Voor ik de titel van dit schrijven verklaar, wil ik ook even belangrijk nieuws meedelen !!!
Bij het zetten van de schoen voor Sinterklaas hebben we ook geprobeerd om het tutje van onze driejarige mee te geven. Maar ze had zoveel verdriet en we vonden het niet nodig om de dingen te forceren. Sindsdien heeft ze altijd maar zitten bijten op dat ding, met als gevolg dat het helemaal kapot was. Hier in Zweden zijn de kinderen vooral in de ban van " tomte" (de kerstman, want Sinterklaas kennen ze niet ), dus Rhune wilde haar tut aan hem meegeven en wel gisteren. Ze heeft hem in de kerstboom gehangen en vanmorgen hing er een cadeautje in de plaats. De tut is dus weg, ze heeft er al een paar keer naar gevraagd, maar weg is weg he. En zo worden kleine meisjes langzaam groter....
Maar dan nu naar mijn avontuur van gisteren. Eerst even een praktisch onderdeel voor al de lezers die hier nog niet geweest zijn. Om tot aan ons huis te komen, kan je twee routes nemen, maar je moet langs beide kanten naar boven. Als je door de straat van onze Nederlandse vrienden rijdt, die tevens kan omschreven worden als een doorgangsweg ( is dat een nederlands woord, anders kan het mss het woord van 2011 worden ), dan is de klim niet zo steil. Langs de andere kant is het recht omhoog. De doorgangsweg wordt dus gebruikt door veel verkeer ( hou wel in gedachte dat veel verkeer relatief is, naar Belgische normen moet je denken aan een dorp op den boerenbuiten ), dus ook door vrachtwagens. Bij het ontwaken gisteren waaide het hard en het regende zachtjes. Aangezien mijn ventje een vroege vogel is, was hij al lang op het werk en kon hij dus een beetje de toestand van de wegen inschatten. Hij vertelde dat het 's nachts geregend had en dan terug lichtjes was beginnen vriezen. De ons omliggende straten waren wel glad en misschien was naar boven komen wel moeilijk, maar de grote wegen waren geen probleem. Ik dus op tijd vertrokken met de kids naar school, langs de minst steile kant en langs de vriendjes. Het was inderdaad ijzig en er stonden plots enkele auto's stil omdat er een taxi dwars over de weg stond, dan maar een stuk over het voetpad en we waren vertrokken. We zijn goed bij de Happy Kids geraakt en er werden grapjes gemaakt over het feit of ik wel terug aan mijn huis zou raken. Met volle moed terug in de auto en alles ging prima, ik zag Geeske rechtdoor rijden op de autoweg en wist zo dat ze naar de winkel ging en ik nam onze afrit. Het was ondertussen ook licht en toen ik de hoofdstraat inreed, zag ik pas wat er aan de hand was. Stel je dus de ijspiste van Ruggenveld voor, wel zonder overdrijven, zo zag de straat en het voetpad er ook uit. Het was 1 ijsbaan en de chaos was begonnen. Op een gegeven moment stonden de auto's stil, ik zag in de verte dat er een vrachtwagen vaststond. Ik ben er ingeslaagd om te kunnen draaien en wilde dan toch maar de steile kant proberen. Gelukkige zag ik op tijd in dat me dat niet zou lukken, want achteraf bleek dat Rob daar helemaal terug naar beneden geschoven was. Om een lang verhaal kort te maken, op de duur stonden er overal mensen vast, waren er van de weg geschoven en schuifelden de mensen te voet verder. Ons Myrthe zat te krijsen in de auto en ik ben dan Geeske gaan zoeken in de supermartk. Bleek dat Rob ook verschillende pogingen ondernomen had om thuis te raken en uiteindelijk zijn auto ergens had geparkeerd en te voet was verdergegaan en dat hebben de twee vrouwen dan ook gedaan. Bij te voet gaan, moeten jullie je twee vrouwen voorstellen, schuifelend met een buggy. Maar we zijn er geraakt.... Wat deed dat tasje thee goed zeg !!!! Ze hebben de weg vrij gekregen, zijn beginnen strooien en rond 14u geraakte iedereen terug door en geraakten wij ook terug tot aan ons huis. Maar ik heb dit nog nooit gezien, zo'n ijsbaan op de weg en het heeft blijkbaar vele mensen verrast. Ik ben gisteren nog voorraad eten gaan halen, ik kan hier dus nu een paar dagen overleven op mijn heuveltje en mij zien ze niet meer beneden bij zo'n weer. Het was een goede les, ik ben op een gegeven moment bijna dwars over de weg gegaan en heb geluk gehad dat ik toch een ijsvrije oprit ben opgeraakt. Ik heb een lichte bestelwagen op me zien opkomen, toen ik stilstond, die gelukkig half op het voetpad op tijd tot stilstand gekomen is. Ik heb dus de adrenaline door mijn lichaam voelen gieren en ik was zo blij dat ik Geeske vond en we dit samen konden trotseren....
We vergeten deze dag in ieder geval nooit meer !!!!
We zijn allemaal nog heel, maak je dus niet ongerust.
dikke kus vanuit het noorden
|
