Omdat ik mijn blog graag wil koppelen aan mijn facebook account, ben ik alweer een tijdje overgestapt. voor de niet facebookers die mijn blog toch willen lezen, hierbij de link naar mijn blog:
Ik heb drie zonen en de jongste was en bleef toch altijd mijn 'baby'.
Het was altijd een knuffelkind met een zacht karakter.
Motorisch was ie niet zo handig, hoewel hij wel net als zijn broertjes, voor de eerste verjaardag kon lopen, maar daar was ook alles mee gezegd want wat betreft de rest van de ontwikkeling schoot het niet erg op. Hij was altijd erg houterig, zat ook nog heel erg lang op eigen verzoek in de buggy, leerde maar steeds niet zelf te fietsen en ook de zwemlessen duurden eeuwig.
Groot was ons aller verbazing ook, toen hij aangaf naar een nieuw soort onderwijs te willen, Havo in combinatie met 'Scholen in de kunst', helemaal in de kinderschoenen en er was een speciale selectiedag waarvoor hij wonder boven wonder slaagde.
Het avontuur begon, zowel voor de leerlingen als de docenten, het was een experiment. Havo met aanvullend kunstvakken, veel toneel, dans en zang.
Het was een hele leuke tijd, we moesten de ene dag komen opdraven op een theatervoorstelling, dan weer naar een uitvoering van de band waarin hij zat. Hij kreeg gitaarles en dat pakte leuk uit, later leerde hij zichzelf piano spelen en een tijdje wilde hij ook acteur worden en we schreven hem in bij een castingbureau.
Het was een leuke, spannende tijd, af en toe een auditie en één keer kwam het bijna tot een hoofdrol in een kinderspeelfilm, van de 800 jongetjes van zijn leeftijd schopte hij het toch maar tot de laatste tien.
En ik weet nog dat ik met mijn moeder in Theater de Flint in Amersfoort ging kijken naar een musical waarin hij speelde. Hij danste de sterren van de hemel en met ooen mond keken we elkaar aan. Was dat nou onze harkerige baby? Het was een feestje om naar te kijken.
Verder dan een figurantenrol in een Albert Heijn commercial is het nooit gekomen.
Toch kwam hij goed terecht en heeft hij nu een hele leuke baan in de ICT, helemaal niks te maken met theater dus.
Maar het belangrijkste was toch het moment dat er een meisje in zijn leven kwam en hij de stap nam om samen te gaan wonen.
En een paar maanden geleden belde hij.
'Mam, ik ga vragen of ze met me wil trouwen. In Parijs.'
Ik werd er emotioneel van. Zo romantisch. Zo lief. Het is zo'n leuk setje, die twee, voor elkaar gemaakt gewoon.
...is er al veel veranderd. Ik verbaas me er toch steeds weer over, hoe snel het allemaal gaat. de eerste dag is een dag van verbazing, wennen.....stilletjes in een hoekje zitten en veel, heel veel indrukken. Het is ook niet niks, halen we ze zomaar weg uit hun vertrouwde omgeving, weg bij hun moeder en hun zusjes. Dan is er een enorme Viszla die denkt dat zij de moeder is en jullie bemoederd, nóg een grotere Viszla die jullie heel erg leuk ook vindt en een teckeltje die het best vindt, maar er ook niet echt op zat te wachten op zijn oude dag. En dan nog een kater, Felix, die vindt het allemaal maar niks. Het is wennen, geen moedermelk meer, maar brokjes en vlees, koffiemelk en lekkere hapjes. Moe van alles, dus veel slapen. Maar vandaag is er een nieuwe dag en alles begint te wennen. Een dag van spelen, rennen, eten en drinken, nog steeds veel slapen, maar wel minder. Gaat vast helemaal goedkomen.
Toen we in maart Felix (onze kater) op gingen halen, was het eigenlijk de bedoeling dat we twee broertjes namen. Maar Felix had alleen zusjes en nog een broer uit een eerder nest, maar die vond ik te oud. Ik was bang dat zo'n oudere kater een probleem zou worden met de honden samen. Maar nu het zo goed gaat tussen Felix en de honden, besloten we er alsnog een katertje bij te nemen. Er was een nestje in het dorp. Er zullen wel meer nestjes zijn, maar een nestje bij mensen die een tehuis zochten voor het nageslacht van hun poes. Vandaag was het zover, we konden ze ophalen. Vijf weken oud. Ik weet het, in Nederland gaan de kittens pas mee als ze tussen de acht en de dertien weken zijn, maar hier in Hongarije ligt het allemaal ietsjes anders. Kattenvoer vinden ze onzin, als ze geluk hebben een beetje brood met wat melk en water gemengd, maar dat is het wel zo'n beetje. Ontwormen doen ze ook niet aan. Bovendien nemen ze het allemaal niet zo nauw, ze zetten ze in de schuur en voor je het weet moet je de kittens in het bos gaan vangen. En van die wilde katers, daar zit ik ook niet op te wachten, want hier houden we ze binnen. Dus heb ik me ingelezen op internet en besloten dat het met vijf weken wel kon. Ik heb voer voor kittens gekocht en nu ga ik ze langzaamaan laten wennen aan onze gewoontes. Het zijn schatjes, de honden zijn helemaal verliefd, Felix moet nog even wennen, die vindt het maar indringers. Ze heten Jip en Otje. Voor nu slapen ze vooral nog erg veel. Wordt vervolgd...... %%%FOTO1%%%
Midden in de winter lag onze haan ineens smorgens dood in het hok. Het was een schok. Meestal zie ik het namelijk wel aankomen. Een kip, meestal op leeftijd, loopt een beetje raar, of zit al een paar dagen een beetje in een hoekje, dan verwacht je het. Maar deze haan liep de dag ervoor nog stevig in het rond. Hartaanvalletje misschien? We zullen het nooit weten. Wat we wel wisten, was dat onze 12 hennetjes, nu haanloos waren. Dus zochten we het internet af, op zoek naar een mooie jonge Brahmahaan. We kregen contact (hoera voor facebook) met een paar Nederhongaren die er drie te koop hadden. We kochten ze alledrie en schonken er eentje aan een Hongaarse vriend die heel graag zo'n mooie Brahma haan wilde hebben.
De twee overgebleven hanen waren echte macho's. En naarmate het voorjaar vorderde,gierden de hormonen in het rond. Bazig stapten ze door de tuin, iedereen werd opgejaagd. Als je het in je hoofd haalde om zomaar onze tuin in te stappen, werd je aangevallen. We vonden het wel grappig.
In het vroege voorjaar houden we de kippen op een omheind stuk, onze tuin kan dan in alle rust ontspruiten, als alles goed boven de grond is mogen de kippen de vrije loop. Een paar weken geleden was het zover. Trots stapten de hanen met hun harem in het rond en oh wee als er een hennetje het in haar hoofdje haalde om te dicht bij de omheining (vosalarm) te komen, want met veel kabaal vlogen ze er dan met zijn tweeën op af om ze terug te jagen. Wij amuseerden ons kostelijk bij het aanschouwen van dit lieve tafereeltje.
Maar naarmate de tijd vorderde werden ze steeds haniger. De hormonen begonnen meer en meer op te spelen en onze hennen vonden het niet leuk meer. Als we op het terras zaten, kwamen ze snel bij ons zitten, zodat ze niet meteen besprongen werden door haan nummer één en meteen daarna door nummer twee. Het ging ook met grof geweld en ik vond het niet leuk meer, ik had medelijden met de hennen. 'Het lijkt wel het 'blijf-van-mijn-lijf-terras', zei mijn mannetje.
Het besluit was gevallen, er moest één haan weg, een bordje 'te koop' aan de muur en binnen een paar uur was het probleem opgelost.
De stoerste machohaan moest vertrekken, inmiddels hebben we zo'n twintig kuikentjes lopen en hij heeft zijn ding gedaan, hij mag nu een ander stel hennen blij maken.
Nu loopt de overgebleven haan verslagen en verlaten in het rond,helemaal van de leg. Dat klinkt raar maar het is wel zo. Zijn grote mond is verdwenen, de hormonen gieren niet meer in het rond, hij schrikt van onze Felix ( jonge kater) als hij eraan komt rennen en is helemaal vergeten dat hij de hennen moet beschermen.
Hij maakt overuren, want ineens moet hij twee keer zoveel werk leveren.
En ik kan het me verbeelden, maar de hennen kijken me dankbaar aan als ze langs het terras lopen.
Onze brahma dames hadden een stoere haan nodig. Want het is gewoon heel erg leuk om een haan bij de hennetjes te hebben lopen. Een haan zorgt voor zijn dames, houdt alles in de peiling, zorgt dat ze niet te ver het land inlopen en.....ook niet inbelamgrijk: ze zorgen voor nageslacht.
Dus wij via internet twee mooie mannen gekocht. Ze waren allemaal helemaal blij en toen het voorjaar werd, ging het kriebelen. De dames werden broeds, maar we hebben niet zulke goede ervaringen met broedende brahma's. Brahma's hebben grove poten met veren en zijn ook behoorlijk lomp. En ook een beetje onnozel. Met hun lompe voeten trappen ze de eieren kapot of ze gaan op het verkeerde nest zitten, zodat de eitjes afkoelen en de broed compleet mislukt. We besloten om eieren in de machine uit te broeden. En toen was het zover, het piepte in de machine dat het een lieve lust was.
Toen de kuikentjes opgedroogd waren, zetten we ze bij mama kip. Alsof ze ze persoonlijk uitgebroed had, schoof ze de kuikens onder haar vleugels. De tweede helft van de machine deden we onder een andere brahmakip, zodat het een beetje eerlijk verdeeld was.
Dus nu hebben we een kraamafdeling van twee mama's met in totaal 15 kuikentjes. En de papa's lopen er trots omheen. Het is een genot om naar te kijken.....
Ze paraderen door de tuin met hun kroost in het zonnetje. Daar kan ik uren naar kijken....
