Er was eens een heel
klein, maar sterke mier. Deze levenslustige en moedige mier heette Efffi. Efffi
was zeer dapper, vol doorzettingsvermogen en ging altijd rechtdoor. Ze had
namelijk een plan. Voor dat plan diende alles en iedereen te wijken.
Zelfs een trein zou haar met moeite kunnen tegenhouden.
Lange tijd werkte de
mier naarstig (zoals enkel mieren dit kunnen) aan de voorbereidingen van haar
plan. Efffi hield eraan alles grondig voor te bereiden en legde haar oor te
luister bij alle mieren aller lande. Aldus bouwde ze een gigantische
hoeveelheid informatie op. Werken verveelde haar nooit. Van zodra de zon
opgekomen was, werkte ze noest verder. Elke dag opnieuw. Efffi had heel goed
over dit plan nagedacht en zou het ook uitvoeren. Ze had er al zo lang van
gedroomd!
Er liep nog een mier
rond. Deze mier huppelde door het leven. Deze mier leefde zo graag dat werken
een lieve lust was. Alles wat ze deed, deed ze graag, anders begon ze er gewoon
niet aan. Zo zat deze eigenzinnige mier in mekaar. Efffi en Ciëntie konden goed
met mekaar opschieten.
Elke avond, als het werk
gedaan was, vertelde Efffi Ciëntie over haar plan. Efffi zou een boterberg
overklimmen. Nee, niet zomaar opklimmen, maar er ook helemaal overklimmen!
Ciëntie droomde mee: Waw! Een boterberg! riep Ciëntie vol enthousiasme.
Ciëntie luisterde aandachtig. Efffi kon bijzonder goed vertellen. Terwijl Efffi
verdersprak, herinnerde Ciëntie dat ze ooit al een boterham met choco was overgelopen,
aan de confituur had gezeten en dat ze ook al eens op de hoekjes van een
suikerklontje had gestapt. Maar dit avontuur over een boterberg stappen...,
nee dàt had Ciëntie nog nooit meegemaakt!
Het klonk haar als muziek in de oren.
Efffi vertelde Ciëntie vol
enthousiasme over haar speciale prikboterschoenen. Dit waren heel speciaal
ontworpen schoenen. Alleen met die schoenen had je de meeste kansen om de
boterberg veilig over te stappen. Efffi had er een paar van gekocht, uiteraard de
allerbeste prikboterschoenen in hun soort. Dit was helemaal waar Efffi al jaren
van droomde: met deze prikboterschoenen zou ze de boterberg oversteken.
Zulk een schoenen had
Ciëntie nog nooit gezien! Ze wist
niet eens dat zoiets bestond. Efffi
stelde Ciëntie voor deze speciale prikboterschoenen te passen. Wat graag paste
Ciëntie deze speciale schoenen. Wat een succes: deze schoenen pasten Ciëntie
ook! Het bijzondere aan deze schoenen was dat dankzij het priksysteem ze je
over een boterberg heen hielpen stappen. De schoenen prikten in de boter en zo
bleef je overeind en kon je de berg opwandelen. Nu ja, opwandeling, het was
een heuse klim, die boterberg. Efffis ogen blonken toen ze zag dat ze Ciëntie
als gegoten stonden. Ciëntie genoot van de nieuwe ervaring. Zo een schoenen had
ze nog nooit aangedaan!
Ciëntie was zo
enthousiast over de schoenen en het plan van Efffi en Efffi was zo blij met
Ciëntie aan haar zij dat dé vraag niet kon uitblijven:
ga toch mee, die
boterberg over!
Ciëntie geloofde haar
eigen oren niet. Dit is wat ze ook wel eens wou beleven: mee over de boterberg!
Deze uitnodiging werd gauw positief beantwoord door Ciëntie en de
voorbereidingswerken liepen vlotter dan ooit. De vrolijkheid van de één en het doorzettingsvermogen
van de ander werden één. Een krachtige formule. Het vele werk werd gedeeld door
twee en het werkplezier werd daarentegen met het aantal mieren vermenigvuldigd.
Efffi en Ciëntie werden de beste vrienden en werkten naarstig samen verder om
het plan te realiseren. Efffi kreeg nog meer energie dan ooit tevoren. Ciëntie
huppelde vrolijk verder.
s Avonds na het werk,
trokken de twee mieren de enige echte prikboterschoenen aan en gingen ze samen
oefenen. Het ging goed en bovenal hadden de twee mieren enorm veel plezier.
Al werkend waren de
seizoen voorbijgegaan: de herfst, de winter en zo ook de lente. Op een dag
waren Efffi en Ciëntie als eerste mieren ooit, helemaal klaar om de boterberg
over te klimmen.
De zomer trok alle ramen
en deuren open. Vlinders fladderden, de rozen stonden in bloei, kinderen
speelden in de speeltuin en koppeltjes gingen naar het park. De zon scheen en
dat toverde een glimlach op ieders gelaat. Maar!
Waar de mieren Efffi en
Ciëntie niet aan gedacht hadden was dat de warme zon de boterberg had doen
smelten. De hoge boterberg veranderde plots in een goudgele plas. Het plan om
over de boterberg te klimmen smolt letterlijk en figuurlijk als boter voor de
zon. Dat dit zou gebeuren, daar had Ciëntie nog nooit aan gedacht. Efffie ook
niet. Hun enthousiasme had hen doen vergeten dat boter en zon niet samengaan. Ontgoocheld,
teleurgesteld en een beetje kwaad dat ze geen rekening hadden gehouden met de
zon gingen de mieren uit elkaar.
Ieder haar weg.
Mier Efffi maakte zich
klaar voor de volgende winter en zou toch kost wat kost de boterberg
overstappen.
Mier Ciëntie leerde
zwemmen.
