Omdat ik een risicoberoep beoefen ben ik vroegtijdig moeten stoppen met werken. Dit was in het begin wel even wennen, maar ik zag ook wel het voordeel er van in. Zo kon ik me rustig voorbereiden op de komst van ons eerste kindje.
Maar dan was er ineens het coronavirus, de lockdown... Dit heeft toch wel wat zaken veranderd.
Ik had heel wat gepland staan; een infomoment over wasbare luiers, de geboortelijst, de suikerbonen, winkelen voor zwangerschapskledij, afspreken met vrienden,... Dit is allemaal wat anders verlopen.
Eerlijk gezegd heeft het even geduurd voor ik mezelf weer ok voelde. Goed genoeg om me aan de voorbereidingen te zetten. Ik heb hard moeten wennen aan het weinige sociaal contact, de winkels die sluiten,... Dit was vooral een mentale strijd. Ik had me de zwangerschap namelijk helemaal anders voorgesteld. De eerste dagen sloeg de verveling al toe en moet ik toegeven dat ik vooral in een jogging rondliep en dus ook eigenlijk niet buiten kwam. Dat risico wilde ik niet nemen, maar ik had er ook gewoon geen zin in. Ik heb een tijdje nodig gehad om opnieuw te genieten en even alles te plaatsen. Als ik er eens aan terugdenk wanneer dit weer beter ging is dit denk ik na het leggen van de geboortelijst. Dit hebben we moeten doen via skype, ik keek er echt niet naar uit. Dit hoort toch zo niet te lopen??? Het leggen van de lijst is heel vlot verlopen en dit heeft me precies een beetje doen inzien dat het misschien toch nog allemaal wel goed komt.
Doorheen deze moeilijk dagen heb ik wel heel wat aan mijn vriend gehad. Ik heb een aantal mental breakdowns gehad, huilbuien (waarschijnlijk ook wel door de hormonen) waarbij ik de reden dan niet weet waarom ik ween. Samen lachen we er dan om en hij geeft me dan weer een goed gevoel en zegt dat alles wel goed komt, dat ik niet zo moet stressen.
Ik heb even moeten beseffen dat je ook kan genieten zonder dit te delen met anderen (of toch in mindere mate).
Omdat het ons eerste kind is zit ik met veel vragen rond voorbereidingen. Ik merk dat ik minder vraag aan anderen en meer zelf op zoek ga naar hoe en wat. Ik wil anderen, in deze drukke tijden, niet altijd lastig vallen met mijn vragen en probeer dan zelf het antwoord te zoeken. Dit lukt in de meeste gevallen en als ik er niet uitkom stel ik wel eens een vraag aan vriendinnen. Hieruit blijkt dat ze het dan echt niet erg vinden om te helpen, maar ik vind het toch nog wel lastig.
Momenteel is alles geregeld, staan we er goed voor en geniet ik al veel meer dan in het begin. Ik heb het allemaal wat kunnen loslaten.
Ik heb een aantal reacties gehad op mijn vorige bericht, dank u wel hiervoor!
In de reacties die ik heb gekregen, ook persoonlijk naar mij (niet op de blog), kwam het mama-gevoel wel eens ter sprake.
Wanneer ben je nu een mama? Is dit voor iedereen hetzelfde?
Ik denk van niet.
Met dat kleine wonder dat nu aan het groeien is in mijn buik weet ik dat ik mama ga worden, maar ik heb nog niet dat moedergevoel waar velen over spreken. Ik denk dat het voor iedereen anders is wanneer dit gevoel komt.
En is het dan slecht als je dit nog niet hebt bij de geboorte? Ik vind van niet.
Ik ga er van uit dat je vanaf het nieuws dat je zwanger bent een gevoel van verantwoordelijkheid hebt. Niet meer alleen over jezelf, maar ook over een ander leven. Is dit dan al het moedergevoel of hebben we het dan gewoon over het gewenningsproces?
En hoe zit het dan voor de vader? Deze beleeft de zwangerschap nog helemaal anders.
Als mama bouw je al een zekere band op met het kind, maar voor de vader ligt dit toch anders. Ik probeer mijn vriend zoveel mogelijk te betrekken; bij een beweging, bij de afspraken,... maar toch steeds het gevoel dat dit niet genoeg is. Ik kan me niet voorstellen hoe dit voor hem is. Misschien toch eens een onderwerp om te bevragen.
Nu in de coronatijden ligt het al helemaal anders. De afspraken bij de vroedvrouw, gynaecoloog is zonder man, volledig te begrijpen, maar dit is toch een groot deel dat weg valt om je partner erbij te betrekken. Je kan de echo filmen,... maar dit is toch niet hetzelfde dan als je vriend erbij is, ook niet voor mij.
Je kent het wel... je voorbereiden op iets, dan is het er en dan stel je jezelf de vraag 'En wat nu?'
Zo ging het ook wel wat met het nieuws van de zwangerschap voor mij.
Ik was natuurlijk heel blij met het nieuws dat ik zwanger ben, maar dan is het toch even lichte paniek. Er ging de eerste periode heel wat vragen door mijn hoofd; ga ik dit wel kunnen, ben ik nu al moeder, wat voor een moeder wil ik zijn, wat moeten we allemaal regelen, is het een jongen of een meisje,... Ik had het er met mijn vriend al wel over gehad en we keken er allebei heel hard naar uit, maar die positieve zwangerschapstest maakt het meteen wel heel echt. Je begint toch wat te twijfelen of je er helemaal klaar voor bent.
Naarmate de eerste maanden voorbij gaan maakte deze onzekerheid wel echt plaats voor vreugde. Je wilt het dan meteen aan iedereen vertellen, maar je weet in je achterhoofd dat dit nog veel te vroeg is. Er kan nog zoveel mislopen.
Ik had het toch al tegen 1 vriendin verteld, ik had iemand nodig met ervaring en waar ik van wist dat ik zeker bij terecht kon met de onzekerheid en al mijn vragen, dit naast mijn partner natuurlijk.
Ook moest ik het op mijn werk al zeggen. Ik werk namelijk ik een leefgroep voor kinderen en jongeren met gedrags- en emotionele problemen. Doordat dit een risicoberoep moet je als je zwanger bent vroegtijdig stoppen. Dit maakt dat je collega's het vaak al vroeger weten dan je familie en vrienden. Dit is ook niet gemakkelijk. Ik heb nu een goede band met mijn collega's, maar ik zou het er toch lastig mee hebben dat als er iets misloopt dat mijn familie en vrienden nog niet op de hoogte zijn.
Mijn vriend en ik bekijken samen wat we allemaal moeten regelen. Er komt toch meer bij kijken dan je denkt en meteen ging de vraag 'gaan we dit allemaal kunnen regelen?' door mijn hoofd. Hij is daar allemaal zeer nuchter in en geeft me steeds het vertrouwen dat het wel goed komt, maar toch... pff.
Doordat mijn vriend er zo nuchter over is, had ik soms echt het gevoel dat ik niet zo moest overdrijven.
Ik heb vaak gedacht 'Ben ik de enige die zich zo voelt of hebben andere mama's in wording dit gevoel ook wel?' Als anderen dit ook hebben stelt me dit gerust, maar ik denk dat dit toch nog steeds een groot taboe blijft.
Is het ok om je wel eens onzeker te voelen? Is het ok om met zoveel vragen te zitten? ...
Ik ben Carmen, 29 jaar en momenteel in verwachting van ons eerste kindje.
Ik schrijf deze blog om mijn weg van de zwangerschap met jullie te delen, maar ook als opdracht voor school.
Momenteel volg ik een opleiding 'Bachelor Orthopedagogie'. Voor het vak 'Ervarend leren' moeten een een grensverleggende activiteit doen. Ik ben op het idee te komen om een blog op te starten en zo te werken rond mijn assertiviteit (opkomen voor mezelf en rekening houden met mijn noden en behoeften).
In deze blog zal je verschillende zaken kunnen lezen; mijn ervaringen, wat ik belangrijk vind, persoonlijke statements,... Voel jullie vrij om hier ook op te reageren.
