk van de modificaties), had een kruissnelheid van net onder 300 kilometer per uur (topsnelheid lag hoger) en kon maximaal zo'n 2.000 kilometer overbruggen (wederom afhankelijk van modificaties en lading).
Het toestel beschikte over 2 9-cylinder motoren die elk zo'n 1.475 pk's konden produceren.
Een standaard bemanning van 3 personen met een maximaal aantal passagiers van 28 personen. Een bepakte 'stick' met paratroopers bestond uit 13 tot 16 man. (Incl. jumpmaster etc.).
