Het  “Portas-gevoel” ?

Tot voor kort een onbekend gegeven voor ondergetekende en zijn eega,  maar intussen,  en zeker na dit weekend, zijn wij er wel achter gekomen wat dit exact betekent: solidariteit, samenhorigheid, gezelligheid, leute, … Kortom een uniek gevoel dat velen ons benijden.

Wij, en alle genodigden met ons,  hebben aan den lijve kunnen ondervinden tot wat Portas in staat is. Onze voorzitter wist het in zijn speech vooraf al perfect te verwoorden:  “de resultaten op voetbalvlak zijn misschien niet meer wat ze geweest zijn;  het resultaat van wat geserveerd wordt  mag er des te meer zijn”.  De vele positieve en oprechte reacties tijdens én nadien liegen er niet om!

Nochtans: Het comité was er vooraf niet echt gerust in (Sylvie deed er –naar het schii(n)t vooraf al van in haar broek) o.w.v.  de kaartenverkoop die niet echt vlotte, de te schilderen figuren, de speciale act, … Gelukkig was er de immer rustige (uiterlijk toch) Yves om alles perfect te plannen , te coördineren en in goede banen te leiden  (“lijden”?), …zijn fles Whisky ten spijt ….

Reeds  vrijdag werd zoveel als mogelijk in gereedheid gebracht, met een vervolg op zaterdag. Niets werd aan het toeval overgelaten, en onder leiding van de vier kokkinnen werd er een formidabele activiteit ten toon gespreid. Hetgeen op onze gasten hun bord zou geserveerd worden moest en zou “perfect” zijn, en zo geschiedde, want reeds om 17h00 mocht de hele Portasbende zijn voetjes onder tafel schuiven voor een moment van bezinning  (stilte voor de storm) en het voorproeven. En het mag, neen het MOET gezegd:  dit was een staaltje van culinair genot! 

Tussendoor en niet te vergeten: Eric die uitgerekend zaterdag zijn 60ste verjaardag vierde en bovendien dag op dag nog eens 25 jaar gelukkig getrouwd  was met zijn Caroline, werd  in de bloemetjes gezet. Dat Eric’s broer Stefaan ook present gaf dit weekend was mooi meegenomen … we hopen hem nog meer te zien.

Tijdens de laatste briefing werd nog eens van naaldje tot draadje uitgelegd  van wie wat,  wanneer, en hoe werd verwacht, en … “en avant la musique”  -met de Djembé groep in dit geval-  werd de avond op gang “getrommeld”.

Ik meen te mogen stellen dat alles, maar dan ook alles volgens plan verlopen is (mede door kleine bijsturingen van Yves), al was er toch een  Wim-intermezzo tijdens de buikdans-act . Onzer aller geliefde Verhellen was zodanig onder de indruk van het vrouwelijk schoon op de dansvloer dat hij moet gedacht hebben: “met die poepekes wil ik wel eens een slowke dansen” want  plots kreeg de muziek een totaal ander ritme  (het moet zijn dat Hij van hierboven zo begaan was met onze Wim - door de perikelen van Sylvie allicht al enige tijd verstoken van …- dat Hij iets forceerde). Jean-Marc zijn haren (?) rezen ten berge, maar gelukkig was het euvel snel verholpen.

Ach ja, nu ik er over nadenk; later op de avond was er nog een merkwaardig voorval; hoe anders te verklaren dat Conny met een jeans kwam werken en met een bermuda huiswaarts keerde? De wonderen zijn blijkbaar de wereld nog niet uit.

Afin, ik denk dat een dikke proficiat aan iedereen hier echt wel op zijn plaats is, maar niemand zal het me kwalijk nemen als ik een bijzonder grote pluim geef aan het “kook-comité” want zij hebben tenslotte  de grootste verdienste voor het welslagen van deze avond: merçi Sylvie, Nathalie, Brenda, Conny en Yves. Jullie waren outstanding!

Doch, … het zou ongepast zijn af te sluiten zonder een speciale vermelding voor  de “kids”.  Wat een inzet en overgave! Proficiat,  een dikke kus en een bank vooruit voor Maud, Maitee, Quentin, Jozefien, Warre…          De opvolging bij Portas lijkt me verzekerd!!

Dank u Portas voor de heerlijke (letterlijk en figuurlijk) avond die jullie mij en vele anderen weerom bezorgden!

En nu: op naar het Portas-weekend,  in de wetenschap dat ook nu weer de afwezigen ongelijk zullen hebben.

 Zeker weten!

 Getekend: een zeer fier Portas-lid   (zijnde Chris, nvdr)